Ի՞նչ է ասմունքելը, և ո՞վ կարող է ասմունքել

[Simon]

Ես լսել եմ Սևակ և Շիրազ, և միայն նրանց կատարմամբ եմ կարողանում լսել նրանց խոսքը:

[aniko]

հետաքրքիր հարց է, ով կարող է?, եթե ասմունքողը պետք է ներակայցնի երկիրդ, ազգդ, մշակույթդ, ապա նա ով լսողի սրտի ու հոգու թելերին կհասցնի բառերը...
ում անունը տալուց միանգամից նրա ձայնը կնույնացնես հեղինակի անվան հետ, կհիշես ու կպատկերացնես, 2 անհատներին մեկ անձի մեջ
այնպես ինչպես բոլորի համար են
Աբաջյան և Սևակ
Սոս Սարգսյան և Համո Սահյան

[Ուլուանա]

Ես լսել եմ Սևակ և Շիրազ, և միայն նրանց կատարմամբ եմ կարողանում լսել նրանց խոսքը:

Իսկ ես ընդհանրապես չեմ սիրում ասմունք... Նախընտրում եմ ինքս մտքումս կարդալ իմ սիրած կամ թեկուզ անծանոթ բանաստեղծությունները, քանի որ ուրիշի՝ թեկուզ լավագույն դերասանների կատարմամբ լսելիս այնպիսի զգացողություն եմ ունենում, կարծես ինձ պարտադրվում է ասմունքողի սուբյեկտիվ վերաբերմունքը տվյալ բանաստեղծության նկատմամբ... Այսինքն՝ շեշտադրությունը, առոգանությունը, ընդհանուր հնչերանգն ու դրա միջոցով հաղորդվող տրամադրությունն ամեն դեպքում սուբյեկտիվ է, ուրեմն ինչու՞ ուրիշինը լսեմ, ավելի լավ է ինքս ընկալեմ՝ «համր» տեսքսը կարդալով իմ սեփական շեշտադրությամբ ու առոգանությամբ և ինքս փորձեմ զգալ կամ ստեղծել համապատասխան տրամադրությունը։

Սա զուտ իմ անձնական կարծիքն է, իմ նախընտրությունը։ Ասմունքողներին կամ ասմունք սիրողներին նսեմացնելու որևէ մտադրություն չունեի... Հայտնի է, որ շատերը սիրում են ունկնդրել ասմունք, ուղղակի ես նրանց թվին չեմ պատկանում, այդքան բան։

[StrangeLittleGirl]

Ես ասմունք լսել չեմ սիրում բոլորովին այլ պատճառով. այսօրվա մեր ասմունքողներից ոչ մեկը չի տիրապետում այդ արվեստին: Եթե ուշադիր լսես, կնկատես, որ բոլոր շեշտերը սխալ են դնում: Դրա համար էլ ինձ չի ձգում: Նրանք, ովքեր ճիշտ են շեշտադրում, նախընտրում են դերասաններ լինել:
Բայց եթե նույնիսկ ճիշտ շեշտադրություն դնող ասմունքող հանդիպեր, էլի չէի լսի. դա նույնն է, ինչ մեկը նստի, քեզ համար գիրք կարդա: Մի՞թե չես կարող ինքդ կարդալ:

[Ուլուանա]

Ես ասմունք լսել չեմ սիրում բոլորովին այլ պատճառով. այսօրվա մեր ասմունքողներից ոչ մեկը չի տիրապետում այդ արվեստին: Եթե ուշադիր լսես, կնկատես, որ բոլոր շեշտերը սխալ են դնում: Դրա համար էլ ինձ չի ձգում: Նրանք, ովքեր ճիշտ են շեշտադրում, նախընտրում են դերասաններ լինել:
Բայց եթե նույնիսկ ճիշտ շեշտադրություն դնող ասմունքող հանդիպեր, էլի չէի լսի. դա նույնն է, ինչ մեկը նստի, քեզ համար գիրք կարդա: Մի՞թե չես կարող ինքդ կարդալ:

Բա ես էլ եմ էդ ասում, էլի։

[Արշակ]

Չեմ սիրում ասմունք լսել հետևյալ պատճառներով.
1. Ինչպես արդեն ասվեց, ասմունքի ժամանակ սովորաբար խիստ դրսևորվում է ասմունքողի սուբյեկտիվ ընկալումը, որը իմի հետ չի համընկնում։
2. Շեշտադրությունն իրոք հաճախ խիստ սխալ են դնում։
3. Ասմունքողները սովորաբար շատ են կոտրատվում ու ավելորդ սենտիմենտալացնում ստեղծագործությունը (իմ շատ համեստ կարծիքով)։ Համենայն դեպս, ինչքան որ լսել եմ, միշտ այդպես է եղել։ Խոսքի բնական առոգանություն եմ սիրում։
Կներեք, եթե մի քիչ կոպիտ է հնչում, բայց ասմունք լսելիս հաճախ այն զգացողությունն եմ ունենում, կարծես ստեղծագործության հեղինակը կամ ասմունքողը խիստ անհավասարակշռված, ցնորված տիպ է։

Մի խոսքով, չգիտեմ, գուցե ուղղակի ես դեռ խակ եմ ու էդ արվեստից բան չեմ հասկանում, բայց ասմունք լսել չեմ սիրում ու նախընտրում եմ ինքս կարդալ։ Կամ էլ լավ ասմունքողների դեռ չեմ լսել։

[Grieg]

սիրում եմ լսել երբ զգում եմ որ ասմունքը համապտասխանում է ասմունասմունքողի ներքին աշխարհին..երբ ամեն մի խոսքի մեջ խոսում են նրա բոլոր բջիջները ..երբ կա ծարավ և երբ կա հագեցում..երբ հոգին ոռնում է՛ ուզումա ճչա և դուրս պրծնի ու լռիի.. ես չեմ ասում որ դա պետք է արտահայտել ձայնի և տոնի փոփոխություներով գոռալով գոչալով և այլն..
ինչ որ չափով համաձյն եմ, որ այն պետք է կարդա հեղինակը, քանի որ նա է ստեղծել, բայց մյուս կողմից նա ստեղծել է այն ինչ ծնվել է իր մեջ, իսկ ինչ ծնվել է նրա մեջ գու՞ցե դա ամենուր է. սփռված ամբողջ տիեզերքով և գուցե մեր բոլորիս մեջ..

այս վիդեո ասմունքը սիրում եմ ..