Երեք հարց հավատացյալներին

[Philosopher]

Ժամանակին ինձ էլ էին այս հարցերը հուզում: Սակայն ես, փոխարեն ընկնեյի անհեթեթություննրի գիրկը, փոխարեն ֆորում մտնող ամեն տեսակ մարդկանց դիմելը, գնացի եկեղեցի և դիմեցի հոգևորականին: Համոզված եմ, որ քայլս ճիշտ էր: Տրամաբանեցի, որ երբ ատամս ցավում է, դիմում եմ ատամի բժշկին, երբ ինձ պետք է ճշտել հարցեր կապված փիլիսոփայության հետ, դիմում եմ փիլիսոփայության մասնագետի և այլն: Այս պարագայում հոգևորականին էլ դիտեցի իբրև ինձ այս տեսանկյունից հուզող հարցերի մասնագետ և գնացի եկեղեցի:
Հոգևորականը փոխանակ երկար-բարակ բացատրելու, ինձ մի պատմություն պատմեց: Հիմա ես ձեզ այդ նույն պատմությունը կպատմեմ և կարծում եմ ձեր հարցերին էլ պատասխանած կլինեմ:

Մի հրեշտակ մարդու կերպարանք է ստանում և գալիս երկիր: Ընկերանում է մի բարի մարդու հետ ու ճանապարհ ընկնում: Մութը վրա է հանսում և նրանք գնում են գիշերելու մոտակա գյուղից մեկի տանը: Գիշերը, երբ բոլորը քնած են լինում, մարդու կերպարանք ստացած հրեշտակը վեր է կենում և այդ տան մի բաժակ ու մի գդալ գողանում դնում է իր պայուսակի մեջ: Այս տեսնում է սրա հետ եկած բարի մարդը, սակայն ձայն չի հանում /այդ մարդը չգիտեր, որ դա հրեշտակ է/: Առավետյան ճանապարհ են ընկնում և հրեշտակը այդ բաժակն ու գդալը ձորն է նետում:
Հաջորդ գիշերը նրանք անց են կացնում մի աղքատ մարդու տանը, ով բացի իր հնամաշ շորորից ու խրճիթից ուրիշ ոչինչ չուներ: Սրա տունն էլ հրեշտակը այրում է: Ճանապարհ են ընկնում: Մյուս գիշերը նրանք անց են կացնում նորածին ունեցող մի բարեպաշտ մարդու տանը: Այդ գիշեր հրեշտակը խողդում է այդ երեխային:
Առավոտյան, երբ ճամփա են ընկնում հրեշտակի հետ քայլող բարի մարդը հարցնում է թե ինչու? այս բաներն արեց: Չէ? որ այդ մարդիկ նրան գիշերելու տեղ տվեցին ու կերակրեցին: Այդ ժամանակ հրեշտակը հայտնում է իր ինքնությունն ու ասում.
- Առաջին մադու տանը, որ գիշերեցինք, գդալն ու բաժակը վերցրի ու ձորը նետեցի, քանզի այն գողացված ու վաճառված էր և այդ արար մարդու տան վրա անեծք էր բերում:
Աղքատի տունը այրեցի, քանզի նրա տան տակ մեծ հարստություն կար, որ նրան ժառանգել են իր պապերը: Եթե չայրեյի, նա երբեք չէր գտնի այդ հարստությունը:
Երեխային խողդամահ արեցի, որովհետև այդ երեխան մեծանալով հանցագործ ու մարդասպան պիտի դառնար` իր ծնողների գլխին պատուհաս լինելով, նրանց բարի ու արդար անունը պղծող: Լավ է, որ նա դեռ մեղքի մեջ չմտած գնա Աստծո մոտ, որպեսզի փրկություն ունենա և հավիտենական կյանքով ապրի:

Ովքեր լայնախոհ են լավ կհասկանան պատմածիս իմաստը, իսկ ովքեր ոչ` ինչքան ուզում են թող հարցեր տան, միևնույնն է:

Կրոնը, փաստորեն, առանց սադո–մազոխիզիմի, վեր է ածվում բարի ցանկությունների, որպեսզի այն դառնա ազդեցիկ գաղափարախոսություն, պետք է գողանալ, վառել, խեղդել։ Երեխային խեղդե՞լ... Դոստոևսկի կարդա։ Նույնիսկ Ալյոշա Կարամզովն էր պատրաստ գնդակահարել երեխային սպանողին։ Չասես, թե դա անում էր հրեշտակը։ Այդ հրեշտակը, ինչպես կասեր Բայրոնի Կայենը, ամենամեծ բարիքը արած կլիներ, եթե ինքն իրեն խեղդած լիներ։ Մնացածը լռություն է ու մարդկային չարորակ ագրեսիա, որը կարող է ծիլեր տալ ու ծաղկել նույնիսկ այնպիսի՝ ենթադրյալ բարի ու բարոյական տարածքում, ինչպիսին կրոնն է։