Անկապ օրագիր

[ivy]

Մեքենայով երկարատև ճամփորդություններ սկսեցի սիրել Սամի հետ հանդիպումից հետո:
Ու դա իմ ամենալավ ճամփորդություններից մեկն էր:
Հիմա ամեն անգամ մեքենայով երկար ճամփաներ անցնելիս` միշտ իրեն եմ մտաբերում:
Հավես կլիներ նորից հետը ճամփա կտրել ու լիքը խոսել՝ ինչից ասես:
Իսկ մինչ այդ վերցնում եմ մի քանի ամառային շորիկ, լողազգեստ ու սանդալներ և ճանապարհ ընկնում արևոտ ափեր, որտեղ ամառը դեռ եռում է՝ իր ողջ ուժով: Բավարիայի անձրևն ու խիտ ամպերը մի քանի օրով կմնան հետևում:
Առջևում՝ ծով, տաք ավազ ու անհոգություն:
Եվ երկար ճամփաներ՝ "der Weg ist das Ziel" նշանաբանով:

[Chuk]

Վախենում եմ քնել: Անկեղծ վախենում եմ:

Իմ հետ առաջին անգամ չի, որ եղել է «երազային կաթված»-ը: Չիմացողների համար կարճ բացատրեմ: Քնած ես: Անհանգիստ ես կամ ուրիշ պատճառով ուղեղդ ավելի շուտ է զարթնում, քան մարմինդ: Ուղեղդ քեզ՝ երազի տեսքով տարբեր բաներ է ցույց տալիս, որոնք խիստ իրական են: Անմեղ օրինակներից մեկն էն է, որ ինձ թվացել էր, թե արդեն արթուն եմ, իսկ գլխիս վերևը ինչ-որ անասուն է կանգնած՝ դանակը ձեռքին, որով պատրաստվում է քեզ խփել: Դու դա տեսնում ես չափազանց ռեալ, դու վստահ ես, որ դա իրականություն է: Բնականաբար պետք է հակառակ գործողություն անել: Բայց ինչքան ջանում ես, ոչ մարմինդ (ձեռքերդ, ոտքերդ) ես կարողանում շարժել, ոչ գոռալ՝ շուրթերդ քեզ չեն ենթարկվում: Ու դու տքնում ես, դու զգում ես ամբողջ մարմինդ, բայց բան չես կարողանում անել:

Իմ հետ սա հազվադեպ երևույթ չի: Մի անգամ չի, որ ես իմ երազում համակերպվել եմ, որ դե արդեն մեռել եմ, ջհանդամ թե էս կամ էն բանը իմ հետ չեն անում կամ չի լինում:

Էդ ամենը հավանաբար տևում ա մի քանի վայրկյան, բայց հավերժություն ա թվում: Արթնանալուց հետո մի անգամ չի եղել, որ երկար նստեմ, շունչս տեղը բերեմ: Օրեր շարունակ հիշեմ անցածս զգացմունքներն ու ուշքի գամ:

Էսօրվանն ուրիշ էր: Երկաստիճանի: Երազային կաթվածը մի կերպ հաղթահարեցի ու արթնացա: Սարսափելի երազ էր, չեմ էլ ուզում պատմեմ: Բայց արթնանալուց հետո ընկա ավելի վատ իրավիճակի մեջ: Արդեն սովորել եմ երազային կաթվածս կառավարել ու թեկուզ քնած լինելով սկսում եմ ինձ թելադրել, որ ուրիշ կերպ նայեմ: Բայց էս անգամ արդեն դա հաղթահարել ու եկել էի իրական կյանք: Մտքիս ծերով չէր անցնում, որ հաղթահարել եմ երազիս մեջ տեսած երազային պարալիչը, իսկ հիմա երկրորդ շերտում եմ: Սարսափելի կադրերը աչքիս առաջ են: Իսկ քնել վախենում ես: Իսկապես վախենում եմ: Կարող ա կրկնվի:

[Chuk]

Ստիպված շուտ արթնացա, որ ինձնից առաջ չընկնի :ճ

[LisBeth]

Մի անգամ, ոմն կարիկատուռնի Պեռսոնաժ, վռոձի Մոլա Նասրադու կամ Պըլ Պուղու, երկարատև ճգնում ա գինու և կոնյակի գործարանների հարևանությամբ (հայտնի չի թե կոնկրետ որ մեկի) ու խորհդավոր գոլորշով պարուրված գլուխը խփում ա գրապահարանին: Մեջից (գլխի չէ) երկու գիրք ա ընկնում, մեկը` Նիցշե, մյուսը` Դարվին: Սա գրքերը թևատակ է անում ու Զրադաշտի նման իջնում ա մեյդան` ճշմարտություն սերմանելու: Ճամփին հանդիպում ա մի խելագարի, ասում ա, արի խավարում խարխափող հոգիդ լուսավորեմ: Էս խելագարը, թե, չէ, լավ ա ախպեր, ես մենակ կեղծիքի էի հավատում, էն էլ պարզվեց էս աշխարհում տենց բան գոյություն չունի: Պեռսոնաժը զարմանքից բազալտի նման կարծրանում ա, ինչպես թե, ինչ ես բարբաջում, այ բռատ: Խելագարը թե, իյըըը, գնա ինքդ համոզվիր, ասում ա ու շան թսի պես կորում:
Էս մեր բժոժած Պեռսոնաժը էշխով հասնում ա մարդամեջ, ինչ տեսնի, մարդիկ տները ավերել, ամբիոն են սարքել, բայց սովորական չէ, այլ տաս մետր բարձրությամբ ու իրենց վերևներից ամեն մեկը մի գիրք թևատակ արած հաղորդում են իրենց միակն ու անկրկնելին:
Պահո, մտածում ա Պեռսոնաժը, ես հիմա ոնց սրանց լուսավորեմ?
Էդ պահիմ մի հատիկ ծաղկափոշի խաղեր տալով մտնում ա Պերսոնաժի պնչի մեջ, սա էլ նենց թնդյունով ա փռշտում, որ սաղ ճշմարտության մարգարեները շրջվում են: Որոշիչ լռություն ա տիրում, հայացքների պայքար, ու քանի որ Պեռսոնաժը առանց ամբիոնի էր, անձայն դաշինք ա կնքվում ընդդեմ ընդհանուր թշնամու, բայց կեսից ամեն մեկն անցնում ա իր սեփական ճշմարտությանը, սաղ խոսում են, ոչ մեկ չի լսում: Էս Պեռսոնաժը ոռը ճղում ա բազմերանգ ու անհասկանալի պոռթկումների մեջ, բայց շան տեղ դնող չի լինում:
Պեռսոնաժը խելագարվում ընկնում ա չոլերն: Մի օր հանդիպում ա մի ուրիշ Պեռսոնաժի, ուզում ա իր իմաստությունը փոխանցել սրան, բայց այդ նոր Պեռսոնաժը խիստ ընկղմված լինելով սեփական ներաշխարհի մեջ ու նորածին ճշմարտության գաղափարներով տարված միայն արտաբերում ա.
- Վայ մամա ջան, էս ով ա էս գիժը:

[_Հրաչ_]

Երկար գրեցի, բայց տեսա, որ անկապ ու շատ անկեղծ ա ստացվում, ջնջեցի սաղ:
Ուզում էի ասել՝ էսօր աշխատանքային ութ տարիս լրացավ: Մաղթեք, որ իններորդն ուրիշ տեղ լրանա, թե չէ լճացանք ստեղ մի տեսակ:

[John]

իրական կայֆերն անվճար են, բայց դրանց համար էլ պետք է վճարել։
Ու որ մարդ փող չի ունենում՝ իրական կայֆերն անցնում են կողքով, քանզի իրական կայֆերի համար չէ, բայց գոյատևելու համար փող պետք է։ Դրա համար էլ մեր քուչի Գագուլիկը աստղերին նայելու կայֆը չի ջոգում. ինքը զբաղված ա գոյատևելու համար գումար մոգոնելով։

[Smokie]

Չհաշված իսկական մեծություններին, աշխարհի ամենաանկեղծ ու բնական դերասանները մեկ կարան երեխաները լինեն, մեկ էլ կենդանիները: ^_^ <3 Էն որ մեղմ ասած հիանում ես, իսկ մեծերի խաղըˋ դե ոչինչ այնպես, էլի լավ ա:


Դխկ... Օ-օու

[Գաղթական]

ԵՊՀ-ում ամբիոնի վարիչ է:

ՖԲ-ում Բելգիայի հայեր փնտրելիս, մի երկու տարի առաջ, պատահական էր դուրս եկել ինձ վրա՝ խնդրելով տրանսպորտով օգնել Բելգիայում անցկացվելիք իր և իր ընտանիքի հանգստյան ընթացքում:

Մեր զրույցներից էլ հիշում էր, որ Ցյուրիխում էի ուսանել ու էս տարի էլ խնդրել էր, որ Շվեյցարիայում էլ մեկին խորհուրդ տամ՝ էլի նույն հարցով:

Ընկերներիցս մեկի հետ էի կապել ու էնտեղ էլ ինքն էր օժանդակել տրանսպորտով:

Էսօր գրեց, որ արդեն հետ են վերադարձել Երևան:

Ի՜նչ մեծ բավականությամբ ու հետաքրքրությամբ էի հետևում իր ֆբ-յան բովանդակալից ու մանրակրկիտ գրառումներին:
Չլինեյին դրանք՝ ես երևի երբեք էլ ինքս չէի փնտրի ու իմանա, թե որ շվեյցարական համալսարաններում են ուսանել ու որ փողոցների որ տներում բնակվել Ավետիք Իսահակյանը, Լևոն Շանթը, Սիամանթոն, Նիկոլ Աղբալյանը, Ռուբեն Սևակը, և այլն և այլն:

Տո ուր եմ հեռու գնում.. էսքան ժամանակ էստեղ ապրելով՝ գաղափար անգամ չունեյի, որ Դանիել Վարուժանը ուսանել է հենց կողքիս քաղաքում ու մինչև հիմա էդ համալսարանում կա իր անունը կրող սենյակ ու կիսանդրի՝ հայերեն ու հոլանդերեն գրություններով:
Մտքովս անգամ չէր անցնում, որ նման բաներ կան, ուր մնաց թե այցելեյի ու հարգանքի տուրք մատուցեյի:

Էս մարդը մեծն հայերի հետքեր է ամենուր փնտրում ու դրանցով շարժվում:
Ըստ իմ պատկերացրածի՝ հենց այսպիսին են լինում իրենք էլ իրենցից մի առանձին մեծություն ներկայացնողներն ու իսկական հայրենասերները:

[Chuk]

Հայաստանում ինձ լիքը բան ձանձրացել ա, ահավոր շատ բաներից ու մարդկանցից հիասթափվել եմ։ Եթե ուզեմ ամենը շարադրել, հատորներ կբռնի։ Էդ ամենը ինձ երբեք մոտ չի բերել արտագաղթի մտքին։ Մնալ ու պայքարելն ա իմ իմացած տարբերակը. ուրիշ բան չգիտեմ։


Սա ա ամենը, որ ուզում էի գրել ակումբի վերջին օրերի դեպքերի մասին։ Մնացածը մոդերատորական միջամտություն ա լինելու։

[GriFFin]

Նստած PS4-ով Lego Batman եմ խաղում։ Դրանից առաջ Injustice: Gods among us-ն էի բզբզում։ Battlefield 4-ն էլ խայտառակ դժվար խաղ ա։ Սենց դժվար չէր վախտին, չէ?։ Չնայած 3-ն էլ էր զոռ։
Վերջին անգամ կես տարի առաջ եմ խաղ խաղացել։ Անգամ հեռախոսով չեմ խաղում։ Չնայած հեռախոսով խաղերը չես համեմատի կոմպյուտերային խաղերի հետ։ Վաղը Watchdogs եմ սկսելու։ Ափսոս կոմպով ( էն վախտերի պես) ամենամեծ ցանկության դեպքում էլ չեմ կարա խաղալ։ Այ տենց հեռու էի իմ աշխարհից։ Երեկ նորից մատիտը ձեռքս էի առել։ Մի քանի սկեչ արեցի nude ոճի մեջ։ Rick and Morty նայելուն զուգահեռ Rick-ին էի նկարում։ Խայտառակ հաճելի զգացողություն ա։ Էլի սկսել եմ անել ինչ ուզում եմ։ I'm in my happy place. Sex&Drugs&Rock&Roll baby, I'm back.
P.S. սորրի, որ ստեղ եմ գրում։ Երկու օրագրիս էլ նենց պահերի վրա են կանգնել, որ օյաղ չեմ կարողանում գրել։ Ոչ զրուցարանում էս գրառմանս համար տեղ գտա, ոչ էլ , առավել ևս` Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր-ում։ Ուղղակի ուզում էի արտահայտվել ու որոշեցի ստեղ գրեմ։

[One_Way_Ticket]

Ոնց որ ակումբից հեռանալու թեմայով օրագրային գրառումների տրենդ է, ես էլ գրեմ
Չգիտեմ ով ոնց, ինձ երբեք չի հաջողվել ինչ-որ հարթակից հեռանալ նեղացած: Կարող է մի օր չմտնեմ, մի շաբաթ, մի ամիս: Բայց ցանկությունը մնում է ու ճնշում է: Հետո մտնում ես, սկզբում անոնիմ՝ միայն կարդալու, հետո կամաց-կամաց սկսում ես մասնակցել, գուցե ուրիշ անվան տակ:
Ակումբից հեռանալու ցանկություն եղել է, երբ ծանր եմ տարել քննարկումները: Մի ժամանակ նույնիսկ Windows-ի host ֆայլում բլոկ էի արել ակումբը, որ չկարողանամ մտնել: Ու դա բավական լավ լուծում էր, քանի որ ապաբլոկը մի քայլով չէր արվում, ու ամեն անգամ մտնելու համար զահլա չկար անել: Երբեմն ուրիշ համակարգչից կամ հեռախոսից էի մտնում, կարդում, երբեմն նաև գրում: Իսկ երբ դադարեցի քննարկումները ծանր տանել, բլոկի կարիքն էլ վերացավ:
Սա չի նշանակում, որ երբևէ որևէ հարթակից չեմ հեռացել: Հեռացել եմ, երբ կորել է հետաքրքրությունը: Օրինակ, Հայաստանում ապրելու վերջին տարիներին բավական ակտիվ էի մի ռուսական տուրիստական ֆորումում: Ոչ պակաս ակտիվ, քան ակումբում, ու այնտեղ էլ կային տարբեր տեսակի մարդիկ, ու երբեմն լինում էին թեժ քննարկումներ ու վիրավորական գրառումներ: Իսկ հեռացա, քանի որ այնտեղ հիմնականում Եվրոպան էր քննարկվում, ու տեղափոխվելուցս հետո հետաքրքրությունը աստիճանաբար մարեց: Սեփական գիտելիքները Եվրոպայում ճանապարհորդելու մասին հնացան ու մոռացան, ոչ էլ արդեն հետաքրքիր էր ուրիշների գրառումները կարդալ: Գուցե մի օր ակումբից էլ հեռանամ: Երբ հեռանամ, դա ոչ ոք չի նկատի: Չեմ նկատի առաջին հերթին ես ինքս:

[Cassiopeia]

Կորյունին տարել եմ ակնաբույժի (ակնոցի համար հերթական ստուգման)։ Ապարատային ստուգումներից հետո էսօր կանչել են կոռեկցիայի (ակնոց նշանակելու)։ օպտիկական ապակիները հերթով դնում են աչքերին ու պրոյեկտորով պատի վրա հայտնվող թվերը կարդալ տալիս։ Ստուգողը պատին հայտնված թվերին չի նայում, նշումներ է անում անկետայում։ Այդ պահին ներկա գտնվող բուժաշխատողը հարցրեց՝ անգիր գիտե՞ս, որ չես նայում։ Պատասխանը դրական էր։
Ապակին դրել են, Կորյունը թվերի 30-40%-ը սխալ ասեց։ Ստուգողը ընդամենը մեկ-երկու ուղղում արեց։ Վերջում որոշեց, որ Կորյունի համար իրա ներկայիս ակնոցի չափերը նորմալ են։
Մոտ կես ժամ սպասելուց հետո բժշկուհին հայտնվեց։ Մոտեցանք իրեն։ Նայեց անկետան, դեղատոմսի վրա ակնոցի ռեցեպտ գրեց։ Հարցնում եմ՝ փաստորեն ակնոցը չենք փոխո՞ւմ։ Պատասխանը՝
«փոխում ենք, իրա մոտ + էր, - եմ սարքել»։ Ասում եմ, ո՞նց էլի, եթե - ա եղել, որտե՞ղ եք + տեսել։ ինքն էլ՝ « ուրեմն մենք պլյուս-մինուս արեցինք ու հասկացանք որ իրանը նորմալ ա»։ (Դեռ անցյալ տարի Օպտոմեդ -ում մեզ ասեցին, որ ակնոցը փոխման ենթակա ա, բայց հրատապ չի)։ Ու էս ամենից հետո էլ ասում ա՝ «իրա մի աչքը մյուսից վատ ա տեսնում, մի ամիս ակնոց դրեք (էն ակնոցը, որ արդեն 2 տարի ա, անփոփոխ կրում ա), եկեք տեսնենք ոնց ա, որ հետո կարող ա ապարատային բուժում նշանակենք…»։

[LisBeth]

Պետք էր հաշվի առնել, որ լիքը զիբիլից, որ լցնում եմ օրգանիզմիս մեջ ցավազգացողությունս ուժեղացած կլինի։

Ամեն ինչ սկսվեց Կաֆկայից։ Վեց ժամ անընդմեջ՝ ցավ։ Վերջում Նովիկովը ասում ա․
- Ո՞նց ա Կաֆկան։
Ասում եմ․
- Քո ասեղի նման հազար հատ ասեղ միաժամանակ մտնում են մաշկիդ տակ ու դուրս գալիս, դժվար ա։ Երբ որ տևական ցավ ես զգում, գլխումդ դրանից բացի ուրիշ ոչինչ չի մնում։ Կջերմեմ մի օր կանցնի։
- Օքեյ, - ասում ա, - Ցույց տուր, ի՞նչ նոր բան ես մտածել։
Ցույց եմ տալիս։ Զարմանում ա։
- Ես էլ գիտեմ, դու Կաֆկա ես սիրում։ Ինչպես միշտ մասշտաբնի ա։ Վստա՞հ ես։
- Հա, - պետք էր հաշվի առնել ցավը, - երկուշաբթի կզանգեմ։

[ivy]

Մեր կողմերում ամառները կարճ են, իսկ կարգին շոգ համարյա չի էլ լինում: Էս տարվա ամառն էլ կամաց ավարտին է մոտենում: Երեկ ոնց որ թե վերջին անգամ էի լճափին ու արդեն մի քիչ մրսում էի: Որպես սիմվոլիկ հրաժեշտ՝ լողացի մի ափից մինչև մյուսը ու հետո հետ:
Լճափին պառկած խոսում էինք ու չգիտեմ ոնց հասանք ամանորյա նվերների թեմային: Դեռ մի երկու շաբաթ առաջ ձմեռն էնքան հեռու էր թվում: Բայց հիմա նայում եմ՝ սեպտեմբերին բան չի մնացել, իսկ աշնան սկզբին խանութներում արդեն ամանորյա քաղցրավենիքներ ու թխվածքներ են հայտնվում:
Հեչ չեմ ուզում ձմեռ: Ու փորձում եմ հեռու վանել ցրտի մասին մտքերը՝ հիշելով, որ առջևում դեռ մի պստիկ ճամփորդություն կա դեպի շա՜տ արևոտ երկիր, որտեղ շոգը սեպտեմբերից չի վախենում, ու որտեղ պստոս ինձ է սպասում, որ իրեն տուն բերեմ:
Իսկ վերադարձից հետո դեռ ամենևին էլ ձմեռ չի լինելու (հանգստացնում եմ ինքս ինձ), այլ Օկտոբերֆեստն է սկսվում, և դրա պատվին բնությունը գուցե մի քիչ էլ տաքոտ եղանակ պարգևի մեզ:
Բայց դե ի վերջո պիտի բաց թողնեմ ամառը՝ շնորհակալ լինելով, որ էս տարի էդքան առատաձեռն էր իմ հանդեպ: Էնքան առատաձեռն էր, որ դեռ մայիսին էր սկսվել և չորս ամիս շարունակ լիքը ճամփորդություններ ու վառ տպավորություններ նվիրեց ինձ:
Պիտի սովորեմ ձմեռներն էլ էսպես ապրել ։)

[Alphaone]

Մարդիկ կան, է, որ ուր գնում, ոնց ճամփան փոխում են, էլի ոտն առնում ա նույն անիծյալ փոցխին՝ նորից ու նորից: Ես էդ մարդկանցից չեմ: Արդեն չէ: Էսօր զոռով փոցխը բերել, դրել էին ճամփիս, հանգիստ վերցրեցի ու մի կողմ դրեցի: Առավոտից գլխացավն ու սրտխառնոցը սպանում են, չնայած դրան՝ քիչ ա եղել, որ կյանքում էսքան ուժեղ ինձ զգամ: ՈՒ մի կարևոր բան էլ՝ լավ ու վատ մարդիկ չկան, կանք մենք, մեր որոշումները՝ մնացած ամեն ինչ պատճառահետևանքային կապ ա: