Ինչ Այվին էս թեմայի մասին խոսել ա, փորձում եմ ինքս ինձ համար պարզել, հասկանալ, թե ինչով եմ մեծացել, ինչն ա փոխվել և այլն: Բայց իմ դեպքում ոնց որ թե ահագին խառն ա էս ամեն ինչը: Օրինակ, անհոգության տեսակետից իմ կյանքը մի քիչ Բենջամին Բաթոնի կյանքն ա հիշեցնում, այսինքն` թարս ուղղությամբ ա. ասենք, ես հիմա ավելի անհոգ եմ զգում ինձ, քան մի տասնհինգ տարի առաջ, մի տասնհինգ տարի առաջ էլ ավելի անհոգ էի ինձ զգում, քան դրանից մի տասնհնգ տարի առաջ ու տենց շարունակ (տասնհինգ տարին ուղղակի պատահական թիվ վերցրի, դրա փոխարեն կարող էր այլ թիվ լինել): Ինձ թվում ա` ես ծնվել եմ աշխարհի դարդերն ուսերիս, իսկ հետո էդ դարդերը տարիների ընթացքում կամաց-կամաց պակասել են ուսերիցս: Ու սա ոչ թե նրանից ա, որ հիմա փաստացի ավելի քիչ հոգսեր ու խնդիրներ ունեմ, քան, ասենք, երեք տարեկանում, երբ ամենաքիչն էի ինձ անհոգ զգում (ի վերջո, երեք տարեկանում ոչ ինչ-որ պատասխանատվություն ունեի որևէ մեկի առաջ, ոչ սոված էի, ոչ կոնկրետ հոգսեր ունեի, ոչ ընտանիքում խնդիրներ ունեի, իսկ հիմա երկու երեխաների մայր եմ` համապատասխան հոգսերով, անհանգստություններով, ֆինանսական և այլ ստանդարտ դժվարություններով և այլն), այլ պարզապես ընկալումներս են փոխվել, պլյուս` գիտելիքներս են շատացել:
Ֆիզիկապես, բացի արտաքին փոփոխություններից, ուրիշ առումներով առանձնապես չեմ զգում, որ մեծացել եմ: Օրինակ,
երբեք էլ էներգիայի առատությամբ չեմ փայլել, նույնիսկ վաղ տարիքում, որ հիմա ասեմ` պակասել ա էներգիաս, չնայած գուցե մի՜ պուճուր պակասել ա, չեմ բացառում: Համարյա էնպիսի զբաղմունք չկա, որ փոքր ժամանակ կամ ավելի մեծ տարիքներում հաճույքով զբաղվում էի, իսկ հիմա հավես չէի անի: Ուրիշ բան, որ շատ բաներ, որ փոքր տարիքում երեխաները սովորաբար հաճույքով անում են, ես փոքր ժամանակ էլ չեմ սիրել անել: Երևի մենակ տուն-տունիկ ու նմանատիպ սյուժետային խաղեր խաղալն ա, որ պատկերացնում եմ` հիմա առաջարկեին խաղալ, հեչ հավես չէր լինի, չնայած փոքր ժամանակ շատ եմ սիրել խաղալ, երևի որովհետև մեծ տարիքում կյանքն ինքնին տուն-տունիկ ա, ու սյուժեի առումով էլ էնքան ա բավարարում, որ ընդհանրապես արհեստական սյուժեներ մոգոնելու կարիք չի զգացվում
: Իսկ օրինակ, պահմտոցի, բռնոցի, գնդակով խաղեր խաղալը, ճոճանակով ճոճվելը, կարուսելներ նստելը, հետաքրքիր քարեր, խեցիներ գտնել ու հավաքելը, կարելի ա ասել, նույն չափով հավես են ինձ համար: Որ մտածում եմ ընդհանուր, թե ինչերով էի հետաքրքրվում, ինչեր էի սիրում անել փոքր ժամանակ, եղածից համարյա բան չի պակասել, ուղղակի նոր հետաքրքրություններ ու զբաղմունքներ են ավելացել, որոնք էն ժամանակ կամ հասանելի չէին, կամ ուղղակի դեռ չէի բացահայտել ինձ համար:
Հա, մեկ էլ անջատվածությունս ու ամաչկոտությունս են մի քիչ պակասել տարիների հետ: Ճիշտ ա, մարդկանց մեծ մասի համեմատ էլի ահագին անջատված եմ, բայց նախորդ տարիների ու հատկապես մանկությանս ու պատանեկությանս տարիների համեմատ ահագին դզվել եմ
:
Իսկ ընդհանուր առմամբ ես կասեի` մեծանալս ընկալում եմ որպես իմ իսկական եսին հնարավորինս մոտենալու, տեղ-տեղ` նաև վերագտնելու, խորթ, արհեստական ու պարտադրված տարրերից մաքրելու գործընթաց, որովհետև համարում եմ, որ տարիների ընթացքում, ավելի ճիշտ` դեռ վաղ մանկուց հանգամանքների բերումով հակառակ պրոցեսն ա զարգացել:
Իսկ ինչ վերաբերում ա ծերանալուն, կոնկրետ ինձ համար ես կհամարեմ, որ ծերացել եմ, եթե զգամ, որ էլ հավես չունեմ զբաղվելու էն բաներով, որոնք հիմա ինձ մեծ հաճույք են պատճառում, որոնցով ապրում եմ:
Ուլուանա-ի խոսքերից
Երկար ապրելու հետ կապված մի բան հիշեցի: Մի առակ կար, է, որ մի երկարակյաց մարդու հարցնում են, թե որն ա իր երկարակեցության գաղտնիքը, ասում ա` ես երբեք ոչ ոքի հետ չեմ վիճում, հարցնողն էլ զարմացած ասում ա` բայց, ախր, դա հնարավոր չի, սա էլ պատասխանում ա` այո, Դուք ճիշտ եք, հնարավոր չի: Հիմա ես նկատել եմ, որ դու էլ ես ինչ-որ չափով տենց` չես սիրում երկար վիճել. մի անգամ կարող ա հակարակ կարծիք արտահայտես, բայց երբ ի պատասխան դիմացինդ էլ քեզ ա հակաճառում, դու սովորաբար կամ էլ ոչ մի բան չես ասում, կամ էլ ասում ես` լավ, ու դրանով ամեն ինչ ավարտվում ա
Մեջբերել
Նենց որ հասարակ մահկանացու լինելուս վերաբերյալ տարբերակն ամեն դեպքում վերանայի մի հատ 
: 
: Դրա համար կոմպլեքս եմ ձեռք բերել. նույնիսկ չաթերում ինչ-որ բան գրելիս որ հանկարծ գրածիս մեջ ինչ-որ վրիպակ եմ նկատում, միանգամից ուղղված տարբերակն էլ հետևից ավելացնում եմ, որ հանկարծ մարդուն թյուրիմացության մեջ չգցեմ:
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Էջանիշներ