Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր

[Ուլուանա]

Հետաքրքիր էր կարդալ գրառումները
…
Սերը ու թերությունները նկատելը անհամատեղելի են: Ով որ սիրում է, նրա համար իր սերը իդեալական է, անթերի՝ սիրո ժամանակ: Ասեմ, որ սերը մի հարատև վիճակ չէ, այլ անցողիկ, գնացող ու եկող վիճակ անգամ նույն օրվա մեջ:
եթե գիտակվցում ես ու հասկանում դիմացինետ թերությունները, ապա դա արդեն սեր չէ, այլ հաշվարկ, տրամաբանություն, լավ ու վատ կողմերի չափում, կշռում ու կշռադատում: իսկ սիրո պահին / պահին/ թերությունները չքանում եմ, ու մնում է քո դիմաց քո իդեալը /իդեալը/: իսկ իդեալ - թերություներ չունի
…

Բայց ախր սերը պահ չի։ Հա, բնականաբար, լինում են սիրո տևական շրջանի ընթացքում ինչ–որ մոգական պահեր (ի դեպ, կարող են նույնիսկ հաճախ լինել էդպիսի պահեր, հարցը դա չի), երբ պահի ազդեցությամբ չես կարող թերություններ նկատել, բայց, ինչպես ինքդ նկատեցիր, իսկական սիրո մեջ դրանք ընդամենը պահեր կարող են լինել, ոչ թե հիմնական վիճակ։

[dvgray]

Բայց ախր սերը պահ չի։ Հա, բնականաբար, լինում են սիրո տևական շրջանի ընթացքում ինչ–որ մոգականպահեր (ի դեպ, կարող են նույնիսկ հաճախ լինել էդպիսի պահեր, հարցը դա չի), երբ պահի ազդեցությամբ չես կարող թերություններ նկատել, բայց, ինչպես ինքդ նկատեցիր, իսկական սիրո մեջ դրանք ընդամենը պահեր կարող են լինել, ոչ թե հիմնական վիճակ։

իսկ ես պնդում եմ, որ Սերը հենց այդ պահերն են, և ոչ թե մի ինչ որ անընդհատ ժամանակաշրջան: Անընդհատությունը սիրո դեպքում հաստատ տեղի չունի: Սերը խզվող ֆունկցիա է, Նույնիսկ խզման կետերում կարող է վերածվել ՝ խանդի, ատելության, վրեժի… և այն, հետո նորից սիրո կորը կշարունակվի…
…
իմ համոզմամբ, մարդիկ խոշոր սխալ են կատարում, սերը դիտարկելով որպես անընդհատ ֆունկցիա: