Անկապ օրագիր

[StrangeLittleGirl]

Ուրբաթ օրն էստեղ Սանկտ Հանս էր: Նորդիկ երկրներում մեծ տոն է։ Չգիտեմ՝ մյուս տեղերում ոնց են նշում, բայց կոնկրետ Դանիայում զանազան տեղերում խարույկ են վառում ու կախարդի խրտվիլակ այրում։ Մինչև կրակը վառելը որևէ քաղաքական կամ հասարակական գործիչ ելույթ է ունենում, որից հետո բոլորը միասին ավանդական երգն են երգում, ինչից հետո նոր խարույկը վառվում է:

Ուրեմն էս անգամ որոշեցինք Օֆելյայի հրապարակ գնալ․ քաղաքի կենտրոն տեղ, լիքը տուրիստ: Մեր ամենամեծ սխալն էն էր, որ չէինք ստուգել, թե ով է ելույթ ունենալու: Իսկ ելույթ ունեցողն ամենաաջ թերթերից մեկի նախկին խմբագիրն է, որը հիմա արքայական թատրոնի բորդի գլխավորն է: Ելույթը մի խայտառակություն էր: Ոտքից գլուխ էն մասին էր, թե ինչ հրաշալի ու բացառիկ պետություն ա Դանիան, թե ոնց պետք ա իմիգրանտներից չարիքից մաքրել ու ոնց իրանք ընդհանրապես վերջն են: Ելույթից հետո էլ ավանդական երգի փոխարեն մի ուրիշ՝ ռազմահայրենասիրական տեքստով երգ երգեցին: Ահավոր զզվելի էր: Ու ամենահետաքրքիրն էն ա, որ Օֆելյայի հրապարակում արտասահմանցիների խտությունը երևի ավելի մեծ էր, քան Սանկտ Հանսի այլ կետերում: Իհարկե, գուցե նրանց մեծ մասը դանիերեն չէին հասկանում՝ էդպիսով մնալով լրիվ բեխաբար, որ ամբողջ ելույթն իրենց դեմ է: Բայց մի բան մտքովս անցավ․ հաստատ շատ հայերի վայ-հայրենասիրությունն էլ լիքը օտարերկրացիներ տհաճությամբ են ընկալում:

Էհ, ե՞րբ ենք հասնելու էն աշխարհին, որ վերջապես բոլորը հասկանան, որ լավ ու վատ ազգ չկա։

[Alphaone]

Ինչ-որ սյուռ բաներ են կատարվում: Պետք ա էս ամենի սեցնարիստին գտնեմ, ճակատը պաչեմ(ես էսպես հորինել չէի բաշարի), հետո գցեմ քացու տակ՝ հասնում ա:

[StrangeLittleGirl]

Ատելության քարոզ անողների տակը միշտ ինչ-որ կեղտ կա, ու կապ չունի՝ հոմոֆոբիա ա, քսենոֆոբիա, ատելություն զանազան կրոնական կազմակերպությունների նկատմամբ, թե ուրիշ։

[Մուշու]

Երբ կյանքումդ ամեն ինչ իրար ա խառնված, երբ չունես ապրելու իմաստ, սկսում եմ մտածել թե քեզանից դժբախտ մարդ չկա: Մտածում ես թե ոչ մեկ քեզ չի հասկանում, ոչ մեկ չի զգում էն ինչ դու: Մարդկնաց խորհուրդներին թերհավատորեն ես մոտենում կարծելով, որ իրենք չգիտեն դու ինչ վիճակում ես ու ինչ ա քեզ պետք: Անցնում ա ժամանակը կյանք վերակառուցվում ա, գույները, հոտերը ու համերը հետ են գալիս, լցվում ես նոր նպատակներով ու երազանքներով: Գալիս ա պահ երբ դու ես դառնում խորհուրդ տվող ու քեզ էլ նույն թերհավատությամնբ են լսում, կարծելով թե դու իրենց ցավից անտեղյակ ես
Ինչի՞ գրեցի էս ամենը հիմա կմտածեք: Զուտ նրա համար, որ ամբողջ ակումբով մեկ շնորհակալություն հայտնեմ իմ էդ ժամանակվա ամենամռութ խորհուրդներ տվող էակին Լիլ (Նաիրուհի) շնորհակալություն շատ, քեզ գրկ ու պաչ եմ պարտք

[Աթեիստ]

Ասի ՖԲ-ից ստեղ էլ բերեմ։


Հետիոտնային գրառում։
Չնայած ես վաղուց հետիոտն չեմ ու հիմնականում հեծանվով եմ երթևեկում, բայց որոշեցի սա գրեմ։
Նոր ընկերոջս տարածած տեսանյութն էի դիտում, լիքը դաժան վրաերթերով ու մահերով (դիտմամբ չեմ տեղադրում)։ Որոշեցի դիմեմ իմ վարորդ ու հետիոտն ընկերներին։

ՎԱՐՈՐԴՆԵՐԻՆ։
Եթե դու էն նորմալ վարորդներից ես, որը զեբռի վրա զիջում ա հետիոտնին (ստեղ միշտ հաշվի ա առնվում արագություն, հետևից եկող ոչխարի առկայությունը և այլն), ապա հաշվի առ, որ քո նմանները քիչ են ու մեծ ա հավանականությունը, որ կողքի շարքով քշողը ոչխար ա։
Դրա համար եթե հետիոտնը, որտև պատասխան լավություն որոշում ա մնացած մասը վազելով անցնել, լուսամուտից բացատրեք, որ ինքը տենց վազելով էլ մտնելու ա ուրիշ ավտոյի տակ։ ՓՈՂՈՑԸ ՎԱԶԵԼՈՎ ՉԵՆ ԱՆՑՆՈւՄ։

ՀԵՏԻՈՏՆԵՐԻՆ։
Երբ ձեր լույսը կանաչ ա, էդ չի նշանակում, որ էդ ճանապարհը դարձավ ձեր սեփականությունը։ Էդ անտեր երթևեկության կանոններում պարզ գրած ա, որ փողոցը պետք ա անցնել ԶԳՈւՅՇ։ Ու նորմալ արագությամբ։ Ոչ ճեմելով, բայց ոչ էլ վազելով։ Ճեմելն իհարկե կատաղացնում ա, բայց վազելը սպանում ա։ ՓՈՂՈՑԸ ՎԱԶԵԼՈՎ ՉԵՆ ԱՆՑՆՈւՄ։


Դե իսկ էն ընկներներիս, որոնք դիտմամբ չեն զիջում զեբռի վրայի հետիոտնին, որը 40 վարկյան սպասել ա էդ կանաչ լույսին, մի բան կասեմ՝ սերժի գլուխ։

[ivy]

10 րոպեի ոտքի ճանապարհը կես ժամում անցնելով՝ հասա բժշկի, հասա չէ, ինձ մի կերպ ներս գցեցի: Նստել եմ մոտը, զգում եմ, որ ինչ-որ անկապություններ եմ խոսում, բայց ոչ էլ հասկանում եմ, թե ինչ: Էս բժիշկը կլոր աչքերով վրաս է նայում ու թե.
-Կարո՞ղ եք ինձ ասել՝ էսօր ամսի քանիսն է: Որտե՞ղ եք հիմա գտնվում:
Երևի զառանցում էի դրանից առաջ: Հետո առանց պատասխանի սպասելու, ջերմաչափը ականջիս մեջ ճտացրեց՝ մոտ 40 աստիճան: Լիքը ջուր տվեց խմելու, մի քիչ ուշքի եկա: Ստուգեց-մուգեց, դեղեր նշանակեց:
Ասում է.
-Ո՞նց եք հասել էստեղ:
-Ոտքով, մոտիկ եմ ապրում:
Հարցրեց, թե մեկը չկա՞, որ ինձ էստեղից վերցնի, մենակ չգնամ: Ասեցի, որ չէ, կգնամ մենակ, դեռ ճանաարհին էլ պիտի դեղերն առնեմ:
Ճանապարհին ինչ դեղատուն մտա, բժշկի նշանակած անտիբիոտիկը չունեին, պիտի պատվիրեի, հաջոորդ առավոտյան վերցնեի: Բայց դե էդ գիշերը դեռ լուսացնել էր պետք:
Մի տեղ էլ մտա, մի շատ նուրբ, ջահել տղա էր աշխատողը: Նույնն էլ ինքն ասեց, որ հիմա չունեն, պատվիրել է պետք: Հետո էլ թե.
-Սպասեք, ես հիմա մի ուրիշ բան կփորձեմ:
Գնաց, եսիմ ուր զանգեց, հետ եկավ:
-Պայմանավորվեցի, որ պատվերը մի ժամից բերեն:
Ուրախացա, մտածեցի՝ լավ, մի տեղ կնստեմ, մինչև մի ժամն անցնի:
Բայց էս տղան ուրիշ բան առաջարկեց.
-Դուք հիմա գնացեք տուն, պատվերը մինչև բերեն, արդեն դեղատունը փակելու ժամը կլինի, կփակեմ ու դեղերը Ձեր տուն կբերեմ:
Ականջներիս չհավատացի:
-Ո՞նց, դեղերը իմ տուն կբերե՞ք:
Ասում է.
-Հա, հո Ձեզ էսօր առանց դեղ չեմ թողնելու կամ հո էս վիճակում չեք կանգնելու սպասեք:
Մի հատ էլ ջերմության դեղ տվեց ու տուն ճամփեց:
Հասցես դե դեղատոմսի վրա գրված էր, բայց հեչ հավատս չէր գալիս, որ էդպիսի բան հնարավոր է:
Իզուր էլ չէի հավատում, իսկականից բերեց: Փող էլ չվերցրեց դեղերի համար:
Շշմել էի լրիվ:
Էսպիսի բաները նենց են ջերմացնում: Որ մարդիկ կարող են ուղղակի շատ բարի լինել դիմացինի հանդեպ՝ առանց դրա համար որևէ հատուկ պատճառ ունենալու:

[Ծլնգ]

Արցախի գյուղերից մեկում ակս, սուր քարի վրա հագնելով, ծակվեց։ Վահանակի ինդիկատորը ցույց էր տալիս ճնշման արագ անկում, ու հասկացա, որ տեղ չեմ հասնելու։ Այդ քաղաքակրթության կողմից մոռացված ճանապարհի վրա ակը փոխեցի պահեստայինի։ Ստեփանակերտից, որտեղ պիտի գիշերեյի, դեռ ահագին հեռու էի, ճանապարհներների որակն էլ՝ անկանխատեսելի։ Պահեստային ակը կարող էր ձգել, բայց կարող էր նաև չձգել էլ։ Մայրուղու վրա դուրս եկա, ու կամաց քշում եմ, մի 20 րոպե հետո նոր առաջին շունչը երևաց՝ երեք ջահել տղա էին։ Հարցրեցի մոտակա վուլկանիզացիան որտեղ կարող է լինել, սրանք էլ թե բա՝ չկա մոտակայքում։ Բայց մեկը հիշեց, որ մի երկու գյուղ այն կողմ մի Սաքո մեքենա է դզում-փչում, ու կարող է սարքել էլ։ Գնացի այդ գյուղի Սաքոյին գտա՝ բաց գարաժում սպիտակ Նիվա էր փչելով ներկում։ Ասի սենց ու սենց, ակս ծակվել ա։ Սա թե բա՝ եթե բեզկամերկայա, գլորի բեր։ Գլորեցի տարա, մի 10 րոպեյում «գեղավարի» (պզիկով շշից ակը ջրելով) ծակը գտավ ու սարքեց։ Բայց փչելու սարքը ներկելու կոմպրեսորն էր՝ առանց ճնշման դատչիկի։ Աչկաչափով փչեց, ստանդարտից կրկնակի փողն էլ առավ ու տղաներին ասեց, որ օգնեն ակս հետ փոխել իմ դամկրատ-կլյուչով։ Բայց դե տղաները այնքան դանդաղաշարժ էին, որ հետ ուղարկեցի ու ինքս էլ ակը արագ փոխեցի։ Ճանապարհին պարզվեց, որ աչկաչափով բռնած ճնշումը նորմայից լավ ցածր էր, էն էլ այնքան, որ ABS-ն ու TC-ին ավտոմատ անջատվել էին, սպիդոմետրն էլ՝ կախվել։ Բայց ակի ճնշումը հաստատուն էր։ Տենց էլ քշեցի մինչև Ստեփանակերտ՝ գիշերով տեղ հասնելով։

Մյուս օրը առավոտյան վուլկանիզացիայի մասին հարցուփորձ անելով հասա մի լցակայան, որտեղից էլ ուղարկեցին «կողքի քուչի խադավիկ»։ Քշեցի այդտեղ․ մի բաց գարաժի ներսում երկու տղամարդ նստած սուրճ էին խմում, դուրսն էլ «Խադավիկ» ցուցանակ էր դրված։ Մեքենան գարաժի դեմը կանգնացրեցի, ասոցի սենց-սենց, ակս փչել է պետք, շոշի լցակայանից էլ ստեղ ղրգեցին։ Սրանցից մեկը ասեց՝ չէ, վուլկանիզացի չենք անում ու սկսեց երկար-բարակ բացատրել, թե որտեղ վուլկանիզացիա կգտնեմ։ Այդ ընցաքում երկրորդը գնաց գարաժի մի պուճախից շարժական մի պոմպ հանեց, ու մոտեցավ ասեց․
― Ընկեր, մեքենադ ներս քաշի՝ ակդ փչենք։
Քաշեցի ներս, կապոտը բացեցի, ու այդ շարժական պոմպը մարտկոցին միացնելով՝ այս երկու տղամարդը սկսեցին ակս փչել։ Ես էլ ներքին վահանակի ինդիկատորով հետևում եմ ճնշմանը։ Նորմային հասնելուն պես իմաց տվեցի․ անջատեցին պոմպը, ակի նիպելի կափարիչը հագցրեցին, կապոտս փակեցին ու բարի ճանապարհ մաղթեցին։ Ակերը փչելու ստանդարտ գինն էլ 200 դրամ է, ձեռս գրպանս տարա, ու մի 500 դրամանոց մետաղադրամ որսացի։ Մեկնեցի պոմպը հանած մարդուն։ Սա էլ առանց ափիս նայելու մերժեց, ասելով՝ այ ախպերս, թարգի։ Հետո երկուսով շատ սիրալիր բացատրեցին, թե մոտակա վուլկանիզացիան որեղ է, եթե հանկարծ ակի ճնշումը սկսի իջնել, ու վերանորոգման կարիք լինի։

Ասենք, շատ հանգիստ կարային տեղները նստած մնային ու այդ նույն վուլկանիզացիայի տեղը բացատրելով՝ ինձնից ազատվեին։ Կամ էլ կարային ծառայության համար վճարը վերցնել, ի վերջո մեքենաների սպասարկման բիզնես էին։ Բայց արի ու տես, որ տեղներից վեր էլ կացան, պուճախից, ով գիտի, սեփական օգտագործման պոմպը գտան, ձեռները կեղտոտեցին էլ, հետն էլ վճարը մերժեցին։ Ու հաստատ հասկացել էլ էին, որ զբոսաշրջիկ եմ Ստեփանակերտում, ու հնարավոր է երբեք էլ քաղաք չվերադառնայի, ու իրենց ծառայություններից էլ չօգտվեի։ Չէ, չէի շշմել․․․ հենց այնպես բարությունը մարդկային հատկանիշ է․․․

[Բարեկամ]

Դե լավ, որ սկսեցիք "acts of անշահախնդիր kindness" կարգի պատմություններ պատմել, ես էլ մի երկու բան հիշեցի:

Մի անգամ մութ գիշերով, խիտ ու բազմագիծ երթևեկության մեջ կանգնած եմ կարմիր լույսի տակ, սպասում եմ լույսը փոխվի, որ շարժվեմ, մեկ էլ մեկը դրսից կտկտացնում է ապակիս: Լեղաճաք եղա. մի հատ դեմք: Իջեցնում եմ ապակիս ու մինչև ուշքի կգամ, դեմքն արագ ասում է, մի քանի անգամ, /հավանաբար դեմքիս բութ արտահայտությունից ելնելով/. մեքենայի լույսերը միացրեք, մոռացել եք միացնել: Ու շտապ նստում է զուգահեռ գծում, կարմիր լույսի տակ սպասող իր մեքենայի ղեկին՝ հազիվ հասցնելով պոկվել տեղից, քանի որ լույսն արդեն փոխվել էր:
Ասեմ, որ մութ ժամանակ լույսերը չմիացրած քշելը տուգանվում է մի բավական պատկառելի գումարով: Բայց նաև ասեմ, որ եթե էդ վարորդին տեսնեին իր մեքենան լքած ու երթևեկության մեջտեղում ինձ էդ անզգուշությանս մասին տեղեկացնելիս, ոչ միայն կտուգանեին իրեն, այլև, ամենայն հավանականությամբ, որոշ ժամանակով կզրկեին վարելու իրավունքից:
Փաստորեն էդ մարդը, իր սեփական շահերը վտանգելով, լավություն արեց մեկին, որին մի քանի վայրկյան հետո կորցնելու էր երթևեկության հոսքի մեջ: Կարող է կարծիք լինել, որ նա ոչ թե բարի էր, այլ հիմար, կամ երկուսը միասին: Բայց դե, տենց բարի "հիմարներն" են, ըստ իս, որ պտտում են մոլորակը, այն է՝ շրջում են երկարգունդը ոտների վրա:

Ու մի դեպք էլ ավտոճանապարհային բարության դրսևորումներից, որի մեջ, ինչքան էլ փորփրես, շահ չես գտնի.

Մի անգամ, ուշ երեկոյան, սուպերմարկետից դուրս եմ գալիս դեպի կայանած մեքենաս, տեսնեմ՝ ապակու վրա գրոտած ինչ-որ թղթի կտոր ա փակցրած: Ահը սրտումս, պոկում եմ՝ հո տուգանք չի՞: Մութ էր, հեռախոսիս լույսով կարդում եմ հետևյալը. բարև, ես քիչ առաջ նկատեցի, թե ինչպես մի մեքենա, հետադարձելուց, կարծես թե քսվեց ձեր մեքենայի առաջամասին: Հնարավոր է՝ սխալվում եմ, չքսվեց, կամ ոչինչ առանձնապես չի եղել: Ամեն դեպքում ես վերցրեցի այդ մեքենայի համարները /համարները նշել էր/, որ եթե պետք լինի, կապնվեք:
Չգիտեմ, ես, օրինակ, կանեի՞ նման բան: Հավանաբար կալարեի կամ չէի ֆայմի: Մյուս կողմից էլ մտածում եմ՝ ինձ լավություն անելով, ուրիշին վատություն է անում փաստորեն. բայց դե դա արդեն ուրիշ պատմություն է:
Հ.Գ. Իսկ մեքենայիս ոչինչ էլ չէր եղել, հետք անգամ չկար:

[LisBeth]

Մի հատ ես էլ պատմեմ էլի անշահախնդիր քայնդնեսի մասին։ Թարմ դեպքերից։ Ուրեմն ինչ -ինչ պատճառներով գիշերվա կեսին ինքնավռնդվեցի տանից, ու այնպիսի մի տեղում էի, որ փողոցներում լույսեր չկային, աչք աչքի չէր տեսնում։ Սենց շշմածի նման իջնում եմ փողոցներով, մեկ էլ տեսնեմ, մի հատ հարսանիք։ Մտնում եմ ներս, ասում եմ․
- Մի հատ ջուր տվեք էլի։
Մի քիչ մտածում են, պժած վրաս նայելով։ Հետո տան տղամարդը կարգադրում ա ջուր բերել։ Ասում եմ․
- Կարելի ա նստեմ խմեմ։
Մի կին թե բա, նստի։ Նստա խմեցի։ էս տան տղամարդը, թե․
- Խմիր պրծա՞ր։
Գլխով եմ անում։ Ասում ա․
- Դե էդ ջուրը վերցրու ու գնա ստեղից։
Դուրս եմ գալիս ու բռնում եմ, թողած ճամփեն, որ ոչ մի տեղ չի տանում ու կողքով անցնող մեքենաները դանդաղեցնում են ընթացքը, զննում իմ շվարած ֆիզիզնոմիան ու բարեբախտաբար անցնում են։ Ես էլ մտածում եմ, որ շատ բարի էր տան տղամարդը, կարար և ջուրը ձեռիցս առներ նոր դուրս աներ վ նեիզվեստնըսծ, կամ կարա վաբշե ջուր չտար։ Հա, էլի, ես հո վիրավոր ծիտիկ չէի, կամ սատկող շուն, կամ էլ մուրացկան, որ ինձ անշահախնդիր օգնեին։ Երևի հատուկ խղճալի տեսք պետք է ունենաս, կամ էլ մեր ախպերը լինես, որ արժանանաս այդ պատվին։
Ասում եմ, էնքան վատն եմ, որ երբ ես տանից դուրս եմ գալիս այ տենց անթափանց մթություն ա լցվում շուրջս ու բոլոր բարիացկամ մարդիկ, ներողութնուն արտահայտությանս համար, գետնի վրա ծակեր են ման գալիս մեջները լցվելու համար, բավականին բարեհաջող կերպով գտնելով դրանք։

[Ծլնգ]

Կյանքում ոչ բումաժնիկ եմ կորցրել, ոչ էլ՝ գտել։ Գտնեմ էլ, ձեռք չեմ տա, ու դրա լիքը ռացիոնալ պատճառներ կան։ Շատ-շատ, նորմալ երկրում՝ ոտքս վրան կդնեմ ու կզանգեմ ոստիկանություն, որ գան տիրություն անեն, չմո երկրում էլ՝ ըստ հանգամանքների․ եթե ժամանակս ներեց, մի դույլ շուռ կտամ վրան կդնեմ, վրեն էլ կնստեմ ու կսպասեմ, որ տերը գա հետևից, հակառակ դեպքում, բարձր կգոռամ «էս ում բումաժնիկն ա», որ մի 10 աչք վրան սևեռվի, ես էլ հանգիստ խղճով ճամփաս շարունակեմ։ Որ իմ կորցրած բումաժնիկն էլ վերադարձնեն, միանգամից մեջի կանխիկը կհանեմ գտնողին կտամ (մերժելու դեպքում էլ մոտակա մուրացկանին կթողեմ), քրեդիտ քարտ-մարտ էլ կամ արդեն փակված կլինեն, կամ դրանից հետո շուտափույթ փակման ուղու վրա։ Ստացվում ա, որ գտնողը ինձ միայն ժամանակ է խնայելու, որ մեջի մանր զըրթու-մըրթու բաների վերականգնման վրա ժամանակ չվատնեմ (գրադարանի քարտ, վարորդական իրավունք ու նման բաներ)։ Հա, իհակե լիքը շնորհակալ կլինեմ, բայց ինքս նման բանի համար «վիզս դեմ չեմ տա» ու մարդու անձնական իրերի մեջ քիթս չեմ խոթի։ Հեռախոսներ մի քանի հատ գտել եմ, փորձել եմ միշտ էլ վերադարձնել։ Մի անգամ չհասցրեցի զանգերին պատասխանեմ, վրան էլ կոդ էր դրած՝ մնաց վրես։ Բջջային օպերատորի նշան էլ վրան չկար, որ իրենց հանձնեի, ոստիկանությունում էլ հաստատ վրես ղժժալու էին, եսիմ ինչ մի հեռախոս չէր, ու դժվար թե իրենք էլ կարողանային բան անել։ Ափսոս էր․ ո՞վ գիտի վրան ինչքան անձնական տվյալ տերը կորցրեց։ Բայց մի «կորսվածս իրիս» մասին առակ մը պատմեմ․․․

Ուսանողական վախտով մեքենաս գողացել էին («это мой город, просто плохой микрорайон» վիճակներ)։ Այդ մեքենաս դրանից առաջ մի երկու անգամ արդեն գողացել էին, մի էդքան էլ՝ պատուհան ջարդելով՝ թալանել։ Թաղի (կամ էլ կողքի թաղի) գյադա-գյուդան պիտի լիներ․ ստից-մտից բաներ էին հանում մեքենայի վրայից, կամ էլ ավելի լուրջ մեքենա առևանգելու համար պարապում էին այդպիսի մեքենաների վրա։ Ու նախկին առևանգումներից հետո մյուս օրը մեքենան գտնվում էր կողքի քաղաքում, սովորաբար առանց մեջի մի երկու իրի։ Այս անգամ էլ ոստիկանություն զանգեցի, որ աստված չանի գողացողը մեքենայով մի դժբախտություն արած չլինի վրես բարդեն, համ էլ, որ այդ գտնելուց հետո իմանան ինչ համարով զանգեն։ Ու տենց ստոիկաբար սպասում եմ մեքենայիս։ Էն էլ օր անցավ, հինգ օր, շաբաթ, երկու շաբաթ․․․ մոռացա էլ արդեն մեքենայիս մասին․․․ բարեբախտաբար այդ պահին կյանքս նենց էր, որ մեքենան սուղ անհրաժեշտ չէր։ Մեկ էլ արդեն ամիսն անցած մի նամակ եմ ստանում մի էվակուատորից, թե բա արի մաշնեդ հավքի տար, մեզ էվակուացիայի ու մեկ ամիս պահեստավորման վճարը տալով, թե չէ օրինապես լքելու համար (legal abandonment) մեքենադ բռնագրավելու ենք։ Իյա․․․ լույս մեքենայիս տեսնողին։ Գնացի ոստիկանություն, որ հասկանամ էս մեքենաս ինչու ա սրանց մոտ, իսկ ես՝ անտեղյակ։ Թղթերը քարուքանդ անելով գտան, որ ինչ-որ ստաժյոր առևանգման հաջորդ օրը զանգել ձայնային հաղորդագրություն ա թողել համարիս վրա՝ մեքենայի գտնվելու մասին։ Հետո հիշեցի, որ մի հատ աղմկոտ հաղորդագրություն իսկապես ստացել էի այդ օրերին, որից բան չէր հասկացվում, համարն էլ չէր գրանցվել։ Ինչևէ, այդ էվակուատորից ստացած նամակը դեմները դրեցի, ու ասի՝ դե հիմա մուծվեք, որ իմ տված հարկերով ձեր աշխատավարձները մի կարգին զանգով էլ չեք կարում արդարացնել։ Սրանք էլ հազար ներողություն, մենեջեր-սուպերվայզոր խառնեցին, բայց ի վերջո ասին՝ ռադ եղար, մեր ցավը չի։

Ես էլ, գլխացավ կանխատեսելով, գնացի էվակուատորի կուշտը։ Էդ օբյեկտի տերն էլ միանգամից մունաթ-զունաթով հարձակվեց վրես, թե տուֆտա մաշնիդ վրա ժամանակ ենք վատնել՝ բերել ստեղ ենք հասցրել, հլը մի ամիս էլ տեղ ա զանիտ անում մեր աստվածային կայանաբակում։ Սրան բան չասի, օբյեկտից դուրս եկա, շրջանցեցի իրենց կայանաբակը, տեսնեմ չնաշխարհիկ մեքենաս առանց մաշիկների հողի վրա է կանգնած, կողքն էլ մի պոլկ ուրիշ մեքենա կանգնացնելու տեղ կա։ Հետ եկա օբյեկտ, տիրոջը կանչել տվեցի, ու ասի վոբշըմ յուղ ես վառում, էվակուացիայիդ ու մի օրվա կայանելու վճարը կտամ՝ մեքենաս էլ տանեմ՝ դուք էլ կազատվեք, ես էլ։ Սա էլ հռհռաց երեսիս, թե բա մի ամսվա կայանելու փողը չտաս, մաշնեդ ստեղ ա մնում, ու օրենքով սեփականացնում ենք։ Ես էլ սրան մատների վրա բացատրեցի, որ էդ մի ամսվա կայանելու ուզած վարձը մեքենայիս շուկայական արժեքի կրկնապատիկն ա, ու երբեք էլ էդ դրամը չեն տեսնելու։ Սա էլ քմծիծաղ տվեց, թե՝ հենց հիմա էլ մեքենադ ստորագրի մեր վրա, ու ազատ հել գնա։ Ստեղ են ասել՝ բարև, ես ձեր մորքուրն եմ։ Չեմ հիշում սրան ինչ ասեցի, բայց «հեծանիվ էլ չառնե՞մ՝ քշես» տիպի մի բան էր, երևի։

Էհ․․․ եկա տուն, ու սկսեցի էդ legal abandonment-ի մասին կարդալ-մարդալ։ Ինձ էլ՝ հաց մի տուր, տուր օրենք կարդամ։ Աչքիս նախկին կյանքերիցս մեկում իրավաբան եմ եղել․․․ կարդացի՝ ուսումնասիրեցի, հասկացա, որ խաղի տեղ շատ չունեմ էլ։ Բայց դե բիլա-նեբիլա, մի հատ երկար լեգալիզ նամակ գրեցի էվակուատորին, որի իմաստը գալիս էր նրան, որ իրենց ոչ մի կոպեկ էլ չեմ տալու, ու իրավաբանիս հետ ստուգել եմ (իրավաբանի փարա էլ չունեյի, գնացել համալսարանի ձրի իրավաբանական ծառայություններ մատակարարող քյառթի հետ մի 15 րոպեով ժամադրություն էի վերցրել, սա էլ ասեց՝ ձև չունես, մաշնեդ ստորագրի, թող էթա), իրենք ոչ մի ձևով չեն կարա մեքենաս յուրացնեն, քանի որ ես իմ ոտքով չեմ մեքենաս լքել, այլ ոստիկանության անուշադիր ու անպատասխանատու գործառույթների պատճառով, ու քո ագահության հետևանքով, մեքենաս մեկ ամսից ավել է ինձնից փաստացի ապօրինի բռնագրավման մեջ ա։ Ու քանի որ չէի պատրաստվում իրենց վճարել, խոստանում էի, որ ամեն օր իրենց կայանաբակի կողքով եմ անցնելու, ու մեքենաս լուսանկարեմ։ Եթե գոնե մեկ մազ մեքենայիցս պակասի, դատի եմ տալու իրենց` մեքենաս ապօրինի յուրացման համար։ Բայց քանի որ այդ օրը բարի էի, առաջարկում էի ստանդարտ էվակուացիայի վճարը ու մեկ օրվա կայանման վարձը տալ՝ մեքենաս վերցնելու դիմաց։ Ու էս նամակը հսկված փոստով ուղարկեցի իրենց, մի օրինակն էլ հետս տարա իրենց օբյեկտ, ու քարտուղարուհու ձեռքերում լուսանկարեցի, որ չասեն՝ չենք ստացել։

Նամակը հանձնելուց հետո մինչև տուն հասա, էվակուատորի տերը արդեն զանգել էր, ու խնդրում-պաղատում էր գնամ մեքենաս հավաքեմ շառից-փորձանքից հեռու։ Մյուր օրը ջանքյարդից օգտագործված ակներ իրենց անվադողերով էժան գնեցի, ու գնացի մեքենայիս հետևից։ Մի երկու կոպեկ էլ ավել տվեցի, իրենք իրենց ձեռքերով ակները տեղը դրեցին․․․ էդ մեքենան մի կես տարվա չափ էլ ծառայեց, ու խուրդեցի՝ գնաց․․․ տեղափոխվում էի արդեն։ Լավ մեքենա էր․․․ ճշտով ու սխալով ծառայեց մի քանի տարի, հետը լիքը անմոռանալի տեղեր եմ եղել․․․ ցայսօր էլ կարոտում եմ։

Հա, առակս ինչ կցուցանե․․․ պարկեշտությունը իհարկե բարությունից տարբերվում է, բայց ավելի պակաս կարևոր բան չէ։ Իսկ ագահությունը, պարկեշտության հակառակն է, ու մեծ հավանականությամբ տիրոջ գլխին փորձանք էլ կարա դառնա։

[Ծլնգ]

նախորդ գրռամանս մեջ լիքը տառասխալների համար՝ ներեցեք։ Մատս հանկարծակի կպավ, վերջացնելուց առաջ հիշվեց գրառումս, հետո էլ ժամանակ չեղավ սրբագրելու․․․

[Katka]

ընկերներիցս մեկը էնօրը, թե բա՝ պետք է ծերությունը գեղեցիկ ապրենք, ասենք ֆրանսուհի տատիների պես, գուցե արժե իտալիաներում ֆռֆռալ, Կուբա մեկնել, բայց հաստատ ոչ այնպես, ինչպես հայ տատիների մեծ մասը, իսկ դրա համար պետք է հիմա շատ աշխատել ու փող կուտակել դրա համար:
Հետաքրքիր բան ա կյանքը ու մարդիկ: Էսօր մեկ սպիտակ մազ տեսա մազերիս մեջ ու կանգնած հայլուն էի նայում երկար ու մտածում ֆրանսուհի տատիների մասին:

[Բարեկամ]

Ուզում եմ մի թեմա բացել և կորել էստեղից։ Էնպես չի, որ շատ ժամանակ եմ ծախսում, ուղղակի ազատ ժամանակս է քիչ, ես էլ, որ մի բան սկսում եմ, պիտի հետևողականորեն շարունակեմ, կամ էլ լրիվ բացառեմ․ ոսկե միջին չկա։

[StrangeLittleGirl]

Ակումբում վերջերս լավության թեման էր քննարկվում։ Շատ չեմ կարդացել, բայց ուզեցի մի բան էլ ես պատմեմ։

Տարիներ առաջ Անգլիայի կորած-մոլորած մի գեղից վերադառնում էի Լոնդոն։ Ահավոր հիվանդ էի․ բարձր տաքությունով, հազալով ու փռշտոցով։ Հասա տեղ, տեսնեմ՝ մետրոյի իմ գիծը իմ կայարան չի հասնում։ Դուրս եկա մետրոյից ու շվարած փորձում էի պարզել՝ ինչ ավտոբուս պիտի նստեմ, որ տեղ հասնեմ։ Մեկ էլ մի հատ կնիկ մոտեցավ, ասեց՝ աչքիս մետրոդ քենսըլվել ա։ Սկսեց բացատրել, թե որտեղ ա ավտոբուսի կանգառը ու որ համարը նստեմ։ Վերջում էլ փող ուզեց ինձնից, ասեց՝ կոպեկ չունի ավտոբուսի տոմսի համար։

Տենց իրա ասած ուղղությամբ գնացի։ Հիվանդ ու ծանր ճամպրուկս հետս քարշ տալով, մութն էլ վաղուց ընկել էր։ Ու մոտ կես ժամ գնում էի, անցա իր ասած բոլոր տեղերի մոտով, բայց ոչ մի ավտոբուսի կանգառ չկար (թե՞ կար, բայց իմ փնտրած համարը չէր, չեմ հիշում): Երբ հասկացա, որ էդ կնիկն ինձ քցել էր, իսկ կանգառը գտնելու հույսս կորցրի։ Կանգնեցի, ճամպրուկս դրեցի գետնին ու նստեցի վրան, սկսեցի լացել։ Մեկ էլ մի զույգ մոտեցավ, հարցրեց՝ օքե՞յ եմ։ Պատմեցի, թե ինչ էր կատարվել։ Շեղվեցին իրանց ճամփից, հետս քայլեցին դեպի ավտոբուսի կանգառ, օգնեցին, որ ճամպրուկս քարշ տամ։ Տենց հասցրին կանգառ ու գնացին։

Ինչի՞ համար շեղվեցին ճամփից, որ ինձ օգնեն։ Ի՞նչ շահադիտական նպատակ ունեին։ Եսի՞մ։ Անկեղծ ասած, ինձ չի հետաքրքրում։ Կարևորը՝ տեղ հասա, ու մինչև կյանքիս վերջ կհիշեմ, թե ինչ բարի գտնվեցին իմ նկատմամբ։

[Արէա]

Շատ եմ կարոտում։
Լացելու չափ կարոտում եմ մարդկանց։
Պիտի գնամ, ասեմ, ես քեզ կարոտել եմ։
Բայց չեմ գնա։
Նախ չգիտեմ, թե դա ասելուց հետո ինչ պիտի ասեմ։
Հետո էլ դրանից կարոտս չի անցնի։
Իմ քաղաքին եմ կարոտում։
Պիտի գնամ, ման գամ քաղաքիս փողոցներով։
Բայց չեմ գնում։
Չեմ գնա։
Քաղաքն ու մարդիկ, ում կարոտում եմ, ուրիշ ժամանակում ու տեղում են։
Էլ չկան։
Իմ մարդկանց էլ եմ կարոտում։
Կողքիս մարդկանց։
Բայց իրենց էլ չեմ ասում։
Որովհետև, ի՞նչ ասեմ։