C++

[soultaker]

Շատ պարզ` ամեն տողի էլէմենտի համար ուկազատելներ ես պահում: համ տակտ ես կորցնում, համ էլ ուկազատելից (ցուցիչ) արժեք վերցնելն ավելի դանդաղ գործողություն է, քան ուղղակի դիմելը: Երբ որ զանգվածը հայտարարում ես, էդ ժամանակ հիշողությունում, ծրագրի ստեկում հասցեների տիրույթ է ռեզերվացվում այդ զանգվածի համար: Զանգվածի անունն էլ հենց հղումն է այդ տիրույթին: Իսկ դու մի հատ էլ առանձին ցուցիչ ես հայտարարում էդ հղման վրա ` համ հիշողություն է գնում, համ էլ տակտ: Պիտի սկզբից կարդա ցուցիչի տվյալը, որը հենց հղման արժեքն է ու նոր ըստ այդ տվյալի անցնի մատրիցին:

Բայց իմաստը որնա, որ տենց ես գրում?

Տենց գրելուս իմաստը արագացնելնա, բայց դանդաղումա ավելի: m[i][j] դիմումը պետք է կատարի մեկ բազմապատկում և մեկ գումարում, իսկ p[i] դիմումը` մեկ գումարում: Այսինքն քանի որ պիտի դիտարկեմ ամբողջ i տողը, ու այդ տողի ամեն էլեմենտը գտնելու համար տրված i ու j ինդեքսներից պիտի ամեն դիմումի ժամանակ ծրագիրը պիտի հաշվի *(m + i * 10000 + j), դրա համար ես պահում եմ ցուցիչ այդ տողի վրա, որ տողի ամեն էլեմենտին դիմելուց միանգամից տողի ցուցիչից ստանա, ամեն անգամ բազմապատկում չանի: Իսկ ցուցիչի վրա կորցրած տակտը հազարավոր անգամ ավելի փոքր պիտի լինի քան թե բազմապատկման վրա կորցրած տակտը (մեկ անգամ ցուցիչ հայտարարել ու արժեք տալու շնորհիվ խնայվում է 10000 բազմապատկման տակտ): Ամեն դեպքում ամեն ինչ այդքան պարզ չի, որովհետև գոյություն ունի պրոցեսորի կեշ հիշողություն, ու կարող է դա էլ դեր խաղալ, այդ ամենին գումարած կոմպիլյատորի օպտիմիզացիան, այնպես որ բավականին դժվար է ենթադրություններ անել: