Հակակրոն և հակաաթեիզմ

[Rhayader]

Նախ, որ վիրավորվելու ոչինչ այստեղ չտեսա, Ռայ ջան: Եվ իմ ասածն էլ է դա, ուղղակի քիչ ավելի հնատարազ լեզվով...
Եթե չես հետևել մեր վերջին զրույցին` մոդերավորման թեմայում, - նայիր: Գալին, Մեֆին, Չուկին, մյուսներին հենց դա էի փորձում ասել. պետք չէ մարդկային արարքների համար սրան-նրան պատասխանատվության կանչել, թեկուզ լինի դա Աստված կամ Սատանա: Դու ես պատասխանատուն քո գործերի համար և շառը մի գհցիր ուրիշների վրա: Դու ես համ քո գլխի տերը, համ էլ արարքներիդ: Մի՞թե սա նույնը չէ, ինչ դու ես ասում. No One Gives a Fuck About You...
Ցավոք, կամ ես չկարողացա, կամ իրենք չհասկացան...

Համ էլ երգն էր շատ լավը: Սրտանց, դուրս շատ եկավ:

Շնորհակալ եմ:

Ասածս այն է՝ մանրուքներին այնպիսի էնտուզիազմով ես վերաբերվում ու տրիվիալ բաներին այնպիսի վեհ անուններ ես դնում, մարդ զարմանում է твою бы энергию, да в мирных целях.

[Rhayader]

Անկախ նրանից, թե ես ինչ կմտածեմ քո հավատալիքների մասին, գիտեմ, որ դու լավ մարդ ես, ու վերջին բանը, որ կցանկանայի, քեզ վիրավորելն է:

[Sambitbaba]

Ասածս այն է՝ մանրուքներին այնպիսի էնտուզիազմով ես վերաբերվում ու տրիվիալ բաներին այնպիսի վեհ անուններ ես դնում, մարդ զարմանում է твою бы энергию, да в мирных целях.

Մանրուքներ... Կարևորություններ... Դրանք բոլորը էպիտետներ են (կներես, հայերենը չեմ հիշում), Ռայ ջան, կամ` պիտակներ:
Յուրաքանչյուր գնահատական կախված է հազար ու մի բանից: Քեզ համար ամենաանպետք բանը, որ դու դեն կնետես լուսամուտիցդ դուրս, կարող է ես փնտրել եմ ամբողջ կյանքումս և երջանիկ կլինեի, եթե ունենայի այն: Եվ հակառակը:
Նույնն էլ գաղափարներն են: Չէ, սրանց վիճակն ավելի վատ է: Առարկան կարող է դեն չնետես, պահես որպես հիշողություն, մասունք, - իսկ գաղափարներից մարդիկ հրաժարվում են հեչի պես, հինգ րոպե անց մոռանալով, թե հինգ րոպե առաջ ինչ էին ջատագովում:
Ես էլ, դու էլ, բոլորս էլ այդպիսին ենք: Բայց հերքում ենք, որ այդպիսին ենք: Որովհետև հին կոշիկներն ավելի դժվար ենք մոռանում, քան հին գաղափարները:

Լիքը բաներ իմ կյանքում, ինչը պաշտպանելու համար ես կոկորդներ կկռծեի, - այսօր մանրուքներ էլ չեն արդեն...
Լիքը բաներ, ինչ ժամանակին աղբ եմ համարել, - այսօր ոսկուց թանկ արժեն...
Ու հեռու գնալ էլ պետք չի, վերցնենք հենց վերջին խոսքերդ.

Անկախ նրանից, թե ես ինչ կմտածեմ քո հավատալիքների մասին, գիտեմ, որ դու լավ մարդ ես, ու վերջին բանը, որ կցանկանայի, քեզ վիրավորելն է:

Քեզ համար, շատ հնարավոր է, որ սա մանրուք է, և օրեկան հազար հատ այսպիսի նախադասություն կարող ես գրել: Իսկ արդյո՞ք այն մանրուք է ինձ համար, Ռայ ջան, ինքդ ասա, դա կարո՞ղ է ինձ համար մանրուք լինել...
Չմոռանամ ասել, որ շնորհակալ եմ անսահման...

Իսկ գիտե՞ս, թե ինչն է ամենակարևորը... Որ այն, ինչ ինձ համար շատ կարևոր է` մանրուք է քեզ համար: Եվ ես ուրախ եմ, որ այդպես է, որովհետև այն կարծիքին եմ, որ, որքան ավելի քիչ է մարդ գնահատում իր ասածը, ուրեմն այնքան ավելի մեծ է հավանականությունը, որ նա ազնիվ է իր խոսքերում:
Եթե այս տեսանկյունից ես դիտում հարցը, Ռայ ջան, ասածդ "մանրուքը"` գլխավորից բազմապատիկ անգամ ավելի կարևոր է դառնում, - մոտավորապես "Մեծ Պայթյունի" պես մի բան...

Հ.Գ. Հնարավոր է, սրանից ավելի հարմար պահ չլինի, որ ես էլ իմ կարծիքն ասեմ քո մասին...
Ինձ համար կարևոր չէ, թե ինչի մասին է մտածում մարդ, կարևոր չէ, համաձայն եմ ես նրա հետ թե ոչ, կարևոր չէ, կիսում է նա իմ գաղափարները թե դեմ է դրանց... Ով էլ լինի այդ մարդը, ինչ գաղափարներ էլ ունենա, - եթե այդ մարդը գործում է, ուրեմն նա իմ բարեկամն է ու ես` ամենաքիչը, - հարգում եմ նրան:

Ռայ ջան, դու այդպիսին ես: Ժամանակ առ ժամանակ փորփրում եմ բլոգդ ու հիացած եմ քո եռանդով...
Ու... գիտես, չէի ասի, թե ինչ-որ առանձնապես հեռու բաներից ենք խոսում: Բայց այս մասին խոսել չէ, որ ուզում եմ ասել: Կա մի այլ բան, ինչով, կարելի է ասել, ես փորձում եմ նմանվել քեզ.
ես էլ ձգտում եմ ձեռքերս ծալած չնստել...

[fanaid]

Ավելի ճիշտ կլիներ վերնագիրը անվանեիր «Նեռի գալուստը», այլ ոչ թե ....
Հետաքրքիրն այն է որ քո բացած բոլոր թեմաները և քո բոլոր գրառումները վերաբերվում են «նոր դար» նորաստեղծ աղանդին, որի նպատակն է հաստատել համաշխարհային մի նոր կրոն: Եւ դու էլ ուզում ես լինել այդ աղանդի լիդերը Հայաստանում:
Կարող եք հիշել, Նոր Համաշխարհային Կարգ գրված 1դոլլարանոցի վրա, բուրգի տակ




Եթե НЛОների անունը փոխենք և անվանենք ընկած հրեշտակներ ամեն բան տեղը կընկնի: Սկզբում ինձ թվաց թե այս մարդու գլուխը քոր է գալիս, կյանքից ձեռ է քաշել, բայց վերջում հասկացա որ սա ուղարկված է հենց այդ ՝՝երեք քույրերի՛՛ կողմից իրենց ՆՈՐ ՀԱՄԱՇԽԱՐՀԱՅԻՆ ԿԱՐԳԸ հաստատելու:

Sambitbaba դու էլ էս ուղարկված նրանց կողմից, բայց հիշի՛ր, որ քո այդ ՝՝աստվածը՛՛ ունի ընդամենը երեք ու կես տարվա իշխանություն

[Sambitbaba]

Ավելի ճիշտ կլիներ վերնագիրը անվանեիր «Նեռի գալուստը», այլ ոչ թե ....
Հետաքրքիրն այն է որ քո բացած բոլոր թեմաները և քո բոլոր գրառումները վերաբերվում են «նոր դար» նորաստեղծ աղանդին, որի նպատակն է հաստատել համաշխարհային մի նոր կրոն: Եւ դու էլ ուզում ես լինել այդ աղանդի լիդերը Հայաստանում:
Կարող եք հիշել, Նոր Համաշխարհային Կարգ գրված 1դոլլարանոցի վրա, բուրգի տակ
Եթե НЛОների անունը փոխենք և անվանենք ընկած հրեշտակներ ամեն բան տեղը կընկնի: Սկզբում ինձ թվաց թե այս մարդու գլուխը քոր է գալիս, կյանքից ձեռ է քաշել, բայց վերջում հասկացա որ սա ուղարկված է հենց այդ ՝՝երեք քույրերի՛՛ կողմից իրենց ՆՈՐ ՀԱՄԱՇԽԱՐՀԱՅԻՆ ԿԱՐԳԸ հաստատելու:

Sambitbaba դու էլ էս ուղարկված նրանց կողմից, բայց հիշի՛ր, որ քո այդ ՝՝աստվածը՛՛ ունի ընդամենը երեք ու կես տարվա իշխանություն

Ճիշտն ասած, պատկերացում անգամ չունեմ, թե ինչպես քեզ պատասխանեմ, Ֆան ջան... Շնորհակա՞լ լինեմ... արդարանա՞մ... հպարտանա՞մ... մեղա՞ գամ...
Միակ միտքը, որ լեզվիս ծայրին է ու անընդհատ ուզում է դուրս թռնել.

Fan, it՛s funny!..

Բայց մյուս անգամ, եթե կուզենաս էլի ինչ-որ բան հիշեցնել, - ձեռի հետ հիշեցրու նաև. էն դոլարանոցի վրայի բուրգի տակի գրածին` իմ մատն է՞լ է խառը... Ամենայն ազնվությամբ, չեմ հիշում...

[Mephistopheles]

Նախ, որ վիրավորվելու ոչինչ այստեղ չտեսա, Ռայ ջան: Եվ իմ ասածն էլ է դա, ուղղակի քիչ ավելի հնատարազ լեզվով...
Եթե չես հետևել մեր վերջին զրույցին` մոդերավորման թեմայում, - նայիր: Գալին, Մեֆին, Չուկին, մյուսներին հենց դա էի փորձում ասել. պետք չէ մարդկային արարքների համար սրան-նրան պատասխանատվության կանչել, թեկուզ լինի դա Աստված կամ Սատանա: Դու ես պատասխանատուն քո գործերի համար և շառը մի գհցիր ուրիշների վրա: Դու ես համ քո գլխի տերը, համ էլ արարքներիդ: Մի՞թե սա նույնը չէ, ինչ դու ես ասում. No One Gives a Fuck About You...
Ցավոք, կամ ես չկարողացա, կամ իրենք չհասկացան...

Համ էլ երգն էր շատ լավը: Սրտանց, դուրս շատ եկավ:

Շնորհակալ եմ:

Բռնվեցիր Սամ, ուրեմն վսյօ տակի Լեննոնի նկարը դու ես գցել… մեխը լավ չես մեխել…

[Sambitbaba]

Բռնվեցիր Սամ, ուրեմն վսյօ տակի Լեննոնի նկարը դու ես գցել… մեխը լավ չես մեխել…

Լավ անցում էր, Մեֆ ջան, շատ դուրս եկավ:

Եվ ինչու՞ ոչ, այդպես էլ կարող էր պատահել: Բայց մենք այնքան չխորացանք հարցի մեջ, որ դա կարողանանք ապացուցել, քանի որ ես կարող եմ համաձայնվել դրան միայն իմ տեսանկյունից, որը բոլորովին նման չէ քոնին: Իսկ իմ տեսանկյունից այդ մասին խոսելն անիմաստ եմ համարում, որովհետև մինչև դրան հասնելը, քեզ հարկ կլիներ ընդունել գոնե մի քանի կետեր, որոնք քո սկզբունքները երբեք քեզ թույլ չեն տա անել...

Բայց սենց էլ մնա` լավ ա, Մեֆ ջան...

[Sambitbaba]

7. ԴԱՏԱՊԱՐՏՄԱՆ ՊԱՏՐԱՆՔԸ


Դատավճիռը պետք է բերի ինչ-որ հետևանքների: Եթե ճշմարիտ է այն, որ գոյություն ունի Դատավճիռ, պետք է լինի նաև. ինչու՞:

Հասկանալի է, մարդուն դատում են նրա համար, որպեսզի որոշեն, պե՞տք է նա արդյոք ստանա պարգև Անհրաժեշտ Պայմանը կատարելու համար:

Ահա, թե ինչպես են մարդիկ դա իրենց պատկերացնում: Փորձելով թափանցել բուն էությունը, պատասխանը որոնելիս դուք նորից վերադարձաք ձեր մշակույթի սկզբնական առասպելներին և առաջին Պատրանքներին, որոնց վրա այդ առասպելները հիմնվում են:

Դուք համոզեցիք ձեզ, որ Ես բաժանեցի ձեզ Ինձանից, երբ դուք առաջին անգամ չկարողացաք կատարել Իմ Անհրաժեշտ Պայմանը:

Երբ դուք կատարյալ էիք, դուք ապրում էիք կատարյալ աշխարհում՝ Դրախտում, և վայելում էիք հավերժական կյանքը: Բայց, գործելով Առաջին Մեղքը և վճարելով դրա համար ձեր կատարյալությամբ, դուք զգացիք, որ կատարյալության վերջը եկավ ամեն ինչում:

Ձեր աշխարհում ամենակատարյալ բանն էր, որ դուք երբեք չէիք մահանում: Գոյություն չուներ մահ: Բայց, զգալով կատարյալության ավարտը, դուք ընդունեցիք Չորրորդ Պատրանքը որպես իրական փաստ: Գոյություն ունի Պակաս: Գոյություն ունի անհրաժեշտ քանակի բացակայություն: Չկա նույնիսկ անհրաժեշտ քանակության կյանք:

Դրա հետևանքը պետք է դառնա մահը: Դա՝ պատիժն էր, - Անհրաժեշտ Պայմանը չկատարելու համար:

Բայց ինչպե՞ս կարող է դա պատահել, - հարցնում էին ձեր առաջադեմ մտավորականները: Այժմ մահանում է ամեն ոք: Ինչպե՞ս կարող է մահը պատիժ լինել Անհրաժեշտ Պայմանը չկատարելու համար: Չէ՞ որ մահանում են նույնիսկ նրանք, ովքեր կատարել են Անհրաժեշտ Պայմանը:

Ըստ երևույթին մահվան գոյության պատճառն ուղղակի այն է, որ Տիեզերքում կա Պակաս: Պակասը դարձել է իրերի վիճակը: Դուք այդպիսի եզրակացության եկաք Չորրորդ Պատրանքի հիման վրա:

Բայց եթե մահը՝ Պակասի արդյունք է, ուրեմն ի՞նչն է Անհրաժեշտ Պայմանի չը-կատարման արդյունքը:

Ինչ-որ բան այն չէր այստեղ: Ինչ-որ բան տեղը չէր ընկնում: Դուք նորից վերադարձաք սկզբնական առասպելին: Աստված Դրախտից վտարեց Ադամին ու Եվային այն բանի համար, որ նրանք չկատարեցին Անհրաժեշտ Պայմանը: Դա բերեց Միասնության Բացակայությանը, ինչը ստեղծեց Պակաս, իսկ սա էլ՝ Անհրաժեշտ Պայմանը:

Այսպիսով, Պակասը՝ Աստծո վերադրած պատժի արդյունքն է: Այդ պատիժն էր՝ մասնատումը, իսկ դրա արդյունքն է՝ Պակասը: Մահը՝ կյանքի պակասն է, այնպես որ, ավելի լայն իմաստով, մահը՝ պատիժ է:

Ահա թե ինչպես դուք հարցը լուծեցիք: Մահվան նշանակումն է՝ պատժել ձեզ Անհրաժեշտ Պայմանը չկատարելու համար: Չէ՞ որ մահվան բացակայության դեպքում կմնար միայն այն, ինչ միշտ էլ կար, այսինքն՝ կյանքը: Եվ եթե դուք կարողանայիք ապրել հավերժ, ուրեմն Աստծո պահանջը չկատարելու հետևանքն ի՞նչը կլիներ:

Այսպիսով, այն, ինչը պետք է գոյատևեր հավերժ, սկսեց կոչվել պարգև:

Ահա´ այն, - ասացիք դուք ձեզ: Հավերժական կյանքը՝ պարգև է: Բայց հիմա էլ ի հայտ եկավ մեկ այլ գլուխկոտրուկ: Եթե գոյություն ունի մահը, նշանակում է, հավերժական կյանք լինել չի կարող:

Հմմմ...

Խնդիր է ծագում: Ինչպե՞ս անել, որ գոյություն ունենա թե մեկը և թե մյուսը՝ չնայած, որ դրանք փոխադարձորեն բացառում են մեկմեկու:

Դուք որոշեցիք, որ ֆիզիկական մարմնի մահը՝ ձեզ համար դեռ վերջը չէ: Քանի որ մահվան գոյությունը բացառում է հավերժ շարունակվող կյանքի հնարավորությունը, դուք որոշեցիք, որ հավերժական կյանքը պետք է գոյություն ունենա ֆիզիկական մահից հետո:

Բայց եթե ֆիզիկական մահից հետո կյանքը՝ հավերժ է, ուրեմն ո՞րն է մահվան իմաստը:

Նրանում իմաստ չկա: Այդպիսով, մահից հետո ձեր գոյատևելու համար պետք էր այլ ելք հնարել...

Դուք այն կոչեցիք Դատաստան:

Եթե մտածենք, այդ պատկերացումը ձեզ շատ էր համապատասխանում: Այն լրիվ համաձայնեցվում էր Երկրորդ Պատրանքի հետ՝ կյանքի ավարտը պարզ չի; Գոյություն Ունի Անհաջողություն:

Այժմ դուք թե մեղր ունեիք և թե գդալ: Կարող էր գոյություն ունենալ թե մահ և թե Հավերժական Կյանք, պատիժ և պարգև: Դրանք երկուսն էլ տեղավորելով մահից հետո, մահն ինքը դուք սարքեցիք ոչ թե պատիժ, այլ ուղղակի պակասի վերջնական արտահայտումը՝ Չորրորդ Պատրանքի ամենատպավորիչ ապացույցը:

Այժմ, իրոք, մի պատրանքը սկսեց աջակցել մյուսին: Մեկը սքանչելիորեն միահյուսվեց մյուսի մեջ: Ձեր աշխատանքն ավարտված էր, և դա իրականություն էր, որ ծնվել էր ձեր մշակույթի նոր առասպելից և այն ամրապնդելու համար ստեղծված բազմաթիվ լեգենդներից:

Լեգենդներն աջակցում են Առասպելին, Առասպելն աջակցում է Պատրանքին: Սա է ձեր ամբողջ տիեզերաբանությունը: Սա է ձեր բոլոր պատկերացումների հիմքը:

Իսկ նրանք՝ բոլորն ամբողջությամբ, - սխալ են:

Մահ գոյություն չունի: Ասել, թե գոյություն ունի մահ, նույնն է, ինչ ասել, որ դուք գոյություն չունեք, որովհետև դուք՝ հենց Ինքը Կյանքն Եք:

Ասել, թե գոյություն ունի մահ, նույնն է, ինչ ասել, թե գոյություն չունի Աստված, չէ որ եթե Աստված՝ ամենն է ինչ կա (իսկ հենց այդ էլ Աստված հանդիսանում է), ուրեմն, եթե մահանում է ինչ-որ մի բան, մահանում է ամեն ինչ, - ինչը կնշանակեր, որ մահանում է Աստված: Եթե մահանում է ինչ-որ բան, ուրեմն մահանում է Աստված:

Ինչ խոսք, որ դա անհնար է: Այդ պատճառով գիտեցեք. մահ և Աստված փոխադարձաբար բացառում են մեկմեկու: Նրանք չեն կարող համատեղ գոյատևել:

Եթե գոյություն ունի մահը, նշանակում է, գոյություն չունի Աստված: Հակառակ դեպքում ստիպված կլինեինք գալ եզրակացությանը, որ Աստված ամենը չէ, ինչ կա:

Դա բերում է հետաքրքիր հարցի: Գոյություն ունի՞ արդյոք ինչ-որ բան, ինչ Աստված չէ:

Եթե դուք հավատում եք, որ կա Աստված և դրա հետ մեկտեղ կա մի բան, ինչ Աստված չէ, դուք կարող եք հավատալ շատ այլ բաների էլ: Ոչ միայն մահվանը, այլև Սատանային, մնացած ամեն ինչին:

Եթե, մյուս կողմից, դուք համարում եք, որ Աստված՝ հենց Կյանքի էներգիան է, որ այդ էներգիան երբեք չի մահանում, այլ միայն փոխում է ձևը և որ այդ աստվածային էներգիան ոչ միայն կա ամեն ինչի մեջ, այլ այդ Ամեն Ինչ՝ հենց ինքն է որ կա, - որ հենց էներգիան է հիմնում այն, ինչը հետո ընդունում է ձև, - դա արդեն մի փոքր քայլ կլինի դեպի հասկանալը նրա, որ մահ գոյություն չունի և չի կարող գոյություն ունենալ:

Ահա, թե ինչպիսին է իրավիճակը: Ես Էմ Կյանքի էներգիան: Ես Էմ Այն, ինչ հիմնում է այն, ինչն ընդունում է ձև: Ամենն, ինչ դուք տեսնում եք՝ Աստված է տարբեր կերտվածքներում:

Դուք էլ՝ Աստծո կերտվածք եք՝ ֆորմացիա:


Շարունակելի

[Sambitbaba]

7. ԴԱՏԱՊԱՐՏՄԱՆ ՊԱՏՐԱՆՔԸ (շարունակություն)


Շատ բան նրանից, ինչ Ես ասել եմ ձեզ մեր զրույցների ժամանակ, կրկնվում է ոչ թե մեկ անգամ, և դա, իհարկե, պատահականություն չէ: Դուք պետք է ամուր պատկերացում ունենաք յուրաքանչյուր հայացքի մասին, նախքան կկարողանաք մտքով ընդգրկել նորը, ինչ փորձում եք հասկանալ:

Ձեզանից ոմանք կցանկանան շարժվել ավելի արագ: Ոմանք կասեն. “Լավ, ես դա արդեն ստացել եմ”: Բայց դուք իրո՞ք ունեք դա իրականում: Ձեր ապրած կյանքը՝ չափանիշն է նրա, ինչ դուք ունեք և ինչ չունեք: Դա ձեր խորին ըմբռնման արտացոլումն է:

Եթե ձեր կյանքը՝ ուրախության և երջանկության մշտական զգացում է, դուք իրոք ունեք այդ: Դա չի նշանակում, որ անկախ որևէ իրավիճակից, դուք ուրախության մեջ եք ապրում: Ձեր զգացմունքներն իրավիճակների հետ ոչ մի կապ չունեն: Դա չպայմանավորված սեր է, ինչի մասին Ես ասել եմ շատ անգամներ: Դուք կարող եք զգալ այդ սերն այլ մարդու հանդեպ կամ հենց իր՝ Կյանքի հանդեպ:

Եթե դուք անվերապահորեն սիրում եք Կյանքը, նշանակում է, դուք սիրում եք Կյանքը հենց այն ձևի մեջ, ինչում այն արտահայտվում է հենց այստեղ և հենց հիմա: Դա հնարավոր է միայն այն դեպքում, երբ դուք “կատարելություն եք տեսնում”:

Ես ասում եմ ձեզ, որ ամեն ինչ և բոլորը կատարյալ են: Ձեռք բերելով այդ տեսնելու ունակություն, դուք առաջին քայլն եք կատարում դեպի վարպետություն: Բայց դուք չեք կարող տեսնել այդ, քանի դեռ ճշգրիտ չեք հասկացել, թե ինչ է ամեն մեկը փորձում անել և որն է ամեն մեկի նպատակն այս երկնքի տակ:

Երբ, օրինակ, հասկանաք, որ այս զրույցի հիմնական պահերի անընդհատ կրկնողության նպատակն է, որպեսզի ավելի ու ավելի խորացվի ձեր ըմբռնումը, ավելի ու ավելի մոտեցվի ձեզ վարպետությանը, դուք կսիրեք այդ կրկնությունները: Դուք կսիրեք դրանք, քանզի կհասկանաք այն օգուտը, որ նրանք բերում են ձեզ: Դուք կսիրեք օգտվել այդ նվերից:

Դուք անվրդովություն ձեռք կբերեք ներկա պահի համար և ձեր կյանքի բոլոր պահերի համար, անկախ նրանից, թե որքան տհաճ կարող էիք համարել այդ պահերը նախկինում: Նույն կերպ անվրդով կլինեք նաև ձեր մահից առաջ, քանզի մահվան մեջ էլ կտեսնեք կատարելություն:

Ձեր անվրդովությունն ավելի կուժեղանա, երբ դուք հասկանաք, որ յուրաքանչյուր պահ հենց մահ է, որ կա: Յուրաքանչյուր պահ՝ ձեր կյանքի վերջն է այն ձևի մեջ, որում դուք կայիք, և ձեր նոր կյանքի սկիզբն է այն ձևի մեջ, որը դուք այժմ որոշել եք ընդունել:

Յուրաքանչյուր պահի դուք վերապրում եք ձեզ նորից: Դուք անում եք դա գիտակցաբար կամ անգիտակցորեն, գիտակցելով կամ ոչ, թե ինչ է կատարվում:

Որպեսզի ավելի շատ կյանք ստանաք, ձեզ պարտադիր չէ դեմ առ դեմ հանդիպել այն պահի հետ, որը դուք առաջ “մահ” էիք կոչում: Ցանկացած պահի դուք կարող եք ավելի շատ կյանք զգալ հարյուրավոր տարբեր միջոցների օգնությամբ, հարյուրավոր տարբեր պահերի՝ ծնվելու պահին, մեռնելու պահին, կամ դրանց միջև ընկած յուրաքանչյուր այլ պահի:

Հենց այդ եմ Ես ձեզ խոստանում. դուք ավելի շատ կյանք կզգաք ձեր ֆիզիկական մահվան պահին՝ և դա ավելին է, քան ինչ-որ մի այլ բան կհամոզի ձեզ, որ գոյություն ունի ավելի շատ կյանք, որ կյանքը շարունակվում ու շարունակվում է և երբեք-երբեք չի ավարտվում: Այդ պահին դուք կհասկանաք, ու երբեք ոչինչ պակաս չի եղել: Երբեք չի եղել Կյանքի ոչ բավարար քանակություն և երբեք չի եղել կյանքի նյութի ոչ բավարար քանակություն:

Դա ընդմիշտ կվերացնի Չորրորդ Պատրանքը: Բայց այդ Պատրանքը կարող է վերացվել նաև մինչև ձեր մահը, և այդ մասին է Իմ ուղերձը:

Եվ ավելի շատ կյանք ստանալու միջոցն այն է, որպեսզի ավելի շատ մահ ապրես: Թույլ մի´ տվեք մահվանը լինել այն, ինչ տեղի է ունենում միայն մեկ անգամ կյանքում: Ձեր կյանքի ամեն պահ զգացեք որպես մահ, չէ՞ որ դա իրականում հավասարազոր է մահվան վերաձևակերպմանը որպես մի ապրումի վերջն ու մյուսի սկիզբը:

Երբ դուք անում եք այդ, ամեն պահ դուք կարծես մի փոքրիկ հուղարկավորությունն եք կատարում նրա, ինչ գնացել է, նրա, ինչ արդեն մահացել է: Իսկ հետո, հակառակը, ստեղծում եք ապագան, գիտակցելով, որ ապագան՝ կա, որ կա ավելի շատ Կյանք:

Երբ դուք դա գիտեք, պակասի մասին պատկերացումը ջարդուփշուր է լինում և յուրաքանչյուր ոսկի Ներկա Պահ դուք կարող եք սկսել օգտագործել նոր ձևով, նոր ըմբռնմամբ և նոր երախտապարտությամբ, ավելի մեծ գիտակցությամբ և ավելի գիտակցաբար:

Եվ ձեր կյանքը երբեք չի լինի միևնույնը, երբեք:

Երբ դուք հասկանում եք, որ Կյանք միշտ էլ կա ավելի շատ, քան կար, դուք սովորում եք Կյանքի պակասի մասին Պատրանքն օգտագործել այնպես, որպեսզի այն ծառայի ձեզ: Երբ դուք անցնում եք ձեր ճանապարհն ու հետդարձի ճանապարհին եք կանգնում դեպի տուն, այդ պատրանքը, խանգարելու փոխարեն, սկսում է օգնել ձեզ:

Դուք կարող եք հանգիստ լինել, քանզի գիտեք, որ դեռևս ունեք ժամանակ չնայած պատրանքին, որ այն վերջանում է: Ձեր ստեղծագործական արդյունավետությունն անհամեմատ աճում է, չէ որ դուք գիտեք, որ էլի Կյանք ունեք, չնայած պատրանքին, որ այն ավարտին է մոտենում: Դուք կարող եք ուրախություն և հանգիստ գտնել, չնայած պատրանքին, որ չկա բավարար քանակությամբ այն, ինչի կարիքը, ձեր կարծիքով, դուք ունեք կյանքում, քանզի այլևս դուք գիտեք, որ ամեն ինչ բավարար է: Ժամանակը, Կյանքը և կյանքի նյութը բավարար են նրա համար, որպեսզի քեզ թույլ տան միշտ ապրել երջանիկ:

Երբ դուք ձեզ թույլ եք տալիս զգալ, որ կա բավականաչափ այն, ինչն առաջ անբավարար էիք համարում, ձեր ապրելակերպի մեջ զարմանալի փոփոխություններ են սկսում կատարվել:

Երբ դուք գիտեք, որ ամեն ինչ բավարար է, դուք դադարում եք մրցակցել այլ մարդկանց հետ: Դադարում եք պայքարել սիրո համար, փողի, սեքսի, իշխանության, ամեն ինչի համար, ինչը ձեզ անբավարար էր թվում:

Մրցակցությունը դադարում է:

Արդյունքում փոխվում է ամեն ինչ: Եվ հիմա, ցանկացածն ստանալու համար ուրիշների հետ մրցակցելու փոխարեն, դուք սկսում եք տալ ամենն, ինչ կարող եք: Ավելի շատ սեր ունենալու համար մրցակցելու փոխարեն, դուք սկսում եք ավելի շատ սեր տալ ուրիշներին: Հաջողության հասնելու համար պայքարելու փոխարեն, սկսում եք անել ամեն ինչ, որպեսզի ուրիշները հաջողության հասնեն:

Փոխարենը գրավել իշխանությունը, դուք ուրիշներին եք հնարավորություն տալիս այդ անել:

Բարեհաճություն, ուշադրություն, սեռական բավարարվածություն և զգացմունքային անվտանգություն փնտրելու փոխարեն, դուք ի հայտ եք բերում, որ ինքներդ եք դարձել այդ ամենի աղբյուրը:
Փաստորեն ամենով, ինչ երբևիցէ ինքներդ ցանկացել եք ունենալ, դուք այժմ ապահովում եք ուրիշներին: Եվ ամենազարմանալին է, որ որքան շատ եք տալիս, այնքան ավելի շատ եք ինքներդ ստանում: Ինչ էլ որ տալիս եք, հանկարծ դա ավելի շատ է դառնում:

Պատճառը պարզ է: Դա տեղի է ունենում ոչ թե որովհետև այն, ինչ անում եք, “ճիշտ է բարոյապես”, կամ “պայծառացած է հոգեպես”, կամ “Կամքն է Աստծո”: Ոչ, դա շատ պարզ է բացատրվում. այդ տարածքի մեջ ուրիշ ոչ ոք չկա:

Կա մեզանից մեկը միայն:

Չնայած Պատրանքը պնդում է, որ այդպես չէ: Պատրանքը պնդում է, որ դուք բոլորդ առանձնացված եք մեկմեկուց և Ինձանից: Պնդում է, որ ոչ մի բան բավարար քանակությամբ չկա՝ նույնիսկ Ես չկամ բավարար քանակությամբ, - և այդ պատճառով, բավարար քանակություն ունենալու համար, կա մի բան, ինչ դուք ստիպված եք անել: Պատրանքը պնդում է, որ դուք պետք է հանգամանորեն հետևեք, անու՞մ եք դա, թե ոչ: Այն պնդում է, որ եթե չանեք դա, ուրեմն կդատապարտվեք:

Կարծես թե, դա այնքան էլ հաճելի բան չէ: Եվ, չնայած դրան, եթե գոյություն ունի մի ընդհանուր բան նրանում, ինչ ձեզ պատմում են տարբեր մշակույթների առասպելները, - դա այն է, որ Աստված՝ Սեր է: Բարձրագույն Սեր: Բացարձակ Սեր: Անընդգրկելի Սեր:

Բայց եթե Աստված՝ Սեր է, ինչպե՞ս կարող է գոյություն ունենալ Դատապարտում: Ինչպե՞ս Աստված կարող է դատապարտել ձեզ հավերժական, անվերջանալի տանջանքների:

Ահա հարցերը, որ ոնք սկսում են տալ իրենց մարդիկ:

Հասկանալի է, որ Յոթերորդ Պատրանքը թույլ տեղ ունի: Այն պետք է բացեր ձեր աչքերն այն բանի վրա, որ ձեր պատկերացումը Դատապարտման մասին` սուտ պատկերացում է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, այլ կերպ ինչ-որ շատ կարևոր բան կանհետանա կյանքից:

Եվ, կրկին, նրանք ճիշտ էին:

Բայց նրանք նորից սխալ գործեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Հենց Յոթերորդ Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Ութերորդ Պատրանքը:

[Sambitbaba]

8. ՊԱՅՄԱՆԱՎՈՐՎԱԾՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՐԱՆՔԸ


Որպեսզի Դատապարտումը կարողանա գոյություն ունենալ, պետք է լինի մի բան, ինչը դուք չեք կարողանում հասկանալ սիրո մասին:

Այսպիսին էր ձեր եզրակացությունը և, ստեղծված դժվար իրավիճակից դուրս գալու համար, դուք հնարեցիք Պայմանավորվածությունը որպես կյանքի բնորոշ հատկանիշ:

Ամեն ինչ կյանքում պետք է պայմանավորված լինի: Մի՞թե դա ակնառու փաստ չէ, - հարցնում էին որոշ մտածողներ: - Ինչ է, դուք չհասկացա՞ք Երկրորդ Պատրանքը. Կյանքի ավարտը կասկածի տակ է:

Գոյություն ունի Անհաջողություն:

Դա նշանակում է, որ դուք կարող եք չարժանանալ Աստծո սիրոն: Աստծո սերը պայմանավորված է: Դուք պետք է կատարեք Անհրաժեշտ Պայմանը: Եթե չկատարեք այն, կառանձնացվեք: Մի՞թե դա այն չէ, ինչին սովորեցնում է Երրորդ Պատրանքը:

Ձեր մշակույթների առասպելները շատ համոզիչ են: Նրանք բոլորը հիմնվում են Տաս Պատրանքներից մեկի կամ բոլորի վրա: Բայց, ինչպես Ես արդեն բացատրել եմ, պատրանքները շատ ավելին են: Ամեն օր դուք հարյուրավոր պատրանքներ եք ստեղծում: Ձեր ամեն մշակույթ սեփական պատրանքներն է ստեղծում, բայց բոլոր նրանք այսպես թե այնպես հիմնվում են սխալ պատկերացումների վրա: Դրա ապացույցն է այն փաստը, որ բոլոր դրանք միևնույն արդյունքներին են բերում:

Ձեր մոլորակի վրա թագավորում են ժլատությունը, բռնությունը, սպանությունները և՝ համարյա ամենուր, - պայմանավորված սերը:

Դուք սովորել եք պայմանավորված սիրոն, որովհետև մտածում եք, որ Բարձրագույն Էության, ինչպիսին դուք պատկերացնում եք այդ էությանը, - սերը՝ պայմանավորված է: Կամ, եթե դուք չեք հավատում Բարձրագույն Էության գոյությանը, այլ հավատում Իրեն Կյանքին, - դուք հասկանում եք Կյանքը որպես ինքնաարտահայտման պրոցես՝ Պայմանավորվածության կոնտեքստում: Այսինքն, կարելի է ասել, որ մի պայմանը կախված է մյուսից: Ձեզանից ոմանք դա կոչում են Պատճառ և Հետևանք:

Բայց ո՞րն է Սկզբնապատճառը:

Սա հարց է, որին ձեզանից ոչ ոք չի կարող պատասխանել: Նույնիսկ ձեր մեծահամբավ գիտնականները չեն կարող բացահայտել այս գաղտնիքները: Նույնիսկ ձեր իմաստնագույն փիլիսոփաներն ընդունակ չեն լուծել այս խնդիրը:

Ո՞վ է ստեղծել Այն, Ինչը՝ Ստեղծում է:

Դուք բավական պարզ պատկերացում եք կազմել պատճառա-հետևանքային Տիեզերքի մասին, - բայց ի՞նչն է պատճառը Սկզբնապատճառի:

Հենց այստեղ են սայթաքում ձեր ուսուցիչները: Հենց այստեղ վերջանում են ձեր ճանապարհները: Սա հենց այն է, ինչն ընկած է ձեր հասկացման սահմանի եզրին:

Իսկ հիմա եկեք հեռանանք այդ սահմանից:

Տիերզերքում գոյություն չունի Պայմանավորվածություն: Այն, Ինչ Կա, - հենց Այն Է, Ինչ Կա, և չկան պայմաններ, որոնց առկայության դեպքում Այն գոյություն չէր ունենա:

Կյանքը եղել է միշտ, կա այժմ և կլինի հավերժ. աշխարհը վերջ չունի:

Նույնը կարելի է ասել Աստծո մասին: Որովհետև Աստված այն է, ինչը Կյանք է հանդիսանում:

Նույնը կարելի է ասել նաև Սիրո մասին: Քանզի Սերը՝ այն է, ինչ Աստված է հանդիսանում:

Հետևաբար, սերը պայմաններ չի ճանաչում:

Սերն ուղղակի կա: Սերը չի կարող “չլինել”, և չկան պայմաններ, որոնց առկայության դեպքում այն կարող էր վերանալ:

Վերջին ֆրազի մեջ “Սեր” բառը նույն հաջողությամբ կարող եք փոխել “Կյանք” կամ “Աստված” բառերով: Դա նույնպես կհամապատասխանի ճշմարտությանը:

Պայմանավորված սերը՝ օքսյումորոն է*:

Դուք կարո՞ղ եք հասկանալ դա: Մեկը բացառում է մյուսին: Պայմանականության զգացումն ու սիրո զգացումը միաժամանակ և մեկտեղ չեն կարող գոյատևել:

Հենց ձեր պատկերացումն այն մասին, որ դա հնարավոր է, քայքայում է ձեզ:

Ձեր քաղաքակրթությունը որոշել է փորձարկել Ութերորդ Պատրանքն ամենաբարձր մակարդակի վրա: Արդյունքում հենց ձեր քաղաքակրթությանն էլ վերացում է սպառնում:

Ձեզ ոչոչացում չի սպառնում: Դուք չեք կարող չլինել: Որովհետև դուք՝ Ինքը Կյանքն Եք: Բայց ձևը, որի մեջ դուք արտահայտում եք Կյանքը տվյալ պահին՝ քաղաքակրթությունը, որը դուք ստեղծել եք և որը ձեզ հավերժ գոյատևող է թվում, - անփոփոխ չի: Հրաշալի առանձնահատկությունը Նրա, Ով Դուք Կաք, հանդիսանում է ձեր ձևը փոխելու հնարավորությունը, երբ էլ դուք ցանկանաք: Փաստորեն դուք անում եք դա անընդհատ:

Բայց եթե ձեզ հաճելի է ձեր մարմինը, որում դուք հիմա կաք, ինչու՞ եք փոխում այն:

Այս հարցը հիմա կանգնել է ամբողջ մարդկության առջև:

Ձեզ տրվեց դրախտ, որպեսզի ապրեք այնտեղ: Ձեզ հասանելի է ֆիզիկական կյանքի ամեն մի ուրախություն: Դուք իրոք որ գտնվում եք Եդեմական Այգում: Ձեր մշակույթի դիցաբանության այս մասը համապատասխանում է իրականությանը: Բայց դուք բաժանված չեք Ինձանից, և երբեք բաժանված չեք լինի: Դուք կարող եք զգալ այդ դրախտը, որքան կցանկանաք: Եվ կամ կարող եք մեկ ակնթարթում ավերել այն:

Ի՞նչ կընտրեք դուք:

Կարծես թե, դուք ընտրում եք վերջինը:

Իրո՞ք դա ձեր ընտրությունն է:

Դա ձեր գիտակցվա՞ծ որոշումն է:

Մտածեք դրա վրա ինչպես հարկն է:

Ձեր պատասխանից շատ բան է կախված:


- - - - - - - - - - -
*Օքսյումորոն – ոճաբանական սխալ՝ հակառակ նշանակություն ունեցող բառերի համակցումը (չհամակցվողի համակցումը): Օրինակ. “կենդանի դիակ”:


Շարունակելի

[Sambitbaba]

8. ՊԱՅՄԱՆԱՎՈՐՎԱԾՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՐԱՆՔԸ (շարունակություն)


* * *
Չնայած Տիեզերքում Պայմանավորվածության բացակայությանը, դուք վստահորեն հավատում եք, որ Պայմանավորվածություն կա: Հավանականորեն այն գոյություն ունի Աստծո Արքայության մեջ: Ձեր կրոններից յուրաքանչյուրը հենց դրան է սովորեցնում: Նշանակում է, այն պետք է գոյություն ունենա նաև ամբողջությամբ վերցրած Տիեզերքում: Դա, որոշեցիք դուք, կենսական փաստ է: Արդյունքում դուք ծախսում եք ձեր կյանքը, որպեսզի հասկանաք, թե այդ ինչ պայմաններ ձեզ թույլ կտան կյանք ստեղծել, իսկ եթե չկատարեք Անհրաժեշտ Պայմանը՝ նաև հետմահու կյանք՝ այնպիսի, ինչպիսին ձեզ ցանկալի կլիներ: Եթե կատարեք Անհրաժեշտ Պայմանը, ոչ մի խնդիր չկա: Բայց ի՞նչ, եթե այն չկատարեք...

Այդ որոնումները ձեզ ավելի են հեռացնում ճշմարտությունից, որովհետև ոչ մի պայմաններ չկան: Դուք կարող եք ձեր կյանքն ապրել այնպես, ինչպես ինքներդ եք ցանկանում, և հետմահու ունենալ ամենն, ինչ կարող եք պատկերացնել, ուղղակի ընտրելով հենց այդ:

Դուք դրան չեք հավատում: Չի կարող ամեն ինչ այդքան հեշտ լինել, ասում եք դուք:

Ոչ, ոչ... մենք պետք է կատարենք Անհրաժեշտ Պայմանը:

Դուք չեք ցանկանում հասկանալ, որ ստեղծարար արարածներ եք: Եվ այդպիսին չեք համարում Ինձ էլ: Ենթադրել եք, որ Իմ ցանկությունների իրականանալու մեջ (Իմ բոլոր զավակների՝ Ինձ մոտ, տուն վերադառնալու հարցում) Ես կարող եմ անհաջողության մատնվել, - ինչը կնշանակեր, որ Ես իսկական ստեղծարար էություն չեմ, այլ էություն եմ՝ կախյալ: Եթե իսկապես ստեղծարար լինեի, կկարողանայի ստեղծել ամենն, ինչ կցանկանամ: Բայց ձեզ թվում է, որ Իմ ցանկություններին հասնելու համար Ես կախված եմ որոշակի պայմաններից:

Մարդիկ չեն կարողանում պատկերացնել, թե ինչ պայմաններ կարելի էր կատարել տուն, Աստծո մոտ վերադառնալու համար: Այդ պատճառով էլ անում են լավագույնն, ինչ կարող են... և ուղղակի հեքիաթներ են հորինում: Եվ դրանք ձեզ բացատրել են ջանում ձեր կրոնները:

Կրոնները կարողացան բացատրել ոչ միայն Անհրաժեշտ Պայմանները, նրանք բացատրեցին նաև, թե ինչպես շահել Աստծո սերը, չկատարելով Անհրաժեշտ Պայմանը: Այդպես ծնվեց ներման և փրկության կոնցեպցիան: Դրանք սեր ստանալու պայմաններն էին: Աստված ասում է ձեզ. “Ես կսիրեմ ձեզ, եթե...”, և ահա դրանք, այդ “եթեները”:

Եթե մարդիկ կարողանային անաչառորեն նայել դրան, այն փաստը, որ ամեն մի կրոն ներումն ու փրկությունը բացատրում է տարբեր կերպով, կարող էր ծառայել որպես ապացույց այն բանի, որ այդ ամենը հնարանքներ են: Բայց, ինչպես ապացուցված է, անաչառությունը, - հենց այն է, ինչին մարդիկ ընդունակ չեն: Նրանք ընդունակ չեն դրան նույնիսկ այսօր:

Դուք շարունակում եք հայտարարել, որ ոչինչ չեք հնարում: Դուք ասում եք, որ Աստծո մոտ ձեր վերադարձի պայմանները Ես եմ սահմանել: Իսկ այն, որ մի քանի հարյուր տարբեր կրոններ մի քանի հազար տարբեր պայմաններ են անվանարկում, բացատրվում է ոչ թե նրանով, որ Ես խառնամիտ ուղերձ եմ ուղարկել, այլ նրանով, որ մարդիկ ուղղակի սխալ են հասկացել:

Դուք, իհարկե, ճիշտ եք հասկացել: Այդ ուրիշները, այլ կրոնների մեջ են սխալ հասկացել:

Այժմ այդ հարցը լուծելու բազմաթիվ միջոցներ են իհայտ գալիս: Դուք կարող եք ուղղակի արհամարհել այդ ուրիշներին: Կարող եք փորձել նրանց “դարձի բերել”: Կարող եք որոշել ուղղակի ոչնչացնել նրանց:

Մարդկային ռասան փորձել է բոլոր երեք միջոցներն էլ: Եվ դուք ճիշտ էիք, երբ անում էիք դա, այդպես չէ՞: Չէ՞ որ դա անում էիք ամենայն պատասխանատվությամբ: Եվ մի՞թե դա աշխատանք չի Աստծո´ համար: Մի՞թե դուք չէիք զգում պահանջ՝ համոզել և դարձի բերել ուրիշներին, որպեսզի նրանք էլ գիտենան, թե ինչն է ճշմարիտ: Եվ երբ ուրիշներին անհնար է համոզել, ուրեմն մի՞թե ճշմարիտ չեն սպանություններն ու էթնիկական զտումները: Մի՞թե գոյություն չունի չգրված “մի բան”, ինչը ձեզ այդ իրավունքն է տալիս:

Ահա հարցերը, որոնք սկսում են տալ իրենց մարդիկ:

Հասկանալի է, որ Ութերորդ Պատրանքը թույլ տեղ ունի: Այն պետք է բացեր ձեր աչքերն այն բանի վրա, որ ձեր պատկերացումը Պայմանավորվածության մասին` սուտ պատկերացում է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, այլ կերպ ինչ-որ շատ կարևոր բան կանհետանա կյանքից:

Եվ, կրկին, նրանք ճիշտ էին:

Բայց նրանք նորից սխալ գործեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Հենց Ութերորդ Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Իններորդ Պատրանքը:

[Sambitbaba]

9. ԱՌԱՎԵԼՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՐԱՆՔԸ

Մարդիկ եզրակացություն են արել. եթե գոյություն ունի Պայմանավորվածություն, ուրեմն հաճույք ստանալու և ձեր ցանկացած կյանքով ապրելու համար՝ անհրաժեշտ է գիտենալ պայմանները:

Այդպիսի եզրակացությունն անխուսափելի էր, ինչպես նաև հաջորդ եզրակացությունը. նրանք, ովքեր գիտեն պայմանները, սկսում են ավելի լավ, քան նրանք, ովքեր չգիտեն:

Մարդկությանը շատ քիչ ժամանակ պահանջվեց, որպեսզի նախորդ նախադասությունից հանի “սկսել” բառը: Եվ ստացվեց. նրանք, ովքեր գիտեն պայմանները, ավելի լավն են, քան նրանք, ովքեր չգիտեն:

Այդպես ծնվեց պատկերացումը Առավելության մասին:

Առավելությունը բազում օգտագործումներ գտավ: Դրանցից առաջինն էր արդարացումն այն գործողությունների, որոնք անհրաժեշտ էին որպես երաշխիք, որ “բավարար” լինի ամեն ինչ՝ ներառյալ Աստծո սերը: Պայմանները գիտենալը մարդուն իրավունք էր տալիս արհամարհել մնացածին կամ փորձել “դարձի բերել” նրանց, կամ ուղղակի վտարել նրանց, ովքեր չգիտեն պայմանները կամ համաձայն չեն դրանց հետ:

Այդպիսով, կյանքի պայմաններն իմանալու փորձերը դառնում են հիմնական զբաղմունք: Կյանքի պայմանները գիտենալը՝ “գիտություն” անունը ստացավ: Հետմահու կյանքի պայմանները գիտենալը՝ “գիտակցություն” անունը ստացավ: Եթե մարդ գիտի այդ պայմանները և հասկանում է դրանք, ասում էին, որ նա “ճիշտ գիտակցություն” ունի և կամ “գիտակից” է:

“Բարձր գիտակցականությունը” սկսեցին համարել արդյունքը նրա, ինչը դուք կոչել եք թեոլոգիա, գումարելով “թեո” և “լոգիա” բառերը, կամ, պարզորեն ասած, Աստծո տրամաբանություն:
Երկար հետազոտություններից հետո դուք եկաք եզրակացության, որ գոյություն ունեն որոշակի իրավիճակներ, որոնց առկայությամբ Անհրաժեշտ Պայմանը կարող է կատարվել, և որոշակի իրավիճակներ, որոնց դեպքում դա հնարավոր չէ: Բացի այդ, գոյություն ունեն որոշակի պայմաններ, որոնց դեպքում մարդուն կարելի է ներել Անհրաժեշտ Պայմանի չկատարումը:

Այդ իրավիճակները ստացան “պայմաններ” անունը:

“Կատարելուն” ավելացավ “առկայությունը”:

Եթե դուք բավական ուղեղ ունեք, ուրեմն կարող եք անել այն, ինչի անունն է ստանալ լավ կոչում, բարձրանալ ձեր դասի գագաթը և գտնել հոյակապ աշխատանք: Դա կոչվում է հասնել հաջողության:

Եթե դուք բավական փող ունեք, կարող եք անել այն, ինչի անունն է գնել հիանալի տուն, և կարող եք ստանալ այն, ինչի անունն է հուսալի ապահովություն:

Եթե դուք բավական ժամանակ ունեք, կարող եք ունենալ այն, անչի անունն է արձակուրդ, և կարող եք ունենալ այն, ինչի անունն է թարմանալ, հանգստանալ, չլարվել:

Երբ դուք բավական իշխանություն ունեք, կարող եք անել այն, ինչի անունն է սահմանել սեփական ճակատագիրը, և դուք ստանում եք այն, ինչի անունն է փրկություն:

Այդպես դուք ձևակերպեցիք ձեր աշխարհը: Եթե ինչ-որ մեկը ճիշտ նյութ ունի, նա կարող է սարքել ճիշտ իրեր՝ այն, ինչը թույլ է տալիս լինել նա, ով նա միշտ ցանկանում էր լինել:

Բարդությունն այն է, որ մարդիկ չեն կարող հեշտությամբ անել այն, ինչ անհրաժեշտ է անել, քանի դեռ չունեն այն ամենը, ինչ, ձեր ասելով, նրանք պետք է ունենան:

Նույնիսկ ունենալով ուղեղ, նրանք չեն կարող լավ աշխատանք ստանալ, եթե ուղեղի հետ մեկտեղ անհրաժեշտ տոհմի ներկայացուցիչ չեն: Նույնիսկ ունենալով փող, չեն կարող սքանչելի տուն առնել, եթե մաշկի անհրաժեշտ գույն չունեն: Նույնիսկ ունենալով հավատ, նրանք չեն կարող գտնել Աստծոն, եթե դրա հետ մեկտեղ պատշաճ կրոնական համոզմունքներ չունեն:

Պատշաճ նյութի առկայությունը դեռևս չի հովանավորում ձեր բոլոր ցանկությունների կատարումը, բայց այն ձեզ լավ սկիզբ է տալիս:


* * *
Համարվում էր, որ այդ պայմանների մասին մարդ որքան շատ գիտելիքներ է ձեռք բերում (կամ մտածում է, թե ձեռք է բերում), այնքան ավելի մեծ առավելություններ ունի: Ինչպես Ես արդեն հիշատակեցի, այդ առավելությունը մարդկանց տալիս էր իշխանություն (կամ թույլ էր տալիս նրանց սեփականացնել այդ իշխանությունը), որպեսզի անեն ամենն, ինչ նրանք անհրաժեշտ էին համարում իրենց ավելի շատ Կյանքով և ավելի շատ Աստծով ապահովելու համար՝ այն, ինչ իրենց բավարար չէր:

Ահա թե ինչու դուք ստիպված եք անել այն, ինչ անում եք, որովհետև գոյություն ունի պակաս: Հենց դրանում եք դուք ձեզ համոզել: Ամբողջ մարդկային ցեղն է ընդունել այդ մանտրան:

Դուք հորինել եք, որ դուք շատ եք, այդ պատճառով ձեր շուրջ ամեն ինչ անբավարար է: Անբավարար է ուտելիքը, անբավարար է փողը, անբավարար է սերը, անբավարար է Աստված:

Դուք պետք է մրցակցեք այդ ամենի համար:

Բայց եթե դուք պատրաստվում եք մրցակցել, դուք պետք է որոշող ինչ-որ միջոց ունենաք, թե ով է հաղթում:

Առավելությունը՝ ձեր պատասխանն էր:

Հաղթում է նա, ով առավել է մյուսներից, - և Առավելուըթյունը հիմնվում է որոշակի պայմանների վրա:

Ոմանք ձգտում էին իրենց հաղթանակի ապահովագիր ստանալ, և այդ պատճառով ինքնակամորեն լայնացրեցին այդ պայմանները: Նրանք հնարավորություն ստացան նախապես իրենց հաղթող հայտարարել:

Օրինակ, նրանք հայտարարեցին, որ տղամարդիկ կանանցից ավելի բարձր են կանգնած: Մի՞թե դա ակներև չէ, - հարցնում էին ձեր մտավորականներից ոմանք: (Եվ իհարկե, հարցնողները տղամարդիկ էին: )

Այդ կերպ հայտարարվեց նաև սպիտակ ռասայի առավելության մասին:

Եվ իհարկե, քրիստոնեության:

Ավելի ուշ՝ ամերիկացիների:

Թե՞ դա ռուսներն էին:

Կամ հրեանե՞րը:

Կամ կանա՞յք:

Կարո՞ղ էր դա ճշմարիտ լինել: Իհարկե, կարող էր: Ամեն ինչ կախված էր նրանից, ով ստեղծում էր կարգերը:

Ամենասկզբում բարձրագույն արարածներ էին ոչ թե տղամարդիկ... և, տարօրինակ է, բայց տղամարդիկ համաձայն էին դրան: Վերջիվերջո, մի՞թե կինը չի նոր կյանք բերողը: Եվ մի՞թե դա այն չէ, ինչին ամենից առաջ ծարավի է յուրաքանչյուր անձ: Այդ պատճառով մատրիարխատի ժամանակաշրջանում առավելությունը կանանց կողմն էր:

Նույն կերպ, սպիտակ ռասան առաջինը չի եղել Երկրի վրա, և այդ պատճառով չէր կարող բարձրագույնը լինել:

Ճշմարիտն ասած, նա բարձրագույնը չի այսօր էլ:

Ինչպես բարձրագույնը չեն տղամարդիկ:

Կամ հրեաները:

Կամ քրիստոնեաները:

Կամ մահմեդականները, բուդդիստները, հնդիկները, կամ նույնիսկ դեմոկրատները, հանրապետականները, պահպանողականները կամ կոմունիստները՝ կամ էլի ով էլ որ լինի:

Ահա ճշմարտությունը՝ ճշմարտությունը, որ ձեզ պետք է ազատ դարձնի, ճշմարտությունը, որը դուք չեք կարող ձեզ թույլ տալ արտասանել հենց այն պատճառով, որ այն ազատ է դարձնում ամեն մեկին:

Գոյություն չունի այնպիսի հասկացություն, ինչ Առավելությունն է:

Այդ ամենը դուք եք հնարել:

Դուք ինքներդ եք որոշում, թե ձեր նախընտրություններից, ձեր ցանկություններից և ձեր պատկերացումներից (որոնք իրականում շատ սահմանափակ են) ինչը համարել ամենալավը: Դուք ինչ-որ բան ամենալավն եք համարում, հիմնվելով ձեր ընկալումների, ձեր նպատակների, ձեր ծրագրերի վրա:

Եվ միևնույն ժամանակ ձեզանից ոմանք հայտարարում են, որ դա Իմ ծրագիրն է: Հենց Աստված է ազգերից մեկին ընտրյալ ազգ անվանել, կամ մի հավատ՝ ճշմարիտ հավատ, կամ ինչ-որ մի ճանապարհ՝ փրկության միակ ճանապարհը:

Այդ ամենը ձեզ վերադարձնում է Առաջին Պատրանքին. գոյություն ունի Պահանջ:

Դուք պատկերացրել եք, որ, քանի որ Աստված ունի պահանջներ, ուրեմն Աստված ծրագիր էլ ունի:

Դա ձեր առաջին սխալն էր, և դա բերել է ձեզ նրան, ինչը կարող է ձեր վերջին սխալը դառնալ: Այդ պատճառով Ես ասում եմ ձեզ. ձեր պատկերացումն Առավելության մասին կարող է ձեր վերջին սխալը դառնալ:

Համարելով, որ իրենք առավելություն ունեն բնության նկատմամբ, մարդիկ ձգտում են այն իրենց ենթարկել: Ընդ որում նրանք ավերում են հենց իրենց բնակավայրը, որը ստեղծված է իրենց իսկ պաշտպանելու համար:

Համարելով, որ առավելություն ունեն մեկմեկու հանդեպ, մարդիկ ձգտում են իրենց ենթարկել իրենց նմաններին: Ընդ որում նրանք քայքայում են ինքն ընտանիքը, ինչը ստեղծված էր նրա համար, որպեսզի իր գիրկն առնի մարդուն և սեր տա նրան:

Պատրանքներին հավատալու պատճառով ձեր ցեղը շատ է բարդեցնում Կյանքի ընկալումը: Օգտագործելով Պատրանքները ոչ իրենց նշանակությամբ, այն, ինչ պետք է սքանչելի երազանք լիներ, դուք կենդանի սարսափ եք դարձրել:

Բայց դուք կարող եք փոխել այդ ամենը հենց հիմա:

Ուղղակի փորձեք Պատրանքներում տեսնել այն, ինչ նրանք իրականում հանդիսանում են՝ որոշակի նպատակների համար հնարված իրողություններ, - և վերջ տվեք կյանքում առաջնորդվել դրանցով այնպես, ասես թե դրանք իրոք որ իրական են:

Մասնավորապես, դադարեք այդպիսի համոզվածությամբ կյանքի կոչել Իններորդ Պատրանքը: Օգտագործեք այն հասկանալու համար, որ Առավելություն իրականում չկա: Երբ Մենք Բոլորս Մեկ Ենք, Առավելությունն ուղղակի անհնար է: Ոչինչ քեզանից ավելի լավը լինել չի կարող:

Ամեն Ինչ՝ Մեկ Է, ուրիշ ոչինչ գոյություն չունի: “Մենք Բոլորս Մեկ Ենք” – ավելի լավ լոզունգ անհնար է հորինել:

Դա Վերջնական Իրականության բնույթի ճշգրիտ նկարագրությունն է:

Երբ դուք հասկանում եք դա, դուք սկսում եք ընկալել Կյանքը՝ և շփվել մեկմեկու հետ, - նոր ձևով: Սկսում եք այլ կերպ տեսնել բոլոր իրերի փոխադարձ կապը: Դուք այդ կապվածությունը նկատում եք նշանակալիորեն ավելի բարձր մակարդակի վրա: Ձեր գիտակցությունը լայնանում է, ձեր խորաթափանցությունը սրվում է: Դուք, բառի բուն իմաստով, նայում եք իրերի ներսը:

Կյանքը դիտարկելու այդ գերաճած ունակությունը թույլ է տալիս դիտել պատրանքներից այն կողմ, թույլ է տալիս վերագիտակցել՝ “նորից գիտենալ”, նորից ճանաչել՝ քո իրականությունը: Հենց շնորհիվ այդ պրոցեսի դուք վերհիշում եք, թե Ով Կաք Իրականում:

Այդ՝ չգիտենալուց “նորից գիտենալուն” անցումը կարող է շատ դանդաղ ավարտվել: Դուք կարող եք քայլել մանր քայլերով: բայց մանր քայլերը կարող են մեծ առաջընթաց ապահովել: Միշտ հիշեք այդ մասին:

Այդպիսի փոքր քայլերից մեկն է. վերջ դնել “լավագույնին”:

Պատկերացումն Առավելության մասին՝ մարդկության պատկերացումներից ամենագայթակղիչն է: Այն կարող է սիրտը քար դարձնել, տաքը սառ դարձնել, “այոն” ՝ “ոչ” դարձնել, - և այդ ամենը մեկ ակնթարթում:

“Մեր ճանապարհը՝ լավագույն ճանապարհը չէ, - դա ուղղակի այլ ճանապարհ է”:

Այս հասարակ ֆրազը կարող է ձեր կրոնների մեջ տարաձայնություններին վերջ տալու սկիզբը դնել, նեղացնել անդունդը ձեր քաղաքական կուսակցությունների միջև, վերջ տալ գժտություններին ձեր ժողովուրդների միջև:

Մի բառը կարող է վերջ տալ այդ ամենին:

“Namaste”:

Իմ միջի Աստված հարգում է քո միջի Աստծոն:

Որքան պարզ է: Որքան սքանչելի: Որքան, իսկապես, զարմանալի:

Եվ որքան դժվար է Պատրանքով համակված մարդուն՝ ամեն մեկի և ամեն ինչի մեջ Աստծոն տեսնելը: Ամեն մարդ պետք է գիտակցի Պատրանքը՝ գիտակցի, որ դա պատրանք է:

Եթե դա պատրանք չէ, այլ իրական կյանք, ուրեմն ինչպե՞ս մենք, պատկերացնելով մեզ կանգնած ուրիշներից բարձր, այդքան ցածր ենք վարվում: Ինչու՞ հենց այն ժամանակ, երբ մենք մեզ ավելի լավն ենք համարում, մենք ավելի վատ ենք վարվում:

Հասկանալի է, որ Իններորդ Պատրանքը թույլ տեղ ունի: Այն պետք է բացեր ձեր աչքերն այն բանի վրա, որ ձեր պատկերացումն Առավելության մասին` սուտ պատկերացում է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, այլ կերպ ինչ-որ շատ կարևոր բան կանհետանա կյանքից:

Եվ, կրկին, նրանք ճիշտ էին:

Բայց նրանք նորից սխալ գործեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Հենց Իններորդ Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Տասերորդ Պատրանքը:

[Jarre]

Սամ, մի բան եմ ուզում ասել։

Ես ինքս ամեն ինչի հնարավորությունը հավանական համարող մարդ եմ։ Կյանքը իմ համար բազմագույն ա ու շատ բազմակողմանի։ Տանել չեմ կարողանում դասակարգումները, սևի ու սպիտակի բաժանելը։
Բայց էս թեմայի հետ կապված մի բան եմ ուզում ասել։

Ո՞րն է թեմայի անվան իմաստը։
ՀԱԿԱԿՐՈՆ - մարդ ով պարազապես դեմ է կրոնին, կրոնական կազմակերպվածությանը, կրոնին բնորոշ մտածելա և վարվելակերպին, բայց ընդունում է Աստծու գաղափարը։
ՀԱԿԱԱԹԵԻՍՏ - մարդ ով դեմ է Աստծու գոյությունը մերժելու մտքին։ Այլ կերպ ասած մարդ ով հավատում է։

Այսինքն ես ճի՞շտ եմ հասկանում, որ թեման այնուամենայնիվ հավատացյալների մասին ա։ Հավատացյալներ, ովքեր մերժում են կազմակերպված կրոնի գաղափարը։ Չեն ընդունում կրոնը, բայց ընդունում են Աստծուն։
Իմ հարցը վերաբերում ա իմաստաբանությանը, ոչ թե քերականությանը կամ հոմանիշ-հականիշներին։ Ուղղակի թեմայիդ իմաստը լրիվ փոխվում ա։

[Mephistopheles]

Սամ, մի բան եմ ուզում ասել։

Ես ինքս ամեն ինչի հնարավորությունը հավանական համարող մարդ եմ։ Կյանքը իմ համար բազմագույն ա ու շատ բազմակողմանի։ Տանել չեմ կարողանում դասակարգումները, սևի ու սպիտակի բաժանելը։
Բայց էս թեմայի հետ կապված մի բան եմ ուզում ասել։

Ո՞րն է թեմայի անվան իմաստը։
ՀԱԿԱԿՐՈՆ - մարդ ով պարազապես դեմ է կրոնին, կրոնական կազմակերպվածությանը, կրոնին բնորոշ մտածելա և վարվելակերպին, բայց ընդունում է Աստծու գաղափարը։
ՀԱԿԱԱԹԵԻՍՏ - մարդ ով դեմ է Աստծու գոյությունը մերժելու մտքին։ Այլ կերպ ասած մարդ ով հավատում է։

Այսինքն ես ճի՞շտ եմ հասկանում, որ թեման այնուամենայնիվ հավատացյալների մասին ա։ Հավատացյալներ, ովքեր մերժում են կազմակերպված կրոնի գաղափարը։ Չեն ընդունում կրոնը, բայց ընդունում են Աստծուն։
Իմ հարցը վերաբերում ա իմաստաբանությանը, ոչ թե քերականությանը կամ հոմանիշ-հականիշներին։ Ուղղակի թեմայիդ իմաստը լրիվ փոխվում ա։

Ժառ ջան, սա շատ պարզ պրոցես ա… մարդիկ՝ հավատացյալները հոգնած ու մերժված եկեղեցիներից մերժում են կարգավորված կրոնի գաղափարը և հեռանում են եկեղեցուց, չմերժելով աստծո գաղափարը… բայց հետագայում այս կերպ մտածողները հավաքվում են իրար մոտ ու կազմավորվում ա կրոնական նոր ճյուղ… պատմության մեջ հենց այսպես էլ ստեղծվել են կրոններն ու նրա տարբերակները…

քանի կա աստծո գաղափարը, կրոնը միշտ էլ լինելու ա…

[Sambitbaba]

Սամ, մի բան եմ ուզում ասել։

Ես ինքս ամեն ինչի հնարավորությունը հավանական համարող մարդ եմ։ ... Տանել չեմ կարողանում դասակարգումները, սևի ու սպիտակի բաժանելը։

Եթե դու "ամեն ինչի հնարավորությունը հավանական համարող մարդ ես", եթե դու "տանել չես կարողանում դասակարգումները, սևի և սպիտակի բաժանելը", - ուրեմն սա հենց քո թեման է, Ջառ ջան:

Բայց իրո՞ք դու այդպիսին ես, Ջառ...

Ես, օրինակ, ելնելով մեր անցած զրույցներից այս մասին, չհամոզվեցի, որ այդպիսին է իրականությունը: Չէ, դու իհարկե, հավանաբար ցանկանում ես, որ այդպես լինի, բայց և այնպես վիճակին նայում ես աթեիստի աչքերով, իսկ դա արդեն հեռու է անվերապահությունից... Քո տարբեր գրառումներում երբեմն քո այդպիսի մոտեցումը քիչ թե շատ ակնհայտորեն երևացել է, բայց էն՝ երեխեքի դպրոցի մասին գրառմանդ մեջ ավելի վառ էր դա՝ այնքան, որ մի քանի հոգի, եթե չեմ սխալվում, նկատեցին:

Կյանքը իմ համար բազմագույն ա ու շատ բազմակողմանի։

Ինձ համար էլ: Թե բազմագույն, թե բազմակողմանի, և դրա հետ մեկտեղ՝ թե անսահմանափակ և թե անդասակարգելի: Եվ եթե դու ջանում ես ինձ ասել, որ այդ պատճառով անիմաստ է փորձել կյանքին տեղավորել ինչ-որ կաղապարների մեջ, ինչպիսիք են, ասենք, կրոնն ու հակակրոնը (ասել է աթեիզմ), - ես հարյուր տոկոսով կհամաձայնվեմ քեզ հետ:

Բայց էս թեմայի հետ կապված մի բան եմ ուզում ասել։ Ո՞րն է թեմայի անվան իմաստը։
ՀԱԿԱԿՐՈՆ - մարդ ով պարազապես դեմ է կրոնին, կրոնական կազմակերպվածությանը, կրոնին բնորոշ մտածելա և վարվելակերպին, բայց ընդունում է Աստծու գաղափարը։

Այո´:

ՀԱԿԱԱԹԵԻՍՏ - մարդ ով դեմ է Աստծու գոյությունը մերժելու մտքին։

Այո´:

Այլ կերպ ասած մարդ ով հավատում է։

Ոչ, և նորից՝ ոչ:
Այ, հենց այստեղ է թեմայի անվան իմաստը: Կամ գայթակղության քարը: Կամ ոսկորը, որին դեմ է առնում դանակը: Կամ... ընկալման սահմանը:
Որովհետև չենք կարողանում ազատել մեզ դուալիզմից՝ երկվածությունից: Փայտի երկու ծայրից: Եթե այսպես չէ, ուրեմն այնպես է: Եթե սև չէ, ուրեմն սպիտակ է: Երրորդ չկա: Տրված չէ:

Բայց կա, տրված է: Դա այն է, ինչ կրոնից և հակակրոնից դուրս է, այն է, ինչ գտնվում է հավատից և անհավատությունից այն կողմ:

Դա ճանաչումն է: Եվ այն հավատ չէ:

Կրոնը՝ հավատ է. դու հավատում ես, որ Աստված կա:
Աթեիզմը՝ հավատ է. դու հավատում ես, որ Աստված չկա:

Ճանաչումը՝ դա արդեն գիտելիք է:

Իսկ եթե դու մի բան գիտես, ուրեմն թե դրան հավատալը, և թե չհավատալը, արդեն անիմաստ են: Որովհետև դու գիտես:

Սրա մասին է խոսքը:

Այսինքն ես ճի՞շտ եմ հասկանում, որ թեման այնուամենայնիվ հավատացյալների մասին ա։ Հավատացյալներ, ովքեր մերժում են կազմակերպված կրոնի գաղափարը։ Չեն ընդունում կրոնը, բայց ընդունում են Աստծուն։
Իմ հարցը վերաբերում ա իմաստաբանությանը, ոչ թե քերականությանը կամ հոմանիշ-հականիշներին։ Ուղղակի թեմայիդ իմաստը լրիվ փոխվում ա։ .

Եթե պատահաբար կարդում ես այս գրառումներս Պատրանքների մասին, կարո՞ղ ես հիշատակել մի տեղ, որը քեզ թույլ է տալիս ենթադրել, որ խոսքն "այնուամենայնիվ հավատացյալների մասն ա": Եթե այնուհանդերձ ինչ-որ մի տեղը քեզ այդպիսին է թվացել, խնդրում եմ, նայիր մեկ անգամ էլ, բայց նայելուց առաջ փորձիր ազատել միտքդ դուալիստական "եթե սպիտակ չի, ուրեմն սև է" ստերեոտիպից:

Եվ այդ ժամանակ, շատ հնարավոր է, որ քեզ համար "թեմայի իմաստը լրիվ կփոխվի"...