Վայ, Արթ, վա՜յ
Բռատ, մի այլ կարգի ծայրահեղացնում ես, հիմա սկսեմ հեռվից գալ: Ուրեմն ես որ հարսանիքի եմ գնում, հագնում եմ կոստյում, հիմնականում: Կամ գոնե այսպես կոչված «դասական» շալվար (իրականում դասական բառը ստեղ առոչինչ ա) ու վերնաշապիկ: Ինչու՞: Որովհետև էդ օրը, ոնց որ դու ես ասում, տարբերվում ա տղերքով հավաքվել փաբ գնալուց, որովհետև իր մեջ մեծ խորհուրդ ունի, որովհետև նշանակալի օր ա: Ու բոլորը ձգտում են էդ օրը... շարժվել գծած սցենարով: Որովհետև սահմանվել է, որ գեղեցիկ ու ներկայացուցչական հագուստը նման դեպքերում հենց կոստյումն է: Ու մենք էլ, ճիշտն ասած, չնայած նրան, որ ունենք մեր սեփական կարծիքը, տեսակետը, բոլորս, էդ թվում դու, ամեն դեպքում շատ հարցերում հաշվի ենք առնում հասարակության կարծիքը, շրջապատի կարծիքը, մեզ նեղացնում, սեղմում ու տեղավորում ենք գծած ռամկաների մեջ: Ու ի դեպ նենց չի, որ դա զուտ բացասական ա, դա ունի իր թե՛ դրական, թե՛ բացասական կողմերը:
Բայց եթե անկեղծ, Արթ ջան, ես հարսանիքներին տեսնում եմ նաև ոչ կոստյումավորների, այլ ասենք հենց ջինսով եկողների: Իրանք իհարկե քիչ են: Բայց կան: Ու ինչքան էլ զարմանալի ա, իրանք տգեղ չեն նայվում, հարսանիքի հարմոնիան չեն գցում, ես էլ նայում ու մտքումս ասում եմ «ապրի ինքը»: Իհարկե ոչ միշտ, որտև կարող ա իրանց մեջ անդուր տեսք ունեցողներ էլ լինեն (զուտ հագուստի պատճառով): Ու մեր մեջ ասած կոստյումավորների մեջ էլ լինում են էնպիսիք, որ նայում եմ, սիրտս խառնում ա, ասում եմ «էս ռաբիզ գյադեն ով էր», ռաբիզ բառն էլ էդտեղ լինում է ոչ թե աշխատավորական արվեստը, այլ գեղցիության ու քաղքենիության բոլոր արատավոր նմուշների հավաքական կերպարը:
Ու ստեղ կա եկրորդ կողմը: Էդ ասածս հասարակական կարծիքը, որը մենք բոլորս ենք այս կամ այն չափով հաշվի առնում, իրականում փոփոխական երևույթ ա: Ինքն անընդհատ փոխվում ա: Ու նորից գամ նրան, որ նույն ջինսը աստիճանաբար դառնում ա ներկայացուցչական հագուստ: Կոստյումն էլ հավանական ա, որ տարիներ անց կգնա պատմության գիրկը: Ու սա առաջավորության նշան չի: Սա ժամանակից առաջ ընկնելու նշան չի: Այլ սովորական էվոլյուցիա, զարգացում: Մարդիկ չեն կարող անընդհատ նույն շրջանակների մեջ ապրել, իրանք էնպիսի արարած են, որ էդ շրջանակներն անընդհատ փոփոխության են ենթարկում, աստիճանաբար: Կարող ա հաջորդ շրջանակն ավելի տրամաբանական ու լավն ա, կարող ա հակառակը՝ ավելի անտրամաբանական ու վատը:
Ապեր, մենք հաճախ հենց ստիպված ենք անում ինչ-որ բան: Նույն կոստյումներով հարսանիքներին պարել ու լիարժեք ուրախանալը հաճախ ավելի բարդ է քան ասենք նույն ջինսով: Բայց մենք հաճախ մեր էդ հարմարավետությունը զիջում ենք: Տո լավ ենք անում: Մի ուրիշն էլ չի զիջում: Ու հա, մենք բոլորս կոմպլեքսավորված ենք շատ հարցերում՝ ինձնից սկսածշ, քեզնով վերջացրած: Ու հա, մենք սեփական կարծիքն ունենալով հանդերձ չենք թքում միջավայրի վրա, կարող ա շատ հարցերում ուզում էլ ենք փոխել, կարող ա մեր մտածածը բարձրաձայնում ենք, բայց ամեն դեպքում չենք թքում: Ու հա, Արթ, եթե նենց լինի, որ ես քո հարսանիքին գամ, ես կոստյում եմ հագնելու, ախպերս: Ու եթե ես մի քանի օրից շնորհանդեսի եմ, ինչքան էլ որ համարում եմ, որ նման միջոցառմանը հանգիստ կարող է իմ ամենօրյա հագուստով գնայի, այլ կերպ եմ հագնվելու, որտև ոչ միայն իմ անձն եմ հաշվի առնում, այլ նաև միջավայրը, այլ նաև էն կազմակերպությունը, որին ներկայացնում եմ, այն մարդկանց, ովքեր ինձ վստահել են ու լիքը ուրիշ բաներ: Ու սա նորմալ ա: Սրա հետ միասին ես աչքիս առաջ ունեմ թեկուզ նույն Սթիվ Ջոբսին, ով նմանատիպ շնորհանդեսները վարում էր ջինսի շալվարով, բայց մենք դեռ դրան էդքան չենք հասել, որ անենք, կողքից ռեպլիկներ են լինելու ու ուրիշ կարծիքներ: Ու սենց բաներ:
Էջանիշներ