Երբ ծագում է այն հարցը, թե ով է երեխաներին խնամելու, ապա որոշում կայացնելիս հաճախ
խոսում է, ոչ թե սթափ տրամաբանությունը, այլ ծնողական էգոիստական ցանկությունները՝ որ ինքը պարզապես ուզում է, որ իր երեխան մնա իր հետ, ելնելով միայն իր ցանկություններից իր կարիքներից։ Բայց իրականում ուզում է, ոչ թե երեխայի լավի համար, այլի իր սեփական։ Բայց այս հարցը շատ հարաբերական է և վիճելի և դեպքերի մեծամասնության համար հնարավոր չէ որոշել ճիշտն ու սխալը։ Ու մի գուցե ես այդ հատկությունը կոչում եմ ծնողական էգոիզմ այն պատճառով, որ ես երեխաներ չունեմ։ Համենայն դեպս մինչև այսօր ես այսպես եմ հասկացել։
Ամունալուծվելուց ամենախեղճ անմեղ զոհը, դա երեխաներն են
Իմ համար
աշխարհի ամենավատ բանը, տխուր երեխան է.... Գիտե՞ք ինչու։ Քանի որ մանկությունը դա կյանքի եզակի, ունիկալ, երբեք չկրկնվող, բայց միշտ՝ մինչ մահ, մեր սրտում վառ մնացող, ժամանակահատվածն է։ Ու դա այն ժամանակն է, երբ մարդ պետք է ապրի անհոգ, իր երազանքների աշխարհում։ Այն մարդիկ ովքեր
քանդում են այդ աշխարհը, իմ համար ...... են

Էջանիշներ