Ամուսնալուծությունից առաջ և հետո

[dvgray]

այստեղ կարծիքներ եղան, որ հայկական միջավայրում ամուսնալուծությունները քիչ են: նույնիսկ ենթադրվեց, որ այն 5 տոկոսը չի գերազանցում:
Իմ դիտարկումը այլ է: հետաքրքիր զուգադիպություն է թե չէ, բայց հայկական միջավայրում լինում են ազգու տակեր, ընկերություններմ որտեղ շատ տարածված է լինում ամուսնալուծությունները, ու լինում են այնպիսի ազգեր, որտեղ այդպսիք չկան:
կարող եմ ենթադրել, որ այդ կարծիքը հայտնողները պատկանում են հենց այնպիսի ազգերի, որտեղ այդպիսիք չկան: Սակայն եկեք մի քիչ լայնացնենք մեր դրտարկումների շղթան ու փորձենք մտածել այս հարցի շուրջը: Հարցը այստեղ ազգային արժանապատվությունը, կամ "կեղտոտ լվացքը" չէ: կյանքը այնպիսին է, որ ցանկացած մարդ ապահովագրված չէ ոչնչից: Սակայն այստեղ կարող էինք մտածեղ այս շատ ցավագին հարցի ծագման ու նրանից խուսափելու համապատասխան ուղիներ ունենալ ձեռքի տակ:
Պետք է ամեն ինչի մեջ խառնել ազգայինը /հայ,թուրք, վրացի /: երբ որ ես գրում էի, որ Հայաստանում սա տարածված է, ամենեվին ինկատի չունեի, որ սա Վրաստանում տարածում չունի
սակայն ուզում է ամողջ աշխարհը տառապի սրանից, ինչ է, մենք սրանից մեզ լավ կզգանք՞:

[ministr]

Հարգելիս , աղջկա անձնական կյանքը չի ենթադրում, որ ամուսնու քույրերը, հերն ու մերը, պետք է քթները կոխեն այդ կյաքնի մեջ չէ՞:
Ես չեմ ասում որ աղջկա կողմը իրեն պահում է իդալական, բայց տղայի կողմն է լինում հիմնական մեղավորը: եթե տղան խելքը գլխին է, ապա ոչ մեկն էլ չի խառնվի նրա ընտանիքի գործերի մեջ:

Էդ ինչից որոշեցիր, որ տղայի կողմնա լինում հիմնական մեղավորը???
Ես չեմ իդեալականացնում ոչ մի կողմին, բայց օրինակ եթե միասին են ապրում, ապա տղայի ծնողները, քույր եղբայրները արդեն համարվում են ընտանիքի անդամ, իսկ աղջկա կողմը` երրորդ կողմ; Ուրեմն եթե անընդունելի է տղայի կողմից միջամտությունը, ապա երիցս անընդունելի է աներ-զոքանչների "նիրյատ" լինելը որտեղ որ պետք չի:

[dvgray]

Ես չեմ իդեալականացնում ոչ մի կողմին, բայց օրինակ եթե միասին են ապրում, ապա տղայի ծնողները, քույր եղբայրները արդեն համարվում են ընտանիքի անդամ, իսկ աղջկա կողմը` երրորդ կողմ;

ո՞նց թե քուր ու եղբայր համարվում են մի ընտանիք: դա կարող է և որոշ տեղեր այդպես է բռթվում, բայց որ՞ մի հարսն է այդպես համարում: կարող է համարի այդ քույրերին ու եղբայրներին իրեն էլ քույր ու եղբայր, բայց մի ընտանիք՞՞՞
ընտանիքը շատ նեղ հասկացություն է, ու բոլոր "արհեստական մարմինները" ուշ թե շուտ այտեղից դուրս են շպրտվում: մնում են ամուսինները ու իրենց դեռ չամուսնացած երեխաները: Անգամ երբ որ ապրում են ծնողների հետ, լսած կլինես, որ երբեմն ասում են իրենց,"Խնդրում եմ մի խառնվի իմ ընտանիքի գործերին":

[Դեկադա]

Մի քանի օր առաջ Երևան գնալուց ակամայից ներկա եղա մի խոսակցության որից եզրակացրեցի հետևյալը
-ընտանիքների մեծ մասում հարսին ընդունում են որպես պարտավորված և ոչ միշտ իրավունք ունեցող մի անձի
-անկախ ամեն ինչից ուզում են ստանալ պատասխան արված դրական քայլերի համար` առանց մտածելու թե ինչքանովա հարսը իվիճակի այդ պատասխանը տալու
-պահանջում են ավելին քան կարող են տալ....


... իսկ ամուսնության և առավել ևս ամուսնալուծման հարցերում ինքս գտնում եմ որ անգամ իրենց ընտանիքի անդամ համարողները իրավունք չունեն քիթները խոթեն:Ծայրահեղ դեպքում ընդունելի տարբերակա եթե ծնողները խորհուրդ կտան զույգերին, բայց որպես կանոն ամենքի կողմի իրենինա պաշտպանում դիմացինին մեղադրելով, որը և բերումա սխալ եզրակացությունների:Մի խոսքով հենց իրենց իսկ շահերից ելնելով պետքա ոչ մեկը չխառնվի նման նրբանկատ հարցերում:Եթե քիչ խառնվեն ու կրակին քիչ յուղ լցնեն իմ կարծիքով ավելի քիչ կլինեն ամուսնալուծությունները:

.... բայց մյուս կողմից էլ ինքս գիտեմ ընտանիքներ որոնք մինչև այժմ «կանգուն» են հենց ծնողների ջանքերի շնորհիվ:Ինչքանով են ամուր դժվար է ասել, բայց որ չեն քայքայվել դա փաստա:Ինքս միշտ կողմնակից եմ ավելի շատ պահպանելուն քան քանդելուն:Վերջիվերջո ամենից դժվարը հենց պահպանելնա:


.... իսկ երկկողմանի հարաբերությունների փչանալը ըստ իս շատ կախվածա նաև էմոցիոնալ և էթիկապես դաստիարակված լինելուց:Եթե հաշվի առնվեն, որ ամուսնալուծվելուց հետո էլ զույգերը մնում են երեխաների ծնողներ ու նրանք պարտավոր են երկուսով հոգալ իրենց զավակների մասին` պետքա որ ճիշտ ու գրագետ որոշումներ կայացնեն:

[Jarre]

ինչու՞ հաճախ Հայաստանում ամուսնալուծությունից հետո նախկին ամուսինները ու իրանց ազգ ու տակը վերափոխվում են ոխերիմ դուշմանների /ավելի բնորոշ բառ չգտա

Չնայած արդեն մի քանի մեկնաբանություններում ասածս միտքը նշվել է, բայց ցանկանում եմ որոշ մանրամասներ նշել։

Պատճառներից մեկն այն է, որ ինչպես շատ մշակույթներում, այդ թվում՝ Հայաստանում, անձնական կյանք ասվածը շատ հարաբերական ու անսկզբունքային է։

Մենք ցեղային սկզբունքով ապրող մարդիկ ենք (խնդրում եմ ոչ մի բացասական երանգ չտեսնել ու չդնել այս արտահայտության մեջ ) ու հաճախ նույնիսկ անձնական որոշման հարցերում մենք գիտակցորեն կամ անգիտակցորեն կայացնում ենք այն որոշումը, որը ընդունելի կլինի մեր ազգի ու տակի համար։ Հետևաբար, ամունությունն էլ է կրում ցեղային բնույթ, և այդ պատճառով էլ մենք հաճախ հայտնվում ենք այս թեմայում բարձրացված իրավիճակում։

Դա մեր ազգի բազմաթիվ լավ հատկությունների՝ ջերմության, ընկերասիրության, կապնվածության..... կողմնակի երևույթն է (побочный эффект)

Հիմա եկեք պատկերացնենք, որ ես բաժանվել եմ ու ինչպես թեմայում նշվեց՝ ազգ ու տակով դարձել ենք ոխերիմ թշնամիներ նախկին կնոջս ընտանիքի հետ։ Հավանաբար մինչև այդ ամեն ինչ զարգացել է հետևյալ սյուժեով՝

• Իմ մասնագիտությունը ընտրել են ծնողներս
• Ինձ ինստիտուտ ընդունել են ծնողներս
• Ծնողներս են որոշել, թե երբ պետք է ամուսնանամ
• Ծնողներս են որոշել, թե ում հետ պիտի ամուսնանամ
• Ծնողներս են ասում, թե կինս ինչպիսին պետք է լինի
• Ծնողներս են ասում, թե կնոջս հետ ինչպես պետք է վարվեմ
• եվ այլն .....

Հետևաբար, երբ ես բաժանվում եմ, իրականում ոչ թե ես եմ բաժանվում, այլ կինս բաժանվում է ծնողներիցս։ Իրենք հոգեբանորեն պատրաստ չեն ընդունել, որ իրենց երեխայի տարիքի իրենց հարսը ունի ուղեղ ու կարող է որոշումներ կայացնել, ու շատ դեպքերում շատ ավելի խելացի քան իրենք։ Այդ դեպքում իրենց «ես»-ից դուրս է գալիս իրենց շահագործման օբյեկներից մեկը՝ հարսը, ու դա առաջացնում է բազմաթիվ հիվանդագին էմոցիաներ և կրքեր։

Ու ի՞նչ է ստացվում։ Այդ խեղճ աղջիկը դառնում է լիրբ, պոռնիկ, փչացած, վայրենի, անասուն.... որովհետև ուներ իր խելքը։

Եվ այստեղ գալիս է բարձրացված հաջորդ հարցի պատասխանը՝

ո՞րն է սխալը,և որտեղի՞ց է այն ծագում

Կարծում եմ, որ պետք չէ սխալը փնտրել ամուսնության մեջ։ Սխալը թաքնված է շատ ավելի խորը և իրականում շատ ավելի գլոբալ բնույթի է, իսկ ամուսնությունը կազմում է այդ «գլոբալ»-ի մի մասը։

Եթե ուշադրություն դարձնենք, ապա կտեսնենք, որ առօրյա բազմաթիվ հարցերում, որոնք բացարձակապես կապ չունեն ամուսնության և ընտանիքի հետ մարդիկ դրսևորում են նույն ոգին։

Օրինակ մի օր փորձեք մի բան անել, որը տարբերվում է հասարակության կարծիքից։ Մի քանի օր ձեզ պարզապես կծաղրեն։ Հետո աստիճանաբար կդադարեն հետներդ շփվել։ Հետո կսկսեն տարբեր ֆանտաստիկ բամբասանքներ տարածել։ Հետո կսկսեն ագերսիա դրսևորել։ Ու հետաքրքիրն այն է, որ դա կլինի ոչ թե մի հոգու կողմից, այլ մի խումբ մարդկանց կողմից՝ թաղի տղեքի, հարազատների, դասարանցիների, աշխատակիցների, համաակումցիների (հուսով եմ, որ պարզ էր, որ ակումբի հետ կապվածը կատակ էր )....։ Ստացվեց, որ այս հարցում էլ մի խումբ մարդիկ դարձան ոխերիմ թշնամի մեկ ուրիշ խմբի դեմ, որը իրականում չի արել մի բան, որ արժանանա նման ոխերիմ վերաբերմունքի։

Ասածս այն է, որ հարցը ամուսնության մեջ չէ, հարցը շատ ավելի խորն է և այս կյանքի սկզբունքը դրսևորվում է մեր իրականության ամենատարբեր ոլորտներում։ Ամունության մեջ առաջացած այդ խնդիրը, այդ բազմաթիվ ոլորտներից պարզապես մեկն է։

Իրարից խլում են երեխաներ կամ մինիմում երեխայի մեջ սերմանում են ատելություն իր ծնողի /տատի, պապի…/ հանդեպ:

Ցավոք շա՜տ քչերն են, որ պատրաստ են որոշում կայացնել ելնելով երեխայի շահերից։

Երբ ծագում է այն հարցը, թե ով է երեխաներին խնամելու, ապա որոշում կայացնելիս հաճախ խոսում է, ոչ թե սթափ տրամաբանությունը, այլ ծնողական էգոիստական ցանկությունները՝ որ ինքը պարզապես ուզում է, որ իր երեխան մնա իր հետ, ելնելով միայն իր ցանկություններից իր կարիքներից։ Բայց իրականում ուզում է, ոչ թե երեխայի լավի համար, այլի իր սեփական։ Բայց այս հարցը շատ հարաբերական է և վիճելի և դեպքերի մեծամասնության համար հնարավոր չէ որոշել ճիշտն ու սխալը։ Ու մի գուցե ես այդ հատկությունը կոչում եմ ծնողական էգոիզմ այն պատճառով, որ ես երեխաներ չունեմ։ Համենայն դեպս մինչև այսօր ես այսպես եմ հասկացել։

Ամունալուծվելուց ամենախեղճ անմեղ զոհը, դա երեխաներն են

Իմ համար աշխարհի ամենավատ բանը, տխուր երեխան է.... Գիտե՞ք ինչու։ Քանի որ մանկությունը դա կյանքի եզակի, ունիկալ, երբեք չկրկնվող, բայց միշտ՝ մինչ մահ, մեր սրտում վառ մնացող, ժամանակահատվածն է։ Ու դա այն ժամանակն է, երբ մարդ պետք է ապրի անհոգ, իր երազանքների աշխարհում։ Այն մարդիկ ովքեր քանդում են այդ աշխարհը, իմ համար ...... են

[Արևհատիկ]

Հարգելիս , աղջկա անձնական կյանքը չի ենթադրում, որ ամուսնու քույրերը, հերն ու մերը, պետք է քթները կոխեն այդ կյաքնի մեջ չէ՞:
Ես չեմ ասում որ աղջկա կողմը իրեն պահում է իդալական, բայց տղայի կողմն է լինում հիմնական մեղավորը: եթե տղան խելքը գլխին է, ապա ոչ մեկն էլ չի խառնվի նրա ընտանիքի գործերի մեջ:

Բայց մենակ տղայի խելքը չպիտի գլխին լինի, աղջկա խելքն էլ պակաս կարևոր չի:
Եթե ամուսինները իրար հասկանում են, ուրեմն ոչ մի երրոր անձ չի կարող նրանց մեջ ատելություն սերմանել միմյանց հանդեպ

[Ուլուանա]

Իմ դիտարկումները ցույց են տվել, որ ամուսնալուծությունների հիմնական պատճառներից մեկն այն է, որ մարդիկ ամուսնանում են իրար հետ՝ առանց իրար բավականաչափ ճանաչելու, ու ամուսնական կյանքի ընթացքում հանկարծ զարմանքով ու վրդովմունքով էնպիսի անընդունելի բաներ են բացահայտում իրար մեջ, որ եթե մինչև ամուսնանալն իմանային, դժվար թե ամուսնանային։ Եթե մարդիկ որոշում են համատեղ կյանք սկսել, ուրեմն պիտի նախ և առաջ բարի լինեն մինչ այդ պարզել, թե որքանով են իրենք առնվազն կենցաղային տեսակետից համատեղելի, էլ չեմ ասում, որ ուրիշ լիքը հարցեր կան, որոնց նկատմամբ միմյանց մոտեցումները, վերաբերմունքներն ու պահանջները նախապես պարզելն ուղղակի անհրաժեշտություն է։ Պարզապես շատ մարդիկ միամտորեն հավատում են, որ հենց միայն ռոմանտիկայի վրա կարելի է երջանիկ ամուսնություն կառուցել, ու առանց երկար–բարակ կշռադատելու նետվում են էդ ռոմանտիկայի գիրկը։ Հա, ռոմանտիկան, անշուշտ, շատ լավ բան է, երջանիկ ամուսնության համար էլ անհրաժեշտ, բայց բնավ ոչ բավարար պայման։

Կարծում եմ՝ ընտանիքների միջամտություն, շրջապատի կարծիք և այլն՝ էս բոլորը ածանցյալ բաներ են, գլխավոր խնդիրը միմյանց չճանաչելով ամուսնանալն է։ Եթե ուշադրություն դարձնեք, բոլոր ամուսնությունների քայքայման արմատներն էդտեղ են հայտնաբերվում ի վերջո։

[Դեկադա]

Ժող. գուցե մի քիչ ցինիկ կթվա բայց ամուսնալուծությունների հիմնական պատճառներից մեկն էլ իմ կարծիքով սեռական չբավարարվածությունն է :Նայեք` շատ երկրներում երիտասարդ զույգերը սիրահարվելուց հետո որոշում են ապրել միասին` իրար ավելի լավ ճանաչելու համար:Եվ եթե պարզվում է, որ նրանք համատեղելի չեն, իսկ դա շատ կարևոր հարց է` ինչքան էլ որ մենք չուզենանք հաշվի նստել կամ գոնե լսել դրա մասին,ապա նրանք կարող են հեռանալ իրարից:Իհարկե ես հիմա չեմ ուզում քարոզել կամ էլ չեմ նշում նաև հարցի բացասական կողմերի մասին:Պարզապես դրա հնարավորության բացակայությունը հենց բերում է ամուսնալուծության:Ինչու եմ հենց սա նշում, որովհետև իմ դիտարկումներն էլ ցույց են տալիս, որ թեև դժվարությամբ բայց այնուամենայնիվ շատ կենցաղային հարցերի հետ եթե չեն էլ համաձայնվում համենայն դեպս շատ քչերն են դիմում ամուսնալուծության:Եթե մի քիչ խորաթափանց ես լինում տեսնում ես որ իրական պատճառը հենց սեռական չբավարարվածությունն է, որը արտահայտման ուրիշ անուններ ունի, կամ էլ պարզ օրինակ` կողքի կապերը...

[Ֆոտոն]

Համաձայն եմ Դեկադայի ասածին: Սեռական անբավարարությունը բերում է նախ սխալ կամ շտապողական ամուսնության, իսկ հետո էլ բաժանության: Ինչքա՞ն կարելի է ապրել «սոված» ի վերջո:
Հայ հասարակությունն էլ, որ սա հասկանա ու ընդունի, միջավայրի առողջացման միտումներ կերևան:

[Ariadna]

Իմ դիտարկումները ցույց են տվել, որ ամուսնալուծությունների հիմնական պատճառներից մեկն այն է, որ մարդիկ ամուսնանում են իրար հետ՝ առանց իրար բավականաչափ ճանաչելու, ու ամուսնական կյանքի ընթացքում հանկարծ զարմանքով ու վրդովմունքով էնպիսի անընդունելի բաներ են բացահայտում իրար մեջ, որ եթե մինչև ամուսնանալն իմանային, դժվար թե ամուսնանային։

Ըստ իս, Ուլուանայի գրածին պետք է գումարենք Դեկադայի և Ֆոտոնի գրածները, ու կստանանք ճիշտ պատասխանը։ Ինչու՞ են բաժանվում, որովհետև առանց իրար բավականաչափ ճանաչելու ամուսնանում են, իսկ ինչու են էդքան շտապում ամուսնանալիս, որովհետև երեք հանդիպումից հետո սիրահարվում են, աղջիկը ասում է մինչև չօրինականացնեք, ինձ մատով չես կպնի, տղան էլ հիմնականում էդպես է մտածում, ավելին, աղջկա էդ ասածից ավելի է ոգևորվում, թե ուրեմն ինչքան լավ աղջիկ է, ափալ թափալ ամուսնանում են, որովհետև «էրեխեքը մեղք են, էլ չեն դիմանում», հետո էլ սեքսը դառնում ա արդեն սովորական բան, իսկ մնացած հարցերում պարզվում է, որ լրիվ տարբեր մարդիկ են, իսկ քանի որ իրար առանձնապես էլ չեն սիրում, սեքսն էլ էլ չի ձգում, տղան սկսում է դրսում փնտրել իր հետաքրքրությունները....իսկ մնացածը արդեն ամեն ընտանիք իր պատմությունն է ունենում, ոմանք բաժանվում են, ոմանք շարունակում են ապրել անկապ, «հանուն երեխաների» շարքից...ոմանք էլ, միգուցե, սկսում են իրար այնուամենայնիվ սիրել (թող հեքիաթս բարի ավարտ ունենա )

[Rammstein]

Իմ դիտարկումները ցույց են տվել, որ ամուսնալուծությունների հիմնական պատճառներից մեկն այն է, որ մարդիկ ամուսնանում են իրար հետ՝ առանց իրար բավականաչափ ճանաչելու, ու ամուսնական կյանքի ընթացքում հանկարծ զարմանքով ու վրդովմունքով էնպիսի անընդունելի բաներ են բացահայտում իրար մեջ, որ եթե մինչև ամուսնանալն իմանային, դժվար թե ամուսնանային։ Եթե մարդիկ որոշում են համատեղ կյանք սկսել, ուրեմն պիտի նախ և առաջ բարի լինեն մինչ այդ պարզել, թե որքանով են իրենք առնվազն կենցաղային տեսակետից համատեղելի, էլ չեմ ասում, որ ուրիշ լիքը հարցեր կան, որոնց նկատմամբ միմյանց մոտեցումները, վերաբերմունքներն ու պահանջները նախապես պարզելն ուղղակի անհրաժեշտություն է։ Պարզապես շատ մարդիկ միամտորեն հավատում են, որ հենց միայն ռոմանտիկայի վրա կարելի է երջանիկ ամուսնություն կառուցել, ու առանց երկար–բարակ կշռադատելու նետվում են էդ ռոմանտիկայի գիրկը։ Հա, ռոմանտիկան, անշուշտ, շատ լավ բան է, երջանիկ ամուսնության համար էլ անհրաժեշտ, բայց բնավ ոչ բավարար պայման։

Կարծում եմ՝ ընտանիքների միջամտություն, շրջապատի կարծիք և այլն՝ էս բոլորը ածանցյալ բաներ են, գլխավոր խնդիրը միմյանց չճանաչելով ամուսնանալն է։ Եթե ուշադրություն դարձնեք, բոլոր ամուսնությունների քայքայման արմատներն էդտեղ են հայտնաբերվում ի վերջո։

Ճիշտ ես ասում, Ուլուանա ջան, բայց մյուս կողմից էլ եթե մարդիր զուգընկերոջը լավ ճանաչի, հաստատ մեջը լիքը թերություն կգտնի, որովհետեւ անթերի մարդ աշխարհում չկա: Դա էլ կարող է պատճառ դառնա, որ մարդը ընդհանրապես չամուսնանա, ինչն ըստ իս ավելի սարսափելի է, քան բաժանվելը:

Բնությունը մարդուն տվել է մի ֆանտաստիկ երեւույթ` սիրահարությունը: Երբ որ մարդ սիրահարված է, նա սկսում է չզգալ դիմացինի (ում որ սիրահարվել է) թերությունները: Փաստորեն բնությունը հենց ինքն է նախատեսել այնպես, որ մարդը ամուսնանա, առանց թերությունները նկատելու:

[Ուլուանա]

Ճիշտ ես ասում, Ուլուանա ջան, բայց մյուս կողմից էլ եթե մարդիր զուգընկերոջը լավ ճանաչի, հաստատ մեջը լիքը թերություն կգտնի, որովհետեւ անթերի մարդ աշխարհում չկա: Դա էլ կարող է պատճառ դառնա, որ մարդը ընդհանրապես չամուսնանա, ինչն ըստ իս ավելի սարսափելի է, քան բաժանվելը:

Իսկ ո՞վ ասեց, թե մարդն ընդունակ է սիրել միայն անթերիներին։ Սիրած էակը հո ապրանք չի, որ հենց վրան մի հատ խազ տեսնես, ասես՝ չէ, թերություն ունի, չեմ ուզում։ Իսկ բոլոր նրանց, ովքեր ամուսնանալու համար անթերի մարդ են փնտրում, առաջարկում եմ մեկընդմիշտ մոռանալ ամուսնանալու մասին, քանի որ անթերի մարդ չկա, իսկ թերությունները վաղ թե ուշ երևալու են։ Սիրել նշանակում է թերություններով հանդերձ ընդունել մարդուն, ոչ թե աչքերը փակել ու իրեն հույս տալ, որ թերություններ չկան։

Բնությունը մարդուն տվել է մի ֆանտաստիկ երեւույթ` սիրահարությունը: Երբ որ մարդ սիրահարված է, նա սկսում է չզգալ դիմացինի (ում որ սիրահարվել է) թերությունները: Փաստորեն բնությունը հենց ինքն է նախատեսել այնպես, որ մարդը ամուսնանա, առանց թերությունները նկատելու:

Իսկ իմ կարծիքով, սիրահարվածության շրջանը բոլորովին էլ հարմար շրջան չէ ամուսնանալու համար։ Նույնիսկ կասեի՝ ամենաանհուսալի, ամենախաբուսիկ շրջանն է։ Պետք է սպասել, մինչև սիրահարվածությունը վերածվի սիրո, նոր ամուսնանալ։ Վերջիվերջո, կարող է և չվերածվել, այլ պարզապես հօդս ցնդել ճանաչելուն զուգընթաց։ Էդ դեպքում ավելի լավ չի՞ լինի, եթե մինչև ամուսնանալը հօդս ցնդի, քան ամուսնանալուց հետո։

[Ֆոտոն]

Ճիշտ ես ասում, Ուլուանա ջան, բայց մյուս կողմից էլ եթե մարդիր զուգընկերոջը լավ ճանաչի, հաստատ մեջը լիքը թերություն կգտնի, որովհետեւ անթերի մարդ աշխարհում չկա: Դա էլ կարող է պատճառ դառնա, որ մարդը ընդհանրապես չամուսնանա, ինչն ըստ իս ավելի սարսափելի է, քան բաժանվելը:

Վայ, էս ի՞նչ կարծիք է: Գլխումս չի տեղավորվում:
Ուրեմն նախընտրում ես խաբվելով ամուսնանալը՞:Բա ու՞ր մնաց էն, որ ասում են, «ընդունիր, ինչպես կամ» ը: Հենց սկզբից էլ պետք չի ամուսնանաս էդ մտքերով: Լավ ճանաչելը բերում է ո՛չ միայն թերությունների, այլ նաև բազմաթիվ առավելությունների հայտնաբերմանը:
Հետո, չամուսնանալը սարսափելի բան չի:

Բնությունը մարդուն տվել է մի ֆանտաստիկ երեւույթ` սիրահարությունը: Երբ որ մարդ սիրահարված է, նա սկսում է չզգալ դիմացինի (ում որ սիրահարվել է) թերությունները: Փաստորեն բնությունը հենց ինքն է նախատեսել այնպես, որ մարդը ամուսնանա, առանց թերությունները նկատելու:

Բնությունը, ճիշտն ասած, ընդհանրապես ամուսնություն գաղափար չունի ու չի էլ նախատեսել:Սիրահարվելն էլ ամուսնանալու հետ կապ չունի: Սիրահարվել ես, շփվիր, ինչ ուզում ես արա: Ո՞վ է պարտադրում ամուսնանալ: Ամուսնանալը ո՞րն ա, է՞: Օրինական գրանցու՞մը, թե՞ խոստումները: Լավ կլիներ էդ էլ պարզաբանվեր:

[Dayana]

Երբ ծագում է այն հարցը, թե ով է երեխաներին խնամելու, ապա որոշում կայացնելիս հաճախ խոսում է, ոչ թե սթափ տրամաբանությունը, այլ ծնողական էգոիստական ցանկությունները՝ որ ինքը պարզապես ուզում է, որ իր երեխան մնա իր հետ, ելնելով միայն իր ցանկություններից իր կարիքներից։ Բայց իրականում ուզում է, ոչ թե երեխայի լավի համար, այլի իր սեփական։ Բայց այս հարցը շատ հարաբերական է և վիճելի և դեպքերի մեծամասնության համար հնարավոր չէ որոշել ճիշտն ու սխալը։ Ու մի գուցե ես այդ հատկությունը կոչում եմ ծնողական էգոիզմ այն պատճառով, որ ես երեխաներ չունեմ։ Համենայն դեպս մինչև այսօր ես այսպես եմ հասկացել։

Ամունալուծվելուց ամենախեղճ անմեղ զոհը, դա երեխաներն են

Իմ համար աշխարհի ամենավատ բանը, տխուր երեխան է.... Գիտե՞ք ինչու։ Քանի որ մանկությունը դա կյանքի եզակի, ունիկալ, երբեք չկրկնվող, բայց միշտ՝ մինչ մահ, մեր սրտում վառ մնացող, ժամանակահատվածն է։ Ու դա այն ժամանակն է, երբ մարդ պետք է ապրի անհոգ, իր երազանքների աշխարհում։ Այն մարդիկ ովքեր քանդում են այդ աշխարհը, իմ համար ...... են

Չեմ կարող չանրադառնալ այս մտքին: Ցավոք այս թեմաներում ամուսնալուծված ծնողների երեխաները խուսափում են գրել, բայց համոզված եմ, էդ երեխաների մեծ մասը, մասնավորապես փոքր տարիքի երեխաների, շատ խորը սթրեսներ են տարել ու հետագայում դա շատ ծանր է ազդում նրանց վրա: Ինքս գիտեմ էդպիսի երեխաների, ովքեր սեփական հայրերին կամ մայրերին ընդունում են որպես անծանոթի ու իրենց տարվա մեջ մեկ-երկու կարճատև հանդիպումները համարում են ձևականութուն:
Ամուսնալուծությունից առաջ պետք է ամուսնանալ, իսկ դրանից առաջ ` մտածել, չի կարելի "գալոչլկայի" համար ամուսնանալ, որ հարևաններն ասեն ` այսինչի աղջիկը կամ տղան ամուսնացավ, կամ ծնողները գոհ լինեն, որ "երեխային իրա նպատակին հասցրեցին": Ու ամենասարսափելին էն միտքն ա, որ ամուսնությունը կապ չունի սիրելու հետ: Ներողություն եմ խնդրում, բայց դա աբսուրդ ա: Եթե լինի էնպիսի մեկը, ով ասի, որ իր կամ իր ծնողների ընտանիքներում չեն եղել վեճեր, անհամաձայնություններ, կհամարեմ "ծայրահեղ սուտասան", բայց բոլորս էլ գիտենք, որ ընտանեկան անդորրը պահելու համար միայն սեր ա պետք ու եթե նույնիսկ սիրելով որոշակի հարցերի շուրջ կարող են անհամաձայնություններ ու վեճեր լինել, հապա ինչ կլինի, եթե չսիրելի մարդու հետ վիճես?

[Jarre]

Ժող. գուցե մի քիչ ցինիկ կթվա բայց ամուսնալուծությունների հիմնական պատճառներից մեկն էլ իմ կարծիքով սեռական չբավարարվածությունն է

Պարզապես դրա հնարավորության բացակայությունը հենց բերում է ամուսնալուծության

Եթե մի քիչ խորաթափանց ես լինում տեսնում ես որ իրական պատճառը հենց սեռական չբավարարվածությունն է, որը արտահայտման ուրիշ անուններ ունի, կամ էլ պարզ օրինակ` կողքի կապերը...

Դեկադա, դու ճիշտ ես, որ այս պատճառով շատերն են ամուսնալուծվում, բայց դա ամուսնալուծվելու պատճառ չէ։ Դու նաև ճիշտ ես, որ դրա պատճառով շատ խնդիրներ կարող են առաջանալ ամուսինների միջև։ Բայց դրա համար կա ելք։

Սեքսը ամուսնության անհրաժեշտ բաղադրիչներից է, բայց ոչ ամենակարևորը, կամ՝ այնքան կարևոր, որ դրա պատճառով մարդիկ միմյանցից բաժանվեն։ Երբ փոխհարաբերությունները կառուցված են սիրո և վստահության վրա և կողակիցները անկեղծորեն նպատակարդված են միմյանց հաճույք պատճառել, ապա որքան էլ նրանք անհամապատասխան լինեն սեռական առումով, նրանց ֆիզիկական համատեղելիությունը տարեցտարի ավելի կամրանա։

Եթե դիմացինին սիրում ես քո ամբողջ մտքով ու սրտով, ապա պատրաստ ես նրա հետ միասին հաղթահարել բոլոր տեսակի փորձությունները։ Ու սիրո դեպքում դա ամենամեծ փորձությունը չէ։