Քեզ շատ լավ հասկանում եմ: Ճարս ինչ, պետք ա ապրեմboooooooom-ի խոսքերից
Ցավոք սրտի ես էլ եմ համաձայն. Այո հոգի կոչվածը ընդամենը ուղեղի գործունեության արդյունք է. Բայց այս թեմայով շատ դժվար է մտածել անգամ: Ամեն անգամ այդ մասին մտածելուց սիրտս սկսում է սովորականից արագ աշխատել, ու զգում եմ օդի պակաս: Պետք չէ այդ մասին մտածել. ընդամենը շարունակեք ապրել
Ի միջի այլոց, դու որոշակի թեմայով որոշակի ապացույցներ էիր խոստացելՀարգում եմ քո կարծիքը, բայց, ցավոք սրտի, համամիտ չեմ: Ասում եմ «ցավոք սրտի», որովհետև կուզենայի համամիտ լինել:
IMHO, ես մարմին եմ, իսկ հոգին իմ մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է: Հետևաբար, երբ մարմինը դադարում է «գործել», նրա հետ միասին անէանում է հոգին...
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Magic-Mushroom (10.05.2010)
Գիտեմ, ուղղակի էդ օրը դիպլոմայինիս պաշտպանությունը ձախողեցիԻ միջի այլոց, դու որոշակի թեմայով որոշակի ապացույցներ էիր խոստացել, դրա համար հավես չկար արխիվներս փորփրելու ու ՀԱ-ներից /հեղինակավոր աղբյուր/ մեջբերումներ անելու: Վաղը կանեմ:
Magic-Mushroom (10.05.2010)
Պատասխանեմ որպես բժիշկ
Ես՝ մարմի՞ն, թե՞ հոգի…-Տարբեր քիմիական նյութերի համադրություն
Դուք կարող եք ասել,որ ես երազող եմ,բայց ես միայնակ չեմ" (c) Ջոն Լեննոն
Don't spend time beating on a wall, hoping to transform it into a door
անգամ եթե լիովին ընդունեմ քո տեսակետը, հանգիստ, առանց ջանք ներդրելու կարող եմ այն վերածել տաֆտալոգիայիՀարգում եմ քո կարծիքը, բայց, ցավոք սրտի, համամիտ չեմ: Ասում եմ «ցավոք սրտի», որովհետև կուզենայի համամիտ լինել:
IMHO, ես մարմին եմ, իսկ հոգին իմ մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է: Հետևաբար, երբ մարմինը դադարում է «գործել», նրա հետ միասին անէանում է հոգին...
Մարդու մարմնի ծնունդը /մարմին, որի "հոգին մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է" / ՝ դա նրան ծնողների ուղեղի գործունեության արդյունքում ունեցած հոգեկան կապի հետևանքով սեքսուալ ակտի արդյունք է:
մի խոսքով անգամ քո տեսակետի ընդունման դեպքում բախվելու ենք "հավի ու ձվի" առաջնայնության խնդրին: իսկ դա մեր տեսակետից՝ տաֆտալոգիա է, կամ իսկզբանե լուծում չունեցող խնդիր լուծման փորձ:
ըստ այդմ էլ, ելնելով ռացիոնալիզմից, անգամ քո դեպքում, բացառել "հոգին" , դա քեզ հանգեցնելու է չափազանց սահմանափակ մոդելի, որի արդյուքում շատ շատ հարցեր կամ մնալու են անլուծելի քո համար, կամ դրանք տապոռելու ես - ինչ և արիր քո գրառման մեջ:
E-la Via (10.05.2010), Magic-Mushroom (10.05.2010), Tig (10.05.2010), յոգի (11.05.2010)
Հետաքրքիր է, ի՞նչն եմ տապոռելանգամ եթե լիովին ընդունեմ քո տեսակետը, հանգիստ, առանց ջանք ներդրելու կարող եմ այն վերածել տաֆտալոգիայի
Մարդու մարմնի ծնունդը /մարմին, որի "հոգին մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է" / ՝ դա նրան ծնողների ուղեղի գործունեության արդյունքում ունեցած հոգեկան կապի հետևանքով սեքսուալ ակտի արդյունք է:
մի խոսքով անգամ քո տեսակետի ընդունման դեպքում բախվելու ենք "հավի ու ձվի" առաջնայնության խնդրին: իսկ դա մեր տեսակետից՝ տաֆտալոգիա է, կամ իսկզբանե լուծում չունեցող խնդիր լուծման փորձ:
ըստ այդմ էլ, ելնելով ռացիոնալիզմից, անգամ քո դեպքում, բացառել "հոգին" , դա քեզ հանգեցնելու է չափազանց սահմանափակ մոդելի, որի արդյուքում շատ շատ հարցեր կամ մնալու են անլուծելի քո համար, կամ դրանք տապոռելու ես - ինչ և արիր քո գրառման մեջ:
Այո, ես բացառում եմ հոգին` որպես առանձին սուբստանցիա: Այս մոդելը կարող ես անվանել սահմանափակ, ես դեմ չեմ, իսկ ես այն անվանում եմ պարզ, եթե կուզես պարզունակ, որովհետև այն ավելի լավ է բացատրում կյանքի ծագման հետ կապված հարցերը, քան որևէ այլ մոդել:
Իսկ ինչ վերաբերում է "հավի ու ձվի" խնդրին, ապա այն կրեացիոնիստների համար է անլուծելի, իսկ էվոլյուցիոնիստները դրա պատասխանն ունեն
Սպասիր հաջորդ գրառմանս, Rhayader-ին խոստացել եմ, որ կանդրադառնամ այս հարցին:
EgoBrain (10.05.2010), Magic-Mushroom (10.05.2010)
dvgray ջան, լրիվ համամիտ եմ քո հետ: Այ հենց էս միտքն էի ման գալիս՝ Մարդ ամբողջություն: Շնորհակալ եմ:
Այո Մարդը որպես ամբողջություն՝ մարմնի ու հոգու միավորումն է: Դրանցից յուրաքանչյուրն առանձին առանձին արդեն այլ բան են, և ոչ Մարդ…
Հիմա մի բան էլ եմ ուզում ասեմ հոգի և մարմին ամբողջության մասին: Ի՞նչն է ապահովում այդ ամբողջության ի հայտ գալը ընդհանրապես: Եթե ընդունենք որ հոգին դա գիտակցությունն է, իսկ մարմինը՝ նյութը, ապա ինչը կարող է կապող օղակ հանդիսանալ այդ երկուսի միջև: Սա Հայազնի ասած 3-րդ կոմպոնենտնա… Կարծում եմ այդ կապող օղակը միտքն է: Այսինքն հոգին՝ գիտակցությունը, գեներացնում է միտք, որը համապատասխանում է իր ներքին ցանկություններին ու մղումներին, իսկ միտքն էլ իր հերթին այդ ցանկություններն ու մղումները իրականացնում է նյութի միջոցով: Այսինքն միտքը նյութեղենանում է: Շղթան կարելի է ներկայացնել այս կերպ, գիտակցությունը գեներացրեց միտք, միտքն էլ դրսևորվեց նյութի մեջ… Այսինքն ինչպես Սելավինա ասում հոգին ցանկացավ մարդ լինել և ծվնեց Երկրի վրա…
Կարծում եմ այս օրենքը գործում է նաև որջ տիեզերքի համար: Գերագույն գիտակցությունը գեներացրեց միտք, որը կոչվեց «տիեզերք» և այդ միտքը սկսեց դրսևորվել նյութի միջոցով ու ծնվեց տիեզերքը…
հ.գ. հետաքրքիրա, բացի նյութից կա՞ն էլի ինչոր այլ միջոցներ մտքի դրսևորման համար…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (10.05.2010), Magic-Mushroom (10.05.2010), My World My Space (10.05.2010), յոգի (11.05.2010)
Եթե "Ես"ը չենք վերլուծում որպես ինքնագիտակցության տարր, այլ այս կոնտեքստում, ապա էսպես եմ ընկալում: Ես մի ամբողջություն եմ, որում միաձուլված է հոգիս ու մարմինս… Մարմինս զուտ կացարան չէ, այլ ամբողջություն հոգուս հետ: Օրինակ երբ հաճույք եմ ապրում կամ ինչ-որ բան եմ զգում , միայն հոգիս չի զգում այլ հոգիս զգումա ողջ մարմնովս:Դա ուրիշա, երբ հոգիս ու միտքս կարող են ճախրել ու դուրս գալ նյութականի ու աներևակայելիի սահմաններից… բայց մարմինս չլիներ, ես չէի լինի:
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
E-la Via (10.05.2010), Magic-Mushroom (10.05.2010), Tig (10.05.2010)
չավոք սրտի այդպես է,բայց երբեք մի ասա երբեք,այդ ամենը եւ բոլոր զգացմունքները կառավարում է ուղեղը նեյրոմեդիատորների միջոցով,օրինակ մեր առույգությունը ապահովում է Նորադրենալինը,Սերոտոնինը ապահովում է մեր տրամադրությունը,սեռական ակտիվությունը,ախորժակը,քունը,ցավի զգացումը եւ այլն,Դոպամինը շարժում է մեր մկաները,նրանով է պայմանավորված հաճույքի զգագումը,նաեւ նա է պատասխատու շիզոֆրենիա ու պարկինսոնիզմ հիվանդությունների համար,բայց մինչեւ հիմա ապացուցված չէ որ մարդը հոգի չունի
Վերջին խմբագրող՝ Magic-Mushroom: 10.05.2010, 10:39:
Դուք կարող եք ասել,որ ես երազող եմ,բայց ես միայնակ չեմ" (c) Ջոն Լեննոն
Don't spend time beating on a wall, hoping to transform it into a door
Tig (10.05.2010)
Մաջիք ջան գիտեմ, թե գլխուղեղի որ հատվածը ինչի համար է պատասխանատու, քո ասելով, որ լինի՝ հիշում եմ մեր հոգեֆիզիոլոգիայի դասախոսին, ով յուրաքանչյուր պրոբլեմ բացատրում է համապատասխան նեյրոնների ոչ ճիշտ աշխատանքով, բայց դա էտպես չիիիիիի.... Այդ հորմոնները ու կենտրոնները նպաստում են հոգու լիարժեքությանը…չավոք սրտի այդպես է
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
այո բա եսել եմ նույն բանը ասում,երեւի ինձ սխալ հասկացար
Դուք կարող եք ասել,որ ես երազող եմ,բայց ես միայնակ չեմ" (c) Ջոն Լեննոն
Don't spend time beating on a wall, hoping to transform it into a door
Tig (10.05.2010)
Պասկալ․
«Ինչ է նշանակում «ես»։ Պատուհանի մոտ մի մարդ է կանգնած ու անցորդներին է նայում․ կարո՞ղ եմ արդյոք ասել, որ նա պատուհանին մոտեցավ, որպեսզի հենց ինձ տեսնի։ Ոչ, քանի որ նա իմ մասին ի միջի այլոց է մտածում։ Դե, իսկ եթե ինչ-որ մեկին գեղեցկության համար են սիրում, կարելի՞ է արդյոք ասել, որ հենց նրան են սիրում։ Ոչ, քանի որ եթե ծաղկախտը, կենդանի թողնելով մարդուն, սպանի նրա գեղեցկությունը, այն կսպանի նաև սերը դեպի այդ մարդը։ Իսկ եթե իմ բանականությունը կամ միտքն են սիրում, այդ դեպքում կարելի՞ է ասել, որ հենց ինձ են սիրում։ Ո՛չ, որովհետև ես կարող եմ կորցնել այդ հատկությունները՝ միաժամանակ չկորցնելով ինքս ինձ։ Որտե՞ղ է այդ դեպքում ամփոփված «ես»-ը, եթե այն ոչ մարմնում է և ոչ հոգում։ Եվ ինչի՞ համար սիրել մարմինը կամ հոգին, եթե ոչ իրենց հատկությունների համար… բայց չէ՞ որ դրանք ևս չեն կազմում իմ «ես»-ը, որը առանց դրանց էլ կարող է գոյություն ունենալ։ Հնարավո՞ր է արդյոք սիրել մարդկային հոգու մեկուսացված էությունը իր հատկություններից զատ։ Անհնար է և անազնիվ կլիներ։ Հետևաբար, մենք սիրում ենք ոչ թե մարդուն, այլ նրա հատկությունները։ Եկե՛ք չքննադատենք նրան, ով պահանջում է, որ իրեն հարգեն իր աստիճանի կամ պաշտոնի համար․ չէ՞ որ մենք էլ սիրում ենք մարդուն իրեն կարճ ժամանակով տրված հատկությունների համար։»
Սա Rhayader-ին խոստացված, սակայն հիմնականում dvgray-ին հասցեգրված գրառում է:
Նախ ասեմ, որ ընդունում եմ` այս հարցի վերաբերյալ իմ ունեցած գիտելիքները ես ինքս չեմ համարում բավարար: Դեռ շատ գրքեր ու հոդվածներ պիտի կարդամ այս մասին: Բայց իմ աշխարհայացքի ձևավորման ու կայացման համար արդեն հերիքում է: Նախ` ասեմ, որ ծնվածս օրվանից մեծացել ու դաստիարակվել եմ (ավելի ճիշտ` փորձել են դաստիարակել) որպես հավատացյալ քրիստոնյա, բայց արդյունքում ստացվեց ճիշտ հակառակը: Միգուցե հենց քրիստոնեական հավատքին իմ ունեցած ծանոթության շնորհիվ է հենց, որ դարձել եմ աթեիստ: Անցնենք բուն գործին.
Որոշեցի 2 մասից բաղկացած սլայդ շոուի նման մի բան պատրաստել` օգտագործելով իմ ունեցած նկարներից մի քանիսը: Ասեմ, որ ունեցած նկարներիս մեծ մասը չափազանց դաժան ձևով վիրավորում են քրիստոնեությունը, և ճիշտ համարեցի դրանք չտեղադրել այստեղ:
Եվ այսպես.
1. Աստված և գիտությունը. Շատերը այն կարծիքին են, որ աստծո գաղափարը չի հակասում գիտությանը և նրա նվաճումներին: Ըստ էության, հավատացյալներին շատ դժվար, իսկ հաճախ` անհնար է հակառակն է ապացուցել: Իմ կարծիքով, դրա հիմնական պատճառն այն է, որ չկան աստծո չգոյության ուղիղ ապացույցներ: Սակայն դրա փոխարեն կան աստծո գոյության անհրաժեշտությունը հերքող փաստեր: Այս միտքը կարելի է համարել “Օքքամի ածելու (Бритва Оккама)” օրինակ, ըստ որի` կարիք չկա բարդ բացատրություններ փնտրել այնտեղ, որտեղ պարզ բացատրությունն էլ բավարար է: Ու չնայած Օքքամն իր օրենքը հնարել էր աստծո գոյությունն ապացուցելու համար, բայց ճակատագրի հեգնանքով այն հաջողությամբ օգտագործվում է հակառակն ապացուցելու համար: Բնական է, քանի որ Օքքամն ապրել է 14-րդ դարի սկզբին, նա ծանոթ չի եղել էվոլյուցիայի տեսությանը: Երբ Նապոլեոնը Արեգակնային համակարգի ծագման մասին առաջին տեսության հեղինակ, ֆիզիկոս և մաթեմատիկոս Լապլասին հարցնում է, թե ինչու վերջինս իր աշխատության մեջ չի հիշատակում աստծո անունը, նա պատասխանում է, որ դրա կարիքը չի զգացել: Եվ, իրոք, էվոլյուցիայի տեսությունը, որն անհամեմատ պարզ է, քան ցանկացած այլ տեսություն, հրաշալի կերպով բացատրում է կյանքի ծագման հետ կապված հարցերը: Ոմանք կառարկեն, թե շատ գիտնականներ հավատացել և հավատում են աստծուն, սակայն նրանց աստվածը միանգամայն ուրիշ հասկացություն է, որը ոչ մի կապ չունի կրոնական աստվածների հետ: Ահա թե ինչ է գրում Այնշտայնը. “Ես չեմ փորձում աստծուն պատկերացնել որպես անձ. ինձ հերիք է աշխարհի ապշեցուցիչ կառուցվածքը այնքանով, որքանով մեր ոչ կատարյալ զգայարանները կարող են ընկալել այն”: “Ես երբեք բնությանը չեմ վերագրել որևէ նպատակ, կանխամտածված միտում կամ ինչ-որ այլ բան, որին կարելի է տալ անթրոպոմորֆ բացատրություն: Բնությունը վեհ շինություն է, որին մենք ամբողջությամբ չենք կարող հասնել, և որը մտածող մարդու հոգում առաջացնում է համեստ հնազանդության զգացում: Այս իսկապես վեհ զգացումը միստիցիզմի հետ ոչ մի կապ չունի: Անձնականացված աստծո գաղափարն ինձ երբեք հարազատ չի եղել և ինձ բավական միամիտ է թվում”:
Մի խոսքով, ավելորդ եմ համարում համանման մտքերի մեջբերումները, քանի որ, կրկնվեմ, ցավոք սրտի մասնագիտությամբ գիտնական չեմ ու չեմ տիրապետում այն ողջ ինֆորմացիային, որին կցանկանայի տիրապետել: Ուղղակի կխնդրեի մի քիչ մտածել ներքևում տեղադրված նկարների մասին.
2. Աստված և բարոյականությունը. այս թեմայի շուրջ կարելի է անվերջ բանավիճել, բայց այդպես էլ չգալ ընդհանուր հայտարարի: Ամեն դեպքում բերեմ մի քանի օրինակ նրանց համար, ովքեր Աստվածաշունչը համարում են բարոյականության բացարձակ օրենքների ժողովածու.
Նրանք, ովքեր կարդացել են, Ծննդոց գրքի 18-19-րդ գլուխները, անպայման ծանոթ կլինեն Սոդոմի և Գոմորի կործանման և աստծո ընտրյալների` Ղովտի և նրա ընտանիքի “փրկության” առասպելին: Այսպես, երբ աստված պատրաստվում էր կործանել Սոդոմը, նա երկու հրեշտակ ուղարկեց Ղովտի տուն, որպեսզի նրան զգուշացնեն վտանգի մասին: Այդ ժամանակ մարդկանց ամբոխը ներխուժեց Ղովտի տան մերձակա տարածք և պահանջեց նրանից, որ այդ մարդկանց հանձնի իրենց` “իմանալու” համար: Բայց Ղովտը հրաժարվեց դա անել` փոխարենն առաջարկելով իրա աղջիկներին: Այս անգամ պատմությունը “բարի ավարտ” ունեցավ, և հրեշտակները կուրացրին ամբոխին: Դրա փոխարեն աստված Ղովտի կնոջը աղե սյունի վերածեց, երբ վերջինս չդիմացավ քաղաքի կործանումը տեսնելու գայթակղությանը և, հակառակ հրամանի, քաղաքից փախչելուց ետ նայեց: Այնուհետև Ղովտի աղջիկները քարանձավում հարբեցրին իրենց հորը, հերթով “իմացան” նրան և հղիացան նրանից: Եթե այս ընտանիքը Սոդոմում ամենաբարոյականն էր, ապա ինչ կարելի է ասել…
Սրան շատ նման պատմություն կա նաև Դատավորաց Գրքի 19-րդ գլխում, երբ ղևտացին իր հարճին է տալիս ամբոխին` “իմանալու” համար, և երբ վերջինս մահամերձ պառկած էր նրա դռան մոտ, վերջինս սառնասրտորեն նրան հրամայեց վեր կենալ և գնալ իր հետ: Իսկ Աբրահամի և Իսահակի, ինչպես նաև Աբրահամի և նրա կնոջ` Սառայի եգիպտոսյան արկածների մասին կարող եք ինքներդ կարդալ:
Հուսով եմ, տեղյակ եք նաև աղոթքների անօգուտ լինելու փաստին: Եթե ոչ` ասեմ, որ մի քանի տարի առաջ ԱՄՆ-ում անցկացվեց մի հետաքրքիր ուսումնասիրություն (գիտափորձ անվանել չեմ կարող): Բուժ. Հիմնարկներից մեկի հիվանդներին գիտնականները բաժանեցին երկու խմբի: Այդ խմբերից մեկի համար պետք է աղոթեին Միսսուրիի, Մասաչուսեթսի ու Մինեսոտայի մի քանի եկեղեցիների այցելու-հավատացյալները (իսկ ամերիկացիներն ամբողջ աշխարհում հայտնի են որպես ամենամոլեռանդ քրիստոնյա հավատացյալներ), իսկ մյուս խմբի համար` ոչ: Ընդ որում` խմբերը չգիտեին դրա մասին, պարզապես հավատացյալներին տրվել էր նպատակային խմբի անդամների անուններն ու նկարները, ինչպես նաև որոշ այլ ինֆորմացիա: Որոշ ժամանակ անց պարզ դարձավ արդյունքը` 0 – ոչ մի տարբերություն չնկատվեց նրանց վիճակների միջև: Հետևություններն արեք ինքներդ:
Մի բան ևս` լիբերալ թեիզմ: Սա ընդհանրապես ծիծաղելի բան է: Սրա արգասիքն է այն, որ գերմանացի ֆեմինիստուհիները վերջերս պահանջում էին վերահրատարակել այն` նախապես հեռացնելով կնատյաց տողերը (որոնք, ի դեպ, այնքան էլ քիչ չեն, հատկապես Առ Կորնթացիս գրքում), էլ չեմ խոսում մահապատժի մասին, որը, ըստ Աստվածաշնչի, պետք է կիրառվի այնպիսի հասարակ բաների դեպքում, ինչպիսին, օրինակ, շաբաթ օրն աշխատելն է…
Մի խոսքով` հրավիրում եմ ձեր ուշադրությունը հետևյալ նկարների վրա.
Եթե այսքանից հետո դուք հավատում եք աստծո գոյությանը, ապա Աստված ձեզ հետ…
Վերջին խմբագրող՝ Skeptic: 10.05.2010, 20:29:
boooooooom (11.05.2010), Gayl (11.05.2010), Rhayader (10.05.2010)
Հասկանում եմ քո տեսանկյունը, Gardmanian: Քո վերաբերմունքը կրոնի նկատմամբ՝ նույնպես: Բայց դու իմ գրածներն ուշադի՞ր ես կարդացել: Նայե՞լ ես իմ դրած հոդվածը:
Մարդկանց մեծ մասն ասելով, որ հավատում է աստծուն, իրականում հավատում է Սուպերմենի:
Իսկ աստվածների մասին այդ էժանագին պատկերացումների վրայով անցնելուց հետո կարող ես բավականին հետաքրքիր բաներ տեսնել)))
Խոստանում եմ շարունակել թեման, պարզապես գործից նոր եմ եկել ու շատ հոգնած եմ:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
E-la Via (11.05.2010), Magic-Mushroom (10.05.2010), Tig (11.05.2010)
Rhayader ջան ես միշտ իմացել եմ,որ դու խելացի հրաշք էս,ես քեզ հետ լիովին համաձայն եմ,կրոնը դա օփիում է ժողովուրդի համար,այն միշտ խոչընդոտել է գիտության զարգացմանը,Հայոց մեծ Եղեռն էլ կրոնի քողի տակ թաքցրած արեցին,նույն Խոջալուն վկա
Դուք կարող եք ասել,որ ես երազող եմ,բայց ես միայնակ չեմ" (c) Ջոն Լեննոն
Don't spend time beating on a wall, hoping to transform it into a door
Rhayader (10.05.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ