Դիտել ողջ տարբերակը : Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ
One_Way_Ticket
03.08.2023, 01:49
չէ, ո՞րտեղ հակասեցի:
անտիդեպրեսանտների պաբոչնի էֆեկտները հա՛, ֆիզիոլոգիական են: Բայց մինչև դրանք խմելու սև դռանը հասնելը՝ կարող ա էդ մարդն իր դեպրեսիան ձեռք ա բերել իր հետ կատարված այլանդակ իրադարձությունների արդյունքում ՝ իր զույգի-նշանածի-ամուսնության շրջանակներում: Հիմա ո՞նց կարաս իրան ասես՝ կարնիվոր արա, քո դեպրեսիան ֆիզիոնոմիական ա: Նաղդ ֆիզիոնոմիական չի: Մարդը կարող ա վեգան ա եղել սաղ կյանք , կամ էլ հումակեր: Բայց իրա գըրլֆրենդի կամ բոյֆրենդի հետ ունեցած տարիների թոհուբոհերն իրան հանգեցնում են դեպրեսիայի: Հիմա եղավ, որ իր դեպրեսիան ֆիզիոնոմիական ա ու ինքը կարար դա կանխե՞ր
Պաբոչնի էֆեկտները չէ, բուն ազդեցությունը։ Եթե ֆիզիոլոգիական չէ, ապա ինչակա՞ն է։ Կարո՞ղ է գիրք կարդալու նման բան է, կամ մեդիտացիայի։
Պաբոչնի էֆեկտները չէ, բուն ազդեցությունը։ Եթե ֆիզիոլոգիական չէ, ապա ինչակա՞ն է։ Կարո՞ղ է գիրք կարդալու նման բան է, կամ մեդիտացիայի։
Վիշապի որակած ֆիզիոլոգիականը նշանակում ա որ դա հոգեկան խախտում չի ու միմիայն ֆիզիկական առողջության հետ ա կապված: Ես դա՛ նկատի ունեմ՝ ֆիզիոլոգիական ասելով (ինքն էլ , կարծում եմ):
որի հետ համամիտ չեմ: Ֆիզիոլոգիական հիվանդություն ա քաղցկեղը, կամ գեպատիտը: Դեպրեսիան հոգեկան հիվանդություն ա:
One_Way_Ticket
03.08.2023, 01:58
Վիշապի որակած ֆիզիոլոգիականը նշանակում ա որ դա հոգեկան խախտում չի ու միմիայն ֆիզիկական առողջության հետ ա կապված: Ես դա՛ նկատի ունեմ՝ ֆիզիոլոգիական ասելով (ինքն էլ , կարծում եմ):
որի հետ համամիտ չեմ: Ֆիզիոլոգիական հիվանդություն ա քաղցկեղը, կամ գեպատիտը: Դեպրեսիան հոգեկան հիվանդություն ա:
Երևի թե։ Ամեն դեպքում, եթե անտիդեպրեսանտը քեզ ինչ-որ չափով օգնում է, ապա ոնց որ չես ժխտում, որ օգնում է հենց ֆիզիոլոգիական մասով։ Այսինքն, սննդակարգն էլ տեսականորեն նույն շանսն ունի։
Վիշապի որակած ֆիզիոլոգիականը նշանակում ա որ դա հոգեկան խախտում չի ու միմիայն ֆիզիկական առողջության հետ ա կապված: Ես դա՛ նկատի ունեմ՝ ֆիզիոլոգիական ասելով (ինքն էլ , կարծում եմ):
որի հետ համամիտ չեմ: Ֆիզիոլոգիական հիվանդություն ա քաղցկեղը, կամ գեպատիտը: Դեպրեսիան հոգեկան հիվանդություն ա:
Եթե գիտականորեն հոգու, կամ ինչ-որ հոգեկան աորայի օբյեկտիվ գոյությունը ժխտվում է առնվազն պաշտոնական բժշկական հաստատությունների կողմից, ապա հոգեկան հիվանդությունները պիտի բառացի չընկալել որպես հոգու հիվանդություններ, դրանք բոլորն էլ վերագրվում են մարմնին ու մարմնի ֆիզիոլոգիային։
Վայթե լուրջ ակադեմիական գիտելիքներ պետք չեն հասկանալու կատարվելիքը, պետք է մի փոքր տրամաբանություն․
Մարդուս զգայարանները, ներառյալ՝ էմոցիաները, միտքը, ընկալումներն ու հակազդեցությունները բոլորը ֆիզիոլագիական ծագումով կարելի է բացատրել, այսինքն օրինակ մեկի խինդն ու ծիծաղը, կամ մեկ ուրիշի ողբն ու տխրությունը լրիվ էնդոկրինանյարդաբանական պրոցեսներ են, հիմնված հորմոնների միջոցով օրգանների միջև ինֆորմացիոն փոխանակության վրա, կարելի է ասենք որոնել «Physiology of Emotion» տիպի հոդվածներ ու կարդալ ու ամենակարևորը՝ մտածել:
Հորմոնները կենսաքիմիական միացություններ են, այսինքն ֆիզիկական հասկացություն են, վերացական չեն, դրանք ամիններ, ստերոիդներ, պրոտեիններ, սպիտակցուային մոլեկուլներ են, շոշափելի, նյութական:
Օրգանիզմի վրա երկու խոշոր ազդակներ կան՝ սթրեսը ու սնունդը, մնացածը հավայի ֆինտուֆլուշկա են: Դրական սթրեսով էլ կարելի է լիքը հարցեր լուծել, բայց դրական սթրեսը շատ ավելի դժվար է կայուն ապահովելը, քան սննդի հարցերը լուծելը, մասնավորապես վնասակար, կամ հավայի պարունակությունով սննդի փոխարեն մարդու օրգանիզմին անհրաժեշտ սննդանյութերի անցնելը:
Կարելի է ամիսներով զավզակելու ու փիլիսոփայելու փոխարեն, կամ՝ հետ մեկտեղ ռեալ գործողություններ կատարել հանուն փորձի, որ ենթադրությունները փարատվեն, ասենք մի ամիս կարնիվոր արա, կամ մինիմում գոնե շաքաքրից ու վերամշակված սննդից (մրգերն ու կարկանդակները սրանց մեջ մտնում են) հրաժարվի, տես էմոցիաներիդ հետ որևէ փոփոխություն զգում ես, թե չէ, վատագուն դեպքում կգաս կասես Վիշապ, թու քո երեսին, սաղ հոգեկան ա, բլյած
չէ, ո՞րտեղ հակասեցի:
անտիդեպրեսանտների պաբոչնի էֆեկտները հա՛, ֆիզիոլոգիական են: Բայց մինչև դրանք խմելու սև դռանը հասնելը՝ կարող ա էդ մարդն իր դեպրեսիան ձեռք ա բերել իր հետ կատարված այլանդակ իրադարձությունների արդյունքում ՝ իր զույգի-նշանածի-ամուսնության շրջանակներում: Հիմա ո՞նց կարաս իրան ասես՝ կարնիվոր արա, քո դեպրեսիան ֆիզիոնոմիական ա: Նաղդ ֆիզիոնոմիական չի: Մարդը կարող ա վեգան ա եղել սաղ կյանք , կամ էլ հումակեր: Բայց իրա գըրլֆրենդի կամ բոյֆրենդի հետ ունեցած տարիների թոհուբոհերն իրան հանգեցնում են դեպրեսիայի: Հիմա եղավ, որ իր դեպրեսիան ֆիզիոնոմիական ա ու ինքը կարար դա կանխե՞ր ՝ միս ու շեդար պանիր ուտելով ու անտառում բոբիկ թրեվ գալո՞վ …
է հենա՝ բռոնի ժիլետ ա ուրեմն դա պատրաստի՝ դեպրեսիայի դեմ:
Որակել դեպրեսիան, որպես ֆիզիոնոմիական երևույթ ու ասել, որ եթե դու կետո անես կամ կարնիվոր՝ դաժե նույնիսկ քո ընկերուհին քո գլխին ինչ սև քալակ ասես բերի՝ մեկ ա դու վակցինացված ես դեպրեսիայի հանդեպ:
Կարող ա էդ մարդը մի օր պարզում ա, որ իրա հոմո քեռին իրականում իր կինն ա եղել՝ 10 տարի թաքնված լինելով իր ընկերուհու դիմակի տակ: Ու տենց , այլանդակ տրավմա ստանալուց հետո , ինքը սուզվում ա դեփխեսիոնի մեջ: Դու ո՞նց կարաս իրան ասես՝ կետո արա, տրագեդիաներդ ինքստինքյան կմաքրվեն կգնան կյանքիցդ պատմությունի՞ց …
Մարդը սթրեսներից կարող է մեռնել։ Հարազատին կորցնելուց ստացած տրավման ամենաուժեղ տրավմաներից է։ Իսկ օրգանիզմի վրա կարող ե՞ս գուշակել, ոնց ա ֆիզիկապես տրավման ազդում, կամ երկարատև սթրեսից ինչն ա մարդու մոտ վարի գնում։ Մետաբոլիզմը, ուրիշ շատ բան չկա էլ։ Տրավմայից վերականգնվելու համար երկու անհրաժեշտ պայման է պետք՝ օրգանիզմի ֆիզիոլոգիական վնասը՝ մետաբոլիզմը վերականգնել ու սթրեսները վերացնել, կամ գոնե թուլացնել։ Քո օրինակի համար պարզագույն լուծումները՝ հաշտվել ու կարնիվոր անելն ա։
Բայց դու քանի որ շատ խելացի ես, ապա կընտրես չհաշտվելն ու խնձորի նաչինկայով կարկանդակ ուտելը։
Եթե գիտականորեն հոգու, կամ ինչ-որ հոգեկան աորայի օբյեկտիվ գոյությունը ժխտվում է առնվազն պաշտոնական բժշկական հաստատությունների կողմից, ապա հոգեկան հիվանդությունները պիտի բառացի չընկալել որպես հոգու հիվանդություններ, դրանք բոլորն էլ վերագրվում են մարմնին ու մարմնի ֆիզիոլոգիային։
Վայթե լուրջ ակադեմիական գիտելիքներ պետք չեն հասկանալու կատարվելիքը, պետք է մի փոքր տրամաբանություն․
Մարդուս զգայարանները, ներառյալ՝ էմոցիաները, միտքը, ընկալումներն ու հակազդեցությունները բոլորը ֆիզիոլագիական ծագումով կարելի է բացատրել, այսինքն օրինակ մեկի խինդն ու ծիծաղը, կամ մեկ ուրիշի ողբն ու տխրությունը լրիվ էնդոկրինանյարդաբանական պրոցեսներ են, հիմնված հորմոնների միջոցով օրգանների միջև ինֆորմացիոն փոխանակության վրա, կարելի է ասենք որոնել «Physiology of Emotion» տիպի հոդվածներ ու կարդալ ու ամենակարևորը՝ մտածել:
Հորմոնները կենսաքիմիական միացություններ են, այսինքն ֆիզիկական հասկացություն են, վերացական չեն, դրանք ամիններ, ստերոիդներ, պրոտեիններ, սպիտակցուային մոլեկուլներ են, շոշափելի, նյութական:
Օրգանիզմի վրա երկու խոշոր ազդակներ կան՝ սթրեսը ու սնունդը, մնացածը հավայի ֆինտուֆլուշկա են: Դրական սթրեսով էլ կարելի է լիքը հարցեր լուծել, բայց դրական սթրեսը շատ ավելի դժվար է կայուն ապահովելը, քան սննդի հարցերը լուծելը, մասնավորապես վնասակար, կամ հավայի պարունակությունով սննդի փոխարեն մարդու օրգանիզմին անհրաժեշտ սննդանյութերի անցնելը:
Գրածիցդ, Վիշապ ջան, պետք ա եզրակացնել, որ գիտությունը մի քիչ էլ զարգանա, հանգիստ կարելի ա ստեղծել մարդ՝ լիարժեք մարդ, չտարբերվող ․․․ չգիտեմ էլ ոնց անվանեմ․․․ բնական մարդկանցից։ Որովհետև ամբողջը ֆիզիոլոգիական ա, հոգու-ոգու անբռնելի և անըմբռնելի առեղծվածներ չկան։
Ընդ որում, էդ մարդաստեղծ մարդը կարող է ապրել հավերժ ու երջանիկ, քանի որ կետո-կարնիվորը ի սկզբանե ներկառուցված (inbuilt) կլինեն նրա ֆիզիոլոգիական համակարգում։
Գրածիցդ, Վիշապ ջան, պետք ա եզրակացնել, որ գիտությունը մի քիչ էլ զարգանա, հանգիստ կարելի ա ստեղծել մարդ՝ լիարժեք մարդ, չտարբերվող ․․․ չգիտեմ էլ ոնց անվանեմ․․․ բնական մարդկանցից։ Որովհետև ամբողջը ֆիզիոլոգիական ա, հոգու-ոգու անբռնելի և անըմբռնելի առեղծվածներ չկան։
Ընդ որում, էդ մարդաստեղծ մարդը կարող է ապրել հավերժ ու երջանիկ, քանի որ կետո-կարնիվորը ի սկզբանե ներկառուցված (inbuilt) կլինեն նրա ֆիզիոլոգիական համակարգում։
Մարդկանցս մեծ մասը դատարկ ու անհոգի կաղապարներ ենք, ԴՆԹ ծրագիր կրող օրգանական ռոբոտներ, որոնք աննպատակ ծնվել են, աննպատակ ապրում են, ու շուտով կմեռնեն աննպատակ, թերևս մենակ կոմպոստ կավելացնեն, արդեն ոչ օրգանիկ ու գենետիկորեն մոդիֆիկացված, վերամշակված հավելումներով կոմպոստ, որի սննդային արժեքը երկրագնդի հողի համար երևի թե ավելի բարձր չի լինի ցորենով բտած կովի ոսկորների սննդային արժեքից։
Օրինակ ես երևի ընտրելու եմ դիակիզվելը, որովհետև կասկածներ կան, որ մեջիս պլաստիկը գերազանցում է Երկրի Աստծու կողմից սահմանված թույլատրելի նորմը։
Գիտությունը երբեք չի կարող կատարյալ մարդ ստեղծել, որովհետև գիտությունն ինքը անկատար է, անկատար մարդկանց անկատար ուղեղների կողմից մոգոնված խիստ անկատար ու սուբյեկտիվ հաշվարկների ու պնդումների ամբողջություն։
Տեխնոլոգիաների բարդացումը բերելու է նրան, որ մարդը այլևս չի հասցնելու իր կյանքի ընթացքում սովորել ու կատարելագործել բարդ համակարգերը ու լռվելու է։ Ես հենց հիմա զգում եմ դեգրադացիան շփվելով բազմաթիվ կլիենտների հետ, նոր սերունդները ներկայիս տեխնոլոգիաները գործածելու ու կատարելագործելու համար էլ ադեկվատ չեն թվում, նոր սերուդները ավելի շատ տիկտոկով ծամածռություններ են անելու, քան թե նոր բաներ են սովորելու ինտերնետում ձրի թափված ինֆորմացիայից…
Էն որ, ձեր Անդրոիդ հեռախոսը ավելի շատ ֆունկցիաներ ունի, քան ձեզ պետք է, ու ֆունկցիաները մեծամասամբ աշխատում են առանց պրոբլեմի, դրանից չի բխում, որ գիտությունը ամենուրեք թույն ա, ու որ դեպրեսիան հոգեկան հիվանդություն է, ու պետք է բուժել միայն անտիդեպրեսանտներով ու կարնիվորը հավայի բան ա ու մարդիկս հոգևոր ու անբացատրելի էակներ ենք, ենթակա սիրահարվածության ու կարեկցանքի:
Մարդկանցս մեծ մասը դատարկ ու անհոգի կաղապարներ ենք, ԴՆԹ ծրագիր կրող օրգանական ռոբոտներ, որոնք աննպատակ ծնվել են, աննպատակ ապրում են, ու շուտով կմեռնեն աննպատակ, թերևս մենակ կոմպոստ կավելացնեն, արդեն ոչ օրգանիկ ու գենետիկորեն մոդիֆիկացված, վերամշակված հավելումներով կոմպոստ, որի սննդային արժեքը երկրագնդի հողի համար երևի թե ավելի բարձր չի լինի ցորենով բտած կովի ոսկորների սննդային արժեքից։
Օրինակ ես երևի ընտրելու եմ դիակիզվելը, որովհետև կասկածներ կան, որ մեջիս պլաստիկը գերազանցում է Երկրի Աստծու կողմից սահմանված թույլատրելի նորմը։
Գիտությունը երբեք չի կարող կատարյալ մարդ ստեղծել, որովհետև գիտությունն ինքը անկատար է, անկատար մարդկանց անկատար ուղեղների կողմից մոգոնված խիստ անկատար ու սուբյեկտիվ հաշվարկների ու պնդումների ամբողջություն։
Տեխնոլոգիաների բարդացումը բերելու է նրան, որ մարդը այլևս չի հասցնելու իր կյանքի ընթացքում սովորել ու կատարելագործել բարդ համակարգերը ու լռվելու է։ Ես հենց հիմա զգում եմ դեգրադացիան շփվելով բազմաթիվ կլիենտների հետ, նոր սերունդները ներկայիս տեխնոլոգիաները գործածելու ու կատարելագործելու համար էլ ադեկվատ չեն թվում, նոր սերուդները ավելի շատ տիկտոկով ծամածռություններ են անելու, քան թե նոր բաներ են սովորելու ինտերնետում ձրի թափված ինֆորմացիայից…
Էն որ, ձեր Անդրոիդ հեռախոսը ավելի շատ ֆունկցիաներ ունի, քան ձեզ պետք է, ու ֆունկցիաները մեծամասամբ աշխատում են առանց պրոբլեմի, դրանից չի բխում, որ գիտությունը ամենուրեք թույն ա, ու որ դեպրեսիան հոգեկան հիվանդություն է, ու պետք է բուժել միայն անտիդեպրեսանտներով ու կարնիվորը հավայի բան ա ու մարդիկս հոգևոր ու անբացատրելի էակներ ենք, ենթակա սիրահարվածության ու կարեկցանքի:
Վիշապ, իսկ ո՞նց լիներ, որ դու գոհ լինեիր։
Վիշապ, իսկ ո՞նց լիներ, որ դու գոհ լինեիր։
Օրինակ քիչ մարղ, որ մարդ մարդկանց կարոտեր, ու երթևեկելը ազատ ու հաճելի լիներ, ամեն տեղ հերթեր չլինեին, խանութներում էսքան զըրթ ու զիբիլի տեղը էն սովետի բարի օրերի նման մենակ միս ու կարագ լիներ, աղմուկ չլիներ, մարդիկ իրար գլխի լցված չապրեին, վա՞տ կլիներ, ես չեմ, ու դու ես:
Օրինակ քիչ մարղ, որ մարդ մարդկանց կարոտեր, ու երթևեկելը ազատ ու հաճելի լիներ, ամեն տեղ հերթեր չլինեին, խանութներում էսքան զըրթ ու զիբիլի տեղը էն սովետի բարի օրերի նման մենակ միս ու կարագ լիներ, աղմուկ չլիներ, մարդիկ իրար գլխի լցված չապրեին, վա՞տ կլիներ, ես չեմ, ու դու ես:
Էսքան բա՞ն։ Տնաշեն։ Էս դու որտե՞ղ ես ապրում։ Արի Ավստրալիա, կսկսես հակառակը կարոտել :))
Թիքեթը, օրինակ, քո նկարագրած էդ իդիլլիայից էր, որ փախավ Եվրոպա։
Էսքան բա՞ն։ Տնաշեն։ Էս դու որտե՞ղ ես ապրում։ Արի Ավստրալիա, կսկսես հակառակը կարոտել :))
Թիքեթը, օրինակ, քո նկարագրած էդ իդիլլիայից էր, որ փախավ Եվրոպա։
Չոլեր ա ձեր Ավստրալիան, աշխարհագրության դասերից սկսած չեմ սիրել իր աղքատիկ ատրիբուտների պատճառով՝ «Մուրեյ գետը իր Դառլինգ վտակով» ու «Ջրբաժան լեռնաշղթան», մնացածը անապատ։
Կալիֆոռնիան ա հարուստ բնություն, էն էլ մարդիկ էնքան շատ են, որ բնությունը էլ չի երևում։
Բայց ի՜նչ հոյակապ մարդ էր մեր աշխարհագրության դասատուն, խոշոր պայտոնյաի տղա էր, բայց համեստության տիպար, չնայած շատ սիրուն կոստեր էր հագնում։
One_Way_Ticket
03.08.2023, 12:07
Էսքան բա՞ն։ Տնաշեն։ Էս դու որտե՞ղ ես ապրում։ Արի Ավստրալիա, կսկսես հակառակը կարոտել :))
Թիքեթը, օրինակ, քո նկարագրած էդ իդիլլիայից էր, որ փախավ Եվրոպա։
Ես հիմա էլ եմ իդիլլիայում ապրում :) Եղբորս խաթր պարբերաբար Լոնդոն եմ գնում, ու որ մտածում եմ՝ ստիպված լինեի էդ մրջնանոցում ապրել, վատանում եմ։
Ի դեպ, Բարեկամ ջան, քեզ մի հարց ունեմ։ Մի պահ ոնց որ քեզ էլ էր սկսել վանել Ավստրալիան, բայց վերջին ժամանակաշրջանի գրառումներիցդ տպավորություն է, որ նորից սկսել ես սիրել։ Եթե ճիշտ եմ նկատել ու գաղտնիք չէ, ի՞նչն է փոխվել։
Չոլեր ա ձեր Ավստրալիան, աշխարհագրության դասերից սկսած չեմ սիրել իր աղքատիկ ատրիբուտների պատճառով՝ «Մուրեյ գետը իր Դառլինգ վտակով» ու «Ջրբաժան լեռնաշղթան», մնացածը անապատ։
Կալիֆոռնիան ա հարուստ բնություն, էն էլ մարդիկ էնքան շատ են, որ բնությունը էլ չի երևում։
Բայց ի՜նչ հոյակապ մարդ էր մեր աշխարհագրության դասատուն, խոշոր պայտոնյաի տղա էր, բայց համեստության տիպար, չնայած շատ սիրուն կոստեր էր հագնում։
Էս ինչ լավ, թեթև ձեռքով ամբողջ Ավստրալիան տնտղեցիր ձեռքիդ ափի մեջ ու գնահատական տվեցիր՝ "աղքատիկ ատրիբուտներ"։ Ապրեն աշխարհագրությանդ դասատուն ու սովետական տաղտուկ դասագրքերը։ Ավստրալիան միայն հենց հարուստ, յուրօրինակ ու հետաքրքիր բնաշխարհ ա, որ ունի, ու որի համար են այցելում զբոսաշրջիկները, պատմությունից-ճարտարապետությունից ոչինչ չկա տպավորիչ։
Այ ձեր հարուստ բնությամբ ամերիկաներում պակաս չեն անապատները․ մի քանի տարի առաջ ընտանիքով road trip-ի էինք, Մահվան Հովտից մինչև դուրս եկանք, հավերժություն անցավ։
Ես հիմա էլ եմ իդիլլիայում ապրում :) Եղբորս խաթր պարբերաբար Լոնդոն եմ գնում, ու որ մտածում եմ՝ ստիպված լինեի էդ մրջնանոցում ապրել, վատանում եմ։
Ի դեպ, Բարեկամ ջան, քեզ մի հարց ունեմ։ Մի պահ ոնց որ քեզ էլ էր սկսել վանել Ավստրալիան, բայց վերջին ժամանակաշրջանի գրառումներիցդ տպավորություն է, որ նորից սկսել ես սիրել։ Եթե ճիշտ եմ նկատել ու գաղտնիք չէ, ի՞նչն է փոխվել։
Թիքեթ ջան, երբևէ ոչ վանել ա, ոչ էլ սիրել եմ, ոնց անտարբեր կայի, էդպես էլ մնացել եմ։ Վանելու տպավորություն երևի թողել ա էն, որ կիսել եմ զգացողություններդ , որ ընդհանուր առմամբ միօրինակ, կանխատեսելի ու անհետաքրքիր ա ավստրալիական միջավայրը։ Ի գիտություն Վիշապի՝ խոսքը բնության միջավայրի մասին չի։
Էս ինչ լավ, թեթև ձեռքով ամբողջ Ավստրալիան տնտղեցիր ձեռքիդ ափի մեջ ու գնահատական տվեցիր՝ "աղքատիկ ատրիբուտներ"։ Ապրեն աշխարհագրությանդ դասատուն ու սովետական տաղտուկ դասագրքերը։ Ավստրալիան միայն հենց հարուստ, յուրօրինակ ու հետաքրքիր բնաշխարհ ա, որ ունի, ու որի համար են այցելում զբոսաշրջիկները, պատմությունից-ճարտարապետությունից ոչինչ չկա տպավորիչ։
Այ ձեր հարուստ բնությամբ ամերիկաներում պակաս չեն անապատները․ մի քանի տարի առաջ ընտանիքով road trip-ի էինք, Մահվան Հովտից մինչև դուրս եկանք, հավերժություն անցավ։
Բզբզում ես, հա։ Ողորմելի տեղ ա ձեր Ավստրալիան, մանավանդ որ համեմատում ես Մահվան Հովտի հետ։ Ամերիկայի արևմտյան ափերն ու Հավայան կղզիները թողած պիտի գամ հասնեմ Ավստրալիա։ Մեր դասատուն ասել ա, որ Ավստրալիան աշխահի ամենատափակ տեղերից ա, իսկ ես հարթավայրեր չեմ սիրում։ :P
One_Way_Ticket
03.08.2023, 20:25
Բայց ճիշտ է ասում Վիշապը։ Չափերի գյորա Ավստրալիան բավական միապաղաղ բնություն ունի։ Հա, ունիկալ կենդանիներ, և այլն, բայց էդքան մեծ մայրցամաքից կարելի էր և ավելին սպասել։ Ամենաբարձր գագաթը մագլցելը խաղ ու պար է։ Սեզոնայնություն էլ գրեթե չկա։
Այդունահանդերձ, մի տեղ գիտեմ, որ Վիշապին երևի թե դուր կգար։ Հյուսիս-արևելքում Daintree գետը որ կտրում-անցնում ես (մեքենաներ տեղափոխող նավով, կամուրջ չկա), ուրիշ աշխարհ ես ընկնում։ Կենտրոնացված էլեկտրականություն չկա, կանալիզացիա չկա, բջջային հեռախոսակապ չկա։ Բայց կա կաբելային ու որակյալ ինտերնետ, ինչն ինձ թույլ է տվել ժամանակին մի ամիս այ էս տանը ապրել ու աշխատել․
https://www.airbnb.com.au/rooms/6160461
Կային արևային պանելներ, որոնք արևոտ օրերին որոշ լցնում էին մարտկոցները, բայց որպես կանոն հերիք չէր անում, ժամանակ առ ժամանակ բենզինով դվիժոկն էի խոդի տալիս։ Հերիք էր անում լուսավորության, ջրի պոմպի, լափթոփի, մեկ-մեկ պստիկ հեռուստացույցի ու լվացքի մեքենայի (էկոնոմ ռեժիմով)։ Եփելը իհարկե գազով։ Ջուրը՝ անձրևաջուր։ Զուգարանը՝ բիո։ Դե իսկ տեսարանները լուսանկարների վրա կարելի է տեսնել, չպատմեմ։ Գույնզգույն թռչուններ հաճախ էին այցելում։ Մոծակներ, զարմանալիորեն, շատ չկային։
Ավստրալիայից ամենահաճելի հիշողություններիցս է։
Բզբզում ես, հա։ Ողորմելի տեղ ա ձեր Ավստրալիան, մանավանդ որ համեմատում ես Մահվան Հովտի հետ։ Ամերիկայի արևմտյան ափերն ու Հավայան կղզիները թողած պիտի գամ հասնեմ Ավստրալիա։ Մեր դասատուն ասել ա, որ Ավստրալիան աշխահի ամենատափակ տեղերից ա, իսկ ես հարթավայրեր չեմ սիրում։ :P
Վիշապ ջան, հավատացնում եմ քեզ, որ դատում ես ոնց որ բուսակերը կարնիվորի մասին :) ։ Այն է՝ առանց փորձառության։ Իսկ ես ձեր արևմտյան ափն էլ, Հավայան կղզիներն էլ բավականաչափ շրջագայել եմ մագլցելով ձեր փառապանծ Յոսեմիթեի լեռները, թափառել սակվոյաների անտառներում, իջել Մահվան հովտի ամենացածր կետը, որի մարսային տեսքի միջավայրում համապատասխան ֆիլմ են նկարել, Գրանտ Կանյոնի խորխորատներով էլ եմ իջել համարյա մինչև Կոլորադո ու հետ բարձրացել՝ ճանապարհին զմայլվլելով արևածագով, ու ձեր գեղատեսիլ արևմտյան ափով քշել մինչև Սան Ֆրանցիսկո, ու լողացել եմ մայրամուտի ոսկիով ողողված ձեր հավայան ջրերում, սուզվել կորալյան խութերը՝ գունավոր ձկների ու կրիաների հոսքերը ճեղքելով, բարձրացել Ադամանդյա գագաթի խառնարանը, ․․․, ձեռքի հետ էլ մասնակցել [դիտորդի դերում] գեյերի ծիածանագույն հավայան պառադին :) Ու համեմատելու ավելի շատ հիմքեր ունեմ, աշխարհագրության դասագրքերից զատ։
Բայց, վերադառնալով քո պատասխանին՝ թե ինչը քեզ կբավարարեր, Ավստրալիայի հարթ ու խարխանդ միջավայրը հենց լավ էլ համապատասխանում ա քո երազանքին։ Դրան քհետո իչ կանդրադառնամ Թիքեթի գրառմանը պատասխանիս մեջ։
Վիշապ ջան, հավատացնում եմ քեզ, որ դատում ես ոնց որ բուսակերը կարնիվորի մասին :) ։ Այն է՝ առանց փորձառության։ Իսկ ես ձեր արևմտյան ափն էլ, Հավայան կղզիներն էլ բավականաչափ շրջագայել եմ մագլցելով ձեր փառապանծ Յոսեմիթեի լեռները, թափառել սակվոյաների անտառներում, իջել Մահվան հովտի ամենացածր կետը, որի մարսային տեսքի միջավայրում համապատասխան ֆիլմ են նկարել, Գրանտ Կանյոնի խորխորատներով էլ եմ իջել համարյա մինչև Կոլորադո ու հետ բարձրացել՝ ճանապարհին զմայլվլելով արևածագով, ու ձեր գեղատեսիլ արևմտյան ափով քշել մինչև Սան Ֆրանցիսկո, ու լողացել եմ մայրամուտի ոսկիով ողողված ձեր հավայան ջրերում, սուզվել կորալյան խութերը՝ գունավոր ձկների ու կրիաների հոսքերը ճեղքելով, բարձրացել Ադամանդյա գագաթի խառնարանը, ․․․, ձեռքի հետ էլ մասնակցել [դիտորդի դերում] գեյերի ծիածանագույն հավայան պառադին :) Ու համեմատելու ավելի շատ հիմքեր ունեմ, աշխարհագրության դասագրքերից զատ։
Բայց, վերադառնալով քո պատասխանին՝ թե ինչը քեզ կբավարարեր, Ավստրալիայի հարթ ու խարխանդ միջավայրը հենց լավ էլ համապատասխանում ա քո երազանքին։ Դրան քհետո իչ կանդրադառնամ Թիքեթի գրառմանը պատասխանիս մեջ։
Ի՜հ, տատս կասեր՝ բանի վրա ես :D Ինձ տատուս գեղն էլ ա հոյակապ բավարարում իր խարխանդությունով, որ արդեն դառել ա համարյա անմարդաբնակ, որովհետև Հայ ժողովուրդը Երևանի ռեստորաններում ու կաֆեներում ճխտված՝ «Ղարաբաղի դարդերով ա», իսկ դու հա Ավստրալիա, Ավստրալիա․․․ Կանադայի չոլերում եղե՞լ ես։ Արի գնանք Ավստրիա, Felbertauern, ի՜նչ հրաշք երկիր ա։
Բայց ճիշտ է ասում Վիշապը։ Չափերի գյորա Ավստրալիան բավական միապաղաղ բնություն ունի։ Հա, ունիկալ կենդանիներ, և այլն, բայց էդքան մեծ մայրցամաքից կարելի էր և ավելին սպասել։ Ամենաբարձր գագաթը մագլցելը խաղ ու պար է։ Սեզոնայնություն էլ գրեթե չկա։
Այդունահանդերձ, մի տեղ գիտեմ, որ Վիշապին երևի թե դուր կգար։ Հյուսիս-արևելքում Daintree գետը որ կտրում-անցնում ես (մեքենաներ տեղափոխող նավով, կամուրջ չկա), ուրիշ աշխարհ ես ընկնում։ Կենտրոնացված էլեկտրականություն չկա, կանալիզացիա չկա, բջջային հեռախոսակապ չկա։ Բայց կա կաբելային ու որակյալ ինտերնետ, ինչն ինձ թույլ է տվել ժամանակին մի ամիս այ էս տանը ապրել ու աշխատել․
https://www.airbnb.com.au/rooms/6160461
Կային արևային պանելներ, որոնք արևոտ օրերին որոշ լցնում էին մարտկոցները, բայց որպես կանոն հերիք չէր անում, ժամանակ առ ժամանակ բենզինով դվիժոկն էի խոդի տալիս։ Հերիք էր անում լուսավորության, ջրի պոմպի, լափթոփի, մեկ-մեկ պստիկ հեռուստացույցի ու լվացքի մեքենայի (էկոնոմ ռեժիմով)։ Եփելը իհարկե գազով։ Ջուրը՝ անձրևաջուր։ Զուգարանը՝ բիո։ Դե իսկ տեսարանները լուսանկարների վրա կարելի է տեսնել, չպատմեմ։ Գույնզգույն թռչուններ հաճախ էին այցելում։ Մոծակներ, զարմանալիորեն, շատ չկային։
Ավստրալիայից ամենահաճելի հիշողություններիցս է։
Թիքեթ ջան, լինկը չի աշխատում։ Ափսոս, կուզենայի տեսնել։
Ինչ վերաբերում ա երկիր-մայրցամաքի բնության բազմազանության և տարածքի մեծության հարաբերակցությանը՝ հետաքրքիր կամ անհետաքրքիր լինելու առումով, մի քիչ չեմ հասկանում նման հայացքի մասշտաբը․ այսինքն, էն աստիճան միապաղաղ ա, որ չի՞ բավարարում, կամ ինչի՞ն չի բավարարում, բնակության վայր ընտրելու չափանիշների՞ն, ի՞նչ չափով կամ մասշտաբով ա էդ բազմազանությունը կամ դրա պակասը մասնակցում մարդու առօրյա կյանքին։ Բազմազանություն տեսնելու ավանդական միջոցը միշտ եղել ա ու կմնա ճամփորդելը․ դժվար թե մեկն ասի, ես չեմ ճամփորդում ուրիշ երկրներ, որովհետ իմ երկրի բնական միջավայրը բազմազան ա, ինձ բավարարում ա։
Համաձայն եմ, որ հարթավայրությունը լեռներին սովոր մարդուն կարող է անհարմարություն պատճառել, օրինակ, իմ աչքերը [երևի գենետիկորեն ] կարոտում են հորիզոնում լեռների ուրվագծեր տեսնելը, ու դա նկատեցի միայն, երբ Հայկական լեռնաշխարհ մտնելով՝ հենց էդ լեռնայնությունն եմ անհագորեն կլանում՝ օդում լինեմ, թե գետնի վրա։
Նույնը և սեզոնայնությունը, ինչպես և գրել ես։ Չափազանց տաղտկալի անեղանակ եղանակ է Ավստրալիայում ( հիմնական բնակավայարերում )։ Այ սա օրինակ, լուրջ չափանիշ է Ավստրալիան որպես բնակության տեղ ընտրելու հարցում։ Բայց դա էլ, օրինակ ինձ մոտ , երևի գենետիկ պահանջ է՝ տարվա չորս եղանակները։
Բայց իմ կարծիքով ամենազդու չափանիշը որևէ բնակատեղի, բնակչության վայբն է։ Այդ առումով, ես կարող եմ հասկանալ քո փախուստը։ Մի տասնյոթամյա աշակերտ ունեմ, Հունաստանից ներգաղթած, վերջերս ճամփորդեց հայրենիք՝ արձակուրդի, հարցրի, թե վերադարձին Ավստրալիա ինչ էր զգում, ժպիտով պատասխանեց․ back to the retirement house :)
One_Way_Ticket
04.08.2023, 11:56
Թիքեթ ջան, լինկը չի աշխատում։ Ափսոս, կուզենայի տեսնել։
Ինչ վերաբերում ա երկիր-մայրցամաքի բնության բազմազանության և տարածքի մեծության հարաբերակցությանը՝ հետաքրքիր կամ անհետաքրքիր լինելու առումով, մի քիչ չեմ հասկանում նման հայացքի մասշտաբը․ այսինքն, էն աստիճան միապաղաղ ա, որ չի՞ բավարարում, կամ ինչի՞ն չի բավարարում, բնակության վայր ընտրելու չափանիշների՞ն, ի՞նչ չափով կամ մասշտաբով ա էդ բազմազանությունը կամ դրա պակասը մասնակցում մարդու առօրյա կյանքին։ Բազմազանություն տեսնելու ավանդական միջոցը միշտ եղել ա ու կմնա ճամփորդելը․ դժվար թե մեկն ասի, ես չեմ ճամփորդում ուրիշ երկրներ, որովհետ իմ երկրի բնական միջավայրը բազմազան ա, ինձ բավարարում ա։
Համաձայն եմ, որ հարթավայրությունը լեռներին սովոր մարդուն կարող է անհարմարություն պատճառել, օրինակ, իմ աչքերը [երևի գենետիկորեն ] կարոտում են հորիզոնում լեռների ուրվագծեր տեսնելը, ու դա նկատեցի միայն, երբ Հայկական լեռնաշխարհ մտնելով՝ հենց էդ լեռնայնությունն եմ անհագորեն կլանում՝ օդում լինեմ, թե գետնի վրա։
Նույնը և սեզոնայնությունը, ինչպես և գրել ես։ Չափազանց տաղտկալի անեղանակ եղանակ է Ավստրալիայում ( հիմնական բնակավայարերում )։ Այ սա օրինակ, լուրջ չափանիշ է Ավստրալիան որպես բնակության տեղ ընտրելու հարցում։ Բայց դա էլ, օրինակ ինձ մոտ , երևի գենետիկ պահանջ է՝ տարվա չորս եղանակները։
Բայց իմ կարծիքով ամենազդու չափանիշը որևէ բնակատեղի, բնակչության վայբն է։ Այդ առումով, ես կարող եմ հասկանալ քո փախուստը։ Մի տասնյոթամյա աշակերտ ունեմ, Հունաստանից ներգաղթած, վերջերս ճամփորդեց հայրենիք՝ արձակուրդի, հարցրի, թե վերադարձին Ավստրալիա ինչ էր զգում, ժպիտով պատասխանեց․ back to the retirement house :)
Book անել էդ airbnb-ն ինձ էլ չի թողնում, ասում է "property turned off": Ինձ երևի ցույց է տալիս, որովհետև ժամանակին էդտեղ մնացել եմ, իսկ մյուսներին ընդհանրապես ցույց չի տալիս։ Ահա վերանդայի լուսանկարն ամեն դեպքում․
https://traveller.id.au/misc_photos/daintree_airbnb.jpg
Մնացածի առումով, կոնտեքստը ստեղ Վիշապի "գամ Ավստրալիա, որ ի՞նչ անեմն" է։ Իրոք որ, բացի կենգուրու-կոալաներից ի՞նչ պիտի տեսնի, որ իր կողմերում չի կարող տեսնել։ Ամերիկացի տուրիստ ես Ավստրալիայում չեմ հիշում, որ հանդիպած լինեմ: Եվրոպացի՝ լիքը, իրենց համար իհարկե էկզոտիկա է։
BՄնացածի առումով, կոնտեքստը ստեղ Վիշապի "գամ Ավստրալիա, որ ի՞նչ անեմն" է։ Իրոք որ, բացի կենգուրու-կոալաներից ի՞նչ պիտի տեսնի, որ իր կողմերում չի կարող տեսնել։ Ամերիկացի տուրիստ ես Ավստրալիայում չեմ հիշում, որ հանդիպած լինեմ: Եվրոպացի՝ լիքը, իրենց համար իհարկե էկզոտիկա է։
Մարդկային միջավայրը, բազմամշակութայնություն, ասածս վայբը։
One_Way_Ticket
04.08.2023, 18:17
Մարդկային միջավայրը, բազմամշակութայնություն, ասածս վայբը։
Վայբը լրիվ ուրիշ է, համաձայն եմ։ No worries, mate:
Մարդկային միջավայրը, բազմամշակութայնություն, ասածս վայբը։
Ես Կալիֆոռնիայի բազմամշակութայնությունից (այ քեզ բառ) արդեն էն աստիճանի եմ կշտացել, որ ներքին վերաբերմունքովս մանրից վերածվում եմ ամբարտավան, ռասիստ ռեդնեքի։
Ես Կալիֆոռնիայի բազմամշակութայնությունից (այ քեզ բառ) արդեն էն աստիճանի եմ կշտացել, որ ներքին վերաբերմունքովս մանրից վերածվում եմ ամբարտավան, ռասիստ ռեդնեքի։
Լավ, նույն հարցը ուրիշ ձև տամ. Բա դու ինչի՞ց չես կշտացել, Վիշապ։ Ավստրալիայի չոլերը, ուր ոչ մարդ կա, որ ներվայնացնի, ոչ խանութներում հերթ, ոչ աղմուկ, ոչ էլ ուրբանային մրջնանոցներ, մերժեցիր։ Տենց էլ չհասկացա թե "Ձեզ ինչ է պետք լիարժեք երջանկության համար, Շուռա"։
Լավ, նույն հարցը ուրիշ ձև տամ. Բա դու ինչի՞ց չես կշտացել, Վիշապ։ Ավստրալիայի չոլերը, ուր ոչ մարդ կա, որ ներվայնացնի, ոչ խանութներում հերթ, ոչ աղմուկ, ոչ էլ ուրբանային մրջնանոցներ, մերժեցիր։ Տենց էլ չհասկացա թե "Ձեզ ինչ է պետք լիարժեք երջանկության համար, Շուռա"։
Ես ասում եմ մարդիկս լիքը տուֆտել ենք, ու շարունակում ենք տուֆտել, դու եկել հարցնում ես՝ ինչն ա իմ անբավարարվածության պատճառը։ Պատասխան՝ մարդիկս տուֆտել ենք, ու շարունակում ենք տուֆտել՝ լիքը մարդ, աղբ, մուտիլովկա, քաոս․․․
Դու ասում ես՝ արի Ավստրալիա, մարդ քիչ կա։
Բալամ, Ավստրալիան էս մոլորակի մասը չի՞, թե դու առաջարկում ես կանկրետնի Վիշապ կոչեցյալի երջանկության խնդիրը լուծել բարեկեցիկ ու խարխանդ միկրոմիջավայր ապահովելով։
Բայց էդ միկրոմիջավայրերի տեղն էլ գիտեմ, նույնիսկ հուշել եմ, օրինակ մեկը տատուս գեղը, մյուսը Ավստրիայի չոլերը, երրորդը՝ Կանադայի չոլերը, ու առհասարակ Նահանգներում էլ Աստված տվել չի խնայել։ Ձեր Ավստրալիան վերջին տեղերում է, նույիսկ իր մառախլապատ ջունգլիոտ բլուրներով, բիոզուգարաններով, անձրևաջրերով դուշով, ու ոչխարի սթեյքով ու լենուբոլ ծովափներով։
Իմ ձանձրույթը գլոբալ է, իսկ նեղանձնական տեսակետից ես բեսամփ երջանիկ ու բավարարված մարդ եմ, կյանքում ինչ ուզեցել եմ, ունեմ՝ տուն, ավտո, կնիգ, բոթաս, աուդիո սիստեմ, հեծանիվ, կարբոնից ակեր, 15 րոպեյվա վրա լիքը սիրուն ու խարխանդ քայլելու տեղեր կա, միսը կա, գռիլը կա, կարնիվորը կա, նույնիսկ առավոտ շատ շուտ ամպեր են գալիս, կռնչացող սագերի երամներ, ճայեր, մնացել ա Հիսուս Քրիստոսն իջնի ու ասի՝ գոհացիր և վայելէ զկայֆերդ մարմնոյ, զի հալալ է մեդիում-ռեար ստեյքն այսօրվայ, և բենզին կայ ԲՄՎ-իդ մեջ, և ցկցկոց կայ խոսնակներին մեջ, և հաճելի զբաղմունք, որ ձգձգում ես, որ պռոկրաստինացիա կոչուի։
Ասում ա՝ մնացել ա Հիսուս Քրիստոսը իջնի :))
Վիշապի գրառումներն արժի հաճախ կարդալ. լեզուն շատ լավն ա, նույնիսկ բովանդակությունն ա դրանից շահում :))
Ուլուանա
05.08.2023, 12:41
Ասում ա՝ մնացել ա Հիսուս Քրիստոսը իջնի :))
Վիշապի գրառումներն արժի հաճախ կարդալ. լեզուն շատ լավն ա, նույնիսկ բովանդակությունն ա դրանից շահում :))
Էն էլ գիտե՞ս` ինչի համար կուզենար, որ իջներ Քրիստոսը. որ կարնիվոր կամ կետո անել տար: Այ, որ մինչև էդ կետո կամ կարնիվոր արած լիներ, վայթե չխաչեին խեղճին :D:
Ասում ա՝ մնացել ա Հիսուս Քրիստոսը իջնի :))
Վիշապի գրառումներն արժի հաճախ կարդալ. լեզուն շատ լավն ա, նույնիսկ բովանդակությունն ա դրանից շահում :))
Ես ոչ մի գրառում բաց չեմ թողնում, նույնիսկ ինձ չհետաքրքրող թեմաներով :)
Sambitbaba, գիրքը հասավ ինձ, շնորհակալությո՜ւն :kiss
Ուրախացա՝ Մատեանի վերաբերյալ (https://www.akumb.am/showthread.php/60784-%D5%86%D5%A1%D5%AD%D5%A1%D5%A2%D5%A1%D5%B6-%D5%84%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%A1%D5%B6-%D4%B5%D6%80%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%A1%D5%B6?highlight=%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%A1%D5%B6)իմ ակումբային մեկնաբանությունները նախաբանում տեսնելով, պաչիկներ քեզ։
https://i.ibb.co/5Ff1ZBq/Sam2.jpg (https://ibb.co/m8MRp6Q)
https://i.ibb.co/fSRq1pz/Sam.jpg (https://ibb.co/VNyJjSc)
One_Way_Ticket
05.08.2023, 15:13
կյանքում ինչ ուզեցել եմ, ունեմ՝ տուն, ավտո, կնիգ, բոթաս, աուդիո սիստեմ, հեծանիվ, կարբոնից ակեր, 15 րոպեյվա վրա լիքը սիրուն ու խարխանդ քայլելու տեղեր կա, միսը կա, գռիլը կա, կարնիվորը կա, նույնիսկ առավոտ շատ շուտ ամպեր են գալիս, կռնչացող սագերի երամներ, ճայեր, մնացել ա Հիսուս Քրիստոսն իջնի ու ասի՝ գոհացիր և վայելէ զկայֆերդ մարմնոյ, զի հալալ է մեդիում-ռեար ստեյքն այսօրվայ, և բենզին կայ ԲՄՎ-իդ մեջ, և ցկցկոց կայ խոսնակներին մեջ, և հաճելի զբաղմունք, որ ձգձգում ես, որ պռոկրաստինացիա կոչուի։
Էէէ, բա սեփական ռեստորան չունես ու չես ուզու՞մ։ Անունը կլիներ "Վիշապի մոտ", մենյուն կետո-կառնիվոր, GF-ի ու V-ի փոխարեն քո հապավումները կունենայիր (ասենք SF - sugar free), ինտերյերը որսորդական ոճով, լիքը ֆանտազիայի տեղ կա։ Այցելուներդ էլ համախոհներդ կլինեին, համայնքի զգացողություն կառաջանար։
ինչ բան ա չէ՞ սերնդափոխությունը .
մենք ակումբ մտնում էինք 16,17 տարեկանում: Լավ, թող լինի՝ 20-21 քարը տրաքի:
Էսօրվա 19-20 տարեկաններին չեմ պատկերացնում ստեղ մտնելուց:
ինչ բան ա չէ՞ սերնդափոխությունը .
մենք ակումբ մտնում էինք 16,17 տարեկանում: Լավ, թող լինի՝ 20-21 քարը տրաքի:
Էսօրվա 19-20 տարեկաններին չեմ պատկերացնում ստեղ մտնելուց:
Իսկ ես էսօրվա 19֊20 տարեկաններին ընդհանրապես չեմ պատկերացնում (Հայաստանի մասին ա խոսքը)։
Էէէ, բա սեփական ռեստորան չունես ու չես ուզու՞մ։ Անունը կլիներ "Վիշապի մոտ", մենյուն կետո-կառնիվոր, GF-ի ու V-ի փոխարեն քո հապավումները կունենայիր (ասենք SF - sugar free), ինտերյերը որսորդական ոճով, լիքը ֆանտազիայի տեղ կա։ Այցելուներդ էլ համախոհներդ կլինեին, համայնքի զգացողություն կառաջանար։
Մտածել եմ ձախողված բիզնես է, իսկ ռոմանտիզմի համար չարժի դրա վրա ժամանակ վատնել։ Էդ ոնց որ գնաս անֆետամինի դլիերների զոնայում փորձես օրգանիկ ափիոն ծախել, կլինես կլիենտ չունեցող, մեյնսթրիմի կողմից վարկաբեկված մեկը, լուզեռ։
ՈՒ հասարակ բան ասեմ՝ ակումբում էսքան գովազդելս քանի՞ հոգու վրա է ազդել։ Համախո՞հ, բլին, fuck it.
Որ հիմա գնամ մի հատ պիցերիայի կողքը մի հատ էլ պիցերիա սարքեմ, միլիոն անգամ ավելի հաջող բիզնես կլինի։
Հետաքրքիր ա, որ Վիշապը պրագմատիկությունից ա խոսում, նրանից, որ մենք հոգի չունենք ու տենց անկապ ճանճատիպ արարածներ ենք, որ ոչ միսիա ունենք, ոչ էլ եսիմ ինչ, ու դրա հետ մեկտեղ՝ ինքը ահավոր կառչած ա կյանքից: Ինքը ուզում ա առողջ ապրի, էներգիայով լեցուն: Իր էքստրեմալ ռեժիմներով՝ փորձում ա կյանքից մաքսիմալ հաճույք քամի:
Ասա՝ իբրև ի՞նչ յանի: Եթե դու կարծում ես, որ մենք ճանճատիպ արարածներ ենք ու առանց նպատակի, ուրեմն կեր-խմի-քեֆ արա: Ի՞նչ ես ընկել ռեժիմների գիրկը: Որ 4 տարի ավել ապրեցիր, յանի որ ինչ …
Ոչ մի կենդանի (բացի մարդուց) իր գլուխը չի ցավացնում՝ մտածելով՝ 3 տարի ավել կարող ա ապրի, ու բռնում ռեժիմով իր կերը ուտում, կամ սկսում հաշվել իր երեկոյան ուտելիք վիսկասի կալորիաները:
Դե եթե մենք էլ իրա ասածի պես՝ չենք տարբերվում կենդանիներից (նպատակային առումով. ինտելեկտը նկատի չունեմ) ուրեմն էլ ինչու՞մ ա կայանում Վիշապի ջանքերը՝ ավելի առողջ ապրելու համար:
Ավելի առողջ ապրեցիր որ ի՞նչ: Մեկ ա մենք ճանճեր ենք, որ ամեն պահի հանգելու ենք ու ոչ իմաստ կա էս ամենին, ոչ էլ:
Ուրեմն սեփական կորելացիոն հետազոտությանս արդյունքում պարզել եմ, որ սևերի, գեյերի ու մեկ էլ շաքար շատ ուտողների մոտ իրականության ընկալման խնդիրների ու ռացիոնալ որոշումներ կայացնելու դժվարությունների հավանականությունը 18.5 տոկոսով ավելի է նույն ռազմերի տռուսիկ ու կոշիկ հագնող սպիտակամորթ, ուղղասեռ, ուղղափառ, միս ու կարագ ուտողներից։
Եվ բացի այդ, Ադամ ջան, ես ուզում եմ, որ դու առողջ մեռնես, ու ոչ թե կյանքիդ վերջին 30 տարիները անցկացնես հիվանդանոցների ճամփեքին ու դժգոհես ցածր լիբիդոյից ու մեռնես այտուցված ոտքերով ու քայքայված լյարդով ու երիկամներով։
Իսկ բնության մեջ ոչ մի իրեն հարգող կենդանի իր առողջությունը չի քայքայում հանուն ինչ-որ խնձորի նաչինկայով կարկանդակի, օրինակ շնագայլերը գերադասում են ծոմ պահել, մինչև հերթական խոտակերի լեշին ռաստվելը և բնավ ստամոքսները չեն ծանրաբեռնում ախմախ սնեքներով ու չեն դժգոհում դեպրեսիայից ու էմոցիաների անկառավարելի պոռթկումներից։
ծանրաբեռնում ախմախ սնեքներով ու չեն դժգոհում դեպրեսիայից ու էմոցիաների անկառավարելի պոռթկումներից։
լավ, պարզ ա:
օն ընադըր նոութ.
դու էն ասա. Օպենհեյմերը նայել ե՞ս:
Եթե Կիլիեն Մըրֆին օսկար չստացավ իր գրանդիոզ խաղի համար՝ ես ուղղակի կկախվեմ առանց կետո անելու:
Ադամ, բայց ստեղ խոսքը վերաբերվում ա, ոչ թե վերջում մի 3-4 տարի կամ ասենք 10 տարի ավել ապրելուն (ինչը իհարկե չի խանգառի ոչ մեկին)։ Այլ ամեն օր, ավելի լավ ապրելուն։ Դա խի՞ չես հաշվի առնում։ Ցանկացած մարդ ուզում ա, ավելի լավ ու առողջ ապրի, ինչ ուզում ես արա, ոմանց թվում ա, թե ավելի լավ ապրելու են 5 տարի հետո, իսկ ոմանք գիտեն, որ կյանքը օրերից ա բախկացած, կարաս հենց էսօր ավելի լավ ապրես, ոմանց համար էդ շաբաթներ ա, ոմանք էլ ընդհանրապես սպասում են, մեկը մի բոչկա նաֆթ քցի գլխներին, որ հարստանան ու սկսեն լավ ապրեն։
Ուլուանա
07.08.2023, 13:02
Ադամ, բայց ստեղ խոսքը վերաբերվում ա, ոչ թե վերջում մի 3-4 տարի կամ ասենք 10 տարի ավել ապրելուն (ինչը իհարկե չի խանգառի ոչ մեկին)։ Այլ ամեն օր, ավելի լավ ապրելուն։ Դա խի՞ չես հաշվի առնում։ Ցանկացած մարդ ուզում ա, ավելի լավ ու առողջ ապրի, ինչ ուզում ես արա, ոմանց թվում ա, թե ավելի լավ ապրելու են 5 տարի հետո, իսկ ոմանք գիտեն, որ կյանքը օրերից ա բախկացած, կարաս հենց էսօր ավելի լավ ապրես, ոմանց համար էդ շաբաթներ ա, ոմանք էլ ընդհանրապես սպասում են, մեկը մի բոչկա նաֆթ քցի գլխներին, որ հարստանան ու սկսեն լավ ապրեն։
Անառողջ սովորություններն ու սննդակարգը արդարացնելու ամենատարածված արտահայտությունն էդ ա. «Ոչինչ, թող մի երկու տարի էլ պակաս ապրենք»: Կարծես խնդիրը զուտ ապրելու տևողությունն ա, ընդ որում` ասողների պատկերացմամբ` էդ տարբերությունը միշտ «մի երկու տարի ա» ա ընդամենը: Իսկ մինչև մեռնելն ապրած կյանքի որակի մասին` ոչ մի խոսք: Հենց գիտեն` ինչքան ապրեն, առողջ ու կայֆերի ընդունակ վիճակում են ապրելու, ուղղակի ինչ-որ պահի հեշտ ու հանգիստ մեռնելու են, պրծնեն: :)))
Քանի որ առողջական հարցերով թեմաներն ակտիվ են էս օրերին, ուզում եմ էստեղ մի տեսանյութ դնել, որ շատ հուզել էր ինձ։
Վերջերս կայացած մի փառատոնի ժամանակ երգիչ Լյուիս Կապալդին բեմի վրա տուրետի համախտանիշի պատճառով չի կարողանում կատարել երգը, ու ամբոխը սկսում է օգնել իրեն (մարդիկ երբեմն էնքան լավը կարող են լինել)․
https://www.youtube.com/watch?v=TJR-8KEPzys
https://www.youtube.com/watch?v=IYnFwUbC9A8
Սա էլ նույն կարգի ա։
Ամուսնուն կորցնելուց հետո չի կարում երգի, ու սրահը ընտիր ձայնակցում ա։
Ուլուանա
08.08.2023, 11:31
https://www.youtube.com/watch?v=IYnFwUbC9A8
Սա էլ նույն կարգի ա։
Ամուսնուն կորցնելուց հետո չի կարում երգի, ու սրահը ընտիր ձայնակցում ա։
Էս մեկն առանձնահատուկ հուզիչ էր...
Ան ջան, կյանքի որակ հասկացությունը շատ սուբյեկտիվ բան ա: Մարդ կա՝ կույր ա ծինվել, բայց կարա 20 անգամ ավելի երջանիկ ապրի ներքուստ, քան մենք՝ տեսնողներս, ու 20 անգամ կարա իր կյանքն ավելի՛ որակով որակի, քան մենք:
Հետո՝ կյանքի որակը, երջանկության պես, էլի պահերից ա բաղկացած:
Մարդը կարա լինի չաղ, խոլեստերինով լեցուն, երբեմն տառապի դրա ձեռը, հիվանդանոցից հիվանդանոց վազի, բայց էդ ընթացքում իրեն զգա 20 անգամ ավելի fulfilled, քան նիհար, դիետա պահող արշավորդը, որի կյանքը կանցնի ավելի անգույն (չաղի համար. այսինքն՝ էլի՛ սուբյեկտիվություն), քան որևէ ''առողջ'' ապրելակերպ ունեցող ու մեդիտացիա անող մարդ: Ավելին ասեմ՝ ճակատագիրն ու տիեզերքը նենց հակասական բնավորություն ունեն, որ կարող ա՝ էդ դիետա անող արշավորդին մեքենայի ավարիայից սպանեն 26 տարեկանում (կամ անհասկանալի քաղցկեղից), իսկ էդ յուղոտ խոլեստերինոտին ապրացնեն մինչև 84 տարեկան՝ իրեն աննախադեպ fulfillment-ի զգացողություն պատճառելով իր ապրած ամեն օրվա ընթացքում (կողքից նաև տառապացնելով, քանի որ էս երկակի աշխարհում առանց էդ տառապանքի գույնը զգալու՝ կողքից քո ուրիշ առավելությունները չես գնահատի):
Ամեն մարդ յուրովի ա տառապում: Բայց տառապում ա: Հիմա ինձ ինչքան էլ ասես, որ դու ներքուստ չես տառապում ինչ-որ հարցով՝ ես քեզ չեմ հավատա:
Տառապանքն անպայման չի՝ ամբողջ օրը աչքերդ կապտած նստես լաց լինես՝ մազերդ պոկռտելով: Տառապանք կարող են լինել փոքրիկ անբավարարվածությունները: Նույնիսկ ձանձրույթը կարա լինի փոքրիկ տառապանք՝ քո կյանքի մնացած բարիքների ու ‘’որակի’’ գինը վճարելու համար: Բայց պիտի վճարես, քանի որ էս երկրում ես ապրում, որտեղ տիեզերքն ամեն մեկին տալիս ա իր բնույթին ու խառնվածքին համապատասխան տառապանք:
Հիմա երևի կասես՝ ի՞նչ ձանձրույթ, ինչ բան, ես ժամանակ նույնիսկ չունեմ ձանձրանալու, էս ինչեր ես խոսում, ես չեմ տառապում:
Դա ընդամենը օրինակ էր: Դա մենակ դու՛ կարաս իմանաս՝ ինչից ես տառապում: Բայց տառապում ես ինչ-որ բանից/բանով, էդ հաստատ ա ու ինձ հակառակը չես համոզի՝ նույնիսկ Հիսուսին իջեցնելով երկնքից:
Վիշապը կարա տուն ու բոթաս ունենա, բայց կյանքում ինքը ինձ չի կարա համոզի, որ ինքն էս աշխարհում տառապելու էլ ոչինչ չունի: Դա կլինի՝ ասել՝ ես էս աշխարհի վրա չեմ ապրում:
Տառապանքը կարա լինի ինչ-որ տեսակի frustration, որը տառապանք ա՝ ծառայելով գին, որը դու վճարում ես տանդ, ավտոյիդ, բոթասիդ, կետոյիդ, նիհար մարմնիդ, արշավներիդ ու քո որակմամբ ընդհանուր wholesome և արդյունավետ կյանքի համար: Այսինքն՝ «աչքդ էլի՛ միշտ ինչ-որ չափով դուրսն ա լինելու» (էս արտահայտությունը, գիտեմ, օգտագործում են սեքսուալ ու ռոմանտիկ կոնտեքստում, բայց ես էս դեպքում կկիրառեմ սա՝ կյանքի մնացած այլ կոնտեքստներն ակնարկելով):
Հա, միշտ ուրիշի ունեցածը (սեր, մարմին, ազգություն, նյութ, տեսք, բնավորություն, ճակատագիր, հումոր, երկիր, տաղանդ, անցյալ) քեզ թեթև frustration-ի պահեր ա պատճառելու կյանքիդ ընթացքում՝ « the grass is always greener … »-ի շրջանակներում՝ քեզ քո որակմամբ կյանքիդ 100 %-անոց fulfilment-դ 5-10 տոկոսով կրճատելով:
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 16:27
Կյանքի որակի հետ կապված մի բան ասեմ. ես ընդհանուր առմամբ շատ առողջ եմ սնվում։ Բայց դա 100%-անոց չի։ Երբեմն լինում են իրավիճակներ, որ օրինակ պիտի ընկերներիս հետ գնամ բուրգեր ուտելու կամ էլ հրաժարվեմ, ասեմ բուրգեր չեմ ուտում, գնամ տուն։ Իմ կյանքի որակի վրա խայտառակ բացասաբար կազդի ընկերներիս հետ ժամանակ չանցկացնելը, բայց էդ մի բուրգերը հաստատ ինձ ոչ ճարպակալած կսարքի, ոչ քունս կխանգարի, ոչ տրամադրությունս կփչացնի, ոչ էլ մարսողությունս։
Սնունդը կյանքում ամեն ինչ չի էլի, ու շատ խիստ սննդակարգերը նաև շատ բացասական հետևանքներ են ունենում սոցիալական կապերի վրա։ Իսկ սոցիալական կապերը նույնքան կարևոր են հոգեկան և ֆիզիկական առողջության համար, որքան առողջ սնունդը։ Ընդ որում, նենց չի, որ մարդիկ հատուկ սկսում են քո դեմ տրամադրվել քո խիստ սննդակարգերի պատճառով, այլ հաճախ առանց գիտակցելու սկսում են կամաց-կամաց դուրս մղել իրենց շրջանակներից։
Մդա՜․․․ Ես չգիտեի, որ աղբ սնունդը այդքան երջանկություններ կարող է պարգևել, իսկ հրաժարվելն էլ լուրջ զրկանքներ ու տառապանք է փաստորեն։
Նաչինկայով կարկանդակի սինդրոմը բարձունքի վրա, իր ողջ հմայքով։
Բյուր, որ գնում ես բուրգեր ուտելու, ընդամենը բուրգերը առանց հացի պատվիրի, մսով ուզի, բեկոնով, ձվով, պանրով։ Կամ ասա, թող հազարի թուփ դնեն հացի տեղը։
Նորմալ բուրգերնոցներում կետչուպ-մայոնեզն էլ իրենք չեն լցնում, տալիս են, որ դու լցնես, ու էդ մի «հաճույքներն» էլ բաց թող ու վայելի բուրգերդ։
Շատ բարդ ա չէ՞, կամ էլ ընկերներդ կծիծաղեն վրեդ ու էլ բուրգեր ուտելու չեն հրավիրի։
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 19:01
Մդա՜․․․ Ես չգիտեի, որ աղբ սնունդը այդքան երջանկություններ կարող է պարգևել, իսկ հրաժարվելն էլ լուրջ զրկանքներ ու տառապանք է փաստորեն։
Նաչինկայով կարկանդակի սինդրոմը բարձունքի վրա, իր ողջ հմայքով։
Բյուր, որ գնում ես բուրգեր ուտելու, ընդամենը բուրգերը առանց հացի պատվիրի, մսով ուզի, բեկոնով, ձվով, պանրով։ Կամ ասա, թող հազարի թուփ դնեն հացի տեղը։
Նորմալ բուրգերնոցներում կետչուպ-մայոնեզն էլ իրենք չեն լցնում, տալիս են, որ դու լցնես, ու էդ մի «հաճույքներն» էլ բաց թող ու վայելի բուրգերդ։
Շատ բարդ ա չէ՞, կամ էլ ընկերներդ կծիծաղեն վրեդ ու էլ բուրգեր ուտելու չեն հրավիրի։
Ոնց որ թե լավ չհասկացար։ Ստեղ խոսքը ոչ թե բուն աղբ սննդի մասին ա, այլ ընկերների հետ անցկացրած ժամանակի։ Իհարկե, տարբերակ կա նաև կապրիզ անելու, ասելու՝ էկեք բուրգերի տեղը գնանք էսինչ տեղը։ Բայց մարդիկ կապրիզնի մարդկանց էլ չեն սիրում, հաջորդ անգամ չեն ուզի քեզ տեսնել։
Իսկ քո առաջարկած ռեցեպտի մասով կարամ ասեմ, որ ես նույնիսկ ավելի մեծ մեղք եմ գործում նման դեպքերում. բուսակերական բուրգեր եմ պատվիրում։ Օ՜ կարնիվոր աստվածներ, ինչպիսի՜ աններելի մեղք :D
Ոնց որ թե լավ չհասկացար։ Ստեղ խոսքը ոչ թե բուն աղբ սննդի մասին ա, այլ ընկերների հետ անցկացրած ժամանակի։ Իհարկե, տարբերակ կա նաև կապրիզ անելու, ասելու՝ էկեք բուրգերի տեղը գնանք էսինչ տեղը։ Բայց մարդիկ կապրիզնի մարդկանց էլ չեն սիրում, հաջորդ անգամ չեն ուզի քեզ տեսնել։
Իսկ քո առաջարկած ռեցեպտի մասով կարամ ասեմ, որ ես նույնիսկ ավելի մեծ մեղք եմ գործում նման դեպքերում. բուսակերական բուրգեր եմ պատվիրում։ Օ՜ կարնիվոր աստվածներ, ինչպիսի՜ աններելի մեղք :D
Այ որ բանջարի տեղը միս ուտեիր, ապա կտեսնեիր, որ ոչ թե ես քեզ չհասկացա, այլ դու ինձ չհասկացար: Ես բացարձակ չեմ գրել՝ բուրգերի տեղը էսինչ տեղը գնա:
Ու այո՜՜՜ !!! , խնձորի նաչինկաաա 4evaaa ՜՜՜
ովքեր երբևէ Ֆրանսիա ոտք են դրել ՝ կհասկանան կապուչինոյախաառռռռը «խնձորով հողաթափ» (chausson aux pommes) ուտելու էքստազը:
Իսկ բացի դրանից՝ այոոո՜՜՜՜՜ , կաաայֆ ու էքստազ (կարող ա նաև՝ օրգազմ ու աստրալ ճանապարհորդություն) , երբ շուրթերովդ ծորում ա Double Whopper-ի յուղն ու ձեթը՝ խառնված սոխոտ թթու վարունգի, մայոնեզի, curry սոուսի ու այտերիդ վրա փշուր-փշուր քսմրտվող հացի քնջութի փաթիլներով …
որ էդ ընթացքում էլ, մեկումեջ, բեկոնոտ ֆրի կարտոշկեն թաթախում ես մայոնեզի ու կետչուպի մեջ ու մխրճում բերանդ՝ սառը cherry կոկա կոլան էլ վրից քաշելով կոկորդդ:
Կամ էլ՝ մակդոնալցի potatoes -ը՝ իր հատուկ Deluxe սոուսով …
Կամ՝ KFC-ի կծու բուդիկները …
Էն, որ ուտելու վախտ՝ յուղը ծորու՜՜՜մ ա … լնդերդ էլ վառվում են կծվությունից …
Ու դու սիրում ես էդ յուղը ծորաացնեեե՜՜՜լ ՝ պաքսիմատի փշուր-փշուր հատիկները հերթով, մեկ-մեկ ղրճտացնելով ատամներիդ տակ ու ֆրի կարտոշկեն նորից ու նորից թաթախելով կետպուչի կամ գառչիցի , մայօնիեզի կամ էլ չիլի սոուսի խորքերում …
Ես ուզում եմ հավերժ ծորացնեեե՜՜՜լ էդ յուղն ու ձեթը: Հավեեեեեե՜՜՜՜րժ:
Հիմա սարքել եմ ամիսը մի անգամ:
Բայց ամիսը գոնե 1 անգամ չեմ կարա չծորացնեմ …
Պիտի ծորացնե՜մ …
...
Վիշապը կարա տուն ու բոթաս ունենա, բայց կյանքում ինքը ինձ չի կարա համոզի, որ ինքն էս աշխարհում տառապելու էլ ոչինչ չունի: Դա կլինի՝ ասել՝ ես էս աշխարհի վրա չեմ ապրում:
...
Էս մոլորակի վրա մեծագույն դժբախտությունները մարդկային հիվանդություններն են, ֆիզիկական ու մտավոր արատները, տկար մարմնից ու հոգուց բխող հիվանդ աշխարհայացքներն ու ընտրությունները:
Կոնկրետ իմ կյանքի մեծագույն տառապանքը մորս ծանր հիվանդությունն էր ու հորս հարբեցողությունը, ու հա՝ հերս տենց ընկերների հետ ժամանակ էր անցկացնում :roll
Ու իմ սթրեսներից ու նորմալ սննդի դեֆիցիտից առաջացած խրոնիկ առողջական պրոբլեմները:
Ու երևի պարզ է չէ՞, որ «տառապանքի» մասին ձեր փիլիսոփայությունները ինձ համար դատարկաբանություն են:
Ակումբը հենց մի քիչ ակտիվանում է, դառնում է իրական կյանքի խտացված պատկեր։
Բևեռային հայացքներով մարդիկ՝ ամեն մեկն իր դիրքում համոզված, նաև համախոհություն՝ երբեմն փոփոխվող եզրերով, էթիկայի սահմաններում ծավալվող կամ երբեմն դրանից էլ դուրս եկող բաց ու փակ կոնֆլիկտներ։
Իրար հանդեպ փոփոխվող համակրանք-հակակրանք, իրավիճակների ու մարդկանց հանդեպ ամբիվալենտ զգացմունքներ և/կամ պահվածք:
Իրար խելք սովորեցնել, իրար տեղի-անտեղի խորհուրդներ տալ, իրար բացատրել, թե ոնցը ինչ է կամ ուղղակի հավեսով զրուցել ինչից պատահի, կիսվել դիտարկումներով՝ առանց դրանք գնահատելու։
Գլուխ գովել կամ նվնվալ, ընկնել մարդամեջ, բոլորի հետ ասել-խոսել կամ մի հայացք նետել ու աջը քաշած անցնել սեփական գործին։
Ու նույն իրավիճակի բազմատեսակի ընկալումներ և ինտերպրետացիաներ՝ նայած ով ինչ ապակիներով ակնոց է կրում։
Հետաքրքիր է :)
Ես անկեղծ ասեմ, որ ինչ դիետաս փոխել ու ալկոհոլից հրաժարվել եմ, աշխարհը մի փոքր ավելի մռայլ գույներով եմ տեսնում: Օրինակ ասենք նախկինում, որ համարյա ամեն օր մի փոքր կոնծում էի, ապա ավելի հանդուրժող էի, սիրառատ, պուպուշիկ: Բայց ինձ թվում է, որ հիմիկվա իմ մռայլ գույներով աշխարհն է իրականությունը, ու շաքարի և/կամ ալկոհոլի ու մնացած տոքսիկ նյութերի թմբիրի տակ մարդկանց մեծամասնությունը շշմած է, իրականության զգացումը կորցրած, կուրորեն խարխափող: Խավարի մեջ մոլորորված ուրվականների պես ուղղակի իներցիայով քարշ ենք տալիս գոյություններս մեր կարծրատիպային ակվարիումներում, ու թմրեցնում ենք հնարավոր հարցականները «նաչինկայով կարկանդակով»:
Ես անկեղծ ասեմ, որ ինչ դիետաս փոխել ու ալկոհոլից հրաժարվել եմ, աշխարհը մի փոքր ավելի մռայլ գույներով եմ տեսնում: Օրինակ ասենք նախկինում, որ համարյա ամեն օր մի փոքր կոնծում էի, ապա ավելի հանդուրժող էի, սիրառատ, պուպուշիկ: Բայց ինձ թվում է, որ հիմիկվա իմ մռայլ գույներով աշխարհն է իրականությունը, ու շաքարի և/կամ ալկոհոլի ու մնացած տոքսիկ նյութերի թմբիրի տակ մարդկանց մեծամասնությունը շշմած է, իրականության զգացումը կորցրած, կուրորեն խարխափող: Խավարի մեջ մոլորորված ուրվականների պես ուղղակի իներցիայով քարշ ենք տալիս գոյություններս մեր կարծրատիպային ակվարիումներում, ու թմրեցնում ենք հնարավոր հարցականները «նաչինկայով կարկանդակով»:
Դու աշքիս Ցար Պուտյարայի ճանապարհն ես բռնել: Չխմել ոչ մի կաթիլ, լինել առույգ, զգոն, յուր տոռսը ի ցույց դնել ձիու վրա նստած ու հետո մտնել բունկեռ ու գոյություն քաշ տալ :ճճճ
Հ.գ. իսկ քո ասած՝ «իմ մռայլ գույներով աշխարհն է իրականությունը»՝ էդ նույն բանն ա, ոնց որ ասես՝ «ես այսօրվանից տեսնելուց հրաժարվում եմ, քանի որ աշխարհն ընկալելու լիքը ուրիշ ու ավելի հետաքրքիր զգայարաններ կան ու բռնես աչքերդ հանես ու ասես սա՛ ա աշխարհը. մթություն ու խավար !!! հիմա ես իրոք ապրում եմ !!!»:
Հիմա նույնն էլ՝ էդ խմիչքը, նաչինկով կոռժիկը, Mojito կակտելը, խոզի չալաղաջը, պոպկոռնը, անանասի սոկը, մանդարինըվի տորթը, բլինչիկը, խնկալին, սաբուեի սենդվիչները, տակոսի բուղաչեքը … տո դաժե քո խաթր նաև ՝ շեդառ պանիրը … դրանք ամեն մեկը իրանցից փոքրիկ զգայարանիկներ են չէ՞ ներկայացնում, որոնցով ընկալում ու գունավորում ես էս խավար աշխարհը
ինչի՞ զրկել քեզ:
Ես անկեղծ ասեմ, որ ինչ դիետաս փոխել ու ալկոհոլից հրաժարվել եմ, աշխարհը մի փոքր ավելի մռայլ գույներով եմ տեսնում: Օրինակ ասենք նախկինում, որ համարյա ամեն օր մի փոքր կոնծում էի, ապա ավելի հանդուրժող էի, սիրառատ, պուպուշիկ: Բայց ինձ թվում է, որ հիմիկվա իմ մռայլ գույներով աշխարհն է իրականությունը, ու շաքարի և/կամ ալկոհոլի ու մնացած տոքսիկ նյութերի թմբիրի տակ մարդկանց մեծամասնությունը շշմած է, իրականության զգացումը կորցրած, կուրորեն խարխափող: Խավարի մեջ մոլորորված ուրվականների պես ուղղակի իներցիայով քարշ ենք տալիս գոյություններս մեր կարծրատիպային ակվարիումներում, ու թմրեցնում ենք հնարավոր հարցականները «նաչինկայով կարկանդակով»:
Իսկ էդ ասածդ մռայլ իրականությունը տեսնելն ինչու՞ ա կամ ինչո՞վ ա քեզ համար նախընտրելի։
Դու աշքիս Ցար Պուտյարայի ճանապարհն ես բռնել: Չխմել ոչ մի կաթիլ, լինել առույգ, զգոն, յուր տոռսը ի ցույց դնել ձիու վրա նստած ու հետո մտնել բունկեռ ու գոյություն քաշ տալ :ճճճ
Հ.գ. իսկ քո ասած՝ «իմ մռայլ գույներով աշխարհն է իրականությունը»՝ էդ նույն բանն ա, ոնց որ ասես՝ «ես այսօրվանից տեսնելուց հրաժարվում եմ, քանի որ աշխարհն ընկալելու լիքը ուրիշ ու ավելի հետաքրքիր զգայարաններ կան ու բռնես աչքերդ հանես ու ասես սա՛ ա աշխարհը. մթություն ու խավար !!! հիմա ես իրոք ապրում եմ !!!»:
Հիմա նույնն էլ՝ էդ խմիչքը, նաչինկով կոռժիկը, Mojito կակտելը, խոզի չալաղաջը, պոպկոռնը, անանասի սոկը, մանդարինըվի տորթը, բլինչիկը, խնկալին, սաբուեի սենդվիչները, տակոսի բուղաչեքը … տո դաժե քո խաթր նաև ՝ շեդառ պանիրը … դրանք ամեն մեկը իրանցից փոքրիկ զգայարանիկներ են չէ՞ ներկայացնում, որոնցով ընկալում ու գունավորում ես էս խավար աշխարհը
ինչի՞ զրկել քեզ:
Դու փորձիր հասկանալ, որ էդ նշածդ, իրականում՝ հավայի բաների նկատմամբ, մարդս հետաքրքրությունը կորցնում է, երբ որ սկսում է մարդավարի բաներ ուտել։ Այսինքն էն կայֆը, որ դու ստանում էիր կարկանդակից (դե հասկացար՝ ինչով), փոխարենը սկսում ես ստանալ ձվից, մսից, կարագից, բեկոնից։ Ու դա իրականում քո ստացած կայֆը չի, աղիքներիդ բակտերիաների կայֆերն են, որ մի պուճուր էլ քեզ են բաժին տալիս։ Ու մի փունջ էլ հաստ բոնուսներ են հետը գալիս՝ կայուն բարձր էներգիա, որակյալ քուն, լիբիդո, ուղեղի պայծառություն, թեթևություն ու դրանք ի տարբերություն ինտոքսիկացիայից բխող հալուցինացիաների, մի քիչ ավելի բնական զգացողություններ են, էն ինչ որ fucking բնությունը տալիս է քեզ, այսինքն օրիգինալ վերսիան ա, խակեռական վերսիան չի, capisce?
Իսկ էդ ասածդ մռայլ իրականությունը տեսնելն ինչու՞ ա կամ ինչո՞վ ա քեզ համար նախընտրելի։
The Matrix-ը հիշու՞մ ես։ Ես ընտրում եմ կարմիր կոճակը։
One_Way_Ticket
10.08.2023, 03:48
Դու փորձիր հասկանալ, որ էդ նշածդ, իրականում՝ հավայի բաների նկատմամբ, մարդս հետաքրքրությունը կորցնում է, երբ որ սկսում է մարդավարի բաներ ուտել։ Այսինքն էն կայֆը, որ դու ստանում էիր կարկանդակից (դե հասկացար՝ ինչով), փոխարենը սկսում ես ստանալ ձվից, մսից, կարագից, բեկոնից։
Էս մասը, ինձ թվում է, հոգիդ ծռում ես (кривишь душой): Շաքարի նկատմամբ հետաքրքրությունը կորցնելու զգացումն ինձ քաջ ծանոթ է, ինչը չի նշանակում, որ միսն ու ձուն էդ նույն կայֆը տալիս են։ Ոչ էլ նշանակում է, որ մսի կայֆն ավելի վատն է, այն պարզապես ուրիշ է։
Թերևս միակ լուրջ արգումենտը տարիքի հետ խրոնիկ հիվանդություններ ձեռք չբերելն է։ Բայց կյանքից հաճույք ստանալն էլ ամենաթույլ արգումենտը չէ։
The Matrix-ը հիշու՞մ ես։ Ես ընտրում եմ կարմիր կոճակը։
Հա, ես էլ մատրիքսը նկատի ունեի, ու իմ հարցը հետևյալն էր․ ինչու՞ ես նախընտրում կարմիր կոճակը։
Էս մասը, ինձ թվում է, հոգիդ ծռում ես (кривишь душой): Շաքարի նկատմամբ հետաքրքրությունը կորցնելու զգացումն ինձ քաջ ծանոթ է, ինչը չի նշանակում, որ միսն ու ձուն էդ նույն կայֆը տալիս են։ Ոչ էլ նշանակում է, որ մսի կայֆն ավելի վատն է, այն պարզապես ուրիշ է։
Թերևս միակ լուրջ արգումենտը տարիքի հետ խրոնիկ հիվանդություններ ձեռք չբերելն է։ Բայց կյանքից հաճույք ստանալն էլ ամենաթույլ արգումենտը չէ։
Շաքարեղենի դոֆամինային էֆեկտը ուժեղ է ու կարճատև, ճարպերի դոֆամինային էֆեկտը թույլից միջին է, բայց երկարատև:
Եթե ժամանակաամպլիտուդային մակերես նկարենք մեր երևակայության մեջ, ապա իմ կարծիքով երջանկության գումարային չափով ճարպայինը կրում է շաքարայինին, բայց ամպլիտուդային չափով զիջում է: Բայց կտրուկ ամպլիտուդները թանկ են նստում, միշտ կարելի է համեմատել նարկոտիկների հետ:
Մարդկանց մեծամասնությունը երբեք իրենց ծեր, կամ մեռնելուց առաջ չեն պատկերացնում, այ որ շանս ունենան մի հատ ծերանան ու նորից հետ գան, ինձ թվում է, միանգամից «նաչինկայով կարկանդակի» սինդրոմից կբուժվեն:
Հա, ես էլ մատրիքսը նկատի ունեի, ու իմ հարցը հետևյալն էր․ ինչու՞ ես նախընտրում կարմիր կոճակը։
Պատմեմ Եզոպոսի առակներից մեկը.
Մի անգամ Զևսի հրամանով Պրոմեթևսը մարդկանց նկարագրեց երկու ուղի՝ մեկը ազատության, իսկ մյուսը՝ ստրկության։
Ազատության ուղին սկզբում կոշտ էր, նեղ, զառիթափ և անջուր, խորխորատներով ու փորձություններով լի, բայց վերջում՝ հարթ զբոսայգիների, ջրառատ ու կանաչ պուրակների միջով դեպի այնտեղ, որտեղ տառապանքներն ավարտվում են հանգստով:
Ստրկության ուղին սկզբում հարթավայր էր, անկերևորեն հաճելի, ծաղկուն և ուրախացնող, բայց վերջում՝ նեղ, խորդուբորդ ու ավարտվում անդունդով։
Իսկ դու ո՞րը կընտրեիր։
Պատմեմ Եզոպոսի առակներից մեկը.
Իսկ դու ո՞րը կընտրեիր։
Էդ որ ասում ա՝ վերջում, էդ վերջն ի՞նչ տևողություն ունի՝ հավերժությու՞ն։
Շաքարեղենի դոֆամինային էֆեկտը ուժեղ է ու կարճատև, ճարպերի դոֆամինային էֆեկտը թույլից միջին է, բայց երկարատև:
Եթե ժամանակաամպլիտուդային մակերես նկարենք մեր երևակայության մեջ, ապա իմ կարծիքով երջանկության գումարային չափով ճարպայինը կրում է շաքարայինին, բայց ամպլիտուդային չափով զիջում է: Բայց կտրուկ ամպլիտուդները թանկ են նստում, միշտ կարելի է համեմատել նարկոտիկների հետ:
Մարդկանց մեծամասնությունը երբեք իրենց ծեր, կամ մեռնելուց առաջ չեն պատկերացնում, այ որ շանս ունենան մի հատ ծերանան ու նորից հետ գան, ինձ թվում է, միանգամից «նաչինկայով կարկանդակի» սինդրոմից կբուժվեն:
Վիշապ, Բուլգակովի "Վարպետը և Մարգարիտայից" .
– Да, человек смертен, но это было бы еще полбеды. Плохо то, что он иногда внезапно смертен, вот в чем фокус! И вообще не может сказать, что он будет делать в сегодняшний вечер.
Իսկ դու նախընտրում ես քեզ [դոֆամինային ուժեղ էֆեկտներից զրկելով] նախապատրաստել համեմատաբար թեթև ծերության, որը լավագույն դեպքում կտևի ինչ-որ մի անորոշ, բայց հաստատ ոչ կյանքի չափ երկար, ժամանակահատված։ Բան չունեմ ասելու՝ էս "տխմար ու ձանձրալի" կյանքը երկարացնելու ինչպիսի նախանձելի մոտիվացիա և կամքի ուժ։ Գուցե դու բնույթով ուղղակի լատենտ մազոխիստ ես :))
Էդ որ ասում ա՝ վերջում, էդ վերջն ի՞նչ տևողություն ունի՝ հավերժությու՞ն։
Վերջը տևողություն չունի, վերջում ժամանակը դադարում է:
Եթե սնունդի հետ համեմատենք, ապա ես իմ սկուտեղի մեջ միշտ ամենահամեղ կտորները թողնում եմ վերջում:
Վերջը միշտ ավելի կարևոր է սկզբից:
Բոլոր ծրագրերում կարևորագույնը վերջն է, ելքը՝ exit, միկրոսխեմաներում՝ $finish:
Ընթացքում էլ միշտ ներկան ավելի կարևոր է անցյալից։ Դեմնցիայով հիվանդ մարդու համար իր անցյալը կորցնում է ողջ իմաստը։
Վերջը տևողություն չունի, վերջում ժամանակը դադարում է:
Եթե սնունդի հետ համեմատենք, ապա ես իմ սկուտեղի մեջ միշտ ամենահամեղ կտորները թողնում եմ վերջում:
Վերջը միշտ ավելի կարևոր է սկզբից:
Բոլոր ծրագրերում կարևորագույնը վերջն է, ելքը՝ exit, միկրոսխեմաներում՝ $finish:
Ընթացքում էլ միշտ ներկան ավելի կարևոր է անցյալից։ Դեմնցիայով հիվանդ մարդու համար իր անցյալը կորցնում է ողջ իմաստը։
Դե, սա արդեն տեղափոխվում ենք փիլիսոփայության հարթություն։
Բայց գիտես, խելոք մարդիկ ասում են կարևորը ՆԵՐԿԱՆ ա ("ապրիր ներկայով"), ու էդտեղ ես հստակ տեսնում եմ Ադամին՝ նաչինկայով կարկանդակը կծելիս։
Իսկ դու նախընտրում ես ապրել ապագայի ներկայի համար։ Տարբերակ ա, բայց ընդամենը՝ նախընտրություն։
Բայց ես ավելի հակված եմ մտածելու, որ լավագույն վերջին հասնելը կյանքը քեզ համար ավելի իմաստալից է դարձնում, քան պահի կարճատև հաճույքը վայելելը, ընդ որում էդ վերջը աչքի առաջ ունենալն է հենց քո ներկայի հաճույքը, ապագայի հանդեպ էդ anticipation-նն ա հենց քո դոֆամինային պոռթկումը ներկայի մեջ, ինչպես ափսեյիդ միջի համեղ կտորներին սպասելը՝ դրանց հաստատ ներկայությունը անընդհատ աչքիդ առաջ ունենալով։ Ի դեպ, ես էլ եմ միշտ լավ բաները վերջում թողնում, ու երևի նույն զգայատրամաբանությամբ։
Վիշապ, Բուլգակովի "Վարպետը և Մարգարիտայից" .
– Да, человек смертен, но это было бы еще полбеды. Плохо то, что он иногда внезапно смертен, вот в чем фокус! И вообще не может сказать, что он будет делать в сегодняшний вечер.
Իսկ դու նախընտրում ես քեզ [դոֆամինային ուժեղ էֆեկտներից զրկելով] նախապատրաստել համեմատաբար թեթև ծերության, որը լավագույն դեպքում կտևի ինչ-որ մի անորոշ, բայց հաստատ ոչ կյանքի չափ երկար, ժամանակահատված։ Բան չունեմ ասելու՝ էս "տխմար ու ձանձրալի" կյանքը երկարացնելու ինչպիսի նախանձելի մոտիվացիա և կամքի ուժ։ Գուցե դու բնույթով ուղղակի լատենտ մազոխիստ ես :))
Բարեկամ ջան, դու էս պահին «նաչինկայով կարկանդակի» սինդրոմ ունեցող մեկն ես, որ հատկապես ածխաջրային ուտեստները բրդում ա առաջ որպես կյանքի անհրաժեշտ համուհոտ:
Վազն արի, ես քո կրուասաններին չեմ կպնում: Նույն կերպ ծխելն էլ ա համուհոտ, ես ժամանակին սիրում էի ծխել, շատ կայֆ էր, բայց հետո էլ կայֆ չէր:
Տորթեր էի լիքը սիրում, կայֆ էր, բայց հիմա էլ կայֆ չի: Հիմա կայֆ ա, երբ նորմալ քնում եմ, ու բուձիլնիկից շուտ զարթնում եմ, ու մարզանք եմ անում, ու դատարկ կոֆե խմում:
Ցավոք սրտի, մեր օրգանիզմները հավերժ կայֆերի համար դիզայն արած չեն, եթե քո օրգանիզմը ավել ա ձգում, ապա վայելիր բոլոր «համուհոտերն» ինչքան կարող ես:
Եթե քեզ իմ survival-ը մազոխիզմ ա թվում, ուրեմն դու ապացուցում ես իմ թեզը մարդկանց իրականության զգացումը կորցրած լինելու մասին:
Բարեկամ ջան, դու էս պահին «նաչինկայով կարկանդակի» սինդրոմ ունեցող մեկն ես, որ հատկապես ածխաջրային ուտեստները բրդում ա առաջ որպես կյանքի անհրաժեշտ համուհոտ:
Վազն արի, ես քո կրուասաններին չեմ կպնում: Նույն կերպ ծխելն էլ ա համուհոտ, ես ժամանակին սիրում էի ծխել, շատ կայֆ էր, բայց հետո էլ կայֆ չէր:
Տորթեր էի լիքը սիրում, կայֆ էր, բայց հիմա էլ կայֆ չի: Հիմա կայֆ ա, երբ նորմալ քնում եմ, ու բուձիլնիկից շուտ զարթնում եմ, ու մարզանք եմ անում, ու դատարկ կոֆե խմում:
Ցավոք սրտի, մեր օրգանիզմները հավերժ կայֆերի համար դիզայն արած չեն, եթե քո օրգանիզմը ավել ա ձգում, ապա վայելիր բոլոր «համուհոտերն» ինչքան կարող ես:
Եթե քեզ իմ survival-ը մազոխիզմ ա թվում, ուրեմն դու ապացուցում ես իմ թեզը մարդկանց իրականության զգացումը կորցրած լինելու մասին:
Մազոխիզմը մաքուր կատակ էր, թեթև նայիր։ Իսկ իրականության զգացումը կորցնելու հետ կապված՝ նորից կարող ենք վերադառնալ մատրիցայի դիլեմային։
Բայց ի՞նչ վերջ, եթե էդ վերջը նոր ափսեի (6 ժամ հետո) ու իր նոր ուտելիքների սկիզբն ա:
Հենց էդ ա՝ Էզոպի IQ-ն էնքանով ա ցածր եղել, որ ինքը էս հավերժության մեջ դրել սկիզբ ու վերջ ա մարդկանց քարոզել իր ապուշ առակներով (թերևս աղվեսի դունչն ու խաղողինը վատը չի):
Սկզբի ու վերջի մասին , կամ ընդհանրապես՝ տիեզերքի ու ''եղելության'' հավերժության պարադոքսների մասին մի գիտափիլիսոփայի խորհուրդ կտամ լսել. Etienne Klein (ֆրանսիացի ա , ինտերվյուները հնարավոր ա ճարել նաև անգլերեն սուբտիտրերով): Այ իրան լսելուց՝ տեսնում ես, որ սկիզբ, վերջ, դժողք , դրախտ, էսօր չարչարվի որ վաղը վայելես կամ էսօր վայելի որ վաղը չարչարվես նմանատիպ հետամնաց առակասածների բարբաջանքներին ծալած ունի: Իրան լսելով՝ դու ուզում ես կամ ինքնասպան լինես, կամ ապրես միմիայն ներկա պահի համար:
Նայեք, խենթ ու խելառ, բայց հավես տիպ ա ահավոր, ում ասածներն ու բացատրածները ոչ միշտ ես հասկանում , բայց զգում ես 11-րդ զգայարանովդ:
One_Way_Ticket
10.08.2023, 14:34
Եթե խոսքը զուտ ֆիզիկական կայֆերի մասին է, ապա դրանք իրոք ապագայի վրա ազդեցություն չեն թողնում։ Ճ-րդ անգամ տանը մենակով նստած նաչինկայով կարկանդակ ուտելը կարճաժամկետ կայֆ է, համաձայն եմ։
Բայց ուտելիքը հաճախ ասոցիատիվ հիշողություն է թողնում։ Հետագայում չեռեզ էդ ուտելիք վերապրում ես կյանքիդ ինչ-որ դրվագ։ Եթե ամեն տեղ միայն միս ու ձու ես ուտում, ապա զրկում ես քեզ ավելիից, քան պարզապես կարճաժամկետ կայֆն է։
Եթե խոսքը զուտ ֆիզիկական կայֆերի մասին է, ապա դրանք իրոք ապագայի վրա ազդեցություն չեն թողնում։ Ճ-րդ անգամ տանը մենակով նստած նաչինկայով կարկանդակ ուտելը կարճաժամկետ կայֆ է, համաձայն եմ։
Բայց ուտելիքը հաճախ ասոցիատիվ հիշողություն է թողնում։ Հետագայում չեռեզ էդ ուտելիք վերապրում ես կյանքիդ ինչ-որ դրվագ։ Եթե ամեն տեղ միայն միս ու ձու ես ուտում, ապա զրկում ես քեզ ավելիից, քան պարզապես կարճաժամկետ կայֆն է։
Դե եթե մարդ ուրիշ լուրջ բան չունի կյանքում, մնում է ուտելիքները պաշտամունք սարքել, դրանք գրանցել ասոցիատիվ հիշողությունում ու ժամանակ առա ժամանակ հիշել ու երջանկանալ։
Նույն կերպ կարելի է ասոցիատիվ հիշողություն սարքել խմելու, ծխելու, պոռնոն նայելու, մաստուրբացիայի ու բոլոր մնացած դիշովի կայֆերի դրվագները, որ ընդամենը դոֆամինի դատարկ իմպուլսներ են առաջացրել։ Եթե ձեր կյանքի ինչ-ինչ էական դրվագներում ուտելիքի ֆակտորը հանեք, ապա դրվագը նույն արժեքը չի ունենա, ուրեմն խղճալի է դրությունը, դա նշանակում է, որ տվյալ իրադարձության նշանակալի մասը ուտելիքն է եղել։
Առաջարկում եմ հաջորդ անգամ մի ինչ-որ սեքսի օբյեկտի հետ հանդիպելիս մսային բան ուտել հացաբուկլեղենի տեղը, որ միսը մնա ասոցիատիվ հիշողությունում կոռժիկի փոխարեն։ :))
One_Way_Ticket
10.08.2023, 19:03
Դե եթե մարդ ուրիշ լուրջ բան չունի կյանքում, մնում է ուտելիքները պաշտամունք սարքել, դրանք գրանցել ասոցիատիվ հիշողությունում ու ժամանակ առա ժամանակ հիշել ու երջանկանալ։
Նույն կերպ կարելի է ասոցիատիվ հիշողություն սարքել խմելու, ծխելու, պոռնոն նայելու, մաստուրբացիայի ու բոլոր մնացած դիշովի կայֆերի դրվագները, որ ընդամենը դոֆամինի դատարկ իմպուլսներ են առաջացրել։ Եթե ձեր կյանքի ինչ-ինչ էական դրվագներում ուտելիքի ֆակտորը հանեք, ապա դրվագը նույն արժեքը չի ունենա, ուրեմն խղճալի է դրությունը, դա նշանակում է, որ տվյալ իրադարձության նշանակալի մասը ուտելիքն է եղել։
Առաջարկում եմ հաջորդ անգամ մի ինչ-որ սեքսի օբյեկտի հետ հանդիպելիս մսային բան ուտել հացաբուկլեղենի տեղը, որ միսը մնա ասոցիատիվ հիշողությունում կոռժիկի փոխարեն։ :))
Դու շփոթում ես ասոցիացիան պատճառի հետ։ Ես չեմ ասում, որ ուտելիքը եթե հանես, կյանքի էդ դրվագն արժեքը կկորցնի (Ադամը ոնց որ հենց տենց էլ ասում էր, բայց ես Ադամը չեմ)։ Ոնց որ լսողականը հանես, էլի չի կորի։ Անտառն, ասենք, վիզուալ էլ է սիրուն, բայց ծիտիկների ծլվլոցը զբոսանքին լրացուցիչ երանգ է տալիս ու դաջվում է հիշողության մեջ։ Քո ասածը նման է նրան, որ ամեն տեղ գնալիս նաուշնիկներով Բեթհովեն լսես։ Դե կակոյ-նիբուծ ծիտիկը հո Բեթհովենից լավ չի նվագելու։ Իսկ ում որ ինչ-որ հազվագյուտ թռչնի ծլվլոց հիշեցնում է իր մանկության տնակը անտառում, նա խղճալի դրության մեջ է։ Շտապ պիտի անցնի դասական երաժշտություն լսելուն։
Դու շփոթում ես ասոցիացիան պատճառի հետ։ Ես չեմ ասում, որ ուտելիքը եթե հանես, կյանքի էդ դրվագն արժեքը կկորցնի (Ադամը ոնց որ հենց տենց էլ ասում էր, բայց ես Ադամը չեմ)։ Ոնց որ լսողականը հանես, էլի չի կորի։ Անտառն, ասենք, վիզուալ էլ է սիրուն, բայց ծիտիկների ծլվլոցը զբոսանքին լրացուցիչ երանգ է տալիս ու դաջվում է հիշողության մեջ։ Քո ասածը նման է նրան, որ ամեն տեղ գնալիս նաուշնիկներով Բեթհովեն լսես։ Դե կակոյ-նիբուծ ծիտիկը հո Բեթհովենից լավ չի նվագելու։ Իսկ ում որ ինչ-որ հազվագյուտ թռչնի ծլվլոց հիշեցնում է իր մանկության տնակը անտառում, նա խղճալի դրության մեջ է։ Շտապ պիտի անցնի դասական երաժշտություն լսելուն։
Ախպեր, եթե մի էնպիսի դրվագ կամ իրավիճակ է, որ պիտի պարտադիր տիռամիսու ուտվցվի, վրայից էլ պաղպաղակ, ապա վայելեք էդ մի անգամը առանց խղճի խայթ զգալու։ Բայց նման դեպքերը ամեն օր չեն, ու ամեն օր եթե տիռամիսու ուտես, ապա տիռամիսուն ասոցիատիվ հիշողության տեղը կարող է սկսի սրտխառնոց ու մարսողության խանգարումներ առաջացնել, վերջում էլ լյարդի տրանսպլանտ սկսեք ման գալ։
Ասածս էն ա, որ հանուն մի երկու դեպքի չարժի կոռժիկեղենը աստվածացնել։
Կարնիվոր արեք էլի, անտերը :D
Համ էլ բլին, ինչ հանճարեղ մանիպուլյացիա էր արեցիր, փաստորեն նաչինկայով կարկանդակը կյանքի մի այնպիսի բնական ատրիբուտ է, ինչպիսին ծիտիկների ծլվլոցն է անտառում։
Դուք լրիվ նառկաման եք :D
Էդ նույն ծխողի փիլիսոփայությունն է՝ ընգեր, բա առավոտ չհելնե՞ս բալկոն, մի հատ ծխես դառը կոֆեյով ու բելօչկա կանֆետով։ Ու կոֆեն պըտի ֆռթցնես, էդ լուրջ լրացնող ասոցիատիվ մոմենտ ա էդ մնացած էկոսիտեմի մեջ։
One_Way_Ticket
10.08.2023, 19:47
Համ էլ բլին, ինչ հանճարեղ մանիպուլյացիա էր արեցիր, փաստորեն նաչինկայով կարկանդակը կյանքի մի այնպիսի բնական ատրիբուտ է, ինչպիսին ծիտիկների ծլվլոցն է անտառում։
Ես զգում էի, որ դու դրան կկպնես, պարզապես էլ հավես չունեի օրինակս փոխելու։ Բայց դե որ արդեն ասել եմ Ա, պիտի ասեմ Բ, ահա ավելի մոտ օրինակ։ Մի տեղ լսածդ երգը որ տարիներ հետո հանկարծ նորից ես լսում, ինչ-որ անիրական զգացում է առաջանում, կարծես ժամանակի մեջ հետ գնացիր։ Ու էստեղ բացարձակապես կարևոր չէ էդ երաժշտության գեղարվեստական արժեքը։ Հետո որ շատ ես լսում, արդեն դառնում է պարզապես երգ։ Հիմա քո միսն է, որ ասում ես ամեն տեղ խցկեք, թող մսի հետ ասոցիացվի։ Ցավոք սրտի, տենց դա չի աշխատում։
Հիմա իհարկե առաջվա պես չէ, երգի մի քանի բառ կգուգլես, անունը կգտնես, մի տեղից կքաշես, կլսես։ Նույնը ուտելիքը, ժամանակին մանդարինը նոր տարու հետ էր ասոցիացվում, իսկ հիմա պարզապես միրգ է, որ շատ ուզես, ամառվա շոգին էլ կճարես։ Այնուամենայնիվ, ասոցիատիվ հիշողության երևույթը դա չի չեղարկում։
Ես զգում էի, որ դու դրան կկպնես, պարզապես էլ հավես չունեի օրինակս փոխելու։ Բայց դե որ արդեն ասել եմ Ա, պիտի ասեմ Բ, ահա ավելի մոտ օրինակ։ Մի տեղ լսածդ երգը որ տարիներ հետո հանկարծ նորից ես լսում, ինչ-որ անիրական զգացում է առաջանում, կարծես ժամանակի մեջ հետ գնացիր։ Ու էստեղ բացարձակապես կարևոր չէ էդ երաժշտության գեղարվեստական արժեքը։ Հետո որ շատ ես լսում, արդեն դառնում է պարզապես երգ։ Հիմա քո միսն է, որ ասում ես ամեն տեղ խցկեք, թող մսի հետ ասոցիացվի։ Ցավոք սրտի, տենց դա չի աշխատում։
Հիմա իհարկե առաջվա պես չէ, երգի մի քանի բառ կգուգլես, անունը կգտնես, մի տեղից կքաշես, կլսես։ Նույնը ուտելիքը, ժամանակին մանդարինը նոր տարու հետ էր ասոցիացվում, իսկ հիմա պարզապես միրգ է, որ շատ ուզես, ամառվա շոգին էլ կճարես։ Այնուամենայնիվ, ասոցիատիվ հիշողության երևույթը դա չի չեղարկում։
Չարժի հանուն ինչ-որ ասոցիատիվ հիշողությունների առողջությունը քայքայել:
Եթե էմոցիաներիս զոռ տամ, ապա մերս հոյակապ խմորեղեն էր սարքում, ուրեմն ժամանակ առ ժամանակ պիտի պծիչյե մալակո ուտեմ ու հիշեմ մանկությունս, կամ էլ պրյանիկ ուտեմ ու հիշեմ մեր դպրոցի բուֆետչիկ Սուսանին, կամ՝ մալաչա տանձ ուտեմ, ու հիշեմ մեր տան այգին, բա առաջին ծխածս Camel սիգարեթները, բա առաջին պոռնոն․․․ Move on, անցեք առաջ, չմո բաների վրա եք կենտրոնացել։ Եթե առողջական խնդիր չկա և/կամ թքած ունեք, ապա ինչ ուզում եք կերեք ու ասոցացրեք։
Էսքան առարկությունների մեջ իմ մոտ միայն ամրապնդվեց, որ նաչինկայով կարկանդակի սինդրոմը մոշնի բան ա, ու էս պահին շաքարն ու ֆասթֆուդն ա լուրջ կանտրոլ անում սաղ մարդկությանը իր սաղ ֆիզիկական ու հոգևոր կայֆերով։ Ոռի ա։
One_Way_Ticket
10.08.2023, 23:06
չմո բաների վրա եք կենտրոնացել
Իսկ ինչի՞ վրա կենտրոնանանք։ Բուձիլնիկից շուտ զարթնելու՞։ Զարթնեմ, որ ի՞նչ անեմ։
Իսկ ինչի՞ վրա կենտրոնանանք։ Բուձիլնիկից շուտ զարթնելու՞։ Զարթնեմ, որ ի՞նչ անեմ։
Որ ցրտին կիսաքուն վազես ու միս ուտես զոռով, մնացածը ղզիկների համար ա
Իսկ ինչի՞ վրա կենտրոնանանք։ Բուձիլնիկից շուտ զարթնելու՞։ Զարթնեմ, որ ի՞նչ անեմ։
Որ ցրտին կիսաքուն վազես ու միս ուտես զոռով, մնացածը ղզիկների համար ա
Սպասի ասեմ :Ճ Ուրեմն կուկլա բոթասներդ ու շորտերդ հագնում ես ու ծիծիկներդ բաց մի 6-7 կմ վազում ես խոսքի Դաուգավայի ափերով, կամ էլ ինտերվալ ես անում:
Եթե երաժշտության հետ ունես, զուգահեռ մելանխոլիկ-մոտիվացիոն մուզոն ցկցկացրու սպարտիվնի նաուշնիկներիդ մեջ`
https://youtu.be/8IcDa0v7PCY
Հետո գալիս ես տուն, մի հատ ցայվում ես, ու աֆտարիծետնի ամերիկանո ես սարքում ու հելնում ես բալկոն խմելու, ու եթե ճիշտ տուն ես վերցրել, ապա ծագող արևը ժպտում ա աչքերիդ մեջ:
Ու մտնում ես ակումբ, ու քմծիծաղ ես տալիս Վիշապի տխմար գրառումների վրա ու անցնում ես կոդերիդ, մինչև կեսօրվա յուղոտ մսով ու ձվով մակարդակ սնունդ սարքելդ, կամ նանարիդ հետ մի տեղ կարնիվոր բռանչ անելդ:
Ու իրականում շատ քիչ բան ա պետք մարդուն երջանիկ լինելու համար, երբ մարդս ֆիզիկապես առողջ ա, իմ արև բան եմ ասում:
One_Way_Ticket
11.08.2023, 00:50
Սպասի ասեմ :Ճ Ուրեմն կուկլա բոթասներդ ու շորտերդ հագնում ես ու ծիծիկներդ բաց մի 6-7 կմ վազում ես խոսքի Դաուգավայի ափերով, կամ էլ ինտերվալ ես անում:
Եթե երաժշտության հետ ունես, զուգահեռ մելանխոլիկ-մոտիվացիոն մուզոն ցկցկացրու սպարտիվնի նաուշնիկներիդ մեջ`
https://youtu.be/8IcDa0v7PCY
Հետո գալիս ես տուն, մի հատ ցայվում ես, ու աֆտարիծետնի ամերիկանո ես սարքում ու հելնում ես բալկոն խմելու, ու եթե ճիշտ տուն ես վերցրել, ապա ծագող արևը ժպտում ա աչքերիդ մեջ:
Ու մտնում ես ակումբ, ու քմծիծաղ ես տալիս Վիշապի տխմար գրառումների վրա ու անցնում ես կոդերիդ, մինչև կեսօրվա յուղոտ մսով ու ձվով մակարդակ սնունդ սարքելդ, կամ նանարիդ հետ մի տեղ կարնիվոր բռանչ անելդ:
Ու իրականում շատ քիչ բան ա պետք մարդուն երջանիկ լինելու համար, երբ մարդս ֆիզիկապես առողջ ա, իմ արև բան եմ ասում:
Էս դու աչքիս ինքդ քեզ ես փորձում համոզել :)
Ես ֆիզիկապես առողջ եմ (հլը որ)։ Նկարագրածդ էլ տիպիկ ավստրալիական ապրելակերպ է։ Տենց ապրել ուզեի, էլ ինչի էի ուրիշ տեղ գնում։
Ստեղ ամռանը արևն էնքան շուտ է ծագում, որ 10:30 պառկելն էլ չի փրկի նորմալ քնելու ու այն դիմավորելու համար, էն էլ վազելուց հետո։ Ձմռանն էլ բալկոնում նստելու եղանակ չէ, էլ չասած, որ բալկոն չունեմ։
Դաուգավայի ափերով իհարկե կարելի է վազել, բայց ավելի հաճելի է հանգիստ զբոսնել, ուսումնասիրելով парапет-ի վրայի ժանգոտված սովետական գերբերը, որոնց երևի երկար չի մնացել ապրելու, մեկ էլ տարատեսակ здесь был Вася տիպի գրառումները, որոնք գուցե մի քիչ ավելի երկար ապրեն։ Կամ էլ электросамокат-ով տեղ գնաս փոսերը շրջանցելով, ու ճանապարհին հանդիպես ոչ թե ժպտերես how is it going mate հարցնող ուրիշ վազողների, այլ երեք տարօրինակ անձնավորության, որոնցից մեկը, երբ կողքով անցնում էի, շան հաչոցի նման ուժեղ ձեն հանեց։ Շրջվեցի, հարցնում եմ "дебилы, что ли?", երկուսն ընդհանրապես հետ չնայեցին, միայն մի չափազանց գեղեցիկ աղջիկ էր ինձ նայում, կամ գուցե իրավիճակի անսովորությունից թվաց էդքան գեղեցիկ։ Չգիտեմ, սույն կոմբինացիայի իմաստը որն էր, գուցե վիդեո էին նկարում, որ ինչ-որ tiktok քցեն։
Կառնիվորից բացի էլ էսօր կիմչի եմ կերել, Հյուսիսային Կորեա ուղևորությունս հիշեցի, այ սենց չմո բաներ։ Բայց հետը իհարկե լիքը միս, դա պետք է, էդ հարցում ես քո կողմից եմ։
վախ Փխենյան գնալը բաքեթ լիստիս մեջ ա: Մի օր որ հոգեպես պատրաստ լինեմ՝ կհարցնեմ՝ ձևերը կասես, Թիքեթ (դեսպանատուն-բան: Ոնց անել՝ տեղում չգնդակահարվել և այլն):
One_Way_Ticket
11.08.2023, 01:23
վախ Փխենյան գնալը բաքեթ լիստիս մեջ ա: Մի օր որ հոգեպես պատրաստ լինեմ՝ կհարցնեմ՝ ձևերը կասես, Թիքեթ (դեսպանատուն-բան: Ոնց անել՝ տեղում չգնդակահարվել և այլն):
Կովիդի ժամանակ դադարեցին տուրիստներ ընդունել, ու ինչքան գիտեմ, մինչև հիմի չեն վերսկսել։ Երբ որ բացվեն, ու երբ որ դու հոգեպես պատրաստ լինես, իմ իմացած ձևերը կարող է էլ ակտուալ չլինեն։
ապագա վոյաժներս, որ կցանկանայի անել (բայց դե՝ լիքը ֆակտորներից ա կախված. չգիտեմ երբ կստացվի, կամ կստացվի, թե չէ).
Փխենյան
Բուքենվալդ
Ռեյկյավիկ (բորեալնի ավրորաները նայելու համար նաև)
Տիբեթ
One_Way_Ticket
11.08.2023, 01:39
Ռեյկյավիկ (բորեալնի ավրորաները նայելու համար նաև)
Հյուսիսափայլի համար քեզ ավելի լավ տեղ ասեմ՝ Աբիսկո (Abisko), Շվեդիա: Ինքն այսպես կոչված կապույտ անցքում է գտնվում․ նույնիսկ երբ կողք բոլորն ամպամած է, այդտեղ երկինքը հաճախ պարզ է։ Ու իհարկե ավելի էժան է, քան Իսլանդիան կամ Նորվեգիան։
Իսկ Լիտվա-Լատվիա-Էստոնիայից էս տարվա սկզբին առաջին անգամ Տալլինում եմ եղել 4 օրով՝ նկարահանման համար:
Հեչ չհավանեցի: Չգիտեմ … անունով Եվրոպա-ում են, բայց ահավոր սովետական հոտ ա գալիս ամեն ինչից:
Կարող ա՝ Ռիգա, Վիլնյուս տենց չի, բայց Էստոնյան լրիվ սովետ ա մնացել՝ ուղն ու ծուծով:
Մարդիկ … պահելաձևերը … փողոցները … ընդհանուր շունչը …
Արևմտյան Եվրոպայից հետո տենց տեղեր մտնելուց՝ միանգամից culture շոկը խփում ա գլխիդ:
Ուժեղ time lag ես զգում:
One_Way_Ticket
11.08.2023, 01:50
Կարող ա՝ Ռիգա, Վիլնյուս տենց չի, բայց Էստոնյան լրիվ սովետ ա մնացել՝ ուղն ու ծուծով:
Հակառակը, Էստոնիան էդ երեքի միջից ամենաարևմտյանն է :D
Բայց դե Թալինում ~30% ռուսներ են ապրում։ Տարտուն՝ երկրորդ քաղաքը, ավելի սկանդինավյան վայբ ունի։
գիշերը ժամը 12-ից հետո իմ մոտ անբախ-զամբախ եթերային ռոմանտիկություն ա բռնում: Ուզում եմ մամայիս կանչեմ, գա հեքիաթ պատմի քնեմ:
Հա, ինչ էի ասում … Վալտեր Քրումբախի Ճանապարհորդ Ոզնին փոքրիկ գիրքը հիշեցի: Մանկությանս գիրքն էր: Էն որ երշիկ-մերշիկ ուսին շալակած ՝ ընկնում ա ճանապարհ: Լրիվ ես եմ:
Էս դու աչքիս ինքդ քեզ ես փորձում համոզել :)
Ես ֆիզիկապես առողջ եմ (հլը որ)։ Նկարագրածդ էլ տիպիկ ավստրալիական ապրելակերպ է։ Տենց ապրել ուզեի, էլ ինչի էի ուրիշ տեղ գնում։
Ստեղ ամռանը արևն էնքան շուտ է ծագում, որ 10:30 պառկելն էլ չի փրկի նորմալ քնելու ու այն դիմավորելու համար, էն էլ վազելուց հետո։ Ձմռանն էլ բալկոնում նստելու եղանակ չէ, էլ չասած, որ բալկոն չունեմ։
Դաուգավայի ափերով իհարկե կարելի է վազել, բայց ավելի հաճելի է հանգիստ զբոսնել, ուսումնասիրելով парапет-ի վրայի ժանգոտված սովետական գերբերը, որոնց երևի երկար չի մնացել ապրելու, մեկ էլ տարատեսակ здесь был Вася տիպի գրառումները, որոնք գուցե մի քիչ ավելի երկար ապրեն։ Կամ էլ электросамокат-ով տեղ գնաս փոսերը շրջանցելով, ու ճանապարհին հանդիպես ոչ թե ժպտերես how is it going mate հարցնող ուրիշ վազողների, այլ երեք տարօրինակ անձնավորության, որոնցից մեկը, երբ կողքով անցնում էի, շան հաչոցի նման ուժեղ ձեն հանեց։ Շրջվեցի, հարցնում եմ "дебилы, что ли?", երկուսն ընդհանրապես հետ չնայեցին, միայն մի չափազանց գեղեցիկ աղջիկ էր ինձ նայում, կամ գուցե իրավիճակի անսովորությունից թվաց էդքան գեղեցիկ։ Չգիտեմ, սույն կոմբինացիայի իմաստը որն էր, գուցե վիդեո էին նկարում, որ ինչ-որ tiktok քցեն։
Կառնիվորից բացի էլ էսօր կիմչի եմ կերել, Հյուսիսային Կորեա ուղևորությունս հիշեցի, այ սենց չմո բաներ։ Բայց հետը իհարկե լիքը միս, դա պետք է, էդ հարցում ես քո կողմից եմ։
Ես ամեն Աստծու առավոտ կամ մարզվում եմ էս ծրագրով (https://play.google.com/store/apps/details?id=musclebooster.workout.home.gym.abs.loseweight&pcampaignid=web_share), կամ էլ հեծանիվ եմ տշում 25-ից 50կմ։
Դու ընենց ես նկարագրում, ինձ մնում է մտածել, որ Ռիգայում վայթե լավագույն ժամանցի ձևը կլեյ շնչելն ա ։Ճ
Եթե նման վիճակ է, ապա ես հաստատ կմնայի Ավստալիայում, Բարեկամին էլ շուտ-շուտ հյուր կգնայի, ինքը ֆանտաստիկ խմորեղեն ա թխում։
Մարդ էլ իր հայրենիքը թողած ընկնի քուչեքը... սարկազմ ա
One_Way_Ticket
11.08.2023, 04:02
Ես ամեն Աստծու առավոտ կամ մարզվում եմ էս ծրագրով (https://play.google.com/store/apps/details?id=musclebooster.workout.home.gym.abs.loseweight&pcampaignid=web_share), կամ էլ հեծանիվ եմ տշում 25-ից 50կմ։
Դու ընենց ես նկարագրում, ինձ մնում է մտածել, որ Ռիգայում վայթե լավագույն ժամանցի ձևը կլեյ շնչելն ա ։Ճ
Եթե նման վիճակ է, ապա ես հաստատ կմնայի Ավստալիայում, Բարեկամին էլ շուտ-շուտ հյուր կգնայի, ինքը ֆանտաստիկ խմորեղեն ա թխում։
Մարդ էլ իր հայրենիքը թողած ընկնի քուչեքը... սարկազմ ա
Կարող էր տենց էլ ստացվել, եթե վերջին տարիների իրադարձություններն ընդամենը մեկ տարի շուտ տեղի ունենային։ Պանդեմիայի ժամանակ եթե դեռ բոմժ լինեի, երևի թե կվերադառնայի Ավստրալիա, մի քանի տարի Dan Andrews-ին քֆրտելով կձգեի, հետո Ուկրաինայում պատերազմը կսկսվեր, էլ ոչ էլ կտեղափոխվեի Լատվիա։ Երևի ոչ մի տեղ էլ չէի տեղափոխվի, կապրեի ասածդ կյանքով ու նույնիսկ չէի իմանա, թե ինչից զրկվեցի։ Բայց դե հիմա քանի որ գիտեմ, այդ մասին մտածելիս մարմնովս սարսուռ է անցնում։ Մանրամասները խիստ անձնական են։
Նենց չի որ հիմա ամեն ինչ հոյակապ է, բայց խնդիրներիս մեջ նաչինկայով կարկանդակը մեղավոր չէ։ Ու ընդհանրապես, "զարթնեմ, որ ինչ անեմ" հարցը փիլիսոփայական էր, կոնկրետ գործողություններ չէի հարցնում :)
Սպասի ասեմ :Ճ Ուրեմն կուկլա բոթասներդ ու շորտերդ հագնում ես ու ծիծիկներդ բաց մի 6-7 կմ վազում ես խոսքի Դաուգավայի ափերով, կամ էլ ինտերվալ ես անում:
Եթե երաժշտության հետ ունես, զուգահեռ մելանխոլիկ-մոտիվացիոն մուզոն ցկցկացրու սպարտիվնի նաուշնիկներիդ մեջ`
https://youtu.be/8IcDa0v7PCY
Հետո գալիս ես տուն, մի հատ ցայվում ես, ու աֆտարիծետնի ամերիկանո ես սարքում ու հելնում ես բալկոն խմելու, ու եթե ճիշտ տուն ես վերցրել, ապա ծագող արևը ժպտում ա աչքերիդ մեջ:
Ու մտնում ես ակումբ, ու քմծիծաղ ես տալիս Վիշապի տխմար գրառումների վրա ու անցնում ես կոդերիդ, մինչև կեսօրվա յուղոտ մսով ու ձվով մակարդակ սնունդ սարքելդ, կամ նանարիդ հետ մի տեղ կարնիվոր բռանչ անելդ:
Ու իրականում շատ քիչ բան ա պետք մարդուն երջանիկ լինելու համար, երբ մարդս ֆիզիկապես առողջ ա, իմ արև բան եմ ասում:
Չեմ կարա ասեմ, թե վատ բան ես առաջարկում, բայց երբ կոլեգաներս գնում են սառույցի մեջ լողանալու ու գիշերը ցուրտ անտառում մնալու, ես տաք պառկած կոֆե եմ խեղդում թխվածքով, էդ էլ պակաս կայֆ չի ։Դ Չնայած սկսել եմ շատացնել ֆիզիկական/դրսային ակտիվությունը, տեսնեմ ուր եմ հասնում։
Ի դեպ նկատել եմ, որ համարյա կարնիվոր եմ սնվում, եթե քաշով հաշվենք սննդիս մի 60-70 տոկոսը միս ա (ավելի կոնկրետ՝ հավ կամ ձկներ, որտև էդքան էլ չեմ սիրում խոզ/տավար իսկ ոչխար/այծի միս կուտեմ մենակ եթե մեռնելու լինեմ, ուրիշ բան չկա ուտելու իսկ ես շատ կարևոր գործ ունեմ անելու մեռնելուց առաջ ։Դ) Երբ միս չկա կամ քիչ կա սննդի մեջ հիմնականում չեմ զգում, որ բան կերա, այլ ոնց որ փոր խաբեցի մինչև նորմալ կսնվեմ, հետաքրքիր ա երբ ա առաջացել էս։
Հյուսիսափայլի համար քեզ ավելի լավ տեղ ասեմ՝ Աբիսկո (Abisko), Շվեդիա: Ինքն այսպես կոչված կապույտ անցքում է գտնվում․ նույնիսկ երբ կողք բոլորն ամպամած է, այդտեղ երկինքը հաճախ պարզ է։ Ու իհարկե ավելի էժան է, քան Իսլանդիան կամ Նորվեգիան։
Իսկ եթե ուզում ես բացի հյուսիսափայլից տենաս հյուսիսային քաղաք, որը գտնվում ա Game of thrones —ի սառցե պատին անհավատալի նման սարի կողքին ու օվկիանոս դուրս գալ կետեր տեսնելու՝ Tromsø, բայց եղանակը կարա լինի ահավոր, ամեն ինչը թանկ ու մի քանի օր մնալու դեպքում ոչ մի գարանտիա չկա, որ ամպի ու ձյունը մեգով երկինքն առնելուց բացի ուրիշ բան կտեսնես ։Դ
Սպասի ասեմ :Ճ Ուրեմն կուկլա բոթասներդ ու շորտերդ հագնում ես ու ծիծիկներդ բաց մի 6-7 կմ վազում ես խոսքի Դաուգավայի ափերով, կամ էլ ինտերվալ ես անում:
Եթե երաժշտության հետ ունես, զուգահեռ մելանխոլիկ-մոտիվացիոն մուզոն ցկցկացրու սպարտիվնի նաուշնիկներիդ մեջ`
https://youtu.be/8IcDa0v7PCY
Հետո գալիս ես տուն, մի հատ ցայվում ես, ու աֆտարիծետնի ամերիկանո ես սարքում ու հելնում ես բալկոն խմելու, ու եթե ճիշտ տուն ես վերցրել, ապա ծագող արևը ժպտում ա աչքերիդ մեջ:
Ու մտնում ես ակումբ, ու քմծիծաղ ես տալիս Վիշապի տխմար գրառումների վրա ու անցնում ես կոդերիդ, մինչև կեսօրվա յուղոտ մսով ու ձվով մակարդակ սնունդ սարքելդ, կամ նանարիդ հետ մի տեղ կարնիվոր բռանչ անելդ:
Ու իրականում շատ քիչ բան ա պետք մարդուն երջանիկ լինելու համար, երբ մարդս ֆիզիկապես առողջ ա, իմ արև բան եմ ասում:
Հիմա որ էդ ամերիկանոյի հետ մի հատ էլ նրբահամ կարկանդակ հավեսով ու չափի մեջ վայելելով կծես, էդ նկարագրածդ երջանկությունը կպակասի՞, թե՞ կավելանա։ Նենց չի, չէ՞, որ հաջորդ օրը էդ մի հավեսով կծածի պատճառով էդ նկարագրածներդ էլ չես կարող անել։
Իրականում հենց դու ես կենտրոնանում ուտելիքի վրա` քո հատուկ սննդակարգով։
One_Way_Ticket
11.08.2023, 18:34
Դու ընենց ես նկարագրում, ինձ մնում է մտածել, որ Ռիգայում վայթե լավագույն ժամանցի ձևը կլեյ շնչելն ա ։Ճ
Էս դրվագը հիշեցի :)
https://www.youtube.com/watch?v=1mYqY5YELd0
Հիմա որ էդ ամերիկանոյի հետ մի հատ էլ նրբահամ կարկանդակ հավեսով ու չափի մեջ վայելելով կծես, էդ նկարագրածդ երջանկությունը կպակասի՞, թե՞ կավելանա։ Նենց չի, չէ՞, որ հաջորդ օրը էդ մի հավեսով կծածի պատճառով էդ նկարագրածներդ էլ չես կարող անել։
Իրականում հենց դու ես կենտրոնանում ուտելիքի վրա` քո հատուկ սննդակարգով։
Բարեկամ ջան, էն որ ասում էի՝ հայերս դժվար ենք հասկանում, հիմար-հիմար դուրս եմ տվել, իրականում՝ մենք անհույս ենք :))
Մի հատ խնդրում եմ բացատրիր առողջական մոտիվներով շարժվող մարդու համար ստամոքսը ալյուրով ու շաքարով լցնելու իմաստը։
Լրիվ նույնն է, ոնց որ ասես՝ հիմա որ մի հատ էլ հավեսով Southern Cut Marlboro ծխես ամերիկանոյի հետ, նկարագրածդ երջանկությունը կպակասի՞, թե՞ կավելանա։
One_Way_Ticket
11.08.2023, 19:11
Վիշապ ախպեր, զուգարանում ունիտազ ունե՞ս։ Շատ անբնական ձև է քաքելու, ու ըստ որոշ հետազոտությունների՝ վնասակար։
Վիշապ ախպեր, զուգարանում ունիտազ ունե՞ս։ Շատ անբնական ձև է քաքելու, ու ըստ որոշ հետազոտությունների՝ վնասակար։
Թղթով սրբելը վապշե պզդց ա
Թղթով սրբելը վապշե պզդց ա
:aha
Հա, ուրեմն մարդուկնիկ էս ընթացքում բացարձակ ոչ մի լրացուցիչ բան չենք առել, զուգարանի թուղթ էլ ոնց որ շատ չունենք: Բայց ես ժամանակին Ամազոնից էն զուգարանակոնքի վրա տեղադրվող բիդեներից եմ առել տեղադրել մեր զուգարաններում, նենց որ շատ թուղթ չենք օգտագործում :Ճ
Վիշապ ախպեր, զուգարանում ունիտազ ունե՞ս։ Շատ անբնական ձև է քաքելու, ու ըստ որոշ հետազոտությունների՝ վնասակար։
Որ շատ խորանանք, անպտուղ բանվեճերն էլ առողջարար չեն, դրա համար ես աչքիս Ակումբում գրելը թարգեմ։
One_Way_Ticket
11.08.2023, 21:54
Որ շատ խորանանք, անպտուղ բանվեճերն էլ առողջարար չեն, դրա համար ես աչքիս Ակումբում գրելը թարգեմ։
Դու թնդացրածս մասով գրեթե պատասխանեցիր Բարեկամին տված հարցիդ։ Ասել է թե՝ հա, մի նաչինկայով կարկանդակն էլ է վատ առողջության համար, բայց արժի արդյոք էդքան խորանալ։ Դու համարում ես որ արժի, մեկ ուրիշը պարզապես էդքան չի խորանում։
:aha
Ես էլ եմ մտածում բիդե դնել ։դ
Ուլուանա
11.08.2023, 22:52
Որ շատ խորանանք, անպտուղ բանվեճերն էլ առողջարար չեն, դրա համար ես աչքիս Ակումբում գրելը թարգեմ։
Ժամանակի ու էներգիայի ծախի առումով օգտակար չեն, բայց ոնց էլ չլինի, մարդկանց ենագիտակցության մեջ ինչ-որ բան տպվում ա, ու հիմնականում դա վաղ թե ուշ էս կամ էն չափով ազդում ա մարդու պահվածքի վրա: Կարող ա` ուղղակիորեն ու ակնհայտորեն չազդի, բայց, ասենք, հաջորդ կամ չգիտեմորերորդ անգամ նաչինկայով կարկանդակ ուտելիս ներսում ինչ-որ բան կշարժվի, ու կարող ա, ասենք, մի քանի հատի փոխարեն մի հատով բավարարվեն, կամ ուղղակի էդ պահին որոշեն չուտել` գուցե իրանք էլ չգիտակցելով, թե ինչի չուզեցին ուտել: Ու սենց լիքը բաներ: Նենց որ իրականում էն որ ասում են` վիճելն անիմաստ ա, մեկ ա, բոլորը մնում են իրանց կարծիքներին, իրականում հեչ էլ տենց չի: Հա, էդ պահին, իհարկե, հիմնականում մնում են իրանց կարծիքին ու նույնիսկ պնդում են իրանց կարծիքը, բայց դա ոչինչ չի նշանակում:
Որ շատ խորանանք, անպտուղ բանվեճերն էլ առողջարար չեն, դրա համար ես աչքիս Ակումբում գրելը թարգեմ։
Փաստորեն մարդ կա` ակումբում գրում ա ուսուցչի, բժշկի, մարդկանց խելք սովորեցնողի կամ խելքի բերողի միսիայով, ու որ էդ միսիան ձախողվում ա, անիմաստ ա ակումբում գրելը, շատ֊շատ` երբեմն մտնես կարդաս ու ևս մեկ անգամ համոզվես, թե ինչ անհույս են։
Բարեկամ ջան, էն որ ասում էի՝ հայերս դժվար ենք հասկանում, հիմար-հիմար դուրս եմ տվել, իրականում՝ մենք անհույս ենք :))
Մի հատ խնդրում եմ բացատրիր առողջական մոտիվներով շարժվող մարդու համար ստամոքսը ալյուրով ու շաքարով լցնելու իմաստը։
Լրիվ նույնն է, ոնց որ ասես՝ հիմա որ մի հատ էլ հավեսով Southern Cut Marlboro ծխես ամերիկանոյի հետ, նկարագրածդ երջանկությունը կպակասի՞, թե՞ կավելանա։
Այ որ ըստ քեզ ծխախոտի գլանակը = նաչինկայով մի բաժին կարկանդակին, խորտակում ա քո ամբողջ տեսության հավաստիությունը։
Ու որ շտ խորանանք, էսօրվա դրությամբ որևէ բան ստամոքսը լցնելն էլ ա վնասակար, էդ որ շատ խորանանք։
Իսկ թե մարդու օրգանիզմին արդյոք միսն ա պետ, շաքարը, թե խմորը, ու թե որը ինչ չափով, ես զարմանում եմ, որ դու մարդու օրգանիզմի աշխատանքի մեխանիզմը տենց "լավ" իմանալու էդ պատասխանատվությունը վերցրել ես ու մարտահրավեր ես նետում դարերի փորձին ու սովորույթներին։
Հիմա որ էդ ամերիկանոյի հետ մի հատ էլ նրբահամ կարկանդակ հավեսով ու չափի մեջ վայելելով կծես, էդ նկարագրածդ երջանկությունը կպակասի՞, թե՞ կավելանա։ Նենց չի, չէ՞, որ հաջորդ օրը էդ մի հավեսով կծածի պատճառով էդ նկարագրածներդ էլ չես կարող անել։
Իրականում հենց դու ես կենտրոնանում ուտելիքի վրա` քո հատուկ սննդակարգով։
Դրա խնդիրը էն ա, որ էդքանով սահմանափակվելը (ասենք ամեն առավոտ մի հատ թխվածք) շատ ավելի շատ բարդ ու անիրագործելի ա քան - կտրականապես թարգելը։ Որովհետև առաջին մի շաբաթն ա, էդ կարկանդակը մի հատիկ կայֆ տալու, հետո պերերիվին էլ ես սուրճ խմելու, անընդհատ ասես, բա էդ մի հատ առավոտվանից չանեմ, ու մանր ման, ասենք մի տարվա կտրվածքով, ինքնախաբեությամբ քեզ հայտնաբերես մի իրավիճակում, որ ամեն պահի դոպամին ես սրսկվում, առանց ոչ մի բան անելու։
Իդեպ էսօր կետո/շաքարից հրաժարվելու մի ամիսը լրացավ։ Ու էս ընթացքում դե օֆիսում ա ընկերական շրջապատում ա, պատմում էի, ոնց եմ սկսել, ակումբի քննարկումները, հետո ինչ ինֆո եմ գտել, ինչ չեմ գտել և այլն, ու ես էլ խայտառակ բան նկատեցի շրջապատումս։ Շաքար ուտողները ռեալ ոնց որ նարկման լինեն։ )) Չգիտեմ նախանձից եմ էս հայտնաբերել թե չէ։ Բայց ամեն դեպքում, օրինակ մոտիկ ընկերս, որ խոսում ենք, ասում ա, ախպեեր ես հազարից մեկ եմ շաքար ուտում, կոլան զեռո եմ խմում և այլն, մի օր ասեցի ուշադրություն դարձնեմ (մեև օֆիսում ա աշխատում) - օրվա ընթացքում առնվազն 5 անգամ գնաց շաքարի սնեք վերցնել ուտելու։ Քարը իրա գլուխը, բայց փաստորեն շաքար ուտողները իրանք էլ լավ գիտեն որ լավ բան չեն անում (օրգանիզմը մի ձև ասում ա) դրա համար ինքնապաշտպանական իլուզյոն մեխանիզմներ ունեն։ Հիմա ես որ ինձ եմ վերլուծում, ես էլ ասում էի, (քանի որ նիհար եմ) նայեք ես էսքան շաքար եմ ուտում ու չեմ չաղանում, ուրեմն իմ օրգանիզմի համար օքեյ ա։
One_Way_Ticket
12.08.2023, 23:45
Դրա խնդիրը էն ա, որ էդքանով սահմանափակվելը (ասենք ամեն առավոտ մի հատ թխվածք) շատ ավելի շատ բարդ ու անիրագործելի ա քան - կտրականապես թարգելը։ Որովհետև առաջին մի շաբաթն ա, էդ կարկանդակը մի հատիկ կայֆ տալու, հետո պերերիվին էլ ես սուրճ խմելու, անընդհատ ասես, բա էդ մի հատ առավոտվանից չանեմ, ու մանր ման, ասենք մի տարվա կտրվածքով, ինքնախաբեությամբ քեզ հայտնաբերես մի իրավիճակում, որ ամեն պահի դոպամին ես սրսկվում, առանց ոչ մի բան անելու։
Իդեպ էսօր կետո/շաքարից հրաժարվելու մի ամիսը լրացավ։ Ու էս ընթացքում դե օֆիսում ա ընկերական շրջապատում ա, պատմում էի, ոնց եմ սկսել, ակումբի քննարկումները, հետո ինչ ինֆո եմ գտել, ինչ չեմ գտել և այլն, ու ես էլ խայտառակ բան նկատեցի շրջապատումս։ Շաքար ուտողները ռեալ ոնց որ նարկման լինեն։ )) Չգիտեմ նախանձից եմ էս հայտնաբերել թե չէ։ Բայց ամեն դեպքում, օրինակ մոտիկ ընկերս, որ խոսում ենք, ասում ա, ախպեեր ես հազարից մեկ եմ շաքար ուտում, կոլան զեռո եմ խմում և այլն, մի օր ասեցի ուշադրություն դարձնեմ (մեև օֆիսում ա աշխատում) - օրվա ընթացքում առնվազն 5 անգամ գնաց շաքարի սնեք վերցնել ուտելու։ Քարը իրա գլուխը, բայց փաստորեն շաքար ուտողները իրանք էլ լավ գիտեն որ լավ բան չեն անում (օրգանիզմը մի ձև ասում ա) դրա համար ինքնապաշտպանական իլուզյոն մեխանիզմներ ունեն։ Հիմա ես որ ինձ եմ վերլուծում, ես էլ ասում էի, (քանի որ նիհար եմ) նայեք ես էսքան շաքար եմ ուտում ու չեմ չաղանում, ուրեմն իմ օրգանիզմի համար օքեյ ա։
Իմ համար սա ինչ-որ ուրիշ աշխարհից է հնչում։ Հա, կապ նկատել եմ, որ եթե մի օր թխվածք կերա, մյուս օրը ավելի շատ կուզեմ, քան երեկ էի ուզում, բայց ախր էդ անտերն էդքան թունդ կայֆ չի տալիս, որ քո նկարագրածի պես տենչաս։ Նոր ապրանք (թեկուզ մանրուք) գնելն ինձ ավելի շատ դոֆամին է տալիս, քան ինչ-որ նաչինկայով կարկանդակը։ Էն է, կմտնեմ ինտերնետ, մի բան կպատվիրեմ, ավելի լավ չէ՞, քան կուշտ փորին զոռով ուտելիք խցկելը։
StrangeLittleGirl
13.08.2023, 00:07
Դրա խնդիրը էն ա, որ էդքանով սահմանափակվելը (ասենք ամեն առավոտ մի հատ թխվածք) շատ ավելի շատ բարդ ու անիրագործելի ա քան - կտրականապես թարգելը։ Որովհետև առաջին մի շաբաթն ա, էդ կարկանդակը մի հատիկ կայֆ տալու, հետո պերերիվին էլ ես սուրճ խմելու, անընդհատ ասես, բա էդ մի հատ առավոտվանից չանեմ, ու մանր ման, ասենք մի տարվա կտրվածքով, ինքնախաբեությամբ քեզ հայտնաբերես մի իրավիճակում, որ ամեն պահի դոպամին ես սրսկվում, առանց ոչ մի բան անելու։
Իդեպ էսօր կետո/շաքարից հրաժարվելու մի ամիսը լրացավ։ Ու էս ընթացքում դե օֆիսում ա ընկերական շրջապատում ա, պատմում էի, ոնց եմ սկսել, ակումբի քննարկումները, հետո ինչ ինֆո եմ գտել, ինչ չեմ գտել և այլն, ու ես էլ խայտառակ բան նկատեցի շրջապատումս։ Շաքար ուտողները ռեալ ոնց որ նարկման լինեն։ )) Չգիտեմ նախանձից եմ էս հայտնաբերել թե չէ։ Բայց ամեն դեպքում, օրինակ մոտիկ ընկերս, որ խոսում ենք, ասում ա, ախպեեր ես հազարից մեկ եմ շաքար ուտում, կոլան զեռո եմ խմում և այլն, մի օր ասեցի ուշադրություն դարձնեմ (մեև օֆիսում ա աշխատում) - օրվա ընթացքում առնվազն 5 անգամ գնաց շաքարի սնեք վերցնել ուտելու։ Քարը իրա գլուխը, բայց փաստորեն շաքար ուտողները իրանք էլ լավ գիտեն որ լավ բան չեն անում (օրգանիզմը մի ձև ասում ա) դրա համար ինքնապաշտպանական իլուզյոն մեխանիզմներ ունեն։ Հիմա ես որ ինձ եմ վերլուծում, ես էլ ասում էի, (քանի որ նիհար եմ) նայեք ես էսքան շաքար եմ ուտում ու չեմ չաղանում, ուրեմն իմ օրգանիզմի համար օքեյ ա։
Արամ ջան, մարդիկ տարբեր են ոչ միայն իրենց՝ շաքարի նկատմամբ սիրով, այլև նրանով, թե ինչ քանակի շաքար ա պետք կոնկրետ օրգանիզմին վնաս տալու համար։ Ես իմ կողմից կարամ ասեմ, որ ես վերամշակված շաքար ընդհանրապես չեմ օգտագործում, բացի սոցիալական իրավիճակներով պարտադրվածներից ու այլ խիստ անհրաժեշտ դեպքերից։ Ու էդքանով հանդերձ ես գիտեմ, որ շաքարն իմ օրգանիզմին ավելի շատ վնաս ա տալիս, քան ուրիշներին. մեր ընտանիքում բոլորը դիաբետ ունեն։ Ես բավարարվում եմ տարին մեկ ստուգվելով. առայժմ ամեն ինչ նորմալ ա։ Եթե հանկարծ մի օր դիաբետ ունենամ, կարող ա էդ մի քիչն էլ թարգեմ։ Բայց առայժմ կարիք չկա, սոցիալական իրավիճակներին չմասնակցելու տված վնասն ավելի մեծ ա, քան մի երկու շաբաթը մեկ մի փոքր կտոր խմորեղենինը։
Էն որ քաղցրից կամ որևէ բանից պարտադիր կախվածություն ա առաջանում, եկեք որպես բացարձակ ճշմարտություն չներկայացնենք։
Անձամբ ես եթե մի օր թխվածք կերա, հետո ոչ թե էլի եմ ուզում, այլ հակառակը` որոշ ժամանակ հեչ չեմ ուզում, կարծես հագենում ա օրգանիզմս, ու առհասարակ կոնկրետ տեսակի սննդի պահանջներ ես չեմ ունենում։ Նենց որ չափի մեջ ամեն ինչից ուտելը և ուզենալ ուտելը լրիվ ռեալ ա, ու իմ շրջապատում, հիմա որ հատուկ դիտարկում եմ, լիքն են տենց մարդիկ։ Բայց եթե մարդիկ կան, որոնց պետք ա իսպառ հրաժարվել, որ չչարաշահեն, դրան էլ եմ հավատում (տենց մարդկանց էլ գիտեմ), բայց իրենց խաթր որևէ սննդակարգ դոգմա սարքել ոչ միայն չարժե, այլև անիմաստ ա ու թերևս վնաս` մի շարք առումներով։
Բայց եթե մարդիկ կան, որոնց պետք ա իսպառ հրաժարվել, որ չչարաշահեն, դրան էլ եմ հավատում (տենց մարդկանց էլ գիտեմ), բայց իրենց խաթր որևէ սննդակարգ դոգմա սարքել ոչ միայն չարժե, այլև անիմաստ ա ու թերևս վնաս` մի շարք առումներով։
Հա, կոնկրետ իմ դեպքում տենց ա։ Եթե պետք ա շաքար քիչ օգտագործեմ, ուրեմն ավելի լավ ա ընդհանրապես չօգտագործեմ, քիչը չափելի չի, ընդհանրապես չօգտագործելը չափելի ա։ Եթե պետք ա տղես լավ մեծանա, ուրեմն ինձ պետք ա վատ "habit"-ներով չտեսնի, օրինակ՝ չտեսնի, որ հեռախոսը դեմքիս պահած անկապ նստած եմ, եթե թեկուզ էդ օրվա մեջ 20 րոպե ա, թքած էդ 20 րոպեի վրա, պետք ա ընդհանրապես չանել, որ նաև չտեսնի։ Ու ընդհանրապես ցանկացած հարցում, իմ համար, եթե full commitment չկա, ուրեմն ոչ մի commitment էլ չկա։ Կիսա-commitment-ները ինձ չեն հետաքրքում, կամ մի բանը անում ես, կամ չես անում, էն արանքի gray զոնաները, ինձ անհետաքրքիր են, ես չեմ բացառում, որ մարդիկ կարող ա ըտեղ կարողանում են ապրել, առանց ինքնախաբեության, ոնց որ ասում են, դրոշակը իրանց ձեռքը - կոնկրետ իմ դեպքում, gray զոնաները վախենալու են, որովհետև զgում եմ թե ինչքան ռիսկային ա ինքնախաբեության գիրկը ընգնելը։
Իմ համար սա ինչ-որ ուրիշ աշխարհից է հնչում։ Հա, կապ նկատել եմ, որ եթե մի օր թխվածք կերա, մյուս օրը ավելի շատ կուզեմ, քան երեկ էի ուզում, բայց ախր էդ անտերն էդքան թունդ կայֆ չի տալիս, որ քո նկարագրածի պես տենչաս։ Նոր ապրանք (թեկուզ մանրուք) գնելն ինձ ավելի շատ դոֆամին է տալիս, քան ինչ-որ նաչինկայով կարկանդակը։ Էն է, կմտնեմ ինտերնետ, մի բան կպատվիրեմ, ավելի լավ չէ՞, քան կուշտ փորին զոռով ուտելիք խցկելը։
Հա, լրիվ հասկանում եմ։ Լրիվ ուրիշ աշխրահից ա, որովհետև ուղղիղ 33 օր առաջ, իմ համար էլ լրիվ ուրիշ աշխրահից լինելու։ Շաքարի շատ օգտագործում (իմ դեպքում, շատ-շատ ու հիվանդագին, չնայած նրան, որ ոչ մի առողջական խնդիր չունեի) մի հատ "էներգիա/դոֆամինների" լվլ ա սարքում, որը դու սկի էլ չես էլ նկատում, որ "կայֆի" մեջ ես, քեզ թվում ա, հա հեչ, մի հատ կերար անցար, բայց հենց շաքարից լրիվ հրաժարվում ես, գալիս ես բազային վիճակի, էդ ժամանակ կարողանում ես նկատել, թե էդ ինչ "triggered" սթեյթում էիր միշտ էն ժամանակ ու թե ինչքան ավելի հանգիստ, ստաբիլ կարող ես լինել։ Նորից զուտ իմ փորձն ա, կիսվում եմ, մանրամասներով։ Հիմիկվա իմ goal-ը մինչև տարվա վերջ, սենց պահելն ա, որպեսզի հասկանա, իմ հոգեբանական լավ զբացողությունը, դա զուտ "դիսցիպլինա"-ի, ինքնակառավարման արդյունքում ստեղծված ինքնազգացողություն ա, թե ավելի խորաքային փոփոխության (ուտելիք/հորմոններ/կետո և այլն). Եթե մինչև մյուս տարի, իմ լավ զգացողությունը մնա, ուրմեն հաստատ ինքնակառավարման արդյունքում ստացած լավ էմոցիանները չեն, որովհետև փորձիցս ելնելով, դա 2 ամսից ավել չի տևում, 2 ամիս հետո, սովորական ա դառնում ու քո հոգեբական վիճակը էլի նույնն ա դառնում։ Իսկ եթե մնաց, ուրեմն ինչ ուտում ես՝ էդ էս։ Առնվազն իմ համար - ինչը Վիշապը մեռավ գոռալով, ես bet եմ արել, որ ճիշտ ա ինքը, կփորձեմ կասեմ։ ))
Հա, կոնկրետ իմ դեպքում տենց ա։ Եթե պետք ա շաքար քիչ օգտագործեմ, ուրեմն ավելի լավ ա ընդհանրապես չօգտագործեմ, քիչը չափելի չի, ընդհանրապես չօգտագործելը չափելի ա։ Եթե պետք ա տղես լավ մեծանա, ուրեմն ինձ պետք ա վատ "habit"-ներով չտեսնի, օրինակ՝ չտեսնի, որ հեռախոսը դեմքիս պահած անկապ նստած եմ, եթե թեկուզ էդ օրվա մեջ 20 րոպե ա, թքած էդ 20 րոպեի վրա, պետք ա ընդհանրապես չանել, որ նաև չտեսնի։ Ու ընդհանրապես ցանկացած հարցում, իմ համար, եթե full commitment չկա, ուրեմն ոչ մի commitment էլ չկա։ Կիսա-commitment-ները ինձ չեն հետաքրքում, կամ մի բանը անում ես, կամ չես անում, էն արանքի gray զոնաները, ինձ անհետաքրքիր են, ես չեմ բացառում, որ մարդիկ կարող ա ըտեղ կարողանում են ապրել, առանց ինքնախաբեության, ոնց որ ասում են, դրոշակը իրանց ձեռքը - կոնկրետ իմ դեպքում, gray զոնաները վախենալու են, որովհետև զgում եմ թե ինչքան ռիսկային ա ինքնախաբեության գիրկը ընգնելը։
Թյուրիմացությունը նրանում է, որ դուք կարկանդակով նաչինկան համարում եք վատ սովորություն, համեմատում եք ծխախոտի, նարկոտիկի, հեռախոսով 20 րոպե խոսելու հետ (թեև վերջինս վերապահումով կարելի ա համարել վատ սովորություն, ուրիշ առումներով ոչ միայն վատ չի, որ տղադ տեսնի, այլև գուցեև լավ է` ուրեմն, իր հայրը ընկերներ ունի կամ մարդիկ կան նրա կյանքում, ում հետ նա կարող է 20 րոպե խոսել)։
Իսկ կարկանդակը վատ սովորություն չի, այլ միանգամայն օգտակար բան` տարբեր առումներով (ֆիզիկական առողջության, հոգեբանական, սոցիալական, էսթետիկ, աշխարհահայացքային և այլն), և վնասակար կարող է դառնալ, ինչպես ամեն ինչը, եթե չափից շատ է ուտվում։
Եթե մարդը խնդիր ունի կոնկրետ շաքարի դեպքում կախվածություն ձեռք բերելու, թող իսպառ հրաժարվի, բայց պետք չի կարկանդակի չափավոր օգտագործումը նետել մոխրագույն գոտի, շատ էլ լուսավոր ու պայծառ գոտի ա :)
Իսկ սոցիալական կայքերում ժամերով կամ "եթե թեկուզ էդ օրվա մեջ 20 րոպե ա" զվռնելը, որը նույնպես երեխայի աչքից չի վրիպում, վատ սովորություն չի՞ :)
Իսկ կարկանդակը վատ սովորություն չի, այլ միանգամայն օգտակար բան` տարբեր առումներով (ֆիզիկական առողջության, հոգեբանական, սոցիալական, էսթետիկ, աշխարհահայացքային և այլն), և վնասակար կարող է դառնալ, ինչպես ամեն ինչը, եթե չափից շատ է ուտվում։
Մի ոչ պակաս կարևոր առում մոռացա նշեմ․ մշակութային։
Ուլուանա
14.08.2023, 06:52
Հա, կոնկրետ իմ դեպքում տենց ա։ Եթե պետք ա շաքար քիչ օգտագործեմ, ուրեմն ավելի լավ ա ընդհանրապես չօգտագործեմ, քիչը չափելի չի, ընդհանրապես չօգտագործելը չափելի ա։ Եթե պետք ա տղես լավ մեծանա, ուրեմն ինձ պետք ա վատ "habit"-ներով չտեսնի, օրինակ՝ չտեսնի, որ հեռախոսը դեմքիս պահած անկապ նստած եմ, եթե թեկուզ էդ օրվա մեջ 20 րոպե ա, թքած էդ 20 րոպեի վրա, պետք ա ընդհանրապես չանել, որ նաև չտեսնի։ Ու ընդհանրապես ցանկացած հարցում, իմ համար, եթե full commitment չկա, ուրեմն ոչ մի commitment էլ չկա։ Կիսա-commitment-ները ինձ չեն հետաքրքում, կամ մի բանը անում ես, կամ չես անում, էն արանքի gray զոնաները, ինձ անհետաքրքիր են, ես չեմ բացառում, որ մարդիկ կարող ա ըտեղ կարողանում են ապրել, առանց ինքնախաբեության, ոնց որ ասում են, դրոշակը իրանց ձեռքը - կոնկրետ իմ դեպքում, gray զոնաները վախենալու են, որովհետև զgում եմ թե ինչքան ռիսկային ա ինքնախաբեության գիրկը ընգնելը։
Լրիվ համաձայն եմ: Ես էլ եմ էդ մոտեցումը նախընտրում, ու համարում եմ, որ մնացածը ռիսկային ա ու մեծ մասամբ ինքնախաբեություն: Ու կարծում եմ` ոչ թե կան մարդիկ, որոնց դեպքում տենց ա, այլ իրականում համարյա բոլորի դեպքում ա տենց, ու կան շատ քիչ մարդիկ, որոնք կարողանում են նենց վերահսկել էդ ամենը, որ ամեն ինչ նորմայի մեջ մնա ու չվնասի: Բայց, ըստ իս, նույնիսկ էդ մարդկանց դեպքում ավելի շատ հանգամանքներն են դեր խաղում (օրգանիզմ առանձնահատկություններ, շատ լավ գենետիկա, կենցաղային գործոններ), քան իրանց` չափը պահելու ունակությունը: Մնացած մարդիկ կամ ուղղակի իրանց հույս են տալիս, որ իրանց կկարողանան/կարողանում են կառավարել էդ չափը ու խուսափել չարաշահման հետևանքներից, կամ ուղղակի առանձնապես դեմ էդ չեն հետևանքներին, կամ էլ երբևէ չեն էլ խորացել ու մտածել հետևանքների մասին: Ու սրա մասին վկայող փաստերը մեջ շուրջը լիքն են: Քանի՞ մարդ եք ճանաչում, որ որևէ բանից կախվածություն չունի: Իսկ քանի՞ մարդ գիտեք, որի դեպքում կախվածությունն ընտրություն ա, այսինքն` ոչ թե չափն անցնելու, չարաշահելու, իր ցանկությունները կառավարել չկարողանալու հետևանքով ա կախվածություն ձեռք բերել, այլ հատուկ ինքնակամ որոշել ա էսինչ բանից կախվածություն ձեռք բերել: Ես, լիքը առողջ ապրելակերպ վարող մարդկանց ճանաչելով հանդերձ, շատ քիչ մարդկանց եմ ճանաչում, որ ոչ մի բանից կախվածություն չունենան (ուշադրություն. կախվածություն ասելով` հասկանում ենք առողջ կենսագործունեության համար ոչ անհրաժեշտ ու հիմնականում վնասակար բաների նկատմամբ անդիմադրելի ու անկառավարելի դարձած պահանջը, նենց որ օդից, ջրից ու նման բաներից «կախվածությունը» որպես օրինակ չնշեք, խնդրում եմ): Իսկ իր հոժար կամքով ու սեփական որոշմամբ կախվածություն ձեռք բերած մարդու ընդհանրապես չեմ մտաբերում, որ երբևէ ճանաչած լինեմ:
Իսկ սոցիալական կայքերում ժամերով կամ "եթե թեկուզ էդ օրվա մեջ 20 րոպե ա" զվռնելը, որը նույնպես երեխայի աչքից չի վրիպում, վատ սովորություն չի՞ :)
Իհարկե վատ սովորություն է։ Բայց նոթբուքի հարցում, ոչ մի բան չեմ կարող անել ցավոք սրտի։ Որովհետև աշխատանքիս մեծ մասը նոթբուքով ա, իսկ բալիկը նայելուց, խոմ չի նայելու ասի, հա էսի գործ ա անում, հա էսի վիդեո ա նայում, հա էսի նկարում ա, հա էսի քխ ա ֆեյսբուք ա մտել։ Երեխայի տեսանկյունը մի կողմ, սոցիալական կայքերում լրիվ պասիվ եմ, ակումբը իմ ամենաակտիվ տեղն ա։ Մեկ էլ ֆեսյբուք
Իհարկե վատ սովորություն է։ Բայց նոթբուքի հարցում, ոչ մի բան չեմ կարող անել ցավոք սրտի։ Որովհետև աշխատանքիս մեծ մասը նոթբուքով ա, իսկ բալիկը նայելուց, խոմ չի նայելու ասի, հա էսի գործ ա անում, հա էսի վիդեո ա նայում, հա էսի նկարում ա, հա էսի քխ ա ֆեյսբուք ա մտել։ Երեխայի տեսանկյունը մի կողմ, սոցիալական կայքերում լրիվ պասիվ եմ, ակումբը իմ ամենաակտիվ տեղն ա։ Մեկ էլ ֆեսյբուք
Հիմա չի հասկանում, մի քանի տարուց կհասկանա։ Ու էդ ժամանակ կթարգե՞ս երեխայի ներկայությամբ սոցիալական կայքերում ժամանակ անցկացնելը։
One_Way_Ticket
14.08.2023, 17:30
ուշադրություն. կախվածություն ասելով` հասկանում ենք առողջ կենսագործունեության համար ոչ անհրաժեշտ ու հիմնականում վնասակար բաների նկատմամբ անդիմադրելի ու անկառավարելի դարձած պահանջը, նենց որ օդից, ջրից ու նման բաներից «կախվածությունը» որպես օրինակ չնշեք, խնդրում եմ
Իսկ, ասենք, մազերը սանրելը՞։ Եթե ես տանից դուրս գալուց առաջ մազերս անպայման պիտի սանրեմ, նշանակում է՝ սանրվելուց կախվածությու՞ն ունեմ։ Լիքը տենց բան կարող եմ նշել, որ առողջ կենսագործունեության համար անհրաժեշտ չէ, բայց առանց դրանց կյանքը կորցնում է համն ու հոտը։
Հիմա չի հասկանում, մի քանի տարուց կհասկանա։ Ու էդ ժամանակ կթարգե՞ս երեխայի ներկայությամբ սոցիալական կայքերում ժամանակ անցկացնելը։
Գրառումս կիսատ ա եղել։ Գրում էի, որ ֆեյսբուք մենակ գործնական բաների համար եմ օգտագործում։ Այսինքն սոցիալական կայքերում, օրը 20-30 րոպեից ավել սկի չեմ էլ տրամադրում։ Ու եթե ուղիղ հարցիդ պատասխանեմ՝ ՄԻԱՆՇԱՆԱԿ այո։
Ուլուանա
15.08.2023, 01:26
Իսկ, ասենք, մազերը սանրելը՞։ Եթե ես տանից դուրս գալուց առաջ մազերս անպայման պիտի սանրեմ, նշանակում է՝ սանրվելուց կախվածությու՞ն ունեմ։ Լիքը տենց բան կարող եմ նշել, որ առողջ կենսագործունեության համար անհրաժեշտ չէ, բայց առանց դրանց կյանքը կորցնում է համն ու հոտը։
Ոչ, մազեր սանրելը, բնականաբար, կախվածություն չի: Նախ դու մազերդ սանրում ես ոչ թե որովհետև անդիմադրելի ու անկառավարելի պահանջ ունես սանրելու, այլ որովհետև ուզում ես կոկիկ, նորմալ տեսք ունենալ: բացի դրանից, մազեր սանրելը վնասակար էլ չի: Էնպես որ ոչ մի հիմք չկա էդ գործողությունը կախվածություն համարելու:
One_Way_Ticket
15.08.2023, 01:46
Ոչ, մազեր սանրելը, բնականաբար, կախվածություն չի: Նախ դու մազերդ սանրում ես ոչ թե որովհետև անդիմադրելի ու անկառավարելի պահանջ ունես սանրելու, այլ որովհետև ուզում ես կոկիկ, նորմալ տեսք ունենալ: բացի դրանից, մազեր սանրելը վնասակար էլ չի: Էնպես որ ոչ մի հիմք չկա էդ գործողությունը կախվածություն համարելու:
Դե դու գրել էիր "հիմնականում վնասակար", այսինքն՝ ոչ վնասակարներն էլ կարող են էդ ցանկում հայտնվել։
Իսկ անդիմադրելին հարաբերական հասկացություն է։ Հա, կարող եմ դիմադրել, չսանրված տանից դուրս գալ, բայց դիսկոմֆորտ եմ զգալու։ Նաչինկայով կարկանդակ ուտելու ցանկության հետ համեմատած՝ ո՞րն է սկզբունքային տարբերությունը։ Էդ դեպքում էլ կարող եմ ցանկությունս զսպել ու դիսկոմֆորտ զգալ։
Հետաքրքիր թեմա կլիներ․
Օգտակար (չակերտով կամ առանց չակերտի) կախվածություններ։
Հատկապես վնասակարի ու օգտակարի օբյեկտիվ-սուբյեկտիվ դիտարկումներով։
Ուլուանա
15.08.2023, 09:12
Դե դու գրել էիր "հիմնականում վնասակար", այսինքն՝ ոչ վնասակարներն էլ կարող են էդ ցանկում հայտնվել։
Իսկ անդիմադրելին հարաբերական հասկացություն է։ Հա, կարող եմ դիմադրել, չսանրված տանից դուրս գալ, բայց դիսկոմֆորտ եմ զգալու։ Նաչինկայով կարկանդակ ուտելու ցանկության հետ համեմատած՝ ո՞րն է սկզբունքային տարբերությունը։ Էդ դեպքում էլ կարող եմ ցանկությունս զսպել ու դիսկոմֆորտ զգալ։
Հա, կախվածությունները հիմնականում վնասակար բաներից են լինում, բայց կարող են նաև ոչ վնասակար բաներից լինել: Ճիշտ ա, ընդհանուր առմամբ էլ կախվածություն երևույթը ինքն իրենով` անկախ նրանից, թե ինչ ա, արդեն վնասակար, անառողջ երևույթ ա, քանի որ ենթադրում ա հիվանդագին, անկառավարելի պահանջ ինչ-որ բանի նկատմամբ: Ուղղակի մազերը սանրելն էնպիսի գործողություն ա, որ կախվածության վերածվելու չնչին պոտենցիալ ունի: Բացի դրանից, առանց մազերը սանրելու տնից դուրս գալու առաջացրած դիսկոմֆորտի պատճառը վատ տեսք ունենալու մտավախությունն ա, ինչը միանգամայն տրամաբանական ու ադեկվատ մտավախություն ա: Այ, եթե զուտ սանրելու բուն պրոցեսը լիներ անդիմադրելի պահանջ ու ինքնանպատակ, կարելի էր կախվածություն համարել: Իսկ կարկանդակ ուտելու ցանկության հիմքում ոչ մի առողջ ու տրամաբանական պատճառ չկա, զուտ հաճույքն ա, որին սովոր ես:
Ուլուանա
15.08.2023, 09:16
Հետաքրքիր թեմա կլիներ․
Օգտակար (չակերտով կամ առանց չակերտի) կախվածություններ։
Հատկապես վնասակարի ու օգտակարի օբյեկտիվ-սուբյեկտիվ դիտարկումներով։
Ըստ իս, օգտակար կախվածություն չի կարող լինել, որովհետև կախվածություն երևույթն արդեն իսկ վնասակար ա: Ճիշտ ա, բուն գործողությունը կարող ա օգտակար լինել, բայց եթե վերածվում ա կախվածության, վնասակարության ինչ-որ դետալ ամեն դեպքում ավելանում ա: Օրինակ, վերցնենք մարզվելը: Շատ օգտակար սովորություն ա, բայց եթե, օրինակ, մի օր խիստ հրատապ ու կարևոր գործ ա առաջանում, որն անելու համար պիտի էդ օրը չմարզվես, բայց կախվածություն ունես, դրա պատճառով գործդ չես անում կամ հետաձգում ես, էդ արդեն ստացվում ա անառողջ, վնասակար կախվածություն, ուղղակի վնասն ուրիշ ասպեկտում ա լինում էս դեպքում:
մարդ եղած վախտ
15.08.2023, 10:19
Ինձ թվում ա էս թեմայում արժի առանձնացնել սովորությունն (habit) ու կախվածությունը (addiction)։ Իմ հասկանալով սովորությունը ինչ-որ պրոցեսների shortcut ա, ասենք` դուրս գալուց առաջ դռան կողքն ես հայտնվում, ավտոմատ վերցնում ես սանրը։ Սանրվելուց քիմիական կախվածություն չես ունենում, իսկ նիկոտինից, շաքարից կարող ես ունենալ։
Հ.գ. օրը մի հատ կամ շաբաթը 3 անգամ նաչինկով կարկանդակի նկատմամբ կարծիք չունեմ, կամ ավելի շուտ` ամեն մարդու որոշելիքն ա, ուղղակի ուզեցի տերմինները առանձնացնել։
StrangeLittleGirl
15.08.2023, 11:02
Ինձ թվում ա էս թեմայում արժի առանձնացնել սովորությունն (habit) ու կախվածությունը (addiction)։ Իմ հասկանալով սովորությունը ինչ-որ պրոցեսների shortcut ա, ասենք` դուրս գալուց առաջ դռան կողքն ես հայտնվում, ավտոմատ վերցնում ես սանրը։ Սանրվելուց քիմիական կախվածություն չես ունենում, իսկ նիկոտինից, շաքարից կարող ես ունենալ։
Հ.գ. օրը մի հատ կամ շաբաթը 3 անգամ նաչինկով կարկանդակի նկատմամբ կարծիք չունեմ, կամ ավելի շուտ` ամեն մարդու որոշելիքն ա, ուղղակի ուզեցի տերմինները առանձնացնել։
Բայց ասենք պահի տակ նաչինկայով կարկանդակ ուզելն էլ կախվածության նշան չի էլի։ Ու տված վնասներն էլ հարաբերական ա։ Ասենք մարդը ահավոր սթրեսված վիճակում քաղցր բան ա ուզում, ուտում ա, դրանից հաճույք ստանում, ներվերը մի քիչ հանգստանում են։ Հիմա դա վնա՞ս ա, թե՞ օգուտ։ Կամ կախվածությու՞ն ա, թե՞ չէ։
մարդ եղած վախտ
15.08.2023, 11:18
Բայց ասենք պահի տակ նաչինկայով կարկանդակ ուզելն էլ կախվածության նշան չի էլի։ Ու տված վնասներն էլ հարաբերական ա։ Ասենք մարդը ահավոր սթրեսված վիճակում քաղցր բան ա ուզում, ուտում ա, դրանից հաճույք ստանում, ներվերը մի քիչ հանգստանում են։ Հիմա դա վնա՞ս ա, թե՞ օգուտ։ Կամ կախվածությու՞ն ա, թե՞ չէ։
Համաձայն եմ, որ կախվածության նշան չի, բայց նաև միանշանակ պատասխան չեմ կարող տալ։ Ինձ թվում ա շատ անհատական ա։ Կոնկրետ ես քո նշած ահավոր սթրեսված դեպքում երբ քաղցր եմ ուզում, ուտում եմ, ոչ խղճի խայթ եմ զգում, ոչ էլ համարում եմ լավ բան արեցի։ Ուղղակի էդ պահին կարիքը ունեի, կերա։ Բայց նաև զգոն եմ, որ եթե օրինակ պրոկրաստինացիայի համար ուզեմ ծամել, չծամեմ, կամ ծամելուց գոնե քաղցր չծամեմ։
StrangeLittleGirl
15.08.2023, 11:32
Համաձայն եմ, որ կախվածության նշան չի, բայց նաև միանշանակ պատասխան չեմ կարող տալ։ Ինձ թվում ա շատ անհատական ա։ Կոնկրետ ես քո նշած ահավոր սթրեսված դեպքում երբ քաղցր եմ ուզում, ուտում եմ, ոչ խղճի խայթ եմ զգում, ոչ էլ համարում եմ լավ բան արեցի։ Ուղղակի էդ պահին կարիքը ունեի, կերա։ Բայց նաև զգոն եմ, որ եթե օրինակ պրոկրաստինացիայի համար ուզեմ ծամել, չծամեմ, կամ ծամելուց գոնե քաղցր չծամեմ։
Հարցս իրականում հռետորական էր։ Նաեւ նպատակ ունեի ցույց տալու, որ ամեն ինչ էնքան էլ միանշանակ չի։ Իհարկե, չեմ բացառում, որ անպայման կլինեն մարդիկ, որ կասեն, որ չէ, դա կախվածություն ա, որ չէ, ինքնախաբեությամբ ես զբաղվում։ Բայց փաստը մնում ա փաստ, որ կան իրավիճակներ, որտեղ շաքարի տված օգուտն ավելի մեծ ա, քան վնասը։
Մի ուրիշ օրինակ էլ. մամաս քաղցկեղից ա բուժվում։ Վերջերս մի հատված կար, որ նենց ցավերի մեջ էր, որ ոչինչ չէր կարողանում ուտել։ Իրան կենդանի պահելու ու օրգանիզմ սնունդ մտցնելու միակ միջոցը շաքարի ներարկումն էր (ի դեպ, նաեւ դիաբետ էլ ունի): Այսինքն, շաքարը դարձել էր կենսական անհրաժեշտություն։
Կարծում եմ՝ կյանքում ցանկացած ընտրություն անելիս կարեւոր ա գնահատել վնաս-օգուտ բալանսը, ոչ թե կատեգորիկ որեւէ բան որպես վնասակար, ուրիշները որպես օգտակար դասակարգելը։ Ու նաեւ հասկանալը, որ էս բալանսը կարա շատ տարբեր լինի մարդուց մարդ՝ պայմանավորված ֆիզիոլոգիական, տարիքային, սոցիալ-մշակութային ու այլ առանձնահատկություններով։
One_Way_Ticket
15.08.2023, 12:23
Հա, կախվածությունները հիմնականում վնասակար բաներից են լինում, բայց կարող են նաև ոչ վնասակար բաներից լինել: Ճիշտ ա, ընդհանուր առմամբ էլ կախվածություն երևույթը ինքն իրենով` անկախ նրանից, թե ինչ ա, արդեն վնասակար, անառողջ երևույթ ա, քանի որ ենթադրում ա հիվանդագին, անկառավարելի պահանջ ինչ-որ բանի նկատմամբ: Ուղղակի մազերը սանրելն էնպիսի գործողություն ա, որ կախվածության վերածվելու չնչին պոտենցիալ ունի: Բացի դրանից, առանց մազերը սանրելու տնից դուրս գալու առաջացրած դիսկոմֆորտի պատճառը վատ տեսք ունենալու մտավախությունն ա, ինչը միանգամայն տրամաբանական ու ադեկվատ մտավախություն ա: Այ, եթե զուտ սանրելու բուն պրոցեսը լիներ անդիմադրելի պահանջ ու ինքնանպատակ, կարելի էր կախվածություն համարել: Իսկ կարկանդակ ուտելու ցանկության հիմքում ոչ մի առողջ ու տրամաբանական պատճառ չկա, զուտ հաճույքն ա, որին սովոր ես:
Է բայց հաճույք ստանալն ինչ վատ բան է՞ որ։ Կամ վատ տեսքի մտավախությունն ինչով է ադեկվատ։ Ես կառաջարկեի՝ սկզբում ինքդ քո համար փորձես սահմանել կախվածությունը, ինքդ այն "տեստավորես", համոզվես, որ այդ սահմանման տակ ընկնող ցանկացած երևույթ իրոք համարում ես կախվածություն, նոր քննարկենք։ Ես ծրագրավորող մարդ եմ, ինձ այլ կերպ դժվար է։ Էս պահի դրությամբ նման է, որ դու ինձ ասում ես "երկնիշ զույգ թիվ լինել չի կարող", ես ասում եմ՝ "կարող է, օրինակ 14-ը", դու ասում ես՝ "հա, բայց 14-ը 7-ի վրա էլ է բաժանվում"։
մարդ եղած վախտ
15.08.2023, 12:25
Է բայց հաճույք ստանալն ինչ վատ բան է՞ որ։
Բա ինչի՞ ես սեքսից ստացած հաճույքին տենց վերապահումով մոտենում :P
Էս քննարկման ամենահավես պահն էն ա, որ «նաչինկով կարկանդակ» ասելով՝ ամեն մեկը մի բան ա պատկերացնում :))
Առաջարկում եմ էստեղ դնել ձեր պատկերացրած կարկանդակի նկարը, հետո թող էս կողմերի առողջագետները՝ ի դեմս Արամի, Վիշապի ու Ուլուանայի, դասակարգեն դրանք ըստ «վտանգավորության» աստիճանի: Մի բան ինձ հուշում ա, որ էդ դասակարգումներն էլ են իրարից տարբեր լինելու, ու մենք վերջը սոված ենք մնալու:
One_Way_Ticket
15.08.2023, 12:40
Բա ինչի՞ ես սեքսից ստացած հաճույքին տենց վերապահումով մոտենում :P
Այդ վերապահումը ես ինքս իմ համար եմ անում։ Ուրիշների ստացած հաճույքի համար չեմ ասում, որ վնասակար է, կամ որ կախվածություն է։
Ուլուանա
15.08.2023, 12:40
Է բայց հաճույք ստանալն ինչ վատ բան է՞ որ։ Կամ վատ տեսքի մտավախությունն ինչով է ադեկվատ։ Ես կառաջարկեի՝ սկզբում ինքդ քո համար փորձես սահմանել կախվածությունը, ինքդ այն "տեստավորես", համոզվես, որ այդ սահմանման տակ ընկնող ցանկացած երևույթ իրոք համարում ես կախվածություն, նոր քննարկենք։ Ես ծրագրավորող մարդ եմ, ինձ այլ կերպ դժվար է։ Էս պահի դրությամբ նման է, որ դու ինձ ասում ես "երկնիշ զույգ թիվ լինել չի կարող", ես ասում եմ՝ "կարող է, օրինակ 14-ը", դու ասում ես՝ "հա, բայց 14-ը 7-ի վրա էլ է բաժանվում"։
Հաճույք ստանալն ընդհանրապես լավ բան ա, բայց եթե հաճույքի աղբյուրը բացի հաճույքից, նաև վնաս ա հասցնում, ստացվում ա, որ կոնկրետ տվյալ բանից հաճույքի համար օգտվելն էնքան էլ լավ բան չի: Վատ տեսք ունենալու մտավախությունը ադեկվատ ա էնքանով, որքանով բնական ու նորմալ ա լավ տեսք ունենալու ցանկությունը: Իսկ կախվածության սահմանումը սա ա. ցանկացած բան, որն անհրաժեշտ չի մարդու գոյության ու առողջ կենսագործունեության համար, բայց որի բացակայությունից մարդն առնվազն դիսկոմֆորտի մեջ ա ընկնում, կախվածություն ա:
One_Way_Ticket
15.08.2023, 12:50
Հաճույք ստանալն ընդհանրապես լավ բան ա, բայց եթե հաճույքի աղբյուրը բացի հաճույքից, նաև վնաս ա հասցնում, ստացվում ա, որ կոնկրետ տվյալ բանից հաճույքի համար օգտվելն էնքան էլ լավ բան չի: Վատ տեսք ունենալու մտավախությունը ադեկվատ ա էնքանով, որքանով բնական ու նորմալ ա լավ տեսք ունենալու ցանկությունը: Իսկ կախվածության սահմանումը սա ա. ցանկացած բան, որն անհրաժեշտ չի մարդու գոյության ու առողջ կենսագործունեության համար, բայց որի բացակայությունից մարդն առնվազն դիսկոմֆորտի մեջ ա ընկնում, կախվածություն ա:
Հենց քո սահմանմամբ ստացվում է, որ լավ տեսք ունենալու ձգտումը կախվածություն է, եթե չունենալը դիսկոմֆորտ է պատճառում (շատերին պատճառում է)։ Նորմալն ու բնականը էս կոնտեքստում շատ աբստրակտ հասկացություններ են։ Մարդու գոյության ու առողջ կենսագործունեության համար լավ տեսքը բացարձակապես անհրաժեշտ չէ։
One_Way_Ticket
15.08.2023, 13:12
Էս քննարկման ամենահավես պահն էն ա, որ «նաչինկով կարկանդակ» ասելով՝ ամեն մեկը մի բան ա պատկերացնում :))
Առաջարկում եմ էստեղ դնել ձեր պատկերացրած կարկանդակի նկարը, հետո թող էս կողմերի առողջագետները՝ ի դեմս Արամի, Վիշապի ու Ուլուանայի, դասակարգեն դրանք ըստ «վտանգավորության» աստիճանի: Մի բան ինձ հուշում ա, որ էդ դասակարգումներն էլ են իրարից տարբեր լինելու, ու մենք վերջը սոված ենք մնալու:
Ես ամեն անգամ շոկոլադի նաչինկայով կռուասան եմ պատկերացնում։
Էս քննարկման ամենահավես պահն էն ա, որ «նաչինկով կարկանդակ» ասելով՝ ամեն մեկը մի բան ա պատկերացնում :))
Առաջարկում եմ էստեղ դնել ձեր պատկերացրած կարկանդակի նկարը, հետո թող էս կողմերի առողջագետները՝ ի դեմս Արամի, Վիշապի ու Ուլուանայի, դասակարգեն դրանք ըստ «վտանգավորության» աստիճանի: Մի բան ինձ հուշում ա, որ էդ դասակարգումներն էլ են իրարից տարբեր լինելու, ու մենք վերջը սոված ենք մնալու:
Չեմ սիրում կարկանդակ ու գրեթե չեմ ուտում, տեսակներից էլ գաղափար չունեմ, բայց ինչ որ հատապտղային միջուկով թխվածք էի պատկերացնում ։դ
Սենց մտածում եմ, թե շուրջս քանի մարդ կա, որ քաղցրից կտրուկ չի հրաժարվել, բայց ամեն օր երազում ա մի հատ կարկանդակի մասին ու մենակ 1 հոգի գտա տենց։ Մնացածների կյանքի ու զգացողությունների վրա չեմ նկատել քաղցրի առկայությունը կամ բացակայությունը շատ մեծ ազդեցություն ունենա։
StrangeLittleGirl
15.08.2023, 14:59
Էս քննարկման ամենահավես պահն էն ա, որ «նաչինկով կարկանդակ» ասելով՝ ամեն մեկը մի բան ա պատկերացնում :))
Առաջարկում եմ էստեղ դնել ձեր պատկերացրած կարկանդակի նկարը, հետո թող էս կողմերի առողջագետները՝ ի դեմս Արամի, Վիշապի ու Ուլուանայի, դասակարգեն դրանք ըստ «վտանգավորության» աստիճանի: Մի բան ինձ հուշում ա, որ էդ դասակարգումներն էլ են իրարից տարբեր լինելու, ու մենք վերջը սոված ենք մնալու:
Ոնց փորձում եմ վիզուալիզացնել, չի ստացվում։ Բայց ինձ համար դրա փոխարինիչը (երազանքների քաղցրավենիքը) երեւի մեր տան մոտի փռի վեգան շոկոլադի տորթը կլինի, որի վերին մասը սեւ շոկոլադի կրեմ ա, ստորին մասը՝ փշրած ընդեղեն։ Հիմա մտածում եմ՝ ով գիտի մեջը սկի վերամշակված շաքար չկա էլ ։)) Սենց թիթիզությունները սովորաբար բանանով կամ խուրմայով են սարքում։
StrangeLittleGirl
15.08.2023, 15:17
Ի դեպ, շաքարի վնասակարության հարաբերականության մասին մի բան էլ ասեմ։ Ընդհանրապես, խմորեղենների մեջ շաքարի օգտագործման հսկայական մշակութային տարբերություններ կան։ Ամուսինս խմորեղեն շատ ա թխում (օ՜ ինչպիսի՜ հերետիկոսություն, բայց ասեմ, ես դրանցից շատ հազվադեպ եմ օգտվում, մենակ հյուր ունենալու ժամանակ, ամուսինս ինքն էլ օրը մենակ մի կտոր, մնացածը գնում ա սառցարան կամ հյուրերին): Ուրեմն հաճախ ամերիկյան բաղադրատոմսերից ա օգտվում, բայց արդեն գիտի, որ շաքարի քանակը պետք ա մի երեք անգամ կրճատի։ Նույնն էլ Դանիայի փռերի խմորեղեններն են, որ շատ քաղցր չեն, ու մարդիկ դրանց են սովոր։ Հենց դրա պատճառով մեր գործի տեղի ճաշարանում երբ երբեմն խմորեղեն են մատուցում, գրեթե ոչ ոք չի ուտում. մի քանի անգամ փորձել ենք ու շաքարի գերդոզավորումից վատացել (հա, տենց էլ ա լինում, որ մարդիկ շատ քաղցր չեն կարում ուտեն)։ Ասածս էն ա, որ նույն մի կտոր խմորեղենը կախված շաքարի քանակից կարա ավել կամ պակաս վնասակար լինի, կախված նրանից, թե ինչի ա մարդ սովոր, ավել կամ պակաս հաճույքի աղբյուր լինի։ Օրինակ մեր գործի տեղի խմորեղենը բացարձակ հաճույքի աղբյուր չի շատերի համար։
Բայց ասենք պահի տակ նաչինկայով կարկանդակ ուզելն էլ կախվածության նշան չի էլի։ Ու տված վնասներն էլ հարաբերական ա։ Ասենք մարդը ահավոր սթրեսված վիճակում քաղցր բան ա ուզում, ուտում ա, դրանից հաճույք ստանում, ներվերը մի քիչ հանգստանում են։ Հիմա դա վնա՞ս ա, թե՞ օգուտ։ Կամ կախվածությու՞ն ա, թե՞ չէ։
Բյուրակն, կառաջարկեմ, մի քիչ բժշկական գիտելիքներդ թարմացնես (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4787559/)։
Սթրեսը քաղցրով կոմպենսացնելը համ օրգանիզմի սթրեսակայունությունն է թուլացնում, համ էլ կախվածություն է առաջացնում (https://www.healthline.com/health/food-nutrition/experts-is-sugar-addictive-drug)։
Իսկ կախվածության սիմպտոմներից մեկն էլ հավայի օդի մեջ շաքարեղենի ու խմորեղենի վնասակարությունը կասկածի տակ դնելու, սարեր-ձորեր ընկնելու, օգտակարության մասին փրփուրներից կախվելու, ծխողի հոգեբանությամբ հակաճառելու դրսևորումներն են (օրինակ՝ «բայց ես քիչ եմ ծխում, օրը մի երկու հատը ի՞նչ պիտի անի»)։
Փրփուրներից կախվել ա սոցիալական իրավիճակներին մասնակցելու մեջ քաղցրեղեն ուտելը պարտադրված համարելը։
Ասենք պոնչիկանոցում հանգիստ կարելի է հանդիպել պոնչիկ ուտողների հետ ու մենակ դառը թեյ, կամ սուրճ խմել։ Դրանից ոչ մեկ չի մորթվելու, իսկ եթե մնացած մասնակիցները անադեկվատ վերաբերմունք են ցույց տալիս, ապա առաջարկում եմ անադեկվատների հետ չսոցալացվել, դրանից օգուտ չկա։
Խմորեղենն ու շաքարեղենը բացի արագ ու դատարկ էներգիայից, որևէ կայուն ու երկարատև օգտակարություն չունեն, ոչ ֆիզիոլոգիական ու ոչ էլ էմոցիոնալ առումներով, այսինքն միարժեքորեն վնասակար են։
Եվ այո, հանգիստ կարելի է ծխախոտի հետ համեմատել։
Նույն կերպ սթրեսի մեջ գտնվողին առաջարկում են ծխել հանգստանալ, դրանից չի բխում, որ ծխելը իսկապես էֆեկտիվ լուծում է սթրեսի դեմ։
Էն որ ուշքից գնացածներին, կամ այլ վատթար իրավիճակում գտնվողներին գլյուկոզ են խմեցնում, կամ արյան մեջ ներարկում փրկելու համար, դա լրիվ ուրիշ պատմություն է ու դրանից նաչինկայով կարկանդակը չի դառնում օգտակար։ Էն որ նաչինկայով կարկանդակը կարող է մարաթոն վազածին, կամ առյուծից փախածին օգնել, դրանից չի բխում, որ կարկանդակի ջատագովները բոլորը մարաթոն վազողներ են։
Առաջարկում եմ ուսումնասիրել, թե մարդուս մարսողական համակարգը ոնց է աշխատում, որ ավելի հեշտ լինի տարբերել արտակարգ իրավիճակում անհրաժեշտ միջոցները (շաքար, մորֆին) ռեգուլյար սննդանյութից (միս, ձու)։
Բայց էդ սաղ ջհանդամ… Ես վաղուց եկել եմ էն եզրակացության, որ մարդկության մեծամասնությունը իրենց կարծրատիպերից ու թմբիրից դուրս գալու հնարավորություն չունեն ու որևէ իմաստ չկա էլ, էս պուճուր թեման էլ ուղղակի մեծ պատկերի միկրոարտացոլանքն է, թե տրիվիալ թվացող ինֆորմացիան ոնց է աղավաղվում ու լղոզվում ամենախելացի թվացող մարդկանց կողմից:
Մարդկանցս կյանքի իմաստը քաոսը շատացնելն է, մենք ուրիշ միսիա չունենք, հետևաբար հանգիստ, դուխով վայելեք նաչինկայով կարկանդակը։
One_Way_Ticket
16.08.2023, 03:07
Փրփուրներից կախվել ա սոցիալական իրավիճակներին մասնակցելու մեջ քաղցրեղեն ուտելը պարտադրված համարելը։
Ասենք պոնչիկանոցում հանգիստ կարելի է հանդիպել պոնչիկ ուտողների հետ ու մենակ դառը թեյ, կամ սուրճ խմել։ Դրանից ոչ մեկ չի մորթվելու, իսկ եթե մնացած մասնակիցները անադեկվատ վերաբերմունք են ցույց տալիս, ապա առաջարկում եմ անադեկվատների հետ չսոցալացվել, դրանից օգուտ չկա։
Ես որ Մելբուրնում էի ապրում, ամեն երկուշաբթի ռուսերեն что где когда էինք խաղում (իրենք հիմա էլ են խաղում)։ Շատ լուրջ չէ, հաղորդավարը մեր մարդն է, հարցերը ինչ-որ տվյալների բազայից, մի խոսքով՝ ժամանց։ Ու չգրված ավանդույթ կար, ում տարեդարձը որ վերջին շաբաթվա մեջ էր, տորթ էր բերում, բոլորով ընդմիջմանը նշում էինք։ Հաշվի առնելով մասնակիցների քանակը՝ նման իրադարձությունները ավելի շուտ օրինաչափություն էին, քան բացառություն։
Ասենք՝ հա, կարող ես հրաժարվել, ոչ ոք չի պարտադրի։ Բայց կզարմանան։ Եթե ասես, որ քաղցր պարզապես չես սիրում, ապա գոնե մի պստլիկ կտոր է՞լ չես փորձի, մարդը փող ու ժամանակ է ծախսել, բերել է։ Իսկ եթե ասես, որ վնասակար է, կախվածություն է առաջացնում, վրադ թարս-թարս կնայեն։ Ինքդ էլ մի տեսակ քեզ խորթ կզգաս էդտեղ, բոլորը ուտում են, քննարկում են, գովում են, իսկ դու ոչ։
Ես որ Մելբուրնում էի ապրում, ամեն երկուշաբթի ռուսերեն что где когда էինք խաղում (իրենք հիմա էլ են խաղում)։ Շատ լուրջ չէ, հաղորդավարը մեր մարդն է, հարցերը ինչ-որ տվյալների բազայից, մի խոսքով՝ ժամանց։ Ու չգրված ավանդույթ կար, ում տարեդարձը որ վերջին շաբաթվա մեջ էր, տորթ էր բերում, բոլորով ընդմիջմանը նշում էինք։ Հաշվի առնելով մասնակիցների քանակը՝ նման իրադարձությունները ավելի շուտ օրինաչափություն էին, քան բացառություն։
Ասենք՝ հա, կարող ես հրաժարվել, ոչ ոք չի պարտադրի։ Բայց կզարմանան։ Եթե ասես, որ քաղցր պարզապես չես սիրում, ապա գոնե մի պստլիկ կտոր է՞լ չես փորձի, մարդը փող ու ժամանակ է ծախսել, բերել է։ Իսկ եթե ասես, որ վնասակար է, կախվածություն է առաջացնում, վրադ թարս-թարս կնայեն։ Ինքդ էլ մի տեսակ քեզ խորթ կզգաս էդտեղ, բոլորը ուտում են, քննարկում են, գովում են, իսկ դու ոչ։
Թիքեթ, կարող ա՞ շաքարից ա, որ չես քնում: Ապեր, չնչին բաներից զարմացող, կամ թարս նայող մակերեսային մարդկանց չվիրավորելու համար քաղաքավարի հրաժարվելու ձևեր կան, օրինակ ասում ես՝ շաքարից ալերգիա ունես, եթե ապացույցներ, կամ բժշկի թուղթ ուզեն, ապա առաջարկում եմ գժերի հետ что где когда չխաղալ։
Առհասարակ, էս կյանքում ոչ մեկ ոչինչ պարտավոր չի անել, ՈՉԻՆՉ։
Հ․Գ․ Մեկ էլ առաջարկում եմ ընդունել, որ շաքարեղենը վնասակար է, բայց կարող եք շարունակել ուտել, որևէ պատճառաբանության կարիք չկա, ախր չեմ ստիպում չուտել :D
One_Way_Ticket
16.08.2023, 03:56
Թիքեթ, կարող ա՞ շաքարից ա, որ չես քնում: Ապեր, չնչին բաներից զարմացող, կամ թարս նայող մակերեսային մարդկանց չվիրավորելու համար քաղաքավարի հրաժարվելու ձևեր կան, օրինակ ասում ես՝ շաքարից ալերգիա ունես, եթե ապացույցներ, կամ բժշկի թուղթ ուզեն, ապա առաջարկում եմ գժերի հետ что где когда չխաղալ։
Առհասարակ, էս կյանքում ոչ մեկ ոչինչ պարտավոր չի անել, ՈՉԻՆՉ։
Հ․Գ․ Մեկ էլ առաջարկում եմ ընդունել, որ շաքարեղենը վնասակար է, բայց կարող եք շարունակել ուտել, որևէ պատճառաբանության կարիք չկա, ախր չեմ ստիպում չուտել :D
Ես ուշ եմ պառկում ու ուշ եմ վեր կանում, այդպես ինձ ավելի հարմար է, այդ թվում ձեր Ամերիկաների հետ աշխատելու տեսանկյունից։
Շաքարից ալերգիա հորինելը կլինի սուտ։ Դա ինձ մոտ լավ չի ստացվում, մարդիկ գլխի են ընկնում։ Ավելի լավ չէ՞ պարզապես ուտել էդ մի կտորը, առավել ևս որ համեղ է։ Առողջության տեսանկյունից վնասակարությունը ես չեմ էլ ժխտում (երևի ցանկացած processed food վնասակար է), հարցը վնասակարության աստիճանն է։
Ես որ Մելբուրնում էի ապրում, ամեն երկուշաբթի ռուսերեն что где когда էինք խաղում (իրենք հիմա էլ են խաղում)։ Շատ լուրջ չէ, հաղորդավարը մեր մարդն է, հարցերը ինչ-որ տվյալների բազայից, մի խոսքով՝ ժամանց։ Ու չգրված ավանդույթ կար, ում տարեդարձը որ վերջին շաբաթվա մեջ էր, տորթ էր բերում, բոլորով ընդմիջմանը նշում էինք։ Հաշվի առնելով մասնակիցների քանակը՝ նման իրադարձությունները ավելի շուտ օրինաչափություն էին, քան բացառություն։
Ասենք՝ հա, կարող ես հրաժարվել, ոչ ոք չի պարտադրի։ Բայց կզարմանան։ Եթե ասես, որ քաղցր պարզապես չես սիրում, ապա գոնե մի պստլիկ կտոր է՞լ չես փորձի, մարդը փող ու ժամանակ է ծախսել, բերել է։ Իսկ եթե ասես, որ վնասակար է, կախվածություն է առաջացնում, վրադ թարս-թարս կնայեն։ Ինքդ էլ մի տեսակ քեզ խորթ կզգաս էդտեղ, բոլորը ուտում են, քննարկում են, գովում են, իսկ դու ոչ։
Էդ կատեգորիկ, երդվյալ հրաժարվելու ֆանատիզմը հիշեցնում է Եվովայի վկաների՝ տարեդարձի տորթ չուտելու օրենքին, որն անխախտ պիտի պահեն անգամ մանկապարտեզի երեխա եհովականները, երբ, օրինակ, մանկապարտեզում ինչ-որ երեխայի տարեդարձի տորթն են կտրում․ "Չի կարելի, Եհովան կբարկանա", - պատասխանում է երեխան, երբ փորձում են համոզել, որ մասնակցի (չնայած երեխան տորթ սիրում է, ուղղակի իրեն կարգադրել են տարեդարձի տորթ չուտել)։
Հ․Գ․ Մեկ էլ առաջարկում եմ ընդունել, որ շաքարեղենը վնասակար է, բայց կարող եք շարունակել ուտել, որևէ պատճառաբանության կարիք չկա, ախր չեմ ստիպում չուտել :D
Ինձ թվում ա՝ էստեղ առանցքային հարցը՝ թե ինչի՞ն ա վնասակար։ Ու էդ վնասի չափելիությունն ու հետևանքները։
Միևնույն ժամանակ, կարելի ա դիտարկել, թե ինչի՞ն ա օգտակար։ Ու էդ օգուտի չափելիությունն ու հետևանքները։
Ու դրանից հետո, ամեն մարդ թող ինքն իր ճաշակով ընտրի իր օգուտն ու վնասը՝ մեծ հաշվով։
Էս քննարկման ամենահավես պահն էն ա, որ «նաչինկով կարկանդակ» ասելով՝ ամեն մեկը մի բան ա պատկերացնում :))
Առաջարկում եմ էստեղ դնել ձեր պատկերացրած կարկանդակի նկարը, հետո թող էս կողմերի առողջագետները՝ ի դեմս Արամի, Վիշապի ու Ուլուանայի, դասակարգեն դրանք ըստ «վտանգավորության» աստիճանի: Մի բան ինձ հուշում ա, որ էդ դասակարգումներն էլ են իրարից տարբեր լինելու, ու մենք վերջը սոված ենք մնալու:
Մյուս հավես պահն էլ՝ ախորժակ ա գրգռում :)) (Հեսա Վիշապը կասի՝ ախ էդ բակտերիանե՜րդ․․․)
Նաչինկայով կարկանդակ-ը քանի որ սկսվեց Ադամից, երբ նա շատ պատկերավոր նկարագրեց, (եթե ճիշտ եմ հիշում), որ երբ հավես չունի անձրևին ու ցրտին գնալու կայարան՝ ինչ-որ մեկի դիմավորելու, պատկերացնում ա՝ տաք, գոլորշին բարձրացող սուրճը՝ ավտոմատից, ու թարմ կարկանդակը կծելը, որի նաչինկան (խնձորի) իր բոլոր համային երանգներով հալվում ու ծորում ա բերանիդ մեջ, ու էդ երևույթի ըմբոխշման ակնկալիքով ա ճամփա ընկնում (ես Ադամին հասկանում եմ․ հարցը էդ մի քանի վայրկյան տևող համային խաղերը չեն, որովհետև էդ նույն սուրճն ու կարկանդակը, եթե տանդ մեջ լինի, վրեն չես էլ նայի, սա ավելի շատ մշակույթ ա, էսթեիկա, կենսա-կենցաղային հավեսներ, ու եթե կուզեք՝ լավ էլ իմաստալից երևույթ ա, որի իմաստները շերտ-շերտ կարող եմ բացել, եթե ցանկացողներ լինեն լսելու), ու էդ Ադամական կարկանդակի տեսքը ես անձամբ պատկերացնում եմ մի տեսակ տափակոտ-բլինչիկային, նուրբ խմորային շերտով՝ խրթխթրան-թարմ, մի քիչ ուռուցիկ, վրան՝ թեթև մաղված շաքարի նուրբ փոշի, ոսկեգույն խնձորի նաչինկան էլ ծայրերից ծիկրակում ա :)) Արվեստի սենց գործ թխելու համար, հրուշակագործության մշակույթը, հատկապես ֆրանսիական մշակույթը, որից երջանիկ օգտվողը Ադամն ա, մի ամբողջ պատմական ժամանակաշրջան ու գիտելիք ա անցել-յուրացրել, իսկ Վիշապը հերետիկոսային կոչեր ա անում նման մշակույթները, եթե նրանցում կան ածխաջրեր ու շաքար, աշխարհի երեսից վառել ու ջնջել, ինչ ա թե ինքը ռեգուլյար մարզումների, քիչ ուտելու և շուտ քնելու շնորհիվ քաշ ա կորցրել և իրեն թեթև (հետևաբար առողջ) ա զգում, գումարած՝ իր իսկ սահմանած դիսցիպլինային հետևելու կամքի ուժի դրսևորման հոգեբանական բավարարվածությունն ու կայֆը։
Իսկ ինքնախաբերության հետ կապված՝ թե իբր շաքարը կախվածություն ա առաջացնում, բայց չենք ուզում տեսնել կամ ընդունել, շաքարի չափավոր օգտագործման բնական պահանջը ինքնախաբերություն անվանողներն են ինքնախաբեությամբ զբաղվում, իմ վստահ կարծիքով։
Անձամբ ես, օրինակ, քաղցրավենիքի երկրպագու չլինելով՝ նման ուտեստներում սիրում եմ քաղցրի համն այնքան, որքան սովորական ուտելիքի մեջ աղի համն է, այն է՝ համային երանգ է տալիս տվյալ ուտեստին, ավելի ճիշտ՝ նպաստում ներդաշնակ համային կոմպոզիցիային, ոչ թե խեղդում է բոլոր համերը մեկ միատոն համի՝ քաղցրի կամ աղի մեջ, ու ես էլ, Բյուրակնենց պես, շաքարի բաղադրատոմսային չափերը առնվազն երկու անգամ կրճատում եմ էն հազվադեպ անգամները, երբ ինչ-որ բան եմ թխում։
Էս ամբողջ զրույցից ես եկա այն եզրակացության, որ ուտելիքը կուռք սարքելը ոչ միայն որկրամոլների կենսակերպն ա, այլև հատուկ սննդակարգի հետևողներինը։
Ինչպես հաճախ ասում են՝ մեր պապերը, էն որ սովի տարիներին քարից կակուղ ինչ պատահել, կերել են, ավելի հիվա՞նդ են ավարտել իրենց երկրային կյանքը, քան էսօրվա լենուբոլ աշխարհում ձանձրույթից ու լենուբոլությունից իրենց կյանքը հատուկ սննդակարգով ապրելուն հարմարեցնողները։ Բայց դե մարդիկ մի բանով պիտի զբաղվեն էս լենուբոլ ու հետաքրքրությունները սպառած աշխարհում, մի բանի պիտի հավատան, որ ապրելն իմաստ ունենա՝ սննդակարգային նվաճումներով թեկուզ, երևի։
Ինձ թվում ա՝ էստեղ առանցքային հարցը՝ թե ինչի՞ն ա վնասակար։ Ու էդ վնասի չափելիությունն ու հետևանքները։
Միևնույն ժամանակ, կարելի ա դիտարկել, թե ինչի՞ն ա օգտակար։ Ու էդ օգուտի չափելիությունն ու հետևանքները։
Ու դրանից հետո, ամեն մարդ թող ինքն իր ճաշակով ընտրի իր օգուտն ու վնասը՝ մեծ հաշվով։
Ոնց որ առաջին հերթին խելքին ա վնասակար: Վնասի չափելիությունը՝ 8 միլիարդ զոմբիներ, որոնց գոյության իմաստը քաոսը շատացնելն է, չնայած որ հարցնես, ամեն մեկը մի հավայի բան կմոգոնի իր վիրտուալ իրականությունից:
Ոնց որ առաջին հերթին խելքին ա վնասակար: Վնասի չափելիությունը՝ 8 միլիարդ զոմբիներ, որոնց գոյության իմաստը քաոսը շատացնելն է, չնայած որ հարցնես, ամեն մեկը մի հավայի բան կմոգոնի իր վիրտուալ իրականությունից:
Է լավ չի՞, Վիշապ, զոմբիները [իրենց իսկ խելքից] շուտ կվերանան. ամեն ինչ ոնց որ օրինաչափ ա։
Բայց նկատի ունեցիր` եթե չվերացան, էդ էլ ա օրինաչափ ;)
...
Էս ամբողջ զրույցից ես եկա այն եզրակացության, որ ուտելիքը կուռք սարքելը ոչ միայն որկրամոլների կենսակերպն ա, այլև հատուկ սննդակարգի հետևողներինը։
Ինչպես հաճախ ասում են՝ մեր պապերը, էն որ սովի տարիներին քարից կակուղ ինչ պատահել, կերել են, ավելի հիվա՞նդ են ավարտել իրենց երկրային կյանքը, քան էսօրվա լենուբոլ աշխարհում ձանձրույթից ու լենուբոլությունից իրենց կյանքը հատուկ սննդակարգով ապրելուն հարմարեցնողները։ Բայց դե մարդիկ մի բանով պիտի զբաղվեն էս լենուբոլ ու հետաքրքրությունները սպառած աշխարհում, մի բանի պիտի հավատան, որ ապրելն իմաստ ունենա՝ սննդակարգային նվաճումներով թեկուզ, երևի։
Մեկ էլ կույր ա սարքում։ Շուրջ բոլորի հիվանդ, անադեկվատ ու տձև հասարակությունը սկսում ես չնկատել ու սկում ես անիմաստ ճամարտակել համերից, բերանի մեջ ծորալուց, կարծես ինչ-որ մեկը ասել է, թե համով չի, ու չի ծորում։ Շատ էլ համով են ու ծորում են։
Ու առհասարակ եթե երբեք չես ծխել․ մի հատ էս Dunhill-ից փորձիր, մուրազ ա․
https://freebeacon.com/wp-content/uploads/2016/09/Dunhill-Cigarette-Ad-1993.jpg
Մեկ էլ կույր ա սարքում։ Շուրջ բոլորի հիվանդ, անադեկվատ ու տձև հասարակությունը սկսում ես չնկատել ու սկում ես անիմաստ ճամարտակել համերից, բերանի մեջ ծորալուց, կարծես ինչ-որ մեկը ասել է, թե համով չի, ու չի ծորում։ Շատ էլ համով են ու ծորում են։
Ու առհասարակ եթե երբեք չես ծխել․ մի հատ էս Dunhill-ից փորձիր, մուրազ ա․
https://freebeacon.com/wp-content/uploads/2016/09/Dunhill-Cigarette-Ad-1993.jpg
Վիշապ ջան, ինձ եղած մուրազները բավարարում են առանց Dunhill-ի էլ, բայց մերսի, որ առաջարկեցիր։ Հա, մի բան ճշգրտեմ ամեն դեպքում՝ էդ մուրազները, որ բավարարում են, նաչինկայով կարկանդակը չի, այլ դրանից հրաժարվելու սևեռվածությունից զերծ լինելն ա․ կլինի՝ կուտեմ, չի լինի՝ չեմ ուտի, ախորժակս կտա՝ կուտեմ, չի տա՝ չեմ ուտի, առանց ավելորդ տվայտանքների, մտքերի, հարմարվելու ու շրջապատն ինձ հարմարեցնելու, մերսի-չեմուզում-ալերգիկ եմ տրյուկների ու քաոսային զոմբիներից առանձնանալու գոռոզության։
Էս մեր բառիս բուն ու փոխաբերական իմաստով քաղցր զրույցները ինձ էսօր տանջալիորեն մի բան էին հիշեցնում, ու չէի հասկանում, թե ինչ, մինչև որ հանկարծ գլխի ընկա։
Մի երկու օր առաջ մի ֆիլմ նայեցի անորեկսիկների մասին (To the Bone (https://en.wikipedia.org/wiki/To_the_Bone_(film))), ավելի ճիշտ՝ նրանց հոգեբանության․ այն, որ ուզում են բուժվել, բայց չեն ուզում բուժվել։ Ու իրենց ամբողջ մտավախությունը գիտե՞ս որն ա, որ եթե կես բերան բան կուլ տան, կվերածվեն էն գեր-գիրությամբ տառապող մարդկանց, ու իրենց, ինչպես ֆիլմի հերոսն է ասում, "կռանով պետք կլինի, որ բարձրացնեն անկողնուց"։ Ու գիտե՞ս ուտելիքի հանդեպ երդվյալ մերժողական անորեկսիկը բանից պարզվում է ինչ է մտածում գիշերը, երբ քունը չի տանում․ չես հավատա՝ նաչինկայով կարկանդակներ ա նկարում այփադի վրա ու մտովի ըմբոշխնում դրանց համը։ Գուցե նման մարդիկ ուղղակի երազանքի՞ պակաս ունեն․․․ :think
Մեկ էլ կույր ա սարքում։ Շուրջ բոլորի հիվանդ, անադեկվատ ու տձև հասարակությունը սկսում ես չնկատել ու սկում ես անիմաստ ճամարտակել համերից, բերանի մեջ ծորալուց, կարծես ինչ-որ մեկը ասել է, թե համով չի, ու չի ծորում։
Ասածդ լավ չհասկացա, թե ինչ ա անկնարկում ու թե մեկը մյուսի հետ ինչ կապ ունեն։
Ասել կուզես՝ էգոիստության բարձրագույն դրսևորում ա կարկանդակի մասին մտածելը՝ համով ա, թե չէ, երբ տառապող մարդի՞կ կան աշխարհում, թե՞ էդ կարկանդակն ա հասարակությանը սարքում հիվանդ, անադեկվատ ու տձև։
One_Way_Ticket
16.08.2023, 13:48
Ոնց որ առաջին հերթին խելքին ա վնասակար: Վնասի չափելիությունը՝ 8 միլիարդ զոմբիներ, որոնց գոյության իմաստը քաոսը շատացնելն է, չնայած որ հարցնես, ամեն մեկը մի հավայի բան կմոգոնի իր վիրտուալ իրականությունից:
Դե դու էլ հո շաքար չես ուտում, քո խելքին վնաս չի տալիս, ասա տեսնենք, ո՞րն է գոյությանդ իմաստը։
Դե դու էլ հո շաքար չես ուտում, քո խելքին վնաս չի տալիս, ասա տեսնենք, ո՞րն է գոյությանդ իմաստը։
Թիքեթ ջան, ոչ մի իմաստ չեմ տեսնում իմ գոյության մեջ: Նույնիսկ քաոսը շատացնելու մեջ եմ վայթե անճար։
Բայց նայի, գոնե էդքանը հասկանում եմ, և ուզում եմ՝ դուք էլ ձեզ փրկեք կրուասանային կեղծ երջանկությունից :D
Ասածդ լավ չհասկացա, թե ինչ ա անկնարկում ու թե մեկը մյուսի հետ ինչ կապ ունեն։
Ասել կուզես՝ էգոիստության բարձրագույն դրսևորում ա կարկանդակի մասին մտածելը՝ համով ա, թե չէ, երբ տառապող մարդի՞կ կան աշխարհում, թե՞ էդ կարկանդակն ա հասարակությանը սարքում հիվանդ, անադեկվատ ու տձև։
Այ տեսնում ես, նույնիսկ պարզ մտքերը սկսում ես չհասկանալ, իսկ ես քո ինտելեկտուալ կենացն էի ժամանակին խմում :kiss
Նկարը կօգնի՞
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQ5UGaYRJ4TMW8FhrWvWbeV4bUP9V58x2uvt9EDl3gLnoZegxk2NHctX0VT94CgzjZk8bg&usqp=CAU
One_Way_Ticket
16.08.2023, 22:01
Թիքեթ ջան, ոչ մի իմաստ չեմ տեսնում իմ գոյության մեջ: Նույնիսկ քաոսը շատացնելու մեջ եմ վայթե անճար։
Բայց նայի, գոնե էդքանը հասկանում եմ, և ուզում եմ՝ դուք էլ ձեզ փրկեք կրուասանային կեղծ երջանկությունից :D
Էդ գիտե՞ս որն էղավ։ Սովորի, թե չէ սաղ կյանքդ կլյուչ տվող կմնաս։
https://www.youtube.com/watch?v=5whA7Y64K-s
Դու մեզ՝ աշկերտներիս, նենց ես սովորեցնում, որ մտածում ենք՝ ավելի լավ է կլյուչ տվող մնանք։
Վիշապ ջան, ինձ եղած մուրազները բավարարում են առանց Dunhill-ի էլ, բայց մերսի, որ առաջարկեցիր։ Հա, մի բան ճշգրտեմ ամեն դեպքում՝ էդ մուրազները, որ բավարարում են, նաչինկայով կարկանդակը չի, այլ դրանից հրաժարվելու սևեռվածությունից զերծ լինելն ա․ կլինի՝ կուտեմ, չի լինի՝ չեմ ուտի, ախորժակս կտա՝ կուտեմ, չի տա՝ չեմ ուտի, առանց ավելորդ տվայտանքների, մտքերի, հարմարվելու ու շրջապատն ինձ հարմարեցնելու, մերսի-չեմուզում-ալերգիկ եմ տրյուկների ու քաոսային զոմբիներից առանձնանալու գոռոզության։
Էս մեր բառիս բուն ու փոխաբերական իմաստով քաղցր զրույցները ինձ էսօր տանջալիորեն մի բան էին հիշեցնում, ու չէի հասկանում, թե ինչ, մինչև որ հանկարծ գլխի ընկա։
Մի երկու օր առաջ մի ֆիլմ նայեցի անորեկսիկների մասին (To the Bone (https://en.wikipedia.org/wiki/To_the_Bone_(film))), ավելի ճիշտ՝ նրանց հոգեբանության․ այն, որ ուզում են բուժվել, բայց չեն ուզում բուժվել։ Ու իրենց ամբողջ մտավախությունը գիտե՞ս որն ա, որ եթե կես բերան բան կուլ տան, կվերածվեն էն գեր-գիրությամբ տառապող մարդկանց, ու իրենց, ինչպես ֆիլմի հերոսն է ասում, "կռանով պետք կլինի, որ բարձրացնեն անկողնուց"։ Ու գիտե՞ս ուտելիքի հանդեպ երդվյալ մերժողական անորեկսիկը բանից պարզվում է ինչ է մտածում գիշերը, երբ քունը չի տանում․ չես հավատա՝ նաչինկայով կարկանդակներ ա նկարում այփադի վրա ու մտովի ըմբոշխնում դրանց համը։ Գուցե նման մարդիկ ուղղակի երազանքի՞ պակաս ունեն․․․ :think
Օրինակ դու անադեկվատություն չես նկատու՞մ էս հակակետոկառնիվորային ռեակցիաների մեջ։
Ինչ-որ մեկն ասում է՝ թե բա շաքարեղենը վնաս է, իսկ այ մսեղենը՝ օգուտ, ահա այս կամ այն պատճառներով, մի երկու հղում, մի երկու բացատրություն, դիետայով կարելի է այս կամ այն խնդիրները լուծել։
Նայենք ռեակցիաները․
- Բայց երկարաժամկետ ուսումնասիրություն կա՞, հա՞, կա՞ երկարաժամկետ, միս ուտելու, ուսումնասիրություն․․․
- Իսկ ո՞վ ասեց, որ միարժեքորեն վնաս ա, լիքը օգուտներ կան, ես կարող եմ թվարկել, ըըըըը․․․․ հաճույքը օրինակ․․․
- Նաչիկայո՜վ, կայարանու՜մ, ծորացնե՜լ, խրթխրթացո՜ղ, ըմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմ․․․
- Աաաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ․․․․ իսկ ո՞վ ասեց, որ վնաս ա!!!, աաաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ․․․
- Մեր սաղ ցեղը շաքարախտ ունի, դրա համար ես աշխատում եմ հնարավորինս քիչ ուտել ածխաջրեր, համարյա ամեն օր, մենակ վեգան շաքարներ եմ ուտում, քաշս նորմայի մեջ է՝ 135 կիլո, երջանիկ եմ, երբ ընկերներիս հետ ստիպված պիտի թխվածք ուտենք, չեմ կարող չուտել, չգնալ կարող եմ, իսկ գնալ ու չուտել՝ ոչ, չեմ հասկանում էս անիմաստ դիետաների իմաստը, դու 0 գիտելիք ունես, չես պատկերացնում թե ինչքան հեռու ես բժշկությունից․․․
- Ուրեմն մենք մի անգամ что где когда էինք խաղում, ու տորթ էին տալիս, ես չէի կարող հրաժարվել, կզարմանային․․․
- Երդվյալ մերժողական անորեքսիկնե՜ր, հերետիկոսնե՜ր, դրանք բոլորը սատանայից են, նեռը նրանց հալուցինացիաներ է պարգևում այփադի վրա, ես մի ֆիլմ եմ նայել, գիրք եմ կարդացել, հետո տանջալի հիշողություններից ընկերուհուս եմ հարցրել, ինքը իր ամուսնու քրոջ տեքոր կնգա հետ զրույցներ ա ունեցել, որ պետք չի սևեռվել․․․
- Իսկ ո՞րն ա քո կյանքի իմաստը․․․
- Ծորացնե՜լ, աաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ, ծորացնե՜լ․․․
One_Way_Ticket
16.08.2023, 22:39
Օրինակ դու անադեկվատություն չես նկատու՞մ էս հակակետոկառնիվորային ռեակցիաների մեջ։
Ինչ-որ մեկն ասում է՝ թե բա շաքարեղենը վնաս է, իսկ այ մսեղենը՝ օգուտ, ահա այս կամ այն պատճառներով, մի երկու հղում, մի երկու բացատրություն, դիետայով կարելի է այս կամ այն խնդիրները լուծել։
Նայենք ռեակցիաները․
․․․
- Իսկ ո՞րն ա քո կյանքի իմաստը․․․
․․․
Սա քեզ չսազեց։ "Ո՞րն է քո կյանքի իմաստը" հարցը ռեակցիա էր ոչ թե դիետայով խնդիրներ լուծելուն, այլ նրան, որ շաքար ուտողների կյանքի իմաստը քաոսը շատացնելն է, ինչ էլ որ իրենք կարծեն իրենց վիրտուալ իրականությունում։
Քանի դեռ դու դիետայի մասին ադեկվատ գրառումներ էիր անում, շատ էլ հետաքրքիր էր։ Բայց ինչ-որ պահի սկսեց կրոնի նմանվել։
Սա քեզ չսազեց։ "Ո՞րն է քո կյանքի իմաստը" հարցը ռեակցիա էր ոչ թե դիետայով խնդիրներ լուծելուն, այլ նրան, որ շաքար ուտողների կյանքի իմաստը քաոսը շատացնելն է, ինչ էլ որ իրենք կարծեն իրենց վիրտուալ իրականությունում։
Քանի դեռ դու դիետայի մասին ադեկվատ գրառումներ էիր անում, շատ էլ հետաքրքիր էր։ Բայց ինչ-որ պահի սկսեց կրոնի նմանվել։
էդ հումորախառն էր, ոնց նախորդը, բայց ասեմ՝ շաքարից մարդուս հումորի զգացումն էլ ա տուժում։
Իսկ կրոնի մասով, դիետաները, հատկապես խստագույնները իհարկե կարելի է կրոնի նմանեցնել մի էական տարբերությամբ՝ դիետայի արդյունքը տեսնում ես այս աշխարհում, իսկ կրոնի արդյունքը՝ միայն այն աշխարհում։
Ու խնդիր չեմ տեսնում կրոնավորի նման դիետա պահելու մեջ, եթե մարդս ուզում է ասենք շաքարային դիաբետը ռեվերս անել, ապա տրամաբանական չի՞, որ պիտի սննդակարգին խիստ հետևի։
իսկ ասենք՝ ամեն Աստծու օր դեղեր խմելը կրոնի վիձիծե լի, չի նմանվում չէ՞, որ բժիշկը նշանակի, ապա սիրուն, օրը երեք անգամ նամազ անող մահմեդականի նման պուպուշ ու խելոք դեղերը կխմեք, բայց այ մենակ կենդանական ուտելը կրոն ա, կրո՜ն։
One_Way_Ticket
16.08.2023, 23:12
էդ հումորախառն էր, ոնց նախորդը, բայց ասեմ՝ շաքարից մարդուս հումորի զգացումն էլ ա տուժում։
Իսկ կրոնի մասով, դիետաները, հատկապես խստագույնները իհարկե կարելի է կրոնի նմանեցնել մի էական տարբերությամբ՝ դիետայի արդյունքը տեսնում ես այս աշխարհում, իսկ կրոնի արդյունքը՝ միայն այն աշխարհում։
Ու խնդիր չեմ տեսնում կրոնավորի նման դիետա պահելու մեջ, եթե մարդս ուզում է ասենք շաքարային դիաբետը ռեվերս անել, ապա տրամաբանական չի՞, որ պիտի սննդակարգին խիստ հետևի։
իսկ ասենք՝ ամեն Աստծու օր դեղեր խմելը կրոնի վիձիծե լի, չի նմանվում չէ՞, որ բժիշկը նշանակի, ապա սիրուն, օրը երեք անգամ նամազ անող մահմեդականի նման պուպուշ ու խելոք դեղերը կխմեք, բայց այ մենակ կենդանական ուտելը կրոն ա, կրո՜ն։
Ապեր, չգիտեմ կառնիվորը ոնց, սովորական դիետայի դեպքում տելեպատիկ զգացողություններ չեն զարգանում։ Էդ գրառմանդ հատկապես ո՞ր մասից պիտի ջոկեի, որ հումոր է։
Կրոնը ոչ թե մենակ կենդանական ուտելն է, այլ բոլոր հնարավոր թեմաներում դա քարոզելը։ Եթե դեղ ընդունողն էդքան իր դեղերի մասին ստեղ գրեր, որքան դու գրում ես կետո/կառնիվորի մասին, ապա հա, դա էլ կրոն կհամարեի։
ինչպես Վուդի Ալենը Մանհեթըն ֆիլմում (կամ՝ Էնի Հոլ, լավ չեմ հիշում) դիվանին պառկած հեռախոսով խոսելուց կասեր ՝ «կյանքի իմաստը դրան իմաստ տալն ա. այն է՝ ուտել համով բաներ, պաչել ինչ-որ մեկի, խմել համով սոկեր …» և ես դրան կավելացնեի իմ կողմից՝ «զբաղվել սիրած գործով, ճամփորդել, ծորացնել տարբեր տեսակի յուղեր ու ձեթեր չափի մեջ, կես կիլո սառը կարմիր գիլասը հանել սառնարանից քնելուց առաջ ու խփշտել 10 րոպեում՝ աննախադեպ էյֆորիա ստանալով, սովորել նոր լեզուներ և ինչպես կասեր Ազնավուրը՝ սովորել խոսել հոմանիշներով, որ շատ չկրկնվես (որ լեզվով ուզում ա լինի. հոմանիշների մեծ էնցիկլոպեդիա ունենալ ուղեղումդ), պահել կենդանիներ (golden retriever շուն՝ երկու հատ), երեկոյան տուն գալուց վայելել մամայի սարքած մածունով խմորով տաք պեռաշկին (ոչ դռոժով !!! . ու մեջը անպայման սոխառածով ու համեմով) , վրայից սառը բալի կոկա կոլա խմել ու քնել: Հաջորդ օրը առավոտյան զբաղվել սիրած գործով, պաչել ինչ-որ մեկի, գնալ բասեյն ու վայելել մերկ տորսեր (աչքդ ողողել. FR իդիոմ ա), հետո գնալ գնացք նստել՝ կապուչինոն կամ մենթոլ թեյը ձեռքդ՝ գոջի բերի-ով , գնացքի սլանալու վախտ կապուչինոդ խմելով մտնել յութուբ, բինջ ուոչ անել Իլոն Մասկի բոլոր ինտերվյուները, կայֆ բռնել դրանցից, հետո աչքդ մի 10 րոպե կպցնել, հետո զարթնել, պատուհանին նայել, երազել, իրիկունը գնալ սալյամիով պիցցա ուտելու մեկի հետ, հետո գալ տուն ու խորը մրափել:
Ապեր, չգիտեմ կառնիվորը ոնց, սովորական դիետայի դեպքում տելեպատիկ զգացողություններ չեն զարգանում։ Էդ գրառմանդ հատկապես ո՞ր մասից պիտի ջոկեի, որ հումոր է։
Կրոնը ոչ թե մենակ կենդանական ուտելն է, այլ բոլոր հնարավոր թեմաներում դա քարոզելը։ Եթե դեղ ընդունողն էդքան իր դեղերի մասին ստեղ գրեր, որքան դու գրում ես կետո/կառնիվորի մասին, ապա հա, դա էլ կրոն կհամարեի։
Չարժի ինչ-որ մեկի տախտակ ու անհասկանալի գրառումներից ու բոլոր թեմաներում նույն հիմարության քարոզներից ներվայնանալ ու սթրեսները շատացնել։ Ներվայնանալուց շաքարի չարաշահում կարող է առաջանալ, դրանից բխող բոլոր հետևանքներով։
ինչպես Վուդի Ալենը Մանհեթըն ֆիլմում (կամ՝ Էնի Հոլ, լավ չեմ հիշում) դիվանին պառկած հեռախոսով խոսելուց կասեր ՝ «կյանքի իմաստը դրան իմաստ տալն ա. այն է՝ ուտել համով բաներ, պաչել ինչ-որ մեկի, խմել համով սոկեր …» և ես դրան կավելացնեի իմ կողմից՝ «զբաղվել սիրած գործով, ճամփորդել, ծորացնել տարբեր տեսակի յուղեր ու ձեթեր չափի մեջ, կես կիլո սառը կարմիր գիլասը հանել սառնարանից քնելուց առաջ ու խփշտել 10 րոպեում՝ աննախադեպ էյֆորիա ստանալով, սովորել նոր լեզուներ և ինչպես կասեր Ազնավուրը՝ սովորել խոսել հոմանիշներով, որ շատ չկրկնվես (որ լեզվով ուզում ա լինի. հոմանիշների մեծ էնցիկլոպեդիա ունենալ ուղեղումդ), պահել կենդանիներ (golden retriever շուն՝ երկու հատ), երեկոյան տուն գալուց վայելել մամայի սարքած մածունով խմորով տաք պեռաշկին (ոչ դռոժով !!! . ու մեջը անպայման սոխառածով ու համեմով) , վրայից սառը բալի կոկա կոլա խմել ու քնել: Հաջորդ օրը առավոտյան զբաղվել սիրած գործով, պաչել ինչ-որ մեկի, գնալ բասեյն ու վայելել մերկ տորսեր (աչքդ ողողել. FR իդիոմ ա), հետո գնալ գնացք նստել՝ կապուչինոն կամ մենթոլ թեյը ձեռքդ՝ գոջի բերի-ով , գնացքի սլանալու վախտ կապուչինոդ խմելով մտնել յութուբ, բինջ ուոչ անել Իլոն Մասկի բոլոր ինտերվյուները, կայֆ բռնել դրանցից, հետո աչքդ մի 10 րոպե կպցնել, հետո զարթնել, պատուհանին նայել, երազել, իրիկունը գնալ սալյամիով պիցցա ուտելու մեկի հետ, հետո գալ տուն ու խորը մրափել:
Ինչ-որ մեկը վերջերս տագնապներից էր բողոքում, աչքիս բուժվել է։
Մաս 2
«Օգնել մարդկանց, շաբաթը մի քանի ժամ կամավոր աշխատել որևէ հասարակությանը օգուտ տվող ասոցիացիայի համար, նայել կինոներ, կարդալ (շատ չեմ սիրում), ուտել կծու լահմաջո՝ սառը գազով թանով, երեկոյան ֆիլմի դիմաց նստել ու շատ կծու դորիտոսը թաթախել չիլիոտ աջիկայի մեջ ու ծորացնել, հաջորդ օրը գնալ տրենաժոռնի զալ, 1 ժամ կարդիո անել (լավ քրտնել ու 1 կիլո կորցնել՝ տեղ ազատելով, որ նորից գաս ու ծորացնես՝ չոռնի սմառոձինայի առոմատի գարեջրով), մուսկուլացիա անել, հետո սեռոտոնին ստացած , զալից դուրս գալ հովին մի հատ թեթևի մեջ մակդո-ից ելակի մուրաբայով mcflurry ըմբոշխնել, գնալ ընկերներիդ տուն, նախագծեր առաջարկել, հումոր անել, գալ տուն ու քնել»:
One_Way_Ticket
17.08.2023, 00:18
Չարժի ինչ-որ մեկի տախտակ ու անհասկանալի գրառումներից ու բոլոր թեմաներում նույն հիմարության քարոզներից ներվայնանալ ու սթրեսները շատացնել։ Ներվայնանալուց շաքարի չարաշահում կարող է առաջանալ, դրանից բխող բոլոր հետևանքներով։
Էս էլ խմենք նրա կենացը, որ մեր կյանքի ամենաներվային պահերը լինեն ակումբում Վիշապի գրառումները կարդալը։ Եվ իհարկե նաչինկայով կարկանդակով զակուսիվատ անենք։ Առանց զակուսկի խմելը վնասակար է։
Օրինակ դու անադեկվատություն չես նկատու՞մ էս հակակետոկառնիվորային ռեակցիաների մեջ։
Ինչ-որ մեկն ասում է՝ թե բա շաքարեղենը վնաս է, իսկ այ մսեղենը՝ օգուտ, ահա այս կամ այն պատճառներով, մի երկու հղում, մի երկու բացատրություն, դիետայով կարելի է այս կամ այն խնդիրները լուծել։
Նայենք ռեակցիաները․
- Բայց երկարաժամկետ ուսումնասիրություն կա՞, հա՞, կա՞ երկարաժամկետ, միս ուտելու, ուսումնասիրություն․․․
- Իսկ ո՞վ ասեց, որ միարժեքորեն վնաս ա, լիքը օգուտներ կան, ես կարող եմ թվարկել, ըըըըը․․․․ հաճույքը օրինակ․․․
- Նաչիկայո՜վ, կայարանու՜մ, ծորացնե՜լ, խրթխրթացո՜ղ, ըմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմմ․․․
- Աաաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ․․․․ իսկ ո՞վ ասեց, որ վնաս ա!!!, աաաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ․․․
- Մեր սաղ ցեղը շաքարախտ ունի, դրա համար ես աշխատում եմ հնարավորինս քիչ ուտել ածխաջրեր, համարյա ամեն օր, մենակ վեգան շաքարներ եմ ուտում, քաշս նորմայի մեջ է՝ 135 կիլո, երջանիկ եմ, երբ ընկերներիս հետ ստիպված պիտի թխվածք ուտենք, չեմ կարող չուտել, չգնալ կարող եմ, իսկ գնալ ու չուտել՝ ոչ, չեմ հասկանում էս անիմաստ դիետաների իմաստը, դու 0 գիտելիք ունես, չես պատկերացնում թե ինչքան հեռու ես բժշկությունից․․․
- Ուրեմն մենք մի անգամ что где когда էինք խաղում, ու տորթ էին տալիս, ես չէի կարող հրաժարվել, կզարմանային․․․
- Երդվյալ մերժողական անորեքսիկնե՜ր, հերետիկոսնե՜ր, դրանք բոլորը սատանայից են, նեռը նրանց հալուցինացիաներ է պարգևում այփադի վրա, ես մի ֆիլմ եմ նայել, գիրք եմ կարդացել, հետո տանջալի հիշողություններից ընկերուհուս եմ հարցրել, ինքը իր ամուսնու քրոջ տեքոր կնգա հետ զրույցներ ա ունեցել, որ պետք չի սևեռվել․․․
- Իսկ ո՞րն ա քո կյանքի իմաստը․․․
- Ծորացնե՜լ, աաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ, աաաաաաա՜հ, ծորացնե՜լ․․․
Վիշապ ջան, ես չգիտեի, որ կարնիվորը սենց bug-եր ա գցում ընկալունակությսն ծրագրի մեջ. Նենց աջափսանդալ ա սարքել, որ մենակ low level ֆորմատը կփրկի։
Այ տեսնում ես, նույնիսկ պարզ մտքերը սկսում ես չհասկանալ, իսկ ես քո ինտելեկտուալ կենացն էի ժամանակին խմում :kiss
Նկարը կօգնի՞
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQ5UGaYRJ4TMW8FhrWvWbeV4bUP9V58x2uvt9EDl3gLnoZegxk2NHctX0VT94CgzjZk8bg&usqp=CAU
Կարնիվորը փաստորեն օգտակար ա. սկսում ես կամաց֊կամաց ազատվել գերագնահատման իլյուզիաներից։
Էդ նկարն ա՞ արտահայտում տձև ու ոչ ադեկվատ հասարակությունը։
Էդ նկարում ես տեսնում եմ ընտանիք` առողջ հասարակության հիմքը, էն ինչը հանցավոր արևմուտքը էսօր փորձում ա ոչնչացնել, բոլոր հնարավոր միջոցներով։ Իսկ սեղանի ուտելիքը և երեխայի համով ծամածռությունը հենց նաչինկայով կարկանդակն ա` մշակույթ, որի շուրջ կամ առիթով կամ էսթետիկ ձևավորմամբ հավաքվում ա ընտանիքը։
Ի դեպ, էդ ու՞մ նկարն ա, որ առանց թույլտվության հրապարակել ես։
...
Ի դեպ, էդ ու՞մ նկարն ա, որ առանց թույլտվության հրապարակել ես։
Էս կայքից (https://www.news.com.au/lifestyle/food/eat/australian-diet-worse-than-originally-thought-csiro-study-suggests/news-story/2b55affbb7bdaf14a82ec5d64761722c) է, ասում ա՝ ավստրալացիների դիետան ավելի խայդառագ ա, քան Բարեկամը պատկերացնում էր։
Բայց ուշադրություն դարձրու՝ մրգեր ուտողները ճարպոտ են, իսկ այ նույն կայքում չիփսեր ուտողները ավելի պուպուշ տեսք ունեն։
մարդ եղած վախտ
17.08.2023, 01:00
Ի դեպ, էդ ու՞մ նկարն ա, որ առանց թույլտվության հրապարակել ես։
Ինձ էլ էս ամբողջ քննարկման մեջ մենակ էս հարցն էր հուզում, թե ո՞վ են էս մարդիկ։Դ
Ինձ էլ էս ամբողջ քննարկման մեջ մենակ էս հարցն էր հուզում, թե ո՞վ են էս մարդիկ։Դ
Իսկ ինձ հուզում է, էս ամբողջ անիմաստ քննարկումը կարդալու ընթացքում ձեր կերած կարկանդակը ի՞նչ նաչինկայով էր։
Էս կայքից (https://www.news.com.au/lifestyle/food/eat/australian-diet-worse-than-originally-thought-csiro-study-suggests/news-story/2b55affbb7bdaf14a82ec5d64761722c) է, ասում ա՝ ավստրալացիների դիետան ավելի խայդառագ ա, քան Բարեկամը պատկերացնում էր։
Բայց ուշադրություն դարձրու՝ մրգեր ուտողները ճարպոտ են, իսկ այ նույն կայքում չիփսեր ուտողները ավելի պուպուշ տեսք ունեն։
Փաստորեն, քո աշխարհայացքը կայքերի հրապարակած նկարներով ա ձևավորվում։ Ես ավելի ուրիշ կարծիքի էի քո մասին, Վիշապ :kiss
մարդ եղած վախտ
17.08.2023, 01:48
Իսկ ինձ հուզում է, էս ամբողջ անիմաստ քննարկումը կարդալու ընթացքում ձեր կերած կարկանդակը ի՞նչ նաչինկայով էր։
Տատուդ ասած` բանի վրա ես փաստորեն, դու էլ... (սիրեցի էդ արտահայտությունը)
Իսկ ինձ հուզում է, էս ամբողջ անիմաստ քննարկումը կարդալու ընթացքում ձեր կերած կարկանդակը ի՞նչ նաչինկայով էր։
Խնձորով։ Քանի գրառման մեջ կարելի ա նշել էդ կարևոր փաստը :scleros
Տատուդ ասած` բանի վրա ես փաստորեն, դու էլ... (սիրեցի էդ արտահայտությունը)
Էդ արտահայտության գրական թարգմանությունը վերջը ի՞նչ էր :8
մարդ եղած վախտ
17.08.2023, 02:04
Էդ արտահայտության գրական թարգմանությունը վերջը ի՞նչ էր :8
Թող Վիշապը ուղղի, բայց իմ հասկանալով նշանակում ա ոչ էական հարց քննարկել։ Ենթադրում եմ` "բան եք գտել (քննարկելու)"-ի վարիացիա ա
Բան եք գտել ու արդեն վրան եք(՞). խնդալու ա էդ վիզուալիզացիան:)
Սա քեզ չսազեց։ "Ո՞րն է քո կյանքի իմաստը" հարցը ռեակցիա էր ոչ թե դիետայով խնդիրներ լուծելուն, այլ նրան, որ շաքար ուտողների կյանքի իմաստը քաոսը շատացնելն է, ինչ էլ որ իրենք կարծեն իրենց վիրտուալ իրականությունում։
Քանի դեռ դու դիետայի մասին ադեկվատ գրառումներ էիր անում, շատ էլ հետաքրքիր էր։ Բայց ինչ-որ պահի սկսեց կրոնի նմանվել։
Ես էդ հարցը մի քանի տասնյակ գրառում առաջ եմ փորձել պարզել, բայց չստացվեց։ Ինչ֊որ խանութների հերթերից էր խոսում։
Թող Վիշապը ուղղի, բայց իմ հասկանալով նշանակում ա ոչ էական հարց քննարկել։ Ենթադրում եմ` "բան եք գտել (քննարկելու)"-ի վարիացիա ա
Բան եք գտել ու արդեն վրան եք(՞). խնդալու ա էդ վիզուալիզացիան:)
Ամենամոտ անալոգիաները վայթե՝ «իբր լուրջ գործի ես», «ինչի հետևից ես ընկել»:
Ինձ էլ էս ամբողջ քննարկման մեջ մենակ էս հարցն էր հուզում, թե ո՞վ են էս մարդիկ։Դ
Դատելով տղամարդու բակենբարդներից ու շրջակայքի մի քանի ատրիբուտներից, կարծեմ մի հիսուն տարի առաջվա նկար ա, երևի դրա համար էլ արխային հրապարել են, էդ մարդիկ հիմա կամ չկան, կամ ինտերնետ չեն մտնում։
Ես էդ հարցը մի քանի տասնյակ գրառում առաջ եմ փորձել պարզել, բայց չստացվեց։ Ինչ֊որ խանութների հերթերից էր խոսում։
Ըստ ժամանակակից, առաջադեմ գիտնականի՝ կյանքը իմաստ չունի, մեր գոյությունը, վարքն ու մնացած ամեն ինչը ուղղակի քաոսի մեջ ինչ-ինչ քվազի-կազմավորումներ են, ու ասենք «իմաստ»-ն էլ է քաոսի մեջ առաջացած հասկացություն, «հասկացություն»-ն էլ, ձեր ինադու՝ կարնիվորն էլ ։Ճ
Ինձ միլիոն դոլարանոց հարց եք տալիս ու ուզում եք ձրի պատասխան, էն էլ առանց կարկանդակից հրաժարվելու, թան էլ չէ, խոզապուխտով ձվածեղ։
Բայց հետաքրքիր է խոսում, եթե ուրիշ «բանի վրա» չեք, լսեք.
https://youtu.be/tM4sLmt1Ui8
Ըստ ժամանակակից, առաջադեմ գիտնականի՝ կյանքը իմաստ չունի, մեր գոյությունը, վարքն ու մնացած ամեն ինչը ուղղակի քաոսի մեջ ինչ-ինչ քվազի-կազմավորումներ են, ու ասենք «իմաստ»-ն էլ է քաոսի մեջ առաջացած հասկացություն, «հասկացություն»-ն էլ, ձեր ինադու՝ կարնիվորն էլ ։Ճ
Ինձ միլիոն դոլարանոց հարց եք տալիս ու ուզում եք ձրի պատասխան, էն էլ առանց կարկանդակից հրաժարվելու, թան էլ չէ, խոզապուխտով ձվածեղ։
Բայց հետաքրքիր է խոսում, եթե ուրիշ «բանի վրա» չեք, լսեք.
https://youtu.be/tM4sLmt1Ui8
Վիշապ ջան, ախր ես ուզում եմ քո սեփական արտադրության մտքերն ու տեսակետները լսել, ոչ թե խելոք մարդկանց, որոնցից հա հղում ես դնում, երբ որ հարց են տալիս։ Էն չազդված, կուսական մտքերը։
Վիշապ ջան, ախր ես ուզում եմ քո սեփական արտադրության մտքերն ու տեսակետները լսել, ոչ թե խելոք մարդկանց, որոնցից հա հղում ես դնում, երբ որ հարց են տալիս։ Էն չազդված, կուսական մտքերը։
Ես դեռ մտածում եմ էդ հարցի շուրջ, կարող ա էս կյանքում հստակ պատասխան չունենամ էլ։ Էս քո համար սննդակարգի հարց չի, որտեղ միանշանակ կարնիվորն ա ճիշտ պատասխանը։
Ես դեռ մտածում եմ էդ հարցի շուրջ, կարող ա էս կյանքում հստակ պատասխան չունենամ էլ։ Էս քո համար սննդակարգի հարց չի, որտեղ միանշանակ կարնիվորն ա ճիշտ պատասխանը։
Արդեն հետաքրքիր պատասխան տվեցիր․ "է՞ս" կյանքում։
... հաջորդ օրը գնալ տրենաժոռնի զալ, 1 ժամ կարդիո անել (լավ քրտնել ու 1 կիլո կորցնել՝ տեղ ազատելով, որ նորից գաս ու ծորացնես՝ չոռնի սմառոձինայի առոմատի գարեջրով), մուսկուլացիա անել, հետո սեռոտոնին ստացած , զալից դուրս գալ հովին մի հատ թեթևի մեջ մակդո-ից ելակի մուրաբայով mcflurry ըմբոշխնել,...
Տարածված կարծիք է, թե կերած շաքարները կարելի է մարզանքով վառել ու չեզոքացնել բացասական էֆեկտները։
TL;DR Կարելի է մի քիչ թուլացնել ճարպակալումը, բայց մարսողական ու էնդոկրին համակարգերին տված վնասը մարզանքով չի կոմպենսացվում։
Հղումներ չեմ տալիս, որովհետև եթե կարդալու լինես, ինքդ էլ կգտնես։
Էս կայքից (https://www.news.com.au/lifestyle/food/eat/australian-diet-worse-than-originally-thought-csiro-study-suggests/news-story/2b55affbb7bdaf14a82ec5d64761722c) է
Սաղ հեչ, էս երբվանի՞ց ես սկսել ավստրալիական լուրեր կարդալ :)) Ընդ որում, ժամկետանց լուրեր (7 տարվա հնության)։
Հետո էլ ասում ես՝ ձանձրույթ, անիմաստություն, ունայնություն ունայնությանց․․․
Ինձնից շատ ես հետաքրքրված աշխարհի անցուդարձով, իսկ ես անգամ ավստրալիական լուրեր չեմ կարդում։ ․․․ Ես ո՛չ մի լուր չեմ կարդում․․․ Սրա դիագնոզը ո՞րն ա, Վիշապ։ Նաչինկան արդեն լսել ենք՝ էդ չի․ սովորաբար լուրերը կարդում են կարկանդակով կոֆեի վախտ։ Ուրի՞շ։
Ժող ճիշտն ասած, էս քննարկմանը հետևում եմ, ու ամեն 2-րդ գրառումը, ամեն հաջորդդ ասում ա, որ անիմաստ քննարկում ա։ Անիմաստ չի։ Կարաք անիմաստ չանհանգստանաք, որ անիմաստա - շատ էլ լավ իմաստավոր քննարկում ա։ Եթե սենց քննարկումներ չլինեին, վայթե ես էլ, երբեք շաքարը "question" չանեի ու ուղեղս վառելով զբաղվեի։
Հիշում եք չէ, էս ամենինչը որտեղից սկսեց։ Ադամը ինչը որ խորհուրդներ էր հարցնում, տագնապների դեմ ինչ անի։ Վիշապը խորհուրդ տվեց շաքար չուտի ու ըտեղից սկսեց։ Ու հիմնական անկյունը էս էր, որ Վիշապը կոնկրետ խորհուրդ էր տալիս, ընգեր գնա ուտելիքդ դզի, իսկ մնացածը կամ խորհուրդ չէին տալիս (ալյա WHO-ի նման, stay clam and relax) կամ պսիխո-նառկո բուժումներով էին կիսվում։ Վիշապն էլ ըտեղ հետաքրքիր բան ասեց, ասեց ախպեր գնա արա էդ դիետան, 10-օրից, թե 20 օրից եթե փոփոխություն չլինի, արի տու գլխիս։ Չեմ հիշում կոնկրետ օրեր ու ասելու ձևը։ Բայց էդ գրածը որ կարդացի, շատ հետաքրքիր էր, որովհետև կամ դու պիտի կատարյալ ապուշ լինես, ֆոռումում նման բան խորհուրդ տալու, ու նման անասուն "պատասխանատվություն" քո վրա վերցնելու, կամ էլ կարող ա դու մի բան գիտես, մենք չգիտենք։ Ես ընտրեցի էդ երկրորդ տարբերակը։ Ու ասեցի, պոֆիգ փորձեմ, տենամ ինչ ա ասում էս մարդը։ Ես էլ ինչ որ տագնապներ/անհանգստությունների բաներ ունեի, թեստս էն եր որ հասկանաի կօգնի դրան թե չէ։ Հիմա անցել ա մոտ, 40 օր՝ առանց շաքար, մենակ ձու, միս, սուրճ, թեթև բանջարեղեն, կարճ ասած երևի խիստ-կետո ձիետա։ Ասեմ ինչ փոփոխություններ ունեմ՝
- Էներգիաս էլ ձախ ու աջ չի գնում, առավոտ արթնանաում եմ, մինչև քնելս համարյա նույն մակարդակի էներգիա ունեմ
-- ինչը խայտառակ բոնուս ա, օրվա ընթացքում ահավոր օգնում ա, լիքը բան ես կարողանում անել, կեսից հավեսդ, ֆոկուսդ չի փախնում, մեծ հաշվով ավելի լավ բան ա, քան ժամկը մեկ շաքարա/ածխաջուր սրսկվելը
- նույնը տրամադրությանս մասին ա, շատ ստաբիլ տրամադրություն ունեմ, բնականաբար համ լավ ու վատ-ով, ստեղ հարցը էն չի, որ տրամս միշտ բարձր ա, այլ հարցը էն ա, որ ոչ էդ բարձրը ոչ էդ ցածրը շատ trigger անող չի լինում, կարում ես ուղղակի իրանց հանգիստ experience անել
- ուղեղս ավելի պարզ ա դառել, էս շատ բարդ ա բացատրելը, թե ինչ փոփոխություն ա, բայց եթե մի բառով ասեմ, զուտ ոնց որ պարզացած լինի, ամեն ինչ ավելի հասկանալի ու պարզ ա հիմա
- սովածության անհագ զգացողությունն ա, համարյա կորել, հազարից մեկ եմ ունենում (երբ քիչ ա կերս լինում)
- ինձ թվում ա (չեմ չափել), բայց տեստեստերոնս ա բարձրացել, ավելի լավ եմ ինքս իմ մարմնի մեջ զգում, ավելի պատրաստ եմ "կոնֆլիկտների" և այլն, ճիշտն ասած հեսա ուզում եմ մի երկու անալիզ տամ, չափեմ, կգրեմ ստեղ։
- տագնապներ/անհանգստություններ եթե ասեմ իսպառ բացակայում են սուտ կլինի, բայց խայտառակ մեծ դինամակի կա, շատ-շատ ա քչացել ու ժամանակային շատ քիչ ա տևում, էն ժամանակ կարող ա տևեր 1-2 ժամ, մինչև ուշքի գաի, հիմա տևում ա, 10-30 րոպե մաքս։
- 7 կիլո նիհարել եմ - նիհարելու խնդիր չունեի, բայց տենց թեթև փորիկ ունեի մի 2 ամսեկան, էդ էլ ա կորել
ՀԳ Վիշապ ջան, որ ասիր տեպլավիզռ կուղարկեմ, եթե կետոյի վրով լավ բան գրես - սպասում եմ։
Ժող ճիշտն ասած, էս քննարկմանը հետևում եմ, ու ամեն 2-րդ գրառումը, ամեն հաջորդդ ասում ա, որ անիմաստ քննարկում ա։
Ես որ երբեք չեմ ասել անիմաստ ա։ Հակառակը, անիմաստ լիներ, չէի շարունակի։ Դրա համար էլ հավեսով զարգացնում եմ։
One_Way_Ticket
17.08.2023, 14:12
Ես որ երբեք չեմ ասել անիմաստ ա։ Հակառակը, անիմաստ լիներ, չէի շարունակի։ Դրա համար էլ հավեսով զարգացնում եմ։
Վիշապից բացի ոչ ոք էլ կարծես չի ասել։ Աչքիս Արամի մոտ շաքարի բացակայությունից հալյուցիունացիաներ են սկսվել :) Կամ էլ ինքը մենակ Վիշապի գրառումներն է կարդում։
Ու էդ ահավոր սթրեսային իրավիճակից հետո նստել, ջուր խմել ու նաչինկով կարկանդակ ուտելը հենց էն էր, ինչ պետք էր ինձ էդ պահին։
Բյուր ջան, եթե գրառմանդ մեջ կարկանդակ ուտելը փոխարինեիր «սիգարեթ ծխեցի», «մի մուխ պլան քաշեցի», «մի շիշ պիվա կոնձեցի» և այլն, որակապես ոչինչ չէր փոխվի։ Մենք մեր ուղեղներին սովորեցնում ենք, թե ինչն է սթրեսից ազատում։ Որոշ մարդկանց համար դա կարկանդակն ա, Վիշապի համար կարող ա բեյքընն ա, ասում են Կանտորի համար երկրաչափությունն էր, Սաքոյի համար էլ՝ կարող ա կնոջը տփելն ա ու տենց։ Ու սրանցից ոչ մեկն էլ այդ սթրեսահան գործողությունը չի արթարացնում․․․ ի վերջո, մարդիկ կարում են ծխելն էլ թարգել, ուրիշ բաներն էլ, ու իրենց ուղեղներն էլ այնպես վերալարել, որ դոփամինը առողջարար պրոցեսներից արտադրվի, ոչ թե՝ վնասակար։
Բյուր ջան, եթե գրառմանդ մեջ կարկանդակ ուտելը փոխարինեիր «սիգարեթ ծխեցի», «մի մուխ պլան քաշեցի», «մի շիշ պիվա կոնձեցի» և այլն, որակապես ոչինչ չէր փոխվի։ Մենք մեր ուղեղներին սովորեցնում ենք, թե ինչն է սթրեսից ազատում։ Որոշ մարդկանց համար դա կարկանդակն ա, Վիշապի համար կարող ա բեյքընն ա, ասում են Կանտորի համար երկրաչափությունն էր, Սաքոյի համար էլ՝ կարող ա կնոջը տփելն ա ու տենց։ Ու սրանցից ոչ մեկն էլ այդ սթրեսահան գործողությունը չի արթարացնում․․․ ի վերջո, մարդիկ կարում են ծխելն էլ թարգել, ուրիշ բաներն էլ, ու իրենց ուղեղներն էլ այնպես վերալարել, որ դոփամինը առողջարար պրոցեսներից արտադրվի, ոչ թե՝ վնասակար։
Ծլնգ, եթե դու կարկանդակ չես սիրում, արի գոնե Վիշապի կողքին կանգնի։ Ինքը քիչ ա, մենք` շատ, ճնշում են :)
Վիշապից բացի ոչ ոք էլ կարծես չի ասել։ Աչքիս Արամի մոտ շաքարի բացակայությունից հալյուցիունացիաներ են սկսվել :) Կամ էլ ինքը մենակ Վիշապի գրառումներն է կարդում։
Արամը երևի անհանգստանում ա` թեման անիմաստ հռչակեն ու ավարտվի։ Տենց բան չի լինի, էս խմորը դեռ շատ նաչինկա կվերցնի, դեռ նոր֊նոր գրտնակվում ա։
Վիշապից բացի ոչ ոք էլ կարծես չի ասել։ Աչքիս Արամի մոտ շաքարի բացակայությունից հալյուցիունացիաներ են սկսվել :) Կամ էլ ինքը մենակ Վիշապի գրառումներն է կարդում։
Հա, շաքարով գրած գրառումները ուղեղս skip ա անում։ Չեմ կարողանում մարսել արդեն։
Իրականում երևի լավ չեմ ուշադրություն դարձրել, կարողա Վիշապից ա հենց էդ տպավորությունը եղել, ինքն ա շատ գրել, բայց ընդհանուր տպավորությունն էր որ հեսա ջրում եք գնա, ես էլ մի քիչ պասիվացել էի, չէի ուզում ջրեք, որ ես էլ գզվռտվեմ։
Բյուր ջան, եթե գրառմանդ մեջ կարկանդակ ուտելը փոխարինեիր «սիգարեթ ծխեցի», «մի մուխ պլան քաշեցի», «մի շիշ պիվա կոնձեցի» և այլն, որակապես ոչինչ չէր փոխվի։ Մենք մեր ուղեղներին սովորեցնում ենք, թե ինչն է սթրեսից ազատում։ Որոշ մարդկանց համար դա կարկանդակն ա, Վիշապի համար կարող ա բեյքընն ա, ասում են Կանտորի համար երկրաչափությունն էր, Սաքոյի համար էլ՝ կարող ա կնոջը տփելն ա ու տենց։ Ու սրանցից ոչ մեկն էլ այդ սթրեսահան գործողությունը չի արթարացնում․․․ ի վերջո, մարդիկ կարում են ծխելն էլ թարգել, ուրիշ բաներն էլ, ու իրենց ուղեղներն էլ այնպես վերալարել, որ դոփամինը առողջարար պրոցեսներից արտադրվի, ոչ թե՝ վնասակար։
Համաձայն եմ:
Եթե ուտելիքը սթրեսահան գործողություն դարձնելն էլ է, ինչպես ծխելը, կոնծելը և այլն, ապա դա էդքան էլ առողջ բան չի: Չգիտեմ՝ արդարացում բառն ինչքանով է սազական, բայց ամեն դեպքում, ուտելու առաջնային իմաստը ի վերջո սթրեսից ազատվելը չի:
Քանի նորից էս թեմայում եմ, ասեմ, որ «կարկանդակ» բառն ինձ համար ընդհանրապես քաղցրի հետ չի ասոցիացվում: Երևի էստեղ ահագին գրառումներ եմ բաց թողել, ու չէի նկատել, որ խոսքը սկզբից ևեթ քաղցր միջուկով կարկանդակի մասին էր:
Իմ պատկերացրած (ու սիրած) կարկանդակը կանաչեղենային-պանրային միջուկով է, առանց շաքարի: Ու թե դրա ինչը պիտի անառողջ լինի, դե եթե չափի մեջ ուտես:
Իսկ ընդհանուր, էս թեմաները հետաքրքիր են էնքանով, որ տեսնում ես՝ մարդկանց ընկալումներն ու հավատալիքներն ինչքան տարբեր են: Բայց դե ուտելիքի վրա էսքան ֆիքսվելն էլ չգիտեմ ինչքանով է բնական վիճակ: Ուտում ես, որ էներգիա ունենաս, ապրես, էդքան բան. չարժի էդքան ֆիքսվել ամեն պատառի վրա:
Չափավոր ուտելը, ուտելիքը թարմ մթերքներից ինքնուրույն (տանը) պատրաստելը, ուտել, երբ սոված ես, ոչ թե երբ պատահի, էսքանն ինձ համար արդեն իսկ բավականաչափ լավ սովորույթներ են, որ առողջ ապրես:
Ծլնգ, եթե դու կարկանդակ չես սիրում, արի գոնե Վիշապի կողքին կանգնի։ Ինքը քիչ ա, մենք` շատ, ճնշում են :)
Թարսի պես սիրում եմ․․․ հիմա տատիկիս թխած տնական ջեմով կարկանդակների հոտն ա քթիս մեջ, որ մի հատ ուտում էիր ու ամբողջ օրը կարայիր էլ բան չուտեիր․․․
Բայց ընդհանուր կարկանդակ չուտողների հետ համաձայն եմ․ մեր մեծապես նստակյաց կյանքի համար չափահաս մարդուն կարկանդակը իր ածխաջրային գերդոզայով ահագին վնասակար ա։ Բայց թե կախում չունես, ամիսը մեկ մի թեթև կռուասան-բան ճմկտելը աշխարհի վերջը չի։
StrangeLittleGirl
17.08.2023, 17:35
Բյուր ջան, եթե գրառմանդ մեջ կարկանդակ ուտելը փոխարինեիր «սիգարեթ ծխեցի», «մի մուխ պլան քաշեցի», «մի շիշ պիվա կոնձեցի» և այլն, որակապես ոչինչ չէր փոխվի։ Մենք մեր ուղեղներին սովորեցնում ենք, թե ինչն է սթրեսից ազատում։ Որոշ մարդկանց համար դա կարկանդակն ա, Վիշապի համար կարող ա բեյքընն ա, ասում են Կանտորի համար երկրաչափությունն էր, Սաքոյի համար էլ՝ կարող ա կնոջը տփելն ա ու տենց։ Ու սրանցից ոչ մեկն էլ այդ սթրեսահան գործողությունը չի արթարացնում․․․ ի վերջո, մարդիկ կարում են ծխելն էլ թարգել, ուրիշ բաներն էլ, ու իրենց ուղեղներն էլ այնպես վերալարել, որ դոփամինը առողջարար պրոցեսներից արտադրվի, ոչ թե՝ վնասակար։
Ծլնգ ջան, ընդհանրապես կարան տարբեր սթրեսահան գործողություններ լինեն տարբեր մարդկանց համար տարբեր իրավիճակներում տարբեր վնասակարության աստիճանի։ Ես հազվադեպ եմ գնում դեպի քաղցր, ինձ համար լիքը ուրիշ հակասթրեսորներ կան, օրինակ՝ լողավազան գնալ, հեծանիվ քշել, ընկերների հետ դուրս գալ։ Բայց էդ պահին էդ հինգ րոպեն էդ կատարյալ հանգստության մեջ էն էր, ինչ ինձ պետք էր, որ գոնե ուժ հավաքեի, կարանայի ինձ իմ հեծանիվի վրա նստացնեի։ Ու ծխախոտի ու ալկոհոլի հետ չի համեմատվի նաև էն պատճառով, որ էդ պահին պետք էր նաև արյանս շաքարն արագ բարձրացնել, որ ընդհանրապես կարանամ ոտքի կանգնեմ, որովհետև շատ ուժեղ սթրեսային իրավիճակից ռեզերվներս սպառվել էին։ Ասեմ, որ ես էս կարգի ծանր սթրես կյանքիս մեջ երևի մի երկու-երեք անգամ եմ տարել։ Ու ասենք մի տեսակ խնդալու ա, երբ ես գիտեմ, որ էդ իրավիճակում մենակ էդ կարար ինձ օգներ, դուք գալիս, գլխիս լեկցիա եք կարդում սիգարետի ու պիվայի մասին։ Ու հա, ուշաթափության մոտ մարդու համար, եթե պատճառը հիպոգլիկեմիան ա, մի քիչ շաքարը կարա հրաշքներ գործի։
StrangeLittleGirl
17.08.2023, 17:36
Թարսի պես սիրում եմ․․․ հիմա տատիկիս թխած տնական ջեմով կարկանդակների հոտն ա քթիս մեջ, որ մի հատ ուտում էիր ու ամբողջ օրը կարայիր էլ բան չուտեիր․․․
Բայց ընդհանուր կարկանդակ չուտողների հետ համաձայն եմ․ մեր մեծապես նստակյաց կյանքի համար չափահաս մարդուն կարկանդակը իր ածխաջրային գերդոզայով ահագին վնասակար ա։ Բայց թե կախում չունես, ամիսը մեկ մի թեթև կռուասան-բան ճմկտելը աշխարհի վերջը չի։
Դուք էլ, ձեր ամերիկյան նստակյաց կյանքն էլ :D
StrangeLittleGirl
17.08.2023, 17:49
Հ.Գ. մի կարեւոր բան էլ. ժամը մեկ շաքար ուտելու ու ընդհանրապես շաքար չուտելու արանքում լիքը տարբերակներ կան, որոնք օրգանիզմին ավելի պակաս վնաս են տալիս, քան ցանկացած ծայրահեղություն
Խոսքներդ շաքարով կտրեմ։
Վիշապ, էս քեզ դուր չէր գա՝ Օսլոյում մայթի վրա ինչ որ մեկը մայթի վրա ա շպրտել (կորցրե՞լ ։Դ) շնաձկան գլուխ։
Էս պահին մենակ հայտնի ա, թե որ սուպերմարկետից են գնել ։Դ
նկարներ՝
https://i.imgur.com/dyDL1ok.png
https://i.imgur.com/kceSiPk.png
մարդ եղած վախտ
17.08.2023, 22:10
Ես էն մարդկանցից եմ, որ էս քննարկումը արդեն ահագին ժամանակ ա համարում ա անիմաստ, բայց, Արամ ջան, ուրախ եմ, որ քո համար իմաստալից ա եղել։ Իսկ անիմաստ եմ համարում, որտև էս նույն թեման, նույն մարդկանց կողմից, նույն տեքստերով սկսել ա տագնապային թեմայից (տո դրանից առաջ էլ չգիտեմ որտեղ էր), հետո գնացել ա մետաբոլիզմի թեմա, հիմա էլ եկել ա թեմայից դուրս թեմա ու քանի որ Արամը հաշվում ա, փաստորեն վերջին մոտ 40 օրը ակումբը ՛խցանված՛ ա ստամոքս լցնելու թեմայով (սպասում եմ, որ Վիշապը գա, ասի, որ մենակ ողորմելին չի հասկանա, թե ոնց ա մարսողությունը ամեն ինչի հիմնասյունը, ու ավելի կարևոր թեմա չի էլ կարող լինել. մեղմիկ գլուխս կախում եմ)։ Տենց մի քիչ մեհ վիճակ ա մոտս, բայց արդեն թուլացել վայելում եմ, նենց որ… կներեք, չընդհատեմ
Խոսքներդ շաքարով կտրեմ։
Վիշապ, էս քեզ դուր չէր գա՝ Օսլոյում մայթի վրա ինչ որ մեկը մայթի վրա ա շպրտել (կորցրե՞լ ։Դ) շնաձկան գլուխ։
Էս պահին մենակ հայտնի ա, թե որ սուպերմարկետից են գնել ։Դ
նկարներ՝
https://i.imgur.com/dyDL1ok.png
https://i.imgur.com/kceSiPk.png
Ափսոս, լավ երկիր էր Նորվեգիան։ Նկարից դատելով՝ ասիական զիբիլանոց ա դառել։
․․․
ՀԳ Վիշապ ջան, որ ասիր տեպլավիզռ կուղարկեմ, եթե կետոյի վրով լավ բան գրես - սպասում եմ։
Մի քիչ մանրամասնի, հասկանամ, թե չէ աչքիս նորից շաքար ա պետք ուտել։ Ուաթ դը հել իզ տեպլավիզռ ըբաութ?
... էդ պահին պետք էր նաև արյանս շաքարն արագ բարձրացնել, որ ընդհանրապես կարանամ ոտքի կանգնեմ, որովհետև շատ ուժեղ սթրեսային իրավիճակից ռեզերվներս սպառվել էին։ ․․․
Ջանիկ (սիրելուց է, վատ չզգաս), սթրեսից սովորաբար մեր խելացի օրգանիզմը արյան մեջի շաքարը բարձրացնում է, fight or flight ռեակցիան է, դու դա պիտի բժկությունից իմանաս։
Սթրեսից հիպոգլիկեմիան լավ բան չի, էդ ինսուլինի mess up-ի նշան է, ու քո սիրուն թխվածքի պատմությունը սրտաճմլիկ է նայվում։
Հենց էսօր մեր օֆիսում շատ սիրուն պիռոգներ էին դրել սեղանին, հնդիկ գործընկերս, որ հաճախակի խուճապային ռեակցիաներ ունի,
միանգամից գայթկղվեց ու առանց զգուշացմանս բանի տեղ դնելու սկսեց կուլ տալ մի երկու կտոր, 10 րոպե հետո վարի գնաց, նոր գնաց հետ տալու։
Դուք ենթադրում եմ կմտածեք, որ Վիշապի նավսից ու չար աչքից ա, ո՞նց կարող ա մարդ պուպուշ ու համով թխվածքներից վատ զգա։
Ուլուանա
17.08.2023, 23:22
Ես էն մարդկանցից եմ, որ էս քննարկումը արդեն ահագին ժամանակ ա համարում ա անիմաստ, բայց, Արամ ջան, ուրախ եմ, որ քո համար իմաստալից ա եղել։ Իսկ անիմաստ եմ համարում, որտև էս նույն թեման, նույն մարդկանց կողմից, նույն տեքստերով սկսել ա տագնապային թեմայից (տո դրանից առաջ էլ չգիտեմ որտեղ էր), հետո գնացել ա մետաբոլիզմի թեմա, հիմա էլ եկել ա թեմայից դուրս թեմա ու քանի որ Արամը հաշվում ա, փաստորեն վերջին մոտ 40 օրը ակումբը ՛խցանված՛ ա ստամոքս լցնելու թեմայով (սպասում եմ, որ Վիշապը գա, ասի, որ մենակ ողորմելին չի հասկանա, թե ոնց ա մարսողությունը ամեն ինչի հիմնասյունը, ու ավելի կարևոր թեմա չի էլ կարող լինել. մեղմիկ գլուխս կախում եմ)։ Տենց մի քիչ մեհ վիճակ ա մոտս, բայց արդեն թուլացել վայելում եմ, նենց որ… կներեք, չընդհատեմ
Հա, վերջերս ինչ թեմա ակտիվանում ա, միանգամից վերածվում ա նույն թեմային. Կարնիվորի, տագնապների, մետաբոլիզմին թեմաներն ու թեմայից դուրսը` էս բոլորի վերջին էջերում լրիվ նույն թեման ա քննարկվում: Ես լրիվ նորմալ եմ համարում էդ թեմայի քննարկումը, թեկուզ տասնյակ էջերով, բայց որ ցանկացած թեմա ակտիվանալուն պես վերածվում ա կարնիվորի ու առողջ սննդակարգի վերաբերյալ քննարկման, նորմալ չի:
...Կարնիվորի, տագնապների, մետաբոլիզմին թեմաներն ու թեմայից դուրսը` ...
Ուլու ջան, ընդհանրություն չես տեսնու՞մ առաջին երեքի մեջ։ Թեմայից դուրսն էլ ինչի մասին ասես կարող է լինել, եթե խախտում ենք անում, խնդրում եմ ասեք։
«Նորմալ չի»-ից մի քիչ համակենտրոնացման ճամբարի հոտ էր եկավ, մի քաշվեք, ավելի համարձակ, պոլիցայներ :))
Համ էլ ծանր գնահատական տվողներդ հետաքրքիր թեմաներ բացեք, չլինի՞ կարնիվորն է խանգարողը։
Սույնով ես ակումբից երկարաժամկետ արձակուրդ եմ վերցնում, որ մի քիչ հանգստանաք ինձնից ու կարնիվորից։ Պաչեր։
Ես էն մարդկանցից եմ, որ էս քննարկումը արդեն ահագին ժամանակ ա համարում ա անիմաստ, բայց, Արամ ջան, ուրախ եմ, որ քո համար իմաստալից ա եղել։ Իսկ անիմաստ եմ համարում, որտև էս նույն թեման, նույն մարդկանց կողմից, նույն տեքստերով սկսել ա տագնապային թեմայից (տո դրանից առաջ էլ չգիտեմ որտեղ էր), հետո գնացել ա մետաբոլիզմի թեմա, հիմա էլ եկել ա թեմայից դուրս թեմա ու քանի որ Արամը հաշվում ա, փաստորեն վերջին մոտ 40 օրը ակումբը ՛խցանված՛ ա ստամոքս լցնելու թեմայով (սպասում եմ, որ Վիշապը գա, ասի, որ մենակ ողորմելին չի հասկանա, թե ոնց ա մարսողությունը ամեն ինչի հիմնասյունը, ու ավելի կարևոր թեմա չի էլ կարող լինել. մեղմիկ գլուխս կախում եմ)։ Տենց մի քիչ մեհ վիճակ ա մոտս, բայց արդեն թուլացել վայելում եմ, նենց որ… կներեք, չընդհատեմ
Վայ չէ, ինձ էս թեման շատ հետաքրքիր ա։ Հետաքրքիր ա ոչ թե բանավիճելու համար, այլ բացահայտումների։ Համարյա ամեն տեսակետ, որ արտահայտվում ա, բացահայտում ա, ու դրանից թե' սովորում եմ, թե՜ աշխարհայացքս ա ընդլայնվում։ Էն առումով, որ ամեն մեկը ոչ թե "տուպը" հակառակվում ա` իր սեփական էշը առաջ բրթելու համար, այլ իրոք իր "ճշտից" ա խոսում` այսպես ասած, ու էդ ճշտերին ծանոթանալը բավական ուսանելի ա։ Ու նույնիսկ երբ թվում ա, թե էջերով նույն բանն ա ասվում ու "խցանվել ա", ինձ տենց չի թվում. ամեն գրառման մեջ նոր գույն ու բացահայտում կա։
Ուրիշ` թե ինչու ա մենակ էս թեման սենց ակտիվ էս հարթակում, կամ ինչ սկսվում ա, դառնում ա էս թեմա։ Ակումբի ներկայիս տարիքից ա ոնց որ :)
Հ.Գ. Երեկ ամուսինս շոկոլադ առաջարկեց աղջկաս (17 տ.), ֊ աղջիկս քաղցրակեր չի, բայց մենակ էդ մի տեսակի շոկոլադից փոքրուց միշտ սիրել ա, հրաժարվեց` ասելով, որ շոկոլադ էլ ինքը ընդհանրապես չի ուտում։ Նշեմ, որ աղջիկս միշտ (անկեղծ որ ասեմ) կատարյալ կազմվածք է ունեցել և ունի, առանց որևէ ջանքի (մի կողմից բնատուր շատակեր չի, մյուս կողմից` բնությունն է օժտել), այսինքն` նիհարելու նպատակով չի էդ հրաժարվելը։ Բայց ես վախեցա հարցնել, թե էս ինչ բան էր. ինչու՞ չի ուտում, մեկ էլ ու պարզվի, Ծլնգի ասած էն psyop-ը Վիշապի տելեպատիկ էլ ա գործում ։))
One_Way_Ticket
18.08.2023, 01:28
Եկեք նորություններ կարդալը քննարկենք։ Բարեկամը գրել էր, որ ոչ մի նորություն չի կարդում։ Մինչև պանդեմիան ես էլ չէի կարդում, նույնիսկ չգիտեի, թե երկրի վարչապետը ով է։ Պանդեմիայի ժամանակ իհարկե կարդում էի, որ իմանայի՝ վաղը կարող եմ խանութ գնալ, թե ոչ :unsure Դա այլևս ակտուալ չէ, իսկ սովորությունը մնաց։ Պատճառների մասին որոշ պատկերացում ունեմ, թե ինչու եմ կարդում, սակայն պետք է մտքերս ի մի բերել։ Մինչ այդ հետաքրքիր կլիներ ձեզ լսել։ Նորություններ կարդու՞մ եք, երբվանի՞ց եք կարդում։ Կամ հակառակը, երբվանի՞ց եք թարգել։ Ինչու՞։
մարդ եղած վախտ
18.08.2023, 01:41
Վայ չէ, ինձ էս թեման շատ հետաքրքիր ա։ Հետաքրքիր ա ոչ թե բանավիճելու համար, այլ բացահայտումների։ Համարյա ամեն տեսակետ, որ արտահայտվում ա, բացահայտում ա, ու դրանից թե' սովորում եմ, թե՜ աշխարհայացքս ա ընդլայնվում։ Էն առումով, որ ամեն մեկը ոչ թե "տուպը" հակառակվում ա` իր սեփական էշը առաջ բրթելու համար, այլ իրոք իր "ճշտից" ա խոսում` այսպես ասած, ու էդ ճշտերին ծանոթանալը բավական ուսանելի ա։ Ու նույնիսկ երբ թվում ա, թե էջերով նույն բանն ա ասվում ու "խցանվել ա", ինձ տենց չի թվում. ամեն գրառման մեջ նոր գույն ու բացահայտում կա։
Հանուն արդարության ասեմ, որ էս վերջին 2 օրը էդ խցանված զգացումը պակասել ա, ու համաձայն եմ, որ համամարդկային ճշտից ու հիսուսարժան իմաստնություններից անցել ենք մի քիչ ավելի անձնական "ճշտերի" ու անորոշությունների դաշտ։ Սենց շատ ավելի հետաքրքիր ա, քան աբստրակտ բայց ունիվերսալ "մի(իմ) ճիշտ, մի(իմ) աստված" տիպի ձեռնաշարժություններից։
Ուրիշ` թե ինչու ա մենակ էս թեման սենց ակտիվ էս հարթակում, կամ ինչ սկսվում ա, դառնում ա էս թեմա։ Ակումբի ներկայիս տարիքից ա ոնց որ
Իսկ սա ինձ թվում ա "սռաչի ձգողականության օրենքից ա"։ Վիշապը գալիս ա էս թեմայում աջ ու ձախ բշտում ա, պիտակները շարում ա, տեղն եկած տեղը վիրավորում ա, ու վերջ, էս սռաչը դառնում ա էմոցիոնալ ամենագրավիչ ու դիշովի կայֆերի տարածքը (ակումբում սռաչ կարդալն էլ իմ դիշովի կայֆն ա, հատկապես երբ չեմ մասնակցում. Ադամի ծորացնելու կայֆերն ա լրիվ (նկատի ունեմ նման ուժգնության հաճույք ))։
Եկեք նորություններ կարդալը քննարկենք։ Բարեկամը գրել էր, որ ոչ մի նորություն չի կարդում։ Մինչև պանդեմիան ես էլ չէի կարդում, նույնիսկ չգիտեի, թե երկրի վարչապետը ով է։
Ես էլ չգիտեմ։
Համ էլ ծանր գնահատական տվողներդ հետաքրքիր թեմաներ բացեք, չլինի՞ կարնիվորն է խանգարողը։
Սույնով ես ակումբից երկարաժամկետ արձակուրդ եմ վերցնում, որ մի քիչ հանգստանաք ինձնից ու կարնիվորից։ Պաչեր։
Չհասկացանք։ Կարնիվորի էներգիան չպիտի թույլ տա էդքան շուտ հանձնվել․ դու դեռ ապացուցելու բան ունես։ Եթե իհարկե կարնիվորի պատճառով խիղճդ էլ չես կորցրել (բուսակերների ականջը կանչի) ու թքած ունես, թե չենք կործանվի։
Իրականում ասեմ, թե ես էս փուլում ինչ եմ մտածում։ Մտածում եմ, որ ձեր լավ զգալը ավելի շուտ քչակերության հետևանքով քաշ կորցնելու արդյունք ա, իսկ սննդակարգ սահմանելը ուզած-չուզած բերում ա ոչ միայն սննդատեսակների,այլև չափի սահմանափակման։ Իսկ քաշ կորցնելը (չափի մեջ, իհարկե) միշտ էլ հանգեցնում ա թե՛ ֆիզիկական, թե՛ հոգեկան ինքնազգաղոցության բարելավմանը։
Դրանով հանդերձ, չեմ բացառում, որ դուք ճիշտ եք՝ շաքարի ու ածխաջրերի արգելափակումն ա հրաշքներ գործում։ Բայց եթե անգամ դա ա գլխավոր պատճառը, ես դեռ հակված եմ կարծելու, որ ուխտավորի երդվյալությամբ մեկընդմիշտ հրաժարվելը դեղատոմս չի, այսինքն՝ բոլորի համար պարտադիր դեղատոմս չի։ Հավատա, մարդը եթե ինչ-ինչ առիթով մի հատ կարկանդակ կամ շոկոլադ կծի, դա պարտադիր չի բերում կախվածության՝ թե դրանից հետո սպասելու ա հաջորդ կծելուն։ Ես, օրինակ, շատ մարդ չգիտեմ, որ, քաղցրեղենից չհրաժարված լինելով՝ ապրում ա քաղցրեղենի հանդեպ look forward վիճակներով, ավելի շատ մարդ գիտեմ, որ էդպես չեն։ Իսկ երդվյալ հրաժարվելը կախվածություն ա հենց էդ հրաժարականից։ Ձեր մոտեցումը կամ սկզբունք կարող ա լինել, կամ վախ՝ ընկնելու մյուս ծայրահեղության գիրկը․ եթե մի անգամ խախտել ես, հա էլ խախտելու ես, Ադամը կասեր՝ jamais deux sans trois (երբեք երկու առանց երեքի)։ Թե՛ սկզբունքը, թե՛ վախը որ կախվածություն չեն, բա ի՞նչ են։
Հանուն արդարության ասեմ, որ էս վերջին 2 օրը էդ խցանված զգացումը պակասել ա, ու համաձայն եմ, որ համամարդկային ճշտից ու հիսուսարժան իմաստնություններից անցել ենք մի քիչ ավելի անձնական "ճշտերի" ու անորոշությունների դաշտ։ Սենց շատ ավելի հետաքրքիր ա, քան աբստրակտ բայց ունիվերսալ "մի(իմ) ճիշտ, մի(իմ) աստված" տիպի ձեռնաշարժություններից։
Ես, ճիշտն ասած, ակումբ մտնում եմ հենց անձնական ճշտեր կարդալու նպատակով, դրա համար անտեսում եմ էն գրառումները, որտեղ ինչ-որ խելոք մարդկանց ասածներին են հղում դնում։
Հենց էսօր մեր օֆիսում շատ սիրուն պիռոգներ էին դրել սեղանին, հնդիկ գործընկերս, որ հաճախակի խուճապային ռեակցիաներ ունի,
միանգամից գայթկղվեց ու առանց զգուշացմանս բանի տեղ դնելու սկսեց կուլ տալ մի երկու կտոր, 10 րոպե հետո վարի գնաց, նոր գնաց հետ տալու։
Դուք ենթադրում եմ կմտածեք, որ Վիշապի նավսից ու չար աչքից ա, ո՞նց կարող ա մարդ պուպուշ ու համով թխվածքներից վատ զգա։
Վիշապ, այ սենց բաներ որ "փաստում" ես, սաղ տեսությունդ վարի ես տալիս։
Այսինքն, դու սա (թավացրածս) որպես օրինաչափությու՞ն ես ներկայացնում։
StrangeLittleGirl
18.08.2023, 09:53
Ջանիկ (սիրելուց է, վատ չզգաս), սթրեսից սովորաբար մեր խելացի օրգանիզմը արյան մեջի շաքարը բարձրացնում է, fight or flight ռեակցիան է, դու դա պիտի բժկությունից իմանաս։
Սթրեսից հիպոգլիկեմիան լավ բան չի, էդ ինսուլինի mess up-ի նշան է, ու քո սիրուն թխվածքի պատմությունը սրտաճմլիկ է նայվում։
Հենց էսօր մեր օֆիսում շատ սիրուն պիռոգներ էին դրել սեղանին, հնդիկ գործընկերս, որ հաճախակի խուճապային ռեակցիաներ ունի,
միանգամից գայթկղվեց ու առանց զգուշացմանս բանի տեղ դնելու սկսեց կուլ տալ մի երկու կտոր, 10 րոպե հետո վարի գնաց, նոր գնաց հետ տալու։
Դուք ենթադրում եմ կմտածեք, որ Վիշապի նավսից ու չար աչքից ա, ո՞նց կարող ա մարդ պուպուշ ու համով թխվածքներից վատ զգա։
Վիշապ ջան, այո, բարձրանում ա, բայց երբ էդ շաքարի կարիքը կա, ու շատ արագ գործածվում ա, օրգանիզմը չի հասցնում շաքարի մակարդակն ապահովել։
Բայց քեզ անիմաստ ա որեւէ բան բացատրել։ Արի դու քեզ ու քեզ որոշի, որ սաղ սթրեսը խմորեղեն տեսնելուց էր, այ որ խմորեղեն չլիներ, կարող ա էդքան դաժան չլիներ։
մարդ եղած վախտ
18.08.2023, 11:05
Ես, ճիշտն ասած, ակումբ մտնում եմ հենց անձնական ճշտեր կարդալու նպատակով, դրա համար անտեսում եմ էն գրառումները, որտեղ ինչ-որ խելոք մարդկանց ասածներին են հղում դնում։
Ինձ էլ, ճիշտն ասած անձնական ճշտերը շատ ավելի հետաքրքիր են, բայց նաև դեռ չեմ սովորել լրիվ անտեսել էն քննարկումները, որտեղ մեկը պնդում ա, որ իրա ճիշտը վերանձնական ա։
StrangeLittleGirl
18.08.2023, 11:07
Եկեք նորություններ կարդալը քննարկենք։ Բարեկամը գրել էր, որ ոչ մի նորություն չի կարդում։ Մինչև պանդեմիան ես էլ չէի կարդում, նույնիսկ չգիտեի, թե երկրի վարչապետը ով է։ Պանդեմիայի ժամանակ իհարկե կարդում էի, որ իմանայի՝ վաղը կարող եմ խանութ գնալ, թե ոչ :unsure Դա այլևս ակտուալ չէ, իսկ սովորությունը մնաց։ Պատճառների մասին որոշ պատկերացում ունեմ, թե ինչու եմ կարդում, սակայն պետք է մտքերս ի մի բերել։ Մինչ այդ հետաքրքիր կլիներ ձեզ լսել։ Նորություններ կարդու՞մ եք, երբվանի՞ց եք կարդում։ Կամ հակառակը, երբվանի՞ց եք թարգել։ Ինչու՞։
Լավ թեմա ա։ Հայաստանի նորություններին մինչև 2018 չէի հետևում։ Հեղափոխությունից հետո սկսեցի հետևել, իսկ պատերազմից հետո՝ ավելի ինտենսիվ։ Դանիայի նորություններին առաջին օրվանից հետևում եմ։ Էստեղ շատ մշակութային բան ա տեղական քաղաքական անցուդարձից տեղյակ լինել։ Էստեղ չկա «ես քաղաքականությամբ չեմ զբաղվում» տեսակ, բոլորը քաղաքականության մեջ են, ու եթե նույնիսկ որոշես ինքդ ոչինչ չկարդալ, մեկ ա, տարբեր սոցիալական իրավիճակներում լիքը տարբեր նորություններ քննարկվում են։
Իսկ 2020 թվի պատերազմից հետո լուրեր կարդալու դոզաս շատացրել եմ։ Հայաստանում կատարվող ամեն ինչի մասին կարդում եմ, ամենատարբեր աղբյուրներից, մինչև վերջին կաթիլը տեղեկացված եմ։ Կարդում եմ նաև աշխարհի ցանկացած քունջուպուճախում կատարվողի մասին, ու հատկապես արտաքին քաղաքական թեմաներով։ Կարդում եմ մեյնսթրիմ մեդիա ու որոշ ֆրինջ աղբյուրներ, որոնք գաղափարապես համապատասխանում են իմ հայացքներին, այսինքն՝ ինձ հետաքրքրող թեմաներն են վեր հանում։
Ինչու՞ եմ կարդում։ Ուրեմն սթրեսված-տագնապած շատ մարդկանց խորհուրդ են տալիս լուրերից կտրվել։ Չգիտեմ, կարող ա իսկապես ոմանց հոգեկանի վրա դրական ազդեցություն ա ունենում լուրերից կտրվելը։ Բայց ինձ մոտ հակառակն ա։ Այսինքն, էնպես չի, որ հաճույք եմ ստանում աշխարհի դարդուցավի մասին տեղեկանալուց։ Բայց դա ինձ տոկունություն ա տալիս ու պլյուս ապագան կանխատեսելու հնարավորություն, իսկ երբ իմանում ես, թե ինչ ա սպասվում, համ հոգեպես ես նախապատրաստվում, համ էլ կարողացածդ ու չկարողացածդ փորձում ես անել դա կանխելու համար։
Կարծում եմ՝ լուրեր կարդալը գիտելիք ձեռք բերել ա, իսկ գիտելիք ունենալն ամենալավ զենքերից ա էս անարդար աշխարհում կռվելու համար։
Մի շատ տրիվիալ օրինակ բերեմ, թե ոնց լուրերին հետևելն ինձ ավելորդ սթրեսից ազատեց։ 2021 թվի վերջերն էր։ Դանիական մամուլում էդ ժամանակվա կառավարության ապագա ծրագրերից բաներ էին գրվում ու քննարկվում։ Մի տեղ, տողերի արանքում շատ թեթևակի գրված էր, որ պատրաստվում են մագիստրոսական ծրագրերը մի տարի սարքել։ Ես էս թեման դուրս բերեցի, սկսեցի ակադեմիկ կոլեգաներիս հետ քննարկել, սաղ թե բա՝ չէ, սենց բան չի լինի։ Քանի որ ես լուրերին շատ մոտիկից եմ հետևում, ու կառավարության քաղաքական ընդհանուր գծից լավ տեղյակ էի, ես ավելի լուրջ ընդունեցի էդ թեթևակի հիշատակված լուրը ու առանց խղճի խայթի դուրս էկա ակադեմիայից (իհարկե, ուրիշ պատճառներ էլ կային, բայց դե սա էլ նպաստեց)։
Հասանք 2023։ Դանիայում ընտրություններ են եղել, կոալիցիոն կառավարություն ա ձևավորվել (թեև վարչապետը նույնն ա մնացել)։ Օրինագիծը պառլամենտում քննարկվել ա, ու որոշվել ա, որ 50+ ուսումնական ծրագրեր մի տարի են դառնալու։ Իմ ակադեմիկ ընկերների շրջանում մի սթրես, մի անորոշություն. սա նշանակելու ա անխնա կրճատումներ ապագայում։ Ու իհարկե, թեև ցավում եմ ընդհանուր կրթական համակարգի ու ընկերներիս ապագայի համար, իմ ներվերը հանգիստ են։ Եթե ակադեմիայում մնայի, էլի ներվերս հանգիստ կլինեին, որովհետև հաստատ պլան B, C մշակած կլինեի, իսկ եթե դուխս հերիքեր, նաև մարդկանց ոտքի կհանեի։
Եկեք նորություններ կարդալը քննարկենք։ Բարեկամը գրել էր, որ ոչ մի նորություն չի կարդում։ Մինչև պանդեմիան ես էլ չէի կարդում, նույնիսկ չգիտեի, թե երկրի վարչապետը ով է։ Պանդեմիայի ժամանակ իհարկե կարդում էի, որ իմանայի՝ վաղը կարող եմ խանութ գնալ, թե ոչ :unsure Դա այլևս ակտուալ չէ, իսկ սովորությունը մնաց։ Պատճառների մասին որոշ պատկերացում ունեմ, թե ինչու եմ կարդում, սակայն պետք է մտքերս ի մի բերել։ Մինչ այդ հետաքրքիր կլիներ ձեզ լսել։ Նորություններ կարդու՞մ եք, երբվանի՞ց եք կարդում։ Կամ հակառակը, երբվանի՞ց եք թարգել։ Ինչու՞։
Ես կարող եմ ասել, թե ինչու չեմ կարդում նորություններ։ Կարելի է մտածել՝ ժամանակ չկա։ Բայց եթե մի բան պետք ա կամ ուզում ես, ժամանակ գտնում ես (օրինակ, սա գրելու փոխարեն կարող էի մի երկու լուր աչքի տակով անցկացնել)։ Իրական պատճառը չկարդալու լրատվական ինֆորմացիան ընդունելու, մշակելու, մարսելու, դասավորելու և, ամենակարևորը, դրան կիրառություն գտնելու տարողունակության (capacity) խնդիրն ա: Չունեմ էդ տարողունակությունը։ Համենայնդեպս հիմա։
մարդ եղած վախտ
18.08.2023, 13:41
Եկեք նորություններ կարդալը քննարկենք։ Բարեկամը գրել էր, որ ոչ մի նորություն չի կարդում։ Մինչև պանդեմիան ես էլ չէի կարդում, նույնիսկ չգիտեի, թե երկրի վարչապետը ով է։ Պանդեմիայի ժամանակ իհարկե կարդում էի, որ իմանայի՝ վաղը կարող եմ խանութ գնալ, թե ոչ :unsure Դա այլևս ակտուալ չէ, իսկ սովորությունը մնաց։ Պատճառների մասին որոշ պատկերացում ունեմ, թե ինչու եմ կարդում, սակայն պետք է մտքերս ի մի բերել։ Մինչ այդ հետաքրքիր կլիներ ձեզ լսել։ Նորություններ կարդու՞մ եք, երբվանի՞ց եք կարդում։ Կամ հակառակը, երբվանի՞ց եք թարգել։ Ինչու՞։
Ես ահագին քիչ եմ կարդում լուրեր։ Կովիդի ու հատկապես պատերազմի օրերին էի ահագին ինտենսիվ կարդում, իսկ հիմա երբեմն ինֆոքոմ եմ թերթում տելեգրամով (հիմնականում հայաստանյան լուրեր) կամ թվիթերում/ֆեյսբուքում վերնագրերով եմ անցնում (միջազգային լուրեր) ու շատ հազվադեպ եմ բովանդակությանը ծանոթանում։ Իսկ չկարդալու պատճառը էն ա, որ լուրերը հիմնականում ողողված են սենսացիաներով ու էմոցիաների վրա խաղերով։ Հիմա աշխատում եմ ինձ ազատել դրացից։
Երբ ինչ֊որ միջազգային կամ հայաստանյան թեմա էական ա դառնում, ավելի շատ աշխատում եմ ինչ֊որ պատմական ակնարկներ գտնել էդ թեմաներով, տեսնել, թե ընդհանուր զարգացումները ոնց են եղել վերջին տասնամյակներում/դարերում ու էդ զարգացումները հասկանալ պատմական կոնտեքստում։ Ասենք՝ մի շրջան աշխարհաքաղաքական թեմաներով բռնում երկու կարևոր խաղացող էի ընտրում (ասենք՝ թուրքիա և սաուդյան արաբիա) ու սկսում էի վիկիում իրանց հարաբերությունների էջերը կարդալ ու ըտեղից գնացող կարևոր հղումները։ Մի խոսքով պատմությունը ու պատմական վերլուծությունները նախընտրում եմ լուրերից։
Էս հարցի շուրջ էլ Alain de Botton-ի մտքերից եմ ահագին ազդվել։ Ինքը ասում ա՝ մարդկությունը կա մի 200․000 տարի ու գրված պատմություն կա ասենք վերջին մի 2-3 հազար տարում։ Ինչքանո՞վ ա տեղին կարծել, որ մարդկության ճակատագրի համար ամենավճռորոշ իրադարձությունները կատարվեցին հենց վերջին 2 օրերի ընթացքում։ Իհարկե, երբեմն տենց էլ լինում ա, բայց ամեն օրվա լուրերը ինձ համար միջինում էդքան էլ կարևոր չեն, ու Բարեկամի ասած՝ ես էլ դրանց համար տարողունակություն չունեմ։
Ափսոս, լավ երկիր էր Նորվեգիան։ Նկարից դատելով՝ ասիական զիբիլանոց ա դառել։
Գյոզալական միսը փչանում ա վիկինգու գենի դարդն ես անում ։Դ
Ուլուանա
21.08.2023, 10:44
Եկեք նորություններ կարդալը քննարկենք։ Բարեկամը գրել էր, որ ոչ մի նորություն չի կարդում։ Մինչև պանդեմիան ես էլ չէի կարդում, նույնիսկ չգիտեի, թե երկրի վարչապետը ով է։ Պանդեմիայի ժամանակ իհարկե կարդում էի, որ իմանայի՝ վաղը կարող եմ խանութ գնալ, թե ոչ :unsure Դա այլևս ակտուալ չէ, իսկ սովորությունը մնաց։ Պատճառների մասին որոշ պատկերացում ունեմ, թե ինչու եմ կարդում, սակայն պետք է մտքերս ի մի բերել։ Մինչ այդ հետաքրքիր կլիներ ձեզ լսել։ Նորություններ կարդու՞մ եք, երբվանի՞ց եք կարդում։ Կամ հակառակը, երբվանի՞ց եք թարգել։ Ինչու՞։
Լուրեր կարդալու սովորություն երբեք էլ չեմ ունեցել, իսկ հիմա հատուկ խուսափում եմ լուրեր կարդալուց. ոչ մի լրատվական կայքի կամ էջի չեմ հետևում: Դա ավելորդ ծանրաբեռնվածություն ու սթրես եմ համարում ինձ համար, հատկապես որ լուրերը հաճախ լինում են նեգատիվ, արհեստականորեն ցնցող, դրամատիկ ու շատ դեպքերում` իրականությունից հեռու: Հայաստանյան լուրերին ուշիուշով հետևում եմ միայն արտակարգ իրավիճակներում, մնացած ժամանակ ավտոմատ տեղեկանում եմ Ֆեյսբուքյան լրահոսից` ընկերներիս տարածած, քննարկած գրառումներից: Կարծում եմ` կարևոր բաներն իմանալու համար էդքանը բավարար է: Ընդհանուր առմամբ տեղյակ եմ` ինչ է կատարվում Հայաստանում, իսկ մանրամասները, որոնք էսպես թե էնպես գրեթե միշտ սուբյեկտիվ են, անորոշ ու հակասական, անհրաժեշտ չեմ համարում իմանալ, հատկապես որ դրանք էնպիսի բաներ են, որոնց հետ կապված ես ոչինչ անել չեմ կարող, ինձնից կախված չեն, ու դրանց հետևելով` միայն անիմաստ նեգատիվի դոզա եմ ստանալու: Փորձում եմ ժամանակս ու էներգիաս ծախսել էնպիսի բաների վրա, որոնցից օգուտ կա` իմ կամ այլ մարդկանց համար: Իսկ տեսնելով ամբողջ օրը լուրեր կարդացողներից շատերի` տարբեր հարցերի հետ կապված իրենց մոտեցումները չկիսողների, իրենց առաջարկած լուծումները չընդունողների նկատմամբ ագրեսիան, անդադար մեղադրանքներն ու անթաքույց ատելությունը` ավելի եմ համոզվում, որ ճիշտ եմ անում: Ոչինչ, որ ոմանք դա համարել են ու համարելու են էգոիստական, ինքնասևեռված ու անկարեկից լինելու դրսևորում: Ես ու ինձ լավ ճանաչողները հո գիտենք, որ ես կիլոմետրերով հեռու եմ էդպիսին լինելուց: Պարզապես մտահոգ ու կարեկից լինելու մասին մարդկանց պատկերացումներն, ըստ երևույթին, խիստ տարբեր են:
Յոհաննես
21.08.2023, 17:38
Համ էլ ծանր գնահատական տվողներդ հետաքրքիր թեմաներ բացեք, չլինի՞ կարնիվորն է խանգարողը։
Սույնով ես ակումբից երկարաժամկետ արձակուրդ եմ վերցնում, որ մի քիչ հանգստանաք ինձնից ու կարնիվորից։ Պաչեր։
Ոտքս քաշի Վիշապին նեղացրիք, այ ախպեր հետ արի։
Ոտքս քաշի Վիշապին նեղացրիք, այ ախպեր հետ արի։
Վիշապը գնաց, խոսալու բան չունենք :(
Էլ չեմ ասում, որ ես արդեն 15-18% կարնիվորամետացել էի։
Էն որ ես էլ եմ ահագին մտածել մեր դերասանների մասին, ասենք եթե Մհեր Մկրտչյանը ամերիկացի լիներ հիմա սաղ աշխարհը իրան կիմանար։ Էն Մեռած Պոետների եթե նայել եք, ասենք ջոգեք ինչ տիպի կխզարեր։ Եսիմ ախպեր, սենց որ նայում եմ մենակ Դենիել դեյ-Լյուիսից են հետ մնում մեր դերասանները։
Մհեր Մկրտչյանը Մեռած Պոետներում կխզարե՞ր :nea
Էնտեղ ինտելեկտուալ կերպար է պետք (մեծագույն հարգանքով ու գնահատանքով Մհեր Մկրտչյան դերասանի հանդեպ)։
Գիտես, Ֆրունզիկը հայ դերասան էր։ Անգամ իր հոյակապ դերերով սովետա-ռուսական կինոյում էլի հայ մարդու կերպար էր տանում։
Ֆրունզիկին չեմ պատկերացնում հոլիվուդյան կինոյում, ի՞նչ տեսակ քասթինգին կվերցնեին նրան, շատ-շատ էպիզոդիկ ինչ-որ ազգային-կոլորիտային կերպարի համար։ Ֆրունզիկին ամերիկացի էլ չեմ պատկերացնում (եթե ամերիկացի լիներ)։ Առավել ևս, ամերիկացի դերասան։
Մհեր Մկրտչյանը Մեռած Պոետներում կխզարե՞ր :nea
Էնտեղ ինտելեկտուալ կերպար է պետք (մեծագույն հարգանքով ու գնահատանքով Մհեր Մկրտչյան դերասանի հանդեպ)։
Գիտես, Ֆրունզիկը հայ դերասան էր։ Անգամ իր հոյակապ դերերով սովետա-ռուսական կինոյում էլի հայ մարդու կերպար էր տանում։
Ֆրունզիկին չեմ պատկերացնում հոլիվուդյան կինոյում, ի՞նչ տեսակ քասթինգին կվերցնեին նրան, շատ-շատ էպիզոդիկ ինչ-որ ազգային-կոլորիտային կերպարի համար։ Ֆրունզիկին ամերիկացի էլ չեմ պատկերացնում (եթե ամերիկացի լիներ)։ Առավել ևս, ամերիկացի դերասան։
լրիվ:
Ընդամենը մի գույն ուներ. էն 01 99-ի Գարսևանի գույնը: Ամենայն հարգանքով ես էլ, բայց Ֆրունզի վրայից ոչխարի պանրի հոտ էր գալիս, ի՞նչ Հոլիվուդ, կամ եվրոպական կինո …
Ջիգարխանյանը, Խորենը ուրիշ բան: Կլաս էին ու ինտելեկտ էր թափվում վրաներից:
Կամ էլ Սոս Սարգսյանը, որին թեպետ համարում եմ հանճար մի հեքիաթասաց. էն ձայնն ու տեմբռը որ ինքն ունի հայերեն լեզվում՝ ոչ մեկ չի կարա իր պես հեքիաթ պատմի կամ voice over անի հայերենում. լսում ես փշաքաղվում ես, բայց էդ ամենի հետ մեկտեղ, որպես էկրանի դերասան՝ վրից սարերի ու կովերի հոտ ա գալիս: Հայաստանյան զուլալ սարերի, կովերի ու ոչխարների հոտ:
Չկա ինտելեկտ: Ոչ էլ ինտելեկտուալ խաղ:
Յոհաննես
22.08.2023, 12:51
Մհեր Մկրտչյանը Մեռած Պոետներում կխզարե՞ր :nea
Էնտեղ ինտելեկտուալ կերպար է պետք (մեծագույն հարգանքով ու գնահատանքով Մհեր Մկրտչյան դերասանի հանդեպ)։
Գիտես, Ֆրունզիկը հայ դերասան էր։ Անգամ իր հոյակապ դերերով սովետա-ռուսական կինոյում էլի հայ մարդու կերպար էր տանում։
Ֆրունզիկին չեմ պատկերացնում հոլիվուդյան կինոյում, ի՞նչ տեսակ քասթինգին կվերցնեին նրան, շատ-շատ էպիզոդիկ ինչ-որ ազգային-կոլորիտային կերպարի համար։ Ֆրունզիկին ամերիկացի էլ չեմ պատկերացնում (եթե ամերիկացի լիներ)։ Առավել ևս, ամերիկացի դերասան։
Բարեկամ ջան, ես վերջին շրջանում հազվադեպ եմ ինչ որ բանի մասին կարծիք արտահայտում ու կան եզակի թեաներ, որոնց մասին խոսում եմ, իսկ երբ խոսում եմ իմ կարծիքը չեմ արտահայտում այլ ներկայացնում եմ ճշմարտությունը։
Հիմա, ես քո ասածից հասկացա, որ դու Ուիլյամսի կերպարին չես ըմբռնել, քանի որ եթե էդ կինոյից քո համար ինքը որպես ինտելեկտուալ է մնացել, էլ ի՞նչ ասեմ։
Իրա կերպարը ամբողջ ժամանակ խոսում է էմոցիաների արտահյտման, պահը զգալու ու վայելելու մասին, երբեմն ոչ ադեկվատ արարքները, որոնք դուրս են ընդհանուր ըմբռնումից, իրա մեջ կա թախիծ, կա մեծ ափսոսանք։ Դու հեչ Մհեր Մկրտչյանը ձայնը լսե՞լ ես, պատկերացնու՞մ ես ինքը ոնց կներկայացներ էդ ամենը, ինչքան սիրուն կբացատրեր պահը զգալու կարևորությւոնը, իր ձայնով ինչքան լավ ցույց կտար կերպարի ափսոսանքը։
Մեռած պոետների մեջ պոեզիան է համարվում էս ամենը ցույց տալու միջոցը, Հայ դերասան լինելը էս դեպքում, ոչ թե կվնասեր այլ հակառակը կօգներ, քանի որ ինչ-ինչ բայց մենք հանճարեղ պոետներ ենք ունեցել ու մենք շատ լավ ենք զգում ու ընկալում պոեզիան։ Իսկ զգացմունքները համամարդկային են, առանձին ազգի մենաշնորհ չեն, անգամ լիքը դեպքերում արտահյտման ձեն է անգամ նույնը։
Իսկ դու հարցին սենց շատ ուղիղ ես նայում յանի, դե պարզ է հայկական-սովետական մշակույթի տակ ծնված մեծացած դերասանին ուրիշ իրականություն ուղարկելուց լիքը դետալներ կլինեն, որ չեն բռնի, էդ կապված է համ ժամանակների, համ մշակույթի ու հազար հատ ուրիշ ֆակտրների հետ։
Յոհաննես
22.08.2023, 12:53
լրիվ:
Ընդամենը մի գույն ուներ. էն 01 99-ի Գարսևանի գույնը: Ամենայն հարգանքով ես էլ, բայց Ֆրունզի վրայից ոչխարի պանրի հոտ էր գալիս, ի՞նչ Հոլիվուդ, կամ եվրոպական կինո …
Ջիգարխանյանը, Խորենը ուրիշ բան: Կլաս էին ու ինտելեկտ էր թափվում վրաներից:
Իմ արև, ախպեր դու կինոյի հետ կապ ունեի՞ր։
Էնքանով ինչքան դու Յոհան ջան: Երկուսս էլ կինո սիրող ենք: Ես պրոֆեսիոնալ չեմ ու ընկնդրողի տեսանկյունից եմ նայում:
Մհեր Մկրտչյանը հրաշալի դերասան էր, բայց նկարագրածս «ոչխարի պանրի հոտ» արտահայտությամբ, թեև կոպիտ ա հնչում, բնավ չէի փորձում իրան ու իր տաղանդը ցեխը կոխել: Հա, ինքը հրաշալի դերասան ա, բայցևայնպես՝ Խորեն չի:
Ես իրեն նայելուց՝ հայկական գյուղական բանվորական դասակարգից չեմ կարողանում կտրվել: Կլինի դա 01 99-ում, Կովկասի Գերուհի-ում, թե Մեր Մանկության Տանգո-ում՝ ինքն ինձ համար մի գույնանի դերասան ա՝ ինչքան էլ նշածս երեք ֆիլմերում իր կերպարներն իրարից լրիվ տարբեր լինեն: Ինքն իմ համար էդ բոլոր ֆիլմերում նույն Գարսևանն ա:
Ես խոսում եմ դերասանական խաղի ինտելեկտի մասին: Ինքը բոլոր տեղերում նույնն Ֆրունզն ա՝ կլինի ուրախ թե տխուր: Նույն հայ, IQ-ուն միջինից ցածր գյուղացու կամ քաղաքացու vibe ա տալիս իր բոլոր դերերում:
Իրեն էդ առումով կնմանեցնեմ Բուրվիլի հետ, ով նույնպես ֆրանսիացիների մոտ միշտ ասոցիացվում ա ժողովրդի ու բանվորական դասակարգի ինտելեկտով ցածր խավի հետ: Ու դա բնավ իր տաղանդը կասկածի տակ չի դնում: Ինքը հանճարեղ դերասան ա, բայց իրա վրայից ֆրանսիական գյուղացիության-ալկաշության հոտ ա գալիս (ե՛ս չեմ ասում. լիքը ֆրանսիացիներ են դա ասում): Բայց իրեն սիրում են՝ ինչպես Ֆրունզին՝ Հայաստանում: Ու ինքը կինոյի իկոնա ա:
Բայցևայնպես՝ Պիեռ Ռիշար չի, կամ էլ Բելմոնդո: Վերջիններիս համեմատ՝ ինտելեկտուալ խաղ չունի ինքը:
Դա անբացատրելի բան ա:
Իսկ Ռոբին Ուիլիամսին դրել համեմատում ես Ֆրունզիկի հե՞տ:
Նա նենց մի դերասանական գունահամակարգ ուներ, որ նույնիսկ իր կոմիկ դերերով կարար քեզ լացացներ, իսկ դրամաներում՝ ծիծաղեցներ ու էմոցիաներիդ հետ էնպիսի խաղեր տար , որ էլ չասեմ …
Ինտելեկտը ծորում էր վրայից՝ նույնիսկ էն իր կալիբրի համար ամենասթից ֆիլմում ՝ Միսիս Դաութֆայերում, որտեղ տրագիկոմեդիա ժանրը exploit ա անում մինչև վերջին կաթիլը: Էլ չեմ ասում՝ մյուս դերերը ՝ Պոետներում, Ուիլ Հանթինգում, Ինսոմնիայում և այլում:
Ֆրունզը էդքանը կարա՞ր աներ:
Չեմ կարծում:
Խորենը կարար:
ԻՄԿ:
Յոհաննես
22.08.2023, 17:00
Էնքանով ինչքան դու Յոհան ջան: Երկուսս էլ կինո սիրող ենք: Ես պրոֆեսիոնալ չեմ ու ընկնդրողի տեսանկյունից եմ նայում:
Մհեր Մկրտչյանը հրաշալի դերասան էր, բայց նկարագրածս «ոչխարի պանրի հոտ» արտահայտությամբ, թեև կոպիտ ա հնչում, բնավ չէի փորձում իրան ու իր տաղանդը ցեխը կոխել: Հա, ինքը հրաշալի դերասան ա, բայցևայնպես՝ Խորեն չի:
Ես իրեն նայելուց՝ հայկական գյուղական բանվորական դասակարգից չեմ կարողանում կտրվել: Կլինի դա 01 99-ում, Կովկասի Գերուհի-ում, թե Մեր Մանկության Տանգո-ում՝ ինքն ինձ համար մի գույնանի դերասան ա՝ ինչքան էլ նշածս երեք ֆիլմերում իր կերպարներն իրարից լրիվ տարբեր լինեն: Ինքն իմ համար էդ բոլոր ֆիլմերում նույն Գարսևանն ա:
Ես խոսում եմ դերասանական խաղի ինտելեկտի մասին: Ինքը բոլոր տեղերում նույնն Ֆրունզն ա՝ կլինի ուրախ թե տխուր: Նույն հայ, IQ-ուն միջինից ցածր գյուղացու կամ քաղաքացու vibe ա տալիս իր բոլոր դերերում:
Իրեն էդ առումով կնմանեցնեմ Բուրվիլի հետ, ով նույնպես ֆրանսիացիների մոտ միշտ ասոցիացվում ա ժողովրդի ու բանվորական դասակարգի ինտելեկտով ցածր խավի հետ: Ու դա բնավ իր տաղանդը կասկածի տակ չի դնում: Ինքը հանճարեղ դերասան ա, բայց իրա վրայից ֆրանսիական գյուղացիության-ալկաշության հոտ ա գալիս (ե՛ս չեմ ասում. լիքը ֆրանսիացիներ են դա ասում): Բայց իրեն սիրում են՝ ինչպես Ֆրունզին՝ Հայաստանում: Ու ինքը կինոյի իկոնա ա:
Բայցևայնպես՝ Պիեռ Ռիշար չի, կամ էլ Բելմոնդո: Վերջիններիս համեմատ՝ ինտելեկտուալ խաղ չունի ինքը:
Դա անբացատրելի բան ա:
Իսկ Ռոբին Ուիլիամսին դրել համեմատում ես Ֆրունզիկի հե՞տ:
Նա նենց մի դերասանական գունահամակարգ ուներ, որ նույնիսկ իր կոմիկ դերերով կարար քեզ լացացներ, իսկ դրամաներում՝ ծիծաղեցներ ու էմոցիաներիդ հետ էնպիսի խաղեր տար , որ էլ չասեմ …
Ինտելեկտը ծորում էր վրայից՝ նույնիսկ էն իր կալիբրի համար ամենասթից ֆիլմում ՝ Միսիս Դաութֆայերում, որտեղ տրագիկոմեդիա ժանրը exploit ա անում մինչև վերջին կաթիլը: Էլ չեմ ասում՝ մյուս դերերը ՝ Պոետներում, Ուիլ Հանթինգում, Ինսոմնիայում և այլում:
Ֆրունզը էդքանը կարա՞ր աներ:
Չեմ կարծում:
Խորենը կարար:
ԻՄԿ:
Ախպեր, ինտելեկտուալ խաղը ինչա՞, որտեղի՞ց ես լսել էդ տերմինը ու ովա՞ էդ հնարել։
Ախպեր, ինտելեկտուալ խաղը ինչա՞, որտեղի՞ց ես լսել էդ տերմինը ու ովա՞ էդ հնարել։
եթե դու տարբերություն չես տեսնում Ռոբին Ուլիամսի ու Ֆրունզիկի մեջ՝ էլ ի՞նչ քննարկման մեջ մտնեմ հետդ:
Ինտելեկտուալ խաղ արտահայտությունն էլ չեմ հիշում որտեղ եմ լսել: Երևի մակդոնալցում հաց ուտելուց մեկը ասել ա՝ կողքից լսել եմ՝ դուրըս եկել ա ՝ ասի օգտագործեմ՝ cool երևամ ակումբում:
Յոհաննես
22.08.2023, 17:08
եթե դու տարբերություն չես տեսնում Ռոբին Ուլիամսի ու Ֆրունզիկի մեջ՝ էլ ի՞նչ քննարկման մեջ մտնեմ հետդ:
Ինտելեկտուալ խաղ արտահայտությունն էլ չեմ հիշում որտեղ եմ լսել: Երևի մակդոնալցում հաց ուտելուց մեկը ասել ա՝ կողքից լսել եմ՝ դուրըս եկել ա ՝ ասի օգտագործեմ՝ cool երևամ ակումբում:
Ախպեր չէ չոտկի, առանց սարկազմ, դու ի՞նչ ես հասկանում դրա տակ։ Լուրջ էլի տերմին ես օգտագործում բա բացատրի
Ախպեր չէ չոտկի, առանց սարկազմ, դու ի՞նչ ես հասկանում դրա տակ։ Լուրջ էլի տերմին ես օգտագործում բա բացատրի
Ինտելեկտուալ խաղը կայանում ա դերասանի ընդհանուր բագաժի մեջ և հետևյալ էլեմենտների հետ ա կապված.
կենցաղայնության բացակայություն
ընդհանուր էրուդիցիա
կարդացածություն
ինֆորմացվածություն
և մաքուր հայերեն խոսք: (տվյալ դեպքում՝ Ֆրունզիկի պահով՝ նա մաքուր հայերեն խոսք չուներ):
Ակցենտի հետ չշփոթել !!!
Matthew McConaughey-ն էլ ակցենտ ունի , ինչպես Ֆրունզը հայերենում: Բայց Մաթիուն ինտելեկտով ավելի բարձր ա Ֆրունզից: Ստեղ խոսքի ու խոսքի delivery-ի մեջ ա գաղտնիքը: Դժվար ա բացատրել, սա կարա հնչի լրիվ սուբյեկտիվ, բայց հավատա, որ կա՛ տենց բան: Ոնց որ Նիկուլինին բերես համեմատես Սմակտունովսկու հետ: Նիկուլինը տիպաժ էր, Սմակտունովսկին՝ դերասան:
Կամ նույն Արման Կոտիկյանը, որ արևմտահայերեն էր խոսում … մեկ ա ՝ ինտելեկտը թափվում էր վրայից: Նենց չի, որ կարաս ասես՝ Ֆրունզինը մենակ ակցենտ էր ու վերջ: Չէ՛, մենակ ակցենտ չէր: Ֆրունզը կենցաղային էր: Ու հաստատ ինտելեկտով զիջում էր շատ շատերին:
Ֆրունզը չէ՛ էլի, այ ախպեր: Չէ՛ ու չէ՛ !!!
հ.գ. հիմա քեզ ես ո՞նց բացատրեմ, թե որն ա ինտելեկտը …
դա մենակ դերասանության մեջ չի:
Հասարակ բան ա.
Վարդան Պետրոսյա՞ն, թե՞ Լևոն Հարությունյան:
Ո՞վ ա իրանցից ավելի ինտելեկտով իր խոսքում ու պահվածքում: ??
Ու ինչի՞ ա տենց:
Լիքը ֆակտորներ կան, որ չի լինում բացատրել, կամ էլ ե՛ս չեմ կարողանում բացատրել:
Հասարակ մի օրինակ բերեմ.
մի հատ Խորենի էս վիդեոն նայի.
https://youtu.be/nwoe30EWZBU
(1:52 -ից սկսի)
Մի հատ ֆրազա ա ասում ընդամենը.
- «Լիլիթ, ես քո մորը չեմ սիրել: Անկեղծ, մեծ սիրով չեմ սիրել»:
Էդ հասարակ ֆրազան նենց ա ապրում, ու շուրթերից հայերեն լեզուն նենց ա գեղեցկացնում, որ ջանդ փշաքաղվում ա:
Ես էդ պահին իրեն հավատում եմ: Ինքը կոնկրետ էդ պահին, իմ համար, չի խաղում: Ես տպավորություն եմ ստանում, որ ինչ-որ Լիլիթ իր հորից թաքնված տեսախցիկով հարցազրույց ա վերցնում ռեալ կյանքում:
Այ դա ա իսկական դերասանության վարպետության հզորությունը:
Հիմա Մհեր Մկրտչյանից մի հատ տող ասա կամ բառակապակցություն, որտեղ մենք մոռանում ենք, որ ինքը խաղում ա:
Կամ՝ (կրկնվում եմ) Կիլյան Մըրֆիի էս վերջին խաղը …
Դու ի՛նքդ ես գնացել նայել ֆիլմը …
Էդ ի՞նչ արեց …
ես էշացել էի ուղղակի ու մինչև հիմա մտքիցս դուրս չի գալիս:
Էդ ինչ միմիկա էր … էդ ինչ նուրբ դիմախաղ էր … էդ ինչ էր վաբշե …
դերասանական խաղի մի նոր բանալի էր ինձ համար:
Ու ինքը որպես դերասան որևէ բանով աչքի չէր ընկել իմ համար դրանից առաջ: Ոչ էլ Peaky Blinders-ն էի հետևողականորել նայել, որ ծանոթ լինեի իրեն:
Բոլորին ծալեց դրեց մի կողմ: Կողքը նույնիսկ Մետ Դեյմընը արդեն չէր երևում:
Դարձավ կուռքերիցս մեկը: Ուղղակիորեն !
Բարեկամ ջան, ես վերջին շրջանում հազվադեպ եմ ինչ որ բանի մասին կարծիք արտահայտում ու կան եզակի թեաներ, որոնց մասին խոսում եմ, իսկ երբ խոսում եմ իմ կարծիքը չեմ արտահայտում այլ ներկայացնում եմ ճշմարտությունը։
Հիմա, ես քո ասածից հասկացա, որ դու Ուիլյամսի կերպարին չես ըմբռնել, քանի որ եթե էդ կինոյից քո համար ինքը որպես ինտելեկտուալ է մնացել, էլ ի՞նչ ասեմ։
Իրա կերպարը ամբողջ ժամանակ խոսում է էմոցիաների արտահյտման, պահը զգալու ու վայելելու մասին, երբեմն ոչ ադեկվատ արարքները, որոնք դուրս են ընդհանուր ըմբռնումից, իրա մեջ կա թախիծ, կա մեծ ափսոսանք։ Դու հեչ Մհեր Մկրտչյանը ձայնը լսե՞լ ես, պատկերացնու՞մ ես ինքը ոնց կներկայացներ էդ ամենը, ինչքան սիրուն կբացատրեր պահը զգալու կարևորությւոնը, իր ձայնով ինչքան լավ ցույց կտար կերպարի ափսոսանքը։
Մեռած պոետների մեջ պոեզիան է համարվում էս ամենը ցույց տալու միջոցը, Հայ դերասան լինելը էս դեպքում, ոչ թե կվնասեր այլ հակառակը կօգներ, քանի որ ինչ-ինչ բայց մենք հանճարեղ պոետներ ենք ունեցել ու մենք շատ լավ ենք զգում ու ընկալում պոեզիան։ Իսկ զգացմունքները համամարդկային են, առանձին ազգի մենաշնորհ չեն, անգամ լիքը դեպքերում արտահյտման ձեն է անգամ նույնը։
Իսկ դու հարցին սենց շատ ուղիղ ես նայում յանի, դե պարզ է հայկական-սովետական մշակույթի տակ ծնված մեծացած դերասանին ուրիշ իրականություն ուղարկելուց լիքը դետալներ կլինեն, որ չեն բռնի, էդ կապված է համ ժամանակների, համ մշակույթի ու հազար հատ ուրիշ ֆակտրների հետ։
Յոհաննես ջան, ես կինոգետ լինելուց շատ հեռու եմ, բայց ինձ թույլ եմ տալիս նկատել, որ ուսուցչի դերը, կոնկրետ մեռած պոետների ուսուցչի դերը, քո նշած հատկանիիշներով հանդերձ, մնում է ինտելեկտուալ կերպարի դեր՝ առաջին հերթին։ Խոսքը նույնիսկ իմաստուն կերպարի մասին չի, այլ հենց ինտելեկտուալ՝ իր ոչ ադեկվատ, ավելի ճիշտ՝ ստանդարտից դուրս դրսևորումներով, ու հե՛նց այդ դրսևորումներով, որովհետև դրանք նույնպես ինտելեկտի արտահայտություն են այն մեռած պոետների համատեքստում։ Ու այն, որ Ֆրունզիկը դրամատիկ մեծ դերասան է, ով խորը զգողականությամբ արտահայտել գիտե թե՛ թախիծը, թե՛ ափսոսանքը, պարտադիր չի նշանակում, որ նրան կարելի է տեսնել պոետների ուսուցչի դերում։ Ինչ վերաբերում է մշակույթին, որը ձևավորում է դերասանին, թերևս դու ճիշտ ես, ծնված լիներ Ֆրունզիկը արևմտյան մշակույթում, կձևավորվեր ուրիշ Ֆրունզիկ, ուրիշ դերասան՝ հոլիվուդյան դերերին լավ էլ համապատասխան, որովհետև դերասանական տաղանդի կայծն ուներ իր մեջ՝ բնատուր, բայց դերասանական արվեստը, ինչպես առհասարակ ամեն արվեստ, չի կարող հեռանալ ազգայինից, դառնալ կոսմոպոլիտ, որովհետև այն սերտորեն կապված է ազգայինի ու մշակույթի հետ՝ սնվելով ու աճելով նրանից։
Մի քանի օր առաջ գրի առա էս թեմայի շուրջ նոր (կամ ոչ էնքան նոր) մտքերս, որոնց ուզում եմ հետևել։
- Արժի «զենքերը վայր դնել»
Այլ կերպ ասած՝ դադարել զայրանալ, նյարդայնանալ բաներից, որոնք փոխել չեմ կարող։ Ընդունել իրերն ու մարդկանց, ինչպես որ կան՝ առանց ֆիքսվելու դրանց/իրենց վրա, ավելի շատ կենտրոնանալ էն ամենի վրա, ինչը դուր է գալիս ու հաճույքով եմ անում:
Դադարել ընդվզել, քննադատել, փորձել փոխել, իրերի ու երևույթների դեմ դուրս գալ, բացասական կարծիք բարձրաձայնել, էն դեպքում, երբ ուրիշների մի բանին էլ չի:
Արժի զենքերը վայր դնել ու հանգիստ ապրել։ Աշխարհն էնպիսին է, ինչպիսին որ կա, ես դա փոխել չեմ կարող, մենակ գլխացավանք կամ դեռ ավելի մեծ վնասներ եմ ինձ հասցնում՝ գլուխս հա պատին հարվածելով։
- Օքեյ է մարդկանցից հրաժարվել, երբ ոչ միայն վատ տրամադրված չեմ իրենց հանդեպ, այլ անգամ շատ ջերմ եմ վերաբերվում: Վերաբերմունքն էնքան կարևոր չի, ինչքան թողած ազդեցությունը: Եթե մարդիկ լավ չեն ինձ ու իմ կյանքի համար, ուրեմն արժի մեկընդիշտ բաց թողնել / հեռու մնալ:
Ու նաև օքեյ է տխրել դրա պատճառով, բայց դա չպիտի ազդի որոշման վրա։
- Ոչ ոք ավելի կարևոր չի, քան մյուսները, ու ընդհանուր վերցրած՝ ոչ ոք էլ կարևոր չի: Ես ընդամենը մեկն եմ միլիարդների մեջ: Չարժի սեփական եսին, կարծիքին, տեսակետին հատուկ կարևորությամբ վերաբերվել: Իմ լինել-չլինելուց աշխարհում բան չի փոխվում:
- Ինչն է էս ամենի իմաստը, ինչու ենք ապրում, ինչ ենք մենք, հավանաբար երբեք էլ չիմանամ, էնպես որ արժի ուղղակի ապրել՝ առանց անվերջ խորանալու հարցերի անծայրածիր անդունդի մեջ: Ու դադարել անընդհատ ամեն ինչում իմաստ փնտրելուց (և էդպես էլ չգտնելուց):
- Օքեյ է լինել էնպիսին, ինչպիսին կամ: Չպիտի ատեմ ինձ՝ ավելին / ուրիշ լինել չկարողանալու համար: Ընդհանապես, ես դեռ (հավանաբար) երկար ժամանակ ինքս ինձ հետ եմ անցկացնելու, պիտի լեզու գտնեմ ինձ հետ ու համերաշխության գամ:
- Գրելը մնում է ինձ համար ամենալավ թերապևտիկ միջոցներից մեկը։ Բայց նաև ընթերցանությունն է թերապևտիկ ազդեցություն թողնում։ Ու խոսքը մասնագիտական գրականության մասին չի, այլ գեղարվեստականի։ Ինչքան էլ հոգնած լինեմ, արժի օրական գոնե մի քանի էջ կարդալ ու հատկապես էն գրողներից, որոնք հմուտ «պատմողներ» են, որոնք նարատիվի մեջ են խորասուզում էնպիսի սահունությամբ, որ լրիվ հայտնվում ես իրենց պատկերած աշխարհում՝ քոնինից կտրվելով, ու դուրս ես գալիս էնտեղից՝ գլխումդ պտտվող-տանջող մտքերից ազատված․ դրանով իսկ կարդալը թերապևտիկ սեանսի է վերածվում։ Սա պիտի հա հիշել ու ամեն օր կարդալ։
Նենց հոգուցս խոսացիր:
Ստորագրում եմ ամեն մի տառի տակ:
Մի բան նոր մտքովս անցավ. գիտե՞ս երբ եմ խաղաղվում ու էս ամեն ինչին սկսում վերաբերվել որպես roller coaster ride ?
Երբ գիտակցում եմ, որ ընդամենը 40-ից 50 տարի հետո (մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս) մեր մասին ոչ ոք ոչ հիշելու ա, ոչ իմանալու են մեր անունները ու ոչ էլ նույնիսկ ինչ-որ մեկը իմանալու ա, որ մենք երբևիցե գոյություն ենք ունեցել:
Հենց դա հիշում եմ՝ սկսում եմ մաքսիմալնի ձևով ապրել կյանքի հոսքով ու ներկայի տված-չտվածով:
Ամեն ինչի մեջ հումոր ու ծիծաղ ա պետք մտցնել:
Նենց հոգուցս խոսացիր:
Ստորագրում եմ ամեն մի տառի տակ:
Մի բան նոր մտքովս անցավ. գիտե՞ս երբ եմ խաղաղվում ու էս ամեն ինչին սկսում վերաբերվել որպես roller coaster ride ?
Երբ գիտակցում եմ, որ ընդամենը 40-ից 50 տարի հետո (մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս) մեր մասին ոչ ոք ոչ հիշելու ա, ոչ իմանալու են մեր անունները ու ոչ էլ նույնիսկ ինչ-որ մեկը իմանալու ա, որ մենք երբևիցե գոյություն ենք ունեցել:
Հենց դա հիշում եմ՝ սկսում եմ մաքսիմալնի ձևով ապրել կյանքի հոսքով ու ներկայի տված-չտվածով:
Ամեն ինչի մեջ հումոր ու ծիծաղ ա պետք մտցնել:
Ադամ ջան, «Կենցաղային թերապիան» օրագրային թեմա չի, էնտեղ էլ կարող ես գրել-քննարկել :)
մարդ եղած վախտ
15.09.2023, 12:34
Ես էլ քեզ եմ սիրում։
Բուլիինգ չի ջան, պատահական ծաղր է, քո իրականության մեջ բառերի իմաստներն էլ են լղոզվել։
Ու անմեղ ծաղր է, եթե համեմատենք օբյեկտիվ իրականության ընկալման ու տրամաբանության հետ խնդիր ունեցողների կողմից ամենատարբեր տիպի զանգվածային հսկողության առաջարկների տված վնասը, որոնք աստիճանաբար իրականություն են դառնում, որովհետև մարդկանց մեծամասնությունը մոլորության ու թմբիրի մեջ է։
որ ասում ես պատահական, այսինքն՝ քո կամքից անկախ ա՞ ստացվում․ շփոթված էիր, մատդ պատահաբար կպա՞վ, որ գրեցիր "ոչ ավանդական սեռական կողմնորոշում ունեցողները, նաև թեթևսոլիկ, մակերեսային, կարճատև ֆիզիկական կապերով զբաղվողները", թե համարում ես, օրինակ, ինձ ու ինձ ներառող խմբերի վրա բոցվելուց դու ես որոշում անմեղ էր թե չէ․ բուլիինգը հենց էդ ա, բարեկամս․
ընդ որում էս արձագանքդ էլ անուն ունի, Վիշապ ջան, անգլերենում կոչվում ա gaslighting (բա հայերենու՞մ, կրակ տա՞լ)։ Էդ էն ա, երբ մեկին ինչ֊որ ձև թիրախավորում ես, ծաղրում ես, վիրավորում ես, կամ ուրիշ մի բան, հետո ասում ես ֊ "էդ քո խեղաթյուրված ընկալումն ա", "հա լավ, էդ ի՞նչ մի նեղվելու/վիրավորվելու/... բան ա", "բա գիտե՞ս քո արածը ինձ ինչքան հուզեց, իմ ասածը/արածը հլը մի բան էլ քիչ ա", "ինձ հասցրիր" ու էս տիպի, կարաս շարունակես․․․
Լիքը կարելի է խորանալ հայերիս կարճատեսության ու պատմական սխալների շուրջ, բայց կարճ կապեմ․
Հայերս, Ղարաբաղը վերցնելու տարածքային ու անվտանգության խնդիրը լուծելու համար, անոռուգլխության ու ռուսների փեշերից կախվելու փոխարեն պիտի եվրեյների ճամփով գնայինք ու պետություն-ազգ-բանակ կոնցեպտով ինտեգրեինք բանակը, քաղաքացիական կյանքը, բիզնեսը, կրթությունը, սեքսն ու գինին սաղ իրար հետ։ Այսինքն օրինակ մեր հայ նազանի աղջիկները իսրայելցիների նման պիտի շոփինգի գնային ավտոմատները ուսներին, որ ցանկացած ժամանակ օսմանները հարձակվեին, ապա միանգամից շոփինգից անցնեին կռվի։ Մոտավորապես այդպիսին պիտի լիներ կոնցեպտն ու իմպլեմենտացիան, որ մենք կարողանայինք մեզ պատմականորեն ու արդար պատկանող սրբազան հողերը կայուն ու երկարաժամկետ պահել ու զարգանալ ու հպարտ-հպարտ ֆռֆռալ ու լոպազանալ։
Բայց իրականում մենք խաղաղասեր, թաթալաբազ ու անհավես ազգ ենք։ Սույն փաստը հաշվի առնելով, մեր երկրորդ տարբերակը պիտի լիներ հարևանների հետ մերձենալն ու ինտեգրվելը, ինչն էլ քչից շատից, լավից վատից կատարվում էր մինչև Ղարաբաղյան շարժումն սկսելն ու համը հելնելը։
է՜հ Վիշապ ջան, հրեաները 10 դար առաջ են, մտածում, իսկ մենք ալարում ենք, վաղվա օրվա մասին էլ մտածել: :( :(
Ուլուանա
05.10.2023, 04:57
Աղջկաս խելքն էլ էր գնում էդ Բինիբու-ների համար, ամեն առիթով կարելի էր դրանցից նվիրել, և նա երջանիկ էր։ Ճամփորդելիս, երբ ոչինչ հասցրած չէի լինում իր համար գնած լինել, ցանկացած օդանավակայանից կարելի էր դրանցից վերցնել, և հարցը լուծված էր :)
Ընդ որում, ամեն մի կերպարին անհատական վերաբերմունք ուներ, ընտրում էր, թե կոնկրետ որ մեկին էր այսինչ օրը այսինչ տեղը իր հետ տանելու։
Իր կոլեկցիան պահել է, հիմա արդեն՝ ավտոտնակ իջեցված արխիվային տուփերում :)
Ապրես, որ պատմեցիր ֆիլմի մասին․ հենց իր հետ էլ հավեսով կնայենք։ Հուսով եմ՝ Նեթֆլիքսում կա։
Կարծեմ, Apple TV-ով եմ նայել, ոչ թե Netflix-ով։
Ի դեպ, մենք էլ էինք հենց օդանավակայաններից ձեռք բերում, սովորական խանութներում աչքովս չէր ընկնում։ Ֆիլմը նայելուց հետո հասկացա, որ դա ի սկզբանե իրենց մարկետինգային ստրատեգիան է եղել՝ արհեստականորեն ստեղծված "limited edition" ու քիչ հասանելիություն, որին մինչ օրս էլ հավատարիմ են։
Ու դրա հետևանքով էլ 90-ականներին էդ քիչ հասանելի խաղալիքները հավաքելու խելագար տենդենց է առաջացել, որի մասին էլ հենց ֆիլմն է։
Իմ էրեխեքն էլ են շատ սիրում էդ, ինչպես իրենք են անվանում, «պուպուշ աչուկներով» կենդանիներին :)): Բայց մեզ մոտ համարյա ցանկացած խանութում դրանցից կան լիքը` «Միդոլարանոցից» սկսած, դեղատներով վերջացրած:
Կինոն ինձ էլ հետաքրքրեց, կնայենք:
Պիգմալիոնի կամ Ռոզենթալի էֆֆեկտի մասին վաղուց գիտեմ, բայց ինձ վրա վերջերս եմ սկսել նկատել։ Ակումբում գրելիս ինձ բռնացնում եմ, որ մտքիս ձևակերպումներն ու շեշտադրումները փոփոխվում են ըստ նրա, թե ով կլինի կարդացողը կամ էդ թեմայում ովքեր են ակտիվ, հաճախ նույնիսկ տվյալ մարդկանց ոճով եմ սկսում գրել։ Նույնը խմբային չատերում եմ նկատել ու առօրյա կյանքում էլ։ Երբ երկար եմ մնում տենց միջավայրներում դիսասոցացիայի կարգի զգացում եմ ունենում։
Թվում ա՝ միջավայրն իր ձևն ա թելադրում։ Սրա կողմնակի էֆֆեկտը նա ա, որ էն միջավայրներում, որտեղ իմ մասին սահմանափակ պատկերացում ունեն, սկսում եմ սահմանափակված էլ ներկայանալ, մտքերս էլ սկսում են սահմանափակ լինել, ինտելեկտուալ «առաստաղ ա» հայտնվում։ Էդ տիպի օրինակ են մանկության ընկերները, ում հետ երկար ժամանակ չես շփվել ու հանկարծ հանդիպում ես՝ ոնց որ հետ գնաս ու լինես հին ժամանակների նման, որը ներկայի հետ կապ չունի։ Նմանատիպ ազդեցություն նկատել եմ նաև ընկերներիս կողքին, օրինակ երբ երկար դադարից հետո մեկը սկսում ա ինտենսիվ ժամանակ անց կացնել ծնողների հետ, վարքագիծը փոխվում ա ու ծնողների հետ շփումի հաճախականության քչացումից հետո նորից «վերականգնվում»։
Ստացվում ա՝ դիմացինների սպասումները փոխում են մեր ներքին պատկերացումները մեր մասին ու արդյունքում վարքագիծը, հնարավոր ա նաև ցանկությունները։ Սրա հետևանք կարա լինի, որ մարդ չի կարողանում առաջ շարժվել, որովհետև միջավայրը պատկերացումներ ա թելադրում, օրինակ հայ հասարակության մեջ նկատել եմ՝ մեկի մոտ ինչ-որ խնդիր են նկատում ու արժեզրկում մնացած բոլոր դրական հատկանիշները, նաև խնդիրը համարվում ա փոփոխման ոչ ենթակա, այսինքն մի անհաջող դեպքը կարա սահմանի, թե մարդը ով կլինի ամբողջ կյանքի ընթացքում, ոչ թե մարդը շանս չունի հաղթահարելու, այլ միջավայրը «հույսը կտրել ա» էդ մարդուց։ Լինում ա, երբ դեպքը մոռացվում ա, իսկ զգացողություններն ու վերաբերմունքը շարունակում են մնալ ու տարածվել երեխաների վրա էլ։
Ստացվում ա մարդկանց գլխների նառատիվը իրական որոշից գործոն ա։
Հետաքրքիր ա՝ ուրիշ մարդկանց մոտ ոնց ա արտահայտվում կամ արտահայտվում ա, թե չէ։
Խաղանք Հայկու:
Հայկուն ճապոնական չափածոյի ձեւ է հետեւյալ կանոններով`
- ունի ընդամենը 3 տող,
- որոնք անհանգ պիտի լինեն,
- առաջին տողը պետք է ունենա 5 վանկ,
- երկրորդը` 7 վանկ.
- երրորդը էլի 5 վանկ:
Խաղը հետեւյալում է. ամեն մի հաջորդ մասնակից պետք է հորինի նոր հայկու իր նախորդի հորինած հայկուի վերջին տողը օգտագործելով որպես իր հայկուի առաջին տող:
Օրինակ, ես կգրեմ այսպիսի հայկու.
Թե ինչ կդառնաս
Ինչին որ ձգտում ես դու
Այս աշխարհից չէ
Իմ հաջորդը պետք է հորինի նորը, սկսելով`
Այս աշխարհից չէ………………………………
…………………...
Հանկարծ չմոռանաք Հայկուի կանոնները: Եթե գրվածը խախտում է կանոններից թեկուզ մեկը, դա արդեն հայկու չէ, եւ հաջորդ մասնակցին խնդրվում է չշարունակել դա, այլ շարունակել դրա նախորդ ճիշտ հայկուն:
ՀԳ. ‘Մասնակցիր Հայկուին’ տարածված խաղ է գրական ֆորումներում: Փորձենք հայերեն:
Սրբիչ ուրիշից
Կեղտը անցյալից
Հոտը քո ոռից
Յոհաննես, Հայկուի կանոնները խախտում ես. երկրորդ տողը պիտի յոթ վանկ ունենա :P
Յոհաննես
03.11.2023, 13:03
Յոհաննես, Հայկուի կանոնները խախտում ես. երկրորդ տողը պիտի յոթ վանկ ունենա :P
Հետո էլ կասեն խի՞ գրառում չես անում։
Բարեկամ էդ կանոնները փոխի ։դ
Հետո էլ կասեն խի՞ գրառում չես անում։
Բարեկամ էդ կանոնները փոխի ։դ
Հետո էլ կասեն
խի՞ գրառում չես անում
փոխի կանոնը
Ուլուանա
05.11.2023, 23:36
Չսիրեցի էդ հայկուները: Հենց սկզբից էլ մի տեսակ անիմաստ ու անկապ ոտանավոր ա թվացել` անռիթմ, անբարեհունչ ու անտաղանդ :D: Կներեք, բայց վաղուց էի ուզում ասել: :oy
մարդ եղած վախտ
06.11.2023, 01:27
Իսկ ինձ համար հաիկու-հաիկու խաղալը ակումբային ամենահավես պահերից էր :)) ապագայում էլ հավեսով կմիանամ
Ուլուանա
06.11.2023, 03:13
Իսկ ինձ համար հաիկու-հաիկու խաղալը ակումբային ամենահավես պահերից էր :)) ապագայում էլ հավեսով կմիանամ
Ի դեպ, հիշեցի, որ մի հազար տարի առաջ ես էլ «Չափածո զրույց» (https://www.akumb.am/showthread.php/39805-%D5%89%D5%A1%D6%83%D5%A1%D5%AE%D5%B8-%D5%A6%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%B5%D6%81) թեմա էի բացել, ժամանակին հավեսով զրուցում էինք մեջը, շրջաններով լավ ակտիվ էր, բայց նոր նայեցի. վերջին գրառումը 10 տարի առաջ ա արվել: Էնտեղ էլ որ գրեք, ես էլ կմասնակցեմ: Նենց չի, որ հայկուի գործին ուզում եմ խփել :)) դուք հայկու էլ գրեք, ովքեր որ հավես ունեն, ուղղակի ես հայկուի հետ չունեմ, բայց բանաստեղծորեն զրուցելը հավես կլիներ: Մի խոսքով` սա էլ փորձեք, մարդ ես, կարող ա հավես զրույց ստացվի:
Հետո էլ կասեն խի՞ գրառում չես անում։
Բարեկամ էդ կանոնները փոխի ։դ
Թազա խաղ եմ առաջարկել, ավելի հետաքրքիր․ չինական բանաստեղծությու (https://www.akumb.am/showthread.php/68262-%D5%89%D5%AB%D5%B6%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A2%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%A5%D5%B2%D5%AE%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6)ն։
Չսիրեցի էդ հայկուները: Հենց սկզբից էլ մի տեսակ անիմաստ ու անկապ ոտանավոր ա թվացել` անռիթմ, անբարեհունչ ու անտաղանդ :D: Կներեք, բայց վաղուց էի ուզում ասել: :oy
Ճիշտ հակառակը, իմ կարծիքով։ Հայկուի հմայքը քիչ բառերի մեջ խոր իմաստ ամփոփելն ա (ուրիշ՝ որ մենք խաղի վերածելով ջրիկանում ենք)։ Հանգի բացակայությունն ա, որ չի սահմանափակում խոր իմաստի ամփոփման հնարավորությունը էդ մի քանի բառերում։ Հանգի բացակայությունը բնավ չի ենթադրում ռիթմի բացակայություն, ճիշտ ինչպես աբստրակտ նկարչությունը իրականության արտահայտման ձևի, այն է՝ արվեստի բացակայության ցուցանիշ չի։
Բառերի խնամքով, արվեստի զգացողության մակարդակում ընտրության դեպքում հայկուն ոչ միայն բարեհունչ է, այլև ավարտուն։
Ճապոնական հայկուները հիմնականում բնության տարրերի շուրջ են՝ խոհափիլիսոփայական համատեքստով։
Օրինակ սա (թեև թարգմանություն է)․
old pond
frog leaps in
water's sound
Չսիրեցի էդ հայկուները: Հենց սկզբից էլ մի տեսակ անիմաստ ու անկապ ոտանավոր ա թվացել` անռիթմ, անբարեհունչ ու անտաղանդ :D: Կներեք, բայց վաղուց էի ուզում ասել: :oy
Ինձ իրենք դուր են գալիս, որովհետև տրամադրություն են հաղորդում ու կարճ են։ Դրա համար հիմնականում չափածո չսիրելով հայկուներ սիրում եմ (նու սիրելն ուժեղ ա ասված, մյուս չափածոներից ավելի շատ եմ սիրում ։Դ)
Տեսնես՝ սա ի՞նչ է նշանակում, երեկվանից կարդում եմ, ուզում եմ հասկանալ.
Տասնհինգ րոպե,
Ունևորներին՝ մի ժամ։
Կուզեր մոռանալ։
մարդ եղած վախտ
12.11.2023, 15:20
Տեսնես՝ սա ի՞նչ է նշանակում, երեկվանից կարդում եմ, ուզում եմ հասկանալ.
Իմ ընկալմամբ էն մարդու տեսանկյունից ա, ով ծառայություն ա մատուցում ու էդքան էլ երջանիկ չի իրա զբաղվածությամբ։
Շատ եմ հավանել
One_Way_Ticket
12.11.2023, 17:26
Ես նախկին մարմնավաճառի մասին եմ գրել։ Բայց դե ով ոնց ուզում է, կարող է հասկանալ :)
մարդ եղած վախտ
17.11.2023, 17:18
ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի
ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի
Եթե չտառապեր ուրեմն բավականաչափ արժանի չէր լինի մարդկանց աչքերում։ Կամ էլ կարողա ցույց տալու ձև ա, որ ամեն մեկը չի կարող անել էդ, հետևաբար իրան առանձնացնում ա ուրիշներից։ Առավելության զգացումն ա, կամ ինչքան դժվար ա տրվում էնքան ավելի շատ պիտի գնահատվի թափած ջանքը։ Կարողա կախվածա նրանից, թե կոնկրետ ինչ տիպի բան ա հաղթահարվել/ձեռքբերվել։ Մրցակցության մեջ հաղթած լինել, ապացուցել սեփական արժեքը և այլն։
Հետաքրքիր ա բոլոր հասարակություններում կա՞ն, թե՞ սպեցիֆիկ մշակութային երևույթ ա։
ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի
Հմմմ, ինձ թվում է, հակառակ մոտեցումն էլ է ահագին տարածված։
Եթե «տառապելու» փոխարեն վերցնենք «ջանք թափելը» (ու գուցե սրանով հեռանում եմ քո թեմայից), ապա հաստատ հակառակ դեպքերն էլ կհիշենք, ու սա իմ կարծիքով ունի բացատրություն։
Ասենք՝ մարդը հանձնել է ինչ-որ բարդ քննություն, ու ասում է, որ իրականում համարյա ջանք չի թափել պատաստվելիս․ սրանով ակամայից ցույց է տալիս իր խելքը, որ առանց մեծ ջանքերի էդպիսի բարդ քննությունը հանգիստ հանձնել է։
Նույնը՝ ինչ-որ մրցույթում հաղթելիս, ասենք՝ գրական, երբ մարդն ասում է, որ արագ, ոտքի վրա գրված ստեղծագործություն էր․ էլի ակամայից ցույց է տալիս, որ «տաղանդավոր» է, առանց ջանքի՝ հաղթանակ։
Ուզում եմ ասել, հակառակ դեպքերն էլ կան։ Ու ինձ ավելի շատ են հանդիպել։
Իսկ շատ ջանք թափելով մի բանի հասնելը ցուցադրելիս ակամայից շեշտվում է նպատակասլացությունը, չհանձնվելը, ուժը, անկոտրունությունը։
Մի խոսքով, նայած ով իր որ կողմն է ուզում ցույց տալ, ճաշակի հարց :))
մարդ եղած վախտ
17.11.2023, 21:38
Եթե չտառապեր ուրեմն բավականաչափ արժանի չէր լինի մարդկանց աչքերում
ահա, տառապելը ինչ֊որ երանգներով թվում ա՝ "արդարացում" ա դառնում․ ոնց֊որ մարդիկ կողքից մեղադրում են թե բա ինչի՞ ես հաջողության հասել, մարդն էլ արդարանում ա՝ զատո տառապել եմ, հասարակությունն էլ՝ հաաաաա
մարդ եղած վախտ
17.11.2023, 21:48
Հմմմ, ինձ թվում է, հակառակ մոտեցումն էլ է ահագին տարածված։
Եթե «տառապելու» փոխարեն վերցնենք «ջանք թափելը» (ու գուցե սրանով հեռանում եմ քո թեմայից), ապա հաստատ հակառակ դեպքերն էլ կհիշենք, ու սա իմ կարծիքով ունի բացատրություն։
Ասենք՝ մարդը հանձնել է ինչ-որ բարդ քննություն, ու ասում է, որ իրականում համարյա ջանք չի թափել պատաստվելիս․ սրանով ակամայից ցույց է տալիս իր խելքը, որ առանց մեծ ջանքերի էդպիսի բարդ քննությունը հանգիստ հանձնել է։
Նույնը՝ ինչ-որ մրցույթում հաղթելիս, ասենք՝ գրական, երբ մարդն ասում է, որ արագ, ոտքի վրա գրված ստեղծագործություն էր․ էլի ակամայից ցույց է տալիս, որ «տաղանդավոր» է, առանց ջանքի՝ հաղթանակ։
Ուզում եմ ասել, հակառակ դեպքերն էլ կան։ Ու ինձ ավելի շատ են հանդիպել։
Իսկ շատ ջանք թափելով մի բանի հասնելը ցուցադրելիս ակամայից շեշտվում է նպատակասլացությունը, չհանձնվելը, ուժը, անկոտրունությունը։
Մի խոսքով, նայած ով իր որ կողմն է ուզում ցույց տալ, ճաշակի հարց :))
Ինձ թվում ա երևույթի էս կողմը (դե տաղանդավոր եմ, ի՞նչ անեմ) փոքր մասշտաբի հարցերում ա հաճախ պատահում․ ասենք՝ մրցույթին հաղթած խոստումնալից երիտասարդը եթե դառնում ա հաջողակ արվեստագետ, երևի մեկ ա ասում ա՝ բա գիտե՞ք քանի անքուն գիշերներ եմ գրել/նկարել, կամ չգիտեմ, սիրածներիս ձեռը ինչքան եմ տապակվել մինչև էս․․․
StrangeLittleGirl
17.11.2023, 22:43
ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի
Նեոլիբերալ բուլշիթ ա, որ ցույց տան, թե աշխատել են մի բանի հասնելու համար, ոչ թե նախապես ավելի նպաստավոր ստարտային պայմաններում գտնվել (դասակարգ, սեռ, ազգություն, ռասսա, ինչու չէ նաև խելք և այլն)։
One_Way_Ticket
17.11.2023, 22:58
ինչի՞ ա, որ ինչ֊որ բանի հասնելուց մարդը անպայման ուզում ա ցույց տա, որ դրան հասնելու համար մի լավ "տառապել" ա։ Եթե տառապել ա, ուրեմն արժանի ա՞։ Էդ տապառանքի ու արժանի լինելու միջև կապը կարծում եք սոցիալական կոնստրուկցիա ա՞ թե էվոլյուցիոն հիմք ունի
Վալիդացիայի տեսակ է (Վիշապի ականջը կանչի) :D
Բա մի ձև պիտի, չէ՞, արդարացնես տառապանքներդ։ Պատկերացրու, լիքը տառապել ես, հետո գլխիդ ինչ-որ հաջողություն է թափվել, բայց պատճառահետևանքային կապերն այնքան էլ ակնհայտ չեն։ Ո՞ր դեպքում քեզ ավելի կզգաս, եթե հաջողությունը տառապանքի արդյունք էր, թե՞ պարզապես զուգադիպություն։ Ուրիշին պատմում ես, ինքը հաստատում է, դու էլ քեզնով հիանում ես, որ հավայի չես տառապել։
մարդ եղած վախտ
17.11.2023, 23:28
Նեոլիբերալ բուլշիթ ա, որ ցույց տան, թե աշխատել են մի բանի հասնելու համար, ոչ թե նախապես ավելի նպաստավոր ստարտային պայմաններում գտնվել (դասակարգ, սեռ, ազգություն, ռասսա, ինչու չէ նաև խելք և այլն)։
հա՞ որ․ ինձ թվում ա ահագին հին երևույթ ա․ ենթադրում եմ՝ քրիստոնեությունից եկած (կամ ավելի շուտ քրիստոնեությունը բռնել էդ երևույթը ձևակերպել ա) "երանի տառապածերին, աղքատներին, բլա, բլա, քանզի նրանցն է երկնքի արքայությունը" ոճով