Ալտրուիզմը, ինչպես գիտեք, էգոիզմի հակառակն է, երբ մարդ ուղղված է նպաստելու ուրիշների բարեկեցությանը՝ մի կողմ թողնելով սեփական շահերը: Առանց փոխհատուցման ակնկալիքի ուրիշների համար արված բարի գործը կարելի է համարել ալտրուիզմի վառ դրսևորում:
Սակայն արդյո՞ք կա այնպիսի բան, որը մենք անում ենք իսկապես միայն ու միայն դիմացինի համար՝ մի կողմ թողնելով մեր ես-ը: Անգամ եթե անում ենք ամբողջ սրտով, առանց որևէ փոխհատուցում սպասելու, մի՞թե դա չենք անում, որ նախ և առաջ ինքներս մեզ լավ զգանք, լցվենք սեփական նշանակալիության զգացումով կամ բարձրանանք մեր իսկ աչքին, քանի որ կարող ենք օգտակար լինել ուրիշներին:
Այսպիսով, ուրիշին լավություն անելով, գուցե մենք առաջին հերթին ինքներս մե՞զ ենք լավություն անում: Ուրեմն ո՞րն է ալտրուիզմը, եթե ամեն ինչ նորից գալիս հանգում է մեր սեփական ես-ին...
Ի վերջո, ալտրուիզմ կա՞, թե՞ չկա:
Մեջբերել
ivy-ի խոսքերից
Շատ անգամ եմ սեփական գործերս հետաձգել՝ ուրիշին օգնելու համար, անգամ քաջ իմանալով էլ, որ հետո ես իմ գործերը հասցնելու համար պիտի մի երկու ժամ ավել արթուն մնամ գիշերը, կամ մի ժամ աշխատանքի տեղում երկար մնամ, միևնույնն է, օգնել եմ ուրիշին, ու բացարձակապես անհատույց
Եսիմ, մի տեսակ, եթե գիտեմ, որ կարող եմ օգնել, կարող եմ դրանով նպաստել, ինչպես Այվին ասեց, դիմացինի բարեկեցության բարձրացմանը, չեմ կարողանում չանել
Էջանիշներ