Բորխեսի գիտե՞ք ինչն ա դուրս գալիս. որ շատ մեծ կարծիքի ա իմ մասին
հետո մանրամասն կգրեմ…
Բորխեսի գիտե՞ք ինչն ա դուրս գալիս. որ շատ մեծ կարծիքի ա իմ մասին
հետո մանրամասն կգրեմ…
CactuSoul (26.01.2010)
Շատ մարդիկ կան որ գիրքը կարդում են մենակ նրա համար որ շրջապատում ասեն ես էլ եմ կարդացել, բայց երբ հարցնում են թե կարդալուց հետո ինչ էս հասկացել կամ ինչ էս սովորել դժվարանում են պատասխանել, որովհետև իրանք չեն կարդում որ բան սովորեն կամ հասկանան, այլ կարդում են որ երբ պահը համապատասխան լինի ինտելեկտուալ մարդու տպավորություն թողնեն:
Կյանքի իմաստությունները որպեսզի հասանելի լինեն սովորական մահկանացուների մտավոր չափանիշներին, դրանք պիտի մանրացնեն մինչև «չարի վերջը» կամ «երեք խոզուկները» պատմվածքի մակարդակի,(եթե իհարկէ այս պատմվածքները մանրացված կարելիյա համարել ) որպեսզի մարսելի լինեն, սակայն ինչպես տեսնում եմ դա էլ մարսելի չի, մարդիկ պատրաստ չեն ընդունել ճշմարտությունը, որովհետև միշտ պատկերացնում են որ ճշմարտությունները այդքան պարզունակ չեն կարող լինել:
Իսկ ով չի կարդացել Ալքիմիկը պարզապես խորհուրդ կտամ որ կարդա, ու պետք չի որ ձեզ ստիպեք, որպեսզի մի անգամից հասկանաք այդ գրքի խորիմաստ ու ամբողջությամբ փոխաբերական իմաստները, հավատացած եղեք երբ ժամանակը գա ակամայից եք մտաբերելու կյանքի՝ այդ իմաստուն փոխաբերությունները:
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
Անհամեմատելի գրողներ են: Կոելիոն անհամեմատ թույլ ա: Անհամեմա՛տ: Իր բոլոր գրածները միասին Բորխեսի մի պատմվածքը չարժեն:
DIXIcarpe noctem
Nareco (04.12.2009)
Բորխեսի ու Կոելիոյի միջև զուգահեռներ տանելու կամ համեմատելու իմաստ չեմ տեսնում, դրանք տարբեր աշխարհներ են:
Կոելիոն էքզյուպերիական գրող ա, փնտրող` մարդկային պարզ երջանկության հետևից: Բորխեսի փնտրումները անալիտիկ են ու ուրիշ մակարդակում: Կարճ ասած ՝ Կոելիոն գրում ա գիտակցականի մասին, ինչպես համարյա բոլոր գրողները, Բորխեսը՝ ենթագիտակցականի:
Վերջերս մի հետաքրքիր միտք լսեցի. գրականության ժամանակակից աշխարհում կա երկու գրող – Բորխես և մնացած գրողները, որոնք բոլորը գրում են համարյա միևնույն բանի մասին:
Բորխեսի գործերում չկա բարոյախոսություն: Այն անալիզ ա մինչև ուղն ու ծուծը, բայց չեզոք, մաքուր անալիզ՝ առանց եզրակացությունների ու դատավճիռների:
Գրելով, որ Բորխեսից դուրս գալիս ա այն, որ "մեծ կարծիքի ա իմ մասին", նկատի ունեի, որ բավականաչափ այսպես ասած հարգում ա ընթերցողին /կամ թքած ունի/՝ միտքը մատուցելով օրիգինալ վիճակում, առանց հասկանալիության միտմամբ պրիմիտիվացնելու, թեև չեմ կարող պարծենալ, որ կոնկրետ ինձ համար ամեն ինչն ա ըմբռնելի:
Բորխեսի սեղմագրվածքներում շատ խոշոր կոնցեպտներ են նստած, ու երբ տպագրական շրիֆտի միջից մեկ-մեկ հանկարծ դուրս ա պրծնում մի աներևակայելի կոնցեպտ, շշմում ես օրիգինալությունից:
Հիմա չծավալվելով բորխեսյան գրականության մասին՝ միայն մի երկու միտք մեջբերեմ իր գործերից մեկից .
Այդ աշխարհում /մերին զուգահեռ աշխարհ ա` այլ մետաֆիզիկայով ու հոգեբանությամբ/ առարկաները կրկնապատկվելու հատկություն ունեն: Ինչպես նաև ինքնավերացման, ինքնաջնջվելու: Երբ որ առարկան մոռացվում ա, այն ոչ ոք չի այցելում, նա սկսում ա կամաց-կամաց կորցնել իր գծերը, ու ի վերջո անհետանում:
Օրինակ մուրացկանի նստելու քարը գոյություն ունի, քանի դեռ մուրացկանն այն այսպես ասած այցելում է, մուրացկանը հիվանդ է, դուրս չի գալիս իր կացարանից որոշ ժամանակ, քարի գծերը սկսում են աղոտանալ, իսկ մուրացկանի մահից հետո վերջնականապես անէանում են:
… Հին ամֆիթատրոնների փլատակները պահպանվել են, որովհետև մեկ-մեկ ծտեր կամ վայրի կենդանիներ են երևում էդ կողմերում…
Այդ աշխարհում առարկաները լինում են տարբեր աղբյուրներից ծնված: Օրինակ, եթե կորել է մի գրիչ, ու երկու մարդ փնտրում են այն, առաջինը գտնում է օրիգինալը, երկրորդը գտնում է դրա “հերոյն” կոչվող զուգահեռը, որը ծնվել է իր սպասելիքներից. այն մի-փոքր աղավաղված գծեր ունի, քան օրիգինալը, ու մի-փոքր ավելի խոշոր ա օրիգինալից:
Կան նաև առարկաներ, որոնք կոչվում են “ըր”. դրանք հույսից ծնված առարկաներն են: Օրինակ եթե հնեաբանները փորում են հողը՝ հին մասունքներ գտնելու ակնկալիքով, նրանց գտած ոսկյա սաղավարտը “ըր” տեսակի առարկա է. այն գոյ է դարձել հույսից:
Այս աշխարհի նկարագրությունը ինձ մոտ զուգահեռներ առաջացրեց վիրտուալի հետ…
Բորխեսն իր ժամանակից առաջ ընկած գրող ա: Էդ իր առանձնահատկություններից մեկն ա:
Ինչ վերաբերում ա Կոելիոյին, իր գրականությունը առինքնող զրնգուն ա, ու ես դրանից էլ հաստատ չէի հրաժարվի:
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 07.11.2008, 05:00:
Բորխեսին ավելի հետաքրքիր ա համեմատել Լուիս Քերոլի հետ:
Հիմա ծավալվելու հավես չկա, բայց սենց մի համեմատություն դնեմ.
Օրինակ, Բորխեսից բերած վերևի պատկերը.
"...մուրացկանի նստելու քարը գոյություն ունի, քանի դեռ մուրացկանն այն այսպես ասած այցելում է, մուրացկանը հիվանդ է, դուրս չի գալիս իր կացարանից որոշ ժամանակ, քարի գծերը սկսում են աղոտանալ, իսկ մուրացկանի մահից հետո վերջնականապես անէանում են:"
զուգամիտվում է
Քերոլի՝
"…իսկ եթե թագավորն արթնանա, դու կչքվես"
Որոշել եմ Բորխես կարդալ ... ո՞ր գործից սկսեմ: Կանխավ շնորհակալ եմ առաջարկությունների համար:
Մարդ չպիտի էնքան քաղցր լինի, որ կուլ տան, չպիտի էնքան դառը լինի, որ թքեն:
Հրանտ Մաթևոսյան
Lady SDF կարդա "Երկու արքաներն ու երկու լաբիրինթոսները"
Լոսում հայերեն գրքեր գտնելը (հատկապես Հայաստանում տպագրված) մի քիչ բարդ գործ է: Փորձում եմ անգլերեն տարբերակը գտնել բայց քո ասածը չգտա ... դա վե՞պ է թե պատմվածքների հավաքածու:impression-ի խոսքերից
Lady SDF կարդա "Երկու արքաներն ու երկու լաբիրինթոսները"
Մարդ չպիտի էնքան քաղցր լինի, որ կուլ տան, չպիտի էնքան դառը լինի, որ թքեն:
Հրանտ Մաթևոսյան
պատմվածք է
Լավ, Ամազոնով սա պատվիրեցի - "Labyrinths: Selected Stories & Other Writings"
Մերսի impression ջան
Մարդ չպիտի էնքան քաղցր լինի, որ կուլ տան, չպիտի էնքան դառը լինի, որ թքեն:
Հրանտ Մաթևոսյան
Ի՞նչ հետաքրքիր էLady SDF կարդա "Երկու արքաներն ու երկու լաբիրինթոսները"
Հենց էսօր պատահական հենց էդ գիրքն ա ձեռքս ընկել, սկսել եմ կարդալ
հ.գ. Իմ ձեռքն ընկածը հայերեն թարգմանված պատմվածքների ժողովածու է, ընդհանուր վերնագրված «Երկու արքաներն ու երկու լաբիրինթոսները», որում կա նաև այդ պատմվածքը: Թարգմանիչը Հովհաննես Բոդուկյանն է, բայց ըստ իմ նախնական տպավորության հաջող թարգմանություն չէ
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
հա, թարգմանությունը եսիմ ինչ չիԻ՞նչ հետաքրքիր է
Հենց էսօր պատահական հենց էդ գիրքն ա ձեռքս ընկել, սկսել եմ կարդալ
հ.գ. Իմ ձեռքն ընկածը հայերեն թարգմանված պատմվածքների ժողովածու է, ընդհանուր վերնագրված «Երկու արքաներն ու երկու լաբիրինթոսները», որում կա նաև այդ պատմվածքը: Թարգմանիչը Հովհաննես Բոդուկյանն է, բայց ըստ իմ նախնական տպավորության հաջող թարգմանություն չէ
Ավելացվել է 40 վայրկյան անց
խնդրեմ, կարդա, հետո կարող ենք քննարկել, եթե ցանկանասԼավ, Ամազոնով սա պատվիրեցի - "Labyrinths: Selected Stories & Other Writings"
Մերսի impression ջան
Վերջին խմբագրող՝ impression: 10.11.2008, 22:25: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Շատ եմ ցավում, որ Պաոլո Կոելյոյի մասին դատողությունները դիտվում են միակողմանի, թեև նշվում են նրա ստեղծագործությունների անունները… Այո, Կոհելյոն մոդայիկ է, որովհետև ամենապարզ ու ամենահասկանալի բառերով մեզ ասում է այն, ինչ մեզ տրված է մի վերին բանականությամբ՝ դա լինի Ոգի, Աստված, Բնություն, դա ապրելու, կյանքը սիրելու գիտակցությունն է, ժամանակը չկորցնելու, չվատնելու կամքն ու ցանկությունը… Այստեղ Նշվեց »Վերոնիկան որոշում է մեռնել« վեպը, ու բժիշկը ամեն օր հերոսուհուն խաբում էր, թե վերջին օրն է ապրում, եվ ինչ, նա զգաց, որ դեռևս չի ճանաչել կյանքի համը, չի սիրել, միշտ ապրել է պայմանականություններին, ուրիշի կամքին գերի, որ չի ունեցել իր »Ես«, իսկ հիմա, երբ իրեն սպասում է անհայտը, նա հասկանում է, որ կյանքը իսկական պարգև է, որ թանկ է նրա ամեն մի րոպեն, որ ինքը, ուզում է սիրել, տրվել, լինել անամոթ, լինել ցանկալի, զգալ կյանը ամեն մի բջիջով ու վայելել՝ լինի ցավ, տառապնք, հաճույք, վախ, ափսոսանք, չէ որ այդ ամենն են գունազարդում մեր էությունը, մեր օրերը, մեր կյանը, եվ որքան այդ գուները շատ են, այնքան կյանքի համանվագը հախուռն է, փոթորկոտ, ի վերջո ինչու մեզ միշտ հմայում է Դոն Ժուանի կերպարը, որովհետև այնտեղ կա կյան, կա սեր դեպի կյանքը… Ինչ վերաբերում է »Ալքիմիկոսին«, այստեղ ամենամեծ ճշմարտությունն էաստվածային՝ խնդրիր, եվ կստանաս, փակագծերը չեմ բացի, որ ավե:լի շատ խորհելու տեղ լինի
Գրառում ունիտազին >>>
<<ոչ մի լավ բան քեզնից դուրս չի գա>>
Կոելյոն պարզ է գրում համաձայն եմ, ակնհայտ մտքեր է արտահայտում, բայց ինքներդ ձեզ հարցրեք այդ մտքերը պարզ է՞ին նախքան կարդալը, թե պարզ դարձան կարդալուց հետո։ Երևի բոլորս էլ ուսանող ենք եղել ու ծանոթ ենք հետևյալ իրավիճակին, երբ դասախոսը ապացուցում վերջացնում է թեորեմը ուսանողները աշխուժանում են ու սկսում են ասել թե ինչ ակնհայտ ու տրիվիալ թեորեմ էր։ ԵՎս մի օրինակ բերեմ, բոլորս գիտենք «Արքիմեդի օրենքը» և «Պյութագորասի թեորեմը», այդ պարզ ու հեշտ ապացուցվող 2 պնդումները։ Երբևէ մտածել եք թե ինչ մեծության հանճարներ են եղել Արքիմեդն ու Պյութագորասը, և այժմյան ֆիզիկոսներից ու մաթեմատիկոսներից քանիսը կհանգեին նույն պնդումներին ապրելով նրանց ժամանակաշրջանում։ Ասածս այն է, որ հանճարեղությունը պարզության մեջ է։ Քանի գրում է մտքովս սա անցավ։
Տաղանդավորը տեսնում է այն ինչը թաքնված է մյուսներից,
Հանճարեղը այդ թաքնվածը ցույց է տալիս բոլորին։
Հետո շատերի մոտ մի այսպիսի տենդենց եմ նկատում, եթե ինչ որ բանը պարզ է և հասկանալի, ապա դա ակնհայտ է, հիմարություն է, չարժի ժամանակ վատնել (ցավոք ակնհայտ ու հիմարություն բառերը հաճախ, որպես «հոմանիշներ» են օգտագործվում), իսկ եթե դժվարանում ես հասկանալ, կամ չես հասկանում ապա դա հանճարեղություն է։ Խոսքը վերաբերվում է ոչ միայն գրականությանը։
Կոելյոից առաջինը կարդացել եմ «Ալքիմիկը» և ես ուղակի հիացած էի նրա գրչի հենց նույն այդ պարզությամբ, և թե ինչպիսի հեշտությամբ ես «մարսում» նրա գրած մտքերը։ Կոելյոն այն գրողն է, որը կարողանում է մատուցել, մնում է միայն պարզել ձեռքը և վերցնել, գուցե հենց դրա համար էլ մարդիկ կան որ չեն սիրում նրան, քանի որ սեփական «քրտինքով» վաստակածը ավելի քաղցր է թվում մատուցածից։
Բորխես դեռ չեմ կարդացել բայց անպայման կկարդամ, հետաքրքրեց, հետո կկիսվեմ տպավորություններով։
Այստեղ կարող է լինել ձեր գովազդը...
Կոելյոն Բորխեսի դեմ զրո է: Մի հատ էլ թեմա բացեք՝ «Սուրեն Բաղդասարյան և Չարենց»:
DIXIcarpe noctem
մարիօ (11.01.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ