3-րդ մաս
Նա «փչացնում է» նկարը....
Այն օրը,երբ Մեգը փախավ մեր տանից,ես ինձ շատ մեղավոր էի զգում,որ վշտացրել էի փոքրիկ աղջկան իմ նկարներով,բայց ես շատ գործ ունեի անելու ու շուտով զգացմունքներս զիջեցին իմ մտազբախ բանականությանը։հարկավոր էր շատ արագ ավարտել կիսատ թողած գործերը,քանի որ մի քանի օրից տեղի էր ունենալու իմ առաջին անհատական ցուցահանդեսը....Ցուցահանդեսում ներկայացվելու էին իմ վերջին տարիների լավագույն նկարները.որոնք հասնում էի մոտ 400-ի,իսկ ես ընդամենը 17 տարեկան էի...ես նկարում էի այն ամենի մասին,ինչ կարդում էի,ինչ լսում էի ու տեսնում,ես հորինում էի իմ սեփական աշխարհը,ես ունեի առեղծվածային սիմվոլներ։
Ցուցասրահի կենտրոնական մասում դրվեց այն 4 նկարներից ամենավերջինը,որում կարմրիկն եր՝ շրջապատված իմ մանկությունը պատմող պատկերներով։այդ նկարը հատկապես գրավում էի մեծահասակներին.նրանք այդ նկարում ինձ էին տեսնում և
սիրում էին տալ պոտկերներին իրենց ուրույն բացատրությունը։
Կարմրիկին պատկերող նկարներն առաջինն էին, ու ես չանտեսեցի նրանցից ամենահաջողվածը,որը սակայն ոտքեր չուներ ի տարբերություն ամենաառաջինին,որ ես նկարել էի դեռ այն ժամանակ,երբ,տիկնիկը նոր էր ու հայրիկը չէր հեռացել։
Ցուցահանդեսին սպասվածից շատ մարդ եկավ,ամեն ինչ կազմակերպված էր այնպես ինչպես ես էի երազում...նկարները ոչ թե կախված էին պատերից,այլ դրված էին փայտե պատվանդանների վրա ու այնպես խառը,որ լաբիրինթի տպավորություն էին թողնում։Ես մի քիչ վախենում էի որ ամբոխը սրահում խառնաշփոթ կստեղծի,բայց
Բարեբախտաբար ոչ մի նման բան տեղի չունեցավ։
Մարդիկ հերթով նայում էին նկարները,մոտենում նախ մայրիկիս,որ համեստորեն ժպտում էր իմ կողքին կանգնած,սեղմում նրա ձեռքն ու անդադար պատմում տպավորությունները։ես զգում էի,թե մայրիկն ինչպես է հպարտանում ինձնով,ես տեսնում էի,որ նրա շուրթերի ժպիտը վերջապես վերադարձել էր և այնքան իրական էր ու քնքուշ։հեո նոր միայն շնորհավորում էին ինձ ու շատերն արդեն շտապում էին հարցնել,թե երբ է լինելու հաջորդ ցուցահանդեսը։
Կարմրիկի նկարի մոտ միայն մարդիկ իրար հերթ չէին տալիս։
—Օրիորդ Ջուլիետ,պատմեք մեզ նրա պատմությունը,մենք հոգնել ենք հորինելուց,-լսվեց ամբոխից մի ձայն։
և իսկապես դա այն նկարն էր,որի շուրջ զանազան պատմություններ էին հյուսվում։
մայրիկն ինձ տարավ կարմրիկի մոտ,մարդիկ շրջապատեցին ինձ,որ լսեն,թեպետ ես շատ կարճ պիտի խոսեի,բայց չհասցրի սկսել,երբ մեկ ուրիշը կանչեց.
—նա «փչացնում է» նկարը։
Մի փոքրիկ աղջիկ սև գրիչով կարմրիկի ոտքերն էր նկարում։
Երիտասարդ մի կին,որ ըստ երևույթին նրա մայրն էր,շտապեց խլել գրիչը նրանից,բայց ես տույլ չտվեցի ու նշան արեցի փոքրիկին շարունկաել։
Նա ծուռ-մուռ ոտքեր պարգևեց Կարմրիկին,բայց ինձ դուր եկավ,որովհետև նկարը մի անբացատրելի շունչ ստացավ։
—ի՞նչ է քո անունը,-հարցրի ես նրան
—Արևիկ,-քնքշորեն պատասխանեց նա։
Այդ նույն գրիչով իմ մակագրության կողքին ես նրա անունը գրեցի։
Սրահը թնդաց ամբոխի չդադարող ծափահարություններից։
Ես շատ վաղուց պիտի Կարմրիկին ոտքեր հորինեի,որ մայրիկն այդքան չտանջվեր…
............................................................................................................................................ ...............
Մենք շատ ենք կորցնում այս կյանքում,բայց ամենակարևորը կարող ենք ստեղծել մեր ձեռքերով այն հումքից որ մեր ափերում ենք պահում…
............................................................................................................................................ ...............
«Առանց ոտքերի» նկարը շատերն էին ուզում գնել,մարդիկ բարձրացնում էին նրա գինն ինչպես աճուրդում,բայց դա միակ նկարն էր,որը գին չուներ,որովհետև ես և Արևիկը որոշեցինք երբեք չվաճառել այն։
Մեջբերել
Էջանիշներ