Ծեծը՝ դաստիարակության միջոց

[Rammstein]

Գիտես հիմա չես կարող ասել թե որնա չափն անցնել` մարդասպանությունը թե ծեծը: Մարդասպանությունը մեր ժամանակներում դարձելա սոորական բան, որ մի ակնթարթում խլել մարդկային կյանքը: Իսկ ինչ վերաբերվումա ծեծին դեմ եմ, քանի որ կարող ես ասել, հասկացնել բառեռով այլ ոչ թե ծեծով ու ծեծի մեջ չափ չկա: Էն մարդը ով ձեռքա բարձրացնում երեխայի վրա նա ամեն ինչի ընդունակա:

Դե ես Արիացիի հետ համաձայն եմ էն առումով, որ մարդասպանությունը չափն անցենել է նշանակում, ու այդտեղ էլ ես քննարկելու բան չեմ տեսնում: Ես ուղղակի ուզում էի իմանալ, թե ինչո՞ւ է ծեծը հնարավոր համարել չափի մեջ:

Տարբեր մարդկանց չափորոշիչները տարբեր են, ծնող կա` ամենաթույլ հարվածն էլ չափից դուրս ա համարում, ծնող էլ կա` էրեխու գլխին շիշ ա ջարդում (տենց մարդ գիտեմ), բայց համարում ա, որ դա չափի մեջ ա:

[Լուսաբեր]

Տարբեր մարդկանց չափորոշիչները տարբեր են, ծնող կա` ամենաթույլ հարվածն էլ չափից դուրս ա համարում, ծնող էլ կա` էրեխու գլխին շիշ ա ջարդում (տենց մարդ գիտեմ), բայց համարում ա, որ դա չափի մեջ ա:

Ընդհանուր ընդունված նորմերով կարելիա հաշվել չափի մեջը օրինակ թաթիկին խփել, երբ ձեռքը տանում է դեպի միացրած կիպիԾիլնիկով ջուրը օրինակս մի քիչ չի համապատսխանում ժամանակակից աշխարհին, բայց ես դա հիշեցի, որովհետև եղբայրս հիմա կենդանի չեր լինի, եթե հորաքրոջս տղան 5 մետր չթռչեր ու չհասցներ ձեռին,որ չանի, հազար անգամ ասելուց ու բացատրելուց հետո .... օրինակներ շատ կան, որոնց նայելով զգում ես, որ լրիվ բացակայության դեպքում չի լինի ապրել:

Ոչ էլ լրիվ իդելականացնելա պետք ու չծեծելը որպես մարդասիրական դրսևորում ներկայացնել
Բոլորս էլ ինչ-որ չափով ծեծվել ենք, դրանից ոչ մեկիս մոտ շեղումներ չեն առաջացել, որովհետև հենց այդ չափի մեջնա եղել: Երեխային պետքա դաստիարակել ինչ-որ տեղ խփելով մինչև այն տարիքը, որ արդեն գիտակցական կյանքնա սկսվում ու կարողա իրա մոտ հետևանքներ մնան հիշողության միջոցով:
Այսպիսինն են իմ պատկերացումները

[Rammstein]

Ընդհանուր ընդունված նորմերով կարելիա հաշվել չափի մեջը օրինակ թաթիկին խպել, երբ ձեռքը տանում է դեպի միացրած կիպիԾիլնիկով ջուրը օրինակս մի քիչ չի համապատսխանում ժամանակակից աշխարհին, բայց ես դա հիշեցի, որովհետև եղբայրս հիմա կենդանի չեր լինի, եթե հորաքրոջս տղան 5 մետր չթռչեր ու չհասցներ ձեռին,որ չանի, հազար անգամ ասելուց ու բացատրելուց հետո .... օրինակներ շատ կան, որոնց նայելով զգում ես, որ լրիվ բացակայության դեպքում չի լինի ապրել:

Իհարկե, եթե տեսնում ես, որ երեխան ձեռքը տանում է դեպի հոսանքը, ապա պետք է դա ամեն գնով կանխարգելել, ուզում ա դա լինի խփելով, ուզում ա լինի ոտին կրակելով, բայց մի՞թե կարծում ես, որ դրանով երեխան կհասկանա, որ այնտեղ հոսանք է, ու չի կարելի, մի՞թե դա դաստիարակություն է: Ես կարծում եմ` ոչ, դա ընդամենը դժբախտ պատահարի կանխարգելում է, որը գուցե եւ երեխայի վրա ոչ մի ազդեցություն չի ունենա:

[Լուսաբեր]

Rammstein ջան, ծնողի ամեն հայացքը, շարժումն էլ դաստիարակումա երեխային.
Երեխային բան բացատրելը շատ հաճախ անիմաստ գործա, քանի որ երկու տարեկան ուղեղը շատ փոքրա ինչ-որ բաներ ընկալելու համար, ասենք հենց այդ նույն հոսանքը իրենից ինչա ներկայացնում. Իսկ երբ մի հատ խփում ես ֆիզիկական ցավը հասկացնումա, որ դա չի կարելի անել: Ու հաստատ մի 5 տարի հետո այդ ծեծը հետք չի թողնի իրա հոգեբանության վրա:

Իսկ եթե ընդհանուր նայենք դաստիարակությունը մարդուն ինչ-որ պատահարների կանխարգելման համար է:

[Արիացի]

Գիտես հիմա չես կարող ասել թե որնա չափն անցնել` մարդասպանությունը թե ծեծը: Մարդասպանությունը մեր ժամանակներում դարձելա սոորական բան, որ մի ակնթարթում խլել մարդկային կյանքը: Իսկ ինչ վերաբերվումա ծեծին դեմ եմ, քանի որ կարող ես ասել, հասկացնել բառեռով այլ ոչ թե ծեծով ու ծեծի մեջ չափ չկա: Էն մարդը ով ձեռքա բարձրացնում երեխայի վրա նա ամեն ինչի ընդունակա:

Փաստորեն, ոնց հասկացա, դու մարդասպանությանը դեմ չես, քանի որ դա դառել ա սովորական երևույթ իսկ ծեծին դեմ ես: Իսկ եթե էնքան ծեծես որ մեռնի, դրան դեմ ե՞ս, թե՞ կողմ

[E-la Via]

Չէ մի չէ, հլա մի հատ էլ պետք ա հետ դառնայինք ու խփեինք ծնողին, այդ ինչպես կարելի է ձեռք բարձրացնել սեփական երեխայի վրա ուրեմն լավ չեն դաստիարակել հարգանքը ծնողի նկատմամբ, որ մտքովդ պետքա տենց բաներ անցնի, սա իմ կարծիքնա. Ծնողը քեզ արարողնա, Մայրդ հենց այն որ քեզ 9 ամիս սրտի տակա պահել հազար ու մի դժվարություն կրելով այդ ընթացքում, հետո էլ լույս աշխարհ բերել, հերիքա, որ գիտակցես՝ իրավունքը ունի, որ վրեդ գոռա էլ, խփի էլ... ինքը հաստատ քեզ վատ բան չի անի, հենց նրա համար, որ ծնողա.
Իսկ այն երկրներում, որոնք մեր աչքին զարգացել են այն աստիճան, որ ծնողին զրկում են իր երեխայից հենց նրա համար որ բարձր տոնովա խոսել իր երեխայի հետ /:քմծիծաղ/ ուղղակի իմ համար աբսուրդա.
Լավ, ասում եք էլի, 2-3 տարեկան երեխաին դե գնա ու բացատրի որ չի կարելի մատիկը մտցնել վարթակի մեջ... ո՞նց բացատրես որ հոսանքը ինչա. մի հատ չխփեցիր ձեռին էլի կանի. Մի քանի տարի առաջ նման ցավալի դեպ ք եմ հիշում, երբ 4 տարեկան երեխան զոհ գնաց հենց վարթակի հետ խաղալուն. Ի դեպ այդ երեխային ոչ մի անգամ ոչինչ չեն արգելել գոնե ձեռքին խփելով, ամեն բան բացատրվել էր.
Ակումբցի էլ մարդ գիտեմ, որ կտրականապես դեմ էր խոսում ծեծելուն, մինչև չհայտնվեցին պստիկները ու ոչինչ չկարողանալով անել, պարզապես իրեն անզոր էր զգում այդ փոքր արարածներին բան բացատրելով, հուսահատ ասում էր որ մի լավ կծեծեր, բայց այ ծնողները թույլ չեն տալիս:

Ես ոչ կողմ եմ,բայց ոչ էլ դեմ եմ: Որովհետև մարդ չի իմանա ոնց կվարվի. Եթե անգամ դա լինումա մեր անհամբերության հետևանքով առաջացած վարք: Այսինքն մտածում ենք մի բան , բայց անում ենք ուրիշ բան./ չենք ուզում ծեծել, բայց չենք էլ կարողանում չծեծել...

Հ.գ բան չմնաց, մի քանի տարի հետո սեփական փորձիս մասին կտեղեկացնեմ

Նախ ես չասացի, որ հարկավոր է ծնողին պատասխանել, ինչը երբեք մտքովս չի էլ անցել: Ծնողի հանդեպ հարգանքն էլ չեն դաստիարակում: Դա երեխան ծնողի հանդեպ կզգա միայն հարգանքի արժանի լինելու դեպքում: Եթե ծնողը երեխա է լույս աշխարհ բերում, դա չի նշանակում, որ իրավունք ունի նրա հետ վարվել այնպես ինչպես ինքն է ցանկանում, միայն այն պատճառով, որ երեխան դեռ փոքր է և չի կարող պաշտպանվել:
Ծնողը ամեն ինչից բացի ինքն էլ պետք է հարգի երեխային:
Ես հասկանում եմ, որ երբեմն դժվար է երեխայի բան հասկացնել: Բայց ծեծից բացի կան նաև այլ միջոցներ: Իսկ երբ ձեր ասած երկու-երեք տարեկային հարվածում եք, երեխան այդ ժամանակ չի էլ մտածում, որ հարվածողը իր ծնողն է, որ հարկավոր է նրան հարգել: Նա միայն ցավ է զգում: Ես էլ գիտեմ այնպիսի երեխաների, որոնց կյանքը խեղաթյուրվել է ծնողի դաժան վերաբերմունքից: Եվ չասեք թե Դուք նկատի ունեք թեթև հարվածները, ՈՐովհետև ամեն ինչ փոքր քայլերից է սկսվում:

[VisTolog]

Իհարկե, եթե տեսնում ես, որ երեխան ձեռքը տանում է դեպի հոսանքը, ապա պետք է դա ամեն գնով կանխարգելել, ուզում ա դա լինի խփելով, ուզում ա լինի ոտին կրակելով, բայց մի՞թե կարծում ես, որ դրանով երեխան կհասկանա, որ այնտեղ հոսանք է, ու չի կարելի, մի՞թե դա դաստիարակություն է: Ես կարծում եմ` ոչ, դա ընդամենը դժբախտ պատահարի կանխարգելում է, որը գուցե եւ երեխայի վրա ոչ մի ազդեցություն չի ունենա:

Պետքա մի անգամ թողնես հոսանքահարվի, որ մյուս անգամ էլ չանի

[Rammstein]

Երեխային բան բացատրելը շատ հաճախ անիմաստ գործա, քանի որ երկու տարեկան ուղեղը շատ փոքրա ինչ-որ բաներ ընկալելու համար, ասենք հենց այդ նույն հոսանքը իրենից ինչա ներկայացնում. Իսկ երբ մի հատ խփում ես ֆիզիկական ցավը հասկացնումա, որ դա չի կարելի անել:

Մարդկանց 90%-ը երեխաների հասկանալու ունակությունները թերագնահատում են: 2 տարեկան երեխան շատ ավելի կարող է հասկանալ, քան շատերը պատկերացնում են:

Ինչեւէ, անդրադառնամ բուն հարցին. Ո՞րտեղից այդպիսի վստահություն, որ ֆիզիկական ցավը երեխային կհասկացնի, հենց այն, ինչի համար այդ ցավը նրան պատճառվում է: Երբեմն նույնիսկ կարող է հակառակ ռեակցիա առաջացնել` երեխան տեսնի, որ մարդ չկա, ու «ուտի արգելված պտուղը»:

Նաեւ ասեմ, որ տան մեջ չպետք է լինի այնպիսի բան, որը երեխայի կյանքին կարող է սպառնալ: Բոլոր վարդակները պետք է փակել, որ երեխան մատը չմտցնի, այլ ոչ թե խփել ու ասել, որ չի կարելի: Եթե երեխան բառերով չի հասկանում, ապա չի բացառվում, որ խփելու իմաստն էլ չընկալի:

Իսկ եթե տան մեջ կա բան, որը երեխային կարող է վնասել, բայց նրա կյանքին վտանգ չի սպառնա, օրինակ` տաք արդուկ, ապա արժե թողնել, որ մեկ անգամ երեխան մատը վառի, որ հետո էլ չդիպչի: Սա ոչ թե դաժանություն է, այլ կենցաղի ճանաչման գործընթացի մի մասը:

Պետքա մի անգամ թողնես հոսանքահարվի, որ մյուս անգամ էլ չանի

Եթե լինեինք Ամերիկայում, ու լարումը լիներ 110 Վ, ապա գուցե կարելի էր, բայց 220 Վ-ի դեպքում մի քիչ ռիսկային ա: Ամեն դեպքում եթե երկու ձեռքով չկպնի, այլ մի ձեռքով կպնի ֆազին ու զրոյին, ապա դժվար թե կյանքին վտանգ սպառնա: Երկու ձեռքի, կամ ձեռքի ու ոտքի միջեւ հոսանքը շատ ավելի վտանգավոր ա, որովհետեւ կարող ա սրտամկանի վրա ազդի:

[VisTolog]

Մարդկանց 90%-ը երեխաների հասկանալու ունակությունները թերագնահատում են: 2 տարեկան երեխան շատ ավելի կարող է հասկանալ, քան շատերը պատկերացնում են:

Ինչեւէ, անդրադառնամ բուն հարցին. Ո՞րտեղից այդպիսի վստահություն, որ ֆիզիկական ցավը երեխային կհասկացնի, հենց այն, ինչի համար այդ ցավը նրան պատճառվում է: Երբեմն նույնիսկ կարող է հակառակ ռեակցիա առաջացնել` երեխան տեսնի, որ մարդ չկա, ու «ուտի արգելված պտուղը»:

Նաեւ ասեմ, որ տան մեջ չպետք է լինի այնպիսի բան, որը երեխայի կյանքին կարող է սպառնալ: Բոլոր վարդակները պետք է փակել, որ երեխան մատը չմտցնի, այլ ոչ թե խփել ու ասել, որ չի կարելի: Եթե երեխան բառերով չի հասկանում, ապա չի բացառվում, որ խփելու իմաստն էլ չընկալի:

Իսկ եթե տան մեջ կա բան, որը երեխային կարող է վնասել, բայց նրա կյանքին վտանգ չի սպառնա, օրինակ` տաք արդուկ, ապա արժե թողնել, որ մեկ անգամ երեխան մատը վառի, որ հետո էլ չդիպչի: Սա ոչ թե դաժանություն է, այլ կենցաղի ճանաչման գործընթացի մի մասը:



Եթե լինեինք Ամերիկայում, ու լարումը լիներ 110 Վ, ապա գուցե կարելի էր, բայց 220 Վ-ի դեպքում մի քիչ ռիսկային ա: Ամեն դեպքում եթե երկու ձեռքով չկպնի, այլ մի ձեռքով կպնի ֆազին ու զրոյին, ապա դժվար թե կյանքին վտանգ սպառնա: Երկու ձեռքի, կամ ձեռքի ու ոտքի միջեւ հոսանքը շատ ավելի վտանգավոր ա, որովհետեւ կարող ա սրտամկանի վրա ազդի:

Ես 2-3 անգամ հոսանքահարվել եմ, ու ինչպես տենսում եք, ես այստեղ եմ և գրում եմ
ՈՒ էդ 2-3 անգամն ինձ հերիք էր, որ հեռու մնայի ցանկացած բանից, որն ինձ հոսանք է հիշեցրել:

[Լուսաբեր]

Նախ ես չասացի, որ հարկավոր է ծնողին պատասխանել, ինչը երբեք մտքովս չի էլ անցել:

իսկ ես ընդհանուր էի ասում, խոսքս կոնկրետ ոչ մեկին չեր վերաբերվում

Ծնողի հանդեպ հարգանքն էլ չեն դաստիարակում: Դա երեխան ծնողի հանդեպ կզգա միայն հարգանքի արժանի լինելու դեպքում:

Այ հենց սխալդ էստեղից է գալիս, որ մտածում ես, որ ծնողդ բացի քեզ ծնելուց ու մեծացնելուց պետքա մի հատ էլ ուրիշ ջանք թափի որ քո աչքին լավը երևա ու հարգես իրեն Ծնողին հարգում են հենց միայն նրա համար, որ ծնող է, դա չեն քննարկում, պարզապես ընդունում են:

Եթե ծնողը երեխա է լույս աշխարհ բերում, դա չի նշանակում, որ իրավունք ունի նրա հետ վարվել այնպես ինչպես ինքն է ցանկանում, միայն այն պատճառով, որ երեխան դեռ փոքր է և չի կարող պաշտպանվել:

Ծեծելը ու «վարվելը ինչպես ինքնա ցանկանում» դա նույն բանը չի: Որովհետև ծեծը ինչ-որ առումով դաստիարակչական նպատակովա կատարվում:

Ծնողը ամեն ինչից բացի ինքն էլ պետք է հարգի երեխային:

Ծնողը քանի որ անշահախնդիր սիրումա իր երեխային, հետևաբար հարգումա, դա քննարկման նյութ չի

Ես հասկանում եմ, որ երբեմն դժվար է երեխայի բան հասկացնել: Բայց ծեծից բացի կան նաև այլ միջոցներ: Իսկ երբ ձեր ասած երկու-երեք տարեկային հարվածում եք, երեխան այդ ժամանակ չի էլ մտածում, որ հարվածողը իր ծնողն է, որ հարկավոր է նրան հարգել: Նա միայն ցավ է զգում:

Այդ պահին, նա ճիշտ ես, ոչ մի բան չի մտածում, այլ զգում է ցավ: Իսկ խփում ես հենց նրա համար, որ ցավ զգալով հասկանա որ տվյալ բանը չի կարելի:

Ես էլ գիտեմ այնպիսի երեխաների, որոնց կյանքը խեղաթյուրվել է ծնողի դաժան վերաբերմունքից: Եվ չասեք թե Դուք նկատի ունեք թեթև հարվածները, ՈՐովհետև ամեն ինչ փոքր քայլերից է սկսվում:

Ծեծը թաթիկին կամ տուտուզիկին խփելով չի դառնում դաժան վերաբերմունք:

Ուղղակի նենց եք գրում, ոնց-որ մենք էլ այլ մոլորակից ենք եկել ու մեզ էլ չեն ծեծել, այդ խեղաթյուրված կյանքի պատճառները մի հատ կարելիա ուրիշ տեղեր փնտրել... Մոռանում եք, որ ընդամենը մի երկու սերունդ առաջ մարդիկ այդ հոգեբանական ձևական տերմիների մասին ոչինչ չգիտեին ու բոլորն էլ մեծանում էին ծեծ ուտելով, բայց դրանից ոչ մեկի կյանքը չէր խեղաթյուրվում:
Իսկ հիմա այդ նույն երեխաները, որոնց չեն ասում «չի կարելի» կամ չեն հարվածում իրենց ընկերներին օրը ցերեկով սպանում են, ես էլ քեզ խեղաթյուրված սերնդի ապացույց:

Պետքա մի անգամ թողնես հոսանքահարվի, որ մյուս անգամ էլ չանի

Վիստ, պատկերացրու պապաս հենց տենց էլ եղբորս հետ վարվելա եղբայրս շատ աշխույժ չարաճճի երեխա էր, ոչ մեկին ու ոչ մի բան չեր լսում, ուզում ես թե հազար բացատրի, տան լրիվ վարթակները հատուկ տենց բաներ կան փակել էին մերոնք էլի հանում էր ու մատիկները մեջը մտցնում: Դե քանի որ պապաս էլ էտ ոլորտի մասնագետա գիտի հոսանքահարելու չափը երեխաների ինչքաննա թույլատրվում, դոզան էլի բռնեց տոկի տվեց, զգոնացավ ապերիկս ու էտ էր վերջին դեպքն էր, դրանից հետո մատերը ոչ մի անցք չեր խոթում ... Ինքն էլ չի հիշում դրա մասին, մենակ գիտի որ տենց բանա եղել իրա հետ մեծերի պատմելով..

[Anulik.Sh]

[QUOTE=Արիացի;1874085]Փաստորեն, ոնց հասկացա, դու մարդասպանությանը դեմ չես, քանի որ դա դառել ա սովորական երևույթ իսկ ծեծին դեմ ես: Իսկ եթե էնքան ծեծես որ մեռնի, դրան դեմ ե՞ս, թե՞ կողմ[/ՔՈւՈՏԵ]

Չե 2-ն ել դեմ եմ, ուղակի ուզում էյ ասեյ որ դաժանությունը արդեն դարձելա սովորական բան, բայց էս ամենը իմ համար խորթա ես չեմ մտածում որ երխային ծեծես նա նույն սխալները էլ չի անի: Իսկ այն փաստը որ ենքան ծեծես որ մեռնի դա բառից բուն իմաստով սադիստությունա:

[Yevuk]

Իսկ ինձ փոքր ժամանակ հերիք էր ասել. «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի (կներեք, հայերեն համարժեքը չգիտեմ) մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», որ ես էլ կյանքում այդ բանը չանեի:

[Լուսաբեր]

Իսկ ինձ փոքր ժամանակ հերիք էր ասել. «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի (կներեք, հայերեն համարժեքը չգիտեմ) մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», որ ես էլ կյանքում այդ բանը չանեի:

ահա, Եվա ջան, խելացի երեխեքը ուրիշ են, այդ տեսակ երեխաներին մեկ անգամ ասելն էլ հերիքա, ես էլ եմ այդպիսին եղել
Բայց դե ինձնից փոքրիկ եղբայս լրիվ հակապատկերնա եղել, ամենատարբեր միջոցներին են դիմել, որ հիմա դառելա այն ինչ կա: ու պատկերացրեք արդյունքը սպասվածից լավա

[VisTolog]

Իմ համար շատ կոպիտա, ասել «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», ու հետագայում երևի էտ մեռնելու վախից կարողա երեխեն չնշի, որտև պապան քնած կլինի ու հանկարծ կարթնանա:

[Yevuk]

Իմ համար շատ կոպիտա, ասել «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», ու հետագայում երևի էտ մեռնելու վախից կարողա երեխեն չնշի, որտև պապան քնած կլինի ու հանկարծ կարթնանա:

Լավ, մի քիչ չափազանցրիր… Ուղղակի կարծում եմ բառերը ավելի ազդեցիկ կարող են լինել , քան ծեծը Չէ՞ որ մենք մարդիք ենք, մենք լեզու ունենք՝ ի տարբերություն կենդանիների