Հակակրոն և հակաաթեիզմ

[Sambitbaba]

Եթե խորը մտածես կհասկանաս,որ աստված էլա ասում դու յա եղած,յա չէ...

Մեկմեկու սխալ հասկանալուց խուսափելու համար՝ որոշեցի բացատրել ասածս.

Ինչ-որ մեկը գալիս և ասում է, որ դու ոչնչություն ես: "Ինչ-որ մեկը" = կրոն; "դու" = ոչ թե կոնկրետ դու կամ ես կամ երրորդը, այլ ընդհանրապես՝ մարդ:
Ինչ-որ մեկը գալիս և ասում է, որ դու՝ Աստված ես: "Ինչ-որ մեկը" = Ուոլշ կամ նման մարդիկ; "դու" = ոչ թե կոնկրետ դու կամ ես կամ երրորդը, այլ ընդհանրապես՝ մարդ:

Էննա ջան, իմ բոլոր գրառումներն Ակումբում՝ առաջին օրվանից առ այսօր, - ասում են այն մասին, որ մենք բոլորս էլ շատ կարևոր ենք, մենք բոլորս յուրահատուկ ենք, մենք բոլորս շատ սիրված ենք, մենք բոլորս մեկ ենք, քանի որ միևնույն Աստծո մասնիկներն ենք, և ըստ այդմ էլ՝ Մենք Բոլորս Աստվածներ Ենք:

Մինչև օրս այդ մասին եմ ասել: Իսկ այսօր բացել եմ այս թեման, որպեսզի պնդեմ ասածս:

Մի՞թե այդքանից հետո հնարավոր է, որ ես մեկին ոչնչություն համարեմ: Մի՞թե չի ստացվի, որ ինքս ինձ եմ ոչնչություն համարում, կամ ոչնչություն եմ համարում Աստծոն…

[enna]

Մեկմեկու սխալ հասկանալուց խուսափելու համար՝ որոշեցի բացատրել ասածս.

Ինչ-որ մեկը գալիս և ասում է, որ դու ոչնչություն ես: "Ինչ-որ մեկը" = կրոն; "դու" = ոչ թե կոնկրետ դու կամ ես կամ երրորդը, այլ ընդհանրապես՝ մարդ:
Ինչ-որ մեկը գալիս և ասում է, որ դու՝ Աստված ես: "Ինչ-որ մեկը" = Ուոլշ կամ նման մարդիկ; "դու" = ոչ թե կոնկրետ դու կամ ես կամ երրորդը, այլ ընդհանրապես՝ մարդ:

Էննա ջան, իմ բոլոր գրառումներն Ակումբում՝ առաջին օրվանից առ այսօր, - ասում են այն մասին, որ մենք բոլորս էլ շատ կարևոր ենք, մենք բոլորս յուրահատուկ ենք, մենք բոլորս շատ սիրված ենք, մենք բոլորս մեկ ենք, քանի որ միևնույն Աստծո մասնիկներն ենք, և ըստ այդմ էլ՝ Մենք Բոլորս Աստվածներ Ենք:

Մինչև օրս այդ մասին եմ ասել: Իսկ այսօր բացել եմ այս թեման, որպեսզի պնդեմ ասածս:

Մի՞թե այդքանից հետո հնարավոր է, որ ես մեկին ոչնչություն համարեմ: Մի՞թե չի ստացվի, որ ինքս ինձ եմ ոչնչություն համարում, կամ ոչնչություն եմ համարում Աստծոն…

Չէ,ես այդպիսի բան չասեցի,ոչ էլ մտածեցի:
Որ ճիշտն ասեմ,ո՛չ կրոնի կարծիքնա հետաքրքիր,ո՛չ էլ Ուոլշի...

[Sambitbaba]

Չէ,ես այդպիսի բան չասեցի,ոչ էլ մտածեցի:
Որ ճիշտն ասեմ,ո՛չ կրոնի կարծիքնա հետաքրքիր,ո՛չ էլ Ուոլշի...

Ուրախ եմ, որ չմտածեցիր…

[Արէա]

Վերջը ի՞նչ պարզվեց: Նիլ Դոնալդ Ուոլշին եթե մուտքի իրավունք տամ իմ սիրտ, երկնային արքայության մուտքի իրավունք կստանա՞մ, թե՞ չէ:

[enna]

Վերջը ի՞նչ պարզվեց: Նիլ Դոնալդ Ուոլշին եթե մուտքի իրավունք տամ իմ սիրտ, երկնային արքայության մուտքի իրավունք կստանա՞մ, թե՞ չէ:

ուզում ես փորձի)))

[Տրիբուն]

Վերջը ի՞նչ պարզվեց: Նիլ Դոնալդ Ուոլշին եթե մուտքի իրավունք տամ իմ սիրտ, երկնային արքայության մուտքի իրավունք կստանա՞մ, թե՞ չէ:

Քո սիրտ մուտքի իրավունքը քիչ ա: Պետք ա նաև անձանգրիդ պատճենը, տեղեկանք աշխատանքի վայրից, սեփականության իրավունքի վկայական, բանկի հաշվի քաղվածք, երկնային արքայությունից հրավեր ու ամրագրված մնալու տեղ, ու պիտի 60 եվրո վճարես: Pay-Pal-ով ընդունում ա վճարները:

[Sambitbaba]

2. ԱՆՀԱՋՈՂՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՐԱՆՔԸ

Պատկերացումն այն մասին, որ Աստծո կամքը կարող է չկատարվել, հակասում է ամենին, ինչ, ձեզ թվում է, դուք գիտեք Աստծո մասին`հատկապես, որ Աստված ամենակարող է, ամենահաս է, որ Նա Բարձրագույն Էություն է (Ամենաբրձրյալը), Արարիչն է, - բայց և այնպես հենց այդպիսի պատկերացումն եք դուք ընդունում այդպիսի խանդավառությամբ:

Դա ծնում է կատարյալ անհավանական, բայց շատ ուժեղ պատրանք, որ Աստված կարող է անհաջողության մատնվել: Աստված կարող է ցանկանալ մի բան, բայց չստանալ այն: Աստված կարող է ձգտել ինչ-որ բանի, բայց չհասնել դրան: Աստված կարող ինչ-որ բանի կարիք ունենալ, բայց չունենալ այդ բանը:

Կարճ ասած, Աստծո Կամքը կարող է չկատարվել:

Այդ պատկերացումն ամբողջովին անհիմն է, չէ որ նույնիսկ մարդկային միտքը, իր սահմանափակ ընկալումով կարող էր նկատել անհամապատասխանությունը: Բայց դուք շատ հարուստ երևակայություն ունեք և զարմանալի հեշտությամբ կարող եք ամենաանհավանական բաներին էլ հավատալ: Դուք ոչ միայն պատկերացրեցիք Աստծո, ով կարիքներ ունի, դուք պատկերացրեցիք Աստծո, ով չի կարող բավարարել Իր կարիքները:

Ինչպե՞ս կարողացաք այդ անել: Դարձյալ, պրոյեկցիայի օգնությամբ: Դուք պրոյեկցում եք ձեզ ձեր Աստծո վրա:

Եվ նորից, Աստծոն վերագրվող հնարավորությունները, կամ գոյության որակը, անմիջականորեն դուրս է բերված ձեր սեփական փորձից: Քանի որ դուք նկատել եք, իբր դուք չեք կարող ստանալ ամենն, ինչ, ըստ ձեր պատկերացման անհրաժեշտ է ձեզ երջանիկ լինելու համար, դուք հայտարարում եք, որ նույն բանն արդարացի է նաև Աստծո համար:

Հիմնվելով այդ պատրանքի վրա, դուք հնարել եք հեքիաթ, որը պնդում է, որ կյանքի ելքը պարզ չէ: Այն կարող է հաջողվել, իսկ կարող է և ոչ: Ամեն ինչ կարող է լավ լինել, բայց կարող է և ոչ: Այն բարի ավարտ կունենա, եթե տեղի չունենա ճիշտ հակառակը:

Համեմելով այս խառնուրդը կասկածներով` կասկածներով, որ Աստված կարող է բավարարել Իր կարիքները (եթե ընդունենք, որ Ես դրանք ունեմ), - դուք առաջին անգամ բախվեցիք վախի հետ:

Քանի դեռ դուք չէիք հնարել հեքիաթն Իր պահանջները բավարարել չկարողացող Աստծո մասին, դուք չգիտեիք, թե ինչ է վախը: Վախենալու համար ոչինչ չկար: Աստված պատասխանատու էր ձեր համար, Աստված Ամենակարող էր, Աստված Հրաշք էր և Փառք, և ամեն ինչ լավ էր աշխարհում: Ի՞նչ կարող էր չստացվել:

Բայց հետո ի հայտ եկավ պատկերացումը, որ Աստված կարող է ինչ-որ բան ցանկանալ, և, փաստորեն, չստանալ ցանկացածը: Աստված կարող էր ցանկանալ, որ բոլոր Իր զավակները վերադառնան Իր մոտ երկինք, բայց երեխաներն իրենք, իրենց արարքներով կարող են խանգարել դրան:

Այդ գաղափարը նույնպես ուժ առավ, և նորից մադրկային միտքը չնկատեց հակասությունները: Ինչպե՞ս Աստծո արարածները կարող էին խանգարել Արարչի Կամքի կատարմանը, եթե Արարիչ և իր արարածները` մեկ են: Ինչպե՞ս կարելի էր կասկածել կյանքի ելքի վրա, եթե Նա, Ով ձգտում է արդյունքին, և Նա, ով այն փորձում է, - մեկ են:

Հասկանալի է, որ Երկրորդ Պատրանքը թույլ կողմ ունի: Այն պետք է որ բացեր ձեր աչքերն այն բանի վրա, որ պատկերացումն Անհաջողության մասին` սուտ է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ նրանք չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, հակառակ դեպքում կյանքից ինչ-որ շատ կարևոր բան կկորչի:

Եվ դարձյալ, նրանք ճիշտ էին: Բայց կրկին սխալ կատարեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Եվ այսպես, հենց Երկրորդ Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Երրորդ Պատրանքը:

[Sambitbaba]

3. ԲԱԺԱՆՎԱԾՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՐԱՆՔԸ


Երկրորդ Պատրանքի վրա գլուխ կոտրել դադարելու միակ միջոցն էր Երրորդ Պատրանքը ստեղծելը.

Արարիչ և իր արարածները մի ամբողջականություն չեն:

Դրա համար մարդկային մտքին պահանջվեց պատկերացնել անհնարի հնարավորությունը` որ Այն, Ինչ Մի Բան Է, Մի Բան չէ; որ Այն, Ինչ Միասին Է, իրականում մասնատված է:

Միասնության Բացակայության այս պատրանքը` Բաժանվածության գոյության պատկերացումն է:

Մարդկությունն եկել է այն եզրահանգմանը, որ, եթե արարածները բաժան են Արարչից և եթե Արարիչ թույլ է տալիս Իր արարածներին անել այն, ինչ իրենց դուր է գալիս, նշանակում է, արարածները կարող են անել մի ինչ-որ այնպիսի բան, ինչ Արարիչ չի ուզում: Եվ այդպիսի իրավիճակում կարելի էր գնալ Արարչի Կամքին հակառակ: Աստված կարող էր ցանկանալ ինչ-որ բան, բայց չստանար:

Միասնականության բացակայությունն ապահովում է Անհաջողության հնարավորությունը, իսկ Անհաջողությունը հնարավոր է միայն այն ժամանակ, երբ գոյություն ունի Պահանջ: Մի պատրանքը ծնում է մյուսը:

Առաջին երեք պատրանքները`վճռական պատրանքներ են: Նրանք այնքան կարևոր են, այնքան են քաջալերում մնացած պատրանքներին, որ դրանք բացատրելու և ամեն պարագայում դրանց բացատրության հնարավորությունը երաշխավորելու համար, տարբեր առասպելներ են ստեղծվել:

Ձեր մշակույթներից յուրաքանչյուրն ստեղծել է իր առասպելները, բայց բոլոր նրանք սկիզբ են առել միևնույն ելակետերից: Ամենաճանաչվածներից մեկն է` Ադամի ու Եվայի մասին առասպելը:

Այն պատմում է, որ առաջին տղամարդուն և առաջին կնոջը ստեղծել է Աստված և նրանք ապրել են Եդեմական Այգում, կամ Դրախտում: Նրանք վայելում էին հավերժական կյանքն ու միասնությունը Աստվածայինի հետ:

Իդիլիական Կյանքի փոխարեն Աստված մի բան էր միայն պահանջում. Նա հրամայեց Չարի և Բարու Ճանաչման Ծառի պտուղները չուտել:

Համաձայն այդ լեգենդի, Եվան, չնայած արգելիքն, կերավ պտուղը: Նա չհնազանդվեց հրամանին: Բայց դա միայն նրա մեղքը չէր: Նրան գայթակղեց օձը, որն իրականում այն էությունն էր, որին դուք կոչում եք Սատանա, կամ Դև:

Ուրեմն, ո՞վ է ի վերջո այդ Դևը: Համաձայն մի լեգենդի, դա անկյալ հրեշտակն է, Աստծո արարածը, ով համարձակվեց ցանկանալ լինել նույնքան մեծ, որքան իր Արարիչը: Դա, պատմում է լեգենդը, հիմնական զանցանքն է, բարձրագույն աստվածանարգանքը: Բոլոր արարածները պարտավոր են պաշտել Աստծոն և երբեք չձգտեն մոտենալ կամ փորձել գերազանցել Նրան Նրա վեհության մեջ:

Մարդկային մշակույթի հիմնական հեքիաթի կոնկրետ այդ մեկնակերպում դուք շեղվել եք ձեր սովորական շաբլոնից, վերագրելով Ինձ որակներ, որոնք արտացոլված չեն մարդկային փորձում:

Մարդիկ իրոք ցանկանում են, որպեսզի իրենց սերունդներն ամբողջ ուժը ներդնեն նրա համար, որպեսզի լինեն նույնպիսին, եթե ոչ ավելի լավը, քան իրենք: Բոլոր գիտակից ծնողների համար գոյություն չունի ավելի մեծ հաճույք, քան տեսնել իրենց զավակներին հարուստ, կյանքում իրենցից ավելի լավ տեղ գրավող, տեսնել, թե ինչպես են նրանց նվաճումները գերազանցում իրենց սեփական նվաճումներին:

Մյուս կողմից, նրանք պնդում են, որ դա վիրավորում է Աստծոն, Նրան ցավ է պատճառում: Սատանան, անկյալ հրեշտակը, մերժվեց, հեռացվեց հոտից, անիծվեց, և հանկարծ Վերջնական Իրականության մեջ հանդես են գալիս երկու ուժ` Աստված և Սատանան, և երկու տեղ, որտեղից նրանք տանում են իրենց աշխատանքը, - երկինքը և դժոխքը:

Համաձայն լեգենդի, հենց Սատանան գայթակղեց մարդկանց, ստիպելով նրանց չհպատակվել Աստծո Կամքին: Այժմ Աստված և Սատանան մրցակիցներ են դարձել մարդկային հոգու համար պայքարում: Եվ որ ամենազարմանալին է, այս մրցակցության մեջ Աստված կարող է պարտություն կրել:

Այս ամենն ապացուցում է, որ Ես ամենակարող Աստված չէի… կամ Ես ամենակարող էի, բայց չցանկացա օգտվել Իմ հզորությունից, ցանկանալով հնարավորություն տալ Սատանային: Եվ կամ էլ խոսքը ոչ թե այն մասին է, որպեսզի հնարավորություն տրվի Սատանային, այլ այն մասին, որպեսզի ազատ կամք տրվի մարդկային արարածներին: Եթե միայն հաշվի չառնենք այն, որ, եթե դուք ձեր “ազատ” կամքն արտահայտեք ոչ Իմ կողմից հավանության արժանացած միջոցով, Ես կտամ ձեզ Սատանային, ով ձեզ հավերժական տանջանքների կենթարկի:

Այս խճճված հեքիաթները ձեր մոլորակի վրա վերաճեցին կրոնական ուսմունքի:

Ինչ վերաբերվում է Ադամի ու Եվայի մասին հեքիաթին, շատերը հավատում են. այն պատճառով, որ Եվան կերավ արգելված պտուղը, Ես պատժեցի առաջին տղամարդուն և առաջին կնոջը, վտարելով նրանց Եդեմական Այգուց: Եվ (եթե դուք կարող եք հավատալ դրան) Ես պատժում եմ նրանցից հետո ապրող բոլոր տղամարդկանց և կանանց, մեղադրելով նրանց առաջին մարդու կողմից կատարած առաջին մեղքի մեջ և դատապերտելով ապրել իրենց կյանքը Երկրի վրա Ինձանից առանձին:

Այս և մյուս, ոչ պակաս պատկերավոր հեքիաթներում, առաջին երեք պատրանքներն այնքան դրամատիկորեն են պատկերված, որ մարդիկ, և հատկապես երեխաները, ոչ շուտով են դրանք մոռանում: Սրանք այնպիսի հաջողությամբ են ներշնչում վախը մանկական սրտերում, որ ամեն մի սերունդ կրկնում է այն նորից ու նորից: Արդյուքնում` առաջին երեք պատրանքները խորը տպավորված են մարդու հոգեկան կառուցվածքում:

1. Աստված ունի ծրագիր (Գոյություն ունի Պահանջ)

2. Կյանքի արդյունքը կասկածելի է (Գոյություն ունի Անհաջողություն)

3. Դուք առանձնացված եք Աստծոց (Գոյություն ունի Բաժանվածություն)

Այն դեպքում երբ պատկերացումներն այն մասին, որ գոյություն ունեն Պահանջ և Անհաջողություն, որոշիչ են մնացած բոլոր Պատրանքների համար, Բաժանվածության գոյության մասին պատկերացումն ամենաուժեղ ազդեցությունն է գործում մարդկային գործերի վրա:

Երրորդ Պատրանքի ազդեցությունը մարդկությունն զգում է մինչ այսօր:

Եթե դուք Երրորդ Պատրանքը ճշմարտություն եք համարում, ձեզ որոշակի կենսափորձ է սպասվում:

Եթե դուք այն ճշմարտություն չեք համարում, այլ գիտեք, որ դա պատրանք է, ձեր կենսափորձը լրիվ ուրիշը կլինի:

Տարբերությունը նրանց մեջ հսկայական է:

Այժմ ձեր մոլորակի վրա համարյա բոլորը հավատում են Բաժանվածության Պատրանքի իրական լինելուն: Արդյունքում մարդիկ իրենց բաժանված են զգում Աստծոց և բաժանված մեկմեկուց:

Բաժանվածության զգացումն Ինձանից շատ է խանգարում մարդկանց գիտակցված վերաբերվել Ինձ: Նրանք կամ սխալ են հասկանում Ինձ, կամ վախենում են, կամ օգնություն են խնդրում` կամ ընդհանրապես հերքում են Ինձ:

Վարվելով այդ կերպ, մարդիկ կորցնում են սքանչելի հնարավորությունը` օգտագործել Տիեզերքի ամենահզոր ուժը: Նրանք մատնում են իրենց մի կյանքի, որը, ինչպես իրենց է թվում, նրանք չեն կարող կառավարել, պայմանների, որոնք, ինչպես իրենք են մտածում, նրանք անկարող են փոխել, այդպիսով ստանալով կենսափորձ և կյանքի ավարտ, որոցից, ըստ իրենց համոզմունքների, նրանք չեն կարող խուսափել:

Նրանք անց են կացնում կյանքը կատարյալ խելացնորության մեջ, ցավ պատճառելով իրենց և տանելով այդ ցավը մեծ հաճույքով, հավատալով, որ իրենց լուռ տղամարդկությամբ կնվաճեն Իմ բարյացկամությունն ու կընկնեն երկնային արքայություն, որտեղ իրենց պարգևը կստանան:

[Sambitbaba]

3. ԲԱԺԱՆՎԱԾՈՒԹՅԱՆ ՊԱՏՐԱՆՔԸ /շարունակություն/


Կան շատ պատճառներ, որպեսզի առանց ավելորդ բողոքների տառապանքը լավ ծառայություն կատարի հոգու համար, բայց երկնքում պարգևատրվելու երաշխիքը նրանց հետ ոչ մի կապ չունի:

Վարպետը երբեք չի բողոքում և այդ կերպ քչացնում է տառապանքն իր շուրջ` նմանապես նաև իր ներսում: Ընդ որում Վարպետը խուսափում է բողոքներից ոչ թե նրա համար, որպեսզի սահմանափակի տառապանքը, այլ այն պատճառով, որ ցավի ապրումները չի մեկնաբանում որպես տառապանք, ցավը նրա համար` ուղղակի ցավ է:

Ցավը`ապրում է: Տառապանքը` դատողությունն է այդ ապրումի մասին: Բազմաթիվ մարդկանց դատողությունը հանգում է նրան, որ ցավի ապրումն անընդունելի է և այն չպետք է լինի: Եվ այնուհանդերձ հենց այն, թե ինչ աստիճանի է ցավն ընկալվում որպես կատարյալ մի զգացմունք, որոշում է, թե որքանով կարող են տանջանքները բացառվել կյանքից: Հենց դրա ընկալումն է թույլ տալիս Վարպետին հաղթահարել բոլոր տանջանքները, չնայած դա չի նշանակում, թե նրան հաջողվում է խուսափել որևէ ցավից:

Անգամ վարպետության չհասած մարդիկ զգում են տարբերությունը ցավի և տանջանքի միջև: Որպես օրինակ կարող է ծառայել հիվանդ ատամի հեռացումը: Հեռացնելը ցավալի է, բայց այդպիսի ցավը մարդ ողջունում է:

Բաժանվածության զգացումն Ինձանից խանգարում է մարդկանց դիմել Ինձ, ընկերություն անել Ինձ հետ, օգտագործելով Իմ ստեղծագործական և բուժիչ ուժի ամբողջ հզորությունը նրա համար, որպեսզի վերջ տրվի տանջանքներին, և կամ ցանկացած այլ նպատակի համար:

Բաժանվածության զգացումը մեկմեկուց մարդկանց հնարավորություն է տալիս ուրիշների հանդեպ կատարել այն, ինչ երբեք քեզ համար չէիր անի: Ի վիճակի չլինելով հասկանալ, որ նրանք կատարում են այդ իրենց իսկ համար, նրանք կրկին ու կրկին անցանկալի հետևանքներ են ստեղծում իրենց ամենօրյա կյանքի և իրենց մոլորակային փորձի համար:

Ասում են, որ այսօր մարդիկ բախվում են նույն խնդիրների հետ, որոնց հետ նրանք բախվել են մարդկության ծագման ամենասկզբում` և դա ճիշտ է, բայց ամեն անգամ ավելի քիչ չափով: Ժլատությունը, բռնությունը, նախանձն ու մարջդկային վարքի այլ արտահայտումները, որոնք ոչ ոգու օգուտ չեն բերում, մինչև օրս հատուկ են ձեր ցեղի ներկայացուցիչներին, չնայած այժմ արդեն դա փոքրամասնությանն է վերաբերվում: Դա ձեր բարեշրջման հատկանիշն է:

Ձեր հասարակարգի ջանքերն ուղղված են ոչ այնքան դեպի այդպիսի վարքի փոխման միջոցների որոնումները, որքան դեպի դրա համար պատժի միջոցները որոշելը: Մարդիկ մտածում են, թե պատիժը կարող է ինչ-որ բան շտկել: Ոմանք մինչև օրս չեն հասկանում, որ, քանի դեռ չեն նորոգել անցանկալի վարք հարուցող և նպաստող հասարակական պայմանները, նրանք ոչինչ չեն կարող շտկել:

Իրական օբյեկտիվ վերլուծությունն ապացուցում է այդ, բայց շատերն անտեսում են այդ ապացույցներն ու առաջվա պես փորձում են հասարարական խնդիրները լուծել այն նույն էներգիայով, որով ստեղծել էին դրանք: Սպանությունների օգնությամբ փորձում են վերջ դնել սպանություններին, բռնության օգնությամբ` բռնությանը, դիմելով ցասմանը, փորձում են ոչնչացնել ցասումը: Նրանք չեն նկատում նման գործողությունների երեսպաշտությունը և արդյունքում հաստատում են այն իրենց կյանքում:

Ընդունելով, որ առաջին երեք Պատրանքներն իրոք պատրանքներ են, մարդիկ կդադարեին հերքել ամբողջ Կյանքի Միասնությունը, այն ժամանակ կանհետանար ձեր մոլորակի վրայի ամբողջ կյանքի վրա կախված վտանգը:

Շատերն առաջվա պես իրենց բաժանված են տեսնում մեկմեկուց, ամբողջ կենդանի աշխարհից, Աստծոց: Նրանք նկատում են, որ քարուքանդ են անում իրենց, բայց շարունակում են պնդել, որ չեն հասկանում, թե ինչպես են այդ անում: Իհարկե, հայտարարում են նրանք, իրենց սեփական վարքը կապ չունի դրա հետ: Նրանք ի վիճակի չեն տեսնել կապը` սեփական որոշումների, սեփական ընտրության, - և ամբողջ աշխարհի միջև:

Նման պնդումներ կիսում են շատ մարդիկ, և, եթե դուք ցանկանում եք, որ նրանք փոխվեն, հենց դուք` նրանք, ովքեր իսկապես հասկացել են Պատճառն ու Հետևանքը, կարող եք փոխել նրանց: Չէ որ ձեր եղբայրակիցները համարում են, որ իրենց կիրակնօրյա լրագիրը ստանալու համար ամեն շաբաթ հարյուր հազարավոր ծառեր ոչնչացնելով, նրանք ոչ մի բացասական ազդեցություն չեն գործում Ամբողջի վրա:

Ճիշտ նույն կերպ նրանք բացասական ազդեցություն չեն գործում Ամբողջի վրա, երբ ատմոսֆերա են նետում ցանկացած ապականող նյութեր, որպեսզի անփոփոխ պահեն իրենց համար արդեն սովորական ապրելակերպը:

Նրանք ոչ մի բացասական ազդեցություն չեն գործում Ամբողջի վրա, արևի էներգիան օգտագործելու փոխարեն օգտագործելով հանածո վառելանյութերը:

Նրանք ոչ մի բացասական ազդեցություն չեն գործում Ամբողջի վրա, ծխելով, օրը երեք անգամ սև միս ուտելով կամ հսկայական քանակության ալկոհոլ խմելով, և նրանք հոգնել են այդ մասին իրենց ասող մարդկանցից:

Նրանք ոչ մի բացասական ազդեցություն չեն գործում, - պնդում են նրանք, - և նրանք հոգնել են այդ մասին իրենց ասող մարդկանցից:

Առանձին մարդկանց վարմունքը, - ասում են նրանք իրենց, - այնպիսի բացասական ազդեցություն չի թողնում Ամբողջի վրա, որն իրոք կարող էր բերել այդ Ամբողջի կործանմանը: Դա հնարավոր կլիներ միայն այն դեպքում, եթե ոչինչ բաժան չլիներ` եթե Ամբողջը փաստորեն հենց ինքն ամեն ինչ աներ: Բայց դա խելոք չէ: Երրորդ Պատրանքը` իրականություն է: Մենք` բաժանված ենք:

Եվ այնուհանդերձ, ոչ մեկմեկու, և ոչ էլ Կյանքի հետ ամբողջականություն չկազմող առանձին մարդկանց առանձին գործողությունները, իրոք որ շատ մեծ ազդեցություն են գործում Կյանքի վրա: Այժմ, վերջապես, պրիմիտիվ զարգացման մտածելակերպից դեպի ավելի զարգացած հասարակության մտածելակերպին անցման հետ մեկտեղ, ավելի ու ավելի շատ մարդիկ են սկսում ընդունել դա:

Դա տեղի է ունենում այն աշխատանքի շնորհիվ, որը կատարում եք դուք և ձեզպեսները: Քանզի դուք բարձրացնում եք ձեր ձայնը: Դուք ահազանգ եք տալիս: Դուք համախմբում եք ձեր ջանքերը, որպեսզի արթնացնեք մեկմեկու, ամեն մեկն իր ձևով, ոմանք` գործելով միայնակ, իսկ մյուսները` խմբովի:

Հին ժամանակներում շատ չէին նրանք, ովքեր պատրաստ և ընդունակ էին արթնացնել ուրիշների: Այդ պատճառով էր, որ մեծամասնությունը, ապրելով պատրանքների մեջ, ամբողջովին խճճվել է արդեն: Ինչու՞ այն փաստը, որ իրենք բաժանված են, խնդիրներ է ստեղծում: Ինչպե՞ս պատահեց, որ հնարավոր չէր ստեղծել ինչ-որ մի այլ բան, բացի հասարակական կյանքը` մեկը բոլորի համար և բոլորը մեկի, - ինչը կաշխատեր առանց պայքարի:

Ահա հարցեր, որ սկսում են տալ մարդիկ:

Հասկանալի է, որ Երրորդ Պատրանքը թույլ տեղ ունի: Այն պետք է բացեր ձեր աչքերն այն բանի վրա, որ ձեր պատկերացումը Բաժանվածության մասին` սուտ պատկերացում է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, այլ կերպ ինչ-որ շատ կարևոր բան կանհետանա կյանքից:

Եվ, կրկին, նրանք ճիշտ էին: Բայց նորից նրանք սխալ գործեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Հենց Երրորդ Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Չորրորդ Պատրանքը:

[Sambitbaba]

4. ՊԱԿԱՍԻ ՊԱՏՐԱՆՔԸ

Այս պատրանքը Երրորդ Պատրանքի հետևանքն է, քանզի առանց Բաժանվածության պատկերացման, Պակասի մասին պատկերացումը ոչինչով հնարավոր չէր լինի արդարացնել: Եթե գոյություն ունի միայն Մեկ Բան, և այդ Մեկը` Ամենն Է, Ինչ Կա, ոչ մի պակաս լինել չի կարող, քանի որ Մեկը`հենց ամեն ինչ է, հետևաբար…

Այն ինքնաբավարար է:

Սա Աստծո բուն էության ձևակերպումն է:

Սակայն դա այն չէ, ինչը մարդուն տալիս է փորձ, չէ որ մարդիկ երևակայել են, որ իրենք բաժանված են Աստծոց, և նմանապես բաժանված են մեկմեկուց: Բայց ոչ մի մարդ բաժանված չէ Աստծոց, այնպես ինչպես Աստված` Ամենն է, ինչ կա: Հետևաբար, մարդիկ բաժանված չեն և չեն կարող իրարից բաժանված լինել:

Սա մարդկանց բուն էության ձևակերպումն է:

Սխալ կլիներ պնդել, թե Բաժանվածության մասին պատկերացումը` “վնասակար պատկերացում է”, որ այն չի ծառայում իր նպատակին: Իրականում, այն օրհնված պատկերացում էր, քանի որ թույլ տվեց Ամբողջին հասկանալ, որ Ինքը` բազում մասնիկների գումարն է, և նույնիսկ ավելին: Այդ Պատրանքը հիանալի ծառայում է ձեր նպատակներին, երբ դուք օգտագործում եք այն որպես փորձ ձեռք բերելու գործիք:

Երբ դուք մոռանում եք այն մասին, որ բաժանվածությունը` պատրանք է, դուք սկսում եք նրան իրերի իրական վիճակ համարել: Պատրանքն այլևս չի ծառայում փորձ ձեռք բերելուն, այն ինքը դառնում է փորձ:

Այդ կերպ, ուրիշին ձեր հանդեպ ավելի շատ հոգատարություն ցուցաբերելու համար ձևանալով զայրացած, վերջիվերջո դուք իրականում սկսում եք զայրանալ:

Կամ, այլ մարդու խանդը հրահրելու համար ինչ-որ մեկի հանդեպ արտահայտելով հետաքրքրություն, դուք հանկարծ հայտնաբերում եք, որ հետաքրքրության պատրանքն իրականում շատ ռեալ է դարձել…

Գործիքը դառնում է փորձ:

Այդ պրոցեսի շնորհիվ դուք սկսեցիք հավատալ, որ բաժանված եք, որ այն համընդհանուր դաշտում, որը դուք Տիեզերք եք անվանում, Բաժանվածությունը հնարավոր է:

Եվ այսպես, Ես խոսում եմ Երրորդ Պատրանքի մասին որպես պատրանքներից ամենաուժեղի, և հենց այդպես է, որ կա: Այն հսկայական ազդեցություն է գործում ձեր ամենօրյա փորձի վրա: Եվ, որ ամենակարևորն է, բաժանվածության ձեր հավատը ձեզ բերել է “պակասի” մասին պատկերացմանը:

Երբ գոյություն ուներ միայն Մեկ Բան և դուք գիտեիք, որ հենց դուք եք այդ Մեկը, երբեք հարց չէր ծագում, թե ինչ-որ բան կարող է բավարար չլինել: Ձեզ միշտ ամեն ինչ հերիքում էր: Բայց, երբ դուք որոշեցիք, որ գոյություն ունի ավելի քան Մեկը, դրանից հետո (և միայն դրանից հետո) կարող էր թվալ, թե ինչ-որ բան կարող է պակաս լինել:

Այդ “այլ բանը”, որը, ձեր կարծիքով, գոյություն ունի, Կյանքի նյութն է: Բայց դուք հենց կաք Կյանքը և այն, ինչ հանդիսանում է Կյանքը, - որն է Ինքն Աստված:

Քանի դեռ կշարունակեք մտածել, որ բաժանված եք Աստծոց, դուք ձեզ տարբեր կհամարեք Աստծոց`նրանից, ով Ինքը Կյանքն Է: Դուք կարող եք մտածել, որ դուք այն եք, ինչն ապրում է, բայց չեք կարող պատկերացնել, որ դուք` Ինքը Կյանքն Եք:

Ձեր այդ բաժանումը Ձեզանից հենց այն է, ինչը դուք կոչում եք “Արտաքսում Դրախտից”: Այդպես հանկարծակի հավերժական կյանքի փոխարեն հայտնվեց մահը: Հանկարծակի, այն բանից հետո երբ ամեն ինչի առատություն էր, հայտնվեց Պակասը:

Հանկարծակի սկսեց թվալ, որ կյանքի շատ տեսանկյուններ մրցակցում են իրար մեջ հանուն Ինքը Կյանքի: Դա անհնար է Վերջնական Իրականության մեջ, բայց ոչ ձեր երևակայություններում: Դուք ընդունակ եք նույնիսկ երևակայել, որ մրցակցում եք թռչունների հետ, մեղուների հետ, կյանքի յուրաքանչյուր արտահայտման հետ, այդ թվում նաև այլ մարդկային արարածների հետ: Դուք ընդունակ եք ստեղծել մղձավանջ, որի մեջ ամենն, ինչ օժանդակում է ձեր կյանքին, դառնում է այն, ինչ սահմանափակում է ձեր կյանքը: Այդպիսով, դուք իրոք որ պատրաստ եք խեղդել այն, ինչը ձեզ պահպանում է:

Ձեզ ասում են, որ դուք իշխանություն ունեք, բայց դուք որոշում եք, որ դա նշանակում է տիրել*: Արդյունքում դուք իրոք որ պատերազմ եք սկսում բնության և իրերի բնական ընթացքի հետ:

Դուք օգտագործում եք գիտությունն ու տեխնիկան, որպեսզի հնազանդեցնեք ու փոխեք բնությունը, որպեսզի ձեռնածման ենթարկեք նրան և ստիպեք հնազանդվել ձեր կամքին: Ջանալով փորձարկել ձեզ այնպիսին, ինչպիսին դուք արդեն կաք ի բնե, դուք դանդաղորեն ավերում եք անում այդ բնությունը:

Դուք արդեն իսկ այնպիսին եք, ինչպիսին ձգտում եք լինել, - հավերժ, անսահման և կազմող մի ամբողջականություն ամեն ինչի հետ` չնայած դուք այդ չեք հիշում: Եվ ահա դուք ձգտում եք հնազանդեցնել Կյանքը, որպեսզի ձեր Կյանքն ավելի հարուստ լինի: Եվ դուք նույնիսկ չեք նկատում, թե ինչ եք անում:

Կյանքը դառնում է միակ ընդհանուր հայտարարը: Յուրաքանչյուրը ցանկանում է ունենալ Կյանք և այն, ինչ պահպանում է Կյանքը: Եվ, քանի որ դուք մտածում եք, որ դուք մեկից ավելի եք, դուք վախենում եք, որ Կյանքը կարող է պակաս լինել:

Այդ վախը ծնում է հաջորդ երևակայական իրականությունը. մահ:

______________________________
*Չթարգմանվող բառախաղ. dominion – իշխանություն, domination - տիրապետություն:

[Sambitbaba]

4. ՊԱԿԱՍԻ ՊԱՏՐԱՆՔԸ (շարունակություն)


* * *

Այժմ սկսեց թվալ, որ կյանքը, ինչը համարում էիք հավերժական, ունի սկիզբ և վերջ: (Քանի դեռ չէիք պատկերացրել, որ բաժանված եք, երբեք ձեր մտքով չէր անցել, որ դուք “կլինեք” ոչ միշտ:)

Սա բարձրագույն մակարդակի հասցրած Պակասի Պատրանքն է:

Զգացումը, որ ձեր կյանքը սկսվում և ավարտվում է, իրականում ոչ այլ ինչ է, քան ձեր “բաժանվածության” մասին պատկերացման ծագումն ու կործանումը: Գիտակցության մակարդակի վրա դուք կարող եք չիմանալ դա: Ավելի բարձր մակարդակի վրա դա հայտնի է միշտ: Հենց այդ, ավելի բարձր մակարդակի վրա դուք ձգտում եք վերջ տալ այդ բաժանվածության զգացումին, հիշեցնել ձեզ, որ դա ձեր ստեղծած պատրանքն է:

Չնայած Ես արդեն ասել եմ այդ մասին շատ անգամ, այստեղ տեղին է մեկ անգամ ևս քննարկել, թե ինչու եք դուք այն ստեղծում:

Դուք ստեղծում եք Բաժանվածության Պատրանքը նրա համար, որպեսզի փորձեք Միասնության իրականությունը: Դուք կարող եք փորձել իրականությունը միայն այն դեպքում, երբ գտնվում եք նրա սահմաններից դուրս: Երբ դուք` Ամբողջի մասնիկն եք, դուք չեք կարող զգալ ձեզ որպես Ամբողջություն, չէ որ այդ դեպքում ուրիշ ոչինչ գոյություն չունի: Իսկ եթե գոյություն չունի մի բան, ինչը դուք չեք, ուրեմն չկա և այն, ինչ դուք հանդիսանում եք:

Ցրտի բացակայության դեպքում տաքը չկա: Երկարի բացակայության դեպքում կարճը չկա: Եթե ամեն ինչ կարճ է, ոչինչ երկար չէ, քանզի “կարճը” գոյություն չունի որպես այն, ինչը կարելի է ճանաչել: Այն կարող է գոյություն ունենալ որպես ըմբռնում, բայց այն, ինչը դուք անմիջականորեն զգում եք, ըմբռնում չէ: Ըմբռնումը կարող է միայն պատկերացում լինել և երբեք չի կարող լինել ապրվող իրականություն:

Այս կոնտեքստում դուք չեք կարող ճանաչել ձեզ որպես նա, Ով Դուք Կաք Իրականում:

Եվ այնուամենայնիվ մենք ցանկանում ենք ճանաչել մեզ որպես նա, Ով Մենք Կանք Իրականում: Հետևաբար, մեզ անհրաժեշտ է սկզբում ստեղծել ապրումը նրա, Ով Մենք Չենք: Քանի որ մենք չենք կարող անել դա Վերջնական Իրականության մեջ, մենք անում ենք դա, դիմելով պատրանքին:

Դա միջոց է հաճույք ստանալ նրանից, ինչ իրականում կա, և գիտենալ դա: Դա թույլ է տալիս մեզ փորձել, թե Ով Ենք Մենք Իրականում:

Այս Ամենը:

Մեկը և Միակը:

Մենք` Կոլեկտիվ Ենք, Միակ Իրականությունը Բարդ Ձևի Մեջ: Մենք ընդունել ենք Բարդ Ձևը, որպեսզի կարողանանք նկատել և ապրել մեր Միասնական Իրականության սքանչելիությունը:

Սա` հարաբերականության նշանակության հասարակ բացատրությունն է, որը մեր զրույցի ընթացքում Ես տվել եմ քեզ շատ անգամներ: Այն կրկնվում է այստեղ նորից, որպեսզի դու կարողանաս մինչև վերջ հասկանալ այն, որպեսզի կարողանաս արթնանալ քնից:


* * *

Քանի դուք չեք արթնացել, Կյանքից Բաժանվածության Պատրանքը կշարունակի կենդանի մնալ և անհրաժեշտության պատրանք ստեղծել: Մինչև բաժանումը ձեր կենդանի մնալու մասին խնդիրներ դուք երբեք չեք ունեցել: Միայն այն ժամանակ, երբ նահանջեցիք Կյանքից (Ինձանից) և պատկերացրեցիք, թե բաժանված եք, Կյանքն ինքը դարձավ այն, ինչը “պակասում է”: Դուք սկսեցիք որոշումներ կայացնել այն բանի վերաբերյալ, ինչը, ինչպես ձեզ թվում էր, դուք պետք է անեք, որպեսզի կենդանի մնաք` որպեսզի ավելի շատ կյանք ունենաք:

Դա դարձավ ձեր գլխավոր նպատակը, ձեր նոր հիմնական բնազդը: Դուք նույնիսկ սկսեցիք մտածել, որ այլ մարդկանց հետ ձեր կապի պատճառը ձեր` որպես ձևի, կենդանի մնալու երաշխիքն է: Դուք մոռացաք այն մասին, որ միասնանում եք այլ մարդու հետ միակ իրական բնազդի կանչով, որն է սերը:

Հիմնվելով ձեր պատկերացման վրա, որ կարող եք կենդանի չմնալ, դուք ձեր նոր հիմնական բնազդը կոչեցիք Կենդանի Մնալու Բնազդ: Դա սուտ պատկերացում է, որովհետև ձեր կենդանի մնալը երաշխավորված է ընդմիշտ, հավիտյանս հավիտենից: Բայց դուք չեք հիշում այդ մասին և այդ պատճառով մտածում եք, որ Կյանքը պակասում է, առավել ևս որ գոյություն ունեն կյանքի այնքա՜ն տեսակներ, որոնք մրցակցում են կյանքի համար:

Եվ դուք իրոք այդպես եք այն տեսնում: Դուք երևակայել եք, որ մրցակցում եք մնացած ամբողջ “Կյանքի նյութի” հետ հանուն Իր` Կյանքի: Դուք մրցակցում եք ձեր սեփական “Ես”-ի հետ, որպեսզի ձեր “Ես”-ն ավելի շատ լինի: Պակասի նկատմամբ ձեր հավատը ձեզ բերել է անգամ Աստծո պակասի մասին ենթադրությանը:

Պակասում է ոչ միայն Կյանքը (ինչը դուք վերածել եք մահվան մասին հավատի), ոչ միայն Կյանքի նյութը (ինչը դուք վերածել եք հավատի, որ մի բան պակասում է), պակասում է նաև Նա, Ով Ստեղծել Է Կյանքը (ինչը դուք վերածել եք հավատի` Սահմանափակ Աստծո մասին):

Քանի որ այդ ամենը սահմանափակ է, դուք պետք է մրցակցեք դրա համար: Այդ համոզմունքի պատճառով դուք ավերում եք ձեր Մոլորակը և հենց ձեզ:

Մրցակցելով մեկմեկու հետ հանուն Աստծո, դուք ավերում եք նույնիսկ ձեզ: Այդ մրցակցությունը դուք անվանել եք կրոն: Դուք սպանում եք ձեզ ձեր խելագար մրցակցության մեջ հանուն Աստծո, երբեմն ձգտելով ամբողջ քաղաքակրթություններ վերացնել:

Դուք չեք խոստովանում դա, հակառակ դեպքում պետք է խոստովանեք, որ այդ անում եք, նշանակում է` խոստովանեք, որ ձեր պատկերացումները կյանքի և աշխարհի մասին` և, մասնավորապես, ձեր պատկերացումներն Աստծո մասին` կարող են սխալ լինել, իսկ դա անել դուք ընդունակ չեք:

Այդպիսի խոստովանությունը հսկայական հնազանդություն կպահանջեր, իսկ հնազանդությունը ներկայումս ձեր մոլորակի աստվածաբանության ու փիլիսոփայության մեջ այնքան էլ մեծ տեղ չի գրավում: Մասնավորապես, ձեր աստվածաբանությունները մեծամասնությամբ շատ ինքնավստահ են, նրանք ենթադրում և հայտարարում են, որ իրենք ունեն բոլոր հարցերի պատասխանները, տեղ անգամ չթողնելով կասկածների համար:

Բայց ինչ-որ բան այդ համոզմունքներում չի աշխատում: Պատկերացումն այն մասին, որ ամեն ինչ պակասում է` Աստված, կյանքի նյութը, Ինքը Կյանքը, - ոչ միայն մրցակցության է բերել: Այն բերել է դաժան արգելքների, ճնշման և ծանր դեպրեսիայի: Կրոններն արգելում են անկեղծ հարցուփորձերը, կառավարությունները ճնշում են այլախոհությունը, և արդյունքում միլիոնավոր մարդիկ ապրում են ինչպես էկոնոմիկական, այնպես էլ հոգեբանական դեպրեսիայի վիճակում: Եվ ամեն ինչի մեղավորը պատկերացումն է այն մասին, որ Գոյություն Ունի Պակաս` որովհետև բավական քանակությունը կլուծեր բոլոր այդ խնդիրները:

Եթե դուք համարեիք, որ ձեր շուրջ ամեն ինչ բավարար է, ձեր վարքն այդքան ինքնաավերիչ չէր լինի, չէր լինի պայքար ռեսուրսների համար, չէին լինի վեճեր Աստծո համար:

Բայց ամեն ինչ չի հերիքում: Ձեզ համար դա կատարյալ պարզ է:

Իսկ եթե կա պակաս, ուրմեն ինչպե՞ս անել, որպեսզի ստանաս բավական քանակությամբ: Ինչպե՞ս երաշխավորել կենդանի մնալն առանց վեճերի և սպանությունների:

Հասկանալի է, որ Չորրորդ Պատրանքը թույլ տեղ ունի: Այն պետք է բացեր ձեր աչքերն այն բանի վրա, որ ձեր պատկերացումը Պակասի մասին` սուտ պատկերացում է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, այլ կերպ ինչ-որ շատ կարևոր բան կանհետանա կյանքից:

Եվ, կրկին, նրանք ճիշտ էին: Բայց նորից նրանք սխալ գործեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Հենց Չորրորդ Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Հինգերորդ Պատրանքը:

[Sambitbaba]

5. ԱՆՀՐԱԺԵՇՏ ՊԱՅՄԱՆԻ ՊԱՏՐԱՆՔԸ

Պակասի գոյության պատկերացումը արագ և անխուսափելիորեն բերեց հաջորդ Պատրանքին:

Եթե ամեն ինչ բավական լիներ, ձեզ ոչինչ անհրաժեշտ չէր լինի անել այն բանի համար, որպեսզի ստանաք ամենն, ինչ ցանկանում եք կամ ինչի կարիքն ունեք: Ուղղակի կմեկնեիք ձեր ձեռքը` և ցանկացածը ձեր ձեռքին կլիներ: Բայց մարդիկ որոշեցին լրիվ այլ կերպ վարվել: Նրանք հայտարարեցին. ամեն ինչ պակաս է: Արդյունքում նրանց առջև խնդիր բարձրացավ. ինչպե՞ս բավարար քանակությամբ ստանալ: Ինչպե՞ս դրա իրավունքը ձեռք բերել:

Դուք պատկերացրեցիք, որ պետք է մի այնպիսի բան լինի, ինչ դուք ստիպված եք անել, որ ստանաք մի նյութ, ինչը պակասում է` ինչ-որ բան, ինչը ձեզ թույլ կտա առանց վիճաբանության ներկայացնել ձեր պահանջն իր վրա: Գոյություն ուներ ամեն ինչ ստանալու` այդ թվում նաև Աստծոն ստանալու, - միայն ձեզ հասկանալի միջոցը.

Դուք պատկերացրեցիք, որ պետք է գոյություն ունենա Անհրաժեշտ Պայման:

Դուք ասացիք ձեզ, որ այդ պայմանի կատարումը` ինչպիսին էլ որ այն լինի, - հենց “այն է, ինչ պետք է”: Եվ այդ պատկերացումն անփոփոխ է մինչև օրս: Ավելի շուտ, այն նույնիսկ ամրացել է: Դուք հավատում եք. անելով այն, ինչ անհրաժեշտ է անել, դուք կարող եք ստիպել լինել ամեն ինչ այնպես, ինչպես դուք եք ցանկանում:

Եթե դուք ցանկանում եք երջանիկ լինել, եթե դուք ցանկանում եք անվտանգ լինել, եթե դուք ցանկանում եք սիրված լինել, նշանակում է, կա մի ինչ-որ բան, ինչ դուք պետք է դրա համար անեք: Դուք չեք կարող հասնել այդ վիճակին, քանի դեռ չունեք դա բավարար քանակությամբ: Բայց դուք չեք կարող ունենալ բավարար քանակությամբ, քանի դեռ չեք արել այն, ինչ պահանջվում է, որպեսզի ստանաք բավարար քանակություն` որպեսզի բավարար քանակության իրավունք ձեռք բերեք:

Ահա ձեր համոզմունքը, և, քանի որ դուք համոզված եք դրանում, ձեր տիեզերաբանության մեջ դուք անելը ամենաբարձր մակարդակ բարձրացրեցիք:

Նույնիսկ ձեր Աստված է ասում, որ գոյություն ունի մի ինչ-որ բան, ինչ դուք պետք է անեք երկինք ընկնելու համար:

Ահա թե ինչպես դուք ամեն ինչ կպցրեցիք իրար:

Դա` Անհրաժեշտ Պայմանն է:

Իսկ հիմա` լսեք. այդ ամենը հիմնվում է Երրորդ Պատրանքի վրա, այսինքն, պատկերացման վրա այն մասին, որ դուք բաժանված եք: Եթե ձեզանից միայն մեկը լիներ, ամեն ինչ բավարար կլիներ, և ինչ-որ մեկը լինելու համար ոչինչ անել պետք չէր լինի, ով էլ ուզում է լինես:

Իսկ բաժանվածության մասին պատկերացումը հիմնվում է Երկրորդ Պատրանքի` Անհաջողության Գոյության մասին պատրանքի վրա: Քանի որ Աստված չկարողացավ ստանալ այն, ինչ ցանկանում էր, Նա բոլոր մարդկանց բաժանեց Իրենից:

Դե, անհաջողությունն էլ հիմնվում է Առաջին` Պահանջի Պատրանքի վրա: Աստված չէր կարողանա անհաջողության մատնվել նրանում, ինչ ցանկանում էր Ինքը, եթե Նա ոչինչ չցանկանար, և Աստված չէր ցանկանա ոչինչ, եթե ոչինչի կարիք չունենար:

Ըստ էության, գոյություն ունի միայն մեկ պատրանք, իսկ մնացած բոլորը` նրա վերաբաշխումներն են: Մնացած բոլորը` միակ Պատրանքի ընդարձակումն է, ամեն անգամ նոր նրբերանգով:

Եվ ուրեմն, Անհրաժեշտ Պայմանի Պատրանքը` դա ոչ այլ ինչ է, քան Պահանջի Պատրանքի այլ տարբերակը: Նույն կերպ, Պակասի Պատրնանքն էլ` Պահանջի Պատրանքի այլ տարբերակն է, ինչպես նաև Անհաջողության Պատրանքը, և այդպես մինչև վերջ` բոլոր Մարդկային Պատրանքները:

Եթե ուշադիր քննարկում ենք յուրաքանչյուր պատրանք, բացարձակապես պարզ է դառնում, որ նրանցից յուրաքանչյուրը նախորդի հետևանքն է:

Ապացուցված է, որ Անհրաժեշտ Պայմանի մասին ձեր հայտարարությունը, որը պետք է կատարել, որպեսզի ստանաք այն, ինչ չկա բավարար քանակությամբ, ներառյալ Աստված, - երբևիցէ մարդկության կողմից ձեռնարկած ամենակարևոր որոշումներից մեկն է: Այն ձեզ բերել է դեպի նորմաների և օրենքների, ձեռնարկների և մեթոդների, Աստծո և մարդկային օրենքների այն բոլոր ցուցակներին ու հավաքածուներին, որոնցով, ինչպես երևակայել եք դուք, պետք է ղեկավարվեք ձեր ամբողջ կյանքում:

Ահա մի քանի օրինակ նրա, ինչ, համաձայն ձեր որոշման, դուք պետք է անեք, որպեսզի Երկրի վրա լավ կյանք ունենաք .

. Լինել լավ տղա կամ աղջիկ:
. Հանդուգն չլինել:
. Ստանալ լավ գնահատականներ և քոլեջ ընդունվել:
. Ավարտելով քոլեջը, ստանալ աստիճան և լավ աշխատանք գտնել:
. Ամուսնանալ և երեխաներ ծնել:
. Լինել լավ ծնող և տալ ձեր երեխաներին ավելին, քան ստացել եք դուք:
. Պահպանել սառնարյունություն:
. Անել այն, ինչ ձեզ ասում են:
. Վատ բաներ չանել` կամ ծայրահեղ դեպքում չբռնվել:
. Հետևել լիդերին:
. Չափից շատ հարցեր չտալ և ոչ մի վատ բանի մասին չհարցնել:
. Միջնորդել ամեն մարդու երջանկությանը:
. Չընդգրկել ձեզ մարդկանց այն խմբի մեջ, որի երջանկությունը դուք փորձում եք պահպանել, եթե դրա համար պետք է մեկնումեկին վտարել այդ խմբից:
. Ոչ ոգու վրա չհենվել, հատկապես երբ դուք ծերացել եք:

Իսկ ահա մի քանի օրինակներ նրա, ինչ, ձեր կարծիքով, դուք պետք է անեք, որպեսզի հաճոյանաք Աստծոն և երկինք ընկնեք .

. Վատ բաներ չանել, և մոռանալ այն մասին, որ կարող եք չբռնվել, որովհետև միևնույն է, կբռնվեք:
. Եթե այնուհանդերձ արել եք վատ բան, ներողություն խնդրեք Աստծոց և խոստքցեք այլևս երբեք, երբեք այդ բանը չանել:
. Լինել լավ տղա կամ աղջիկ:
. Ինքներդ ձեզ հետ չխաղաք:
. Ուրիշ ոչ ոգու հետ չխաղաք: Ոչ այդ կերպ…
. Փաստորեն, ընդհանրապես խաղալ հնարավորինս քիչ: Փորձել հասկանալ, որ բոլոր հաճույքները, որ ստանում է մարմինը, լավագույն դեպքում շեղում են ձեզ նրանից, ինչ դուք եկել եք անելու Երկրի վրա, իսկ վատթարագույն դեպքում, անկասկած, մեղսագործություն են Աստծո դեմ:
. Եթե հանկարծ այնպես ստացվի, որ հաճույք ստանաք, մի վայելեք այն:
. Մի վայելեք փողը:
. Մի վայելեք ուրիշի ուշադրությունը ձեր հանդեպ:
. Մի վայելեք սեքը:
. Ամենակարևորը, մի վայելեք սեքսը:
. Եթե այնպես է ստացվել, որ դուք սեռական հարաբերությունների մեջ եք մտել ոչ թե սերունդը շարունակելու նպատակով, դուք պետք է շփոթություն զգաք, ոչ մի դեպքում չվայելեք սեքսն ազատ ու անկաշկանդ:
. Եթե փող եք ծախսում այն բանի վրա, ինչն իրական հաճույք է պատճառում, և եթե դուք շատ փող եք աշխատել, համոզված եղեք նրանում, որ մեծ մասը տվել եք ուրիշին:
. Հավատացեք արդար Աստծոն:
. Հանուն անենայն սրբության, հավատացեք արդար Աստծոն:
. Աղոթեք Աստծոն ներման և գթասրտության համար, որովհետև դուք ծնված եք ոչ կատարյալ, և խնդրեք, որ Նա օգնի ձեզ կատարել այն պայմանները, որոնք անհրաժեշտ են ձեզ նորից սիրելի դառնալու համար:

Մարդիկ շատ ու շատ այլ համոզմունքներ էլ ունեն: Այստեղ ընդամենը մի քանի օրինակներ են բերված: Ահա թե ինչ եք դուք պարտավոր անել: Դա Անհրաժեշտ Պայման է, և լավ կլինի, եթե հասկանք դա:

Ո՞վ է հիմնել այդ Անհրաճեշտ Պայմանը: Ո՞վ է ներդրել այն:

Դուք ասում եք, որ այդ Ես եմ արել:

Դուք պնդում եք, որ դրա հեղինակն է եղել Աստված: Եվ, քանի որ Աստված բոլորի համար չի հերիքում, դուք ստիպված եք ներկայացնել ձեր իրավունքն Ինձ վրա, որպեսզի արդարացնեք ձեր ոչնչով չհիմնավորված հայտարարությունը ձեր մրցակցության մեջ հաղթանակի մասին:

Դուք նմանապես պնդում եք, որ դուք` Միակ Ազգն Եք Աստծո Հովանու Տակ, որ դուք Ընտրյալ Ազգ Եք կամ որ ձեր հավատը` Միակ Ճշմարիտ Հավատն է:

Դուք ձեր իրավունքն եք ներկայացնում Ինձ վրա և գործում եք այնքան չար ու դաժանորեն, չէ որ ձեզ թվում է, որ, ներկայացնելով ձեր իրավունքն Ինձ վրա, դուք կարող եք Իմ անվան տակ ներկայացնել ձեր իրավունքն ամենի վրա, ինչ կցանկանաք:

Եվ դուք անում եք այդ հարյուրամյակներ շարունակ, բարձր թափահարելով ձեր սուրբ գրքերը, խաչերն ու դրոշները, որպեսզի արդարացնեք ստանալը նրա, ինչ չկա անհրաճեշտ քանակությամբ, կամ նրա, ինչ դուք անհրաժեշտ եք համարում, - այդ թվում նաև սպանությունները: Դուք այնքան հեռու եք հասնում, որ փորձում եք ուրիշ մարդկանց մարմնական վնասներ հասցնելով և դա սուրբ պատերազմ հայտարարելով` բուժել ձեր հոգու վերքերը:

Հանուն Աստծո դուք կատարում եք ամենաանաստվածային արարքները, և ամենն այն բանի համար, որ մտածում եք, որ Ես ձեր առջև դրել եմ Անհրաժեշտ Պայման, որը դուք պարտավոր եք կատարել, որպեսզի ստանաք Ինձ, Իմ սերն ու Կյանքում ամեն ինչ:

Քանի դեռ դուք հավատում եք, որ գոյություն ունի ինչ-որ բան, որ դուք ստիպված եք անել, դուք կշարունակեք կռիվ տալ, որպեսզի որոշեք, թե ինչ է դա վերջապես, իսկ հետո կսկսեք կռիվ տալ, որ նվաճեք այն:

Նվաճումը դառնում է ձեր աստվածը: Փաստորեն, այն արդեն դառել է: Բայց եթե բոլոր այդ ճշմարիտ արարքները կատարելը ձեզ երջանկություն է բերում և թույլատրում է ձեզ վերադառնալ դեպի Աստծված, ուրեմն ինչու՞ բոլոր ձեր ջանքերը ստիպում են ձեզ այդքան ոչ երջանիկ զգալ ձեզ և այդքան վստահորեն հեռացնում են ձեզ Աստծոց:

Բայց, հնարավոր է, ավելի կարևոր է այն, թե ինչպես որոշել, արժե՞ արդյոք անել այդ, թե՞ ոչ: Ինչպիսի՞ չափի միավորով կարելի է չափել, ի՞նչ համակարգի օգնությամբ կարելի է որոշել, կատարվա՞ծ է արդյոք Անհրաժեշտ Պայմանը, թե՞ ոչ:

Սա այն է, ինչ դուք չգիտեիք: Սա այն հարցն է, որը մարդիկ սկսում են տալ:

Հասկանալի է, որ Հինգերորդ Պատրանքը թույլ տեղ ունի: Այն պետք է բացեր ձեր աչքերն այն բանի վրա, որ ձեր պատկերացումն Անհրաժեշտ Պայմանի մասին` սուտ պատկերացում է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, այլ կերպ ինչ-որ շատ կարևոր բան կանհետանա կյանքից:

Եվ, կրկին, նրանք ճիշտ էին: Բայց նորից նրանք սխալ գործեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Հենց Հինգերորդ Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Վեցերորդ Պատրանքը:

[Sambitbaba]

6. ԴԱՏԱՍՏԱՆԻ ՊԱՏՐԱՆՔԸ

Որոշելով, որ գոյություն ունի ինչ-որ բան, ինչ դուք պետք է անեք, որպեսզի ստանաք այն, ինչ չկա բավարար քանակությամբ` ներառյալ Աստծոն, - դուք ստիպված եղաք պատասխանել մի դժվար հարցի. Ինչպե՞ս որոշել, կատարե՞լ է արդյոք մարդ Անհրաժեշտ Պայմանը, թե՞ ոչ: Եվ ի՞նչ տեղի կունենա նրանց հետ, ովքեր այդ չեն արել:

Ձեր պատասխանն այս հարցերին` բերեց Դատաստանի գյուտին:

Ինչ-որ մեկը, որոշեցիք դուք, պետք է կատարի վերջնական արբիտրի դերը: Եվ քանի որ նա, ով հիմնել էր Անհրաժեշտ Պայմանը, Արարիչն էր, - լրիվ տրամաբանական էր թվում, որ հենց Նա էլ որոշեր, թե ով կատարեց Անհրաժեշտ Պայմանը, իսկ ով ոչ:

Շատ երկար ժամանակ ձեր ցեղի ներկայացուցիչները հակում էին այն մտքին, որ գոյություն ունի մի բան, ինչ դուք պարտավոր եք անել, որպեսզի սիրաշահեք Աստծոն, - և որ այդ պարտքը չկատարելը ձեզ սարսափելի հետևանքների կբերի: Այն, որ դուք այդպիսի եզրահանգում արեցիք, լիովին հասկանալի է: Հայացք նետելով ձեր շուրջ, դուք տեսնում էիք, որ ոմանց կյանքն ընթանում է լավ, իսկ ուրիշներինը` ոչ: Պրիմիտիվ միտքը հարցնում էր իրեն. ինչու՞: Եվ պրիմիտիվ միտքը եկավ պրիմիտիվ պատասխանի.

Բախտը ժպտում է նրանց, ովքեր օգտվում են աստվածների բարյացկամությունից:
Հենց աստվածները պետք է բավարարված լինեն և, հետևաբար, հենց նրանք պետք է դատավճիռ կայացնեն:

Այդ հավատամքը տարբեր տեսակի զոհողություններ և ծիսակատարություններ ծնեց, և բոլոր դրանք նախորոշված էին նրա համար, որպեսզի փափկեցնեն կամակոր աստվածությանը:

Այդ վաղ դարաշրջանում ձեզ թվում էր, իբր Պակասն այնքան է մեծ, որ դուք նույնիսկ երևակայեցիք, որ աստվածությունները մրցակցում են իրար հետ: Ձեր տրամադրության տակ շատ աստվածներ կային, և հաճախ հեշտ չէր հետևել, թե ինչ է հարկավոր անել, որպեսզի նրանցից ամեն մեկը գոհ մնա:

Ուրիշ էլ ինչպե՞ս կարելի է բացատրել այն, ինչ տեղի է ունենում:

Այժմ, հազարամյակներ անց, հինավուրց ժամանակներում ծնունդ առած այդ հավատամքները մաքրված ու վսեմացված են: Այսօր մարդկանց մեծամասնությունը չի հավատում վատ բնավորություն ունեցող բազմաքանակ աստվածների գոյությանը, ում անհրաժեշտ է սիրաշահել: Այսօր մարդկանց մեծամասնությունը հավատում է, որ գոյություն ունի վատ բնավորություն ունեցող մեկ Աստված, ում անհրաժեշտ է սիրաշահել:

Եվ չնայած կարող է թվալ, որ մարդկությունը վաղուց արդեն բարեշրջվել է, հեռացել է այն պրիմիտիվ հասկացություններից, որոնք ստեղծել էին Աստծո “Ես-պատրաստվում-եմ-ձեզ-պատժել” տարբերակը, բայց և այնպես այդ պատկերացումները շարունակում են գերակշռել ձեր մոլորակի աստվածաբանություններում:

Աստծո այնպիսի մոդելը, ինչպիսին է Աստված-Վրիժառուն, երբեք չի կորցնի ձեր հասարակության համակրանքը: Այդպիսի մոդելի պիտանիությունն ապացուցելու համար դուք օգտագործում եք ինչպես անձնական, այնպես էլ մոլորակային աղետները: Նույնիսկ ոչ այնքան վաղուց, երբ ծագեց ՁԻԱՀ համաճարակը, գտնվեցին բազմաթիվ մարդիկ` ներառյալ որոշ կրոնական առաջնորդներ, - ովքեր ձեզ բաժին ընկած դժբախտությունը` մարդկության անհատական կամ կոլեկտիվ սխալների համար Աստծո պատիժ հայտարարեցին:

Մարդկանց մեծ քանակություն մինչև օրս այն կարծիքին է, որ գոյություն ունի իմ կողմից հիմնած Անհրաժեշտ Պայման, որը նրանք պետք է կատարեն, որպեսզի արժանանան պարգևի այստեղ և երկնքում: Նրանք մինչև օրս այն կարծիքին են, որ գոյություն ունի Դատաստանի համակարգ, որը որոշում է, թե ով է կատարել Անհրաժեշտ Պայմանը, իսկ ով ոչ:

Մյուս կողմից, որոշ աստվածաբաններ կտրականորեն հայտարարում են, որ ոչ ոք չի կարող կատարել Անհրաժեշ Պայմանը, ինչ էլ որ դրա համար անի: Նույնիսկ վարելով անբասիր կյանք, առանց սխալների, մոլորությունների և ամեն տեսակ խախտումների: Համաձայն այդ ուսմունքների, դա բացատրվում է նրանով, որ յուրաքանչյուր մարդ ծնվում է ոչ կատարյալ (որոշ կրոններ դա Նախնական Մեղք են անվանում), և մինչև լույս աշխարհ գալն արդեն իսկ ունի այդ դրոշմն իր հոգու վրա:

Ոչ մի մարդկային գործողություններ, նույնիսկ ազնիվ զղջումը, անկարող են ջնջել այդ դրոշմը, դա կարող է անել միայն Աստծո բարեհաճությունը: Եվ Աստված, - սովորեցնում են նրանք, - չի շնորհում այդ բարեհաճությունը, մինչև մարդ չգնա Նրա մոտ, գնալով միայն որոշակի ճանապարհով:

Այդ ուսմունքը հայտարարում է, որ Ես շատ յուրահատուկ Աստված եմ, ով չի ցանկանում նվիրել երկնային երջանկություն այնքան ժամանակ, քանի մարդ չի կատարել այն, ինչ Ես կարգադրել եմ:

Այդ ուսմունքը պնդում է, որ Ես համառորեն կառչել եմ այդ օրենքից, անկախ նրանից, թե որքան լավն է եղել մարդ, որքան գթասիրտ, մեծահոգի կամ բարի է եղել; որքան էլ որ նա չի ափսոսել իր արարքների համար և ինչ էլ չի արել դրանք ուղղելու համար: Ըստ էության, նշանակություն չունի նույնիսկ այն, որ նա մեծագույն ավանդ է ներդնում մոլորակի վրա կյանքի բարելավմանը. եթե նա Ինձ մոտ չի եկել ճիշտ ճանապարհով, չի ասել ճիշտ խոսքեր, չի դավանել ճիշտ կրոններ, - նա չի կարող նստել Ամենակարող Հայր-Աստծո աջ թևանու տակ:

Քանի որ պահանջվում է այդպիսի բարեպաշտություն, նման ներկայացումը հաջողեցրել են արդարություն կոչել…

Հաշվի առնելով հավատը, որ իրերի հենց այդպիսի կարգ է սահմանել Աստված ամբողջ մարդկության հետ Իր հարաբերություններում, մարդիկ իրերի ճիշտ նույնպիսի կարգ են սահմանում իրար հետ հարաբերություններում:

Ընտրելով Աստծո գրքից մի էջ (ինչը լավ է Ինձ համար, իհարկե, պետք է լավ լինի ձեր համար էլ), մարդիկ “դրոշմներ” են կնքում այլ մարդկանց վրա նույնիսկ մինչև նրանց լույս աշխարհ գալը: Ինչպես արդեն ասացի, նրանք դրոշմում են նրանց, ով պատկանում է “ոչ ճիշտ” ցեղի, ունի կաշվի “ոչ ճիշտ” գույն կամ “ոչ ճիշտ” կրոն է դավանում: Նրանք տարածում են դա նաև նրանց վրա, ով տիրապետում է “ոչ ճիշտ” ազգության, հարևանության, քաղաքական համոզմունքների, սեռական կողմնորոշման կամ յուրաքանչյուր այլ “ոչճշտությունների”, որոնք նրանք ի վիճակի են հնարել: Անելով այդ, մարդկային էությունները “խաղում են Աստծո դերը”:

Այո, ասում եք դուք, հենց Աստված է սովորեցրել նախապես դատապարտել նման բաները, չէ որ հենց Նա է դրել ոչ-կատարյալության առաջին դրոշմը ձեր սեփական հոգու վրա`հենց Նա է նախապես դատապարտել ձեզ արդեն, նախքան դուք կկարողանայիք որևէ կերպ արդարանալ:

Հետևաբար, նախնական կարծիքը` այսինքն նախապաշարմունքը, - պետք է արդարացվի, քանզի ինչպե՞ս կարող է մարդու համար անընդունելի լինել այն, ինչ ընդունելի է Աստծո համար:

Բայց ի՞նչը կարող էր ստիպել Ինձ ոչ կատարյալ հայտարարել ձեզ արդեն ձեր լույս աշխարհ գալու պահին: Ես արել եմ դա այն պատճառով, - ասում են հոգևոր գիտակները, - որովհետև առաջին մարդիկ վատն էին:

Այժմ դուք տեսնում եք, թե ինչպես եք վերադառնում առաջին երեք Պատրանքներին, որպեսզի արդարացնեք Չորրորդ, Հինգերորդ և Վեցերորդ Պատրանքները: Եվ հենց այդպես էլ կա. ամեն Պատրանք ծնում է հաջորդը և ամեն նոր Պատրանք հաստատում է նախկինները:

Համաձայն ձեր մշակույթի դիցաբանության, երբ Ադամն ու Եվան մեղանչեցին, Ես վռնդեցի նրանց Դրախտից, խլելով երջանկության և հավերժական կյանքի իրավունքը, - և նրանց հետ մեկտեղ` ձեզանից էլ խլեցի: Ես դապարտեցի ձեզ ոչ միայն սահմանափակումներով ու պայքարով լի կյանքի, այլ նաև մահվան, որով ավարտվում է այդ կյանքը (Չորրորդ Պատրանքը), - և այդ ամենին նրանք անծանոթ էին, քանի դեռ չէին սայթաքել:

Այլ մշակույթների դիցաբանություններն ու աստվածաբանությունները չեն օգտագործում Ադամի ու Եվայի սցենարը և, չնայած դրան, ստեղծում են Անհրաժեշտ Պայմանի գոյության իրենց սեփական ապացույցները: Դրանց մեծամասնությունը համընկնում է մի բանում. Աստծո աչքերում մարդիկ ոչ կատարյալ են, և գոյություն ունի մի բան, ինչ նրանք պետք է անեն կատարելության հասնելու համար, - ինչը կոչում են Մաքրվում, Փրկություն, Պայծառացում… կամ էլի ինչ-որ կերպ:

Քանի որ դուք հավատում եք մարդկային ոչ-կատարյալությանը և համարում եք, որ այդ որակը ստացել եք Ինձանից, դուք ազատորեն տարածում եք այն նաև ուրիշների վրա: Դուք միշտ սպասում եք ուրիշներից այն, ինչ, ձեր ասելով, Ես սպասում եմ ձեզանից. կատարելություն:

Եվ ստացվում է, որ մարդիկ ամբողջ կյանքում կատարելություն են պահանջում նրանցից, ում իրենք էլ ոչ-կատարյալ են անվանում, - հենց մարդկանցից:

Սկզբում նրանք պահանջում են դա իրենցից: Դա նրանց առաջին սխալն է, որը, որպես օրենք, շատ թանկ է նստում նրանց վրա:

Հետո նրանք պահանջում են այդ ուրիշներից: Դա նրանց երկրորդ սխալն է:

Դրանով նրանք զրկում են իրենց կամ ուրիշներին երբևիցէ ամբողջապես կատարել…

Անհրաժեշտ Պայմանը:

Ծնողները կատարելություն են պահանջում իրենց ոչ-կատարյալ զավակներից, զավակները կատարելություն են պահանջում իրենց ոչ-կատարյալ ծնողներից:

Քաղաքացիները կատարելություն են պահանջում իրենց ոչ-կատարյալ կառավարությունից, կառավարությունը կատարելություն է պահանջում իր ոչ-կատարյալ քաղաքացիներից:

Եկեղեցիները կատարելություն են պահանջում իրենց ոչ-կատարյալ համայնքներից, համայնքները կատարելություն են պահանջում իրենց ոչ-կատարյալ եկեղեցիներից:

Հարևանները կատարելություն են պահանջում հարևաններից, ռասաները` այլ ռասաներից, ժողովուրդները` այլ ժողովուրդներից:

Դատաստանի Պատրանքը դուք ընդունում եք որպես իրականություն, իսկ արդյունքում հայտարարում եք, որ, եթե Աստված դատում է ձեզ, դուք էլ կարող եք դատել յուրաքանչյուրին և ամենքի: Եվ դուք դատում եք նրանց:

Ձեր աշխարհն իրեն հատկապես նետում է դատելու յուրաքանչյուրին, ում պարգև է բաժին ընկնում` փառք, իշխանություն, հաջողություն, - այն, ինչ ենթադրվում է, նախատեսված է միայն կատարյալ էության համար, և ձեր աշխարհը դատապարտում է նրանց, ում մեջ գոնե մի փոքր կատարելություն է նշմարում:

Դուք այնքան մոլեռանդական եք դառնում, որ գործնականորեն զրկում եք մարդկանց հնարավորությունից ձեր օրերում առաջնորդներ, հերոսներ կամ կուռքեր լինել, - այդ կերպ գողանալով ինքներդ ձեզանից, չթույլատրելով ձեզ հենց այն, ինչի կարիքն ունի ձեր հասարակությունը:

Դուք ինքներդ ձեր հնարամտության թակարդն եք ընկել և ուժ չունեք ազատվել դատավճռից, ինչին դուք մատնում եք մեկմեկու, և Դատաստանից, ինչին, դուք համոզված եք, մատնում է ձեզ Աստված:

Բայց ինչու՞ ինքդ քեզ վրա նետած հասարակ հայացքը ստիպում է այդքան անհարմար զգալ ձեզ:

Մի՞թե ինչ-որ բանի վրա հայացք նետելը` իրականում Դատաստան է:

Ինչու՞ դա չի կարող ուղղակի հետազոտում լինել:

Հետո՞ ինչ, եթե ինչ-որ մեկը չի կատարել Անհրաժեշտ Պայմանը: Ի՞նչ նշանակություն ունի դա:

Ահա հարցերը, որոնք սկսում են տալ իրենց մարդիկ:

Հասկանալի է, որ Վեցերորդ Պատրանքը թույլ տեղ ունի: Այն պետք է բացեր ձեր աչքերն այն բանի վրա, որ ձեր պատկերացումը Դատաստանի մասին` սուտ պատկերացում է: Բայց ինչ-որ տեղ հոգու խորքում մարդիկ գիտեին, որ չեն կարող հրաժարվել այդ պատրանքից, այլ կերպ ինչ-որ շատ կարևոր բան կանհետանա կյանքից:

Եվ, կրկին, նրանք ճիշտ էին:

Բայց նրանք նորից սխալ գործեցին: Փոխարենը Պատրանքի մեջ պատրանք տեսնելու և օգտագործելու այն նրա համար, ինչի համար որ այն նախատեսված էր, նրանք որոշեցին, որ պարտավոր են ամրացնել նրա թույլ տեղը:

Հենց Վեցերորդ Պատրանքի թույլ տեղն ամրացնելու համար ստեղծվեց Յոթերորդ Պատրանքը:

[Rhayader]

Հակակրոն և հակաաթեիզմ

“Երբ Ես մուտքի իրավունք եմ ստանում ձեր սրտերը, դուք մուտքի իրավունք եք ստանում երկնային արքայություն:”

Այս խոսքերը բերված են ոչ թե Աստվածաշնչից կամ կրոնական որևէ այլ սկզբնաղբյուրից: Սրանց հեղինակն է Նիլ Դոնալդ Ուոլշը, ում գրչին է պատկանում “Զրույց Աստծո հետ” գրքաշարքը: Եվ կոնկրետ այս խոսքերը բերված են “Միասնացում Աստծո հետ” գրքից:

Մի խաբնվեք վերնագրերին, խնդրում եմ: Կուլ մի գնացեք հին ստերեոտիպերին, որ եթե խոսքը գնում է Աստծո մասին, ուրեմն կրոնի մատը խառն է: Ուոլշի նկարագրած Աստված` ձեր իմացած Աստծո լրիվ հակապատկերն է ու շատ ավելի հաճախ դեմ է կրոնին, քան կողմ: Համենայն դեպս և ցավոք, դժվար թե կգտնվի որևէ հոգևորական, ով կհամաձայնվի ա՛յս Աստծո մտքերի հետ:

Սա` հակակրոնական Աստված է:

Սա այն Աստված է, ով Իր մեջ պարունակում է ամեն ինչ: Ինչ ձեր բոլորի միասին վերցրած մտքերով կանցնի և շատ ու շատ ավելին: Տեսանելին և Անտեսանելին: Հասկանալին և Անհասկանալին: Զգայականն ու Անզգայականը: Նյութականը և Ոչ-Նյութականը: Շնչավորը և Կարծեցյալ-Անշունչը: Ամեն Ինչ: Ամբողջը: Կյանքը: Տիեզերքը: Ես և Դուք:

Սա` իմ Աստվածն է և Նրան եմ ես երկրպագում:

Ստացվում է, որ ես` հակակրոնական եմ: Եվ սակայն աթեիստ էլ չեմ, քանի որ ունեմ իմ Աստծոն և ինձ ոչինչ չի կարող ստիպել հրաժարվել նրանից: Այնպես որ ստացվում է նաև, որ ես` հակաաթեիստ էլ եմ: Եվ բնականաբար ստացվեց այնպես, որ երբ միտք առաջացավ այս թեման բացելու, ես առանձնապես ջանք էլ չգործադրեցի վերնագիր փնտրելու համար: Մեքենայորեն հենց այդպես էլ ստացվեց. “Հակակրոն և հակաաթեիզմ”:

Եթե հիշողությունս ինձ չի դավաճանում, սա իմ բացած առաջին թեման է Ակումբում: Միշտ խուսափել եմ թեմա բացելուց. բավարարվել եմ եղածով, հետո` ժամանակ չկա, հետո` ալարկոտ եմ, հետո… չգիտեմ էլ ինչ հետո: Եվ ազնվորեն ասած, չգիտեմ էլ, թե սրանից ինչ դուրս կգա, քանզի արդեն երեք տարվա փորձս ցույց է տալիս, որ այս թեմայով զրուցասերներ առանձնապես չկան Ակումբում:

Ոչ, ոչ, ես ոչ ոգու չեմ մեղադրում ոչինչում, քանզի լավ գիտեմ, որ շատ դժվար է ազատվել ստերեոտիպերից, ինքս էլ եմ այդ ճանապարհն անցել: Մարդու համար համարյա անհնար է միանգամից վերցնել ու մի կողմ նետել արդեն արյունի մեջ մտած պատկերացումները կյանքի մասին, այն պատկերացումները, որոնց գերին է մարդկությունն արդեն քանի հազար տարիներ:

Կարող եք վիճել, որ այդպես չէ: Խնդրեմ, վիճեք: Հենց դրա համար էլ բացում եմ այս թեման: Եվ այստեղ կփորձեմ պատճառաբանել ասածս: Ինչպես նաև ամենն, ինչի մասին կխոսենք:

Կարող է նաև հուսախաբ լինեմ, կարող է ոչ մի երկխոսություն էլ չստացվի: Ինչ արած: Այդ դեպքում թող լինի մենախոսություն: Թող լինի իմ օրագրի պես մի բան, առավել ևս, որ օրագիր բացելուս իմաստը չեմ տեսել մինչև օրս այն միակ պատճառով, որ այնտեղ զրուցելու հնարավորություն չկա: Մեկ-մեկ ահավոր տառապում եմ այն պատճառով, որ ձեր օրագրերը կարդալիս, ցանկանում եմ խոսել ձեզ հետ մի ինչ-որ ձեր մտքի մասին և… չեմ կարող… Փորձել եմ նույնիսկ նամակով գրել, բայց դա էլ այն չէ, պահի անմիջականությունն է կորում…

Մի խոսքով, տեսնենք, թե ինչ կստացվի…

Եթե ստացվի:

Սամ, որ նման ոգևորված թեմաներ ես բացում, վիրավորական մի ընդունի, լավ մտքով եմ ասում, այս երգն եմ հիշում.



Թեթև տար, էլի:

[Sambitbaba]

Սամ, որ նման ոգևորված թեմաներ ես բացում, վիրավորական մի ընդունի, լավ մտքով եմ ասում, այս երգն եմ հիշում.
Թեթև տար, էլի:

Նախ, որ վիրավորվելու ոչինչ այստեղ չտեսա, Ռայ ջան: Եվ իմ ասածն էլ է դա, ուղղակի քիչ ավելի հնատարազ լեզվով...
Եթե չես հետևել մեր վերջին զրույցին` մոդերավորման թեմայում, - նայիր: Գալին, Մեֆին, Չուկին, մյուսներին հենց դա էի փորձում ասել. պետք չէ մարդկային արարքների համար սրան-նրան պատասխանատվության կանչել, թեկուզ լինի դա Աստված կամ Սատանա: Դու ես պատասխանատուն քո գործերի համար և շառը մի գհցիր ուրիշների վրա: Դու ես համ քո գլխի տերը, համ էլ արարքներիդ: Մի՞թե սա նույնը չէ, ինչ դու ես ասում. No One Gives a Fuck About You...
Ցավոք, կամ ես չկարողացա, կամ իրենք չհասկացան...

Համ էլ երգն էր շատ լավը: Սրտանց, դուրս շատ եկավ:

Շնորհակալ եմ: