Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Rհayader, ես ընդհանրապես որևէ աշխարհաընկալում չեմ նկարագրել, և Կոելիոյի ֆանատների կարգին ինձ "նրբորեն" դասելդ էլ անհիմն է։
Մնացածի հետ կապված, ընդհանրապես այսպիսի բան կա․ ընթերցողը ստեղծագործությունը ընկալում է իր ձևով, ու այդ ձևը կարող է լրիվ տարբեր լինել նրանից, թե ինչ է հեղինակը նկատի ունեցել։ Այդ առումով, ընդունված է համարել, որ ստեղծագործության ընկալման սխալ կամ ճիշտ դասակարգում չկա, կա ընդամենը ընկալում, որը մտածելու տեղիք է տալիս կամ հաճույք է պատճառում կամ ուրիշ զգացմունքներ։
Ախ այդ ռելատիվիզմը: Կներես, բայց երբ հեղինակը գրել է «փիղ», նկատի ունենալով հենց փիղ, ու ընթերցողը դրա մեջ տեսել է վարունգ, ապա ընթերցողը ստեղծագործությունը սխալ է ընկալել:
Ես չեմ գրում ինչ-որ մեկին հաճույք կամ ուրիշ բան պատճառելու համար: Եթե ցանկանայի հաճույք պատճառել, կարող էի իմ ընթերցողներին հատիկ-հատիկ մաստուրբացիա անել, ու դրանով սահմանափակվել:
Ես պատմություն եմ պատմում, կամ մի քանի պատմություններ, որոնք ընդհանուր մի պատկեր են կազմում:
Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Եվ այդ առումով էլ, հեղինակները, սովորաբար, չեն ցուցումներ տալիս կամ խրատում, թե ընթերցողն ինչպես հասկանա։ Նմանապես հեղինակին խորհուրդ/խրատ տալը ճիշտ չեմ համարում․ դա կոտրում է ստեղծագործական ազատությունը, ըստ իս։ Այն որ ընդունում ես խորհուրդներ, լրիվ քո իրավունքն է, բայց ես խորհուրդ չէի տվել, ընդամենը կարծիք, որը քեզ, կարծես, հետաքրքրում էր միայն իմ աշխարհընկալման որակման տեսակետից՝ սարսափելի տափակ, աբսուրդ, կոելիոյական՝ մի խոսքով․․․
Ի դեպ, մեղքն էլ, ինչպես անմեղությունը, միայն մեկ իմաստ չունի՝ կրոնական պատվիրանների խախտման։ Բայց դա այս դիսկուսիայում այլևս էական չի։
Դիսկուսիան աբսուրդ ու ոչ էական էր ի սկզբանե՝ ես պետք է շնորհակալություն հայտնեի կարծիքի համար ու մոռանայի: Ես, ցավոք, որոշեցի հնարավորություն տալ քեզ հիմնավորել քո կարծիքը: Ինչը դու չարեցիր՝ մտնելով ստեղծագործության ընկալման ռելատիվիզմի պղտոր ջրերն ու պաշտպանելով տեսանկյուն, որն ի սկզբանե անպաշտպանելի էր (ես ցիտել էի ստեղծագործություն, որը որոշակի անուն ու իմաստ ունի իմ գրածի կոնտեքստում): Ու կատարելով պնդումներ՝ առանց բերելու հիմնավորումներ:
Կենդանի գրողներն անընդհատ քննարկում են իրենց ստեղծագործությունների վիճահարույց կետերը, պերսոնաժների մոտիվացիաները: Բայց երևի ոչ մարդկանց հետ, ում համար սեփական սխալն ընդունելը կամ ստեղծագործության ընկալման նոր կողմ բացահայտելն այդքան դժվար է: Ովքեր փորձում են ստեղծագործությանն իրենց էգոն փաթաթել: Ովքեր քննադատությունը սկսում են հեղինակի նկատմամբ սուբյեկտիվիզմի մեղադրանքներից:

Սա իմ պատմությունն է, ոչ թե քոնը: Կարող ես կարդալ, կարող ես չկարդալ: Ես իմ քննադատության մեջ միշտ անդրադարձել եմ գրելու ձևին՝ գրածի պարունակությունը թողնելով հեղինակին: Վատագույն դեպքում, եթե սյուժեում կամ պատմության ընդհանուր տրամաբանության մեջ «ծակեր» կան, կարող եմ դրանց անդրադառնալ: Բայց, գրողը տանի, երբեք չեմ փորձել փոփոխել ցիտված տեքստը, հետո, անտեսելով բոլոր հակափաստարկները, շարունակել պնդել, որ ես մեկ է՝ ճիշտ եմ:

Միանգամից պարզ է դառնում քո մոտիվացիան այս կոնտեքստում. դու արդեն ոչ թե ցանկանում ես կարծիք հայտնել ստեղծագործության մասին, այլ ուզում ես մինչև վերջ սխալ դուրս չգալ:

Իսկ դա վիրավորական է:

Ես սիրում եմ, երբ ինձ ապացուցում են, որ ես սխալ եմ, բայց տանել չեմ կարողանում, երբ բերում են չհիմնավորված պնդումներ ու փորձում զուտ համառության հաշվին իրենց անց կացնել: