Մանկական բանաստեղծություններ

[Ուլուանա]

Հայրապետ Հայրապետյան

ՄԵ՞Ծ ԵՄ, ԹԵ՞ ՓՈՔՐԻԿ

Երբ ձեռքերս չեմ լվանում,
Ինձ ասում են` լվացվի՛ր,
Մեծը երբեք չի ծուլանում,
Արդեն մեծ ես, իմացի՛ր:
Թե քույրիկս թատրոն գնա,
Ինչքան խնդրեմ` չի տանի.
Ինձ կասի` դու տանը մնա,
Փոքրիկ ես դեռ` չեն թողնի:
Հենց որ ժամը ութն է լինում,
Ինձ ասում են` քնիր շուտ,
Փոքրիկները շուտ են քնում,
Տես` դրսում ինչ մութ է, մութ...
Մեկն ասում է` մեծ ես արդեն,
Մեկն ասում է` փոքր ես շատ.
Մե՞ծ եմ, ասե՛ք, թե՞ փոքր եմ դեռ.
Ո՞նց իմանամ ես հաստատ...

.......................................................................

Էսօր մի բանաստեղծություն էլ եմ հիշել, որ դպրոցի ցածր դասարաններում էինք անցել։
Լավ տպավորվել էր, բայց հեղինակին, ցավոք, չեմ հիշում. Մեկ էլ մեջը մի բառ կա, որ ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հիշել... էդ բառի տեղը դատարկ եմ թողնում։ Եթե որևէ մեկդ հիշի, խնդրում եմ, ասեք, ավելացնեմ... Վերնագիրն էլ չեմ հիշում... Բայց բանաստեղծությունը շատ եմ սիրում.

*****
Լևոնն ասաց. – Ասատու՛ր,
Մի գրիչդ դե՛սը տուր։
– Ի՞նչ է, մատի՞տ ես սրում։
– Չէ՛, երկու տառ եմ գրում...
Հիշատա՛կ է, թող մնա՛,
Որ կարդացողն իմանա,
Ու ասի, որ մի օր էլ
Ե՛ս եմ այստեղ սովորել։

Մյուս տարի՝ աշնան հետ,
Երկու նորեկ աշակերտ,
Եկան, տեսան, կարդացին
Ու զարմացած ասացին.
– Տեսնես ո՞վ է այս «Լև»–ը՝
Խելքից այսքան թեթևը,
Որ սեղանը փորփրել,
Վրան տառեր է գրել...։

Մեկն էլ հիշեցի, վայց հեղինակին էլի չեմ հիշում. երևի երբևէ չեմ էլ իմացել...

...........................................................................
ԵՍԸ

Ինքը թեև թիզ ու կես է,
Բայց ամեն տեղ կասի՝ ե՛ս եմ։
«Ե՛ս արեցի, ե՛ս բերեցի,
Խնդիրներս ե՛ս լուծեցի»։
Ուռած–փքված նստում դասի,
Զոռ էր տալիս միշտ իր եսին։
Բայց մի օր էլ ընկերները
Որոշեցին պատժել ԵՍ–ին,
Նրա բոլոր արածները
Մեկ–մեկ տվին իր երեսին.
– Ձանձրացե՛լ ենք մենք քո «ես»–ից,
Շա՛տ ենք տուժել քո երեսից,
Թե ուզում ես լինել ընկեր,
«Ես»–դ ծալի՛ր, մեջտեղ մի՛ բեր։