Բայ, գնա կախվի
Ֆիլմը գրքից ահագին հեռացել էր, բայց տենց էլ պետք ա լիներ: Որովհետև եթե Տոլկինն ինքը Հոբիտը գրեր Մատանիների տիրակալից հետո, ահագին ուրիշ ոճով էր գրելու՝ ոչ զուտ մանկական հեքիաթի, այլ մտցնելու էր էքշնի լիքը տարրեր, ինչ արել էր Ջեքսնը: Նմանատիպ տեսարաններ, բաներ, իհարկե կային: Է բա մարդը ստեղծել ա ոճ, որ սաղ աշխարհն ա գրավել, հիմա հո լրիվ ուրիշ բան չէր անելու: 3D-ն ինձ էլ ավելի շատ խանգարում էր, քան օգնում: Բայց գրաֆիկան ու անիմացիան սպանիչ էին:
Կերպարները վերջն էին: Մենակ Ռադագաստ Թուխի կերպարն ամեն ինչ արժեր: Սարումանին մեջտեղ քցելն էր, իմ կարծիքով, լրիվ ավելորդ: Բայց դե էդ էլ կարելի ա հասկանալ. Ջեքսոնը ֆիլմում փորձել ա օգտագործել բոլոր կամ համարյա բոլոր «մատանիների տիրակալ»-ում հաջողված կերպարներին: Նաև դրա համար ա, որ պատմությունը ոչ թե միանգամից ա սկսվում, այլ արդեն ծերուկ Բիլբոյի պատմությունը գրի առնելուց, Ֆրոդոյի դա տեսնելուց: Շատ կարճ եղավ, բայց կարծում եմ, որ սխալված չեմ լինի, եթե ասեմ, որ Սեմի դերասանն էլ ընթացքում հայտնվեց ու կորավ (երբ Բիլբոն արդեն վազում էր թզուկների հետևից):
Գոլումը թվում էր ինչքան պետք ա մեզ արդեն զարմացրել էր, բայց պարզվեց ստեղ իր միմիկայով ու աչքերի արտահայտությամբ դեռ էլի ա ապշեցնելու:
Մի խոսքով ֆիլմն առավել քան հաջողված ա: Քիչ մը բնօրինակից հեռու, բայց մեկ ա հզոր: Վատն էն ա, որ դեռ մի տարի պետք ա սպասենք մյուս մասին
Մեջբերել
Էջանիշներ