երբ պատեհ ու անպատեհ առիթով, տարբեր մարդիկ, շատ ինքնագոհ ու «ամերիկա բացահայտածի» տեսքով, սկսում են օտարներին պատմել մի բան, որի մասին, խոսքը մեր մեջ, իրենք էդքան էլ շատ բան չգիտեն, բացի տարեթվից ու զոհվածների մոտավոր քանակից, դա արդեն կամաց կամաց դադարում է նույնիսկ լացի նմանվելուց..
Իսկ ես այդ ամենումւ ավելի շատ տեսնում եմ օտարին իրենց ապրած ողբերգությունը ու ցավը ներկայացնելու ձգտում, այլ ոչ թե գլուխգովանություն: Այլ հարց է, թե արժե ամեն մի պատահած օտարի այդ մասին պատմել, բայց կարծում եմ դա գլուգովանություն չի հաստատ: Մնացածի պահով՝ ուղղակի բարձրաձայն մտածում եմ…