Ով է տեսել Ուիլ Սմիթի նոր ֆիլմը: Երեկ եմ տեսել, շատ, շատ վախենալու էր: Եթե սարսափ ֆիլմերի սիրահարներ կան, անպայման գնացեք, իսկ նրանք ովքեր վախենում են, իսկապես պետք չի գնանք: Ես, դահլիճում, էս իմ բոյին, բուսաթին կարգին գոռում էի...կարգին սարսափ կինո էր
Իսկ ֆիլմի վերնագիրը ի՞նչ է:
I am legend???
նյարդերս շատ թույլ են, բայց հետաքրքրեց))
Հայաստան հասե՞լ ա դա
Держи меня за руку долго, пожалуйста,
Крепко держи меня, я не пожалуюсь...
Երեկ Նյու Յորքում նայեցինք էդ ֆիլմը։ Բայց ինձ համար ոչ այնքան որպես սարսափ ֆիլմ էր վախենալու, այլ գաղափարն էր սարսափելի...
Համ էլ մտածում էի՝ տեսնես Նյու Յորքը ո՞նց էին տենց ամայացրել, որ էդ ֆիլմը նկարահանեն։Բայց դե մյուս կողմից էլ հիմա էնպիսի բաներ են անում, որ ամեն ինչ էլ կարելի է պատկերացնել։
Մի խոսքով՝ գաղափարն իսկապես սահմռկեցուցիչ էր, բայց ֆիլմն իրոք շատ ուժեղ էր, ինձ դուր եկավ։ Ուիլ Սմիթն էլ իր բարձունքում էր։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Սամվել (05.04.2009)
Ես էլ էի շատ վախեցել։ Հեչ չէի սպասում PG-13 կինոյից որ այդքան կվախենամ։ Ամենավախենալի մասը իմ համար Գրանդ Սենթրալի մասներ։ Ի դեպ ես էտ մասը տեսել եմ ոնց են հանել, ես այդ պահին պատահաբար Գրանդ Սենթրալում էի ու լիքը կրակոցներ ու շուռ եկած ավտոներ կային։ Ու մի աղջիկ ժողովրդին հանգստացնում էր որ չվախենան, որ դա ուղղակի կինո են հանում։
Իսկապես հենց Գրանդ Սենտրալում են նկարե՞լ...ես մտածում էի վիրտուալ ստուդիայում նկարած կլինեն...Սահակ-ի խոսքերից
Հա հենց ընդեղ էին նկարել։ Էն որ միհատ դեղին տաքսի կա մոստից կախված, էտ տաքսին հենց որ տեսա մտածեցի որ accident-ա եղել, ու հեսա պտի ընգնի ներքև։ Հետո որ Սմիթը գժված սկսումա բոլոր շենքերի վրա կրակել, էտ կրակոցների ձայները ես լսում էի։ Ինձ էլ շատ տարօրինակ թվաց։ Մտածում էի որ գոնե կրակոցները կարային հետո վերջում ավելացնեին, անպայման չեր որ հենց նկարահանելուց դրանք անեն։ Ու հետո արդեն որ լավ հեռու էի գնացել Գրանդ Սենթրալից, մեկա կրակոցները լսվում էին։ Էտ նկարում էին 2006 թվականի ամռանը։
Հենց նոր նայեցի մի հաղորդում «I am Legend»-ի մասին։ Ասեցին որ Ֆորդ Մուստանգի տեսարանի համար փակել էին ամբողջ 5-րդ ավենուն։
Գտա Գրանդ Սենտրալի մասի իմ նկարած նկարները։ Իմ համար դա կինոյի ամենավախենալի մասերից մեկն էր։
http://picasaweb.google.com/TVPictures2/NewYork/
Շատ հետաքրքրեց , անպայման կնայեմ , համ էլ Ուիլ Սմիթը իմ ամենասիրած դերասաններից ա , հատկապես վերջին ֆիլմերից դուրս եկավ "Երջանկություն որոնելիս" ֆիլմը , ով չի նայել էտ էլ նայեք , իհարկե "I am legend"-ը նայելուց հետո
«Pursuit of happiness» իսկապես շատ լավ ֆիլմ էր, սակայն հայերեն ինձ թվում է միքիչ սխալ է թարգմանված վերնագիրը։ «pursuit» նշանակումա «հետապնդում» և շատ ավելի սազում է ֆիլմին որտեղ Վիլլ Սմիթը ոչ թե ուղղակի ման էր գալիս երջանկություն, այլ ամբողջ ուժերով հետապնդում էր նրան։Շատ հետաքրքրեց , անպայման կնայեմ , համ էլ Ուիլ Սմիթը իմ ամենասիրած դերասաններից ա , հատկապես վերջին ֆիլմերից դուրս եկավ "Երջանկություն որոնելիս" ֆիլմը , ով չի նայել էտ էլ նայեք , իհարկե "I am legend"-ը նայելուց հետո
Հենց նոր հետ եկա կինոթատրոնից, նայում էի "I am Legend" ֆիլմը:
Լավը չէր... Ոչ մի նոր բան չկար, ասելիքի իսպառ բացակայություն, անիմաստ, աննպատակ, հերթական նմանատիպ ֆիլմը՝ արդեն գոյություն ունեցողների շարքում:
Վերացող մարդկության և վիրուսով վարակված մուտանտների մասին թեման արդեն այնքան է ծեծված հոլիվուդում, սկսած՝ "Resident Evil"-ից, վերջացրած "Land of the Dead"-ով, որ նույնիսկ չեմ հասկանում, թե ոնց կարելի է նորից նույն թեմայով ֆիլմ նկարահանել:
Ուիլ Սմիթի մենակյաց կյանքն էլ՝ իր շան ու մանեկենների հետ երկխոսություններով, հիշեցնում էր "Cast Away" ֆիլմում Թոմ Հենքսի և իր բեյսբոլի գնդակի «հարաբերություններին» անմարդաբնակ կղզում:
Իսկ այն գաղափարը, որ աշխարհը վերջնական կործանումից պիտի միակ ու անկրկնելի ամերիկացին փրկի, ապա սա էլ արդեն զզվելի է դարձել հոլիվուդյան ֆիլմերում. Բրյուս Ուիլիսը երևի արդեն ահագին ծեր է, հիմա էլ Ուիլ Սմիթի հերթն է փրկելու աշխարհը...
Լավ էլի...
Կինոյից մենակ Ուիլ սմիթի խաղը դուրս եկավ, դե մեկել տեսարանները ուժեղ ոին նկարել: Սցենարը թույլ էր: Գնալով համոզվում եմ որ մարդկությունը կինոյի ասպարեզում ասես սպառվում է: Նույնը նաև երաժշտության մեջ: Նորություն չկա: Իվիի ասած էտ միակ փրկիչի գաղափարը ու վարակված մուտանտների գաղափարը արդեն համը հանում են:
Էլ չեմ ասում ֆիլմում մի քանի լրիվ արհեստական տրամաբանական անհապատասխանություննոռի մասին: Օրինակ այն պահը երբ ընկնումա թակարդը ու գլխի վրա կախվածա լինում: Ամբողջ օրը ապուշի նման կախվածա մնում հենց մութը ընկնումա նորա հիշում որ մոտը դանակ ունի որ կտրի տռոսը: Նաև այն պահը երբ իրան հայ հայ էր մեքենայի մեջ մեծ կտոր ականջն էին թողնոլու, աղջիկը մի հատ սովորական լապտերով բոլոր մուտանտներին կուրացնումա, հանումա գլխիվայր մեէենայից ու նստացնում իր մեքենան ու թռնում են:
տուֆտա ֆիլմ էր:
Իմ մոտ էլ ֆիլմը ֆախենալու կտպավորվեր, եթե ես ապրեի Նյու Յորքում: Պատկերացրեք շատ անհամբեր եմ սպասել էդ ֆիլմին, մոտ 2 ամիս, վերջը պռակատնոցներում բերեցին, բայց որակը ահավոր էր, դիմացա մի 2 շաբաթ, վերջապես ձեռս ընկավ շատ լավ որակով, բերեցի տուն ու սկսեցի նայել, մոտ 20 րոպեից ես հասկացա որ էս ֆիլմը ես զոռով եմ նայում, ի դեպ ասեմ որ ֆիլմում գրեթե չկար soundtrack, լռիվ ֆիլմը դատարկություն, արդեն 70 րոպեից անջատեցի ֆիլմը ու էլ չեմ ել նայել, որ հանկարծ ավել չհիասթափվեմ Վիլլ Սմիթից, սենց թե ընենց ֆիլմի վերջը ինձ արդեն պարզ էր:
import space.milkyway.Earth;
public var myDrawingsURL:String = "picasaweb.google.com"
ես էլ վերջերս կինոթատրոնում նայեցի այդ ֆիլմը, ոչ մի վախենալու բան չկար, մտքովս մի բան անցավ միայն "էս ամերիացիները էնքան են սենց բաների մասին կինո նկարելու, վերջը գլխներին գալույա"
Չնայած այդ ամենին, ձանձրալի չէր, ու իդեա կար,
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ