Դեռ առաջին կուրսում պոեմ սկսեցի, կիսատ մնաց, կորավ, չորրորդում վերասկսեցի, առաջ չէր գնում, հետո նորից ու նորից վերադառնում էի գաղափարին: Այսօր տան հին համակարգչից փրկված ֆայլերի միջից գտա պոեմի սևագրերը, սկիզբն է միայն ամբողջական, տեղադրեմ, որ ինձ պարտավորեցնի շարունակել...
Անէ ձեռքերով հպվելով լուսնի
Լճակին նետած գունատ ցոլքերին
Մեղեդիներ էր քամում աննման
Զեփյուռով արբած գիշերվա ոգին:
Նա ինձ կանչում էր դեպ անհայտություն,
Այն, ինչ կոչում են արկած կամ հեքիաթ,
Նա անվանում էր սոսկ ազատություն,
Իսկ ամբողջ կյանքս՝ վատնած ակնթարթ:
Հրապուրում էր գանձերով անհայտ.
Լուսե գավերում աստղ գոհարներ,
Եվ ինձ էր նայում անվրդով, անթարթ՝
Փորձելով բեկել իմ կամքն աներեր:
Տանում էր լռին, կանչում էր համառ
Դեպ հեռու աշխարհ կայծկլտուն մթի
Կանչում, տանում էր մի կորած ամառ
Իմ տարիների բավիղում խրթին:
Նա հավերժության խոստում էր տալիս՝
Խլելով վերջին շունչն իմ փուչ կյանքի
Հավերժ անտարբեր՝ ոգին չէր լալիս
Անգամ երբ մարմից հեռացավ հոգին:
Ոգեղեն դարձած նրա հետքերով
Սահեցի դեպի աշխարհն այն անհայտ
Եվ գիշեր դարձա խավար գիշերով,
Իսկ ամբողջ կյանքս՝ միայն ակնթարթ:
Հեռու ամառի հարազատ բույրով
Ու սոսափյունով ծանոթ ծառերի
Անառակ քամու թաքուն համբույրով
Ոգին փորձում էր ինձ դարձնել գերի:
Ես սուզվել էի հին հեքիաթներում,
Որ ինձ պատմում էր խավարն արթնացած
Եվ որսում էի քամու համբույրում
Բոլոր կորցրած սերերն իմ անցած:
Բոլոր հորինած արքայազններին
Ես փնտրում էի պաղ լուսնալույսում
Ձուլված հեքիաթի անվերջ գիշերին
Ես լռում էի, իսկ ոգին՝ խոսում:
Ոգին պատմում էր՝ հզոր, գեղեցիկ
Անցած ցեղերի ասքերը վսեմ,
Թե ինչ են եղել ու դարձել մարդիկ
Թե ինչ է տեսել մութը սևասքեմ:
Գիշերվա ոգին՝ սիրտս պեղելով,
Սրտումս անհուն թախիծ էր թաղում
Նրա հետքերով լուռ հապաղելով
Ես խոկում էի, լռում, խաղաղվում:
Մեջբերել
Էջանիշներ