Կնճռոտված միտքս սահում է դանդաղ ձեռքիդ վրայով,
Իմ հին շշուկը քայլում է մաշված արահետներով,
Մութն այս խլել է խելքդ ցնորված, ծախել աստղերին,
Ես երերում եմ դեպի տիեզերք բարձրացող ճամփին:
Ուղեղդ դողում է քո հորինած սին հեքիաթներից,
Մառախուղի մեջ պար բռնած թանձր հիշողությունից,
Ու ես ջնջում եմ մնացորդները այն հին պատմության,
Որ մենք ստեղծեցինք որպես մեր հոգու հսկա կախաղան:
Ես թողնում եմ՝ գրկես պահպանված կտորտանքներս,
Նվիրում եմ քեզ անքուն մնացած սև ցնորքներս,
Թաղում եմ դեմքդ կորած երազիս մութ անկյուններում,
Ինձ կփնտրես վերջալույսի հորանջող կարմիրներում:
Մեջբերել
Միշտ չէ, որ վանկերի քանակն ու հանգը բավարար են լինում լավ հնչողության համար: Այդ տողն էլ, իմ կարծիքով, շտկման կարիք ունի: 
Կավիճ-ի խոսքերից
'
Ոնց որ ուզենաս ստեղծված հանգերը կոտրել: Սրա մասին ի՞նչ կասես:
Դա, իհարկե, չի նշանակում, թե կոչ եմ անում իմաստն ու բովանդակությունը զոհել հանուն հանգի:
Էջանիշներ