Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր

[Ուլուանա]

Հետաքրքիր էր կարդալ գրառումները
…
Սերը ու թերությունները նկատելը անհամատեղելի են: Ով որ սիրում է, նրա համար իր սերը իդեալական է, անթերի՝ սիրո ժամանակ: Ասեմ, որ սերը մի հարատև վիճակ չէ, այլ անցողիկ, գնացող ու եկող վիճակ անգամ նույն օրվա մեջ:
եթե գիտակվցում ես ու հասկանում դիմացինետ թերությունները, ապա դա արդեն սեր չէ, այլ հաշվարկ, տրամաբանություն, լավ ու վատ կողմերի չափում, կշռում ու կշռադատում: իսկ սիրո պահին / պահին/ թերությունները չքանում եմ, ու մնում է քո դիմաց քո իդեալը /իդեալը/: իսկ իդեալ - թերություներ չունի
…

Բայց ախր սերը պահ չի։ Հա, բնականաբար, լինում են սիրո տևական շրջանի ընթացքում ինչ–որ մոգական պահեր (ի դեպ, կարող են նույնիսկ հաճախ լինել էդպիսի պահեր, հարցը դա չի), երբ պահի ազդեցությամբ չես կարող թերություններ նկատել, բայց, ինչպես ինքդ նկատեցիր, իսկական սիրո մեջ դրանք ընդամենը պահեր կարող են լինել, ոչ թե հիմնական վիճակ։