Լռությու՞ն, թե՞ ճշմարտություն

[Ameli]

Լռությու՞ն, թե՞ ճշմարտություն: Ըստ իս յուրաքանչյուրիս կյանքում եղել են պահեր, երբ չգիտես լռես, թե ճշմարտությունը ասես: Լռես ու չասես այն ճշմարըությունը, որը պետք է դիմացինիդ կնշանակի ստել /ստե՞լ, թե՞ ուղղակի լռել/, իսկ ասել ճշմարտությունը կնշանակի ի վնաս քեզ գործել /չնայած, երբ իմանում են ճշմարտությունը ու իմանում, որ դու գիտերի ու չես ասել, կորցնում ես դիմացինիդ վստահությունը, սա էլ է ինչ-որ առումով "ի վնաս քեզ գործել" համարվում/: Լռելիս խիղճդ տանջում է, արդարանում ես. "Չի հարցնում,՝ չեմ ասում, երբ կհարցնի էն ժամանակ էլ կասեմ իհարկե, չեմ ստի", ճշմարտությունն ասելիս էլ կորցնում ես ամեն ինչ, այն ամենը ինչ թանկ է քեզ համար:
Ի՞նչ եք արել նման իրավիճակներում, կամ ի՞նչ կանեիք /հուսամ կարողացա ճիշտ բացատրել իրավիճակը/:

[faaram1]

Չեմ կարծում, որ միշտ լռելը, կամ միշտ ճիշտը ասելը դա ճիշտ որոշում է: Ամեն ինչ կախված է իրավիճակից, իսկ իրավիճակը ճիշտ բացատրելը գրեթե անհնարին գործ է, որովհետև ամեն ինչ կախված է լիքը մանր մունր հանգամանքներից, որոնք չնայած որ մանր են բայց վերջնական որոշման վրա գրեթե միշտ մեծ ազդեցություն են թողնում: Ես ամեն դեպքում այդպես եմ մտածում, փորձում եմ չառաջնորդվել դոգմաներով, և յուրաքանչյուր իրավիճակում կշռադատել բոլոր կողմ և դեմ փաստարկները:

[Սլիմ]

Ի՞նչ եք արել նման իրավիճակներում, կամ ի՞նչ կանեիք:

Նման իրավիճակ իմ կյաքում եղելա մի ինձ շատ հարազատ մարդ սպասում էր երեխայի, իրա ամուսինն էլ էտ ժամանակ զվրճանում էր այլ աղջիկների հետ, ես գիտեի, բայց լռեցի, ուղակի ամուսնու հետ խոսեցի ու լռեցի: Հիմա իրանք իրար հե մեծացնում են բալիկին , հարազատս եթե իմանար էլ չէր բաժանվելու, երևի էտ էր պատճառը , որ ոչ մի բան էլ չաեցի:
Կարծում եմ կարևոր է թէ ինչ տիպի մարդ է , դրանից կախված էլ պիտի որոշես ասել, թե լռել, մադ կա իրան պետքա ասել, մարդ կա հենց պետք էլ չի:

[հովարս]

Դեպքեր կան որ հենց լռությունը ճիշտ է, ճշմարտություն կա որ չպետք է լռես: Եթե մի ճշմարտությ կա որ կարող է տուն քանդել, բաժանումներ առաջացնի կամ կռիվներ գցի, կարծում եմ ճիշտ է լռելը: Իսկ ընդհանուր առմամբ ճշմարտությունը պետք է ասել եթե դրանից միայն դու ես տուժվում: Սա իմ կարծիքն է:

[Ameli]

Իսկ եթե այդ ճշմարտությունը ասելիս հարաբերություններդ ես փչացնում ?
Ասենք այսպիսի մի բան պատկերացրեք, տղան և աղջիկը ընկերություն են անում, սիրում են իրար, երջանիկ են, խոստացել են իրար հետ անկեղծ լինել, իրարից ոչինչ չթաքցնել, սակայն տղան անցյալում մի այնպիսի բան է արել, որ եթե աղջիկն իմանա կհիասթափվի, ի՞նչ տղան պիտի ասի՞ ճշմարտությունը /քանի որ խոստացել են իրար հետ անկեղծ լինել/, թե՞ պիտի լռի:

[aragats]

Լռությու՞ն, թե՞ ճշմարտություն: Ըստ իս յուրաքանչյուրիս կյանքում եղել են պահեր, երբ չգիտես լռես, թե ճշմարտությունը ասես: Լռես ու չասես այն ճշմարըությունը, որը պետք է դիմացինիդ կնշանակի ստել /ստե՞լ, թե՞ ուղղակի լռել/, իսկ ասել ճշմարտությունը կնշանակի ի վնաս քեզ գործել /չնայած, երբ իմանում են ճշմարտությունը ու իմանում, որ դու գիտերի ու չես ասել, կորցնում ես դիմացինիդ վստահությունը, սա էլ է ինչ-որ առումով "ի վնաս քեզ գործել" համարվում/: Լռելիս խիղճդ տանջում է, արդարանում ես. "Չի հարցնում,՝ չեմ ասում, երբ կհարցնի էն ժամանակ էլ կասեմ իհարկե, չեմ ստի", ճշմարտությունն ասելիս էլ կորցնում ես ամեն ինչ, այն ամենը ինչ թանկ է քեզ համար:
Ի՞նչ եք արել նման իրավիճակներում, կամ ի՞նչ կանեիք /հուսամ կարողացա ճիշտ բացատրել իրավիճակը/:

Իսկ այդ ճշմարտությունը արդյո՞ք դիմացինին պետք է: Դա կարեվոր է, քանի,որ կարող է քեզ թվալ, որ դա դիմացինին պետք է: Բացի այդ, եթե մարդը օգնության կարիք չունի,կամ ցույց է տալիս,որ չունի, չեն օգնում:
Չափից դուրս օգնությունն էլ վնաս է,«դա աղի նման է, լավ է չափի մեջ» մի շտապի, առայժմ ուսումնասիրի...

[Ameli]

Իսկ այդ ճշմարտությունը արդյո՞ք դիմացինին պետք է:

Պետք է այնքանով, որ երբ իմանում է ճշմարտությունը, էլ քեզ չի վստահում, քո ու նրա հարաբերությունները էլ էն չի լինում ինչ որ առաջ էր: Երբ ասում ես էլի էն չի լինում, ինչ-որ բան փոխվում է, բայց լավ չի՞ քեզնից իմանա, քան թե ուրիշից

[aragats]

Պետք է այնքանով, որ երբ իմանում է ճշմարտությունը, էլ քեզ չի վստահում, քո ու նրա հարաբերությունները էլ էն չի լինում ինչ որ առաջ էր: Երբ ասում ես էլի էն չի լինում, ինչ-որ բան փոխվում է, բայց լավ չի՞ քեզնից իմանա, քան թե ուրիշից

Արդյո՞ք նա անպայման կիմանա, եթե դա այդպես է եւ դա քո երկրորդ գրառման նման է, մյուս կողմի հետ պարզիր, բացատրելով, որ այլ աղբյուրներից միեւնույն է,իմանալու է, կամ լավ մտածիր ու ընտրիր չարյաց
փոքրագույնը:

[հովարս]

Ամելի ջան, երկու սիրող անձանց միջև ճշմարտությունը ասելը շատ կարևոր է: Նախ դրանով տղան ցույց է տալիս իր անկեղծությունը, իսկ աղջիկը՝ իր ներողամտությունը: Անցյալում բոլորն էլ սխալներ արել են, կախված տարիքից կամ իրավիճակից, և դրանք արժեք չունեն անկեղծ խոստովանության առջև, եթե իհարկե այդ սխալը չի կրկնվում: Իսկ եթե խոտովանելուց հետո հարաբերությունները կփչանան, ուրեմն այդտեղ սեր չի եղել: Տվյալ դեպքում լավ է շուտ պարզաբանել, քան հետագայում չկամեցող լեզուներից ավելի մեծ վնասներ կրել:

[հովարս]

սակայն տղան անցյալում մի այնպիսի բան է արել, որ եթե աղջիկն իմանա կհիասթափվի, ի՞նչ տղան պիտի ասի՞ ճշմարտությունը /քանի որ խոստացել են իրար հետ անկեղծ լինել/, թե՞ պիտի լռի:

այստեղ ավելի կարևոր դեր է խաղում սերը այլ ոչ թե ճշմարտությունը

[Ameli]

Նախ դրանով տղան ցույց է տալիս իր անկեղծությունը, իսկ աղջիկը՝ իր ներողամտությունը:

Ներողամտությունը լավ բան է, միայն թե ոչ բոլորն են հասկանում, ու ոչ բոլորն են ընդունակ ներելու, դա մի տեսակ էություն է այլոց մոտ, էհ չգիտեմ, մարդիկ շատ տարբեր են:

[հովարս]

էհ չգիտեմ, մարդիկ շատ տարբեր են:

Իսկ դու մի հուսալքվիր:

ոչ բոլորն են ընդունակ ներելու,

Ճիշտ է ամեն մարդ չունի այդ առաքինությունը: