Ծեծն ընտանիքում

[Quyr Qery]

Հա ինչ էի ասում, պապաս մի անգամ էնպես խփեց դեմքիս գրքի կողով, որ քթիցս միանգամից արյուն եկավ: Հետո մի ուրիշ անգամ ձեռքիցս բռնեց ու պատին խփեց ինձ, էլի արյուն եկավ քթիցս, մի ուրիշ անգամ ուղղակի անմեղ ապտակեց, բայց իր չափսերը հաշվի առնելով, էդ ապտակից ես էլ քիթս էլ կարող էինք փշրվել (բայց նենց սիրուն քիթ ունեմ, ոչ մի անգամ չի վնասվել դեռ ^^), դե տենց դեպքեր շատ էին իրականում լինում, մի ժամանակ նույնիսկ սկսել էի կակազել հորս հետ խոսելիս: Հետո էդ էլ անցավ:
Հիմա, որ իրեն հարցնես, տալ գլուխս փշրելը հայրական ապտակ ա եղել ու ճշմարիտ դաստիարակության հիմք (մի թավուր հեչ վստահություն չի ներշնչում հորս էդ պատկերացումը):
Ասածս ինչ ա, էդ օրենքը , որ լինի էլ, շատ բան չի փոխվելու, ես միակը չեմ եղել, ով ստաբիլ ծեծվում էր, ես միակն էի ով ընդդիմացավ: Քանի մարդկանց գիտակցության մեջ նորմալ է հայրական ապտակը, էդ անտեր օրենքը շատ բան չի փոխի: Բայց դե մարդ ես, կարող է մի օր սկսեն հասկանալ էդ օրենքի պետքականությունը:

[Տրիբուն]

...
Ասածս ինչ ա, էդ օրենքը , որ լինի էլ, շատ բան չի փոխվելու, ես միակը չեմ եղել, ով ստաբիլ ծեծվում էր, ես միակն էի ով ընդդիմացավ: Քանի մարդկանց գիտակցության մեջ նորմալ է հայրական ապտակը, էդ անտեր օրենքը շատ բան չի փոխի: Բայց դե մարդ ես, կարող է մի օր սկսեն հասկանալ էդ օրենքի պետքականությունը:

Շատ բան հաստատ չի փոխվելու։ Բայց տես, էս օրենքի շրջանառության մեջ մտնելուն պես հարցը ինչքան ա սկսվել քննարկվել, ու ինչքան մարդ ա սկսել բացեիբաց խոսալ ընտանեկան բռնության մասին։ Իսկ էտ արդեն լուրջ քայլ ա։

[Գաղթական]

Ընտանեկան բռնության մի օրինակ էլ իմ կողմից.

Փոքր ժամանակ ավագ քրոջս հետ հանապազօրյա պատերազմների մեջ էինք: Ամբողջ օրն իրար միս էինք ուտում:
Մի օր էլ բանը հասավ նրան, որ իրեն անպատվեցի:
Դե հայհոյանք չէր, բայց խիստ վիրավորանք էր:

Պապս կծու ահավոր շատ էր սիրում ու հատուկ ինքն իր համար բոմբեր էր աճեցնում պատշգամբում, որից անգամ ինքն էր փոքր կտորներով օգտվում:

Բայց քրոջս անպատվելու պատճառով միանգամից մի մեծ կտոր գցեց բերանս:

Ընտանեկան բռնություն, խնդիրը խոսելով լուծել, բլա-բլա-բլա:
Իսկ մեզ ոչ մի զրույց չէր օգնում, տենց էլ պատերազմները շարունակվեցին մինչև իր ամուսնանալը:

Իսկ ես, էդ պղպեղի դեպքից հետո, էլ կյանքում իր հասցեին վիրավորական բառ ինձ թույլ չտվեցի:

Էս դեպքը, օրինակ, ես տեղավորում եմ «հայրական ապտակ»-ի տակ, ու ոչ թե երեխուն ռեգուլյար ծեծը:

[LisBeth]

Ընտանեկան բռնության մի օրինակ էլ իմ կողմից.

Փոքր ժամանակ ավագ քրոջս հետ հանապազօրյա պատերազմների մեջ էինք: Ամբողջ օրն իրար միս էինք ուտում:
Մի օր էլ բանը հասավ նրան, որ իրեն անպատվեցի:
Դե հայհոյանք չէր, բայց խիստ վիրավորանք էր:

Պապս կծու ահավոր շատ էր սիրում ու հատուկ ինքն իր համար բոմբեր էր աճեցնում պատշգամբում, որից անգամ ինքն էր փոքր կտորներով օգտվում:

Բայց քրոջս անպատվելու պատճառով միանգամից մի մեծ կտոր գցեց բերանս:

Ընտանեկան բռնություն, խնդիրը խոսելով լուծել, բլա-բլա-բլա:
Իսկ մեզ ոչ մի զրույց չէր օգնում, տենց էլ պատերազմները շարունակվեցին մինչև իր ամուսնանալը:

Իսկ ես, էդ պղպեղի դեպքից հետո, էլ կյանքում իր հասցեին վիրավորական բառ ինձ թույլ չտվեցի:

Էս դեպքը, օրինակ, ես տեղավորում եմ «հայրական ապտակ»-ի տակ, ու ոչ թե երեխուն ռեգուլյար ծեծը:

Դու մի քիչ երևի չես ջոկում որ տարբեր ընտանիքներում էդ բռնություն ասվածը տարբեր մասշտաբների ա հասնում։ Ու եթե պատկերացնենք որ գոյություն ունի դրա 100 լվլ, քո պերեցը առաջինում ա։ Էդ մեկ։ Երկրորդն էլ քանի անգամ են հետդ զրուցել ու ինչպես են քեզ բացատրել, որ չես հասկացել։ Ասել են չի կարելի՞, քխ ա՞։ Եվ հետո մի տեսակ համարժեք չի պատիժը, չես գտնում։ Չեմ կարծում որ որևէ մի երեխա ծեծվել ա ասենք հոր գլխին քացով տալու համար։ Էս երկուս։ Մի հատ էլ պատկերացրա որ դու թույլ ես ու/կամ քեզ պաշտպանելու հնարավությունից զրկված, մեկը քեզնից 10 անգամ ուժեղ ու մեծ քեզ հայրական ապտակ ա հասցնում, դիցուկ թարս նայելու համար։ Դու դրանից ի՞նչ հետևություններ կանես։ Որ պետք չէ՞ր թարս նայել։
Ես տենց դաստիարակություն տեսել եմ, մեր գյուղում կովերին էին տենց դաստիարակում։ Որ ասում էին չոշ, կամ գնա գոմը, չէր հասկանում, խփում էին որ գնա։ Կներես կոպիտ օրինակի համար, բայց գտնում եմ որ տեղին ա։ Ու նույնիսկ կովերի դեպքում էլ դա նոնսենս ա, անհիմն դաժանություն։

[Գաղթական]

Դու մի քիչ երևի չես ջոկում որ տարբեր ընտանիքներում էդ բռնություն ասվածը տարբեր մասշտաբների ա հասնում։ Ու եթե պատկերացնենք որ գոյություն ունի դրա 100 լվլ, քո պերեցը առաջինում ա։ Էդ մեկ։ Երկրորդն էլ քանի անգամ են հետդ զրուցել ու ինչպես են քեզ բացատրել, որ չես հասկացել։ Ասել են չի կարելի՞, քխ ա՞։ Եվ հետո մի տեսակ համարժեք չի պատիժը, չես գտնում։ Չեմ կարծում որ որևէ մի երեխա ծեծվել ա ասենք հոր գլխին քացով տալու համար։ Էս երկուս։ Մի հատ էլ պատկերացրա որ դու թույլ ես ու/կամ քեզ պաշտպանելու հնարավությունից զրկված, մեկը քեզնից 10 անգամ ուժեղ ու մեծ քեզ հայրական ապտակ ա հասցնում, դիցուկ թարս նայելու համար։ Դու դրանից ի՞նչ հետևություններ կանես։ Որ պետք չէ՞ր թարս նայել։
Ես տենց դաստիարակություն տեսել եմ, մեր գյուղում կովերին էին տենց դաստիարակում։ Որ ասում էին չոշ, կամ գնա գոմը, չէր հասկանում, խփում էին որ գնա։ Կներես կոպիտ օրինակի համար, բայց գտնում եմ որ տեղին ա։ Ու նույնիսկ կովերի դեպքում էլ դա նոնսենս ա, անհիմն դաժանություն։

Պատկերացրու, որ ջոգում եմ:


Էլի եմ կրկնում` օրենքի նախագիծը չեմ ընթերցել, բայց լավ չեմ պատկերացնում, թե ինչպես դա կարող է ավելի շատ օգնել, քան ներկայիս գործողները:

Ասենք, եթե հարևանի երեխուն մեկը ծեծի, իրեն ավելի մեղմ են պատժելու, քան սեփական երեխուն ծեծելու դեպքում, որովհետև առաջինը ընտանիքից դուրս էր?
Իսկ ինչա - հարևանի երեխուն կամ ընդհանրապես ծեծն ու դաժանությունը տուգանող/պատժող օրենքներ չկան, որ հատուկ <ընտանեկան բռնության> համարա պետք մշակել:

Իսկ եթե հարցը հանգումա ուղղիչ աշխատանքներին ու հոգեբանական միջամտություններին, էլի, ինչնա խանգարում հիմա դա անել առանց էդ օրենքի?
Այսինքն` ինչպես արդեն գրել եմ, ես ահագին կասկածում եմ, որ էս օրենքի ընդունումը ինչ որ բան կփոխի, եթե ձեռք չառնվեն այլ միջոցներ:

Ինչ վերաբերվումա քո թարս նայելու ու կովերի օրինակին, պիտի հորդորեմ քեզ մի քիչ ավելի ուշադիր կարդալ նախորդ գրառումները:

Կոնկրետ իմ գրառումներից մեկում ես գրել էի, որ դեմ եմ բռնություններին ընդհանրապես (լինեն ընտանիքի ներսում թե դրանից դուրս), բայց որոշ դեպքերում մահացու մեղք չեմ համարի <հայրական ապտակ>-ը:
Ինչպես ցույց տվեցին էդ գրառմանս արձագանքները, ու քոնն այդ թվում, իմ նշած <հայրական ապտակ>-ը ոմանց կողմից շփոթվել էր երեխային ռեժիմով ու առանց պատճառ ծեծի հետ (քո ասած` թարս նայելու համար):

Նախորդ գրառումս նպատակ ուներ պարզաբանելու, թե ինչ էի ես ի նկատի ունեցել <հայրական ապտակ> ասելով:

[Վիշապ]

Էլի եմ կրկնում` օրենքի նախագիծը չեմ ընթերցել, բայց լավ չեմ պատկերացնում, թե ինչպես դա կարող է ավելի շատ օգնել, քան ներկայիս գործողները:

Գործող օրենքով ոչ մեկ «հայրական ապտակի» համար գործ չի հարուցի «Հոդված 118. Ծեծը» կամ «Հոդված 119. Խոշտանգումը» հոդվածներով,
քանի որ ավանդաբար «հայրական ապտակը» որպես ծեծ/խոշտանգում չի ընկալվում, իսկ էս օրենքի նախագծով արդեն մանրից կսկսի համարվել, էդ ա հիմնական տարբերությունը:

Հիմնական խնդիրն էն ա, որ ավանդաբար «դաստիարակչական նպատակներով», «սիրում ա, դրա համար ա ծեծում», «մեր ընտանիքի ներքին խնդիրն ա», «ամոթ ա, հարևանները չիմանան» ու նման այլ տիպի
պատճառներով պրոբլեմը հայտնաբերելն ու լուծելը ահագին բարդ ա, օրենքի առանձնացումը, բառացի ձևակերպումը, գումարած կանխարգելիչ միջոցառումները կօգնեն, որ էս խնդիրը պակասի:

Օրինակ Նահանգներում ամեն դպրոցական գիտի իր իրավունքները (հատուկ դասընթաց կա, որով սովորեցնում են թե օրենքները, թե իրավունքները, թե ռեփորթ անելը) ու դպրոցում կարող է «ծակվել» ծնողի կողմից ծեծվելու մասին, որի հետևանքները ահագին լուրջ են, առնվազն ոստիկանությունը ժամանում է տուն ծնողներին հարցաքննելու: Վատագույն դեպքում սպառնում է բանտարկություն ու կարող են զրկել ծնողական իրավունքից:
Ստեղ որ բժշկի ես գնում, հարցաթերթիկի մեջ հարց կա, թե արդյոք դու բռնության ես ենթարկվում քո ընտանիքի անդամի կողմից, մի հատ էլ բանավոր double-check են անում:
Այսինքն մենակ օրենքի կետ ավելացնելը չի, կան նաև միջոցառումներ:

[StrangeLittleGirl]

Ընտանեկան բռնությունն այլ տեսակի բռնություններից տարբերվում ա նրանով, որ կրկնվում ա, ու հաճախ զոհը փախնելու տեղ չունի, ավելի խոցելի ա։ Իսկ ընդունվող օրենքը կանխարգելման ա ուղղված, ոչ թե մեղավորին պատժելու։ Այսինքն, եթե տվյալ ընտանիքում կա նախադեպ, օրենքի նպատակը փորձ անելն ա, որ էդ նախադեպը շարունակական չդառնա։ Մնացած սովորական օրենքները բռնության մասին ուղղված են զուտ պատժելու արդեն տեղի ունեցածը։

[Տրիբուն]

Էլի եմ կրկնում` օրենքի նախագիծը չեմ ընթերցել, բայց լավ չեմ պատկերացնում, թե ինչպես դա կարող է ավելի շատ օգնել, քան ներկայիս գործողները:

Քանի որ կրկնում ես, ես էլ կրկնեմ Սենց փաստարկներով կարելի ա ցանլացած օրենքի գոյության իրավունքը կասկածի տակ դնել։ Ասենք ինչի ա քրեական օրենսգրքով գողությունը պատժվում; մենք քրիստոնյա ադաթավոր ազգ ենք, Աստվածաշունչն էլ ասում ա․ մի՛ գողացիր։

[Գաղթական]

Քանի որ կրկնում ես, ես էլ կրկնեմ Սենց փաստարկներով կարելի ա ցանլացած օրենքի գոյության իրավունքը կասկածի տակ դնել։ Ասենք ինչի ա քրեական օրենսգրքով գողությունը պատժվում; մենք քրիստոնյա ադաթավոր ազգ ենք, Աստվածաշունչն էլ ասում ա․ մի՛ գողացիր։

Համեմատեցիր դու էլ )))
Ախպեր թող Հայաստանում բռնությունը վերանա, թող չուզողն էլ ես լինեմ:

[LisBeth]

Պատկերացրու, որ ջոգում եմ:


Էլի եմ կրկնում` օրենքի նախագիծը չեմ ընթերցել, բայց լավ չեմ պատկերացնում, թե ինչպես դա կարող է ավելի շատ օգնել, քան ներկայիս գործողները:

Ասենք, եթե հարևանի երեխուն մեկը ծեծի, իրեն ավելի մեղմ են պատժելու, քան սեփական երեխուն ծեծելու դեպքում, որովհետև առաջինը ընտանիքից դուրս էր?
Իսկ ինչա - հարևանի երեխուն կամ ընդհանրապես ծեծն ու դաժանությունը տուգանող/պատժող օրենքներ չկան, որ հատուկ <ընտանեկան բռնության> համարա պետք մշակել:

Իսկ եթե հարցը հանգումա ուղղիչ աշխատանքներին ու հոգեբանական միջամտություններին, էլի, ինչնա խանգարում հիմա դա անել առանց էդ օրենքի?
Այսինքն` ինչպես արդեն գրել եմ, ես ահագին կասկածում եմ, որ էս օրենքի ընդունումը ինչ որ բան կփոխի, եթե ձեռք չառնվեն այլ միջոցներ:

Ինչ վերաբերվումա քո թարս նայելու ու կովերի օրինակին, պիտի հորդորեմ քեզ մի քիչ ավելի ուշադիր կարդալ նախորդ գրառումները:

Կոնկրետ իմ գրառումներից մեկում ես գրել էի, որ դեմ եմ բռնություններին ընդհանրապես (լինեն ընտանիքի ներսում թե դրանից դուրս), բայց որոշ դեպքերում մահացու մեղք չեմ համարի <հայրական ապտակ>-ը:
Ինչպես ցույց տվեցին էդ գրառմանս արձագանքները, ու քոնն այդ թվում, իմ նշած <հայրական ապտակ>-ը ոմանց կողմից շփոթվել էր երեխային ռեժիմով ու առանց պատճառ ծեծի հետ (քո ասած` թարս նայելու համար):

Նախորդ գրառումս նպատակ ուներ պարզաբանելու, թե ինչ էի ես ի նկատի ունեցել <հայրական ապտակ> ասելով:

Ոչ մեկն էլ մահացու մեղք չի համարում, բայց մեծամասնությունը համաձայն ա որ էդպիսի վերաբերմունքը պետք ա կանխարգելվի։ Քո գրառումը կոչված էր հակառակն ապացուցելու։ Կներես, բայց եթե դու քո հանդեպ կատարվածն ես էդ լոգիկայով ինքդ քեզ համար արդարացնում, բա սեփական նամանատիպ արարքներդ ինչպիսի ջանքով պետք ա արդարացնես։ Ու քանի դա մնում ա քո համար արդարացված, դու չես կարա դեմ լինես բռնությանը, ինչքան էլ ասես ես մենակ ուրախ կլինեմ և այլն։ Ու քանի քո նման հայորդիների գիտակցությունը չի փոխվել, դա կմնա ակտուալ խնդիր։ Իմ հարցերն էլ բուտաֆորիկ էին, կոչված քեզ մի քիչ ուրիշ ուղղությամբ մտածել տալու։ Եթե չես ուզում ինչպես ասեց իմ հաճախորդներից մեկը սրտակից զրույցից հետո ինձ, օվըշ վ պոմոշ ու այնքնան բարի գտնվեց որ թարգմանեց էլ, տո բիշ խրեն ս տաբոյ։

[Գաղթական]

Ոչ մեկն էլ մահացու մեղք չի համարում, բայց մեծամասնությունը համաձայն ա որ էդպիսի վերաբերմունքը պետք ա կանխարգելվի։ Քո գրառումը կոչված էր հակառակն ապացուցելու։ Կներես, բայց եթե դու քո հանդեպ կատարվածն ես էդ լոգիկայով ինքդ քեզ համար արդարացնում, բա սեփական նամանատիպ արարքներդ ինչպիսի ջանքով պետք ա արդարացնես։ Ու քանի դա մնում ա քո համար արդարացված, դու չես կարա դեմ լինես բռնությանը, ինչքան էլ ասես ես մենակ ուրախ կլինեմ և այլն։ Ու քանի քո նման հայորդիների գիտակցությունը չի փոխվել, դա կմնա ակտուալ խնդիր։ Իմ հարցերն էլ բուտաֆորիկ էին, կոչված քեզ մի քիչ ուրիշ ուղղությամբ մտածել տալու։ Եթե չես ուզում ինչպես ասեց իմ հաճախորդներից մեկը սրտակից զրույցից հետո ինձ, օվըշ վ պոմոշ ու այնքնան բարի գտնվեց որ թարգմանեց էլ, տո բիշ խրեն ս տաբոյ։

լավ լինես

[Վիշապ]

Ծնողի կողմից ծեծ ուտելը, դա ոռի բան ա (կներեք): Ես սա ասում եմ, որպես միջինից ցածր աստիճանի ծեծի ու դատաստանների միջոցով մեծացած մեկը (այսինքն, երբեմն ծեծ էի ուտում անգիտակցաբար պատճառած նյութական վնասների կամ էլ մանր խուլիգանության համար :Ճ):
Երբ որ քեզ հարազատ ծնողդ ա չռփում, դու ընդհանրապես քեզ անպաշտպան ես զգում, վախը մտնում ա ջանդ ու դառնում ես կուռկուռի ձագ, մեղք ու հարիֆ, կամ էլ հակառակը՝ ագրեսիվ գազան, լիքը ծեծ կերած շան պես, որ շուրջ բոլոր ամեն շարժվող բան իրեն թշնամի ա համարում:
Մի հատ կես վայրկեանանոց ծնողական ապտակից ստացած ստրեսը կարող է կես տարուց մինչև մի կյանք ձգել վերականգնվելու համար:
Մանավանդ տպավորվող երեխաների մոտ կարող է անվերականգնելի էֆֆեկտ թողնել, հետագա կյանքի ու բնավորության վրա անրադարձող:
Ես վստահ եմ, որ գրեթե բոլորը իրենց մանկության ժամանակ ստացած բռնությունը ավելի պայծառ են հիշում, քան թե մնացած ավելի դրական պահերը, ու դա արդեն խոսուն է:

[Quyr Qery]

Ես մանկուց ահավոր ներշնչվող էի ու տպավորվող:
Նենց բաներ եմ հիշում՝ փշաքաղվում եմ:
Վիշապի ասած, երբ-որ ես հասկացա, տանը ինձ պաշտպանող չկա, դուրսը որ մի բան լինի, տանը դրսից բեթար ա, սկսեցի կոտրվել, ինքնամփոփ ու խելոք երեխա դառնալ: Հետո չգիտես ոնց միջիս գազանն արթնացավ 16 տարեկանից հետո, ու արդեն սաղին սկսեցի որպես թշնամի ընկալել, ու սաղից պաշտպանվել ամենաագրեսիվ ձևով:

Ու մեկ ա, սաղ կյանք չեմ հասկացել մարդկանց, որոնք թեկուզ մի ապտակը, կամ ֆիզկական մանր պատիժը արդարացրել են: Մի քիչ հղի չկա, կամ հղի ես, կամ չես: Կամ էտ անտեր ֆիզիկականը կիրառում ես, կամ չէ: Նույնիսկ մի անգամ խփածը, առավելապես կախված երեխայի ներաշխարհից, կարող է շատ մեծ հետք թողնի:

[Գաղթական]

Կարծում էի, թե էս թեմայում էլ ասելիք չունեմ, բայց մի հստակեցում էլ պիտի մտցնեմ:

Վիշապ, Quyr Qery և այլոք՝ ովքեր մանկությունից դառը հուշեր են պահպանել, ես ամենևին ցանկություն չունեյի ձեր վերքի վրա աղ լցնել:
Դաժանությունն ու ստորացումները երբեք չեմ արդարացրել, ոչ էլ պատրաստվում եմ:

Իմ ասածը վերաբերվում էր երես առած ու դժվար կառավարելի երեխեքի/պատանիների դաստիարակությանը:

Իհարկե ծնողը պետք է հարգանքով վերաբերվի իր երեխային: Բայց դա պիտի նաև փոխադարձ լինի:
ՈՒ, քանի դեռ երեխան չի հասել էն տարիքին, որ կարողանա ինքնուրույն քննել սեփական արարքներն ու ճիշտ որոշումներ կայացնել, նրան պիտի ուղղորդի ծնողը՝ ամեն բան սովորեցնելով, բացատրելով ու, հարկ եղած դեպքում, պարտադրելով ու ստիպելով:

Ի միջի այլոց՝ էդ «պարտադրել ու ստիպել»-ն անպայման չի, որ ֆիզիկական ուժով լինի, իսկ երեխային էլ միայն ֆիզիկական ուժով չի, որ հնարավոր է կոտրել ու կոմպլեքսավորել, այլ նաև սխալ հոգեբանական ճնշումներով:

Էս ամենը ընտանիքում ծեծին չի վերաբերվում, այլ տարրական դաստիարակությանը ու կարելի է հազար ու մի օրինակ բերել ու խորանալ:
Բայց, քանի որ էստեղ կան մարդիկ, ով (ռուսերեն մի լավ խոսք կա) выпендриваться լինելու սիրահար են, իսկ շատերն էլ հենվում են միայն իրենց ծնողների հետ շփման փորձի վրա՝ չունենալով սեփական երեխեքին դաստիարակելու փորձ, դրա համար երևի էսքանով սահմանափակվեմ՝ մեկ անգամ ևս շեշտելով, որ ցավում եմ նրանց համար, ովքեր երբևէ բախվել են դաժանության ու բռի ուժի:

[laro]

Իմ կյանքում կարար շատ ավելի վատ դասավորվեր ամեն ինչ, եթե պապաս մեր հետ ապրեր։ Ծեծ կերել եմ, բայց էդքան շատ չէ։ Հիշում եմ, որ էդ պահին ատում էի մամայիս, ու ինքս ինձ խոստանում էի, որ ինչ էլ լինի ես երբեք իմ երեխային չեմ խփի։ Հիմնականում ես ու քուրս ծեծ էինք ուտում գիշերները անզուսպ ծիծաղելու համար։ Հիշում եմ, վերմակները մտցնում էինք բերաններս, որ հանկարծ ծիծաղի ձենը չգա։ Մի անգամ ապտակ եմ կերել շատ ուժեղ, որովհետև խանութում հերթ էր, իսկ ես ահագին ուշացել էի։ Ճանապահին տեսա մամայիս ինձ ընդառաջ եկող, ու առանց հարցնելու թե ուր էի, կերա իմ բաժինը։
Ամենաանմեղ ծեծս երբեք չեմ մոռանա, լացս գալիս ա, որ հիշում եմ։ Մի 4-5 տարեկան կլինեի, էն ժամանակ հորական տատս գնում էր ուրիշի տուն հորս հետ խոսելու հեռախոսով, էդ օրը շատ խնդրեցի, որ ինձ էլ տանեն, լացելով խնդրում էի, որ կարոտել եմ հորս ու ուզում եմ հետը խոսել։ Տատս ինձ չտարավ, իսկ տատիս գնալուց հետո նեեենց ծեծ կերա, որ դրվագները էսքան տարի հետո էլ հիշում եմ։ ԻՍկ ես ընդհամենը ուզում էի իմ պապային ու չէի հասկանում ինչի եմ ծեծվում։
Հաջորդ անգամ փակել էին ինձ մութ տարածքում, որովհետև չէի հավաքել խաղալիքներս։ Անկյուն են շատ կանգնացրել, միշտ կանգնում էի Բոկայի հետ։ Բոկան խաղալիք էր, որը ուղարկել էր պապաս ու դրա համար ես էդ խաղալիքն ամենաշատն էի սիրում,բաց կապույտ մեծ մկնիկ էր, կլետկաներով ու ռամաշկաներով շորով։ Ես իրեն էնքան էի սիրում, որ էս վերջերս մաման թափել էր ու ես էսքան տարի հետո նեղվել էի, որ ինքն էլ չկա։ Գրողը տանի, ես սրանք մոռացել էի վաղուց, հիշացրեցիք շատ բան։
Հիմնականում հոգեբանական ճնշում էին գործադրում վրաս, որովհետև ես ուրախ ու գժոտ երեխա էի։ Մեր տանը միշտ տխուր էր, որովհետև մաման ինձ ու քրոջս մենակ էր պահում, մենակ էր աշխատում ու հոգնում էր շատ, բացի էդ էլ պապաս իր կողքին չէր ու էդ ամբողջի պտուղները ես ու քույրս ենք քաղել։ Ամեն անգամ երբ ուրախ էի, մաման ասում էր ինչիդ վրա ես ուրախանում, երանի քո հավեսին։ Ու միանգամից սաղ փչանում էր։ Ամենամեծ սպառնալիքն ու վախը իմ ու քրոջս համար էն էր, որ մաման ասում էր խելոք մնացեք, թե չէ կգնամ կկորչեմ ձեզնից, էլ մամա չեք ունենա։ 10 տարեկանից ես ինձից 5 տարի փոքր քրոջս էի պահում, երբ մաման հերթափոխով գործի էր։ Մնում էինք գիշերը տունը մենակ։ Ես իրոք մանկություն չեմ ունեցել, շատ շուտ հասկացա ամեն ինչ։ Ու հիշում եմ, որ քրոջս բաժին ծեծն էլ եմ ես կերել շատ ժամանակ, որովհետև իր արածները իմ վրա էի վերցնում, որ ես եմ արել, իրեն ուղարկում էի սենյակ ու ասում էի մնար էնքան, մինչև ամեն ինչ հանդարտվեր։ Էն ժամանակ ես իմ դժբախտությունները կապում էի հորս բացակայության հետ, մինչև մի անգամ երբ հերթական անգամ հայտնվեց, մեծ գրաֆինը գլխիս կողքով շպրտվեց մորս վրա ու ես ինչքան ուժ ունեի դուրս շպրտեցի իրեն տանից։ Էդ օրը կենսաբի պարապմունքի գնացի ամբողջ տետրս կարմիր կամպոտով ներկված, բայց նենց էի ինձ պահում, որ չէր զգացվում։ Կոկորդս էր լցվում արցունքներս, բայց ես ժպտում էի, որ բան չզգացվի։ Ու հասկացա, որ մի այլ կարգի ա բախտս բերել, որ հորս հետ չեմ ապրել։ Ես շատ շուտ եմ հասկացել, որ իմ ընտանիքը պահողը ես եմ լինելու ու փաստն էն ա, որ հիմա էդպես էլ կա։ Ես համ սովորում եմ Բժշկականում, համ աշխատում եմ, քիչ մի ինձ եմ պահում, մի բան էլ տունը ու քրոջս։ ՈՒ չեմ կարա չասեմ դա, որովհետև էնտեղից, որ ես եմ դուրս եկել, լիքը բանի եմ հասել իմ ուժերով։ Բժշկական էլ ընդունվել եմ բոլոր վերջույթներս մի կոշիկի մեջ խցկած ու զոռելով։ Ու մորս դեմ չարություն չեմ պահել, համենայն դեպս Էն մի երկու ծեծը որ կերել եմ ոչ մի բան են նրա դիմաց, ինչ ինքն իմ համար արել ա, իր վիճակն էն ժամանակ նախանձելի չի եղել, չեմ արդարացնում, բայց չեմ էլ դատում։ Հա իրոք իմ մակությունն ահավոր հետք ա թողել իմ վրա, շատ ամաչկոտ ու քաշված երեխա եմ եղել, լիքը կոմպլեքսներով։ Բայց միշտ իմացել եմ ինձ պաշտպանել ու ուժեղ լինել։ Քրոնիկ սթրեսի մեջ եմ ապրել, բայց շրջապատումս, տանը, ոչ մի տեղ ոչ մեկ էդ չի զգացել։ Շատ ուրախ ու հումորով, լավ սովորող, իրոք շատ խելոք ու հասկացող երեխա եմ եղել։ Միշտ էլ իմացել եմ, որ եթե ուզում եմ առաջ գնամ, բացի ինձնից ոչ մեկ կողքիս չունեմ ու էդ առայժմ իմ մոտ ստացվում ա։ Ու նենց կանեմ որ անպայման քրոջս մոտ էլ ստացվի գոնե ֆինանսական կողմը իր հաջողության հասնելու կաշխատեմ ապահովել։
Սկսել էի հետևյալ նախատասությամբ․ " Ես բռնության ենթարկված մարդ ինձ չեմ համարում"։ Ջնջեցի էդ տողը․․․․