Մի խելոք գանձ էի ես փոքրիկ,
Մի փոքրիկ գանձ էի ես խելոք
Հեռավոր օրերում այն գողտրիկ,
Երբ փոքրիկ էի ես ու խելոք:
Չկային հոգսեր ու հառաչանք,
Եվ կյանքը մահվան դող չեր հուշում,
Ճամփեքով աշխարհի իմ հրաշք
Մրջյունը ծղոտ էր քաշքշում:
Գտնում էր այգաբացն ինձ արթուն,
Մեր կովն ինձ հորթուկ էր նվիրում,
Թթենուց թութ ու լույս էր կաթում
Աշխարհիս լուսեղեն օրերում:
Իր այգուց հայրս լոր էր բերում,
Կեռաս էր բերում ինձ նա փնջով,
Մայրիկս նոր լավաշ էր բուրում,
Ու ոչ ոք դժբախտ չէր ոչնչով:
Գաղտնիք չէր, թե ում եմ ես սիրում,
Գաղտնիք չէր՝ ումնից եմ վախենում…
Մեծերը մարդ էին արարում,
Գաղտնիք չէր՝ ինչպես է դա լինում:
Իմ հոգին՝ ճռվողուն ու դալար,
Ձյուներից, ամպերից էր գալիս,
Ես ոչինչ չունեի միալար,
Ես ոչինչ չունեի տաղտկալի:
Ո՜նց անցավ երազն այն իրական,
Ո՜ւր անցան և խելք, և փոքրություն…
Ախ, որդիս, հրաշքն իմ մանկական
Գեթ քո մեջ թող գտնի կրկնություն:
Եվ այսօր, բարձունքում իմ ունայն
Ապրում եմ միայն քեզ մաղթելով,
Որ ապրես բյուր անգամ օրերն այն,
Երբ փոքրիկ էի ես ու խելոք
Մեջբերել
Էջանիշներ