Այո
Ոչ, բայց թուլացել է
Ոչ
Ոչ, ավելի է ուժգնացել
Կարդացի Փաշինյանի հոդվածը, երևույթը կա, բայց եթե էմոցիաները դնենք մի կողմ մի քիչ կիսատ ա: Նույն անպատժելիությունն ու «բեսպրեդելը» շարունակվում է դեռևս 90-ականների սկզբից: էն ժամանակ էլ էին օլիգարխներն ու կառավարությունը համագործակցում հիմա էլ: ՈՒ ցավալին էն ա , որ էտ ամեն ինչը կոռելյացիայի ա ենթարկվում դրսից: Ինչպես օրինակ ԱՄՆ վերահսկում ա Վրաստանին այնպես էլ ՌՖ-ն վերահսկում ա Հայաստանին:
"Clouds now and again
give a soul some respite from
moon-gazing-behold."
Matsuo Basho
1988-1991 թվականներին էլ կային մարդիկ, ովքեր դժգոհում էին, թե իբր հանրահավաքներով խախտվում է իրենց անդորրը: Հետևությունները թողնում եմ յուրաքանչյուր տրամաբանող մարդու:firewall-ի խոսքերից
Եթե մեր շենքի ներքևը հավաքվեին 1000 հոգի մարդ ու սկսեին իրենց եսիմ ինչի մասին դինամիկներով բարձր ինչ-որ բան քարոզեին, գոռաին…… պարզա որ միլիցիա կկանչեինք, կցրեին էդ ժողովրդին... մի քիչ տրամաբանություն ունեցեք… եթե մի բան չի հակասում մի օրենքին, չի նշանակում, որ այն չի հակասում մնացածին, այսինքն հիմնավորելու համար պետք է բոլոր օրենքները հատ-հատ գրեք ու կողքը ինչու չի հակասում այդ օրենքին
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Կներես իհարկե. տղա ե՞ս, թե՞ աղջիկ
Նույն հաջողությամբ ապրիլի 9-ին զորքն էր աղմկում այդ նույն Ազատության Հրապարակում: Իսկ դա չէր անհանգստացնու՞մ: Ի՞նչ կապ ունի մի անգամ խախտվի օրենքը, թե 10Թող մի անգամ խախտողը իր չափով պատժվի, 10 անգամ խախտողը՝ իր չափով:
Վերջին խմբագրող՝ Kuk: 16.04.2008, 23:27:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Եսիմ ինչի՞ ...ուզում էր ասեիր նրա, որ քեզ էշի տեղ չդնե՞ն...թաղապետդ, քաղաքապետդ, նախարարդ, վարչապետդ ու տենց էլի..
Ինչ-որ բան գոռայի՞ն...այսինքն` "ազատությու՞ն, արդարությու՞ն, սերժիկ հեռացի՞ր"..
Թե՞ դու այնուամենայնիվ կոնկրետ քո շենքը ու նրա մոտ հավաքված 1000 հոգանոց ամբոխը նկատի ունեիր` առանց այլաբանությունների ու աբրակցիաների:
Ախր էս խի եք 90-ակաների հիվանդություն կպել,ինչ լինումա կրկնում եք 90-ականերինել ա եղել,հա շատ բաներ են եղել,բայց մենք հիմա ներկայի մասին ենք խոսում ու ուզում ենք ներկան փոխենք ու դուք կամ միանում եք շարժմանը ,չեմ ասում ԼՏՊին,այլ արդար երկիր կառուցելու համար գոնե մի,թե չէ դոգմատիկ ամեն 2 բառը ասել ԼՏՊի օրոք էս էր են էր ամեն մարդ էլ կարա ասի…իսկ 90-ականերան ասեմ ղարաբաղցի հայաստանցի բաժանումը հիմիկվա նման չկար…
թեմայում պարզ գրածա. շարժումը մահացել ա՞...
եկե՛ք, առավել քան երբևէ կենդանի, անվեհեր շարժման համար ուղղակի որոշակի եղանակներ առաջարկենք...
օրինակ հորինվեց քաղաքական զբոսանքը...
ՀԿՇ-ն /Հայոց կանանց շարժում/ լավ ակցիաներ ա անում/
Էրեխեքը անուն գոռոցի են խաղում ու մենակ Լևոն են կանչում...
Պատերին շարունակում են երևալ այս անգամ դաջված հաղթելու՛ ենքեր...
Ընդդիմության թերթերը սպառվում են, իշխանություններինը՝ լավագույն դեպքում երբեմն նվիրվում սրան-նրան...
համզգեստավոր մարդիկ ուղեկցվում են աներերու նրանցից, հիասթափված հայացքներով...
Ոստիկանությանը նվիրված համերգին Տիկին Յուզբաշյանը մի բան է ասմունքում, որում կան այսպիսի տողեր...ինչքան էլ ինձ տանեն բանտ, մեկ է ես ազատ եմ /մոտավոր/, երեկ արյուն էր թափվել, թափվեց և հիմա...հայրենիքը մենք ենք...մանրէներն են բազմանում...
վերջում էլ միանանք...
Եթե չեմ սխալվում Շիրազի Դանթեկան առասպելից հատված էր, կճշտեմ...
շները արյունոտ ձեռքերի կողմնակիցներին միանգամից զգում են...
մի խոսքով...
Ոչ ոք չի վախենում...ու ամենակարևորը. <ես չեմ մեռել>, որ շարժումը մահանա...այսինքն ազատատենչ, պայքարող, քաջ տեսակը, իր եղբայրների արյան գինը գիտակցող տեսակը, մենք` ժողովուրդը, կանք ու կլինենք մեր հայրենիքի թիկունքին կանգնած...ու եթե հաղթողը չի մեռել, հաղթանակը քանի գլխանի ա, որ մահանա...
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 16.04.2008, 23:37:
Ինչի՞ էդպես դիլխորԷտ հանրահավաքների պատճառով ԽՍՀՄ-ը փլուզվեց՞
Եթե հլա սովետի կորուտի համար մնում ես տխուր. ապա ուշ չի. կարաս գնաս մի քանի ամիս /կամ օր... կամ ժամ
firewall քեզ ոնցա թվում, պիտի հատիկ հատիկ օրենքները գրեմ ու ցույց տամ, որ հանրհավաքը չէր հակասում դրանց?Եթե մեր շենքի ներքևը հավաքվեին 1000 հոգի մարդ ու սկսեին իրենց եսիմ ինչի մասին դինամիկներով բարձր ինչ-որ բան քարոզեին, գոռաին…… պարզա որ միլիցիա կկանչեինք, կցրեին էդ ժողովրդին... մի քիչ տրամաբանություն ունեցեք… եթե մի բան չի հակասում մի օրենքին, չի նշանակում, որ այն չի հակասում մնացածին, այսինքն հիմնավորելու համար պետք է բոլոր օրենքները հատ-հատ գրեք ու կողքը ինչու չի հակասում այդ օրենքին
հետո ասեմ, որ պայքարելը կարելի պայքարել… բայց հաղթում է միևնույն է ուժեղը: ուժեղի մոտ էլ միշտ էլ թույլն է մեղավոր...
Chuk, հետո էլ ժողովրդավարությունից ես խոսումշատ տրամաբանական է: Ընդհանրապես ասած եթե ինչ-որ մեկին մեղադրում են օրենք խախտելու մեջ, ապա ոչ թե նա պիտի ապացուցի որ ինքը անմեղ է, այլ մեղադրողը ապացուցի, որ մյուսը մեղավոր է, իսկ դու այդպես էլ ՀՀ Սահմանադրությունում ամրագրված գոնե մեկ օրենքի խախտում չներկայացրիր: Ճիշտն ասած ոչ էլ Հայլուրը կամ սերժանտները կաորողացան
Ինչ վերաբերվում ա էն բանին, որ էդ Օպերայի աղմուկը մարդկանց խանգարում էր, ապա քո ասածը իմաստ կունենար եթե հավաքվեին տաս կամ քսան մարդ, բայց այդտեղ հազարավորներ էին: Մարդիկ էին, որոնց ոչ միայն անդորրն են խանգարել, այլև զրկել են ամենօրյա հանապազոր հացից, ու իրանք իրավունք ունեն նստացույց անեն Օպերայի տարածքում` բողոքելով այդ ամենի դեմ: Քո տրամաբանությամբ ելնելով կարելի է դատի տալ բոլոր նրանց ովքեր համերգներ են կազմակերպում Օպերայի բակում նույն պատճառաբանությամբ: Խելքին մոտ է?
Ես արդեն մի քանի հիմնավոր փաստեր բերեցի` հիմնավորելով որ այդ հավաքները ապօրինի չէին, բայց չտեսա քո կողմից որևիցէ հիմնավոր մեղադրանք, որը հիմնվում է ՀՀ Սահմանադրության վրա:
Ի դեպ եթե չես մոռացել ոստիկանությունը նստացույցը ցրեց ոչ թե ապօրինի լինելու պատճառով, այլ այնտեղից զենք գտնելու մեղադրանքով: /չնայած բոլորիս համար էլ պարզ էր, որ այնտեղ և ոչ մեկը զենք չուներ/
firewall ջան հույսով եմ հաջորդ գրառմանդ մեջ կկարդամ որևիցե օրենքի խախտման մասին:
Շատ հնարավոր է: Ու դա քո բախտավորությունն է:
Սակայն սա երկրորդական բաներ են:
Հիմա ուզում եմ անդրադառնոմ քո հիմնական մտքին, որ մարդիկ իրավունք չունեն խանգարելու քո և/կամ ուրիշների քունը:
Սա իհարկե ճիշտ է, եթե գործ ունես սովորական. առօրյա իրավիճակի հետ:
Ասենք դու քնած ես քո սենյակում, և եղբայրտ ամեն օր մտնում է, ու գիշերվա ժամը 3-ին գոռգոռում ու երաժշտություն լսում: Դու /կամ ցանկացածը/ իրավացի է, ասելով, որ եղբայրը ոչ իրավական ոչ էլ բարոկյական իրավունք չունի քնած մարդուն այդպես վերաբերվելու:
Սակայն այստեղ կա մի ֆունդամենտալ տարբերություն:
Ասենք, թե էտ քնած մարդուն մի օր /և հետագա օրերին նույպես/ եղբայրը արթնացնում է կես գիշերին նրա համար, որ նրա եղբայրը օրերով գողացել է իր օրական սնունդը, և ինքը երկարատև սովածությունից հյուծվել է , և ճիշտ ասած... "նադայել" է եղել էտ վիճակից:
Սա բնության մեջ կոչվում է արտակարգ իրավիճակ /չշփոթել սերժա-քոչարյանական հայտարարած արտակարգ իրավիճակի հետ/:
Օրինակ, երբ պատահում է ջրհեղեղ, ապա մարդիկ գործում են արտակարգ իրավիճակին հատուկ պահվածքով: Էլ չեն նայում գիշեր է, ցերեկ է, ով է քնած, ով է արթում, ում քունն են խանգարում: Անում են էն, ինչ որ թելադրում է արտակարգ պատահարը:
Նույնն է նաև այստեղ:
Ինչու՞:
Որովետև եղել է մեր պետության պատմության մեջ խոշորագույն գողությունը:
Ինչպես իրավաբանները երևի կասեին, առանձնապես խոշոր չափերի... չէ, չէ... խոշորագույն չափերի գողությունը: Գողացել են լիքը մարդկանց ձայները: Գողացել են լկտիաբար, ծեծելով, ահաբեկելով, ստորացնելով, վախացնելով / վախը լրիվ նորմալ մարդկային զգացմունք է, ու չի վախենում միայն աննորնալը/...
Կարաս ասես, որ դա սուտ է, և այլն: Սակայն սա նման է նրան, որ մեկի մատից հանեն մատանին, ու երբ որ նա ասի որ մատանին գողացան, նրան ասեն՝ ի՞նչ ես "հավայի" գոռգոռում, քո մատին ոչ մի մատանի էլ չկար:
Այսինքն էտ մարդու համար հավասարազոր է իրեն լիակատար ապուշի տեղ դնելուն:
Եթե հասկացար /իսկ ես վստահ եմ, որ դու և քո պես գրողները հասկացան/, ապա արի հետայսու մի անպատվիր "Ակումբ"-ի էն անդամներին, ովքեր վստահ են, որ իրենց մատանին գողացել ես: Ու արի էլ չմանրանանք, թե դա որտեղից գիտենք, լավ
Հետո, մի նկատառում էլ:
Ասում ես, որ "Ուժեղի մոտ թույլն է մեղավոր":
Լավ ասացվածք է:
Սակայն ոչ տեղին:
Ասեմ թե ինչու:
Եթե դու նույն լոգիկայով շարժվես եղբորտ հետ հարաբերություններում, ապա այսօր դու ես ուժեղ ու "ճիշտ", վաղը նա կլինի ուժեղ ու "ճիշտ":
Իսկ վերջին հաշվով, ոչ այսօր, ոչ վաղը , դա չի լինի ընտոնիք... կարող է կոչվել "օբշի կռիշա", գիշերելու տեղ:
Նույն նաև էս դեպքում:
Եթե պետության մեջ, բաղկացուցիչ տարրերը իրար ապօրինի, անօրինական ձևերով ճնշում են, հոշոտում են, ասելով "Ուժեղի մոտ միշտ էլ թույլ է մեղավոր" ... փոխանակ իրար հետ ազնիվ մրցակցեն քաղաքական իրական, հավասար հնարավորությունների դաշտում, ապա վայն եկել է ու տարել է էտ պետությանը: Այսինքն համարի, որ էլ պետություն չունես: /կամ մի 5 րոպեից չես ունենա/: Որովհետև կամ արդեմ տարել է ՎԱՅԸ, կամ էլ հեսա տանելու է:
Այսինքն ջունգլիական օրենքները արի կիրառենք ջունգլիում /էտ էլ տարբեր տեսակների միջև/, իսկ մարդկանց մոտ արի կիրառենք մարդկային,՝ 21 դարին հարիր օրենքները: Առաջին հերթին տիեզերական-աստվածային-բարոյական օրենքները: Ու արի ավելի վայրենի-վայրեինի չխաղանք, քան թե կանք իրականում: Իրականում էլ բավականին վայրերացել ենք ես մի 100 տարում: Շատ-շատ ենք վայրենացել: Օբեկտիվ ու սուբեկտիվ պատճառներով:
Մի հատ կարդա Ներսես Շնորհալի /"Առավոտ լուսո" և այլն / կամ Գրիգոր Նարեկացի, - ու անմիջապես հետո՝ ժամանակակից հայ գրող կամ մանավանդ մեր վերջին կաթողիկոս /կոչեղյալը- սա ասում եմ սրտի ցավով/, ու տես թե որտեղից ուր ենք հասել վայրենության ասպեկտով
Ստորագրում եմթեմայում պարզ գրածա. շարժումը մահացել ա՞...
եկե՛ք, առավել քան երբևէ կենդանի, անվեհեր շարժման համար ուղղակի որոշակի եղանակներ առաջարկենք...
օրինակ հորինվեց քաղաքական զբոսանքը...
ՀԿՇ-ն /Հայոց կանանց շարժում
Էրեխեքը անուն գոռոցի են խաղում ու մենակ Լևոն են կանչում...
Պատերին շարունակում են երևալ այս անգամ դաջված հաղթելու՛ ենքեր...
Ընդդիմության թերթերը սպառվում են, իշխանություններինը՝ լավագույն դեպքում երբեմն նվիրվում սրան-նրան...
համզգեստավոր մարդիկ ուղեկցվում են աներերու նրանցից, հիասթափված հայացքներով...
Ոստիկանությանը նվիրված համերգին Տիկին Յուզբաշյանը մի բան է ասմունքում, որում կան այսպիսի տողեր...ինչքան էլ ինձ տանեն բանտ, մեկ է ես ազատ եմ /մոտավոր/, երեկ արյուն էր թափվել, թափվեց և հիմա...հայրենիքը մենք ենք...մանրէներն են բազմանում...
վերջում էլ միանանք...
Եթե չեմ սխալվում Շիրազի Դանթեկան առասպելից հատված էր, կճշտեմ...
շները արյունոտ ձեռքերի կողմնակիցներին միանգամից զգում են...
մի խոսքով...
Ոչ ոք չի վախենում...
Ավելացվել է 49 վայրկյան անց
Ստեղ նույնպես ստորագրեցՇատ հնարավոր է: Ու դա քո բախտավորությունն է:
Սակայն սա երկրորդական բաներ են:
Հիմա ուզում եմ անդրադառնոմ քո հիմնական մտքին, որ մարդիկ իրավունք չունեն խանգարելու քո և/կամ ուրիշների քունը:
Սա իհարկե ճիշտ է, եթե գործ ունես սովորական. առօրյա իրավիճակի հետ:
Ասենք դու քնած ես քո սենյակում, և եղբայրտ ամեն օր մտնում է, ու գիշերվա ժամը 3-ին գոռգոռում ու երաժշտություն լսում: Դու /կամ ցանկացածը/ իրավացի է, ասելով, որ եղբայրը ոչ իրավական ոչ էլ բարոկյական իրավունք չունի քնած մարդուն այդպես վերաբերվելու:
Սակայն այստեղ կա մի ֆունդամենտալ տարբերություն:
Ասենք, թե էտ քնած մարդուն մի օր /և հետագա օրերին նույպես/ եղբայրը արթնացնում է կես գիշերին նրա համար, որ նրա եղբայրը օրերով գողացել է իր օրական սնունդը, և ինքը երկարատև սովածությունից հյուծվել է , և ճիշտ ասած... "նադայել" է եղել էտ վիճակից:
Սա բնության մեջ կոչվում է արտակարգ իրավիճակ /չշփոթել սերժա-քոչարյանական հայտարարած արտակարգ իրավիճակի հետ/:
Օրինակ, երբ պատահում է ջրհեղեղ, ապա մարդիկ գործում են արտակարգ իրավիճակին հատուկ պահվածքով: Էլ չեն նայում գիշեր է, ցերեկ է, ով է քնած, ով է արթում, ում քունն են խանգարում: Անում են էն, ինչ որ թելադրում է արտակարգ պատահարը:
Նույնն է նաև այստեղ:
Ինչու՞:
Որովետև եղել է մեր պետության պատմության մեջ խոշորագույն գողությունը:
Ինչպես իրավաբանները երևի կասեին, առանձնապես խոշոր չափերի... չէ, չէ... խոշորագույն չափերի գողությունը: Գողացել են լիքը մարդկանց ձայները: Գողացել են լկտիաբար, ծեծելով, ահաբեկելով, ստորացնելով, վախացնելով / վախը լրիվ նորմալ մարդկային զգացմունք է, ու չի վախենում միայն աննորնալը/...
Կարաս ասես, որ դա սուտ է, և այլն: Սակայն սա նման է նրան, որ մեկի մատից հանեն մատանին, ու երբ որ նա ասի որ մատանին գողացան, նրան ասեն՝ ի՞նչ ես "հավայի" գոռգոռում, քո մատին ոչ մի մատանի էլ չկար:
Այսինքն էտ մարդու համար հավասարազոր է իրեն լիակատար ապուշի տեղ դնելուն:
Եթե հասկացար /իսկ ես վստահ եմ, որ դու և քո պես գրողները հասկացան/, ապա արի հետայսու մի անպատվիր "Ակումբ"-ի էն անդամներին, ովքեր վստահ են, որ իրենց մատանին գողացել ես: Ու արի էլ չմանրանանք, թե դա որտեղից գիտենք, լավ
Հետո, մի նկատառում էլ:
Ասում ես, որ "Ուժեղի մոտ թույլն է մեղավոր":
Լավ ասացվածք է:
Սակայն ոչ տեղին:
Ասեմ թե ինչու:
Եթե դու նույն լոգիկայով շարժվես եղբորտ հետ հարաբերություններում, ապա այսօր դու ես ուժեղ ու "ճիշտ", վաղը նա կլինի ուժեղ ու "ճիշտ":
Իսկ վերջին հաշվով, ոչ այսօր, ոչ վաղը , դա չի լինի ընտոնիք... կարող է կոչվել "օբշի կռիշա", գիշերելու տեղ:
Նույն նաև էս դեպքում:
Եթե պետության մեջ, բաղկացուցիչ տարրերը իրար ապօրինի, անօրինական ձևերով ճնշում են, հոշոտում են, ասելով "Ուժեղի մոտ միշտ էլ թույլ է մեղավոր" ... փոխանակ իրար հետ ազնիվ մրցակցեն քաղաքական իրական, հավասար հնարավորությունների դաշտում, ապա վայն եկել է ու տարել է էտ պետությանը: Այսինքն համարի, որ էլ պետություն չունես: /կամ մի 5 րոպեից չես ունենա/: Որովհետև կամ արդեմ տարել է ՎԱՅԸ, կամ էլ հեսա տանելու է:
Այսինքն ջունգլիական օրենքները արի կիրառենք ջունգլիում /էտ էլ տարբեր տեսակների միջև/, իսկ մարդկանց մոտ արի կիրառենք մարդկային,՝ 21 դարին հարիր օրենքները: Առաջին հերթին տիեզերական-աստվածային-բարոյական օրենքները: Ու արի ավելի վայրենի-վայրեինի չխաղանք, քան թե կանք իրականում: Իրականում էլ բավականին վայրերացել ենք ես մի 100 տարում: Շատ-շատ ենք վայրենացել: Օբեկտիվ ու սուբեկտիվ պատճառներով:
Մի հատ կարդա Ներսես Շնորհալի /"Առավոտ լուսո" և այլն / կամ Գրիգոր Նարեկացի, - ու անմիջապես հետո՝ ժամանակակից հայ գրող կամ մանավանդ մեր վերջին կաթողիկոս /կոչեղյալը- սա ասում եմ սրտի ցավով
Վերջին խմբագրող՝ Երվանդ: 17.04.2008, 09:42: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Այս թեմայի գծով մի անդրադարձ եմ արել «Ինչպես ապրեցի այսօրս» թեմայում, որը որոշ փոփոխություններով տեղափոխում եմ այստեղ: Եվ այսպես…
Այսօր մեր երիտասարդության մի յուրօրինակ փնտրման ականատես եղա, երբ «Դար» ակումբում ծանոթացա «Շարժումը մահացե՞լ է» թեմային:
Որևէ ժողովրդյան շարժում սկսում է Ժողովրդի Հոգին, որը գիտե, թե ինչ է ուզում. Ժողովուրդը ելնում է իր հարյուրամյակների թախիծը հաղթահարելու, իր սխալներից ազատագրվելու և մի նոր կյանք ստեղծելու համար: Բայց որպես օրենք` շարժման առաջնորդները չգիտեն, թե ինչ է ուզում Ժողովրդի Հոգին: Այդպես եղավ 1988թ. շարժման հետ:
Իսկ ի՞նչ է ուզում այս նոր շարժումը: Սիրելի հայ երտասարդություն, ի՞նչ է ուզում նոր շարժումը, որն է նրա նպատակը: Իշխանափոխությու՞ն – դա ողորմելի նպատակ է: Որովհետև իշխանության փոփոխությունը ՉԻ ՓՈԽԻ ՊԵՏԱԿԱՆ-ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ԿԱՐԳԻ ԷԹԻԿԱՆ: Ժողովրդավարական երկիր դառնա՞լ. թվում է թե վատ չէ , բայց նույնքան... ողորմելի նպատակ է: Որովհետև ժողովրդավարությունը միայն միջոց է` ավելի բարձր արժեքային համակարգերի հաստատման համար…Բայց լսեք ժողովրդավարների մեր երգչախումբը, նրա երգը այս հասկացությունից դենը չի անցնում… Ուրեմն … պայքար, պայքար - մինչև որտե՞ղ…Մինչև արևմտյան քաղաքակրթության` դրսից շքեղ, տակից` գանգրենացվող թևի տակ մտնե՞լը…Ես` 1988-ի Շարժման գործուն մասնակիցս, քսան տարի անց, արդեն Նոր Աշխարհայացքով, արհամարում եմ որևէ շարժման այդպիսի նպատակ…Արժե՞ հերոսական հացադուլներ անել, որպեսզի ախորժակը ավելի բացվի… և իրենց ու ժողովրդին տանեն դեպի արևմտյան հոդ-դոգերի սեղանը, դեպի մարտաֆիլմ – թրիլլերային դեգեներատիվ “մշակույթը”…
Մնում է իմանալ, զգալ, հասկանալ, թե ինչ է ուզում Ժողովրդի Հոգին: Ժողովուրդը ինքը գիտի, թե ինչ է ուզում իր Հոգին, բայց այդ գիտելիքը չի հասնում գիտակցությանը: Ո՞վ և ե՞րբ է կարդալու այնտեղ գրված Գաղտնի Գիրը: Այն կարդալու համար հարթակի տիրակալ լինելը քի~չ է, քի~չ է, քի~չ է … Անհրաժեշտ է մի նոր գիտելիք` ԱՇԽԱՐՀԱԿԱՌՈՒՅՑԻ ՄԱՍԻՆ, ՈՐԻՆ ԴԵՌևՍ ՀԱՍՈՒ ՉԷ ՀԱՅՈՑ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ԴԱՇՏԸ և ՄՏԱՎՈՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: Անհրաժեշտ է Նոր Առաջնորդություն:
Ժողովրդի Շարժումը երբեք չի ընդհատվում. ժամանակ առ ժամանակ նա ունենում է հզոր ալեբախություն…Ահա, այս ալեբախությունը կարող է պսակվել հաջողությամբ, եթե ստանա Նոր Նպատակների Գիտակցություն և Նոր Առաջնորդություն և ուղղվի մոլորակային կյանքի նորոգման ընդհանուր հուն: Հայաստանը ունի այդպիսի թաքնված էթիկական ներուժ: Մեր երիտասարդությունը կարող է հայտնաբերել այդ ներուժը… Եթե միայն հաղթահարի իներցիան, չկառչի ստերետիպերից և անձերից, ամեն օր նայի իր սրտի խորքը, իր Մշակույթի խորքը...ԿԳԱ~, ԿԳԱ~, ԿԳԱ~ ՆՈՐ ԱՌԱՋՆՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆԸ, ԵԹԵ ԴՈՒ` ՀԱՅ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴՈՒԹՅՈՒՆ, ՔՈ ԱՄԲՈՂՋ ԷՈՒԹՅԱՄԲ ՁԳՏԵՍ ՈՒՆԵՆԱԼ ԱՅՆ...
Սոցիումի, ռեժիմի, անարդարության, բռնապետության, գողացված ձայների, օլիգարխների ոստանների, մի խոսքով`…հակական ժամանակների մեջ քուջուջ տալը ոչինչ չի տա մեզ…Սա ողորմելի տարածք է, սա դեգեներատիվ տարածք է, պետք է դուրս ելնել այդտեղից…Մի սերունդ եղել է այդտեղ և անփառունակ հեռացել է... Բայց ու՞ր գնալ…
Մեջբերում dvgrey- ից.
Առաջին հերթին տիեզերական-աստվածային-բարոյական օրենքները:
Սա արդեն խոսք է: Ավելացնում եմ հինգ բանալի բառ. ՄԱՐԴ, ԿՅԱՆՔ, ՏԻԵԶԵՐՔ, ՄՇԱԿՈՒՅԹ, ՈԳԻ…Մնացյալը` ինքն իրեն կստեղծվի…
Վերջին խմբագրող՝ Հեղինակ: 17.04.2008, 10:16:
Ներքին, անարյուն, էթիկական հեղափոխություն.
Նոր որակի ազգային պետականության ստեղծում
http://www.dnforum.am
"Իմ Զվարթ Գիտությամբ եկել եմ ձեր տգիտության աչքը հանելու. Ձոն Դոգվիլ-Հայաստանին"
թեմայում պարզ գրածա. շարժումը մահացել ա՞...
եկե՛ք, առավել քան երբևէ կենդանի, անվեհեր շարժման համար ուղղակի որոշակի եղանակներ առաջարկենք...
օրինակ հորինվեց քաղաքական զբոսանքը...
ՀԿՇ-ն /Հայոց կանանց շարժում
Էրեխեքը անուն գոռոցի են խաղում ու մենակ Լևոն են կանչում...
Պատերին շարունակում են երևալ այս անգամ դաջված հաղթելու՛ ենքեր...
Ընդդիմության թերթերը սպառվում են, իշխանություններինը՝ լավագույն դեպքում երբեմն նվիրվում սրան-նրան...
համզգեստավոր մարդիկ ուղեկցվում են աներերու նրանցից, հիասթափված հայացքներով...
Ոստիկանությանը նվիրված համերգին Տիկին Յուզբաշյանը մի բան է ասմունքում, որում կան այսպիսի տողեր...ինչքան էլ ինձ տանեն բանտ, մեկ է ես ազատ եմ /մոտավոր/, երեկ արյուն էր թափվել, թափվեց և հիմա...հայրենիքը մենք ենք...մանրէներն են բազմանում...
վերջում էլ միանանք...
Եթե չեմ սխալվում Շիրազի Դանթեկան առասպելից հատված էր, կճշտեմ...
շները արյունոտ ձեռքերի կողմնակիցներին միանգամից զգում են...
մի խոսքով...
Ոչ ոք չի վախենում...
Ըըըըհըըն ,
Չենք մեռել ու գնալու ենք մինչև վերջ.............Պայքար, պայքար մինչև վերջ.......ՀԱՂԹԵԼՈՒ ԵՆՔ. . . . ...
ԹԱՐՄԱՑԵՔ............................
© 2017 ՏՎԻԳԵՐՆ - ԲԱՐՈՅԱԿԱՆ ՃԳՆԱԺԱՄ
Որ անտուն հոգին երազներ ունի, դու գիտեիր վաղուց.....
Լավ հավեսով ես գրել, զգացվում ա միանգամից, որ ի սրտե ես գրելՈչ ոք չի վախենում...
Ցավալի է, բայց ճշմարտության նշույլներ կան ասածներիդ մեջ ու դա ցավալի է:Այսինքն ջունգլիական օրենքները արի կիրառենք ջունգլիում /էտ էլ տարբեր տեսակների միջև/, իսկ մարդկանց մոտ արի կիրառենք մարդկային,՝ 21 դարին հարիր օրենքները: Առաջին հերթին տիեզերական-աստվածային-բարոյական օրենքները: Ու արի ավելի վայրենի-վայրեինի չխաղանք, քան թե կանք իրականում: Իրականում էլ բավականին վայրերացել ենք ես մի 100 տարում: Շատ-շատ ենք վայրենացել: Օբեկտիվ ու սուբեկտիվ պատճառներով:
Մի հատ կարդա Ներսես Շնորհալի /"Առավոտ լուսո" և այլն / կամ Գրիգոր Նարեկացի, - ու անմիջապես հետո՝ ժամանակակից հայ գրող կամ մանավանդ մեր վերջին կաթողիկոս /կոչեղյալը- սա ասում եմ սրտի ցավով
"Ինչպես ապրեցի օրս" բաժնում դուք շատ խելացի մտքեր եք արտահայտում, կարծես թե փորձելով գալիք սերնդին ինչ-որ բան սովորեցնել, և դա շատ գովելի է: Անձամբ ես ոչ բոլորը, բայց հաճախակի կարդում եմ ձեր գրառումներն ու կարող եմ ասել, որ հաճելի է, այո, հաճելի է և հետաքրքիր: Եվ շատ ուրախ եմ, որ ձեր մտքերը կիսում եք մեզ հետ նաև այս բաժնում, քանզի չգիտեմ ինչու, բայց իմ մոտ կարծիք կար, որ դուք չեք պատրաստվում գրառումներ անել "Քաղաքականություն" բաժնում:
Անձամբ ես ի սկզբանե դեմ էի Լևոն Տեր-Պետրոսյանի վերադարձին ու դրա հետ մեկտեղ նաև նրա առաջորդած շարժմանը ու գտնում էի, որ իշխանություն փոխելով երկիրը չի լավանա, այդ իսկ պատճառով էլ կողմ է երկրի կայունությանը: Ձայնս էլ տվել էի Ա.Բաղդասարյանին, որպես այլընտրանք երկու հանցագործների միջև`ՍՍ ու ԼՏՊ, բայց հետո փոշմանեցի: Այո փոշմանեցի և հիմա մի բանում հաստատ վստահ եմ. նմանատիպ հայասպան իշխանություններից պետք է ազատվել, ու ես նրանց չեմ պատրաստվում հանդուրժել: ԼՏՊի մասին շատ քչերն են լավ կարծիքի, բայց փաստը մնում է փաստ, որ հիմա միակ ձևը ազատվելու համար հայասպաններից ԼՏՊն է ու իր շարժումը: Ավելի լավ տարբերակի դեպքում կսատարեմ "ավելի արժանավոր"-ին, բայց դեռևս չեմ տեսնում նմանին: Ահա այդ պատճառով էլ միացել եմ այս շարժմանը ու պայքարելու եմ մինչև վերջ` մինչև սերժ-քոչարյան կլանի վերջ:
Աստված տա թող ձեր ասվածը իրականություն դառնա ու ԳԱ այդ նոր Առաջնորդությունը: Մեծ հաճույքով կմիանամ նրանց` մեր երկրի բարեփոխման ակնկալիքներով: Բայց եթե իրատեսորեն մոտենանք հարցին, ապա կարող եմ ասել, որ նմանատիպ ուժ մոտակա երկու տարում դժվար թե ի հայտ գա: Չեմ տեսնում նոր լիդեռի /գաղափարի/ ծնունդը:
Հարգանքներով Լյով
Հարգելի Լյով, մի երկու նրբագիծ` գրառումիդ առիթով: Ամբողջ խնդիրն այն է, որ ժողովուրդը ստանում է իր առաջնորդությունը` իր արժանիքների չափով: Արևելքում ասում են, որ աշակերտը հանդիպում է Ուսուցչին, եթե ինքը պատրաստ է լինում այդ հանդիպմանը: Մեծ հաշվով` ժողովուրդն էլ մի մեծ աշակերտ է... Նրա սրտի մեջ, նրա խորքում է կա իր բնական Ուսուցիչը` Ազգ-Էությունը, որի ձայնը...չի հասնում ժողովրդին: Անհրաժեշտ են Ոգու Թարգմաններ, մարդիկ, որոնք Ազգի ձայնը կհասցնեն Ժողովրդին:
Եվ ահա, Առաջնորդությունը իրեն-իրեն չի գա, պետք է փնտրել: Իսկ դա հնարավոր է, եթե ժողովուրդը` ես, դուք, մյուսը` ամեն օր, ամեն ժամ ձգտենք մարդ լինել, մարդանալ...Ամեն օր ձգտել Ճանաչել ինքդ քեզ, քո հայրենիքը...ապրել, լինել, սիրել, ճանաչել, մաքառել...
Դուք չեք տեսնում նոր գաղափարի ծնունդը, որովհետև այն փնտրում եք այնպիսի անապատում, որպիսին է քաղաքականությունը: ՆՈՐ ԳԱՂԱՓԱՐԻ ԾՆՆԴԱՎԱՅՐԸ ԱԶԳԻ և ՄԱՐԴԿՈՒԹՅԱՆ ՄՇԱԿՈՒՅԹՆ Է, ՈԳՈՒ ՈԼՈՐՏՆ Է...Մի վհատվե~ք, Նոր Գաղափարը կա և աշխարհում, և Հայաստանում, և ամեն հայ մարդուց է կախված` ՆԱ ԿՀԱՆԴԻՊԻ՞ այդ գաղափարին և նրա կրողներին, թե՞ ոչ: Եվ նոր Շարժման Էթիկայից է կախված` նա կհանդիպի՞ այդ Նոր Գաղափարին, թե՞ ոչ: Ուրեմն` բարեկամս Լյով, հենց ձեզանից է կախված այդ հնարավորությունը...
Ներքին, անարյուն, էթիկական հեղափոխություն.
Նոր որակի ազգային պետականության ստեղծում
http://www.dnforum.am
"Իմ Զվարթ Գիտությամբ եկել եմ ձեր տգիտության աչքը հանելու. Ձոն Դոգվիլ-Հայաստանին"
Սիրելի Հեղինակ, ես Ձեզ հետ համամիտ եմ:
Միայն մի բան կուզեի հավելել...
Այո, քաղաքականությունը չափից դուրս ճղճիմ ու նեխահոտ միջավայր է` գաղափարական պայքարում հաղթանակ տանելու համար: Մենք առաջին հերթին պետք է ինքներս մեզ փոխենք: Մեր կաշառակեր-կաշառատու, սողացող-հարմարվող մտածելակերպը: ԱՄԵՆ ԻՆՉՈՒՄ:
ԲԱՅՑ:
Ընդունեք նաև, որ մինչև վերջին դեպքերը սկսելը մարդկանց մեջ 0-ի էր հավասարվել ցանկացած պայքարի ցանկությունն ընդհանրապես: Ժողովուրդը բարոյապես ու հոգեպես մեռած էր: Ոգին մեռած էր:
Ու այն կենդանացավ հենց քաղսքական պայքարի շնորհիվ: Ուզենք թե չուզենք պետք է ընդունենք, որ Պայքարի արթնացման պատճառն այն չէր, որ հայ երիտասարդները կյանքում ընդամենը մի գիրք են կարդում` իրենց սոտովիի տեխանձնագիրը, այն չէր, որ հեռուստատեսությունը ողողված է ամեն տեսակ աղբով, այնքան որ միայն հայկական ալիք միացնելն արդեն սրխառնոց առաջանալու բուն է: Անտաղանդ երգչիկները չէին, ծախու ծաղորդավարները չէին այլ հենց քաղաքական պայքարը: Ցանկությունն ու վծռականությունը` թույլ չտալ, որ մեր գլխին շարունակեն տեղավորվել ավելի ու ավելի հիմնավոր:
Հուսով եմ, որ այդ Պայքարը, այդ արթնացած ոգին էլ հենց կաճի ու կդառնա առավել գլոբալ փոփոխությունների սկիզբ:
Բայց այդ սկիզբն ու ծնունդի վայրը անտեսել պետք չէ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
'
Էջանիշներ