User Tag List

Էջ 1 2-ից 12 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 139 հատից

Թեմա: Վանո Սիրադեղյան 1946 -

Համակցված դիտում

Նախորդ գրառումը Նախորդ գրառումը   Հաջորդ գրառումը Հաջորդ գրառումը
  1. #1
    Acta est fabula! Անվերնագիր-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.03.2012
    Տարիք
    29
    Գրառումներ
    1,255
    Mentioned
    11 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես էս եմ շատ սիրում.


    «Հայրենիքի, անշուշտ, մեծն է լավը։ Ինչպես եւ վարունգի՝ կանաչը։ Աղջկա՝ կույսը։ Կրծքի՝ երկու հատը։ Ազգի՝ համաշխարհայինը։ ՀՀՇ֊ի՝ նախկինը։ Ռամկավարի՝ դաշնակը։ Դաշնակի՝ հիմարը։ Դեպուտատի՝ օգտագործածը։ Ռետինի՝ կոմպլեմենտարը՝ վերջում գլխին քաշելու համար։ Իսկ խոսնակի՝ Խոշորը։ Փոխխոսնակի՝ խուրդեն։

    Վարչապետի՝ հաստը։ Արտգործնախարարի՝ ծալովին։ Ընդդիմադրի՝ փսլնքոտը։ Սոցիալիստի՝ Աշոտը։ Կոմունիստի՝ պահանջատերը։ Խմբագրի՝ քյարթուն։ Պուտանկի՝ մատղաշը։ Խաշի՝ թափանցիկը։ Իկեբանայի՝ ժինգալով հացը։ Վարկի՝ կորածը։ Ազգին չկպչենք։ Որովհետեւ ազգը չի կարող լինել ախմախ։ Անհատապես, բոլորը կարող են լինել անխելք, բայց հավաքականորեն ազգը լինում է երկու տիպի — ամերիկացու տիպը՝ տուպոյ, հարուստ ու անդարդ, եւ հայի տիպը՝ շուստրի, թշվառ ու մտահոգ։ Մի խոսքով՝ անբախտ։ Ավելի ստույգ՝ «բարոյական հաղթանակների» մեռած։ Մեռած֊չթաղած։ Եւ այլն։

    Ո՞վ չէր ուզենա, որ իր երկրի բյուջեն լինի Ամերիկայի բյուջեի չափ, բանակը՝ չինականի, Փոքր Մասիսը՝ Մեծից բարձր (կամ՝ մեկը մյուսից ավելի բարձր), տուն պահողի աշխատավարձը՝ 40 հազար, իսկ Հայրենիքը՝ մի քանի հատ ու բոլորը՝ պատմական։ Նաեւ՝ ծովերից ծով։

    Ընդհանրապես ասած, սովորական, սիքտիրչի ազգերը ընդամենը մեկ հայրենիք են ունենում, բայց արի ու տես, որ այն ոչ միայն սիրում են, որի մասին ոչ միայն երգեր են երգում, այլեւ դեպքից դեպք պաշտպանում էլ են։ Նաեւ (որքան էլ տարօրինակ թվա) այնտեղ ապրում են։ Անկախ այն բանից՝ մեծ է, թե փոքր։ Հաստ է, թե բարակ։ Երկար է, թե կարճ։ Քարից հաց քամելու մազոխիստական հաճույքի հնարավորություն պարգեւո՞ւմ է, թե՞ ոչ։ Պատմական թշնամի ունենալու բերկրանք պատճառո՞ւմ է, թե՞ չի պատճառում։ Եւ պատկերացրեք, առանց այդ «ազգային առանձնահատկությունների» անհրաժեշտության գիտակցության ապրում են անդարդ՝ իրենց մեծ ու փոքր տափա՜կ, կանաչ հարթավայրերում եւ դեգրադացվում՝ Ցեղասպանության ու Պահանջատիրության նման հոգին վեհացնող բաների բացակայության պատճառով։»
    A long time ago, in a galaxy far, far away...

  2. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    John (23.11.2019), Quyr Qery (23.11.2019), Varzor (23.11.2019), Նաիրուհի (22.11.2019), Տրիբուն (22.11.2019)

  3. #2
    Անմոռուկ
    Գաղթական-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2007
    Հասցե
    Լեռնաղբյուր
    Գրառումներ
    5,264
    Mentioned
    27 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Անվերնագիր-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Եւ պատկերացրեք, առանց այդ «ազգային առանձնահատկությունների» անհրաժեշտության գիտակցության ապրում են անդարդ՝ իրենց մեծ ու փոքր տափա՜կ, կանաչ հարթավայրերում եւ դեգրադացվում՝ Ցեղասպանության ու Պահանջատիրության նման հոգին վեհացնող բաների բացակայության պատճառով։»
    Բացարձակ անհիմն սարկազմ:
    Առնվազն ինքն իրեն մտածելու ունակ համարող հային հարիր չի նման տոնով խոսել Ցեղասպանության մասին:

    Հ.Գ. էս պռոստը էդ դրվագի մասին էլի: Բայց ընդհանրապես լիքը սենց պահեր կան՝ իր գրչի տակից դուրս եկած:
    ՈՒ սա ասում եմ դեռ իրենից շատ բան չկարդացած:
    Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..

  4. #3
    Պատվավոր անդամ

    Գրանցման ամսաթիվ
    05.09.2009
    Հասցե
    Ժամի թաղ
    Գրառումներ
    7,824
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դե հետհեղափոխական բոլոր ղեկավարներն էլ հակասական են, չեմ ասում՝ մեկ ա ձև չկա սխալ չգործելու, ուրեմն պիտի միանշանակ ընդունվեն, բայց պիտի հասկանալի լինի նաև, որ թերևս էդ սխալները օրինաչափ են: Մարդիկ էսօր ՖիդելԿաստրոներին ու Չեգեվարաներին են հերոսացնում, մեր հանրապետության առաջին հետխորհրդային իշխանությունը էդ առումով հազար քայլ առաջադեմ ու առաջ ա՝ Լևոն լինի, Վանո լինի, Վազգեն լինի: Միևնույն ժամանակ ոչ մեկն էլ իդեալական չեն ու էս երեքից ինձ համար ամենաբացասականը Վազգենն ա, բայց կարող ա զուտ խորությամբ չեմ զբաղվել իրանց գործունեության մեջ ու տեղյակ չեմ մանրամասների: Գուցե ամենասուրբն ա ինքը, ես չգիտեմ: Ուղղակի լավ հիշում եմ, որքան ատելի կերպար էր Վազգենը, մարդիկ Մուսոլինիին էին նմանացնում ու սպանությունից հետո ոնց միֆականացվեց, որ հիմա նույնիսկ վտանգավոր ա հրապարակային քննադատել իրան, որովհետև հայրենիքի դավաճան կարող պիտակվես: Վանոն ու հատկապես Լևոնը էդ առումով մնացել են ժողովրդի քավության նոխազ: Մինչդեռ եթե կոնկրետ փաստերով խոսենք, Լևոնի ղեկավարության օրոք եղավ մեր նորագույն պատմության ամենամեծ ձեռքբերումը՝ Արցախի ազատագրումը: Ու հազար տարի հետո հայ ժողովրդի ռազմական պատմությունը գրողները էդ են հիշելու, թե ոնց մեր փոքրաթիվ ուժերը ջախջախեցին ադրբեջանցիների հարբած փղերին:

    Չեմ սիրում ոչ Վազգենի, ոչ Վանոյի գրականությունը: Մաթևոսյանի շվաքի տակ, հզոր ազդեցության տակ ինձ համար համարյա անհնարին ա թվում, որ էդ սերնդից հզոր գրող դուրս գար, անկախ նրանից քաղաքականության անցան, թե չանցնեին: Կամ պիտի լրիվ մերժեին էդ ազդեցությունը ու լրիվ այլ ոճի գրականություն ստեղծեին, կամ մնային ուղղակի նմանակողներ ու հետևորդներ: Վանոյի գրականությունը նաև ճչացող սեքսիստ ա, մի բան, որ Հրանտի մոտ օրինակ չկա: Չեմ ասում սեքսիստ հզոր գրականություն չի լինում՝ Մարիո Վարգաս Յոսան ձեզ օրինակ, բայց մի տեսակ շատ ա ճչում Վանոյի մոտ: Իհարկե նենց ա գրում, որ համենայն դեպս երբեք ձանձրալի չի, մի շնչով կադացվում ա, զուտ չեմ հասկանում, երբ մարդիկ շատ են հիանում իրանով՝ որպես գրողի:


    Իննսունականներին Վանաձորում բեսպռիձել էր հաստատ, ու ասենք բոլոր ժամանակներում ընդդիմության նկատամամբ վանաձորցիների թերահավատության պատճառներից մեկը միշտ եղել ա էդ իննսունականների բեսպռիձելի մասնակիցների ոգևորությունը էդ ընդդիմությամբ: Կոնկրետ չեմ հիշում, երբ ֆիզիկապես ոչնչացվեցին էդ բեսպռիձել իրականացնողները, բայց Վանաձորը ասենք Սյունիքից ու Գյումրիից շուտ դուրս եկավ ֆեոդալիզմի ճիրաններից, ու դա ոնց որ հաջորդեց արդեն Լևոնանց իշխանությանը: Իհարկե, լուրջ ուսումնասիրել ա պետք, չգիտեմ լրագրողական անկողմնակալ հետաքննություն լինի, հստակ իմանանք ինչը խի էր տենց:

    Ինչևէ, որ Վազգենն էլ, Վանոն էլ շատ հետաքրքիր կերպարներ են, լավ կամ վատ՝ մի կողմ, միանշանակ ա: Նույնիսկ Սերժն էլ, գրողներ ու բանասերներ՝ մեկ էլ դառնում են՝ երկրի առաջին դեմքերը: Ու arts and power կոնֆլիկտում ոնց ա իշխանությունը ուտում արտիստին:

    Էս առումով Նիկոլը նման կերպար ա՝ լրագրողից դեպի երկրի ղեկավար: Տեսնենք՝ ինչ կստացվի:


    Իմ գիտական աշխատանքի հիմնական ուղղություններից մեկը հենց էդ էր՝ կենտրոնանում էի թե թատրոնում ինչպես են ներկայացվում այն կերպարները, ովքեր նախկինում մտավորականներ էին ու հասնում են իշխանությանը: Լավ թատրոնը միշտ վերջում հույսի տեղ ա թողնում: Տեսնենք՝ Նիկոլից ինչ դուրս կգա:
    Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 22.11.2019, 15:44:

  5. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (22.11.2019), Quyr Qery (23.11.2019), Գաղթական (22.11.2019), Տրիբուն (22.11.2019)

  6. #4
    Կատու Quyr Qery-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.06.2010
    Հասցե
    կինոներում
    Գրառումներ
    728
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Շինարար-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Չեմ սիրում ոչ Վազգենի, ոչ Վանոյի գրականությունը: Մաթևոսյանի շվաքի տակ, հզոր ազդեցության տակ ինձ համար համարյա անհնարին ա թվում, որ էդ սերնդից հզոր գրող դուրս գար, անկախ նրանից քաղաքականության անցան, թե չանցնեին: Կամ պիտի լրիվ մերժեին էդ ազդեցությունը ու լրիվ այլ ոճի գրականություն ստեղծեին, կամ մնային ուղղակի նմանակողներ ու հետևորդներ: Վանոյի գրականությունը նաև ճչացող սեքսիստ ա, մի բան, որ Հրանտի մոտ օրինակ չկա: Չեմ ասում սեքսիստ հզոր գրականություն չի լինում՝ Մարիո Վարգաս Յոսան ձեզ օրինակ, բայց մի տեսակ շատ ա ճչում Վանոյի մոտ: Իհարկե նենց ա գրում, որ համենայն դեպս երբեք ձանձրալի չի, մի շնչով կադացվում ա, զուտ չեմ հասկանում, երբ մարդիկ շատ են հիանում իրանով՝ որպես գրողի:


    Իննսունականներին Վանաձորում բեսպռիձել էր հաստատ, ու ասենք բոլոր ժամանակներում ընդդիմության նկատամամբ վանաձորցիների թերահավատության պատճառներից մեկը միշտ եղել ա էդ իննսունականների բեսպռիձելի մասնակիցների ոգևորությունը էդ ընդդիմությամբ: Կոնկրետ չեմ հիշում, երբ ֆիզիկապես ոչնչացվեցին էդ բեսպռիձել իրականացնողները, բայց Վանաձորը ասենք Սյունիքից ու Գյումրիից շուտ դուրս եկավ ֆեոդալիզմի ճիրաններից, ու դա ոնց որ հաջորդեց արդեն Լևոնանց իշխանությանը: Իհարկե, լուրջ ուսումնասիրել ա պետք, չգիտեմ լրագրողական անկողմնակալ հետաքննություն լինի, հստակ իմանանք ինչը խի էր տենց:

    Ինչևէ, որ Վազգենն էլ, Վանոն էլ շատ հետաքրքիր կերպարներ են, լավ կամ վատ՝ մի կողմ, միանշանակ ա: Նույնիսկ Սերժն էլ, գրողներ ու բանասերներ՝ մեկ էլ դառնում են՝ երկրի առաջին դեմքերը: Ու arts and power կոնֆլիկտում ոնց ա իշխանությունը ուտում արտիստին:

    Էս առումով Նիկոլը նման կերպար ա՝ լրագրողից դեպի երկրի ղեկավար: Տեսնենք՝ ինչ կստացվի:


    Իմ գիտական աշխատանքի հիմնական ուղղություններից մեկը հենց էդ էր՝ կենտրոնանում էի թե թատրոնում ինչպես են ներկայացվում այն կերպարները, ովքեր նախկինում մտավորականներ էին ու հասնում են իշխանությանը: Լավ թատրոնը միշտ վերջում հույսի տեղ ա թողնում: Տեսնենք՝ Նիկոլից ինչ դուրս կգա:
    Ինչ խոսք, Վանոն որպես գրող ահավոր Մաթևոսյանական ա եղել, լրիվ Մաթևոսյանի ոճով է գրել մարդկային կյանքի մասին, բայց երևի շատ ավելի դաժան հենց մարդու հանդեպ, շատ ավելի անհանդուրժող, բայց դե նմանակող չի եղել: Իսկ իրա «Երկիր ցպահանջն» ու «Գյադաների ժամանակը» լրիվ ուրիշ տեսակի, ոճի ու ասելիքով գրականություն է, որի նման երևի թե չէինք ունեցել: Վանոն իր ռոմանտիզմը մինչև վերջ պահել է, եսիմ, շատ ա հարազատ ինձ:
    Maybe that's what hell is, the entire rest of eternity spent in fucking Bruges.

  7. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (23.11.2019), Varzor (23.11.2019)

  8. #5
    Պատվավոր անդամ

    Գրանցման ամսաթիվ
    05.09.2009
    Հասցե
    Ժամի թաղ
    Գրառումներ
    7,824
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Quyr Qery-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ինչ խոսք, Վանոն որպես գրող ահավոր Մաթևոսյանական ա եղել, լրիվ Մաթևոսյանի ոճով է գրել մարդկային կյանքի մասին, բայց երևի շատ ավելի դաժան հենց մարդու հանդեպ, շատ ավելի անհանդուրժող, բայց դե նմանակող չի եղել: Իսկ իրա «Երկիր ցպահանջն» ու «Գյադաների ժամանակը» լրիվ ուրիշ տեսակի, ոճի ու ասելիքով գրականություն է, որի նման երևի թե չէինք ունեցել: Վանոն իր ռոմանտիզմը մինչև վերջ պահել է, եսիմ, շատ ա հարազատ ինձ:
    Հենց էդ ա ինձ վանում իր գրականության մեջ: Էդ ծայրահեղ ջղայնությունը: Հրանտի հեգնանքի տակ մեծ սեր կա, Վանոյի կանայք հատկապես մի տեսակ չգիտեմ ինձ ողորմելի ներկայացված են թվում, ներքին գորովանք անգամ չկա: Ես սիրում եմ ապտակող գրականություն, բայց եսիմ երևի նախընտրության հարց ա ուզում եմ ապրումակցելու տեղ մնա: Ուրիշ օրինակ բերեմ իհարկե Վանոյի հետ անհամեմատելի ա բայց Վահրամ Սահակյանի ապտակները ինձ համար չար ու մեծամիտ ապտակներ են: Իհարկե ի տարբերություն Վահրամի Վանոն գրողական տաղանդ ունի, բայց ինձ համար ինքը երևելի գրող չի: Ամեն դեպքում նենց չի որ ես եմ գրողի մեծության չափանիշները սահմանողը: Ամենքս կարող ենք մեր մոտեցումը ունենալ:

  9. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Quyr Qery (25.11.2019), Ուլուանա (24.11.2019)

  10. #6
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    44
    Գրառումներ
    12,736
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    31 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Շինարար-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հենց էդ ա ինձ վանում իր գրականության մեջ: Էդ ծայրահեղ ջղայնությունը: Հրանտի հեգնանքի տակ մեծ սեր կա, Վանոյի կանայք հատկապես մի տեսակ չգիտեմ ինձ ողորմելի ներկայացված են թվում, ներքին գորովանք անգամ չկա: Ես սիրում եմ ապտակող գրականություն, բայց եսիմ երևի նախընտրության հարց ա ուզում եմ ապրումակցելու տեղ մնա: Ուրիշ օրինակ բերեմ իհարկե Վանոյի հետ անհամեմատելի ա բայց Վահրամ Սահակյանի ապտակները ինձ համար չար ու մեծամիտ ապտակներ են: Իհարկե ի տարբերություն Վահրամի Վանոն գրողական տաղանդ ունի, բայց ինձ համար ինքը երևելի գրող չի: Ամեն դեպքում նենց չի որ ես եմ գրողի մեծության չափանիշները սահմանողը: Ամենքս կարող ենք մեր մոտեցումը ունենալ:
    Լրիվ նույն բանն էի մտածում, ոնց որ մտքերս ճշգրտությամբ շարադրած լինես: Ճիշտ ա, շատ քիչ բաներ եմ կարդացել իրենից, բայց նույնիսկ առանձին հատվածներ կարդալով էլ կարելի ա պատկերացում կազմել գրողի մտածելակերպի, վերաբերմունքի մասին: Կարդալիս ես էլ եմ նույն տպավորությունը ստացել. ի տարբերություն Մաթևոսյանի, որի ապտակի ու հեգնանքի մեջ սեր, հոգատարություն ու սրտացավություն ես զգում, Վանոյի մոտ էդ սերն ընդհանրապես չեմ զգացել, ընդհանրապես մարդու նկատմամբ սեր չկա իր մոտ, իմ կարծիքով, ցինիզմն ու մաղձը շատ ա ու ոնց որ ինքնանպատակ լինի` ջղայնությունը, չարացածությունը դուրս թափելու ու լիցքաթափվելու համար: Կանանց հետ կապված էլ լրիվ նույն զգացողություններն եմ ունեցել կարդալիս. անհարգալից ու արհամարհական վերաբերմունքն աչք էր ծակում:

    Համաձայն եմ, որ գրողական տաղանդ ունի, շատ հմուտ ու դիպուկ ա գրում, բայց անձամբ ինձ համար դա քիչ ա որևէ մեկին լավ գրող համարելու համար. մարդկանց նկատմամբ սերը, որը լինելու դեպքում անպայման արտահայտվում ա ստեղծագործություններում, ոչ պակաս կարևոր գործոն ա, ըստ իս: Հետաքրքիր ա, որ նույնիսկ Վահրամ Սահակյանի հետ համեմատությունն էր մտքովս անցել էդ չարացածության ու մեծամտության առումով, մենակ թե համաձայն չեմ, որ Վահրամ Սահակյանը գրողական տաղանդ չունի. իմ կարծիքով, նա էլ ա շատ հմուտ գրում, բայց էլի նույն խնդիրն ունի` ոնց որ թե ինքն էլ մարդկանց չի սիրում. էլի մաղձը չափից դուրս շատ ա:
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 24.11.2019, 08:04:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  11. #7
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    41
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    85 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Լրիվ նույն բանն էի մտածում, ոնց որ մտքերս ճշգրտությամբ շարադրած լինես: Ճիշտ ա, շատ քիչ բաներ եմ կարդացել իրենից, բայց նույնիսկ առանձին հատվածներ կարդալով էլ կարելի ա պատկերացում կազմել գրողի մտածելակերպի, վերաբերմունքի մասին: Կարդալիս ես էլ եմ նույն տպավորությունը ստացել. ի տարբերություն Մաթևոսյանի, որի ապտակի ու հեգնանքի մեջ սեր, հոգատարություն ու սրտացավություն ես զգում, Վանոյի մոտ էդ սերն ընդհանրապես չեմ զգացել, ընդհանրապես մարդու նկատմամբ սեր չկա իր մոտ, իմ կարծիքով, ցինիզմն ու մաղձը շատ ա ու ոնց որ ինքնանպատակ լինի` ջղայնությունը, չարացածությունը դուրս թափելու ու լիցքաթափվելու համար: Կանանց հետ կապված էլ լրիվ նույն զգացողություններն եմ ունեցել կարդալիս. անհարգալից ու արհամարհական վերաբերմունքն աչք էր ծակում:

    Համաձայն եմ, որ գրողական տաղանդ ունի, շատ հմուտ ու դիպուկ ա գրում, բայց անձամբ ինձ համար դա քիչ ա որևէ մեկին լավ գրող համարելու համար. մարդկանց նկատմամբ սերը, որը լինելու դեպքում անպայման արտահայտվում ա ստեղծագործություններում, ոչ պակաս կարևոր գործոն ա, ըստ իս: Հետաքրքիր ա, որ նույնիսկ Վահրամ Սահակյանի հետ համեմատությունն էր մտքովս անցել էդ չարացածության ու մեծամտության առումով, մենակ թե համաձայն չեմ, որ Վահրամ Սահակյանը գրողական տաղանդ չունի. իմ կարծիքով, նա էլ ա շատ հմուտ գրում, բայց էլի նույն խնդիրն ունի` ոնց որ թե ինքն էլ մարդկանց չի սիրում. էլի մաղձը չափից դուրս շատ ա:
    Իրա մոտ սեր շատ կա: Երկրի, հայրենիքի, մարդու նկատմամբ: Կամ կանխատրամադրված եք կարդացել, կամ չեք նկատել ))

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  12. #8
    Բարև
    Տրիբուն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2008
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    15,977
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    34 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Անվերնագիր-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ես էս եմ շատ սիրում.


    «Հայրենիքի, անշուշտ, մեծն է լավը։ ․․․․
    Ես էլ եմ էտ սիրում։ Սրա մասին ինչ կասե՞ս

    Հայ պատմիչներ, ջան պատմիչներ
    Ղարաբաղում, իբր, ընտրություններ էին լինելու։ Դաշնակցությունը, իբր, թեկնածու էր առաջադրելու։ Իբր, թեկնածություն դնելուց հետո հրաժարվեց։ Իբր քաղաքական կյանքը եռում էր Հայաստանից էլ թշվառ մի տեղ… Հայաստանից թշվառ ուրիշ ի՞նչ է լինում․ իհարկե, հայերով կառավարվող եւս մի տարածք։

    …Իբր Հայաստանում քաղաքական կյանք կա /1/, մնաց ցույց տրվեր, որ քաղաքական կյանք կա նաեւ Ղարաբաղում։ Իբր Հայաստանում նախագահ կա, մնաց որ լինի Ղարաբաղում։ Մարզպետ էլ չէ՝ նախագահ։ Նաեւ արտգործնախարար՝ Երեւան գնալ֊գալու համար։ Նաեւ 60 գյուղի համար՝ գյուղնախարար։ Բորդյուրի քար կտրող եւ պարկետ սղոցող երկու ցեխի բերումով՝ արդյունաբերության նախարար, Շենգավիթի շրջմիլբաժնի աշխատողների թվով մենթերի գլխին՝ ՆԳ նախարար…

    Մի՞թե, գրողը տանի, մեր պատմիչները մեզ հետ չար կատակ են արել, եւ ամեն ինչ այնքան սուտ է եղել, ինչպես հիմա է սուտ։ «Գրի֊գրի, իմ հոր հերը, ես ու իմ ախպերը այս ու այն բաներն ենք արել…այսինչ քաղաքներն ենք ավերել, այնինչ ժողովուրդներին ենք կոտորել՝ ճանճի նման…»,֊ պատվիրել է, ասենք, Մոկաց Սերժիկը, եւ պատմիչը, ուրեմն յոթ ջվալ ալյուր Մոկաց Միկայի միջոցով Սերժիկի ամբարից ստացել, հորթը տակին մի կով քյոխվի գոմից տարել կապել է իր դռանը եւ մի քանի տարով տիրունական վանքում փակվելով՝ գրել է լսածի մասին, որպես ականատես։

    Կամ՝ Վարանդի Նարինեն, ասենք, ի հիշատակ քարափից ընկած իր մարդու, կառուցել է մի պուճուր մատուռ, տվել է չորս վանականի, մատուռին կցել է երկու օրավար հող՝ հացի համար, թթի քսան ծառ եւ երկու կով, որ հացը բրդեն մածնի մեջ, վրայից խմեն թոթի արաղը եւ օր օրի վրա արձանագրեն այն հաթաթաները, որ հայերը իրենց պարսկական մասի բալկոնից պիտի ուղղեն իրենց բյուզանդական մասի այլազգի կառավարչին։ Արձանագրեն նամակի կամ նոտայի տեսքով, մեկ օրինակից եւ պահեն մոտները՝ պատմության համար։ Կամ՝ Կիլիկիայի Արկադիան, ասենք, Խաչակիրների տեղի ադմինիստրացիայի անունը դրել է Հայոց թագավորություն եւ հրահանգել Անիից գաղթած վանականին գրել հայ ժողովրդի պատմության համար, որ…

    Ի՞նչ երաշխիք կա, որ այսպես չի եղել։ Չէ՞ որ վերջին 12 տարիների (արդեն՝ 22֊ Լ․ Ա․) իրադարձությունների ընթացքն ու դրա պատմագրումը այնքան նման չեն իրար, որքան երկու տարբեր ժողովուրդների պատմությունը կամ նույն ժողովրդի տարբեր ժամանակաշրջանների պատմությունները։ Ինչի՞ց է երեւում, որ հին հայերը կարող էին ավելի խելացի եղած լինել, քան ժամանակակից հայը։

  13. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Quyr Qery (23.11.2019), Անվերնագիր (23.11.2019), Բարեկամ (23.11.2019)

  14. #9
    Բարև
    Տրիբուն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2008
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    15,977
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    34 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էս էլ դնեմ, ու վերջ էլի ․․․ կարդում եմ, ու հիշում եմ, երբ մի ս տարի առաջ սկսեցի կարդալ Գյադաների Ժամանակը, ինչ մի կայֆ էի բռնում։

    Բայց էս մեկը, վ նատուռե, գլուխգործոց էր։

    «Օսկարից» մինչեւ իշու սպարտակիադա

    Բավական էր դուրս գային Բաքվի վերահսկողությունից, բավական էր նաեւ ձերբազատվեին Տեր֊Պետրոսյանի զգաստացնող ներկայությունից, անմիջապես վերադարձան ավանակային կրոսին։ Վերջում։

    Իսկ ամենասկզբում Նոբելյան մրցանակ «կպցնելու» գործն էր ղարաբաղցի Արտեմի համար, հետո՝ առերեւույթ «ազգափրկիչ» «Արմենիբումը», իսկ, ըստ էության, փող լվալու «պրոյեկտ» ու նարկոտիկ սինթեզելու մեդիատանիք, ինչի շրջանակներում էլ բանտ նստեցրին Գագիկ Ներսիսյանին, որպեսզի այդ գործում հանկարծ մրցակից չլինի, քանի որ «Նաիրիտն» էլ այդ հնարավորությունը ունի։ Հետո հերթը հասավ «Օսկար» «ստանալուն», եւ երբ այդ էլ անցավ, վրա հասավ Կաննի կինոփառատոնը, բայց այստեղ էլ պարզվեց, որ Ֆրանսիան ոչ այնքան հակաթուրք է, որքան արաբական տեռորով հիացող (համենայնդեպս, դա թույլ է տալիս բազմաբովանդակ դարձնել Ֆրանսիայի՝ մարքսիզմից օրգազմի հասնող մտավորականության ազատ ժամանցը) եւ Կաննում ինչ֊որ մրցանակ տվին պաղեստինցիների նկարահանած (թե՞ ֆրանսիացիների) առաջին ֆիլմին։ Եւ ղարաբաղցիք, որ այսպիսի ելքը կանխատեսել էին, Կաննի փառատոնին զուգահեռ ծրագրել էին էշերի մրցում Ստեփանակերտում, որպեսզի կոտր չընկնի հայ ազգային ոգին։

    Անհնար է պատկերացնել, որ Վեզիրովը կամ Ալիեւը թույլ տային էշերի մրցում անցկացնել Ադրբեջանի տարածքում, առավել եւս՝ ցուցադրել հեռուստատեսությամբ։ Առավել եւս բացառված էր, որ նրանց թույլ տրվեր հեռուստախցիկների առաջ այդ աստիճան ինքնադրսեւորվել այն ժամանակներում, երբ Հայաստանում հայկական իշխանություն կար։

    Ինչ մեղքս թաքցնեմ, թեթեւակի կասկածներ ունեմ, որ «Ա1+»֊ի փակելն էլ հարմարեցված էր էշերի սպարտակիադային, որպեսզի ազատ հեռուստաալիքը «սխալ ռակուրսով» ցույց չտար այդ տոնը։ Չնայած, ինչ ռակուրսով էլ ցույց տաս, էշը մնում է էշ։ Իշի ռակուրսը ո՞րն է։ Իհարկե, զվարճալի կլիներ այս ամենը, եթե այսքան չարագուշակ չլիներ։ Իշխանությամբ, բանակով, ոստիկանությամբ, դատարաններով զինված անուղեղների մի խումբ տեսախցիկների առաջ զվարճանում է չորքոտանի մի այլ երամակի հետ եւ կարծում է, թե՝ եթե իջար իշին խրախուսելու մակարդակին, ուրեմն՝ ժողովրդավար իմիջդ ապահովված է։

    Ավելին՝ կարծում է դա օրիգինալ է։ Այնինչ, անծայրածիր Ասիայից մինչեւ Հարավային Ամերիկա (ներառյալ Աֆրիկան, Եվրոպայից՝ Բալկաններն ու Իսպանիան) մեզ նման թշվառ ժողովուրդների կյանքում էշը մինչեւ հիմա անփոխարինելի դեր ունի։ Էշը ապրում է անգամ Ատլանտյան օվկիանոսում, Աֆրիկայի եւ Հարավային Ամերիկայի միջեւ ընկած անտերուդուս Կապո Վերդե տառացիորեն բուսազուրկ կղզիներում։ Պիտի լավ պատկերացնել իշու եւ մարդու կապվածության ողջ խորությունը՝ հասկանալու համար, թե ինչու են կղզիաբնակները էշ պահում մի տեղ, որտեղ ոչ ծառ կա, որ անտառից փայտ կրեն, ոչ հանդ ու հողամաս ունեն, ուր էշով գնան֊գան, եւ անասունի կերն էլ երեւի ներմուծում են (հո չի կարելի կարծել, որ էշը ձուկ է ուտում)։

    Պատկերացրեք, որ այստեղ էլ էշին պատշաճ զբաղմունք են գտել ձկնորսների երեխաները՝ սակավ ջրհորներից խմելու ջուր են կրում իշին բարձած՝ ամենավերջին հայկական գյուղի երեխաների նման։ Մի խոսքով, ինչ աստիճան էշն է տարածված, նույնքան տարածված են էշի, աքլորի, շների եւ այլ կռիվները։ Մի տարբերությամբ, սակայն, որ այդ երկրներում էշի հետ առնչվելը չեն ներկայացնում որպես ազգային առանձնահատկություն, առավել եւս՝ ժողովրդին մոտ լինելու ապացույց։ Էլ չեմ ասում, որ իշով խանդավառվելուց զատ, այդ երկրներում նաեւ աշխատում եւ արտադրանք են տալիս։

    Անուրանալի է ավանակի դերը քաղաքակրթության պատմության, հատկապես՝ մատաղ սերնդի սեռական դաստիարակության գործում։ Հասկանալի է հասուն տղամարդու ձգտումը ժամանակ առ ժամանակ, այս կամ այն կերպ, այս կամ այն չափով քողարկված, արժանին մատուցել իր խռովահույզ պատանեկության սիմվոլներին, բայց դեռ երբեք այդ բանը այդքան «պետականորեն», այդչափ անթաքույց ու սրտանց չէր դրսեւորվել, ինչպես դրսեւորեցին Ղարաբաղի ու Հայաստանի պետերը այդ իշու սպարտակիադայի ժամանակ։ Չէ, իշխանությունը չար կատակներ է անում ախմախ մարդու հետ։

    Ելնելով այն փաստից, որ «կարաբախսկի ռենեսանսը» սկսվեց սպիդի դեղի մասին զառանցանքից եւ վերջացավ էշի սպարտակիադայով, չես կարողանում ազատվել կպչուն֊միստիկ այն մտքից, թե այս ամենը գուցեեւ պատահական չէ։ Թե կարող է հանկարծ պարզվել, որ սպիդը ոչ թե այծից կամ կապիկից է անցել մարդուն, այլ սովորական էշից․ չէ՞ որ մատաղ սերնդի սեռական դաստիարակության գործում էշի դերը անհամեմատելի է այլ կենդանիների հետ, եթե իրար հետ համեմատելու լինենք, մանավանդ կապիկների կապրիզնի բնույթը, այծերի պլստան ճարպկությունն ու էշի անդիմադիր խասյաթը։

    Ոչ մի համեմատություն։ Եւ պետք չէ էշի պրինցիպիալ համառությունը խառնել նրա անխտրական վարքի հետ։ Եւ եթե այս տեսանկյունից նայենք խնդրին, ինքնըստինքյան հասկանալի է դառնում, որ սպիդով նախագահներից պիտի զբաղվեին Հայաստանի, Նիգերիայի, Քրդստանի, Վենեսուելայի կամ Տաջիկստանի ղեկավարները։ Եթե նրանց խելքը չի հասել, դա չի նշանակում, որ Քոչարյանի խելքն էլ չէր հասնելու։ Ով իր կողքին Զորի Բալայանի նման իդեոլոգ ունի, որը նաեւ բժիշկ է եղել ժամանակին։ Բայց լուրջ, ո՞վ կսպասեր, որ 88 թվականի ազգային ինքնագիտակցության զարթոնքը այսպիսի զարգացում կունենա։

  15. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Quyr Qery (23.11.2019), Անվերնագիր (23.11.2019)

  16. #10
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    41
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    85 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    @Տրիբուն ձյա, կարո՞ղ ա հիշես էդ գրպանը մլիցեքի կողմից մի բան գցելու խիստ տարածված երևույթը երբ պրծավ։ Ես չեմ հիշում։ 90-ականներին որ ահավոր տարածված էր, հիշում եմ։

    Էդ տարիներին լավ տարածվեց լայվհեքը՝ մլիցեն կանգնացնի, չթողնես ինքը գրպանդ մտնի, քո ձեռով դատարկի։

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  17. #11
    Անմոռուկ
    Գաղթական-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2007
    Հասցե
    Լեռնաղբյուր
    Գրառումներ
    5,264
    Mentioned
    27 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Chuk-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    @Տրիբուն ձյա, կարո՞ղ ա հիշես էդ գրպանը մլիցեքի կողմից մի բան գցելու խիստ տարածված երևույթը երբ պրծավ։ Ես չեմ հիշում։ 90-ականներին որ ահավոր տարածված էր, հիշում եմ։

    Էդ տարիներին լավ տարածվեց լայվհեքը՝ մլիցեն կանգնացնի, չթողնես ինքը գրպանդ մտնի, քո ձեռով դատարկի։
    Մենակ էդ չի:
    Օղակաձևում էլ ֆռում, համբուրվող զույգերից տղուն առանձնացնում կլպում էին՝ յանի մի քիչ ուշանայինք բռնաբարելու վրա էիր..
    Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..

  18. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (23.11.2019), Varzor (23.11.2019), Տրիբուն (22.11.2019)

  19. #12
    Բարև
    Տրիբուն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2008
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    15,977
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    34 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Գաղթական-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մենակ էդ չի:
    Օղակաձևում էլ ֆռում, համբուրվող զույգերից տղուն առանձնացնում կլպում էին՝ յանի մի քիչ ուշանայինք բռնաբարելու վրա էիր..
    Հազար տոկսով հաստատում եմ, էտ էլ էր շատ տարածված

    Բա որ վախացնում էին, որ կտանեն դիսպանսեր, վեներականների համար ստուգելու
    Վերջին խմբագրող՝ Տրիբուն: 22.11.2019, 22:23:

  20. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Varzor (23.11.2019), Գաղթական (22.11.2019)

  21. #13
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    41
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    85 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մեջբերում Գաղթական-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մենակ էդ չի:
    Օղակաձևում էլ ֆռում, համբուրվող զույգերից տղուն առանձնացնում կլպում էին՝ յանի մի քիչ ուշանայինք բռնաբարելու վրա էիր..
    Ապ, շատ կոնկրետ հարց եմ տվել, ասում ես մենակ էդ չի: Ես էդ տարիների ոչ թե տասնյակ, այլ հարյուրավոր բացասական երևույթներ կարող եմ թվել :ճ

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  22. #14
    Անմոռուկ
    Գաղթական-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2007
    Հասցե
    Լեռնաղբյուր
    Գրառումներ
    5,264
    Mentioned
    27 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Chuk-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ապ, շատ կոնկրետ հարց եմ տվել, ասում ես մենակ էդ չի: Ես էդ տարիների ոչ թե տասնյակ, այլ հարյուրավոր բացասական երևույթներ կարող եմ թվել :ճ
    Հարցդ կոնկրետ հասցեատեր ուներ:
    Ես հարցին չէի պատրաստվում պատասխանել:
    ՈՒղղակի խնդրո առարկայի հետ կապված բան ուզեցա ավելացնել:
    Մտքովս չանցավ, թե դա քեզ էն տիպի անհարմարություն կպատճառի, որ սենց արձագանքես..

    Մյուս անգամ ավելի ուշադիր կլինեմ:
    Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..

  23. #15
    Բարև
    Տրիբուն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2008
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    15,977
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    34 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Chuk-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    @Տրիբուն ձյա, կարո՞ղ ա հիշես էդ գրպանը մլիցեքի կողմից մի բան գցելու խիստ տարածված երևույթը երբ պրծավ։ Ես չեմ հիշում։ 90-ականներին որ ահավոր տարածված էր, հիշում եմ։

    Էդ տարիներին լավ տարածվեց լայվհեքը՝ մլիցեն կանգնացնի, չթողնես ինքը գրպանդ մտնի, քո ձեռով դատարկի։
    Ապեր, վերանալը չեմ կարա ասեմ երբ ա վերացել։ Կարող ա ոչ էլ վերացել ա։ Ցավոք սրտի, ես չեմ հավատում, որ ժամանակակից հայ մենթը ռադիկալ տարբերվում ա տաս կամ քսան տարի առաջվա մենթից։ Բովանդակային առումով նույն զիբիլն են։ Ով որտեղ ոչ մի բանի չի հասել, ոչ մի օգտակար ունակություն չունի, ոչ մի բան չի կարում դառնա, դառնում ա միլիցա։ Շատ լուրջ ու խորը ռեֆորմներ են պետք մեր իրավապահ համակարգում, որ էսի փոխվի։ Ինչ-որայա, շեղվեցի ․․․

    Ուրեմն, կոնկրետ իմ հետ երկու դեպքն էլ եղել ա 96 թվին։ Իմ գրպանը ոչ մի բան երբեք չեն գցել, երևի տեսքս սլիշկոմ ինծիլիգենտ էր պլանքյաշ լինելու համար, բայց մի անգամ չորս հոգով գրպաններս սաղ շուռ տալուց, հետո աչքերիս մեջ նայելով փողերս առան ու ասեցին, ապեր դու էս փողը չես ունեցել։ Ես էլ ասեցի, շնորհակալություն, դուք իրավացի եք։ Պրիտոմ, մի անգամը մոտս ահագին փող էր, 20.000 դրամ։ Էն ժամանակ էտքան փողով ես մի ամիս ժարիտներ կարայի անեի։ Պատմությունն ամփոփ դարձնելու համար ասեմ, որ էտ մի դեպքը տեղի է ունեցել քաղաքի կենտրոնում, Տերյանի վրա, Ճարտարապետաշինականի կողմերը։

  24. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chuk (23.11.2019), Elmo (22.11.2019), Freeman (23.11.2019), Varzor (23.11.2019), Աթեիստ (23.11.2019), Անվերնագիր (23.11.2019), Գաղթական (22.11.2019), Յոհաննես (23.11.2019)

Էջ 1 2-ից 12 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 2 հոգի. (0 անդամ և 2 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •