Սա մեց պարտռւթյռւն եր ,
Սա մեց պարտռւթյռւն եր ,
Սա ներ մեծագույն, սակայն դժբախտաբար անտեսված ու չգնահատված հաղթանակներից մեկն էMtazox-ի խոսքերից
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Լեո (27.05.2009)
Պարտություն կրելով` ինչ-որ բան են տանուլ տալիս: Մենք ի՞նչ ենք կորցրել
Ինչ աստիճան է մեր ժողովրդի մեջ մտած այս հիմնովին սխալ միֆը - ցավալիության աստիճան զարմանալի է...Պարտություն կրելով` ինչ-որ բան են տանուլ տալիս: Մենք ի՞նչ ենք կորցրել
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Լեո (27.05.2009)
Ավարայրը մեր մեծ հաղթանակներից է: Եթե հաղթանակ էլ չէ, ապա հաստատ շատ կարևոր պետական նվաճում էր:
Գոնե մենք մեր հաղթանակները չպիտի նսեմացնենք:
Որ բոլոր փղերին չկոտորեցինք, պարսից շահին էլ չամորձատեցինք ուրեմն պարտություն էր?
Պարտություն միգուցե կհամարեն հայ հեթանոսները, որոնք երջանիկ կլինեին, եթե Հայաստանում կրկին կրակապաշտություն տիրեր:
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
Լեո (27.05.2009)
Եվ, ի դեպ, նույն այդ հայ հեթհանոսները հաճախ մոռանում են, որ զրահադաշտականությունը այնքան էր նման մեր ՀԵԹՀԱՆՈՍԱԿԱՆ հավատքին, ինչքան իսլամը հիմա նման է քրիստոնեությյանը - նույն արմատից, սակայն ԷԱԿԱՆՈՐԵՆ տարբեր: Այ հետաքրքիր է, էլի, ինչպես կվերաբերվեին այդ դեպքում այն նորմին, որ հայրը կենակցում է աղջկա հետ, որդին մոր հետ և այլն - այդ ժամանակվա պարսից կրոնը դա լիովին ընդունելի էր համարում...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
«Մենավոր մի դամբարան ծածկում է իր տակ ամփոփված մի հոգու հավերժական հանգիստը: Ասում են Վարդանն է այդտեղ: Ճշմարի՞տ է դա - դժվար է ասել: Բայց դաշտավայրի վճիտ լռության մեջ երբեմն կլսես կոկորդային մեղեդու մեղմաձայն մի գեղգեղանք...: Այդ մեղեդին երգվում է այն պահին, երբ ոտ են դնում Ավարայրի դաշտավայր: Վարդանանց նվիրված դարերի հին երգն է դա: Եվ այդ հավերժական երգի մեջ արդեն ճշմարտորեն ամփոփված են Վարդանը և Վարդանանք»
Դերենիկ Դեմիրճյան
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
http://maps.google.ru/?ie=UTF8&ll=39...83026&t=h&z=10
Արբանյակային այս քարտեզի վրա կարելի է շատ հանգիստ տեսնել ՀԵՆՑ ԱՅՆ Ավարայրի դաշտը: Դաշտը գտնվում է քարտեզի հենց կենտրոնում, որի միջով անցնում է դեղին գիծ՝ "Babar" բառից մի քիչ ներքև...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
... Վարդան եւ Ավարայր: Ձախողված մտորումների մի անսպառ թեմա սովետահայ մտավորականության համար: Ավարայրի մասին պատմող հիմնական միջնադարյան աղբյուրը` Եղիշեն, շատ սթափ է գնահատում դրա ռազմաքաղաքական արդյունքը` նրա մոտ խոսք չկա բարոյական հաղթանակ կոչվածի մասին: ... հայերի սերունդները նշել են Ավարայրի հիշատակը որպես ազգային մեծագույն տոն: Տարօրինակ բան` տասնյակ հաջողված ու անհաջող ճակատամարտերից հենց այդ մեկն է ընտրվել որպես հայ ինքնության խորհրդանիշ: ... պատմաբաններից թե գրողներից մեկը հորինում է «բարոյական հաղթանակ» չարչրկված հասկացությունը: Այս հասկացությունից ո՛չ Վարդանն էր տեղյակ, ո՛չ էլ` Եղիշեն: Դա 20-րդ դարի գյուտ է: Բայց մարդիկ, կրքոտ քննադատության ենթարկելով «բարոյական հաղթանակի» տեսությունը, կարծում են, թե Վարդանին ու նրա գործն են քննադատում:
Իրականում մեր նախնիները, Ավարայրը որպես տոն նշելով, ավելի խորաթափանց էին, քան իրեն աշխարհի կենտրոնում երեւակայող արեւելահայ մտավորականությունը: Առավել եւս` այժմ, երբ 1500 տարի է անցել Ավարայրի ճակատամարտից, նրա անմիջական ռազմական արդյունքը որեւէ գործնական նշանակություն վաղուց չունի, իսկ ահա Ավարայրի` որպես քաղաքակրթական ընտրության հետեւանքները առկա են ցայսօր: Մի 8 տարի առաջ գնացել էի Թեհրան: Հայկական եկեղեցիներից մեկից ոչ շատ հեռու զրադաշտական տաճարն էր: Մտնելով այնտեղ եւ տեսնելով այսօրվա զրադաշտականներին` կարելի էր սեփական աչքերով տեսնել, թե ի՛նչն էր Ավարայրի իմաստը: Ահա` երբեմնի հզոր կայսրության խղճուկ, սեփական իսկ երկրում ճնշված փոքրամասնություն ներկայացնող մնացուկները: Ահա եւ զրադաշտական քուրմը` Պարկինսոնով հիվանդ զառանցող ծերուկը: Սա Հազկերտն է, իսկ սա` ես` Վարդանի ժառանգը: Ահա՛ Ավարայրի արդյունքը:
Եթե զուտ ռազմաքաղաքական պրագմատիզմի տեսակետից դատենք, ապա դժվար է փաստարկ գտնել, թե ինչու հայերը չպետք է ընդունեին զրադաշտականություն կամ հետագայում` իսլամ: Ընդունեին ու, ինչպես մերոնք դատում են, պետություն ունենային, հարկեր հավաքեին, ճնշվելու փոխարեն` ուրիշներին ճնշեին...: Պարսիկներն, ի դեպ, այդպես էլ արեցին` իսլամ ընդունեցին ու ոչ բարով-խերով` պետություն ունեցան: Շատ մեծ պատմական ձեռքբերում է երեւի դարերի ընթացքում ուշ միջնադարյան Իրանի նման հետամնաց պետություն ունենալը: Միայն այն կառավարող դինաստիաներից մի քանիսի անունները` Չոբանյաններ, Սեւ ոչխարներ, Սպիտակ ոչխարներ` ամեն ինչ արժեն: Նույնը (իսկ լավագույն դեպքում` խելառ քուրմը) մերն էր լինելու, եթե Վարդանանց ուխտը չլիներ: Ես նախընտրում եմ դարերի ընթացքում պետությունից զուրկ հայ ազգի պատմությունը, որը Գուտենբերգի գյուտից ընդամենը մի քանի տասնամյակ հետո արդեն սեփական տպագիր գրքերն էր տպում, քան` պարսիկների պես պետություն ունենալ, ուր տպագրության գյուտը դրանից մի 300-400 տարի հետո հասավ: Եւ սա անմիջական կապ ունի Ավարայրի հետ: Հենց Ավարայրի ընտրության շնորհիվ է, որ հայերը գիրք էին տպում արդեն 16-րդ դարում եւ ուրիշ շատ առումներով ավելի առաջատար ազգ էին, քան իրենց շրջապատող` քաղաքականապես հզոր ազգերը: Որովհետեւ` Ավարայրով մենք մնացինք եվրոպական մշակութային տարածքի մաս: Իսկ եթե այսօր էլ մենք շատ չենք տարբերվում Իրանից, ապա պատճառն այն է, որ Վասակ Սյունու գծի շարունակողները մեր օրերում էլ քիչ չեն Հայաստանում...:
ՀՐԱՆՏ ՏԷՐ-ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Զրադաշտություն ոչ թե "զրահադաշտականություն"… Զրադաշտ… Զարդուշտի (պարսկերեն), Zoroastrian … զրադաշտությունը զրահի հետ որևէ առնչություն չունի
Լիոն ջան, կարող ե՞ս ասել էդ որ աղբյուրներից ես քաղել վերը նշված ինֆորմացիան
դե հենց խնդիրն էլ նրանում է, որ այդպես է ու շարունակում է այդպես ընկալվել
էդքան նշում եք շատերդ, որ դա հաղթանակ էր, ինչով կապացուցեք? պարսիկների ռազմական ինչ-որ դժվարություններով?
հետո էլ ասում եք, թե Եղիշեն շատ օբյեկտիվ ներկայացրել է իրողությունը, բա հենց նույն Եղիշեն չի նշում, որ՝ <<Ոչ թե մի կողմը հաղթեց, և մյուս կողմը պարտվեց, այլ՝ քաջերը, դուրս գալով քաջերի դեմ, երկուսն էլ պարտություն կրեցին>>? Այստեղ չեմ տեսնում, որ գրված լինի՝ հայերը հաղթեցին
շատ խորաթափանց էինԻրականում մեր նախնիները, Ավարայրը որպես տոն նշելով, ավելի խորաթափանց էին, քան իրեն աշխարհի կենտրոնում երեւակայող արեւելահայ մտավորականությունը:
ՀրաշքԱռավել եւս` այժմ, երբ 1500 տարի է անցել Ավարայրի ճակատամարտից, նրա անմիջական ռազմական արդյունքը որեւէ գործնական նշանակություն վաղուց չունի, իսկ ահա Ավարայրի` որպես քաղաքակրթական ընտրության հետեւանքները առկա են ցայսօր: Մի 8 տարի առաջ գնացել էի Թեհրան: Հայկական եկեղեցիներից մեկից ոչ շատ հեռու զրադաշտական տաճարն էր: Մտնելով այնտեղ եւ տեսնելով այսօրվա զրադաշտականներին` կարելի էր սեփական աչքերով տեսնել, թե ի՛նչն էր Ավարայրի իմաստը: Ահա` երբեմնի հզոր կայսրության խղճուկ, սեփական իսկ երկրում ճնշված փոքրամասնություն ներկայացնող մնացուկները: Ահա եւ զրադաշտական քուրմը` Պարկինսոնով հիվանդ զառանցող ծերուկը: Սա Հազկերտն է, իսկ սա` ես` Վարդանի ժառանգը: Ահա՛ Ավարայրի արդյունքը:
փաստորեն, հայերն են կործանել Պարսկաստանը... Ավարայրը որ չլիներ, Պարսկաստանը կանգուն կմնար հազարամյակներ...
Ինչ-որ շատ մեծ տեղ է տրվում Ավարայրի ճակատամարտին հաԵթե զուտ ռազմաքաղաքական պրագմատիզմի տեսակետից դատենք, ապա դժվար է փաստարկ գտնել, թե ինչու հայերը չպետք է ընդունեին զրադաշտականություն կամ հետագայում` իսլամ: Ընդունեին ու, ինչպես մերոնք դատում են, պետություն ունենային, հարկեր հավաքեին, ճնշվելու փոխարեն` ուրիշներին ճնշեին...: Պարսիկներն, ի դեպ, այդպես էլ արեցին` իսլամ ընդունեցին ու ոչ բարով-խերով` պետություն ունեցան: Շատ մեծ պատմական ձեռքբերում է երեւի դարերի ընթացքում ուշ միջնադարյան Իրանի նման հետամնաց պետություն ունենալը: Միայն այն կառավարող դինաստիաներից մի քանիսի անունները` Չոբանյաններ, Սեւ ոչխարներ, Սպիտակ ոչխարներ` ամեն ինչ արժեն: Նույնը (իսկ լավագույն դեպքում` խելառ քուրմը) մերն էր լինելու, եթե Վարդանանց ուխտը չլիներ: Ես նախընտրում եմ դարերի ընթացքում պետությունից զուրկ հայ ազգի պատմությունը, որը Գուտենբերգի գյուտից ընդամենը մի քանի տասնամյակ հետո արդեն սեփական տպագիր գրքերն էր տպում, քան` պարսիկների պես պետություն ունենալ, ուր տպագրության գյուտը դրանից մի 300-400 տարի հետո հասավ: Եւ սա անմիջական կապ ունի Ավարայրի հետ: Հենց Ավարայրի ընտրության շնորհիվ է, որ հայերը գիրք էին տպում արդեն 16-րդ դարում եւ ուրիշ շատ առումներով ավելի առաջատար ազգ էին, քան իրենց շրջապատող` քաղաքականապես հզոր ազգերը: Որովհետեւ` Ավարայրով մենք մնացինք եվրոպական մշակութային տարածքի մաս: Իսկ եթե այսօր էլ մենք շատ չենք տարբերվում Իրանից, ապա պատճառն այն է, որ Վասակ Սյունու գծի շարունակողները մեր օրերում էլ քիչ չեն Հայաստանում...:
ՀՐԱՆՏ ՏԷՐ-ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
Եվրոպական մշակութային տարածքի մաս?Ավարայրի շնորհիվ?
Ժողովուրդ ոնց էլ բանի տեղ եք դնում, ոմն ՏԷր-Աբրահամյանի բլթոցներին
Ambrosine (07.07.2009)
Այդ մասին խոսում է Եզնիկ Կողբացին իր հանրահայտ «Եղծ աղանդոց»-ում...Լիոն ջան, կարող ե՞ս ասել էդ որ աղբյուրներից ես քաղել վերը նշված ինֆորմացիան
Այս թեմայում ես դա արդեն ապացուցել եմ:էդքան նշում եք շատերդ, որ դա հաղթանակ էր, ինչով կապացուցեք? պարսիկների ռազմական ինչ-որ դժվարություններով?
Բայց անձամբ ես երևի չեմ ասել, թե Եղիշեն անսխալական է...հետո էլ ասում եք, թե Եղիշեն շատ օբյեկտիվ ներկայացրել է իրողությունը, բա հենց նույն Եղիշեն չի նշում, որ՝ <<Ոչ թե մի կողմը հաղթեց, և մյուս կողմը պարտվեց, այլ՝ քաջերը, դուրս գալով քաջերի դեմ, երկուսն էլ պարտություն կրեցին>>? Այստեղ չեմ տեսնում, որ գրված լինի՝ հայերը հաղթեցին
Դա ունի իր պլյուսներն ու մինուսները:շատ խորաթափանց էին
Ամենևին - ոչ Հրանտը, ոչ էլ ես նման բան չենք ասել:Հրաշք
փաստորեն, հայերն են կործանել Պարսկաստանը... Ավարայրը որ չլիներ, Պարսկաստանը կանգուն կմնար հազարամյակներ...
Ավարայրը հսկայական տեղ ունի մեր էթնոհոգեբանության մեջ:Ինչ-որ շատ մեծ տեղ է տրվում Ավարայրի ճակատամարտին հա
Կարծես 5-րդ դարը 4-7 դդ-ի մեջ է: Համաձայնիր, որ քրիստոնեությունը մեզ կապեց Եվրոպայի հետ...Եվրոպական մշակութային տարածքի մաս?
«Հայկական ժամանակ»-ում... բլթո՞ց: Ընդդիմության շարքերում հեղաշրջում է՞ եղելԺողովուրդ ոնց էլ բանի տեղ եք դնում, ոմն ՏԷր-Աբրահամյանի բլթոցներին
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ