Ընդհանրապես եթե ինչ որ բառի գործածման ճիշտ ձևն եմ ուզում գտնել, փորձում եմ էդ բառին նման կազմություն ունեցող բառերի գործածման հետ համեմատել:Rammstein-ի խոսքերից
Ինձ թում ա «քեզնից», քանի որ շնորհակալ լինել նշանակում ա շնորհ վերցնել, հետեւաբար` վերցնել ումի՞ց, այսինքն` բացառական հոլով:
Սխալ կլինի, եթե ասենք «Ես քեզնից շնորհակալություն եմ հայտնում», որովհետեւ էս դեպքում բայը արդեն հայտնելն ա, հայտնում են ոչ թե ինչ-որ մեկից, այլ ինչ-որ մեկին:
Շնորհակալ-ին քիչ թե շատ կազմությամբ մոտ են ասենք քենեկալ-ը, կամ խնամակալ-ը:
Քենեկալ - բառացի՝ քենուն վերցնող
Խնամակալ - խնամքը վերցնող
Շնորհակալ - շնորհ վերցնող
Հիմա: Ասում ենք.
Ես քո քենեկալն եմ, կամ ես քեզ քենեկալ եմ, բայց ոչ՝ ես քեզնից քենեկալ եմ:
Ես քո խնամակալն եմ, կամ ես քեզ խնամակալ եմ, բայց ոչ՝ ես քեզնից խնամակալ եմ:
Ուրեմն նույն կերպ պետք է լինի.
Ես քո շնորհակալն եմ, կամ ես քեզ շնորհակալ եմ, բայց ոչ՝ ես քեզնից շնորհակալ եմ:
Այսինքն, շնորհակալ եմ քեզ, նշանակում է. քո շնորհը վերցնողն եմ ես:
Մեջբերել
), իսկ «քենեկալ»-ն ու «խնամակալը» գոյականներ են և նշանակում են «անձ»: Ուստի չի կարելի այդ երեքը տվյալ հարթությունում դիտարկել որպես համարժեք բառեր և համոզված լինել, որ նախադասության մեջ նույն տեսակի անդամներ կարող են լինել:
։ Չեմ հիշում, որ հանդիպած լինեմ։ Պիտի որ սխալ լինի։ Ինչքան գիտեմ, անկատար ներկան մենակ բանավոր խոսքում ինչ–որ բան պատմելիս ա ընդունելի, մեկ էլ հեքիաթներում 
։ Որոշ դեպքերում էլ ստեղծագործությունների մեջ՝ յուրահատուկ համուհոտ տալու համար։ Բայց պաշտոնական տեքստերում չեմ պատկերացնում, որ նորմալ լինի։
Էջանիշներ