Դավ ջան, նա հանելու է… ու եթե չի ընտրվել ի՞նչ գործ ունի քո անունից խոսելու… եթե մենք այս հարցը չլուծենք, հեռանալու ենք այդ տարածքներից… հիշի ասածս… ու ոնց որ թույլ տվեցիք որ նա նախագահի, այնպես էլ թույլ կտաք որ զորքերը դուրս գան… իսկ ի՞նչ կանես եթե դուրս գան…davidus-ի խոսքերից
Բայց ինքը չի էլ խոսում.... սուս-փուս անում ա........
ինչ կանեմ???? հեշտ հարց չտվեցիր ու միանգամից էլ պատասխանեմ.....
երանի չէր մեկը լիներ, ասեր ինչ անենք
Rammer (24.12.2009)
Իսկ եթե Սերժը վաղը հրաժարական տա, էտ տարածքներից դուրս չենք գալու?
նայած ով տեղը կնստի/կնստցնեն/կգրավի… այս երեք տարբերակներից որն էլ լինի խայտառակ ձևով ենք դուրս գալու… իսկ եթե հրաժարվեց ու տեղի ունեցան ազատ և արդար ընտրություններ, ապա խնդիրը բոլորովին այլ կլինի… էլի դուրս կգանք, բայց շատ ավելի շահած և դիմացն ավելի շատ ստացած որովհետև մանևրելու տեղ կունենանք… իսկ եթե ժողովրդի մեծամասնությունը այնուամենայնիվ դեմ լինի դուրս գալուն , ապա "ձայն բազմաց ձայն աստծո"…
Հրեաները Գազայից դուրս եկան ու պատրաստվում են դադարեցնել շինարարությունը արևմտյան ափին… հրեաներն ապուշ ժողովուրդ չեն, նրանք ավելի ուշ ստեղծեցին երկիր, շատ ավելի թշնամական պայմաններում, բայց շատ ավելի բարձր ստանդարտներով քան մենք… կարծում եմ շատ բան կարելի է սովորել…
… Ղարաբաղի պայքարը հողի համար չէր, այլ իրավունքի և ազատության համար… ես հավատարիմ եմ մնում այդ սկզբմունքներին
Այսինքն ամեն դեպքում այդ տարածնքները վերադարձվելու են...Քո նշած տարբերակը շատ հեռու է, իսկ մենք այդքան ժամանակ չունենք: Չկա Ղարաբաղյան հարցի լուծման տարբերակ որտեղ հարակից տարածքները չվերադարձվեն, իսկ ԼՂԻՄ-ը չվերադարձվի Ադրբեջանին գոնե ժամանակավորպես, իսկ հետո թե ինչ կլինի դժվարա ասել, բայց նժարը էլի մեր կողմը չի...
Եթե Սերժը վաղը հրաժարական տա , դրանից հետո 100% արդար ընտրույուններ չեն լինելու...
Ամբողջ պռոբլեմը կայանում է նրանում, որ որպեսզի Հայաստնում լինի ժողովրդավարություն, Ռուսատսանը պետք է դուրս գա Հայաստանից, իսկ որպեսզի դուրս գա պետք է լուծվի Ղարաբաղի հարցը...Էտ ա ժողովրդավարության գինը: Դեռ ոչ մեկ ուրիշ լուծում չի առաջարկել, ով առաջարկեց ինքն էլ հաջորդ օրը կստի Սեռժի տեղը...
Հ.Գ. Ապեր հրեաններին մեր հետ մի համեմատի, իրանք շաատտ բարձր դասարանում են...
davidus (24.12.2009)
Ապեր, ի՞նչ է նշանակում անպատասխանատու արտահայտություն, ես իմ արտահայտությունների համար պատասխան չե՞մ տալիս ինչ է, թե՞ չարաշահում եմ արտահայտվելու իմ իրավունքը։զսպած ա, ուղղակի անպատասխանատու արտահայտություններ չեմ սիրում...
Ուրեմն Ադրբեջանի պես ոչ ժողովրդավարական երկրում ադրբջանցին ու Ադրբեջանը տարբեր բաներ են։ Ադրբեջանը հանձինս Ալիևների դինաստիայի կարող է այլ բան ցանկանալ, իսկ միջին վիճակագրական ադրբեջանցին՝ այլ, ու առհասարակ Ալիևի ու ադրբջանի ժողովդրի շահերը կարող են շատ հարցերում տարամիտել։ Մասնավորապես ադրբեջանցի հասարակ զինվորը ուզում է ողջ մնալ ու անփորձանք վերադառնալ տուն, այնինչ Ալիևը իշխանությունը երկարաձգելու համար գուցե և պատերազմի ծրագիր է կազմում, որտեղ հասարակ զինվորը ոտով գլխով ընկնում է պատերազմ կոչված փորձանքի մեջ, ջո՞կ։ Պատերազմը կկոչվի «հանուն հայրենիքի ու սրբազան հողի», արդյունքում կզոհվի զինվորը, կվայելի Ալիևը, իսկ ադրբեջանի ժողովուրդը թե հետո ավելի լավ կապրի, չափազանց կասկածելի է։էսքան որ գրել ես, լավ ես արել, բայց կարաս մի հարցի պատասխանես?? ..Էսօր ադրբեջանը Հայաստանից ինչ ա ուզում???? կամ ուրից կերպ ձևակերպեմ, ըստ նրանց, ինչ ա էսօր Հայաստանը խլել ադրբեջանից??? փող??? բնակչությանն ա կոտորել նենգաբար??? թե կարող ա ուրիշ բան կա, չգիտենք??
Ես ՀՀ Սահմանադրությունը գիտեմ, շնորհակալություն։ Դու ինքդ հետաքրքրվիր թե «ազգային գերակա շահ» մահանայով քանի հոգու են տնից վտարել ու մեղմ ասած ոչ համարժեք փոխհատուցում տվել, հետո կխոսենք։ Արարատի մարզում քանի հոգու ձեռքից են «օրենքով» հողեր խլել, որ հետո այդ նախկին սեփականատերերին որպես բատրակ աշխատացրել, հետո կխոսենք։Սահմամադրություն, 25-րդ հոդված...... կարդա, հետո կխոսանք....
Նորից կրկնում եմ, Ալիևն ու միջին վիճակագրական ադրբեջանցին տարբեր բաներ են։ Չգիտեմ դու ոնց, բայց ես որոշ ադրբեջանիցների հետ շփվել եմ, թե պատերազմից առաջ, թե պատերազմից հետո։ Իմ տեսած ադրբեջանցիք նորմալ մարդիկ էին, ոչ «նապոլեոններ» էին ոչ էլ «մակեդոնացիներ» էին, ոչ էլ հայերի ունեցվածքի վրա աչք տնկած ենիչերիներ էին։ Ուրիշ բան, որ պետական քարոզչության տակ ընկնելով, կամ որպես զինծառայող հրաման կատարելով հարձակվեն հայերի վրա։ Վարժեցրած շունը որ հարձակվում է մեկի վրա, դրա պատասխանատուն շան տերն է, իսկ սովորական շանը մինչև չկատաղեցնես, չի հարձակվի։ Շահերն են տարբեր։ Ադրբեջանցիների մեծամասնությունը խաղաղ ազգաբնակչություն է, ոնց որ ողջ աշխարհի ժողովուրդը։ Ժողովուրդներին ատել պետք չի, պետք է ատել հրահրողներին։ Մի ողջ ժողովդրի թշնամի համարելը խելագարություն է։հետաքրքիր ա, թե էտ "միջին ադրբեջանցուն" վերաբերող ինֆորմացիան որտեղից ես վերցրել...... ոչ մեկ չի ասում, թե նրանք ծովից ծով են ուզում դառնալ, բայց փաստը, որ էսօր նրանք Ղարաբաղն են ուզում, իր բնակչությամբ թե առանց, էտ ադրեն հաստատ կարևոր չի, անհերքելի ա....
լսել ես պանթյուրքիզմի մասին??? ինձ թվուոմ ա, էտ պլանի մասին "ծովից ծով" ասվածը վիրավորանք ա.... ձեռքները ճար լիներ, նոր էին իրականացրել..... բայց դու ուղղակի ինձ չես կարա համոզես, որ թուրքը առիթը եղած դեպքում կյանքում չի հրաժարվի իր պապենական երազանքից, զուտ մենակ նրա համար, որ դե գիտեք ինչ կա, հայերն էլ են մարդ, սրանց հանգիստ թողենք.... մոռացել էս որ վերջերս, թուրքալեզու երկրների համագումարի ժամանակ /ոնց որ էտ էր/ Ալիևը կանգնել ապացուցում է, որ Սյունիքը պատմական ադրբեջանական տարածք ա..... է, հիմա ինչ, Սյունիքը կարողա իսկականից էտ մարդկանցն ա, վերքներս խաբար չկա??
Վերացական մտքեր ես արտահայտում։ Նույն սկզբունքով յուրաքանչյուր ոք պիտի ապրի և իրեն երջանիկ զգա իր ծննդավայրում անկախ հանգամանքներից, ինչը որևէ առարկայական փաստով չի հիմնավորվում։ «Հայրենիք» կոչվածը զուտ զգացմունքային հասկացություն է։ Այլ բան է պետությունը, որտեղ քաղաքացին իրեն հարմար է զգում, որովհետև ինքը մասնակցում է այդ պետության կառավարման ու զարգացման գործընթացներին, և խիստ անհարմար է զգում, եթե իր փոխարեն մի խումբ մարդիկ կայացնում են որոշումներ, առանց իր կարծիքը հաշվի առնելու։ոչ թե ուղղակի սեփականություն, այլ սեփական ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ ապրելու երջանկություն..... էս երկիրը իմն ա, լավա, վատա, իմն ա...
ես թռնող չեմ ստեղից, ես հազար անգամ ինձ իմ հողի վրա ավելի լավ կզգամ, քան ուրիշի` մեղրի գետեր ունեցող երկրում
Ապեր, խոսքը «կակ ռազ» չի վերաբերում օրինական ցուցմունք տալուն, որպես օրինակ, երբ որ մի դիպվածի հետ առնչություն ունենաս, որտեղ կա տուժող ու մեղավորը հայտնի չի, իսկ դու որպես վկա ես հանդես գալիս, ու սաղ գիշեր քաղմասում փորձում ես ապացուցել, որ դու անմեղ ես, ու լավագույն դեպքում երիկամների միջին ծանրության այտուցներով հասնես տուն, էդ ժամանակ կզգաս թե ինչ քաղցր բան է հայրենիքը։ Թե՞ մեզ մոտ ժողովրդավարություն է, ու ես մուտիլովկայով եմ զբաղված։պահօօ, էս ազգովի գոռում գոչում ենք, որ ուզում ենք օրինավոր երկիր սարքենք, բայց քաղմասում անօրենների դեմ ցուցմունք տալը մեր հաքով չի..... էտ ով ասեց, որ քաղմասում ցուցմունք տալը ազատությունից զրկվել ա կամ մարդու անքակտելի իրավունքների ու ազատությունների կոպիտ ոտնահարում???? կամ որ ազատության մասին ա խոսքը???
Si vis pacem, para bellum
դե եթե պատասխան ես տալիս, կասես սրան ոնց ես պատասխան տալու??
էտ ով ա ինձ համոզում???
չէ ապեր, լրիվ ուրիշ բան ես ասում..... էտ նույն քո ասած "շարքային" ադրբեջանցին չի ուզում, որ գյավուրները իրա երկրից մի խոշոր մաս պլոկեն ու տանեն` անունը դնելով, որ էտ իրանցն ա: Հիմա դու ու ես, որպես շարքային հայաստանցի, բան չենք ուզում դրանցից???? ինչ կապ ունի ով ա կանգնած երկրի ղեկին??? Լևոնը, Ռոբերտը, Սերժը, թե Ալիևները..... ղարաբաղյան պատերազմը նշվածներից և ոչ մեկի կամակոր ցանկությունը չի եղել..... իսկ են մարդիկ, ովքեր զոհվել են այդ պատերազմում, ՀԱՍՏԱՏ «հանուն հայրենիքի ու սրբազան հողի» են զոհվել, համենայն դեպս մեր կողմից..... ուրիշ տարբերակ կա???
մենք խոսում ենք արտաքին հարաբերություններից, դու բերել ներսի ապօրինություններն ես "մատնանշում".... ղարաբաղցիների` Հայաստան գալը ինչ կապ ունի Արարատի մարզի հանցագործությունների հետ???
իսկ ես քեզ նորից եմ հարցնում, ինչ ա նշանակում միջին վիճակագրական ադրբեջանցի..??
ոչ մեկ չասեց որ նրանք ՄԵՐ ունեցվածքի վրա աչք են տնկել, միջին վիճակագրական ադրբեջանցին չի ուզում որ իր ունեցածը խլեն, իսկ ըստ նրա, Ղարաբաղը իրենն ա և ոչ ուրիշինը... էլ ինչ նապոլեոն ու մակեդոնացի....
լուրջ???? ապեր հարմար ու անհարմար հայրենիք տերմինները առաջին անգամ էի տեսնում
ծննդավայրը ու հայրենիքը նույն բաները չեն, ընգեր ջան... «Հայրենիք» կոչվածը չի կարա զուտ զգացմունքային հազկացություն լինի..... դուրս ա գալիս, հիմա մեր սփյուռքահայերը որ ասում են Հայաստանը համարում են իրենցը, իրենց հայրենիքը, ձև են թափում, էտ ասածը զուտ ինչ-որ հուզական վիճակներ ա????
հայրենիքը մենակ փոր կշտացնելու համար չի, կամ հարմար կամ անհարմար զգալու
նախ մուտիլովկայով չեն զբաղվում, մուտիլովկա անում են, էտ զբաղմունք չի...
քաղմասից ծեծված դուրս գալը հայրենիքի "համի" հետ կապ չունի.... եթե մարդ կոնկրետ փաստով մինչև քաղմաս ընկնելը ք@ք չի կերել, նրան ոչ մեկ էլ չի երիկամազրկի... էտ հեքիաթ ա... իհարկե բացառություններ միշտ էլ լինում են....
Ժողովուրդ ինչքանով է տրամաբանական Ադրբեջանի ժողովրդի անունից պնդումններ անելը?
տարածքներն ամեն դեպքում պետք է վերադարձվեն… դրանք մեր bargaining chip-երն են … և ինչքան ճկուն և խելացի լինեն մեր ղեկավարները (միայն լեգիտիմ) այնքան ավելի շահավետ կլինի ԼՂ դիրքերը… ամեն ինչը պահելը լուծում չի…Այսինքն ամեն դեպքում այդ տարածնքները վերադարձվելու են...Քո նշած տարբերակը շատ հեռու է, իսկ մենք այդքան ժամանակ չունենք: Չկա Ղարաբաղյան հարցի լուծման տարբերակ որտեղ հարակից տարածքները չվերադարձվեն, իսկ ԼՂԻՄ-ը չվերադարձվի Ադրբեջանին գոնե ժամանակավորպես, իսկ հետո թե ինչ կլինի դժվարա ասել, բայց նժարը էլի մեր կողմը չի...
Եթե Սերժը վաղը հրաժարական տա , դրանից հետո 100% արդար ընտրույուններ չեն լինելու...
Ամբողջ պռոբլեմը կայանում է նրանում, որ որպեսզի Հայաստնում լինի ժողովրդավարություն, Ռուսատսանը պետք է դուրս գա Հայաստանից, իսկ որպեսզի դուրս գա պետք է լուծվի Ղարաբաղի հարցը...Էտ ա ժողովրդավարության գինը: Դեռ ոչ մեկ ուրիշ լուծում չի առաջարկել, ով առաջարկեց ինքն էլ հաջորդ օրը կստի Սեռժի տեղը...
Հ.Գ. Ապեր հրեաններին մեր հետ մի համեմատի, իրանք շաատտ բարձր դասարանում են...
Ռուսաստանն իհակե հրեշտակ չի (մեղմ ասած) մեր երկրի ժողովրդավարությունը կախված է մեզանից առաջին հերթին… խոշոր հաշվով Ռուսաստանը թքած ունի թե հայաստանում ժողովրդավարություն է թե չէ… նրանց հետաքրքրում է իրենց շահը տարածաշրջանում ու եթե մենք նրա հետ հաշվի չնստենք Վրաստանի պես պրոբլեմներ ենք ունենալու… ընտրությունների ժամանակ Ռուսաստանի դերը չնչին էր ու այսօրվա վիճակի համար արևմուտքն ավելի շատ մեղք ունի քան Ռուսաստանը… միգուցե արևմուտքը պիտի դուրս գա հայաստանից…մենք ռուսներին շատ ավելի մեծ դեր ենք վերագրում հայաստանի ներքին գործերում քան իրականում նա ունի կամ կուզենար ունենալ… Ռամ ջան եթե կարծում ես ռուսներն են մեղավոր ապա պայքաարը պետք է լրիվ ուրիշ ուղղություն ունենար…
Ճիշտ ես հրեաների հարցով, բարձր դասարանցի են դրա համար էլ պետք է նրանցից սովորել… բա հո ցածր դասարանցիներից չենք սովորելու
Հատուկ Վիշապի ու բոլորի համար...
ԽԱՂԱՂՈՒԹՅԱՆ ՆԵՐՔԻՆ ՀԻՄՔԻ ՓՆՏՐՏՈՒՔՈՎ
1. Պարտադրված խաղաղություն (կամ ի հիշատակ եւ ի հեճուկս Դոլգիխի, Սլյունկովի, Տալիզինի, Պոնոմարեւի եւ այլ պաշտոնատար անձանց)
Արտաքին ուժի կողմից պարտադրված հաշտեցումը հազվադեպ է բերում իրական կայունության հաստատմանը: Կարծես թե դժվար է հիշել որեւէ օրինակ համաշխարհային պատմությունից, որը հաստատի գերտերությունների կողմից մշակված այս կամ այն տեղական pax-ի երկարատեւ արդյունավետությունը: Սովորաբար այդպիսի խաղաղեցմանը հետեւած արտաքին կայունությունը ուղեկցվում է ներքին անտեսանելի լարվածությամբ, որի կուտակված լավան ժայթքում է արտաքին ուժերի հեռանալուց հետո: Համոզվելու համար խորանալու կարիք չկա: Կարելի է հիշել մեր սեփական փորձը Ռուսական Կայսրությունում եւ Սովետական Միությունում: Չէ՞ որ երկուսի հովանու ներքո էլ ապահովված էր թվում եւ ծաղկում էր հայերի եւ կովկասյան թուրքերի հաշտ կյանքը: Մարդիկ երջանիկ էին եւ առեւտուր էին անում միմյանց հետ: Մանավանդ Սովետական Միության փորձը շատ ուսանելի է այս առումով: Այն, ինչին այսօր ձգտում են հասնել միջազգային միջնորդները, մեծ հաջողությամբ իրականացրել էր սովետական իշխանությունը` հայ, ադրբեջանցի, վրացի, աբխազ, օս, չեչեն եւ այլ ժողովուրդների ինտերնացիոնալ եղբայրությունն ու խաղաղ համակեցությունը: Բայց մենք եւ մեր անմիջական նախնիները բազմիցս ականատես են եղել, որ Կայսրության եւ Միության թուլացմանը կամ ժամանակավոր նահանջին զուգահեռ ինչի է վերածվել այդ եղբայրությունը` 1905-07, 1917-21, 1988- 94 թթ.-ին:
Իհարկե, կոնֆլիկտների թեժացմանը հաճախ նպաստել է նույն ինքը թուլացող Կայսրությունը եւ այլ գերտերությունները, սակայն ոչ ոք, ոչ մի արտաքին ուժ չի կարող արհեստականորեն ստեղծել կամ խրախուսել մի բան, որը չունի իր ներքին հիմքերը: Ոչ ոք չի կարող նաեւ ժողովուրդներին ստիպել խաղաղություն պահպանել միմյանց մեջ, եթե իրենք ինքնուրույն չհասունանան այդ վիճակին: Տարածված կարծրատիպ կա, թե ժողովուրդները պատերազմներ չեն ուզում, այլ ստիպված են մասնակցել դրանց վերնախավերի դրդմամբ: Եթե ամեն բան այդքան պարզ լիներ, ապա կոնֆլիկտների հարցն աշխարհում թերեւս վաղուց լուծված լիներ: Եթե ժողովուրդներն ուզում են պատերազմել, նրանք անպայման մի օր կպատերազմեն, եւ հաճախ վերնախավերն են, որ ստիպված են ենթարկվել այդ կիսագիտակցական կանչին, այլ ոչ թե հակառակը (իհարկե, հաճախ, բայց ոչ միշտ): Ես գրեթե համոզված եմ, որ եթե այսօր հաջողվի իրականացնել հայերի եւ երկու տեսակի թուրքերի հերթական պարտադրված հաշտեցումը, ապա դա միայն նոր` ապագա կոնֆլիկտների հող է նախապատրաստելու: Անձի եւ միջանձնային հարաբերությունների մակարդակով, հոգեբանությունը վաղուց է ապացուցել, որ արհեստականորեն վերացված ներանձնային կամ միջանձնային կոնֆլիկտը ոչ թե վերանում է, այլ ուղղակի «քշվում» է դեպի խորք: Դա նշանակում է, որ այն ավելի անվերահսկելի ու վտանգավոր է դառնում: Եվ մի օր ենթագիտակցական դարձած ուժը պայթում է նոր թափով:
Մեր` հայկական եւ կովկասյան վերնախավերը, լինելով իրենց էությամբ գերազանցապես ոչ թե քաղաքական, այլ զուտ վարչական եւ գաղութատիրական, սովոր չեն իրենք քայլերը կառուցել, հիմնվելով սեփական պատմության փորձի վրա: Նրանց «վինդոսներում» չկա այդպիսի ծրագիր: Նրանք սովոր են ներմուծել միայն պատրաստի մոդելներ: Այդ իսկ պատճառով այն, ինչ ակնհայտ է թվում առողջ բանականության համար, նրանց հաճախ անհասանելի է: Չէ՞ որ այն փորձը, որը քիչ առաջ ակնարկեցի, ինչ որ հայտնություն չէ, գաղտնիք չէ, դա նույնիսկ պատմական դասագրքերից չէ վերցված, այլ յուրաքանչյուրիս անձնական փորձն է, գոնե այն մասով, որը վերաբերում է սովետական շրջանին: Բայց փորձի փոխարեն գործում են սխեմաներ. տեսությունը, որը կենդանի, անսքող եւ խնամատար տեսողություն պետք է լինի` վերածվում է մեռյալ դոգմայի:
Որպեսզի ապահովվի տարածաշրջանի ժողովուրդների գոնե մի մասի կայուն եւ երկարատեւ խաղաղությունը, պետք է գտնվի գոյության այդպիսի կերպի ներքին «ալգորիթմը», «կոդը», կամ ինչպես որ դա կոչենք: Տնտեսական հարաբերությունները, առեւտուրը եւ այլն, որքան էլ կարեւոր լինեն, սակայն չեն կարող հանդես գալ որպես այդպիսիք: Առեւտուր կարելի է անել նույնիսկ պատերազմի պայմաններում: Պատմություններ կան այն մասին, որ նույնիսկ հակադիր խրամատներում գտնվող զինվորները կռվի դադարի պահերին կարող են միմյանց հետ փոխանակման կամ առեւտրային գործարքների մեջ մտնել: Անկեղծ ասած, ուղղակի ծիծաղելի է, երբ արհամարհելով ողջ նախկին փորձը, մարդիկ կարող են մտածել, որ փոխադարձ տնտեսական կապերի հաստատումը կարող է ապահովել խաղաղություն: Դա ցույց է տալիս, թե որքան ուժեղ է մարդկանց ուղեղային համակարգիչներում ներդրված գաղափարախոսական սխեմաների գերիշխանությունը կենդանի փորձի նկատմամբ: Կարելի է հիշել 1988-ի Պոլիտբյուրոն, որը սովետական գաղափարախոսությանը համապատասխան փորձում էր Արցախի հարցի լուծումը գտնել սոցիալական ծրագրերի մշակման ոլորտում:
Ժամանակակից արեւմտյան սեմինարային խաղաղարարները եւ նրանց հայաստանյան աշակերտները շատ չեն տարբերվում այդ առումով երջանկահիշատակ Դոլգիխից, Սլյունկովից, Տալիզինից, Պոնոմարեւից եւ այլ «պաշտոնատար անձանցից»: Մարդու վարքի մոտիվացիոն դաշտը հնարավոր չէ սահմանափակել միայն տնտեսական ոլորտով: Ալգորիթմը չեն կարող ապահովել նաեւ գեոպոլիտիկ կամ զուտ ռեալ պոլիտիկ-ի վրա հիմնվող լուծումները, թեեւ հատկապես վերջիններս, հիմնված լինելով պահպանողական գաղափարախոսության վրա, հաճախ ավելի հուսալի են, քան դոգմատիկ իդեալիզմի առաջ քաշած կոնֆլիկտների լուծումները (այսպես, Բիսմարկի օրինակով կարելի է հիշել, որ պահպանողական արտաքին քաղաքականությունը փորձում էր հակառակորդին խաղաղության այնպիսի չափավոր եւ ոչ շատ նվաստացուցիչ պայմաններ թելադրել, որպեսզի վերջինիս մոտ ռեւանշի ցանկությունը չդառնա անխուսափելի: Ի հեճուկս դրա, 20-րդ դարի հեղափոխականությունը առաջ բերեց լիակատար կապիտուլյացիայի պահանջը, որից բխում էր նաեւ մինչեւ վերջին զինվոր եւ վերջին փամփուշտ արյունոտ եւ անիմաստ պայքարի գաղափարը):
Ինչեւէ, խաղաղության, կայունության եւ անկախության ալգորիթմը պետք է փնտրել ներսում, ասել է, թե պատմական, պատմամշակութային եւ քաղաքակրթական ոլորտներում: Մինչ այդ հարցով կոնկրետիկայի անցնելը, ներողություն եմ խնդրում անհամբեր ընթերցողներից, որ այս նյութի շարունակությունում ստիպված եմ լինելու մի քանի խոսք ասելու այն մասին, թե ինչ պետք է իմ կարծիքով հասկանալ պատմություն ասելով: Հասկանում եմ, որ սա հրապարակախոսական նյութին այնքան էլ հարիր թեմա չէ, սակայն որոշեցի դա անել, քանի որ lragir.am-ում հրապարակված նախորդ նյութիս արձագանքներից մեկն եղավ մոտավորապես այն, որ պատմության մեջ խորանալը ավելորդություն է, որ պետք է նայել ներկային, որ բերելով պատմական օրինակներ, հեղինակն ու իր ընթերցողները հերթական անգամ դառնում են պատմության գերի եւ այլն: Քանի որ ենթադրում եմ, որ պատմության իմ ընկալումը բավականին տարբերվում է հիշյալ արձագանքի հեղինակի ընկալումից, փորձեմ երկու խոսքով պատասխանել` խոստանալով հնարավորինս կարճ լինել: Միաժամանակ այս ստիպված պատասխանը, հուսով եմ, թույլ կտա տվյալ նյութի երկու հատվածներն ավելի ամուր տրամաբանական կապով կապել իրար հետ:
ՀՐԱՆՏ ՏԷՐ-ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
բավականին Ռամ ջան… ես էլ շատ ադրբեջանցիներ եմ ճանաչել
Դավ ջան, եթե հարմարավետությունը, փորի կուշտությունը, քաղմասում անօրինական ծեծ ուտելը, ընտրության իրավունքը ձեռքից խլելը, անմեղ զոհերը հայրենիքի կարևորագույն մասը չի, բա էլ ի՞նչն է … Դավ ջան, հայրենիքը հենց էս բաների համար է … իսկ եթե սրանք չեն ապա, կներես, բայց հայրենիքը զուտ զգացական հասկացություն է…
իսկ ծննդավայրի հասկացությունը մի թերագնահատի… այսօր դրա ուժն է որ լիբանանահային Լիբանանում է պահում, պոլսահային Ստանբուլում, իրանահային Իրանում ու բաղդադահային Բաղդադում… մինչդեռ Հայրենիքի սերը դեռ ոչ մի հայի Հայաստան չի բերել, բացառությամբ մի քանի նվիրյալների ու մի խումբ շահամոլների որոնք այսօր իշխանությունների հետ միասին ձեր կաշվից են քերում իրենց եկամուտները… էլ չեմ ասում այն մեծ արտահոսքը որ այսօր հայաստանը կանգնացրել է դեմոգրաֆիական կատաստրոֆայի առաջ ու դրա պատճառն առաջին պարբերության մեջ նշածներն են…
Բիձա (24.12.2009)
Դավ ջան, կարող է ուզում ես ասել որ մարտի 1-ին ու դրանից հետո ժողովուրդը այնպիսի մի ք@ք էր, որ ստիպված տաս հոգու գնդակահարեցին ու ահագին մարդու վիրավորեցին ու կանանց ու աղջիկներին ծեծեցին… թե՞ սա այն բացառությունն է որի մասին նշել ես… քո ասելով դուրս է գալիս որ բացառությունը Հայաստանում օրինաչափությունն է, իսկ օրինաչափությունը՝ բացառություն…
Չէ Ղարաբաղը զուտ հայկական հող ա: Մուշն ու Վանն էլ: Բայց Մուշում ու Վանում հիմա քրդեր են ապրում: Ղարաբաղում էլ հայեր էին ապրում: Հիմա բացի Մուշից ու Վանից դատարկվում ա համ Ղարաբաղը համ էլ Հայաստանի Հանրապետությունը: Ու ոնց որ, ոչ էն ա ադրբեջանցիների լծի տակ, ոչ էլ մյուսը:
Իմ ասածը հետևյալն ա - պետք ա հող ունենալ, որ վրեն պետություն ստեղծեն մոդելը, կիսատ մոդել ա: Քսան տարի ա հողն ունենք, բայց պետություն չենք կարում ստեղծենք, մի բան էլ քանդ ու քարափ ենք անում: Ուրիշ մեկը կարող ա եզրակացնի, որ մենք ուրիշի հողի վրա ավելի լավ քաղաքացի ենք, քան մեր հողի վրա:
Ընկեր, փաստ նաև, որ ոնց որ մենք էլ ենք Ղարաբաղն ուզում առանց բնակչության: Երևի բանջար ենք ցանելու տեղը: Փաստ ա նաև, որ ոնց որ Հայաստանն էլ ենք ուզում առանց բնակչության - տակը բան չենք մնացել, ու վիզ դրած մնացողների մայրիգն ենք լացանում, որ վերջնականապես Իգդիր լինեն գնան: Ղարաբաղի համար կռված զինվոր ենք ման գալիս, հատուկ ասկոլկեքը մարմնի մեջ, որ Գալուստի բերանով դավադիր հայտարարենք ու ուրախանանք:
Մեկ մեկ ինձ թվում ա, որ Հայաստանը Ղարաբաղի հետ պետք ա ծերից ծեր դատարկել, տալ ՄԱԿ-ին կառավարման, որպես թանգարան: Մենք էլ դեսից դենից կգանք մի երկու եկեղեցու կնայենք (ժամանակից կախված), Արարատով հզմայլվենք, կոնյակ կխմենք, ու կգնանք մեր գործերով, խոսքի Լոս:
Կարաս ասես, էս մեր ստեղծած պետությունը մեր ինչիներին ա պետք? Էս քննարկումը մոտս էն տպավորությունն ա ստեղծում, որ մենք պետություն ենք ստեղծել ոչ թե հանուն հայի, հանուն Հայաստանի քաղաքացու, այլ թուրքերի ինադու:
davidus (24.12.2009), Elmo (24.12.2009), Mephistopheles (24.12.2009), Բիձա (24.12.2009), Գաղթական (28.12.2009)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Էջանիշներ