Ադրբեջանաթուրքական փառատոնների թույլատրելիության հարցը

[Արէա]

Մուշ, ի՞նչ ագիտացիա: Միհատ փոքր դահլիճում երկու հատ սատկած կինո են ցույց տալու, մի քսան հոգի էլ նայելու ա․ էդ ագիտացիա ա՞: Կամ ինֆորմացիա կա՞, որ ագիտացիոն ֆիլմեր են լինելու: Չէ, ես էդ տեսակետից միանգամայց անշառ եմ համարում, եթե մտահոգության առիթը ագիտացիան ա, իսկ այ հեռուստատեսությամբ մատուցվող մուղամը միանշանակ ագիտացիա ա, որովհետև միլիոնավոր մարդիկ նորածնից մինչև հարյուր տարեկան ուզեն թե չուզեն էն լսում են: Էս երկու դեպքերը ենքան հեռու են իրարից, որ սահմանը գտնելու խնդիր չկա, աչքաչափով մեջտեղներից կարած գծես սահմանը՝ հաստատ չես սխալվի:

Ագիտացիա չի, տհաճ է: Տհաճ է, երբ քեզ ատողի ու հայհոյողի արվեստն ես ցուցադրում քո տանը: Թե չէ ինչ ագիտացիա, ինչ բան: Ազերիները հիմա էլ հաչում են թե մենք թույլ չենք տալիս մեր ֆիլմերը ցուցադրել Հայաստանում: Պատկերացնո՞ւմ եք աբսուրդը: Էդ ի՞նչ մի երևելի արվեստ ունեն, որ անգամ իրենց կամքին հակառակ մենք պետք է վայելենք դա: Չեն ուզում ջհանդամը ուզեն, իրենք էլ, իրենց սրանից նրանից խլած արվեստն էլ:

Չենք ցուցադրում, որովհետև պատճառ չկա ցուցադրելու: