Նելլի Ռումել

...մարում արաևագալին

Սրտիցդ պոկված շրջիկ մի քամի
Շողացող փոշին կարոտի վերցնում,
Խռոված լուսնի այտերին ծաղկող
Հույլ-արցունքներն է հուշիկ մկրտում:

Բազումքն է մթի վարսերին ցոլում՝
Խարխափվող շողով գիշերակեսի,
Անլույսից հոգնած ժամին շիջանում՝
Զով պարանոցին արևագալի:

Երազդ խնկվո՜մ,
Լո՜ւռ եթերանում,
Հոգիդ է տանում ափսոսանքի հետ,
Աչքերդ խոնավ ճամփա են գցում
Քամու փեշերի չոր անգույնի մեջ:

Նելլի Ռումել©