Սկեսուրի ու զոքանչի մասին

[paniaG]

Անձամբ իմ զոքանչը սարսափելի չի, ընենց ոչինչ, բարետես արտաքինով կին է, եթե նայենք որպես կին, բայց որ զոքանչա, դա արդեն ամբողջ գեղեցկությունը գցումա
Մի փոքր ավելի լուրջ, ես զոքնաչիս դեմ բան չունեմ, սակայն երբ նա իբր պարզապես, թե մտածված, դա չգիտեմ, փորձում է աղջկա միջոցով միջամտել իմ ընտանիքի գործերին, փորձում է ընտանեկան կյանքի վերաբերյալ որևէ խորհուրդներ տալ իմ կնոջը, կամ երբ իմանում է որ վիճել եմ կնոջս հետ (իհարկե վիճելու փաստն իմանալու մեղավորը կինն է, ով այդ ամենը պատմում է մամային, սակայն դա արդեն ուրիշ թեմա է) և նրան ասում է «արի մամայի մոտ քեզ մի քիչ մխիթարեմ», այ ադ ժամանակ նա դառնում է իմ կյանքի համար մեկ սարսափը, համար մեկ թշնամին և դառնում է Զոքանչ բառիս ամենավատ իմաստով:
Ես մի հատ խորհուրդ ունեմ բոլոր աղջիկներին, ով կընդունի թող ընդունի, ով ոչ՝ թող չընդունի, եթե ուզում եք որ ձեր ամուսնու ու մոր միջև հարաբերությունները լինեն բարիդրացիական, աշխատեք շուտ դորս գալ մամայի տան ազդեցության տակից և այնպես մի արեք որ նրանք հաճախ հանդիպեն, նույնը կարելի է ասել նաև հարս սկեսուր հարաբերությունների համար:
Հետևություն՝ ամենալավ տարբերակը դա ապրել առանձին բնակարանում, հեռվից և՛ Զոքնաչը և՛ սկեսուրը քաղցր են:

Հ. Գ Ես սիրում եմ իմ զոքանչին, սակայն 3000 կմ հեռավորության վրա:

շաաաատ հաճելի զարմացած եմ,տարօրինակա որ տղամարդն է առանձին ապրելու մասին միտք արտահայտում
Իրականում եթե լավ մտածենք բոլորի մոտ էլ լինում են տարաձայնություններ անկաղ ստատուսից ,,զոքանչ,, կամ ,,սկեսուր,, նույն խնդիրները կարող են սեփական ծնողների հետ լինել ուղակի ետ դեպքում ոչոք չի մտածում թե իր ծնողը ,,սարսափելի է,,..այ ուրիշ հարց եթե ,,սկեսուր,,է? ուղակի մի դեպքում համակերպվել էս,սովորական է,ծնողներդ են..իսկ մյուս դեպքում ,,ինչի պիտի հանդուրժես?,,?կարծում եմ սխալ է այդ դիրորոշումը

[Ուրվական]

Գոռ ջան, դա մի բառով գիտե՞ս՝ ոնց կկոչվի: Ջլատում: Էդքան բան: Անկախ նրանից, թե ով ում ինչքան ա սիրում:
Պարտվելու են բոլոր կողմերը:

Ան ջան, մի քիչ լավ չհհասկացա դիրքորոշումդ: Այսինքն աղջկա կողմից արտահայտությունը, որ "եթե ես մտնեմ ձեր տուն առաջին անգամ ու զգամ, քո ծնողները ինձ վատ են վերաբերվում, մեր հարաբերությունները կխզեմ", նորմա՞լ ես համարում:

[Ուրվական]

Բան չհասկացա ասածիցդ, հա իհարկե՝ յախք:
Ես իմ վրա բերեմ օրինակ՝ եթե իմ ամուսնու մայրը ինձ ատի գեթ մի վայրկյան ու անվերադարձ ու ամուսինս դա տեսնելով ոչինչ չանի, կսկսեմ ամուսնուս էլ ատել ու ամենայն ուրախությամբ կհավաքեմ իրերս ու կլինեմ ռադ: Ինչքան կեղծավոր պիտի լինես, որ առանձ թաքցնելու ատես, ատվես, ամուսինդ էլ իմանա ու դուք ապրես հաշտ, համերաշք ու սիրեք իրար.... որ երկնքից էլ 3 խնձոր չընկնի ես կնեղանամ:

Իդ ջան, այսինքն տղայի հետ ընկերություն անելու, հարաբերություններ ունենալու համար պետք ա համոզված լինես, որ իրա ծնողները քեզ լա՞վ են վերաբերվում:

[Ուրվական]

Գիտես իմ մոտ էլ նման բան եղելա, որ ապագա սկեսուրս անհաջող արտահայտությունա արել, կամ ինչ որ տհաճ բանա ասել: Իրա տղանա էտ հարցը հաթե, ես ամեն դեպքում իրա մամայի վատ վերաբերմունքից չեմ սկսել իրան քիչ սիրել, ասել եմ ինչը դուրս չի գալիս ու երբ զգացել եմ , որ ինքը քայլերա անում ավելիա աչքիս բարձրացել: Իհարկե փոքրիկ վեճերը անխուսափելի են: Շատ դեպքեր կան , որ հարս ու սկեսուր իրար տանել չեն կարողանում, սկեսուրը ատումա հարսին / հարսը սկեսրոջը ու չեն էլ թաքցնում, բայց ապրում են ամուսինները ու սիրոմ են իրար: եթե իմ ընկերոջ մաման կտրականապես դեմ լիներ ու ինձ չսիրեր, ես ընկերոթյան շրջանում կաշխատեի իրա հետ ուղակի չշփվել, իսկ հետոամեն ինչ անել առանձին ապրելու համար: Հետք գիտես ժամանակի ընթացքում մարդիկ իրար սովորում են ու հարազատ են դառնում, եթ ծնողները իրչ որ լուրջ պատճառ չունենան էտ աղջկա չսիրելո համար , ինձ թվումա ճանաչելուց հետո կընդունեն:

Սլիմ ջան, einnA ջան, Կակտուսին ու Յոշիկին տվածս հարցերը ձեզ էլ ուղղեմ, էլի:

[CactuSoul]

Ան ջան, մի քիչ լավ չհհասկացա դիրքորոշումդ: Այսինքն աղջկա կողմից արտահայտությունը, որ "եթե ես մտնեմ ձեր տուն առաջին անգամ ու զգամ, քո ծնողները ինձ վատ են վերաբերվում, մեր հարաբերությունները կխզեմ", նորմա՞լ ես համարում:

Հենց տվյալ ձևակերպմամբ՝ ոչ, ընկերության մեջ՝ ոչ, բայց եթե խոսքը լուրջ հարաբերությունների մասին է, որոնք ամուսնության վերաճելու միտում ունեն, ապա նույնիսկ աննորմալ կլիներ, եթե աղջիկն ասեր՝ «դե ոչինչ, հիմա, ի՞նչ անենք, որ դուրները չեկա, թող իրենք իմ վրա թքած ունենան, ես՝ իրենց, մի կերպ կապրենք»: Կոպիտ եմ ասում, բայց դե:
Եթե իրար համար շատ կարևոր են մարդիկ, ապա կարծում եմ, պիտի մի քիչ սպասեն, ժամանակ տան իրենք իրենց ու ծնողներին, փորձեն դուր գալ էդ ընթացքում… Իսկ եթե չստացվի, ուրեմն պիտի մի ճար անեն ու առանձին ապրեն: Նույն տանիքի տակ նրանց կյանքը կարող է դժոխքի վերածվել:

[Ուրվական]

Հենց տվյալ ձևակերպմամբ՝ ոչ, ընկերության մեջ՝ ոչ, բայց եթե խոսքը լուրջ հարաբերությունների մասին է, որոնք ամուսնության վերաճելու միտում ունեն, ապա նույնիսկ աննորմալ կլիներ, եթե աղջիկն ասեր՝ «դե ոչինչ, հիմա, ի՞նչ անենք, որ դուրները չեկա, թող իրենք իմ վրա թքած ունենան, ես՝ իրենց, մի կերպ կապրենք»: Կոպիտ եմ ասում, բայց դե:
Եթե իրար համար շատ կարևոր են մարդիկ, ապա կարծում եմ, պիտի մի քիչ սպասեն, ժամանակ տան իրենք իրենց ու ծնողներին, փորձեն դուր գալ էդ ընթացքում… Իսկ եթե չստացվի, ուրեմն պիտի մի ճար անեն ու առանձին ապրեն: Նույն տանիքի տակ նրանց կյանքը կարող է դժոխքի վերածվել:

Ընկերություն պետք ա սկսեն անել, նոր նշանվեն, չէ՞, հետո էլ ամուսնանան: Հիմա նույն հարցը, որ Իդային եմ տվել, քեզ եմ տալիս Ան:

[Philosopher]

Իդ ջան, այսինքն տղայի հետ ընկերություն անելու, հարաբերություններ ունենալու համար պետք ա համոզված լինես, որ իրա ծնողները քեզ լա՞վ են վերաբերվում:

Գոռ, եթե աղջիկը ուզում ա տղայի հետ ամուսնանա, ապա այո, իսկ եթե ուզածը մենակ ամուսնանալն ա, ապա կրկնապատիկ այո, ինչքան ուզում ես էդ փաստի ու տղայի նկատմամբ վերաբերմունքի միջև հակասություններ տես: Էդ մարդը իրա պրոֆեսիոնալ գործն ա անում, ամուսնանում ա, ու պարտավոր ա բոլոր դետալները հաշվի առնել:

Ընկերության սկզբում ծնողների վերաբերմունքով հետաքրքրվելը առնվազն կանացի հաշվենկատության տգեղ դրսևորում ա ու դա ոչ հաստատման, ոչ հերքման կարիք չունի: Անկհայտ փաստ ա: Շատ մի խորացի

[*e}|{uka*]

Իդ ջան, այսինքն տղայի հետ ընկերություն անելու, հարաբերություններ ունենալու համար պետք ա համոզված լինես, որ իրա ծնողները քեզ լա՞վ են վերաբերվում:

Գոռ ջան, միթե՞ մենք պայծառատես ենք, որ իմանանք ինչ ա լինելու: Կամ համոզված լինելը ո՞րն ա : Համոզված միայն տղու հարցում կարաս լինես// դա էլ 100%-անոց չի: Ես ասում էի եթե ամուսնանայի ու դրվածքը տենց լիներ, "ռադս" կքաշեի: Սլիմի ասած փոխադարձ անծածուկ ատելությունը յախք առաջացրեց: Էտքան բան:

Գոռ, եթե աղջիկը ուզում ա տղայի հետ ամուսնանա, ապա այո, իսկ եթե ուզածը մենակ ամուսնանալն ա, ապա կրկնապատիկ այո, ինչքան ուզում ես էդ փաստի ու տղայի նկատմամբ վերաբերմունքի միջև հակասություններ տես: Էդ մարդը իրա պրոֆեսիոնալ գործն ա անում, ամուսնանում ա, ու պարտավոր ա բոլոր դետալները հաշվի առնել:

Փիլ, աղջիկների տեղը մի խոսա:
Այդպես չի իրականում: Աղջիկները մեծ մասամբ թքած ունեն: // ինչքան էլ կոպիտ չհնչի: Այսինքն տրագեդիա հաստատ չեն սարքի ու հաստատ դրանից հետո չեն դադարի սիրել տղային կամ կասեն՝ ես քեզ սիրում եմ, բայց չեմ ամուսնանա քո հետ, քանի որ քո ծնողները ինձ չեն հավանում:

[*e}|{uka*]

Հենց տվյալ ձևակերպմամբ՝ ոչ, ընկերության մեջ՝ ոչ, բայց եթե խոսքը լուրջ հարաբերությունների մասին է, որոնք ամուսնության վերաճելու միտում ունեն, ապա նույնիսկ աննորմալ կլիներ, եթե աղջիկն ասեր՝ «դե ոչինչ, հիմա, ի՞նչ անենք, որ դուրները չեկա, թող իրենք իմ վրա թքած ունենան, ես՝ իրենց, մի կերպ կապրենք»: Կոպիտ եմ ասում, բայց դե:
Եթե իրար համար շատ կարևոր են մարդիկ, ապա կարծում եմ, պիտի մի քիչ սպասեն, ժամանակ տան իրենք իրենց ու ծնողներին, փորձեն դուր գալ էդ ընթացքում… Իսկ եթե չստացվի, ուրեմն պիտի մի ճար անեն ու առանձին ապրեն: Նույն տանիքի տակ նրանց կյանքը կարող է դժոխքի վերածվել:

Ի՞նչ ա նշանակում ժամանակ տալ, Ան: Կամ ընթացքում դուր գալ: Այ քեզ բան: Չեն հավանում, չեն հավանում, կարո՞ղ ա դու պետք ա քեզ լավ կողմից դրսևորես,որ հավանեն:

[CactuSoul]

Ի՞նչ ա նշանակում ժամանակ տալ, Ան: Կամ ընթացքում դուր գալ: Այ քեզ բան: Չեն հավանում, չեն հավանում, կարո՞ղ ա դու պետք ա քեզ լավ կողմից դրսևորես,որ հավանեն:

Իդ ջան, կարող ա էդ մարդիկ որոշակի խիստ սուբյեկտիվ բաների հետևանքում սկզբում քեզ վատ վերաբերվեն, կամ փորձեն լավ վերաբերվել, բայց զգաս, որ դա բռնազբոսիկ ա ու իրականում դուրները չես գալիս, բայց մի քիչ շփումից հետո, երբ իրար ավելի լավ ճանաչեք, հնարավոր ա, որ կարծիքը փոխվի, ու քեզ էնքան սկսեն սիրել, որ նույնիսկ չէիր էլ երազում: Ուղղակի էդ եմ ասում:

Իսկ ինչ վերաբերում ա Հայկի ասածին՝

Ընկերության սկզբում ծնողների վերաբերմունքով հետաքրքրվելը առնվազն կանացի հաշվենկատության տգեղ դրսևորում ա ու դա ոչ հաստատման, ոչ հերքման կարիք չունի: Անկհայտ փաստ ա: Շատ մի խորացի

«ընկերության սկզբում» դեպքում լրիվ համաձայն եմ. առանց ոչ մի բանի եթե թեմա բացի ու ասի՝ «այ որ գա ժամանակը ու դու ինձ ամուսնության առաջարկ անես, հենց առաջին անգամ քո ծնողներին դուր չեկա, ուրեմն հետդ չեմ ամուսնանալու», ուղղակի զավեշտ ա:
Բայց եթե ամեն ինչ լուրջ ա, չես կարող հաշվի չնստել էդ փաստի հետ: Ու ինձ չի թվում, թե տղային էլ դուր կգա, որ իր կինը ծնողներին դուր չգա կամ հակառակը:

Դու պատկերացրու՝ մի բան, որ չես սիրում, ամեն օր աչքիդ առաջ լինի: Ասենք՝ սենյակդ վերանորոգել են, ու հիմա դու ամեն առավոտ աչքերդ բացելով հայտնվում ես մուգ վարդագույն մի միջավայրում, պատերին՝ կապույտ ու կանաչ ծաղիկներ ու կարմիր մեծ ու փոքր սրտիկներ(): Մի քանի օր դիմադրել կարելի է, բայց տարիներո՞վ… Էլ չեմ ասում՝ ամբողջ կյանքը:

Մի հասարակ օրինակ ունեմ աչքիս առաջ, երբ նույնիսկ չես էլ կարող ասել, թե տղայի ծնողները իրենց հարսին չեն սիրում, լավ էլ սիրում են, բայց հարսի բնավորության մեջ բաներ կան, որ իրենց երբեմն դուր չեն գալիս, փորձում են «համակերպվել», բայց իրենց դա վատ զգալու տեղիք է տալիս, ու ԻՀԿ նույնիսկ դա հեշտ հաղթահարելի բան չի, իսկ եթե իրար չսիրեին, պատկերացրու, թե ինչեր կլինեին:


Հ.Գ.
Ներողություն տուֆտման համար:

[Սլիմ]

Ան ջան, մի քիչ լավ չհհասկացա դիրքորոշումդ: Այսինքն աղջկա կողմից արտահայտությունը, որ "եթե ես մտնեմ ձեր տուն առաջին անգամ ու զգամ, քո ծնողները ինձ վատ են վերաբերվում, մեր հարաբերությունները կխզեմ", նորմա՞լ ես համարում:

Չէ նորմալ չի, կամ ինչու էտ հարցը պիտի առաջանա սկզբում, երբ ինչքան հասկանում եմ տղայի ծնողները առիթ էլ չեն ունեցել աղջկա հետ ծանոթանալու ու ճանաչելու: Եթե աղջիկը սկզբում բարձրացնումա նման հարց , ենթադրում եմ , որ անցյալում նման տհաճ դեպքիա հանդիպած եղել: Հետո նորից եմ ասում տղայի ծնողները եթե նորմալ մարդիկ են չեն կարող վատ վերաբերվել լավ , նորմալ աղջկան, որը կարող է երջանկացնել իրենց տղային, եթե վատ են վերաբերվում, նշանակումա ունեն պատճառներ: Էտ մարդիկ էլ պիտի ժամանակի ընթացքում ճանաչեն աղջկան, սովորեն: Եթե անգամ սկզբում վատ վերաբերվեն աղջիկը իրա վարքով հաստատ կարողա փոխել ծնողների վերաբերմունքը:

Իդ ջան, այսինքն տղայի հետ ընկերություն անելու, հարաբերություններ ունենալու համար պետք ա համոզված լինես, որ իրա ծնողները քեզ լա՞վ են վերաբերվում:

Իսկ ինչի հենց սկզբից ծնողը պիտի շատ լավ վերաբերվի, ոչ գիտի ովա էտ աղջիկը, համ էլ ինչպես ցանկացած ծնող անհանգստանալով իրա որդու մասին մի տեսակ կասկած կունենա, էտ աղջիկը պիտի արժանանա նրան որ իրան սիրեն , լավ վերաբերվեն ու ընդհանրապես իրանից բացի ուրիշ մեկին իրանց որդու կողքին չպատկերացնեն:
Իմ օրինակը քեզ վառ ապացույց, իմ ընկերոջ մաման հենց սկզբից էսպես գրկաբաց չի ընդունել ինձ, ճիշտա վերաբերվելա նորմալ, բայց միշտ ինչ որ կասկածներ եմ նկատել, էնքան հարազատ չեմ եղել իրան,սկզբում նեղվում էի, անգամ ընկերոջս հետ մի երկու անգամ վիճել ենք էտ հարցով, տղաներին դժվարա ընդունել էն փաստը , որ իրանց ծնողը կարա նեղացնի իրանց սիրելիին, բայց հետո սկսեց ճանաչել ու հիմա , որ իրա տղան մի բանա ինձ ասում, էնպեսա սկսում պաշտպանել , սկսելա իմ հետ կիսվել, տեսնելուց գրկումա, զգում եմ , որ ձգտումա էնպես անի, որ իմ սրտով լինի, բայց էտ ամեն ինչը հենց սկզբից չի եղել, դրան ես եմ հասել,իմ վերաբերմունքով թե դեպի իրա տղան, թե դեպի ինքը, իմ պահվածքով:

[Սլիմ]

Ի՞նչ ա նշանակում ժամանակ տալ, Ան: Կամ ընթացքում դուր գալ: Այ քեզ բան: Չեն հավանում, չեն հավանում, կարո՞ղ ա դու պետք ա քեզ լավ կողմից դրսևորես,որ հավանեն:

Հա , բա ինչի համար պիտի անծանոթ մարդուն ընդունեն, սիրեն? Պիտի մեկին ճանաչես չէ , որ սիրես? Դու անծանոթ ցանկացած մեկին շատ լավ ես վերաբերվում? Հատկապես եթե զավակիդ ապագան դրանից կախված լինի, ավելի ուրիշ կերպ կվերաբերվես: Ես էտպես եմ կարծում:

[*e}|{uka*]

Հա , բա ինչի համար պիտի անծանոթ մարդուն ընդունեն, սիրեն? Պիտի մեկին ճանաչես չէ , որ սիրես? Դու անծանոթ ցանկացած մեկին շատ լավ ես վերաբերվում? Հատկապես եթե զավակիդ ապագան դրանից կախված լինի, ավելի ուրիշ կերպ կվերաբերվես: Ես էտպես եմ կարծում:

Հա իհարկե լավ եմ վերաբերվում, հո չե՞մ սկսում ատելությունից:
Եթե իմ տղան աչքի զարնող սխալ ընտրություն կատարի, խնդիրները տղուս հետ կլուծեմ, քո ասած չուժոյ մարդուն իմ ատելություն ցույց տալով ինչի՞ կհասնեմ:
Նախավերջին գրառմանդ հետ մասամբ համաձայն եմ:

[Սլիմ]

Հա իհարկե լավ եմ վերաբերվում, հո չե՞մ սկսում ատելությունից:
Եթե իմ տղան աչքի զարնող սխալ ընտրություն կատարի, խնդիրները տղուս հետ կլուծեմ, քո ասած չուժոյ մարդուն իմ ատելություն ցույց տալով ինչի՞ կհասնեմ:
Նախավերջին գրառմանդ հետ մասամբ համաձայն եմ:

Չեմ ասում ատել, բայց ոչ շատ լավ վերաբերմունք, ատելը չափացանցրածա:

[Ուրվական]

Իսկ ինչ վերաբերում ա Հայկի ասածին՝

«ընկերության սկզբում» դեպքում լրիվ համաձայն եմ. առանց ոչ մի բանի եթե թեմա բացի ու ասի՝ «այ որ գա ժամանակը ու դու ինձ ամուսնության առաջարկ անես, հենց առաջին անգամ քո ծնողներին դուր չեկա, ուրեմն հետդ չեմ ամուսնանալու», ուղղակի զավեշտ ա:
Բայց եթե ամեն ինչ լուրջ ա, չես կարող հաշվի չնստել էդ փաստի հետ: Ու ինձ չի թվում, թե տղային էլ դուր կգա, որ իր կինը ծնողներին դուր չգա կամ հակառակը:

Հա, ես հենց էս դեպքի մասին էի ասում: Ան ջան, հայ աղջիկների տիպ կա, շատ ավանդական ընտանիքներից, որոնց համար ընկերություն անելը հավասարազոր ա ամուսնության: Հետևաբար իրանք ընկերություն անելուց առաջ որ տղայից պահանջում են ծնողների լավ վերաբերմունք, դա նորմալ ա՞, թե՞ չէ: Ու հաջորդ հարցը, ավելի գլոբալ: Եթե աղջիկը տղայի ծնողների դուրը չի գալիս, ու հույս էլ չունի, որ էտ վերաբերմունքը կփոխվի, հետևաբար չպե՞տք ա ամուսնանա էդ տղայի հետ: