ես կավելացնեմ, որ դրանից հետո Լևոնը ու իրա էն ժամանակավա թայֆեն /բացի իրան կովկասի խաշոռի հռչակած Վանոյի/ ստացավ կայուն կարգավիճակ իրանց արած թալանին չկպնելու ու հլա մի բան էլ պետական բոլոր հասանելի միջոցներից իրանց հնարավոր շան փայ լափը ստանալու առումով: իսկ Լևոնն էլ իրա էքս թագավորական կարգավիճակը իրա բոլոր առք ու փառքերով: Լևոնը ոնց որ դրսի հրամանով դուրս եկավ պալատից, նույն ձև էլ դրսի հրամանով սրնից մեկ ու կես տարի առաջ մտավ խաղի մեջ:Բիձա-ի խոսքերից
Թվում է քաղաքականությունում վերցրածս արձակուրդից դուրս գալու պահը հասունացել է, ինչը ուղիղ համեմատական է «փաստարկված» գրառումների կտրուկ շատանալու հետ: Մնում է պարզել, հավես ունե՞մ, թե՞ չէ
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
dvgray (04.08.2009)
Ինչի ես գրառումս ընդունում որպես հեգնանք Բիձ ջան?
Այս գրառումդ լրիվ իրատեսական է ու ես էլ էի դա ասում եմ որ մենք ազգովի, ընդհանուր ունակ չենք այսօր որոշում կայացնելու լուրջ խնդիրների շուրջ...Քաղաքացի չենք էլի: Ու քանի որ կարծես դա բոլորս էլ հասկացել ենք, այսինքն հիվանդությունը ախտորոշված է, մնում է բուժվնեք
Mephistopheles (04.08.2009)
Վերջերս այս նյութը ընկավ ձեռքս...Պատերազմի վերջին մասի, խաղաղության պայմանագրի մասին է:
Ինձ համար շատ հետաքրքիր էր Ադրբեջանի վարքագիծը, դիվանագիտությունը այս պռոցեսի ընթացքում: Նյութ մեծ է: Ամբողջությամբ միանգամից չեմ տեղադրում:
Պատերազմի շարունակումն անթույլատրելի է
Ղարաբաղյան հակամարտության ողջ պատմության մեջ 1994թ. նշանակալի տարի է եղել: ՀՀ նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը Ամանորի ուղերձում որպես երկրի առջեւ ծառացած գլխավոր խնդիր մատնանշեց ԼՂ-ում խաղաղության հաստատումը եւ հակամարտության կարգավորումը: Պատերազմի շարունակումը նա գնահատեց որպես հայ ժողովրդի անվտանգությանն ու բարօրությանը սպառնացող վտանգ, քանի որ շարունակվում էր Հայաստանի շրջափակումը, եւ չէին բացառվում մեր պետության նկատմամբ պատժամիջոցների կիրառումը: Ադրբեջանական զորքերը ռազմաճակատի ամբողջ երկայնքով անընդմեջ հարձակումներ էին գործում: Հայկական բանակի ստորաբաժանումները հաջողությամբ դիմագրավում էին: Հաշվի չառնելով կենդանի ուժի եւ տեխնիկայի կորուստները՝ ադրբեջանական բանակի հրամանատարությունը նոր գրոհներ էր ձեռնարկում: Մինչեւ 1994թ. հունվարը ներկայացվել էին խաղաղության հաստատման նախաձեռնություններ թե՛ ԵԱՀԽ-ի (այժմ` ԵԱՀԿ), թե՛ ՌԴ-ի կողմից, եւ Լ.Տեր-Պետրոսյանը կոչ էր անում համախմբել ջանքերը եւ հույս հայտնում, որ ժամանակի հետ դրանք կմիահյուսվեն, քանի որ ոչ թե հակասում, այլ` լրացնում են իրար: Թեեւ ԵԱՀԽ-ի եւ ՌԴ-ի պլանները բազմաթիվ հարցերում համընկնում էին, սակայն ունեին էական տարբերություն՝ ռուսական նախաձեռնությունում առկա էր խաղաղարար ուժեր տեղաբաշխելու հարցը՝ որպես ռազմական գործողությունները չվերսկսելու երաշխիք: Հատկանշական է, որ ԼՂՀ-ն եւ ՀՀ-ն համաձայնել են այդ երկու պլաններին, իսկ Ադրբեջանը մերժել է դրանք: Սա հաստատել է նաեւ ԼՂՀ պաշտպանության պետական կոմիտեի նախագահ Ռ.Քոչարյանը՝ 1994թ. հունվարի 10-ին ռուսաստանյան հեռուստատեսությանը տված հարցազրույցում. «Մասնակցում ենք բոլոր խաղաղարար ձեռնարկումներին, որոնք առաջարկվում են ԵԱՀԽ-ի կամ ՌԴ-ի կողմից, ոչ մի անգամ ղարաբաղյան կողմը չի հրաժարվել բանակցություններին մասնակցելուց», «հիմա ճիշտ կլիներ սառեցնել պատերազմը, եթե անհրաժեշտ է` մտցնել բաժանարար ուժեր, որոնք պարզապես կկանգնեցնեին մարտնչող կողմերին, եւ ընթանային բանակցություններ կարգավիճակի, փոխհարաբերությունների շուրջ, գտնվեին փոխընդունելի որոշումներ, Ադրբեջանի հետ ինչ-որ պայմանագրային հարաբերություններ»:
Պատերազմական գործողությունների շարունակման պատճառով թե՛ հայաստանցիները, թե՛ արցախցիները լարում են իրենց ուժերը: Ղարաբաղյան ուժերը կասեցնում են ադրբեջանցիների հարձակումները: Երկու կողմերն էլ ծանր կորուստներ են կրում: Այդ օրերին Եվրամիության նախագահը դիմում է Ադրբեջանին եւ մտահոգություն հայտնում հակամարտության ընդլայնման վտանգի առիթով: Նա կողմերին կոչ է անում դադարեցնել մարտական գործողությունները, կատարել ՄԱԿ-ի բանաձեւի պահանջները եւ վերսկսել բանակցությունները ԵԱՀԽ ՄԽ-ի շրջանակներում: 1994թ. հունվարի 28-ին Երեւան է ժամանում ՌԴ նախագահի հատուկ հանձնարարություններով դեսպան Վլադիմիր Կազիմիրովը: Հենց օդանավակայանում ՀՀ նախագահի հատուկ հանձնարարություններով դեսպան, ՀՀ ազգային անվտանգության պետական վարչության պետ Դավիթ Շահնազարյանի հետ բանակցություններից հետո նա անմիջապես մեկնում է Ստեփանակերտ: Ստեփանակերտում Կազիմիրովի գտնվելու պահին ադրբեջանական օդուժը խախտում է ԼՂՀ օդային տարածքը: Վերադառնալով Երեւան՝ Վլադիմիր Կազիմիրովը Դավիթ Շահնազարյանի, ԱԳ նախարար Վահան Փափազյանի, այնուհետեւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հետ քննարկում է կարգավորման ռուսական նախաձեռնությունը, որի իմաստը փետրվարի 1-ից ռազմական գործողությունների դադարեցումն է: Հայկական կողմերի պատասխանը դրական է, իսկ պաշտոնական Բաքուն նախապայման է դնում. «Եթե Հայաստանը պարտավորվի իր զորքերը դուրս բերել Ադրբեջանի տարածքից, ապա մենք մեր հերթին պատրաստ ենք անհապաղ ձեռնամուխ լինել բանակցությունների եւ համաձայնագիր ստորագրել» (Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Հ.Հասանով): Անզիջում կեցվածք է արտահայտում նաեւ Ադրբեջանի արտաքին քաղաքականության գծով պետնախարար Վ.Գուլուզադեն. «Ադրբեջանական կողմը մտադիր չէ դադարեցնել ռազմական գործողությունները, քանի դեռ հանրապետության տարածքը զավթված է հայկական ուժերի կողմից»: Այսպիսով, Վ.Կազիմիրովի հունվարյան առաքելությունը տապալվում է ադրբեջանական կողմի մեղքով. դա է արձանագրում Դ.Շահնազարյանի տարածած հայտարարությունը. «Ադրբեջանը հերթական անգամ ձախողեց ԼՂ-ում ժամանակավոր եւ համընդհանուր հրադադար հաստատելու Ռուսաստանի նորացված նախաձեռնությունն այնպես, ինչպես որ Բաքվի կողմից մերժվել էին ԵԱՀԽ-ի խաղաղարար ջանքերը», - ամրագրվում է հայտարարությունում եւ արվում տրամաբանական եզրակացություն՝ «Ադրբեջանը փնտրում է ղարաբաղյան հարցի բացառապես ռազմական լուծում»:
( շարունակելի)
Վերջին խմբագրող՝ Rammer: 04.08.2009, 08:45:
Ինչ վերսիա - հրադադարի տակ Արցախ պետության ստորագրությունը վերսիա է՞ Կռված վոինները դիվանագետ են դառել ու միջազգային օրենքների գիտակ դրա համար էլ սենք քաքի մեջ ենք հայտնվել....
ԼՏՊի իշխանությունից հանելը Արցախի պետականության առանձին անկախ լինելը ինչով է ժխտում կամ հաստատում՞
ՈՒյգուրների չինաստանում անկախության ու ինքնավարության պահանջը ինչ կապ ունի իրենց ադրբեջանցի կամ թուրքալեզու մյուս ազգերի հետ բարեկամության հետ՞ Ասում եմ չէ, Երդողանը ախպերություն է ուզում անել, թող ասի ՈՒյգուրներին ճանաչում եմ անկախ պետություն։ ՉԻ կարա... Իսկ Արցախը կարա...
Դե գնա ու դրանից հետո թուրան, ֆլան, ֆստան սարքի...
Արցախից ինչ է գնում թալիշիստան, ավարստան, քրդստան կամ լեզգիստանի անկախությունը ճանաչի՞ Մենակ են որ Ալիեվի հետ հարաբերությունները կփչանան ու ադրբեջանում թոհ ու բոհ կսկսվի։ Բայց դա ում պետք չի որ Ալիեվի հետ հարաբերությունները փչանան, Արցախին՞, իհարկե ոչ, Ալիեվի հետ հարաբերությունները Երևանում պպզած արցախի էմիսարների համար են պետք, հարաբերությունները կփչանան Բաքվի հետ իշխանությունը ու փողերը վարի կգնան իրանց ոչ մեկ բանի տեղ չի դնի։
Փաստացի Արցախի անկախության համար շահավետ ընթացքը - ադրբեջանի քայքայումը, Երևանին շահավետ չի, որտեղ էլ այդ երկու Արցախ ու Հայաստան պետությունների հակասությունը ու իրարից անկախ լինելը փաստվում է։
Այսինքն Արցախի ու Հայաստանի շահերը վաղուց ձուլված են ու Ղարաբաղը վաղուց մերնա, բայց դրանից որ Արցախը մենակ ՄԵՐՆ ա ոչ մի խեր էլ չենք ստացել, բացի օկուպանտի ու ազգայնամոլ դաշնակի կարգավիճակից....
Վերջին խմբագրող՝ voter: 04.08.2009, 13:33:
Արցախի որպես նույնիսկ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՑ անկախ պետության տարիների մասին... Կամ ինչպես ստացվեց, որ հրադադարի պայմանագիրը կնքելու համար Արցախի ստորագրության անհրաժեշտությունը կար իսկ Արցախի հետ այնքան էին արդեն հաշվի նստում, որ Հայաստանն էլ Արցախինը դարձավ....
http://ar-vest.livejournal.com/151429.html
http://ar-vest.livejournal.com/151705.html
http://ar-vest.livejournal.com/151850.html
http://ar-vest.livejournal.com/152172.html
http://ar-vest.livejournal.com/152453.html
Ադրբեջանը համաձայնվել է բոլոր Մադրիդյան առաջարկությունների հետ
«Սկզբում պետք է ազատագրվեն 5 կամ 6 շրջանները, հաջորդ փուլում` մեկ կամ երկու շրջան: Ապա կմեկնարկի փախստականների վերադարձի գործընթացը, կտեղակայվեն խաղաղապահները, կսկսվի տարածքների բարեկարգումը: Փախստականների վերադարձին, խաղաղապահների տեղակայմանը եւ հաղորդակցության ուղիների վերաբացմանը կհաջորդի Ղարաբաղի ինքնավարության հարցի լուծումը` Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության սկզբունքի շրջանակներում», - ասել է Նովրուզ Մամեդովը:
http://www.armenialiberty.org/articl...w/1792151.html
Հետաքրքիր է հիմա սերժանտները ու լեգիտիմշիկներ հաբռգածները ինչ են երգելու, մինչև հիմա հույս ունեին, որ Բաքուն վարի է տալու, իսկ իրանք «ուզած չուզած» համաձայնվելու էին ամեն ինչ նորից սկսեն...
Իսկ Բաքուն ասում է, մենք համաձայն ենք նույնիսկ, որ պիտի կարիդոր լինի, բա հարցը 10 տարի կարողա ձգվի, պիտի կարիդոր լինի։ Այ երբ այդ կարիդորով բոլոր հայերը կքոչեն Արցախից, հետո էտ երկու շրջանն էլ կվերադարձվի ադրբեջանցիքին ու նրանք էլ ամբողջ կյարաբախը կբնակեցնեն, կբազմանան ու մի 10 տարի հետո շատ պետք ա ամերկաներին, ռեֆերենդում էլ կանենք ու միաձայն կմնանք Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության կազմում....
Վերջին խմբագրող՝ voter: 04.08.2009, 15:29:
Երևումա սերժանտների ու հաբռգածների վիճակը պալաժենի ա ասելու բան չունեն, քանի որ նույնիսկ պանարմենիանում արդեն ՀԱԿի կարծիքն են ներկայացնում էն էլ մեկ չէ երկու չէ բազմաթիվ անգամ
Հայաստանում ՊԼՈՒՐԱԼԻԶՄ ա, խաբար չենք
http://www.panarmenian.net/news/arm/?nid=35084
http://www.panarmenian.net/news/arm/?nid=35085
http://www.panarmenian.net/news/arm/?nid=35083
Բացի դրանից Րաֆֆի Հովհանիսյանի վարկաբեկումը կասկածում եմ, որ այդ իսկ առումով են սկսել ՀՀԿականները, քանի որ գիտակցում են, որ ԼՏՊին որպես Արցախի փրկարար հաստատ ոչ մեկ չի ընտրելու ու գալու է ժողովուրդը հանգի Րաֆֆիի թեկնածությանը, որը վաղուց հայտնի Արցախի անկախության մունետիկն է։
Նոր ընտրությունները օր օրի անխուսափելի են դառնում, ուզում են ամենահավանական ու ժողովրդի կողմից իրական ընտրվելու ունակ նախագահական թեկնածուին միքիչ կծոտեն իրենց հոգեվարգից առաջ մուռ հանեն, թե տեսեք հայեր ոչ մեկն էլ լավը չի...
Րաֆֆին է ամենահավանակը? Ներողություն իսկ ինչու???
Էս օֆֆտոպ չի...մի րոպե...
Տվեք ինձ կալաշնիկով և ես կհասնեմ բաքու...Եկեք Ադրբեջանը գրավենք էլի: Հա բայց ինչ կլինի որ?
Վերջին խմբագրող՝ Rammer: 04.08.2009, 15:47:
Պատ. Ղարաբաղյան հակամարտություն
Ռամմեր ջան, ասում ես հավատամ, թե բոլորն են հասկացած՞Քաղաքացի չենք էլի: Ու քանի որ կարծես դա բոլորս էլ հասկացել ենք, այսինքն հիվանդությունը ախտորոշված է, մնում է բուժվնեք
Ինչ-որ բանի հավատալուց առաջ պետք է այն կասկածի տակ առնել, հետո փարատել կասկածը, հետո նոր հավատալ: Կասկածի-հավատի այս տեսությունը կիրառելի է գիտական ուսումնասիրության դեպքում, բայց հասարակական-թիմային-մարդկային հարաբերություններում այն կատարյալ ծուղակ է: Կասկածի որդը թիմը քայքայելու, մարդկային-գործնական հարաբերությունները փչացնելու լավագույն ձեւն է:Ռամմեր ջան, ասում ես հավատամ, թե բոլորն են հասկացած՞
Ֆրանսիական գիլիոտինային սարսափը հիմնված էր կասկածի վրա:Բանակի ոգին կոտրվում է դավաճանի փնտրումով: Ընկերությունը պառակտելու համար կասկածի տակ է առնվում մեկի մաքրությունը:
Հայ այլախոհների թափը 70-ականների վերջին կոտրվեց ոչ թե ԿԳԲ-ի, այլ կասկածի մթնոլորտի ճնշման տակ: ԿԳԲ-ում տրված առաջին հարցն այս էր. "Գիտե՞ս, որ ձեր մեջ մենք մարդ ունենք": Պայքարում ձախողվում է նա, ով հաղթանակի ճանապարհ փնտրելու փոխարեն սեփական ճակատում դավաճան է փնտրում: Մութ սենյակում սեւ կատու փնտրելը ոչ միայն անիմաստ, այլեւ վտանգավոր զբաղմունք է: Վաղուց հայտնի բան է. "Համակիրների շարքերում փնտրեք դավաճանին եւ նա անպայման կբացահայտվի, նույնիսկ եթե մինչեւ ձեր փնտրելը նա չկար":
Երբ կասկածում ես դիմացինիդ, նա էլ սկսում է քեզ կասկածել եւ, պրագմատիզմի տեսության կանոնների համաձայն, գործը միառժամանակ կանգնում է:Գործն առաջ տանելու համար պետք է հավատալ:
Մեր ժողովուրդն արժանի է երջանիկ ապրելու ոչ թե միլիոն տարի հետո, այլ այսօր: Դրա համար ենք ձգտում վերականգնել Անկախությունն ու Ժողովրդավարությունը, ռուսական զորքերն եւ բազաները դուրս հանել մեր երկրից, ինչպես Իրաքից դուրս են բերվում ամերիկյան զորքերը: Այս մեծ գործի իրականացման ճանապարհի ամենավտանգավոր խութը կասկածն է թիմակցի, համակիրի, պայքարողի նկատմամբ, իսկ հավաքական հաջողության հասնելու գրավականը հավատն է, փոխադարձ վստահությունն է, հարգանք-սերը: Սատանան հենց չսիրելն ու կասկածելն է:
Ես չեմ հասկանում, ռուսական զորքն ինչ որ մեկին հիմա խանգարում է? Մեր ժողովուրդին հիմա մի բան է պետք, վերականգնել իր արժեքներն ու հայացքները, որպեսզի կարողանանք վանկարկել "Հայ ժողովուրդ", "Մեր ժողովուրդ" արտահայտությունները: Թե չէ եկել ենք ընկել սար ու ձորեր... Հավատացեք, եթե մենք էսօր սկսենք վերականգնել մեր արժեքներն ու ամեն ինչը, դա ավելի շատ ՌԴ-ին կանհանգստացնի, կավելացնի հարգանքը մեր ժողովուրդի նկատմամբ/չնայած էդ հարգանքը դեռ նախկին սերունդներից մի քիչ մնացել է/, քան թե որ ասենք հանի քո զորքը մեր երկրից:
Հետո էլի եմ ասում, ամեն մարդ իրա վենդերն իրա յորղանի ի գորա պիտի մեկնի...
Վրաստանն ինչ օր ընկավ, իրան դրել էր իրա երազած Երկրի տեղ:
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Եթե Սերժանտները հրաժարական տան բացի Րաֆֆից էլ ինչ թեկնածու կա, որ կասի Արցախը կպահեմ ու հայ ժողովրդի հավատա՞Րաֆֆին է ամենահավանակը? Ներողություն իսկ ինչու???
Էս օֆֆտոպ չի...մի րոպե...
Տվեք ինձ կալաշնիկով և ես կհասնեմ բաքու...
Պատ. Ղարաբաղյան հակամարտություն
Ռամմեր յան, շատ լավ տեսական վերլուծություն ես արել:
Չէի կարծում թե իմ հումորով տրված հարցին նման լրջությամբ կվերաբերես:
Բայց քանի որ այդ հարցն ինքնին կարևոր է, ես էլ նշեմ իմ ելակետերը:,
Դու կենտրոնական ես դարձրել հավատի հարցը թիմի, ընկերության, համակիրների շրջանակում և դրա վրա կերտել ես քաղաքականության մեջ նպատակին հասնելու բանաձևը: Ես այլ կարծիքի եմ: Քաղաքականության մեջ կենտրոնական է ոչ թե հավատը, այլ շահը: Հավատը դա իսկապես թիմի գործելակերպի հիմքն է: Բայց մենք քննարկում ենք քաղաքական գործընթացներ, որոնք ունեն այլ շարժիչ ուժեր և տրամաբանություն:
Բացի այդ-
1-Կայքում ոչ թե թիմ է գործում, այլ առանձին անհատներ են, որոնք իրենց կարծիքն են արտահայտում տարբեր հարցերի վերաբերյալ:
2-Թիմ ասածը իրականում ուղղահայաց ենթակայություն կառույց է: Շատ առողջ մթնոլորտի դեպքում հնարավոր է, որ թիմի անդամներին թվա, թե բոլորը հավասար են, բայց նույնիսկ այդ դեպքում կա մի լիդեր, որը մնալով ստվերում, ղեկավարում է, կարգավորում է թիմային գործելաոճը: Սպորտում դա մարզիչն է, այլ դեպքերում ոչ ֆորմալ լիդերը:
3-Ազգային հարցերում թիմային զգացողություն է գոյանում, բայց այն իրականում ոչ թե թիմային վիճակ է /թիմը կոչված է կոնկրետ գործի համար/ այլ զգայական, գործ չպարտադրող, լոզունգային:
4- Քաղաքականության մեջ վիճակն այլ է: Քանի որ գործում են մեծ թվով շահ հետապնդող անհատներ, բնականորեն առաջ է գալիս որոշում ընդունելու անհրաժեշտությունը: Որոշում ընդունելու տրամաբանությունն այնպիսին է, որ այն պահանջում է լիդեր: Հենց այնպես լիդերը չի կարող գոյություն ունենալ, այն պետք է իզոլացված, շերտավորված լինի ներքևներից: Իսկույն գոյանում է ղեկավարող կառույց, որը ներկայացնում է լիդերի առաջին թաղանթը: Այդ վերին կառույցն արդեն կարող է դառնալ թիմ իր լիդերով, և գործել հանուն հռչակված նպատակների, բայց և կարող է դառնալ որջ, կախված ներքևների կեցվածքից:
5- Մենք մի անգամ իբր թե թիմ ստեղծեցինք, որը որջի ստադիան անցնելով վեր ածվեց խունտայի:
Հիմա էլ, այսքանից հետո եթե նորից եկել, հասել ենք նույն ելակետային մտածելակերպին, դա լավ չէ: Քաղաքականությունը ոչ թե թիմային դաշտ է, այլ անհատների դաշտ: Եթե այդ դաշտում ներքևներում կանգնած են իրենց շահերով ղեկավարվող անհատ քաղաքացիները, ապա վերևում քաղաքակիրթ լիդեր է ծնվում և գործում: Իսկ եթե ներքևում ազգային զգացմունքներով տոգորված «թիմ» է կանգնած, ապա թող ու փախիր- դժոխք է ստեղծվելու:
Ես էլ, դու էլ, այս կայքում եղած բոլորն էլ, անհատներ են իրենց տարբեր ելակետային պատկերացումներով ու շահերով: Հենց դա է առողջը, ելքը:
Թիմը ձևավորվում է միայն այն դեպքում, երբ այն որոշակի տևական հատված իրագործում է իր նպատակները և չկոտորակվելով շարունակում է գործել նույն նպատակների շուրջ: Մենք ազգովի բազմիցս ապացուցել ենք, որ դժվարությամբ ենք գործում թիմով:
Մի շտապիր այս, միայն հեռակա քննարկումներով միացած մարդկանց թիմ կոչել և հույս ունենալ, թե միայն թիմային հավատով սարեր ենք շրջելու:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 05.08.2009, 18:25:
Բիձ ներիր, բայց քեզնից այսպիսի «վազգենմանուկյանական» կարծիք չէի սպասումԻնձ թվում է դու աղավաղում ես պատմությունը. Նախ Տեր–Պետրոսյանի լեգիտիմությունը այն ժամանակ ակտուալ չէր, Վազգեն Մանուկյանի հետ առանձնապես այդքան հույսեր չէին կապում, ինչքան որ մեծ էր դժգոհությունը սոցիալական–տնտեսական կարգավիճակից, դա 96 թվին էր
97 թվին ОБСЕ (Организация по безопасности и сотрудничеству в Европе) եռյակը Ղարբաղի հակամարտությունը լուծելու նոր փաթեթ առաջարկեց, որից էլ սկսվեցին աժիոտաժները, եթե հիշում եսՏեր–Պետրոսյանը կողմ էր ОБСЕ–ի առաջարկին, համարելով որ քանի Ադրբեջանը թուլացած է քան երբևէ, այս հարցը կարելի է լուծել, ու որի դեմ դոշ տվեցին մարդիկ, որոնց մեծամասնությունը հիմա հանդերձյան աշխարհում է, ինչպես նաև դեմ էին Քոչարյանը և նույն ինքը՝ Սերժ Սարգսյանը, որը հիմա բոլորիս համոզում է, որ Մադրիդյան սկզբունքները լավ են, և որոնք իմ կարծիքով տարբերվում են այն ժամանակվա ОБСЕ–ի պլանից միայն նրանով, որ այն ժամանակ Հայաստանի դիրքերը միջազգային ասպարեզում շատ ավելի ուժեղ էին, քան հիմա, իս Ադրբեջանի պարագայում ճիշտ հակառակը, այսինքն դեռ այն ժամանակ գուցե կարելի էր ավելիին հասնել նվազագույն կորուստներով։ Միայն այն փաստը, որ Տեր–Պետրոսյանը համաձայն էր քո ասած «դրսի»՝ ԱՄՆ–ի, Ռուսաստանի և Ֆրանսիաի՝ հանձինս ОБСЕ–ի պլանին, իսկ Հայաստանի ընդդիմություն կոչվածները՝ ոչ, դա արդեն վկայում է, որ քո «դրսից աջակցություն» ստանալու համար Տեր–Պետրոսյանի «խաղերի» մասին ենթադրությունը անհիմն է։ Եվ մի «փոքրիկ» նյուանս, սա իմիջայլոց։ Ռուսաստանը ԱՄՆ–ի ու Ֆրանսիայի նախաձեռնություններին թեպետ մասնակցում էր, բայց քողարկված դժկամությամբ, Տեր–Պետրոսյանի արևմտյան կոմպլեմենտարիզմը այդքան էլ Ռուսաստանի սրտով չէր, և չի, դրա համար էլ պաշտոնական Ռուսաստանը առնվազն խրախուսող հայրիկի հայացքով «հետևեց» 99–ի Հոկտեմբերի 27–ի, և 08–ի մարտի մեկի իրադարձություններին, բայց սա ուրիշ երգից է արդեն…
Si vis pacem, para bellum
Այս պահին թեմայում են 3 հոգի. (0 անդամ և 3 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ