Հմմմ
Իմ համար էլ հետաքրքիր զուգադիպությամբ այսօր իմ Շրի-Լանկացի թամիլ ընկերոջ հետ զրուցում էինք, ու նա պատմում էր Մայր Թերեզայի մասին…
Իսկ միթէ դա կարևոև է՞՞՞…
Կա էտ էգոիզմը,… չկա էտ էգորզմը… չգիտեմ, գիտական առումով կարող է և հետաքրքիր է ուսումնասիրել, բայց մարդկային առումով դժվար թե:
Մանավանդ եթե գտնվես այն մարդու տեղում, ով այդ "էգոիստ" - "ալտրուիստի" հաճախ ինքնազոհ ջանքերի շնորհիվ վերագտնում է հույս և նաև մի նոր կյանք իր և ավելի կարևոև է իր երեխայի համար:
Իմ կարծիքով ուղղակի աշխարհը սիրուն ու արդար է սարքվածivy-ի խոսքերից
Այսինքն՝ եթե ուրիշին լավություն ես անում, ապա դա եթե ոչ անմիջականորեն, միևնույն է խորքային, գլոբալ առումով ի վերջո լավ է նաև քեզ։ Բայց դա կարծում եմ հիմք չի պնդելու, թե լավ բան անելու դրդապատճառը ցանկացած դեպքում սեփական շահն է։ Իհարկե, այդպես էլ է լինում, բայց կարծում եմ, որ ընդհանուր առմամբ լավություն անողի համար լավ լինելը բնական հետևանք է, այլ ոչ թե դրդապատճառ։
Իսկ եթե այնուամենայնիվ շատ խորանանք պատճառահետևանքային փնտրտուքների մեջ, փորձելով ի հայտ բերել սեփական շահը որպես դրդապատճառ, ապա գուցե հայտնաբերենք, որ սեփական շահն ու ամբողջ աշխարհի շահը ի վերջո պարզապես միաձուլվում են։ Ու այստեղ երևի արդեն հարցը կփակվի, որովհետև էլ չեն լինի երկու տարբեր կողմեր, որոնցից պիտի ընտրենք, թե որն է գլխավորը կամ սկիզբը։
Հուսով եմ մի բան հասկացվեց իմ էս խառը զառանցանքից։
Որքան հասկացա՝ impression–ը սկզբում ուղղակի տալիս էր ալտրուիզմի իր պատկերացրած սահմանումը, որը տարբերվում է քոնից, իսկ հետո արդեն պատասխանում էր հարցադրմանը ըստ ալտրուիզմի քո սահմանման։ Նենց որ, երևի հակասություն չկար։Եթե դու այս երկու նախադասությունների միջև հակասություն չես տեսնում, ուրեմն հնարավոր է` սխալվում եմ.
Իսկ իմ պատկերացմամբ՝ ալտրուիզմ կարող է համարվել ցանկացած բարի գործ, որ անում ես ուրիշի համար, անկախ քո նպատակներից, ինքնահաստատման մղումներից և այլն:
Ինչ վերաբերվում է ալտրուիզմին, ապա կարծում եմ այստեղ էլ, պատկերը նույնն է, ներքին մղումներդ էլի ուղղված են սեփական անձիդ՝ ինքնահաստատվելուն, ինքդ քո կամ մեկ ուրիշի աչքում բարձրանալուն և այլն:
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Մարդկային առումով հարցադրումը կարևոր կարող է լինել այն պատճառով, որ «ալտրուիզմ չկա» ձևակերպումը իր ետևից կարող է բերել եզրահանգումների, թե իբր մեկ է բոլորս էլ էգոյիստ–շահամոլներ ենք, իզուր ինչու՞ ենք ձևեր թափում, բարությունը ու նման բաները կեղծ կատեգորիաներ են, և այլ նմանատիպ զառանցանքների։ Իսկ նման մտքերը կարող են նպաստել ավելի բարի լինելու, շրջապատին լավություն անելու ձգտման անկմանը, կամ էլ գուցե հակառակը (ուրիշին լավություն անել, նշանակում է լավ բան անել հենց իմ համար, ուրեմն՝ ինչքան հնարավոր է շատ լավություն անեմ, որ իմ համար լավ լինի… արդյունքում աշխարհը կշահի… ինչպես դու ասացիր՝ թքած թե ինչ դրդապատճառներով)։ … Արդեն ոնց–որ տուֆտում եմ
Վերջին խմբագրող՝ Արշակ: 07.06.2008, 14:54:
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Կյանքում 2 բանից չես կարող խուսափել, մեկ մահից, մեկ էլ քո արարքների պատասխանից: Այնպես որ եթե լավ բան անես, կյանքից կստանաս լավ արարքիդ պատասխանը, վատ բան կանես, բնականաբար նորից կյանքից կստանաս համապատասխան անրադարձ քո արարքին: Կարևոր չի կյանքը վաղը կպատասխանի էդ քո արարքին թե 5 կամ 10 տարի հետո, կարևորը էն որ հաստատ պատասխանելույա, չես կարող խուսափել:
Ինչ տաս քեզա մնալու:
Եթե երեկոյան գլխիտ «քյառփինջա» ընգնում, նշանակումա դու ինքդ էիր դա քո համար պատրաստել առավոտյան: Հիմա եթե քո համար լավ բան պատրաստես (նշանակումա Էգոիստ է՞ս) հա՞, իսկ եթե վատ բան պատրաստե՞ս, ինչ էս հիմա՞ր: Երկրորդը՝ ես կոնկրետ չգիտեմ ինչա նշանակում ալտրուիզմ, բայց վերևում բացատրածից հասկացա որ դա բարություն, լավություն անելնա, այսինքը մարդավարի ապրելը, որը մեզ պատվիրումա նաև Աստված, ուրեմ նշանակումա այդպես ապրելով դու պարզապես սիրում էս քո Աստծուն և վարվում էս այնպես ինչպես կամենումա Արարիչը:
Մեկ էլ զարմանում եմ գիտե՞ք ինչի վրա, որ էդ ալտրուիզմ կոչվածը դա մեր սովորական մարդկային բնական ընթացքնա, փաստորեն մենք բոլորս այնքան ենք հեռացել դրանից ու մեզ համար էնքան խորդ բանա դառել դա, որ էսօր հարցը սենցա ձևակերպվում «ալտրուիզմ չկա՞» ոնց չկա, դա իմ, քո մեզ շրջապատող մարդկանց բոլորիս բնական կյանքի ընթացքնա:
Հ.Գ. Եթե մենք ինքներս չենք գոհանում, դժվար կարողանանք ինչ որ մեկին գոհացնել:
Վերջին խմբագրող՝ Սելավի: 07.06.2008, 13:23:
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
Համամիտ եմ Արշակի և Սելավիի արտահայտած կարծիքներին՝ մասնավորապես քյարփինջի մասով:
Իսկ Այվիի հարցադրումը շատ բնական է ու տեղին. պետք է խոստովանեմ, որ ես էլ եմ դրա մասին մտածել… մտածել եմ, ու որոշել եմ, որ պետք չէ ընկնել սահմանումների ու տերմինների հետևից: Այսինքն, եթե ես սիրում եմ ուրիշներին լավություն անել, այնքան էլ էական չէ վերջին հաշվով ես դա անում եմ, որ դիմացինիս լավ լինելուց ես ինձ լավ զգամ, թե պարզապես, որ դիմացինիս լավ լինի («կոգդա եմու բուդետ խոռոշո, ի մնե բուդետ խոռոշո, ա կոգդա մնե բուտետ խոռոշո, յա տեբյա տակ դովեզու չտո ի տեբե բուդետ խոռոշո» (c) Միմինո): Այսինքն ստացվում է, որ եթե մարդ հաճույք է ստանում իր ալտրուիստ լինելուց, ուրեմը նա էգոի՞ստ էԱնիմաստ շղթա է ստացվում: Ո՞րն է ելքը. պայմանավորվել, որ ալտրուիստը դա այն մարդն է, որը գնում է որոշակի զոհողությունների հանուն ուրիշների (անկախ նրանից, թե դա ինչ անուղակի օգուտ կատ իրեն), իսկ էգոիստը՝ դրա հակառակը:
Վերջին խմբագրող՝ Ձայնալար: 07.06.2008, 13:49:
"Ուրիշներին ուրախություն պարգևելով` մենք կրկնապատկում ենք մեր ուրախությունը"... նոր մտքի փայլատակում չունեցա. դեռ Կոելիոն է իր "Ալքիմիկում" ասել
I did not ask for the life that I was given, but it was given nonetheless. And with it I did my best.
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ