Ռեալ պետք ա խիյար ցանել ու փիղ պահել:
Իսկ ավելի լուրջ, Տիգ ջան, կոնկրետ չեմ իմանում ինչ ա պետք անել, բակց վիճակը պուլպուլակ ա: Ես մի պարզ ճշմարտություն գիտեմ - հայրենասիրական ականջ խլացնող վայնասունը բարձրանում ա էն ժամանակ, երբ ազգը էլ անելու բան չունի: Շատերը կհիշեն, որ նույնիսկ պատերազմի տարիներին էսքան «հայրենասեր» չորս միլիոնանոց երկրում չկար: Բայց պատերազմ էինք հաղթում ու անկախություն էինք կերտում: Իսկ հիմա, երբ բառացիրոն երկիրը հելել տեղից ու ձեռից գնում ա ու տակը մի երկու միլիոն ենք մնացել, մարդ ենք ման գալիս որ մի հատ դեմքին հայրենասիրաբար թռնենք: Երբ բարոյականությունը անկման ցածրակետում ա գտնվում, սրիկաները սկսում են եկեղեցիներ կառուցել:
Մեկ մեկ մտածում եմ, որ մեզ կփրկի մենակ էն, որ սաղով Հայաստանը լքենք, երկիրը ծերից-ծեր կորցնենք, մի 300 տարի անցնի, Հայաստնի վրա մի մետր յոնջա աճի, ու էտ ժամանակ մենք հասկանանք թե ինչ ենք կորցրել, ու հրեաների պես թափով հետ դառնանք, զոռով շառով հետ գրավենք մեր երկիրը, ու նոր հասկանանք թե ինչ ա նշանակում քրտինքով վաստակած հայրենիք ունենալը: Ու երևի ամեն ինչ հենց դրան էլ գնում ա:
Թե չէ, ապեր, քանի մենք պիտի ադրբեջանական երկու հավայի կինոյի շուրջը սենց խրախճանք սարքենք, բայց առիթ անառիթ օրհնենք էն ռուսի ոտը որը նույն թուրքին նվիրեց Ղարաբաղը, Նախիջևանն ու Կարսը, Ներսես Շնորհալիներ բաժանենք, բիզնեսմեն կաթողիկոս ունենանք, Վարդանչիկների դեմը դողանք, բայց կին լրագրող ու պատգամավոր ծեծենք, մենք երկիր ունենալու արժանի չենք:
Ուրեմն հարցիդ կարճ ու կոնկրետ խատասխանը - կարանք հելնենք ազգովի ս...իր ըլնենք գնանք, բայց դեռ զոռբայություն ենք անում:
Էջանիշներ