Անի ջան, կարծում եմ, քո նշած կատեգորիայի մարդիկ սենց թե նենց «կփրկվեն», առանձ գիտակցելու… քանի որ նրանք իսկզբանէ ապրում են մաքուր և բնության հետ ներդաշնակ կյանքով և դատաստանի օրվա գալուստին անգիտակցորեն պատրաստ են, և «արդարանալու» խնդիր չունեն… Ասել է թե «մաքրման» կարիք չունեն…Ֆրեյա-ի խոսքերից
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Ուլուանա (22.07.2010)
Նայի, Տիգրան ջան, բնության հետ ներդաշնակ ապրելը քրիստոնեության ու Աստվածաշնչի համար չափանիշ չի, քանի որ փրկվելու համար պարտադիր պայման ա համարում Աստծուն հավատալը։ Այսինքն՝ էս հոդվածով արդեն ընկան դատի տակ։Անի ջան, կարծում եմ, քո նշած կատեգորիայի մարդիկ սենց թե նենց «կփրկվեն», առանձ գիտակցելու… քանի որ նրանք իսկզբանէ ապրում են մաքուր և բնության հետ ներդաշնակ կյանքով և դատաստանի օրվա գալուստին անգիտակցորեն պատրաստ են, և «արդարանալու» խնդիր չունեն… Ասել է թե «մաքրման» կարիք չունեն…
Հաջորդ։ Ինչքան էլ մարդը ապրի մաքուր կյանքով, բնության մեջ, քրիստոնեությունն առանձնացնում ա մի շարք մեղքեր, որոնք չի կարող չունենալ ՈՉ ՄԻ մարդ, նույնիսկ իդեալականը՝ սկսած նախանձից, վերջացրած չարախոսությամբ ու որկրամոլությամբ։ Էլ չեմ ասում՝ հետամնաց ու անմեղ միամիտ մարդիկ... Նրանք ապրում են իրենց համայնքով, ապրում են իրենց բարոյական արժեքների ներքո, չեն էլ կասկածում, որ դա վատ ա...
Եւ վերջին, այդ ինչից վերցրիք որ մենք, սովորական մարդիկս, բոլորս մեղսավոր չարագործներ ենք ու այնպիսի մի փչացած կյանք ենք վարում, որ բոլորս պետք է մինչև վիզը խեղդվենք մեղքերի մեջ...
Ես ինձ ու իմ շրջապատի մեծամասնությանը էդպիսին չեմ համարում։ Շատ քիչ մարդիկ կան, ովքեր ռեալ չարիքներ են գործում։ Թող իրենք մտածեն, ոչ թե մենք։
Քրիստոնեության կողմից հարցի դրվածքը ճիշտ չի։ Ինչպես ապացուցեց մեզ Նորտոնը, դուրս է գալիս ցանկացած մարդ կարող է 70 տարի ապրել մեղսագործի կյանքով, հետո վերջին օրը հավատալ Աստծուն, մեքերի թողություն խնդրել ու հանգիստ խղճով գնալ..
Իսկ մինչ այդ, կվայելի...
Some are born to sweet delight,
Some are born to an endless night,
End of the night...
Գմփ, ու պայթացրիր քրիստոնեությանը…
Ինչի՞ց վերցրիր, որ ես սենց բան եմ վերցրել…
Թողում եմ:
Գմփ… մի հատ էլ Անդոն գմփցրեց քրիստոնեությանը…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Տիգ ջան, սորրի, բայց քրիստոնեությունն ի սկզբանե պայթած էր. մարդիկ ապրում են դրա ավերակների մեջ:Գմփ, ու պայթացրիր քրիստոնեությանը…
Գմփ… մի հատ էլ Անդոն գմփցրեց քրիստոնեությանը…
Անին ու Անդոն պարզապես փաստն են արձանագրում:
Tig (22.07.2010)
Gardmanian ջան, սորիի կարիք չկա… վատը գիտե՞ս որնա, որ էսա արդեն համարյա 2000 տարիա շատերը չեն ուզում հասկանան դա…Տիգ ջան, սորրի, բայց քրիստոնեությունն ի սկզբանե պայթած էր. մարդիկ ապրում են դրա ավերակների մեջ:
Անին ու Անդոն պարզապես փաստն են արձանագրում:
Քրիստոնեությունը իսկզբանէ էր դատապարտված պայթելուն, քանի որ իսկզբանէ հիմնվեց վախի վրա…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Skeptic (22.07.2010)
Լեո, իդեալական գաղափարների լավ կամ վատ աշխատելը, կարծում եմ, զգալի չափով որոշվում է նրանով, թե մարդ ինչ է ակնկալում էդ գաղափարին հետևելով, ինչի համար է անում այն, ինչ անում է։ Եթե անում է՝ ակնկալելով, որ դիմացինն էլ պիտի անպայման նույն կերպ իր հետ վարվի, ու տեսնելով, որ չէ, չի վարվում՝ անկախ իր լավ պահվածքից, դրանից հիասթափվում, կատաղում ու չարանում է, ուրեմն հա, իր համար էդ սկզբունքն իրոք չի գործում, որովհետև իր ակնկալածը չի ստանում, փաստորեն։ Բայց կարելի է նաև հաշվի առնել էն դեպքը, երբ մարդը դա անում է այլ դրդապատճառներով։ Ճիշտ է, բոլորս էլ կուզենայինք, որ մեզ հետ լավ վարվեին կամ գոնե վարվեին էնպես, ինչպես մենք ենք վարվում (իսկ մենք, իհարկե, համոզված ենք, որ հիմնականում լավ ենք վարվում ուրիշների հետ, չէ՞), բայց եթե մարդ էդ սկզբունքին հետևում է ոչ թե զուտ ի պատասխան վերաբերմունքի ակնկալիքով, այլ որովհետև էդպես ճիշտ ու լավ է համարում՝ անկախ ամեն ինչից, ուրեմն նրա համար էդ սկզբունքն ամեն դեպքում գործում է։ Ես, օրինակ, անկեղծ ասած, ինձ շատ խղճուկ կհամարեի ու չէի հարգի ինքս ինձ, եթե դիմացինի կամ ուրիշների պահվածքը որոշեր իմ ինչպիսին լինելն ու ինչպես վարվելը։ Իհարկե, դա ամեն մարդու որոշելիքն է, ես կոնկրետ իմ մասին եմ խոսում։ Ու եթե ես մի բան համարում եմ ճիշտ, իսկ էս սկզբունքն ինձ համար բացարձակ ճիշտ է՝ աքսիոմ, որն ապացուցման կամ արդարացման կարիք չունի, ապա ես անկախ ամեն ինչից կշարունակեմ հետևել դրան՝ առանց հիասթափվելու ի պատասխան վերաբերմունքի բացակայությունից ու պատրաստ լինելով դրա բոլոր հնարավոր հետևանքներին։
Իսկ սիրել–ատելու հարցին չեմ ուզում անդրադառնալ, քանի որ դա առանձին ծավալուն թեմա է, ու էստեղ երևի չարժե էդ ուղղությամբ խորանալով շեղվել։
Անի ջան, կարծում եմ՝ պիտի որ ինքնին հասկանալի լինի, որ խոսքն էնպիսի բաների մասին է, որոնք բոլորի համար ընդհանուր են, ոչ թե ճաշակի կամ նախընտրության հարց։ Օրինակ՝ ոչ ոք չի ցանկանա, որ իրեն վիրավորեն, ծաղրեն, խփեն, ծեծեն, սպանեն, տակը փորեն և այլն, ինչպես նաև նշածս գործողությունների հետ սերտորեն կապված այլ մանր–մունր բաներ։Ոնց թե, կարևոր չի...Դա հայտնի բան է, այդքան էլ դժվար չէր "գտնելը"։ Իսկ կարևոր ա նաև էն առումով, որ իմաստը սկզբնական աղբյուրի համեմատ լրիվ հակառակն ա։ Չանել մարդուն այն, ինչ չես ուզում, որ անեն քեզ, դեռ չի նշանակում, որ պետք ա անես այն, ինչ դու կուզեիր։
Գուցե, ես սիրում եմ ֆլամանդական սոխի մուրաբա, ու կուզեի, որ մեկն այն ինձ համար պատրաստեր։ Դա չի նշանակում, որ Պողոսին էլ է պետք սոխի մուրաբա։ Այդ դեպքում, եթե մարդիկ հաղորդակցվեն ու ամեն մեկն ասի՝ ինչ է ուզում, ու ամեն մեկն անի դիմացինի ուզածը, ավելի էֆֆեկտիվ կլինի, քան ամեն մարդ իր ակնկալիքներով մի բան անի, որ ուրիշի համար արժեք չի ներկայացնում, հետո էլ իրեն խաբաված ու չգնահատված զգա։
Իսկ ինչ վերաբերում է նրան, որ անելն ուրիշ է, չանելն ուրիշ, ապա, ճիշտն ասած, տարբերություն չեմ տեսնում։ Նույն կերպ կարող ես մարդու հանդեպ չանել մի բան, որը դու չէիր ցանկանա, որ քո նկատմամբ անեին, բայց հնարավոր է, որ տվյալ մարդը ցանկանար, որ իր նկատմամբ անեին։ Բայց դրանք, էլի եմ ասում, հիմնականում ճաշակի ու նախընտրության հարցերն են, որոնք, իմ կարծիքով, չարժե ներառել էս սկզբունքի քննարկման մեջ։
Սրան լրիվ համաձայն եմ։Ընդհանրապես, չեմ կարծում, որ մի բան անելուց պետք է պատասխան ակնկալել։ Ասում են՝ Լավություն արա, ջուրը գցի։
Քո ասածն էլ է նեղ անձնական նախընտրության հարց, հետևաբար՝ քննարկվող սկզբունքի համար ոչ էական։ Վերևում արդեն գրել եմ նմանատիպ դեպքերի մասին։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 22.07.2010, 22:10:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ֆրեյա դու ճիշտ ես նկատել, կներես բայց սխալ ես հասկացել, փրկվելու համար պայման չէ միայն Աստծուն հավատալը: Դա շատ սխալ կարծիք է քանի որ այսօր կան մարդիկ որ հաճախում են եկեղեցի, մասնակցում պատարագներին, Աստծուն ավելի շատ հավատում քան ես, դու և շատերը, բայց նրանց վարքը կամ ապրած կյանքը չի վկայում այն ամենը ինչ նրանք ցույց են տալիս: Հավատացած եղիր Աստված նրանց վրա աչք չի կարող փակել, քանի որ մարդու գործերից է երևում նրա ընթացքը թե ուր է գնում նա՝ դրախտ թե դժոխք:
Մարդ կարող է ձգտել ճիշտ և մաքուր կյանք ապրել և դա հնարավոր է բայց ոչ կատարելապես, այսինքն անհնար է ասել որ անմեղ մարդ կա աշխարհում, բոլորս էլ ինչ որ չափով մեղավոր ենք մեր ծնված օրվանից, մեկը մարդ է սպանում իսկ մյուսն էլ լուցկի է գողանում, դրանք բոլորն էլ մեղքեր են Աստծու առջև, չնայած որ ամեն մեկը ունի իր մեղքի և պատժի չափը: Աստվածաշունչը հիմնականում խոսում է այն մեղքի համար որի պատճառով մարդը մեղանչեց Եդեմի պարտեզում և դա փոխանցվեց սերնդից սերունդ:
Եթե մարդ հաստատ իմանա որ մինչև յոթանասուն տարեկան կապրի որ դրանից հետո մեղքերի թողությունով կճողոպրի դատաստանից ապա այդ առիթը չի կորցնի նա: Բայց խելացիորեն դատողը և մտածողը չի գնա այդ քայլին քանի որ նա չգիտի թե ինչ է լինելու իր հետ վարկյան հետո:
Մի խոսքով պետք չէ որ մարդ ահ ու սարսափի մեջ ընկնի այլ կարելի է ապրել մաքուր և արդար կյանք յուրաքանչյուրի նկատմամբ, իսկ եթե դիմացինտ այնպիսին է որ արժանի չէ քո բարի վերաբերմունքին, ապա առանց վրեժխնդրության հեռացիր նրանից և մի փորձիր չշփվել նրա հետ: Քանի որ ով ինչ ցանի այն էլ կհնձի:
---------- Ավելացվել է՝ 22:49 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 22:44 ----------
Սխալ ես կարծում Տիգ, կարողա ուրիշ կրոննրեը հիմքը և արմատը վախը լինի բայց իսկական Քրիստոնեության հիմքը վախը չի, այլ ՍԵՐԸ:
Ես չեմ խոսում այսօրվա մասին այլ այն ժամանակների երբ անխարդախ ձևով Քրիստոնեությունը մատուցվեց բոլորին, իսկ թե հիմա ինչ են անում, կամ ինչ ձևով են մարդիկ քրիստոնեությունը բացատրում մարդկանց դա արդեն իմ հոգը չի:
Վերջին խմբագրող՝ Արծիվ: 22.07.2010, 23:03:
Եթե կրոնը չխոստանա հավիտյան կյանք, այն կվերանա. մեծ մասը հավատում են, որ հավիտյան ապրեն, որովհետև վախենում են մահվանից: որովհետեվ բացի կրոնից ոչ ոք չի պատասխանում -ինչ է լինելու հետո?- հարցին: գիտությունը դեռ լռում է...
Ինձ թվում է՝ Տիգը դա չի նկատի ունեցել՝ վախի վրա հիմնված ասելով։ Եթե նկատի ունենար զուտ մահվան մասին բացատրությունները, որոնք, ինչպես ինքդ նկատեցիր, բոլոր կրոններում էլ կան, ապա ինչու՞ պիտի հենց քրիստոնեության մասին ասեր, որ ի սկզբանե դատապարտված էր, որովհետև վախի վրա էր հիմնված հենց սկզբից, դրա փոխարեն կասեր՝ կրոնն ընդհանրապես, ոչ թե քրիստոնեությունը։ Ես ենթադրում եմ, թե իրականում ինչ է նկատի ունեցել, բայց ավելի լավ է՝ ինքը գա, ասի։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
My World My Space (22.07.2010), Tig (23.07.2010)
Իսկ դու համոզվա՞ծ ես, որ ճիշտ ես հասկացել....
Աստվածաշունչն ասում է, սիրիր քո տեր աստծուն, բայց նաև զգուշացնում է, որ աստված հիշաչար է..... իսկ սա արդեն վախենալուց սիրելն է....
boooooooom (22.07.2010), Inana (23.07.2010), Skeptic (23.07.2010), Tig (23.07.2010)
Եթե մարդիկ ուզենաին ճանաչել Աստծուն, նրանք վախենալուց չէին սիրի Նրան: Այլ ամբողջ սրտով կսիրեին, որովհետեվ կգտնեին Նրան: Կգտնեին իրենց հարազատ ԱՍՏԾՈՒՆ:
Կարո՞ղ ես օրինակ բերել, ասենք աստվածաշնչից թե որտեղ և երբ է ասվել այդ արտահայտությունը:
Վերջին խմբագրող՝ Արծիվ: 23.07.2010, 00:50:
քանի որ այս պահին շատ զբաղված եմ, կաշխատեմ մոտակա օրերս գտնել և ցույց տալ ձեզ
Արծիվ (23.07.2010)
Շնորհակալ եմ Կրոն բաժնի մոդերատորներին թեմայի վերնագրի հստակեցման համար, ես մի քիչ վռազեցի դրա համար էլ ճիշտ չձևակերպեցի թեմայի վերնագիրը, իսկ հիմա իրոք որ ավելի լավ է հասկացվում միտքը:
Արծիվ ջան, միտքս վերաբերվում էր համարյա, թե բոլոր կրոններին ու Ուլուանան ճիշտա մեկնաբանել ասածս: Ուղակի տվյալ դեպքում մեզ ամենամոտը քրիստոնեությունն է, դրա համար էլ քրիստոնեություն եմ գրել: Ինչևէ, ասում ես Սեր: Գուցեև իսկզբանէ այդպես է եղել, և համոզված եմ, որ Քրիստոսը հենց այդպես էլ նախատեսել է: Բայց մարդ արարածը ունակա ամեն բան իր շահերի համար կիրառել ու սեր կոչվածից առաջ դրեց վախը… Գուցեև այն ժամանակների համար դա «ճիշտ» էր, այսինքն մարդկանց մեծամասնությունը այն աստիճան հասուն չէր, որ զուտ սիրուց ելնելով ապրի ճշմարիտ կյանքով և դրա համար օգտագործվեց վախը: Բայց իսկզբանէ վախը կրոնի մեջ ներառողները «սխալ» հաշվարկ կատարեցին ու այն բերեց ավելի շատ վնաս քան թե օգուտ… Ինչևէ, սա շատ խորը համամարդկային հոգեբանությանը վերաբերվող խնդիր է և շատ վիճելի հարցերի կարող է հանգեցնել: Իսկ այ հիմա, մարդկության այս մակարդակի զարգացվածության աստիճանի համար, կրոնների այս մոտեցումը արդեն «անարդյունավետ» է, քանի որ մարդկանց մեծամասնությունը հասկացել է վախի անիմաստությունը, բայց ցավոք դեռ չի հասկացել սիրո կարևորությունը… Այսինքն անցումային շրջան է և դրա համար էլ կրոնները անկում են ապրում… Նոր գաղափարախոսություն է պետք՝ փուչ տեղը լցնելու համար…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Sambitbaba (01.09.2012)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ