Մեջբերում Varzor-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Այդքան էլ քեզ հետ համամիտ չեմ: Բանկերը մարկետինգ են իրականացնում նոր ծառայությունների ներդրման և հենց էդ նույն տոկոսադրույքների սահմանման համար: Բայց էլնելով շուկայի սահմանափակությունից` դա այդքան էլ բարդ աշխատանք չէ: Ի դեպ տնտեսագիտական տեսանկյունից ՀՀ բանկային շուկան օլիգոպոլիկ շուկա է` շուկա, որտեղ հստակ հայտնի է մրցակիցների քանակը և նրանց գործունեության հնարավոր ստրատեգիաները: Ու բանկերի մեծամասնությունը ընտրում է այդպիսի շուկային բնորոշ հիմնական ստրատեգիաներից մեկը` մրցավազք առաջատարի ետևից: Երևի ուշադրություն դարձրած կլինես, որ ՀՀ առևտրային բանկերը ամեն մեկը որոշակի "ուղղվածություն" ու մասնագիտացում ունի: Մեկը` սպառողական վարկեր, մեկը` բիզնես, մյուսը` միջազգային փոխանցումներ և այլն: Ու այդ պարագայում բանկերի մեծամասնությունը այս կամ այն ծառայությունը ներդնում են տվյալ ծառայությամբ առաջատար դարձած բանկի ետևից գնալով` պլեճ են անում, կայքերից վերցնում են մյուս մրցակիցների տվյալները և սեփական ռեսուրսներն ու ունակությունները հարմարեցնելով ստանում են տվյալ ծառայության իրենց տարբերակը:
Բայց ըստ էության ՀՀ առևտրային բանկերի եկամուտների առյուծի բաժինը կազում է ձեռնարկությունների դրամաշրջանառությունը, որը հավասար պայմանների պարագայում (սակագներ, սպասարկման որակ, ծառայությունների սպեկտր) ավելի մեծ է այն բանի մոտ, որն ավելի ուժեղ ԽԾԲ "մարկետինգ" ունի: Բնական է, որ հեռատես բանկերը չեն հիմնվում միայն խոշոր հաճախորդների վրա (Օրինակ` ամիսը մի գործարք է անում, որի եկամտաբերությունը հավասար է կամ նույնիսկ գերազանցում եմ մնացած բոլոր գործարքների եկամուտներին), քանի որ ԽԾԲ-ի "փուստտալու" պարագայում կմնան բորդյուրին: Բայց փաստը հենց նրանումն է, որ որոշ բանկեր ակնհայտորեն թքած ունեն բանկային մանրածախ ծառայությունների շուկայից բաժին պոկելու վրա և նույնիսկ չեն փոխում իրենց "մարտավարությունը" բորդյուրին մնալու վտանգի առջև հայտնվելու պարագայում: Ու դա միայն և միայն անորակ ու անգրագետ կառավարման հարց է: Այլ տարբերակ չկա - եթե առևտրային կազմակերպությունը մարկետինգ չկատարելու կամ վատ մարկետինգի պատճառով չի կարողանում շուկայում ոչ միայն ձեռք բերել նորը, այլև պահպանել իր ունեցած մասնաբաժինը, ապա դա միանշանակ ղեկավարության խնդիրն է, որը կամ չի հասկանում շուկայագիտությունից, կամ էլ չի կարողանում համապատասխան մասնագետ վարձել:
Կարծում եմ այստեղ հարցը ոչ մրցակցության տեսակին (մոնոպոլ, օլիգոպոլ կամ մոնոպոլիստական) է վերաբերում, ոչ այն հարցին, թե բանկերը ինչպես են բաշխում իրենց ռեսուրսները ըստ տարբեր ոլորտների, ոչ էլ այն հանգամանքին, թե ինչքանով են արդյունավետ մարքեթինգային միջոցառումները ֆինասական համակարգում: Ես զուտ դիտարկել եմ բանկերի կողմից իրականացվող գովազդային միջոցառումները: Մեզ մոտ առանձին մասնագիտացված բանկեր չկան (օրինակ՝ հիպոթեքային բանկեր), բոլորն էլ առևտրային բանկեր են, հետևաբար բոլորն էլ իրավունք ունեն տրամադրել առևտրային բանկերին բնորոշ ծառայությունները: Իսկ թե ինչպես պետք է իմանան, թե հատկապես որ ծառայություններին է պետք ուշադրություն դարձնել, որ ոլորտն է դեռ ամբողջովին չհագեցած, որտեղ պետք է փնտրել նոր հաճախորդներ: Այդ բոլոր հարցերի պատասխանները և ոչ միայն պետք է տա մարքեթինգի ստորաբաժանումը: Իսկ թե 21 բանկերից ով ինչքան է ուշադրություն դարձնում մարքեթինգին, դա զուտ ինստիտուցիոնալ մակարդակի (բաժնետերերի ժողով, գործադիր տնօրեն) հարց է և նրանք պետք է որոշեն իրենց բանկի զարգազման ռազմավարությունը և թե այդ ռազմավարության մեջ ինչքան ուշադրություն պետք է դարձվի մարքեթինգին: