Մարդու դերը աշխարհում և մարդը որպես նպատակ, թե՞

[Zangezur]

Էս թեման երևի ամենահարմարը ստեղ տեղադրելը կլինի:
Բոլորիս հայտի է դեմոկարտիա, հավասարություն, արդարություն, եղբայրություն, հույս, սեր, հավատ և նման այլ բառեր, որոնք մարդուն ստիպում են իրեն համարել ազատ այս աշախարհում, ազատ իր որոշումների կայացման հարցում և նպատակին հասնելու հնարավորություն ունեցող, սակայն պետքա միամիտ լինել, որ ամբողջովին հավատալ դրան, հիմա հարցա ծագում, թե ինչքանով են գործում այդ գաղափարները: Հարցեր են առաջանում ինչպիսիք են՝ պետությունների նպատակը և ինչ են ուզում ստանալ ժողովրդից,
ինչն է ընկած կրոնի հիքում և ինչն է կրոնի նպատակը (ամենաշատը խոսքը գնումա կրոնական կառույցների և անհատների մասին, այ ոչ թե կրոնական գաղափարախոսություններրի մասին),
ի՞նչու են մեծ պետությունները մարդկային զոհերի հաշվին նպատակներ իրականացնում,
ի՞նչու պետքա աշխարհում միլիոնավոր մարդիկ սովից և հիվանդություններից մահանա, եթե կարելիա դրանցից խուսափել, ի՞նչու է ստեղծվել փողը՝ մարդուն ի՞նշխելու, արդյոք կա իրականում ազատություն, թ՞ե մեր իմացած ազատությունը թվացյալ ազատություն է և մարդու ճակատագիրը որոշվումա որոշ պետությունների շահերի շրջանակներում, վերջիվերջո շատ փաստեր հակասության են տանում այդ գաղափարախոսություններին և
Ով ենք մենք իրականում, ոչխար թե մարդ, ու՞ր ենք գնում, և կա արդյոք մի կառույց, որը ինչ-որ չափով ղեկավարում է երկիրը:
Եվ խորհուրդ կտայի դիտել Дух Времени վերնագրով վավերագրական ֆիլմերը, որը նկարահանված է աշխարհում տիրող կարգերի դեմ, որոշ բաներ չափազանցված են, որոշ բաների բերված փաստերով կարելիա հավատալ:
http://torrents.ru/forum/viewtopic.php?t=1447224
Քննարկումը կարելիա ծավալել այդ ֆիլմերի կողմից արտահայտված եզրակացությունների և վերը բերված հարցերի շուրջ

[Jarre]

Պատասխաններս գրված են կարմիրով։ Հետաքրքիր հարցեր են, և ահա իմ անձնական կարծիքը։ Ես իքնս լավատես եմ, բայց դա ինձ չի խանգարում ընդունել իրականությունը այնպիսին, ինչպիսին այն կա։

ինչպիսիք են՝ պետությունների նպատակը և ինչ են ուզում ստանալ ժողովրդից, Պետությունների նպատակն է իրենց «ժողովրդին» օգտագործելով փող աշխատեն ու մենք դժվարությամբ կարող ենք ասել, թե ինչ արժե մարդու մի կիլոն քաղաքական գործիչների համար։ (իհարկե կան եզակի մարդիկ, ովքեր իրոք մտածում են մարդկության մասին, բայց դրանք բացառություն են կազմում)


ինչն է ընկած կրոնի հիքում և ինչն է կրոնի նպատակը (ամենաշատը խոսքը գնումա կրոնական կառույցների և անհատների մասին, այ ոչ թե կրոնական գաղափարախոսություններրի մասին), Կրոնի հիմքում ընկած է շահը։ Կրոնը շատ լավ միջոց է մասաներին ղեկավարելու համար, և այն շատ ձեռնտու է թե՛ քաղաքականության համար, և թե՛ մեծ բիզնեսի ներկայացուցիչների։ Կրոնի միակ նպատակը նույնպես իր սեփական շահն է։ Կրոնը մտահոգված չէ մարդկության բարօրությամբ, այլապես նա չէր հրահրի ատելության, պատերազմների և այլ ամոթալի գործերի, որոնցով աչքի են ընկնում։ Եթե կրոնը մտահոգված լիներ մարդկության բարօրությամբ, ապա հոգ կտաներ նրանց հոգևոր կարիքների մասին, իսկ այսօր դուքն ինքներդ եք տեսնում, թե դա տեղի ունենում է, թե ոչ։ (խոսքը չի գնում անկեղծ հավատացյալների կամ անհատների մասին, այլ ինչպես նշված էր՝ ընդհանուր կրոնական կառույցի մասին։ Նաև հատուկ ուզում եմ նշել, որ իմ կարծիքով Աստվածաշունչ գիրքը չունի ոչ մի ընդհանուր բան այսօրվա կրոնների հետ, քանի որ կրոնները միայն նշում են Աստվածաշնչում գրվածները, բայց ոչ մի բան չեն կիրառում իրենց կյանքում։)

ի՞նչու են մեծ պետությունները մարդկային զոհերի հաշվին նպատակներ իրականացնում,
ի՞նչու պետքա աշխարհում միլիոնավոր մարդիկ սովից և հիվանդություններից մահանա, եթե կարելիա դրանցից խուսափել, Որովհետև դա ձեռնտու է։ Աշխարհում ամենաարդյունավետ բիզնեսը համարվում է զենքի առևտուրը։ Իսկ զենք ծախելու համար ի՞նչ է պետք. պահանջարկ։ Իսկ պահանջարկը հենց պատերազմներ ստեղծելն է։ Ի դեպ, պատերազմ ստեղծելու համար ամենալավ դրդիչ ուժը ողջ պատմության ընթացքում եղել է հենց կրոնը


ի՞նչու է ստեղծվել փողը՝ մարդուն ի՞նշխելու, արդյոք կա իրականում ազատություն, թ՞ե մեր իմացած ազատությունը թվացյալ ազատություն է և մարդու ճակատագիրը որոշվումա որոշ պետությունների շահերի շրջանակներում, Մենք ազատ ենք այնքան ժամանակ, քանի դեռ չենք խանգարում «մեծերին»։ Փորձիր մի փոքր տարբերվել այլախոհությամբ կամ ունենալ այլ տեսակետներ, և կտեսնես, թե վերջդ ինչ կլինի (Առաջին դեմքով դիմում եմ որպես օրինակ)

վերջիվերջո շատ փաստեր հակասության են տանում այդ գաղափարախոսություններին և
Ով ենք մենք իրականում, ոչխար թե մարդ, ու՞ր ենք գնում, և կա արդյոք մի կառույց, որը ինչ-որ չափով ղեկավարում է երկիրը: Իմ կարծիքով երկիրը ղեկավարում է մեծ բիզնեսը իր գլխավոր գործիքների միջոցով՝ քաղաքականության և կրոնի։ Իսկ ընդհանուր առմամբ երկիրը ղեկավարում է էգոիզմը, ատելությունը և մի քանի հոգու շահը

Եվ խորհուրդ կտայի դիտել Дух Времени վերնագրով վավերագրական ֆիլմերը, որը նկարահանված է աշխարհում տիրող կարգերի դեմ, որոշ բաներ չափազանցված են, որոշ բաների բերված փաստերով կարելիա հավատալ: Եթե չեմ սխալվում մի քանի ֆիլմեր են։ Մի տարի առաջ դիտել եմ այդ ֆիլմերի սեպտեմբերի 11-ի մասին։ բայց շատ բաներ մոռացել եմ։
http://torrents.ru/forum/viewtopic.php?t=1447224
Քննարկումը կարելիա ծավալել այդ ֆիլմերի կողմից արտահայտված եզրակացությունների և վերը բերված հարցերի շուրջ

[Ambrosine]

Բոլորիս հայտի է դեմոկարտիա, հավասարություն, արդարություն, եղբայրություն, հույս, սեր, հավատ և նման այլ բառեր, որոնք մարդուն ստիպում են իրեն համարել ազատ այս աշախարհում, ազատ իր որոշումների կայացման հարցում և նպատակին հասնելու հնարավորություն ունեցող, սակայն պետքա միամիտ լինել, որ ամբողջովին հավատալ դրան, հիմա հարցա ծագում, թե ինչքանով են գործում այդ գաղափարները:

Այս գաղափարները ծագել են մարդկային հասարակության զարգացմանը զուգընթաց, օբյեկտիվորեն: Դրանք գործում են այնքանով, որքանով որ զարգացած է տվյալ հասարակությունը

Հարցեր են առաջանում ինչպիսիք են՝ պետությունների նպատակը և ինչ են ուզում ստանալ ժողովրդից,

յուրաքանչյուր հասարակության ընդերքում առաջանում է սոցիալական իշխանությունը, որը կոչված է կազմակերպելու, ղեկավարելու, կառավարելու հասարակությունը, ապահովելու սոցիալական անվտանգությունը
պետությունը ժողովրդից ուզում է ստանալ հավանություն

ինչն է ընկած կրոնի հիքում և ինչն է կրոնի նպատակը (ամենաշատը խոսքը գնումա կրոնական կառույցների և անհատների մասին, այ ոչ թե կրոնական գաղափարախոսություններրի մասին),

կրոնը քաղաքականություն է, պետական իշխանությունը կրոնից անջատվեց միջնադարի վերջում: Կրոնի նպատակը իշխելն է՝ աշխարհայացքային, գաղափարական, կրոնական շղարշով քողարկված կամ գուցե և չքողարկված: Մեր եկեղեցին վառ օրինակ... պետականության բացակայության պայմաններում մեր ազգը <<կառավարող>> ու ներկայացնող <<մարմին>-ն էր: Հայոց կաթողիկոսը կոչվում էր Հայոց խալիֆա

ի՞նչու են մեծ պետությունները մարդկային զոհերի հաշվին նպատակներ իրականացնում,

նպատակը արդարացնում է միջոցները

ի՞նչու պետքա աշխարհում միլիոնավոր մարդիկ սովից և հիվանդություններից մահանա, եթե կարելիա դրանցից խուսափել,

այս հարցին երևի բժիշկները փորձեն պատասխանել, բայց հավասար պայմաններ բոլորի համար չեն կարող լինել. միշտ էլ պետք է մեկը աշխատի, որ մյուսը ուտի

ի՞նչու է ստեղծվել փողը՝ մարդուն ի՞նշխելու,

փողը իշխելու համար չի, նույն կերպ կարող էր ոսկի լինել կամ սննդամթերք. դա կարողություն է փողի միջոցով մեկը մյուսին է իշխում կամ օգտագործում իր շահերի համար

արդյոք կա իրականում ազատություն, թ՞ե մեր իմացած ազատությունը թվացյալ ազատություն է և մարդու ճակատագիրը որոշվումա որոշ պետությունների շահերի շրջանակներում,

մարդը ծնվում է, որ ապրի երջանիկ: Արիստոտելը ասում էր, որ երջանիկ է այն պետությունը, որի քաղաքացին երջանիկ է, և հակառակը: Տարբեր ժամանակներում տարբեր են եղել ազատության մասին պատկերացումները: Այսօր մարդը այնքանով է ազատ, որքանով որ չի սահմանափակում մյուսի ազատությունը

Ով ենք մենք իրականում, ոչխար թե մարդ, ու՞ր ենք գնում,

նկատի ունես հայերիս?

և կա արդյոք մի կառույց, որը ինչ-որ չափով ղեկավարում է երկիրը:

սա էլ կկոնկրետացնես? ՀՀ-ի մասին ես խոսում, թե գլոբալ?

Եվ խորհուրդ կտայի դիտել Дух Времени վերնագրով վավերագրական ֆիլմերը, որը նկարահանված է աշխարհում տիրող կարգերի դեմ, որոշ բաներ չափազանցված են, որոշ բաների բերված փաստերով կարելիա հավատալ:
http://torrents.ru/forum/viewtopic.php?t=1447224
Քննարկումը կարելիա ծավալել այդ ֆիլմերի կողմից արտահայտված եզրակացությունների և վերը բերված հարցերի շուրջ

չեմ դիտել այդ ֆիլմերը

[Zangezur]

Առաջադրված հարցերը վերբերում էին գլոբալ խնդիրներին, հայերի հետ ոչ մի կապ չունեն, մենք ընդամենը կարող ենք այս հարցերի շուրջ ծառայել ընդամենը փոքր օրինակ: Այո, այս հարցերը ծագել են շատ վաղուց, բայց գնալով այդ հարցերի լուծման խնդիրը ավելի է արժեվորվում:

[Ambrosine]

Ով ենք մենք իրականում, ոչխար թե մարդ, ու՞ր ենք գնում,

ոչխարը գնում է հովվի հետևից, իսկ մարդը՝ իր նմանի: Իսկ թե ուր ենք գնում, դա մենք ենք որոշում

[Ambrosine]

և կա արդյոք մի կառույց, որը ինչ-որ չափով ղեկավարում է երկիրը:

ամեն երկիր ունի իր պետական ապարատը, պետական ու իշխանության մեխանիզմը

[Լուսիանա]

.
Եվ խորհուրդ կտայի դիտել Дух Времени վերնագրով վավերագրական ֆիլմերը, որը նկարահանված է աշխարհում տիրող կարգերի դեմ, որոշ բաներ չափազանցված են, որոշ բաների բերված փաստերով կարելիա հավատալ:
http://torrents.ru/forum/viewtopic.php?t=1447224
Քննարկումը կարելիա ծավալել այդ ֆիլմերի կողմից արտահայտված եզրակացությունների և վերը բերված հարցերի շուրջ

Zeigeist (Дух Времени)... Շատ պրովոկացիոն ֆիլմ է: Ֆիլմում ոպես փաստեր ներկայացվում են այնպիսի նյութեր, որոնք իրականում միայն ենթադրություններ են, ավելին դրանք երբեմն հասնում են աբսուրդի…
Սկզբում, որ նայեցի ֆիլմը, ուղղակի շոկի մեջ էի… Ինֆորմացիան այնքան շատ է, որ չես հասցնում վերլուծել, իսկ մատուցման ձևը հատուկ մշակված է փորձառու հոգեբանների կողմից:

[WhiteSmoke{F}]

hարցդ իր մեջ պարունակում է, թերևս, մարդու, աշխարհի, սկզբի և վերջի մասին մի ամբողջ փիլիսոփայություն: Որքանով որ հնարավոր է միանշանակ պատասխանել այս հարցին, այնքանով էլ հնարավոր է առավելագույնս հեռանալ դրա բուն էությունից:
Պետք է քննել կեցության, աշխարհի, կյանքի, շարժման, զարգացման մասին գոյություն ունեցող կոնցեպցիաները:
Հենց առաջ քաշած հարցերդ էին, որոնք տարիներ առաջ ծնեցին կրքերիցս, երևի, ամենամեծը` հետաքրքրասիրությունը: Ես տարօրինակ երեխա եմ եղել: Ծնվել եմ շատ երկար մազերով, մեծ բացված աչքերով: Ունեցել եմ աշխարհի ամենալավ խաղալիքները, բայց խաղացել եմ իմ պատրաստած թղթե ռոբոտներով, որոնց փայփայում էի: Մի անգամ հայրիկիս հարցրեցի, թե ինչու՞ եմ ծնվել: Նա պատասխանեց, որպեսզի երջանիկ լինեմ: Իսկ ի՞նչ էր երջանկությունը: Ու՞մ էր պետք: Ի՞նչ էր ավելացնելու այս աշխարհում: Ես կարծում էի, որ բոլոր պատասխաններս կգտնեմ գրքերում: Այնպես որ 4 տարեկանում վարժ կարդում ու գրում էի: Կարդում էի ամեն ինչ: Հիմա ինքս էլ գրում եմ էսսեներ տիեզերքի, արագության, շարժման, աշխարհում մարդու դերի մասին: Գրում եմ էրոտիկ պատմվածքներ: Նաև ունեմ շատ աֆորիզմներ: Բայց ոչ ոքի դրանք չեմ տալիս կարդալու: Գրածներումս շատ եմ անդրադարձել տվածդ հարցին: Սակայն ոչ մի տեղ հարցիդ պատասխանը ավելի ճշգրտորեն չեմ հանդիպել, որքան որ իմ սիրելի Գյոթեի <<Ֆաուստ>>- ում :
Ո՞րն է մարդու դերը այս աշխարհում: Որտեղ ոմանց համար կյանքը ճոխ վայելքների անվերջանալի շարք է, իսկ ոմանց համար սարսափելի ողորմելի , մարդն անազատ է, ամենուրեք բռնություն, իրար բախվող չնչին և ահռելի շահեր, ամենը ամենքի դեմ գիշատիչ օրենքով ղեկավարվողներ, մտավոր աղքատացում, սով: Իսկական քաոս <<ճահիճ>>: Ու մինչդեռ չի գտնվել իդեալական կենսաձև, մի բանական ճանապարհ, ներդաշնակ ապրելակերպ, որը կտանի մարդկությանը դեպի կատարելություն` աշխարհը դիտարկվելու է, որպես ճահիճ, իսկ մարդը ճահճում մաքառող:
Լավ, արդեն մեջբերեմ <<Ֆաուստ>> - ից իմ ամենասիրելի մասը: Սա ֆաուստի վերջին բառերն են: Ինքդ կտեսնես հարցիդ պատասխանը: Մեր սիրելի Հ. Թումանյանն էլ, կարծեմ, հենց էսպես է ասել. << <<Ֆաուստ>>- ը հասկանալ, կնշանակի կյանքը հասկանալ>>:
Ճահիճն ահա շուրջն է ձգվում լեռնապարի,
Թունավորում, ինչ մեր ձեռքով կյանքի կոչվեց:
Երբ վերջ տրվի նեխած ճահճին, գործն այդ բարի
Կդառնա իմ վերջին սխրանքն ամենամեծ,
Միլիոնների համար ես տեղ կբացեմ դեռ,
Կմաքառեմ, ազատ կապրեն մարդիկ անխոնջ,
Կանաչ, բերրի դաշտ կդառնա խոպանը ողջ,
Ու կբերկրեն ամենուրեք մարդիկ, հոտեր:
Ժողովուրդը և ժրաջան, և քաջարի,
Ամբարտակներ կբարձրացնի շուրջն այդ վայրի,
Եվ կծաղկի դրախտային երկիրը նոր:
Թող մոլեգնի պատերի տակ ծովն ամեն օր,
Փորձի քանդել, ժողովուրդը կգտնի ելք,
Ոտքի կելնի և կփակի ամեն մի ճեղք:
Այո, սա է միակ բարձունքն իմ անուրջի,
Սա է միայն վերջին պատգամն իմաստության,
Նա իրավունք ունի կյանքի, ազատության,
Ով ամեն օր դրանք կռվով կնվաճի:
Թող իրենց դարն այսպես ապրեն մանուկ ու ծեր,
Արհավիրքի դեմ պայքարեն, անդուլ գործեն,
Իմ երազանքն ունի միայն մի կատարում`
Տեսնել ազատ մի ժողովուրդ ազատ երկրում,
Այնժամ կասեմ ակնթարթին.
<<Չքնա~ղ ես դու, կանգ առ, վայրկյան>> :
Արդեն գրկում հավերժության
Չի կորչի հետքն իմ երկրային:
Կանխազգալով նման վսեմ երջանկություն,
Վայելում եմ ես ակնթարթն իմ գերագույն:

[ihusik]

WhiteSmoke{F} ջան շատ լավ ես գրել, միայն կուզենաի ավելացնել որ մեջբերածդ հատվածի ազատության երկրի ու ազատ մարդկության փափագն իրականություն կդառնա, երբ մարդ կազատվի ոչ միայն ուրիշ մեկի բռնությունից, այլև, և որ առավել կարևոր է, սեփական, ինքն իր ստրկությունից՝ մարդու իր իսկ անհագ կրքերի ու ցանկությունների ստրկությունից. այ այդ ժամանակ մարդը կլինի ազատ ու էլ չեն լինի պայքար իրար դեմ անհագ ցանկություններից բխող։

[WhiteSmoke{F}]

WhiteSmoke{F} ջան շատ լավ ես գրել, միայն կուզենաի ավելացնել որ մեջբերածդ հատվածի ազատության երկրի ու ազատ մարդկության փափագն իրականություն կդառնա, երբ մարդ կազատվի ոչ միայն ուրիշ մեկի բռնությունից, այլև, և որ առավել կարևոր է, սեփական, ինքն իր ստրկությունից՝ մարդու իր իսկ անհագ կրքերի ու ցանկությունների ստրկությունից. այ այդ ժամանակ մարդը կլինի ազատ ու էլ չեն լինի պայքար իրար դեմ անհագ ցանկություններից բխող։

դու դրախտ ես ուզում: Ազատ, թափանցիկ հոգիներով լեցուն դրախտային այգի: Մինչդեռ գրառումս շատ ռեալիստական էր: Եվ առաջ էր քաշում ներդաշնակ և հնարավորինս կատարյալ հասարակության ստեղծման, աշխարհընկալման կարևորագույն ռեալիստական կոնցեպցիան « գործն է սկիզբը ամեն ինչի»:
Տողատակեր կարդալը իմ կրքերից է: Հանելուկներ լուծելը ևս: Սակայն այստեղ մի շատ նուրբ կողմ կա: Արդյոք հանելուկ ասողի համար լուծումը ավելի կարևոր է, քան հենց ինքը հանելուկը: Բառերը շատ կարևոր են: Բայց դրանք ոչինչ են առանց այն ներքին էներգիայի, որ իրականում կրում են:
Զգա: Խնդրում եմ: Բաժակ, պատերազմ, կնոջ ոտքեր, ջազ, շուրթեր, պետություն, տղամարդ, վարագույր, կիրք: Եթե զգացիր սրանց հետ ոչ մի հոմանիշ չդրեցի: Որովհետև դրանց հոմանիշները ամենաբնական, ամենաիսկական կան քո սրտում ու ուղեղում:
Ինչու՞ բերեցի այս օրինակը: Քանի որ, կարծում եմ կիրք, ցանկություն բառերը քեզ փոքր ինչ մոլորեցնում են:
Կարծում ես կիրքն ու ցանկությունը առաջնային խոչնդոտներն ե՞ն կատարյալ հասարակություն ստեղծելու համար: Որ դրանք ստկացնում ե՞ն: Ու դրանցից պետք է ազատագրվե՞լ: Իսկ ես, երևի թե, քեզ համար լինեմ չափից դուրս ռեալիստ, ու ասեմ, որ հավատում եմ, մարդը կրքերի ու ցանկությունների բարդ խառնուրդ է, որը հոգու պահանջով ներդաշնակվում է մարմնի հետ: Մարդը քանի դեռ ապրում է երկրում, մատերիայի և հոգու ընդհանրացում է: Իհարկե հոգին , որ հանգրվանում է, մեր շոշափելիքներով ու զգայարաններով հարուստ մարմնում, ևս ներդաշնակության կարիք ունի: Բայց քանի դեռ մարմնում է, և այդ մարմնին անհրաժեշտ է սնունդ, կնոջ կամ տղամարդու քնքշանք, մերսում, կամ էլ մինիմում օրգանական պահանջմունքների բավարարում, հենց իր իսկ օրգանիզմի ինքնապահպանման, առողջության համար, հոգին ուզի թե չուզի ներդաշնակվելու է մարմնի հետ: Եվ մարմինն էլ ներդաշնակվելու է հոգու հետ: Եթե աչքդ երեխայի սովից տանջված մարմին է տեսնում, հոգիդ մղկտում է: Իսկ երբ մորդ, երեխայիդ, կամ էլ սիրած կնոջ գրկում ես, հոգիդ ցնծում է:
Մի խելացի ասել է. << Թագավորը ոչ թե նա է, ով կառավարում է պետությունը և ժողովրդին, այլ նա է, ով կառավարում է իր կրքերը>>: Կրքեր ունենք բոլորս: Ու դրանք սարսափելի չեն, եթե չեն վերածվում մոլուցքի: Կիրքը մի հարթության տակ դիտարկելով մոլուցքի հետ, որպես արատավոր բառ կամ երևույթ, համարում եմ մոլորություն տեսակետի մեջ: Մի՞թե չափից դուրս բարությունը չի կարող վերածվել անարդարության, կամ էլ տղամարդու չափից դուրս ամաչկոտությունը թուլության, կամ էլ չափից դուրս հետաքրքվածությունը վերածվել անհետաքրքրության: Կարևորը չափն իմանալն է: Կիրք ունենալով հնարավոր է սիրո մեջ ստրուկ խաղալ բայց մնալ ամենաազատ մարդը: Քանի դեռ դա վերահսկվում է:
Այն որ մարդիկ ձգտում են կատարյալ հասարակության և ներդաշնակ ապրելակերպի, դա ևս կիրք է, անհագ և ցանկալի: Կիրքը դա մոլուցքը չէ: Անկիրք մարդը, զուրկ որևէ տենչանքից, ցանկությունից, ավելի սարսափելի է, քան մեռած մարդը: Կիրքը մուսան է, ցանկությունը ապրելու: Մոտենալու Աստծուն միակ հնարավոր ուղիով: Ստեղծագործելով: Զգա բառը ստեղծագործելով

[ihusik]

Կարծում եմ, որ մենք նույն կերպ ենք մտածում, բայց նույն բառի տակ տարբեր բաներ հասկանում ու դրա համար հակադրվում են մեր կարծիքները կիրք ու ցանկություն ասելով նկատի եմ ունենում հենց զուտ մարմնականը, որը ոչ այնքան բնական պահանջ է մարդու համար այլ արատ, որը դուրս է եկել նրա իսկ կառավարումից ու հաճախ ցավոք այս խավար դարում դառնում է ընդունելի նորմա շատերի համար։

Քո իսկ բերած օրինակով ասեմ, որ եթե տղամարդը իր սիրած կնոջ կամ կինը իր սիրած տղամարդու գրկում է բնականաբար հոգին ցնծում է ինչպես գրել ես, բայց երբ տղամարդու համար կամ կնոջ համար միևնույն է, թե հակաակ սեռի ում գրկում կլինի ու սերն այդտեղ գործ չունի, ապա դա բնական չեմ համարում ու բնականաբար դիտում եմ որպես արատ, երբ մարդ չի կառավարում ինքն իրեն ու սեփական կրքերի ու ցանկությունների ստրուկն է դառնում, որն ավելի վատ է, քան եթե ուրիշ մեկի ստրուկը մարդ լինի և հենց դրա մասին էր նախորդ գրառումս։

[Դեյզի]

Էս թեման երևի ամենահարմարը ստեղ տեղադրելը կլինի:
Բոլորիս հայտի է դեմոկարտիա, հավասարություն, արդարություն, եղբայրություն, հույս, սեր, հավատ և նման այլ բառեր, որոնք մարդուն ստիպում են իրեն համարել ազատ այս աշախարհում, ազատ իր որոշումների կայացման հարցում և նպատակին հասնելու հնարավորություն ունեցող, սակայն պետքա միամիտ լինել, որ ամբողջովին հավատալ դրան, հիմա հարցա ծագում, թե ինչքանով են գործում այդ գաղափարները:

Գործում են, ուղղակի չկա միասնական ընկալում: Յուրաքանչյուրս յուրովի է ընկալում ու զգում եղբայրությունը, արդարությունը: Հավատում ենք տարբեր երևույթների: Հույսով ներշնչվում դեմոկրատ-էգոիստների բլբլոցից:
Պատմության մեջ չեմ կարողանում մտաբերել մի ժամանակաշրջան, որ այս գաղափարները նույն կերպ ընկալվեին բոլորի կողմից ու տիրեր համայն ազատություն կամ հավասարություն: Կամ էլ հորինված երևույթը` դեմոկրատիան, որը էլի ծագել է այս կամ այն մարդուց, որպես այդպիսին գործեր:
Այստեղ կարևորում եm ոչ այնքան հարցը` գործում են արդյոք գաղափարները, այլ հարցը` ինչքանով եմ նպաստում ես`էգոիստ արարածս, որ դրանք գործեն գոնե ինձ համար:

Հարցեր են առաջանում ինչպիսիք են՝ պետությունների նպատակը և ինչ են ուզում ստանալ ժողովրդից,

Ի±նչ է պետությունը: Եթե սահմանենք, գուցե ստանաք նաև այս հարցի պատասխանը, միայն թե սահմանման մեջ «հասարակություն», «ժողովուրդ» բառը փոխարինենք «մի խումբ մարդիկ» բառերով:
Պետությունը նպատակ չունի, պետությունը միջոց է մի խումբ մարդկանց նպատակները իրագործելու համար` ի բարօրություն կամ ի վնաս պետության`ժողովրդի:

ինչն է ընկած կրոնի հիքում և ինչն է կրոնի նպատակը (ամենաշատը խոսքը գնումա կրոնական կառույցների և անհատների մասին, այ ոչ թե կրոնական գաղափարախոսություններրի մասին),

Կրոնը միջոց է մարդկանց միավորել քո` վերընշյալ գաղափարների շուրջ և այս կամ այն կերպ նպաստել դրանց իրագործմանը, և այստեղ այդքան կարևոր չէ, որ այդ միջոցի հիմքում ընկած են մի շարք մարդկանց անձնական շահերը: Հանգրվան է, երբ փախչում ես հորինված դեմոկրատիայից:

ի՞նչու են մեծ պետությունները մարդկային զոհերի հաշվին նպատակներ իրականացնում, ի՞նչու պետքա աշխարհում միլիոնավոր մարդիկ սովից և հիվանդություններից մահանա, եթե կարելիա դրանցից խուսափել, ի՞նչու է ստեղծվել փողը՝ մարդուն ի՞նշխելու, արդյոք կա իրականում ազատություն, թ՞ե մեր իմացած ազատությունը թվացյալ ազատություն է և մարդու ճակատագիրը որոշվումա որոշ պետությունների շահերի շրջանակներում, վերջիվերջո շատ փաստեր հակասության են տանում այդ գաղափարախոսություններին

«Մարդը` մարդուն գայլ» քո հարցերի պատասխանը այս տողերում են:
Իսկ դու երբևէ մտածել ես` ինչու՞ ենք մենք ծնվում: Ամեն ինչի հիմքում պայքարն է, եթե հոգնում ես և հանձնվում, ճակատագիրդ որոշվում է, ինչպես դու նշեցիր, «որոշ պետությունների շրջանակներում»

Ով ենք մենք իրականում, ոչխար թե մարդ, ու՞ր ենք գնում, և կա արդյոք մի կառույց, որը ինչ-որ չափով ղեկավարում է երկիրը:

Գնում ենք մեր գաղափարների հետևից, գուցե և ոչխարի պես...