Ծեծը՝ դաստիարակության միջոց

[Rammstein]

Ընդհանուր ընդունված նորմերով կարելիա հաշվել չափի մեջը օրինակ թաթիկին խպել, երբ ձեռքը տանում է դեպի միացրած կիպիԾիլնիկով ջուրը օրինակս մի քիչ չի համապատսխանում ժամանակակից աշխարհին, բայց ես դա հիշեցի, որովհետև եղբայրս հիմա կենդանի չեր լինի, եթե հորաքրոջս տղան 5 մետր չթռչեր ու չհասցներ ձեռին,որ չանի, հազար անգամ ասելուց ու բացատրելուց հետո .... օրինակներ շատ կան, որոնց նայելով զգում ես, որ լրիվ բացակայության դեպքում չի լինի ապրել:

Իհարկե, եթե տեսնում ես, որ երեխան ձեռքը տանում է դեպի հոսանքը, ապա պետք է դա ամեն գնով կանխարգելել, ուզում ա դա լինի խփելով, ուզում ա լինի ոտին կրակելով, բայց մի՞թե կարծում ես, որ դրանով երեխան կհասկանա, որ այնտեղ հոսանք է, ու չի կարելի, մի՞թե դա դաստիարակություն է: Ես կարծում եմ` ոչ, դա ընդամենը դժբախտ պատահարի կանխարգելում է, որը գուցե եւ երեխայի վրա ոչ մի ազդեցություն չի ունենա:

[Լուսաբեր]

Rammstein ջան, ծնողի ամեն հայացքը, շարժումն էլ դաստիարակումա երեխային.
Երեխային բան բացատրելը շատ հաճախ անիմաստ գործա, քանի որ երկու տարեկան ուղեղը շատ փոքրա ինչ-որ բաներ ընկալելու համար, ասենք հենց այդ նույն հոսանքը իրենից ինչա ներկայացնում. Իսկ երբ մի հատ խփում ես ֆիզիկական ցավը հասկացնումա, որ դա չի կարելի անել: Ու հաստատ մի 5 տարի հետո այդ ծեծը հետք չի թողնի իրա հոգեբանության վրա:

Իսկ եթե ընդհանուր նայենք դաստիարակությունը մարդուն ինչ-որ պատահարների կանխարգելման համար է:

[Rammstein]

Երեխային բան բացատրելը շատ հաճախ անիմաստ գործա, քանի որ երկու տարեկան ուղեղը շատ փոքրա ինչ-որ բաներ ընկալելու համար, ասենք հենց այդ նույն հոսանքը իրենից ինչա ներկայացնում. Իսկ երբ մի հատ խփում ես ֆիզիկական ցավը հասկացնումա, որ դա չի կարելի անել:

Մարդկանց 90%-ը երեխաների հասկանալու ունակությունները թերագնահատում են: 2 տարեկան երեխան շատ ավելի կարող է հասկանալ, քան շատերը պատկերացնում են:

Ինչեւէ, անդրադառնամ բուն հարցին. Ո՞րտեղից այդպիսի վստահություն, որ ֆիզիկական ցավը երեխային կհասկացնի, հենց այն, ինչի համար այդ ցավը նրան պատճառվում է: Երբեմն նույնիսկ կարող է հակառակ ռեակցիա առաջացնել` երեխան տեսնի, որ մարդ չկա, ու «ուտի արգելված պտուղը»:

Նաեւ ասեմ, որ տան մեջ չպետք է լինի այնպիսի բան, որը երեխայի կյանքին կարող է սպառնալ: Բոլոր վարդակները պետք է փակել, որ երեխան մատը չմտցնի, այլ ոչ թե խփել ու ասել, որ չի կարելի: Եթե երեխան բառերով չի հասկանում, ապա չի բացառվում, որ խփելու իմաստն էլ չընկալի:

Իսկ եթե տան մեջ կա բան, որը երեխային կարող է վնասել, բայց նրա կյանքին վտանգ չի սպառնա, օրինակ` տաք արդուկ, ապա արժե թողնել, որ մեկ անգամ երեխան մատը վառի, որ հետո էլ չդիպչի: Սա ոչ թե դաժանություն է, այլ կենցաղի ճանաչման գործընթացի մի մասը:

Պետքա մի անգամ թողնես հոսանքահարվի, որ մյուս անգամ էլ չանի

Եթե լինեինք Ամերիկայում, ու լարումը լիներ 110 Վ, ապա գուցե կարելի էր, բայց 220 Վ-ի դեպքում մի քիչ ռիսկային ա: Ամեն դեպքում եթե երկու ձեռքով չկպնի, այլ մի ձեռքով կպնի ֆազին ու զրոյին, ապա դժվար թե կյանքին վտանգ սպառնա: Երկու ձեռքի, կամ ձեռքի ու ոտքի միջեւ հոսանքը շատ ավելի վտանգավոր ա, որովհետեւ կարող ա սրտամկանի վրա ազդի:

[VisTolog]

Մարդկանց 90%-ը երեխաների հասկանալու ունակությունները թերագնահատում են: 2 տարեկան երեխան շատ ավելի կարող է հասկանալ, քան շատերը պատկերացնում են:

Ինչեւէ, անդրադառնամ բուն հարցին. Ո՞րտեղից այդպիսի վստահություն, որ ֆիզիկական ցավը երեխային կհասկացնի, հենց այն, ինչի համար այդ ցավը նրան պատճառվում է: Երբեմն նույնիսկ կարող է հակառակ ռեակցիա առաջացնել` երեխան տեսնի, որ մարդ չկա, ու «ուտի արգելված պտուղը»:

Նաեւ ասեմ, որ տան մեջ չպետք է լինի այնպիսի բան, որը երեխայի կյանքին կարող է սպառնալ: Բոլոր վարդակները պետք է փակել, որ երեխան մատը չմտցնի, այլ ոչ թե խփել ու ասել, որ չի կարելի: Եթե երեխան բառերով չի հասկանում, ապա չի բացառվում, որ խփելու իմաստն էլ չընկալի:

Իսկ եթե տան մեջ կա բան, որը երեխային կարող է վնասել, բայց նրա կյանքին վտանգ չի սպառնա, օրինակ` տաք արդուկ, ապա արժե թողնել, որ մեկ անգամ երեխան մատը վառի, որ հետո էլ չդիպչի: Սա ոչ թե դաժանություն է, այլ կենցաղի ճանաչման գործընթացի մի մասը:



Եթե լինեինք Ամերիկայում, ու լարումը լիներ 110 Վ, ապա գուցե կարելի էր, բայց 220 Վ-ի դեպքում մի քիչ ռիսկային ա: Ամեն դեպքում եթե երկու ձեռքով չկպնի, այլ մի ձեռքով կպնի ֆազին ու զրոյին, ապա դժվար թե կյանքին վտանգ սպառնա: Երկու ձեռքի, կամ ձեռքի ու ոտքի միջեւ հոսանքը շատ ավելի վտանգավոր ա, որովհետեւ կարող ա սրտամկանի վրա ազդի:

Ես 2-3 անգամ հոսանքահարվել եմ, ու ինչպես տենսում եք, ես այստեղ եմ և գրում եմ
ՈՒ էդ 2-3 անգամն ինձ հերիք էր, որ հեռու մնայի ցանկացած բանից, որն ինձ հոսանք է հիշեցրել:

[Yevuk]

Իսկ ինձ փոքր ժամանակ հերիք էր ասել. «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի (կներեք, հայերեն համարժեքը չգիտեմ) մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», որ ես էլ կյանքում այդ բանը չանեի:

[Լուսաբեր]

Իսկ ինձ փոքր ժամանակ հերիք էր ասել. «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի (կներեք, հայերեն համարժեքը չգիտեմ) մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», որ ես էլ կյանքում այդ բանը չանեի:

ահա, Եվա ջան, խելացի երեխեքը ուրիշ են, այդ տեսակ երեխաներին մեկ անգամ ասելն էլ հերիքա, ես էլ եմ այդպիսին եղել
Բայց դե ինձնից փոքրիկ եղբայս լրիվ հակապատկերնա եղել, ամենատարբեր միջոցներին են դիմել, որ հիմա դառելա այն ինչ կա: ու պատկերացրեք արդյունքը սպասվածից լավա

[Լուսաբեր]

Լավ երեխեք ջան, մեկա ամենքս մեր ուզած ձևով ենք դաստիարակելու մեր երեխեքին: Ստեղ ամենքս մեր կարծիքին կմնանք և միայն այդ էակներին ունենալուց հետո կզգանք ոնց պետքա վարվել: Մարդ կա գոչումա բարձր, որ դեմա, բայց վերջում ինքնա հենց ծեծում, տփում երեխուն, մարդ էլ կա կողմա տփոցներին, բայց կյանքում ձեռ չի բարձրացնի: մի ուրիշ ձև էլ կա, էտ ես եմ, ոչ կողմ եմ, ոչ էլ դեմ, ես ամեն բան թողնում եմ կյանքին ու տվյալ պարագային... տեսնենք էլի...
Ոնց անում եք արեք մենակ թե հասարակությանը պիտանի մարդ դառնան ձեր երեխաները

հ.գ. ես էլ գնամ հարևանի երեխեքին մի քիչ դաստիարակեմ, ամբող օրը գալիս դարակներս քանդում են

[VisTolog]

Իմ համար շատ կոպիտա, ասել «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», ու հետագայում երևի էտ մեռնելու վախից կարողա երեխեն չնշի, որտև պապան քնած կլինի ու հանկարծ կարթնանա:

[Yevuk]

Իմ համար շատ կոպիտա, ասել «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», ու հետագայում երևի էտ մեռնելու վախից կարողա երեխեն չնշի, որտև պապան քնած կլինի ու հանկարծ կարթնանա:

Լավ, մի քիչ չափազանցրիր… Ուղղակի կարծում եմ բառերը ավելի ազդեցիկ կարող են լինել , քան ծեծը Չէ՞ որ մենք մարդիք ենք, մենք լեզու ունենք՝ ի տարբերություն կենդանիների

[Rammstein]

Իմ համար շատ կոպիտա, ասել «Հանկարծ մատներտ չմցնես ռազետկայի մեջ, տեղն ու տեղը ԿՄԵՌՆԵՍ», ու հետագայում երևի էտ մեռնելու վախից կարողա երեխեն չնշի, որտև պապան քնած կլինի ու հանկարծ կարթնանա:

Մեռնելու վա՞խ: Իմ կարծիքով երեխեքը ավելի քիչ են վախենում մեռնելուց, քան մեծերը:

Ես 2-3 անգամ հոսանքահարվել եմ, ու ինչպես տենսում եք, ես այստեղ եմ և գրում եմ
ՈՒ էդ 2-3 անգամն ինձ հերիք էր, որ հեռու մնայի ցանկացած բանից, որն ինձ հոսանք է հիշեցրել:

Չեմ կարծում` տենց մարդ կա, ում հոսանքը փոքր ժամանակ գոնե մի անգամ չի խփել:

[VisTolog]

Մեռնելու վա՞խ: Իմ կարծիքով երեխեքը ավելի քիչ են վախենում մեռնելուց, քան մեծերը:



Չեմ կարծում` տենց մարդ կա, ում հոսանքը փոքր ժամանակ գոնե մի անգամ չի խփել:

Եթե հասկանան, թե ինչ նկատի ունեն ծնողները` կվախենան, իսկ շատ փոքր տարիքում ուղղակի չի կարելի երեխու մոտ սկսել մեռնելուց ու կյանքի վերջից խոսել:

[Agni]

Ոչ մի կեռպ չեմ հասկանում ծեծի իմաստը առավել ևս դրա դրական ազդեցությունը:ֆիզիկական ցավ պատճառելով, արդյոք երեխային կարելի է ինչ-որ ապացուցել կամ դաստիարակել: Բնականաբար այդ ընթացքում երեխան թշնամամնք է ենթագիտակցաբար զգում ծնողի հանդեպ ու ընդամենը, եթե այլևս չի անում նորից այդ արարքը, ապա միայն վախից դրդվելով: ու հետո... էտպես ըստ մեզ առողջ երեխա ենք դաստիարակում...?
մի խոսքով շատ դեմ եմ:

[VisTolog]

Իհարկե, եթե տեսնում ես, որ երեխան ձեռքը տանում է դեպի հոսանքը, ապա պետք է դա ամեն գնով կանխարգելել, ուզում ա դա լինի խփելով, ուզում ա լինի ոտին կրակելով, բայց մի՞թե կարծում ես, որ դրանով երեխան կհասկանա, որ այնտեղ հոսանք է, ու չի կարելի, մի՞թե դա դաստիարակություն է: Ես կարծում եմ` ոչ, դա ընդամենը դժբախտ պատահարի կանխարգելում է, որը գուցե եւ երեխայի վրա ոչ մի ազդեցություն չի ունենա:

Պետքա մի անգամ թողնես հոսանքահարվի, որ մյուս անգամ էլ չանի

[Լուսաբեր]

Նախ ես չասացի, որ հարկավոր է ծնողին պատասխանել, ինչը երբեք մտքովս չի էլ անցել:

իսկ ես ընդհանուր էի ասում, խոսքս կոնկրետ ոչ մեկին չեր վերաբերվում

Ծնողի հանդեպ հարգանքն էլ չեն դաստիարակում: Դա երեխան ծնողի հանդեպ կզգա միայն հարգանքի արժանի լինելու դեպքում:

Այ հենց սխալդ էստեղից է գալիս, որ մտածում ես, որ ծնողդ բացի քեզ ծնելուց ու մեծացնելուց պետքա մի հատ էլ ուրիշ ջանք թափի որ քո աչքին լավը երևա ու հարգես իրեն Ծնողին հարգում են հենց միայն նրա համար, որ ծնող է, դա չեն քննարկում, պարզապես ընդունում են:

Եթե ծնողը երեխա է լույս աշխարհ բերում, դա չի նշանակում, որ իրավունք ունի նրա հետ վարվել այնպես ինչպես ինքն է ցանկանում, միայն այն պատճառով, որ երեխան դեռ փոքր է և չի կարող պաշտպանվել:

Ծեծելը ու «վարվելը ինչպես ինքնա ցանկանում» դա նույն բանը չի: Որովհետև ծեծը ինչ-որ առումով դաստիարակչական նպատակովա կատարվում:

Ծնողը ամեն ինչից բացի ինքն էլ պետք է հարգի երեխային:

Ծնողը քանի որ անշահախնդիր սիրումա իր երեխային, հետևաբար հարգումա, դա քննարկման նյութ չի

Ես հասկանում եմ, որ երբեմն դժվար է երեխայի բան հասկացնել: Բայց ծեծից բացի կան նաև այլ միջոցներ: Իսկ երբ ձեր ասած երկու-երեք տարեկային հարվածում եք, երեխան այդ ժամանակ չի էլ մտածում, որ հարվածողը իր ծնողն է, որ հարկավոր է նրան հարգել: Նա միայն ցավ է զգում:

Այդ պահին, նա ճիշտ ես, ոչ մի բան չի մտածում, այլ զգում է ցավ: Իսկ խփում ես հենց նրա համար, որ ցավ զգալով հասկանա որ տվյալ բանը չի կարելի:

Ես էլ գիտեմ այնպիսի երեխաների, որոնց կյանքը խեղաթյուրվել է ծնողի դաժան վերաբերմունքից: Եվ չասեք թե Դուք նկատի ունեք թեթև հարվածները, ՈՐովհետև ամեն ինչ փոքր քայլերից է սկսվում:

Ծեծը թաթիկին կամ տուտուզիկին խփելով չի դառնում դաժան վերաբերմունք:

Ուղղակի նենց եք գրում, ոնց-որ մենք էլ այլ մոլորակից ենք եկել ու մեզ էլ չեն ծեծել, այդ խեղաթյուրված կյանքի պատճառները մի հատ կարելիա ուրիշ տեղեր փնտրել... Մոռանում եք, որ ընդամենը մի երկու սերունդ առաջ մարդիկ այդ հոգեբանական ձևական տերմիների մասին ոչինչ չգիտեին ու բոլորն էլ մեծանում էին ծեծ ուտելով, բայց դրանից ոչ մեկի կյանքը չէր խեղաթյուրվում:
Իսկ հիմա այդ նույն երեխաները, որոնց չեն ասում «չի կարելի» կամ չեն հարվածում իրենց ընկերներին օրը ցերեկով սպանում են, ես էլ քեզ խեղաթյուրված սերնդի ապացույց:

Պետքա մի անգամ թողնես հոսանքահարվի, որ մյուս անգամ էլ չանի

Վիստ, պատկերացրու պապաս հենց տենց էլ եղբորս հետ վարվելա եղբայրս շատ աշխույժ չարաճճի երեխա էր, ոչ մեկին ու ոչ մի բան չեր լսում, ուզում ես թե հազար բացատրի, տան լրիվ վարթակները հատուկ տենց բաներ կան փակել էին մերոնք էլի հանում էր ու մատիկները մեջը մտցնում: Դե քանի որ պապաս էլ էտ ոլորտի մասնագետա գիտի հոսանքահարելու չափը երեխաների ինչքաննա թույլատրվում, դոզան էլի բռնեց տոկի տվեց, զգոնացավ ապերիկս ու էտ էր վերջին դեպքն էր, դրանից հետո մատերը ոչ մի անցք չեր խոթում ... Ինքն էլ չի հիշում դրա մասին, մենակ գիտի որ տենց բանա եղել իրա հետ մեծերի պատմելով..