Չուկի խօսքից.-
Ինձ էլ չի հետաքրքրում այլոց անկապ գաղափարները, այնքան ժամանակ, երբ մնում են իրանց ուղեղների բջիջներում:Պանդուխտ> Ձեր գրառումը նամակով (PM) ուղարկվել է Ձեզ: Շարադրեք նրա բովանդակությունն առանց ավելորդ վիրավորական ու ծաղրական արտահայտությունների, առավել ևս ակումբցիների նկատմամբ, թողեք միայն ձեր գաղափարական տեսակետը և այն կարող է տեղ գտնել այս ակումբում: Հակառակ դեպքում ես, որպես ձեր պիտակմամբ «ոչ ժողովրդավար» ղեկավար, այն կջնջեմ, քանի որ ինձ, անկեղծ ասած, չի հետաքրքրում ձեր կամ որևիցե ուրիշ մեկի քաղաքական կամ այլ հայացքները, բայց հետաքրքրում է, որ այս ակումբում ոչ մեկին վիրավորող գրառում չլինի, ծաղրական գրառում չլինի, պահպանվեն մնացյալ բոլոր ակումբի կանոնները: Եվ բարի խորհուրդ. մի մոռացեք, որ այս երկրի վրա յուրաքանչյուր ոք ունի իր տեսակետն ունենալու իրավունքը, ուրեմն տեսնելով դիմացինի, ձերին չհամատասխանող տեսակետը, մի շտապեք նրա նկատմամբ բացասական կարծիք կազմել, վիրավորել կամ ծաղրել: Հակառակ դեպքում ես էլ ինձ կթույլատրեի նույն կերպ վարվել ասենք Ձեր նկատմամբ:
Սակայն երբ ուզում են բաժնեկցել, տակաւին քաղաքական ուղղութեան հանգամանք տալ, երեխայամիտ գաղափարներին, պարտ եմ զգում պատասխանել, ոչ նրանց համոզելու, այլ հանուրին՝ լսարանին մտածելու եւ ընտրելու առիթ տալու սիրոյն:
Դու պատժել ես ինձ, եւ ահա մի քանի նուազ նիշ ետք Պանդուխտ օգտագործողի կեանքս կը վերջանայ, բայց իմացիր. ծաղրող չեմ, առաւել եւս ծաղրուել չեմ սիրում:
Լաւ կը լինի եթէ հասկանաք բոլորդ, թէ երբեմն «պապայի ապտակ» է պէտք, ցնցել է պէտք, որպէսզի յամառ եւ կոյր հաւատացեալները աչքերնին բանան, զգաստանան:
-
Խօսք բացուեց իմ եւ տրամաբանի միջեւ, դաւաճանութեան վերաբերեալ: Ասացի. «միթէ՞ դաւաճանական գաղափարները մտնում են խօսքի ազատութեան շրջանակում»: Ասաց. «Այն ինչ դաւաճան է ճանաչուել, այժմ հերոս-հայրենասէր է, այսինքն դաւաճանի կարգավիճակը յարաբերական է», եւ օրինակ տուեց խորհրդային կարգում դաւաճան ճանաչուածներին: Ասացի. «խորհդային կարգերում:...Մնում է ձեզ որոշել ի՞նչին եւ ու՞մ էք հաւատարիմ, աւելի ճիշտ՝ պատկանում»: Ասաց. «Մարդկութեան»:
Ես այստեղ լռեցի եւ չկարողացայ շարունակել. ազդուելով տրամաբանի մարդասիրութիւնից... Բայց նոյն մարդկութիւնը սկսում է տնից, փողոցից, քաղաքից Հայրենիքից եւ ազգութիւնից:
Ի՞նչ օգուտ, եթէ դու խնամում ես այլոց, երբ հարազատ ընտանիքդ թշուառ է:
Ի՞նչ օգուտ, եթէ դու սիրում ես հազար կին, իսկ քո զաւակների մայրը զուրկ է ամուսնական սիրուց:
Ի՞նչ օգուտ, եթէ յարգում բարեւում ես հազար ալեւորի, իսկ քո հարազատ հօր հանդէպ սառն ես:
Ի՞նչ օգուտ եթէ տօնական զգեստ հագնել ես, իսկ ներսից սպիտակեղէնդ հրաժեշտ է տուել իր իսկ գոյնին:
Ուրեմն՝ մարդկութիւնը սկսում է հայրենիքից, առանց որի չկայ ոչ մի վեհ գաղափար, ընդ ուրում՝ մարդկութիւնը:
Իսկ երբ հայրենիքի հանդէպ դաւաճանօրէն մտածում են, մարդկութեան դաւաճանած չե՞ն լինում...ի հարկ է, եթէ ձեր հայրենիքն ու ազգութիւնը մարդկութեան մաս էք ճանաչում:
«Դաւաճան», «դաւաճանութիւն», «դաւաճանական գաղափարներ» հասկացութիւնները գոյութիւն ունեցած են եւ ունեն ցայսօր: Մարդիկ միշտ քստմնել են դաւաճաններից, արժանացրել վատթար պատիժի:
Կը կարողանա՞նք այսօր, սահմանազատել «խօսքի ազատութիւն» մարդկային արժէքը, դաւաճանութիւնից: Չէ՞ որ միտքը, խօսքը եւ գործը յաջորդական տրամաբանական շղթայ է, այսինքն դաւաճանօրէն մտածողը, ապագայի հաւանական դաւաճանն է նաեւ:
Առիթ տա՞նք այժմու ոչ հասուն մտածողներին, կամ մոլորուածներին. ապագայում լինեն իսկապէս քսմնելի դաւաճաններ: Ո'չ, մեծատառ ո'չ:
Այժմ վերահրատարակեմ ջնջուած գրառումներս ինքնագրաքննութեամբ:
Քաղաքացու խօսքից.-
Քաղաքացի, փորձեմ Չուկի պահանջքի համահունչ արտայայտեմ: Վերը գրածս կրկնեմ. չէք տեսնում կամ տողատակով (աւելի հաւանականը) հասկացնում էք՝ «Արցախը յանձնենք»: Գուցէ ձեր կարծիքով երբէք պիտի չի պաշտպանէինք կոտորւող եւ գաղթեցւող արցախահայութիւնը:ինչո՞ւ օգտվել թշնամու երկաթ գծից, ինչո՞ւ օգտագործել թշնամու ճանապրհները… Ինչո՞ւ… Մենք հայ ենք
Քաղաքացու խօսքից.-
Այդ երկտողս Արտգէոյի յետին միտքը բացայայտեց: Ի տխրութիւն քեզ ասեմ. զգացականութեամբ չեմ գրել, գրել եմ քաղաքական իրավիճակի գնահատմամբ, մինչ դուք ջայլամի նման աւազում խրել էք ձեր գլուխները. չտեսնելու տեսանելին ու ընկալելին, ընդբռնելի եւ շօշափելին, որ է՝Այս երկտողը հետամնացության գագաթնակետն է: Նույնիսկ դաշնակցականներն այլևս այսպես չեն մտածում
Արցախի հետ Հայաստանի միութիւնը:
Մեջբերել
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Պանդուխտ-ի խոսքերից
Էջանիշներ