Մեջբերում Հայկօ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Ուշացար... Արդեն վաղու՜ց նայել եմ: Ահավոր ծանր կինո է: Բայց և՝ գլուխգործոց: Ահավոր ա հետևելը, թե ինչպես ա, օրինակ, հերոսուհին սկզբում թղթե ինքնաթիռներ բաց թողնում կտուրից, իսկ վերջում... Վերջում... Մի խոսքով: Տղայի ձեռքը, ու մանավանդ՝ թե ինչպես է էդ ձեռքով սրսկվում, տեսնելուց հետո քիչ էր մնում վատանայի : Սաունդտրեկը շեդեվր ա: Ես ջութակ չեմ սիրում, բայց էդ կինոյի երգի խաթր սկսել եմ սիրել:
Իսկ ինձ բոլոր հերոսների անձնական ողբերգությունները այնքան սարսափելի չթվացին, ինչքան Սառա Գոլդֆարբինը.... Էլեն Բըրստինի դերասանական խաղը սահմռկեցուցիչ է, ամեն անգամ երբ էն պահն է գալիս, երբ Սառա Գոլդֆարբը որդուն պատմում է, թե ինչքան միայնակ է ինքը աշխարհում, աչքերս անկախ ինձանից արցունքակալվում են.... Մեկ էլ ֆիլմի վերջը, երբ բոլոր հերոսները սաղմի դիրքով են պառկում......

Էս ֆիլմը նայելուց հետո հասկանում ես, թե ինչքան թանկ բան է քո սեփական կյանքն ու երջանկությունը ու ինչքան հեշտ է այն հիմնահատակ կործանելը....