© 2017 ՏՎԻԳԵՐՆ
ԳԼՈՒԽ ԱՌԱՋԻՆ
ՀՐԱՇՔՆԵՐԻ ՆԱԽԵՐԳԱՆՔԸ
Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral.
B. Brecht
Լուսավոր ապագայի հույսի և անցյալի անհույս խավարի հատման միապաղաղ գորշության մեջ` տարածության մի անկյունում, ժամանակից լքված, ծվարել էր փոքրիկ քաղաքը: Նրա եզրերը ձուլվում էին հալածված բնության քրտինքի գոլորշիների հետ, և թանձր մշուշի մեջ այն դրսից պարզապես չէր երևում: Մշուշն այնքան վճռականորեն էր պաշարել այդ բնակավայրը, որ այն չէր երևա, նույնիսկ եթե նրա անունը... Երևան լիներ... Փոքր էր հարևանների համեմատ, բայց ավելի քան բավարար էր՝ տեղավորելու բնակիչների փոքրիկ հոգիները, իսկ քարտեզի վրա գուցե չկար էլ: Բացառիկ էր իր անհյուրընկալ մռայլությամբ, բայց միևնույն ժամանակ՝ երիտասարդ այնքան, որ հանելուկ էր հազարամյակների փոշու առկայությունը: Փոշին, սակայն, չէր էլ հասցնում նստել փողոցների վրա, բնավ ոչ այն պատճառով, որ բնակիչներն անձնուրաց ուշադրությամբ հետևում էին մաքրությանը, այլ այն պատճառով, որ խեղճ քաղաքը գերի էր ընկել սաստիկ քամիներին: Ու այդ փոշին թոքերով անընդհատ մտնում էր մարդկանց հոգիներն ու հանգիստ դուրս էր գալիս, իսկ այդ ցավից մարդիկ կարծես հաճույք էին ստանում: Բնությունն ասես չէր ընդունում այդ փոքրիկ հողակտորը որպես իր սեփականը. խեղճ մարդիկ անխղճորեն խլել էին այն բնության ձեռքից: Բայց որքան էլ որ զարմանալի չէ, օրը մեկ անգամ գոնե դեռևս անպիղծ լույսը բացվում էր բռնի ուժով վերջերս պղծված քաղաքի վրա, ափսոս, չէր հասցնում թափանցել մինչև քաղաքացիների` վաղուց արդեն ինքնակամ պղծված հոգիները: Ու քաղաքն ամեն երեկո լույսի հետ մեռնում էր, առավոտյան հարություն առնում կրկին: Ամեն անգամ մեռնելիս նա այնքան խղճուկ տեսք էր ընդունում, որ թվում էր, թե վերջին անգամ է մեռնում: Հանգիստ էր մեռնում, առանց որևէ ճիչ արձակելու. մեկ է՝ ոչ ոք դրան ուշադրություն չէր էլ դարձնելու. չէ՞ որ մարդիկ վաղուց արդեն համակերպվել էին, որ իրենց հարազատ օրրանը հոգեվարքի մեջ է և տառապում է անբուժելի վարակիչ տենդով: Ոչ ոքի մտքով չէր անցնում անգամ, որ մի օր էլ իրենք գուցե վարակվեն իրենց քաղաքից, իսկ թե ումից էր վարակվել ինքը` քաղաքը, գիտեին բոլորը: Գիտեին, բայց չէին խոստովանում...
© 2017 ՏՎԻԳԵՐՆ
Մեջբերել
Էջանիշներ