Անմիտները հավատում են առանց մտածելու, քանի որ ասված է, պետք է հավատալ արանց հարցեր տալու... Մի խելոք մարդ (անունը չեմ հիշում) ասել է՛ Հավատը առանց գիտելիքի' ֆանատիզմ է, գիտելիքը' առանց հավատի չոր մտային հնարանքներ... կամ նման մի բան...հովարս-ի խոսքերից
Ես միգուցե անմիտ եմ, բայց լրիվ համաձայն եմ Վարձորի հետ և նրա բերած փաստերի հետ...
Ինչ վերաբերվում է հրեշտակներին, ին՞չ գիտես թե սեռ չունեն, բա նրանք անձ չեն՞ եթե սեռ չունեն ապա ինչ՞ի են կամ կնոջ մարմնով կամ տղամարդու:
Եթե ուզում եք ձերը պնդել, պնդեք որքան ուզում եք՝ ձեր իրավունք է, միայն թե տրամաբանելով: Եթե մի քիչ էլ Աստվածաշունչ կարդաս՝ կիմանաս ոնց են հրեշտակները: Իսկ հավատքը առանց գիտելիքի հասավ այն բանի, որ այսօր գոյություն ունի մոտ 30000 աղանդ և ուսմունք:
Ասվածաշունչ չեմ կարդում, որովհետև համոզված եմ, որ վերաձևափոխված է ըստ մի քանի «իմաստունների» քմհաճույքների, քո վերևում նշած անմիտ մարդկանց աղանդավոր դարձնելու համար...
և որտեղից՞ են առաջացել այդ «30000 աղանդ և ուսմունք:»- ները... քեզ չի՞ թվում, որ նույն աղբույուից են բխում, բոլորն էլ պնդում են թե իրենք եմ իրական քրիստոնյան, մնացածը աղանդ են...
Դե քեզ էլ անխախտ հավատք Հովարս ջան...
Վերջին խմբագրող՝ յոգի: 08.06.2011, 00:56:
Յոգի ջան, համոզված մի եղիր, որովհետև մի տառ անգամ փոխած չի Աստվածաշնչում, դա շատ անգամ է ստուգված(չնայած կան էտպիս գրքեր):
Այստեղ խոսքը ոչ միայն քրիստոնեության մասին է, այլ բոլոր հիմնական կրոնների: Բոլորը առաջացել է գիտության պակասից/բացակայությունից;և որտեղից՞ են առաջացել այդ «30000 աղանդ և ուսմունք:»- ները... քեզ չի՞ թվում, որ նույն աղբույուից են բխում, բոլորն էլ պնդում են թե իրենք եմ իրական քրիստոնյան, մնացածը աղանդ են...
Եթե նայենք այն տեսանկյունից, որ հրեշտակները մարմնական էակներ չեն, ապա չեն կարող մեր բնորոշմամբ սեռ ունենալ: Սեռ ունենում են միայն կենսաբանական օրգանիզմները, իսկ հրեշտակներն այդպիսիք չեն նկարագրվում:
Աակայն կարողանում են մարմնական կերպարանք, և այդ ժամանակ էլ հաստատ սեռ կունենան: Նորից մոռանում են "...Աստծո որդիները իջան երկիր, մարդկանցից երեխաներ ունեցան ..." և այլն
Աստվածաշնչյան բոլոր նկարագրություններում հրեշտակները տղամարդկային կերպարներ են արտաքինով, սակայն ոչ բոլոր դեպքերում են սեռական դրսևորումներ ունենում, բայց նախորդ նախադասությունս արդեն մտածելու տեղիք է տալիս
Չես կարող կարծիք կազմել մի գրքի մասին, որ չես կարդացել:
Էդ նույնն ա, որ մարդուն չտեսած, մենակ ուրիշի պատմածներով կամ նկարագրությամբ, սկսես չսիրել, կամ էլ ասես տգեղ է
Եթե կարդաս, ապա կամ միտքդ կփոխես, կամ ավելի կամրապնդվես համոզմունքներիդ մեջ: Համենայն դեպս ոչին չես կորցնի, բացի ժամանակից, չնայած չեմ կարծում որ այդ սուղժամանակն այդքան խնայողաբար ենք ծախսում
Համամիտ չեմ, բոլորովին վերջերս այս ֆորումում այլ թեմայի քննարկման ժամանակ պարզեցինք, որ միևնույն նախադասութոյւնը տարբեր գրքերում գրված էր տարբեր ձևով` բառի տարբերթւոյւն էր, որը բերում էր բավականին իմաստային փոփոխության:
Ինչևէ իմաստային փոփոխությունները նաև թարգմանությունների արդյունք են, ինչպես նաև լեզուների զարգացման և ձևափոխության:
Մեկ օրինակ բերեմ.
Հայերեն հին տարբերակում` "...Ի սկզբանէ Բանն էր..."
Ռուսերեն` "...В начале было Слово..."
Հայերեն լեզվում "Բան" բառի իմաստային փոփոխության և դեգրադացման հետևանքով թարգմանվում է, ինչպես նաև ներա հայերենով գրվում է այսպես.
"...Ի սկզբանե Խոսքն էր...": Արդեն իմաստային լուրջ փոփոխության է բերում:
Բանը նրանումն է, որ գրաբարյան "բան" բառը ոչ թե խոսքն էր, այլ իմաստային բովանդակ և ծավալուն խոսքը և իմաստային առումով ավելի մոտ է մեր ներկայիս "միտք", "գիտություն", "գիտակցություն", "իմացություն" բառերին:
Որպես խոսքերիս հիմնավորում կարող եմ բերել հայերենում մնացած բառերը.
Բանիմաց - հին բառ է և չի կարելի մեկնաբանել որպես խոսք իմացող, այլ ուղղակիորեն "գիտելիք ունեցող" կամ "ինֆորմացված"
Բանահյուսություն - իմաստավորված մտքի շարադրանք
Եվ վերջաբես ԲԱՆԱԿԱՆ և ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ - գիտակից, գիտակցություն:
Այսինքն` "Ի սկզբանե միտքն էր", կամ "Ի սկզբանե բանականությունն էր=գիտակցութոյւնն էր" և "այդ գիտակցությունն Աստծո մոտ էր" և "այդ գիտակցությունն էր Աստված"
Ավելի պատկերավոր և լիարժեք չէ?
յոգի (09.06.2011)
Հարգելի Վարզոր, հետաքրքիր կերպով զարգացնում ես միտքդ, և ընդհանուր ասեմ որ կհամաձայնվեի, բայց…
Այս միտքդ չեմ գտնում, որ համահունչ է Աստծո խոսքին: Տեսնում եմ և ուրախանում, որ քաջատեղյակ ես Սուրբ Գրքին: Բայց ուզում եմ, որ ուշադրություն դարձնես այս պատվիրանի վրա՝ Եբրայեցիս 10:25-ը, ինչը համահունչ է Տեր Հիսուի խոսքերին. «Որովհետև ուր որ երկու կամ երեք հոգի իմ անունով հավաքված լինեն, ես այնտեղ, նրանց մեջ եմ» /Մատթ. 18:20 /: Այսինքն եկեղեցու (որպես Աստծո ընտանիք) մեկտեղ հավաքվելու գլխավոր իմաստն ու նպատակն է՝ վայելել Տիրոջ ներկայությունը և պաշտել ու փառաբանել Նրան:
Այո համամիտ եմ, Աստվածաշունչն անվանում է Հոգու տաճար նրան, ով հավատում է և վերստին ծնունդ ընդունում Աստծուց: Բայց կա նաև ավելի մեծ կամ գլոբալ Տաճար՝ Իր Եկեղեցին (ի նկատի ունեմ տիեզերականը) / Ա.Պետրոս 2:5 /:
Հարգելիս, այդպես չէ, եթե սիրում ես Տիրոջը, ուրեմն Նա է քեզ առաջնորդում հաղթանակն ստանալու: Տերն է մեզ ամեն վտանգներից պահում, ամեն մարդկային վատ և վտանգավոր ազդեցություններից, միայն հավատա և վստահիր Նրան:Ըստ նույն Աստվածաշնչի, բավարար է միայն հավատալ Աստծուն, հետևել Հիսուսի խոսքին: Սրանից ավել մարդուց բան չի պահանջվում: Սակայն այսքան հասարակ հնչող պահանջ-պատգամները ոչ բոլորի ուժերում են` ամեն մարդ չի կարողանում ինքն իրեն ստիպել այդպես անել, որովհետև եթե 10 հոգուց մեկն էլ այդպես չի անում, ապա մյուս 9-ը վտանգի տակ են: Եվ շատերը չեն ուզում այդ վտանգի տակ լինել:
Ես էլ կուզեի ապրել որպես քրիստոնյա, սակայն չեմ ուզում վտանգի տակ ընկնել: Այսինան պատրաստ չեմ անձնական խնդիրներն ու շահերը մի կողմ դնել հոգուս փրկության համար (սա ընդամենը քրիստոնեության տեսանկյունից մեկնաբանություն էր
Տերն օրհնի քեզ:
«Եթե կյանքումդ չկա մեկ բան, որի համար արժե զոհվել: Ապա զուր է ապրածդ կյանքը:»
Վարզոր ջան, իհարկե «բան» և «խոսք» բառերի նրբերանգային իմաստների տարբերություն կա, բայց անձամբ ես դեռ չեմ տեսել «խոսք»-ով թարգմանված Ավետարան: Ժամանակակից տարբերակում էլ շարունակում է գործածվել հենց «Բան»-ը, ինչը կարծում եմ ավելի ճիշտ է, քանի որ «բան»-ի արտահայտած իմաստը ավելի ծավալային է քան «խոսք»-ինը, «բիտակցությանը» կամ «բանականությանը»:
Մասնավորապես Հովհաննու Ավետարանի 1:1-4 հատվածը (Սբ. Պատարագի «արձակման» սկիզբը).
«Սկզբումն էր Բանը. եւ Բանն Աստուծոյ մոտ էր. եւ Բանն Աստուած էր: Նա սկզբումն Աստուծոյ մոտ էր: Ամեն ինչ Նորանով եղաւ, եւ առանց Նորան ոչինչ չեղավ, ինչ որ եղաւ:»
Հմմ. գրաբարյան տարբերակը.
«Ի սկզբանէ էր Բանն, եւ Բանն էր առ Աստուած, Աստուած էր Բանն: Նա էր ի սկզբանէ առ Աստուած: Ամենայն ինչ Նորաւ եղեւ, եւ առանց Նորա եղեւ եւ ոչինչ, որ ինչ եղեւն:»
Պարզ երևում է, որ փոխված է միայն շարադասությունն ու գրաբարյան հնացած քերականական կառույցները/կապերը:
Իսկ «բան» բառը գրաբարյան «բալ»/ասել,խոսել/ խոնարհված ձևն է (ինչպես նաև ասեմք բամ, բաս, բայ/հենց սրանից էլ առաջացել է խոսքի մասի անունը/, բամք կամ հրամայականի բա՛):
Հնագույն աղբյուրներում հանդիպող իմաստներից են՝ խոսք, բառ, պատգամ, հրաման, պատվեր, կարծիք, բանականություն, խորհուրդ, լեզու, բարբառ, պատճառ, հանգամանք, կարգ, Աստծո խոսքի մարմնացում, Որդի Աստված: Հետաքրքիր է, որ մեր օգտագործած իմաստով՝ այսինքն նյութ, իր, առարկա, գործածվել է դեռ Ա մնացորդաց 11: 19-ում՝ «առնել զբանդ զայդ...» = "these things did..." (աշխբր. «այս բաներն անել...»):
Ինչքա՜ն խորն են մեր լեզվի արմատները:
Ինչևէ չշեղվենք թեմայից:
Ճիշտ չի, խոսքը գնում է Λόγος/լոգոս ի մասին (λόγος=բան),օրինակ ֆիլոլոգոս-բանասեր, լոգոտեխնիս-բանաստեղծ, լոգոմախիա-բանավեճ և այլն: Հայերենում և հունարենում սա նույն համարժեքն է, իսկ ռուսերենում ավելի աղքատ Է օր. չի հնչում ֆիլոլոգոս-սլովոլյուբ և այլն:Համամիտ չեմ, բոլորովին վերջերս այս ֆորումում այլ թեմայի քննարկման ժամանակ պարզեցինք, որ միևնույն նախադասութոյւնը տարբեր գրքերում գրված էր տարբեր ձևով` բառի տարբերթւոյւն էր, որը բերում էր բավականին իմաստային փոփոխության:
Ինչևէ իմաստային փոփոխությունները նաև թարգմանությունների արդյունք են, ինչպես նաև լեզուների զարգացման և ձևափոխության:
Մեկ օրինակ բերեմ.
Հայերեն հին տարբերակում` "...Ի սկզբանէ Բանն էր..."
Ռուսերեն` "...В начале было Слово..."
Հայերեն լեզվում "Բան" բառի իմաստային փոփոխության և դեգրադացման հետևանքով թարգմանվում է, ինչպես նաև ներա հայերենով գրվում է այսպես.
"...Ի սկզբանե Խոսքն էր...": Արդեն իմաստային լուրջ փոփոխության է բերում:
Բանը նրանումն է, որ գրաբարյան "բան" բառը ոչ թե խոսքն էր, այլ իմաստային բովանդակ և ծավալուն խոսքը և իմաստային առումով ավելի մոտ է մեր ներկայիս "միտք", "գիտություն", "գիտակցություն", "իմացություն" բառերին:
Որպես խոսքերիս հիմնավորում կարող եմ բերել հայերենում մնացած բառերը.
Բանիմաց - հին բառ է և չի կարելի մեկնաբանել որպես խոսք իմացող, այլ ուղղակիորեն "գիտելիք ունեցող" կամ "ինֆորմացված"
Բանահյուսություն - իմաստավորված մտքի շարադրանք
Եվ վերջաբես ԲԱՆԱԿԱՆ և ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ - գիտակից, գիտակցություն:
Այսինքն` "Ի սկզբանե միտքն էր", կամ "Ի սկզբանե բանականությունն էր=գիտակցութոյւնն էր" և "այդ գիտակցությունն Աստծո մոտ էր" և "այդ գիտակցությունն էր Աստված"
Ավելի պատկերավոր և լիարժեք չէ?
Աստծու խոսքով ստեղծվեց ամեն ինչ, դրա համար էլ ասվեց.« Ի սկզբանե Բանն էր....»: Համաձայնվիր, որ մեր խոսքի և Աստծու խոսքի մեջ շա՜տ-շատ տարբերություն կա, մեր խոսքը արտահայտություն է, իսկ Աստծունը՝ արարչություն: Քրիստոնեությունը Աստվածպաշտության ամենա ճիշտ ուղին է: Հերքումները և կասկածանքները անտեղի են:
Վերջին խմբագրող՝ հովարս: 08.06.2011, 13:20:
«չեմ կարդում» չի նշանակում, որ չեմ կարդացել, կարդացել եմ, նաև ուսումնասիրել եմ և չեմ էլ համարում, որ դա ժամանակի կորուստ է եղել իմ համար...Չես կարող կարծիք կազմել մի գրքի մասին, որ չես կարդացել:
Էդ նույնն ա, որ մարդուն չտեսած, մենակ ուրիշի պատմածներով կամ նկարագրությամբ, սկսես չսիրել, կամ էլ ասես տգեղ է
Եթե կարդաս, ապա կամ միտքդ կփոխես, կամ ավելի կամրապնդվես համոզմունքներիդ մեջ: Համենայն դեպս ոչին չես կորցնի, բացի ժամանակից, չնայած չեմ կարծում որ այդ սուղժամանակն այդքան խնայողաբար ենք ծախսում
ինչ վերաբերվում է մտքի փոխման ապա միտքս չեմ փոխի, այսինքըն ինչ՞ի հանդեպ պետքա միտքս փոխեմ, ամեն կարդացող իր ընկալման չափի է հասկանում, ես ել իմ... չեմէլ ասում թե կարդալու բան չկա...
Շնորհակալ եմ խորհրդի համար...
Երկերեսանի գրառումները հասկանալ պետք էլ չի:Հովարս ջան, դու շատ ես կարծրացել և ցավոք չես հասկանում, թե ես ինչ եմ գրել
եթե մի մարդ հերքում է Աստծու պատվիրանները, հերքում է նաև պատվիրանը տվողին:Ես չեմ ասում, թե Աստված չկա, այդպիսի հիմարություն ինձ թույլ չեմ էլ տա
ով ինչ ուզում նկարում է, դրանով ճշմարտությունը չի փոխվում:Չեմ ասում, թե հրեշտակները սեռ ունեն Ուղղակի փաստն եմ արձանագրում` վարագույրի վրա կին է պատկերված
մանավանդ որ քրիստոնեությունը փիլիսոփայություն չի...Չեմ ասում, թե քրիստոնեությունը վատ բան է: Շատ էլ լավ բան է, բացի լավ հատկանիշներից, ուրիշ բան չի ավելացնում, նույնիսկ եթե չես հավատում Աստվածաշնչին, միևնույն է քրիստոնեության հիմնական գաղափարները համամարդկային են
Եկեղեցին երբեք սուտասան չի, եկեղեցու գլուխը Քրիստոսն է: Ի՞նչ կոնկրետ դեպքերից ես խոսում, ինչ որ մի անհատ դա դեռ եկեղեցի չի: Քո 2րդ կետը սուտ է, իսկ 3րդ և 4րդ կետերով դու դարձյալ հերքում ես Աստծու պատվիրանները:1. Մեր եկեղեցին սուտասան է, մարդկանց շատ է խափել և խափում է: Խնդրում եմ սուտասանը չընդհանրացնել: Խոսքս գնում է կոնկրետ դեպքերի մասին
Եթե միտումնավոր չես ասում այս ամենը, ապա կխնդրեի ուշադիր կարդալ Աստվածաշունչը, շատ ես ամեն բան խառնում:
Քրիստոս ասեց. «Եթե մեկը ուզում է իմ ետևից գալ, թող իր անձը ուրանա....», սա է ճշմարիտ քրիստոնեությունը:Ես էլ կուզեի ապրել որպես քրիստոնյա, սակայն չեմ ուզում վտանգի տակ ընկնել: Այսինան պատրաստ չեմ անձնական խնդիրներն ու շահերը մի կողմ դնել հոգուս փրկության համար (սա ընդամենը քրիստոնեության տեսանկյունից մեկնաբանություն էր
Լոգոս հունարեինս բառացի նշանակում է միտք, գիտակցություն, տրամաբանություն !!!
Նորից ինձ ճիշտ չհասկացար հասրգելիս: Ես ասում եմ, որ ռուսերեն տարբերակում Слово-ն համապատասխանում է հայերեն խոսքին, ավելի ճիշտ բառին: Կան Աստվածաշնչեր հայերեն լեզվով, որոնք տպագրված են ոչ Հայատանում` օտար լեզուներից թարգմանությունների միջոցով և բերում են մտքի և իմաստի փոփխության:
Խնդիրը նրանումն է, որ հին սլավոնական բառն արդեն վաղուց կորցերլ է իր իրական նշանակությունը: Լեզվի զարգացումը բերել է իմաստի այլ կերպով ընկալման: Սակայն հայերենում առայժմ մնացել է բառի սկզբանական իմաստը, սակայն կիրառությունն արդեն այլ է, մնացել է միայն բարդ բառերի կազմում: Եթե ժամանակի հետ մոռացվեն նաև այդ բառերը, ապա հասարակ մարդուն դժվար կլինի հասկանալ բուն գրվածի իմաստը: Կմնա երկու տարբերակ` կամ փոփոխել տեքստը իմաստային նոր լեզվին համապատասխան, կամ սկսել բացատրական աշխատանքներ տանել ընթերցողների շրջանում, որպեսզի ճիշտ հասկանան:
Ես տանն ունեմ նաև Էջմիածնի կողմից հրատարակված Սուրբ գրերի բառարան, որը բացատրում և մեկնաբանում է Աստվածաշնչի այն մտքերը և բառեր-տերմինները, որոնք ներկայիս հայերենում անհասկանալի են:
Չնայած հենց նույն Աստվածաշնչում կան ծանոթություններ և մեկնաբանություններ, տեքստային ավելացումներ, որոնքկոչված են իմաստն ավելի ընկալելի դարձնելու: Սակայն իմ կարծիքով դրանք երբեմն բերում են հակառակին, ինչպես նաև հանդիսանում են սուբյեկտիվ` եկղեցական մեկնաբանություններ:
Որքան ինձ է հայտնի Աստվածաշունչը թարգմանվել է հունարենից, սակայն ոչ ամբողջությամբ: Մաշտոցի մտքի մեծությունը թույլ է տվել նրան օգտվել նաև այլ աղբյուրներից, հատկապես տեղանունների և անձնանունների թարգմանության ժամանակ:
Իսկ դու ինչու ես կարծում, որ հունական օրինակը ճիշտ է եղել? Նախ հունական այբուբենում բացակայում են շատ տառեր և հնչյուններ (օրինակ չունեն Բ, Թ, Ղ և այլն): Բացի այդ եբրայերեն գրի մեջ բացակայում են ինչպես որոշ բաղաձայներ, այնպես էլ ընդհանրապես չեն գրվում ձայնավորները, որի պատճառով մասնավորապես հին կտակարանու նշված ոչ միայն մտքերի այլև հատուկ անունների իրական հնչողություն իրականում անհայտ է և հիմնականում փոխանցվել է բանավոր: Օրինակ ՅՀՎՀ եբրայական քառաշարը ընթերցվում է ինչպես "Յեհովահ", այնպես էլ "Յահվեհ": Էլ չեմ ասում որ հենց Հիսուս անունը եբրայերեն հնչում է Յեշուա, իսկ համաձայնեք, քանի որ Քրիստոսը ծնվել է հրեական ընտանիքում և անունը ստացել է բնականաբար հրեաներից, ապա ճիշտ տարբերակը թերևս դա է: Մեզ հասած տարբերակը հենց հունական աղավաղման հետևանքն է` Յիսուս, ժամանակի ընթացքում յ-ն դարձել է Հ և կարդում ենք Հիսուս:
Պատմությունում բազմաթիվ են այն փաստերը, որ մտքի բանավոր փոխանցումը մեկ լեզվից մյուսին բերում է ինչպես անվանումների, այնպես էլ մտքի աղավաղման: Մասնավորապես, երբ միտքը փոխանցվում է տառահնչյունային տեսանկյունից ավելի աղքատ լեզվի: Սակայն հայերեն Աստվածաշնչում տեսնում ենք տարբերակներ բոլորովին ուրույն` Պյուղատոս (լատ. Պիլատուս), Բեթղեհեմ (եբր. Բեթլալհամ, հունարեն Վեֆլեեմ` Բ և Թ բացակայության պատճառով) և նմանատիպ այլ անվանումներ, որոնք չեն հանդիպում ոչ մի լեզվում, կարծես թե եբրայական և հունական տարբերակների յուրահատուկ խառնուրդներ են: Սա վառ վկայությունն է այն բանի, որ Մաշտոցն ու թարգմանիչներն օգտվե են նաև այլ ոչ հունական աղբյուրներից:
Ինչ վերաբերվում է քո "ամենաճիշտ ուղի արտահայտությանը", ապա կասեմ.
1. եթե ամենաճիշտն է, ապա բուն քո ասածից հետևում է , որ կան նաև այլ, բայց "ոչ այնքան ճիշտ", սակայն այնուամենայնիվ ինչ որ չափով չիշտ ուղիներ:
2. Աստված անհասանելի և անըմբռնելի է մարդկային տկար գիտակցության համար և Աստծոն հասնելու ճանապարհները չեն կարող լինել առավել կամ պակաս ճիշտ` կամ հասնում ես կամ չես հասնում:
3. Եթե ընդունում ենք քրիստոնեությունը, ապա իրոք Հիսուսի խոսքով միայն իրենով է կարելի հասնել Աստծուն:
4. Երկու կետերի միջև ամենակարճ ճանապարհը` ուղիղ գիծն է, սակայն ՄԻԱԿԸ չէ, այդ ճանապարհներն անվերջ են և անթիվ` տարբեր երկարությունների և ձևի: Ամեն ոք էլ կարող է պնդել, որ իր ընտրած ճանապարհը ամենակարճն է, որովհետև մյուսի ճանապարհը "չափելու" համար պետք է այն անցնել, սակայն դա կնշանակի շեղվել սեփական ընտրած ուղուց, բայց դա անհնար է, որովհետև "այն ամենակարճն է"
Այս ամենից հետևում է, որ ՏԵՂԻՆ են հերքումներն ու կասկածանքները:
յոգի (12.06.2011)
Քեզ լիովին հասկացա
Ավելացնելու բան չունեմ
յոգի (12.06.2011)
1. Եթե չեմ ընդունում, որ պատվիրաններն Աստված է տվել
2. Չեմ հերքում պատվիրանների արժեքը
3. Երբևիցե չեմ հերքել Աստծո գոյությունը, ինչպես արդեն ասել եմ, դա անմտություն կլինի, սակայն իմ պատկերացրած Աստվածը Աստվածաշնչի հետ ոչ մի կապ չունի և նույնիսկ մոտիկ էլ չի:
"Ով ինչ" չէ, եկեղեցու խորանի վարագույր է, նաշանակում է թույլատրվել է եկեղեցականների կողմից և միգուցե նաև մեկնաբանվել է (ի դեպ պաշտոնական մեկնաբանության մեջ այս մասին ոչին չկա գրված
Ներկայիս "փիլիսոփայության" իմաստով` իհարկէ փիլիսոփայություն չի, սակայն փիլիսոփայության բուն իմաստով` լիովին համապատասխանում է: Փիլիսոփա (հուն. Ֆիլոսոֆ, հայերենում Ֆ չլինելու պատճառով գրվել է Փ-ով
Հարգելիս, մենք աչքիս "եկեղեցի" բառի տարբեր իմաստների մասին ենք խոսում: Ես իմ խոսքում ին նկատի ունեմ ոչ թե Հիսուսի եկեղեցին` քրիստոնյաներին, այլ Հայ առաքելական եկեղեցի հոգևորականների կառույցը (շինություն չէ
Ոչ միտումնավոր չեմ անում, սակայն մտածված եմ խոսում: Անուշադիր կարդացածս չի պատճառը
Չեմ կարող իմ անձը ուրանալ, որովհետև իմ անձը որոշվում է իմ գիտակցությամբ և բանականությամբ, առանց որոնց իմ անջը, ԵՍԸ, գոյություն չունի: Այսինքն չեմ կարող ուրանալ իմ սեփական գիտակցությունն ու բանականությունը, քանի որ առանց դրանց չեմ կարող նաև ընդունել Աստծուն: Աստծո մեծություն ու իրականությունը կարողանում եմ ընկալել միայն իմ գիտակցության շնորհիվ` անգիտակից արարածը կի կարող ՀԱՍԿԱՆԱԼ, իսկ այդ գիտակցությունը, և դրա հետ միասին նաև Աստծո ընկալու իմ անձի հիմնաքարերից են:
Մի բան էլ ասեմ,
Իմ կարծիքով չի կարելի Աստվածաշնչից առանձին նախադասություններով կամ հատվածներով ամփոփ միտք արտահայտել: Աստվածաշնչի միտքն ու իմաստը կայանում են միայն ամբողջության մեջ` բոլորը միասին:
Դրա վառ օրինակն է Հիսուսի պատվիրանի այս մեկնությունը "երբ աջ այտիդ հարվածում են, ձախը դեմ տուր": Առանձին հանդես գալով այս պատվիրանը չի ընկալվում, և այն փորձում են ինչ-որ խորիմաստ մտքերով բացատրել:
Սակայն մինչ դա Հիսուս այլ պատվիրաններ է տալիս: Եթե նախորդներին հետևել ես, քո շրջապատի մարդիք էլ են հետևել, ապա եթե նույնիսկ այդ պարագայում հարվածում են այտիդ, ուրեմն` արժանի ես, առանց մտածելու մյուսն էլ թեքիր:
Այսինք, ուզում եմ ասել, որ Հիսուս տալիս է ուղին, ճանապարհը, քայլերի հաջորդականւթյունը Աստծոն հասնելու և որպեսզի ամեն ինչ ճիշտ լինի, պետք է նաև պահպանել քայլերի հաջորդականույթունը` ձգտել փուլ առ փուլ, պատվիրան առ պատվիրան ապրել և երբ կհասնես նրան, որ բոլորը կկարողանաս հերթով կատարել և միասին պահպահել ու այդպե ապրել, ապա կհասնես Հիսուսին
Սա իմ տեսակետն է, ով չի ընդունում, ԼԱՎ Է ԱՆՈՒՄ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ