Համաձայն եմ վերե թվարկված բոլոր այն կարծիքների ու պատճառների հետ, որոնց համար չպետք է սիրել ասմունք լսել, բայց միևնույնն ե ես սիրում եմ, ու երբեմն- երբեմն մեծ հաճույքով լսում: Անշուշտ հաշվի առնելով բոլոր նայն նախապայմանների բացակայությունը, որոնք ասմունքը վեր են ասում կեղծ ու ցածրարժեք ներկայացման, բայց չէ, որ լինու է նաև հակառակը, երբ ասմունքողն ստեղծագործությունը ներկայացնում է, ճիշտ այնպես ինչպես դու /հեղինակը, մարդիկ/ ես ընկալու առանց գոռում գոչյունների առանց աղաղակների ու ավելորդությունների...
Սիրում եմ նաև ասմունքել, գուցե դա է պատճառներից մեկը, որ սիրում եմ նաև լսել...