Հըմ…Հեղինակ-ի խոսքերից
Արդեն որերորդ տողն եմ գրում ու ջնջում: Չգիտեմ որտեղից սկսել: Լավ էր: Սրտից էր: Հոգուց էր: Ապրած ցավը զգացվում էր, կյանքից էր, արդար էր, ճշմարտություն ուներ մեջը…
Ես կարծում եմ, որ այս էսսեն հատկապես լայն հասարակությանը ներկայացնելու արժանի է: Սա այն նյութերից է, որոնք ունակ են հողը նախապատրաստելու սերմի ընդունման համար: Մտածեցնող է: Ինչ խոսք, կարելի է դիտել որպես "մեռնող հիվանդի" ախտորոշում: Բայց բուժման միջոցը չի երևում: Ընդհարական է, բոլորի մասին է:
Մի պարադոքսալ օրինաչափություն կա: Երբ խմբակային գործողություն է կատարվում, մասնակիցները իրենց էական լինելը չեն զգում: Մենքը չի թողնում: Բայց երբ առանձնացնում ես նրանց՝ դարձնում Ես, սկսում է մտածել իր դերի մասին: Ինձ հետաքրքիր է՝ ունե՞ք արդյոք Ես-ին վերաբերվող գործեր: Ալեքսանդր Վարպետյանն ունի մատնացույց անելու ունակություն: Նժդեհը մատն աչք է կոխում: Հիմա կարծում եմ, որ մատնացույց անելու ժամանակներ են - սա կեր, սա խմի, սա արա, սա մի արա: Հոգու սովը ազգը դարձրել է զոմբիների բազմություն: Հիմա շատ կոնկրետ, բառերը գլխների մեջ մեխելով ու դանդաղ ( որ չասեն արագ մի թելադրեք, չենք հասցնում գրել)պիտի ասել թե ինչ անել: Կա՞ ասելիք…
Ավելացվել է 5 րոպե անց
Ինպե՞ս թե ինչպես:
Այ հենց այսպես …
Ավելացվել է 8 րոպե անց
Մեջբերել
Էջանիշներ